ณ มิติดินแดนคนตาย

วิญญาณผู้ที่เสียชีพในเขตดินแดนดวงดาวคริสตัล ต้องถูกส่งมารวมตัว ณ ที่แห่งนี้ เพื่อนำไปชำระวิญญาณ แล้วส่งกลับคืนสู่วัฐจักรแห่งโลกคนเป็น ต่อหน้าบัลลังก์กระดูกที่มีชายผู้หนึ่งนั่งประทับ

ชายร่างยักษ์ผู้มีผิวสีแดงสด สวมชุดประดับทอง พร้อมห้อยบ่วงทองและถือคฑาเวทอย่างน่าเกรงขาม

[พยายมราช]

 

 

“…”

 

 

ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?

พอหันไปมองด้านข้าง ก็เจอกับร่างกึ่งโปร่งแสงของยัยแบมซีที่กำลังนั่งชันเข่าอย่างสงบนิ่ง

จริงด้วย

ฉันถูกยัยนี่แทงคอตายคาที่ในการปะทะครั้งสุดท้าย

คือไม่คิดว่าจะยัยนี่มันจะยอมแลกเพื่อฆ่าตัวตายไปพร้อมกัน

อืม~ ไม่น่าพลาดโง่ ๆ เลยนะเรา~

 

 

“เจ้าเป็นอะไรตาย ก่อความผิดบาปอะไรเอาไว้ จงบอกข้ามาให้หมด”

“ไม่ตลกสักนิดเลยค่ะท่านยม…”

 

 

ฉันประท้วงชายผิวแดงที่กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์กระดูก

ระดับท่านยม แค่เห็นสภาพของฉันกับยัยแบมซี ก็น่าจะเดาได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ?

 

 

“… ไม่มีอารมณ์ขันกันเลยนะเจ้าเนี่ย เอาเถอะ ถึงแม้จะตัวตาย แต่อย่างน้อยสามารถจับตัวการที่ปั่นป่วนมิติคนเป็นกับคนตายกลับมาให้ข้าได้ ข้าขอขอบคุณเจ้ามาก”

 

 

ท่านพญายมว่าเช่นนั้นละ~

ในที่สุด ภารกิจกับบทลงโทษของพวกเราก็จบสิ้นเสียที~

จะได้กลับมานั่ง ๆ นอน ๆ ในแดนคนตายเหมือนแต่ก่อนแล้ว~

 

 

“งั้นข้าขอเริ่มจากการพิพากษาของแบมซีก่อน ว่ายังไง? พอใจตามคำขอหรือยัง? ความผิดของการกระทำของเจ้าที่ลงไปปั่นป่วนโลกเบื้องล่าง อีกทั้งสังหารชีวิต—”

 

 

เดียวถ้าได้กลับมาเป็นเทพเจ้าผู้คุมแดนคนตายเหมือนแต่ก่อน คราวนี้จะเล่นสนุกอะไรอีกดีน้า~

แต่คราวนี้คงต้องทำให้เนียนขึ้น อย่าไปให้ท่านยมจับได้อีก

ไม่อย่างงั้นรอบนี้คงโดนลงโทษหนักกว่าเดิม

 

 

“—เมื่อตีเป็นค่าพลังงานวิญญาณขั้วลบที่เสียสมดุลในตัวเจ้าอันเนื่องจากการกระทำทั้งหมด รวมไปถึงครั้งก่อนที่ยังติดค้าง จึงทำให้เจ้าต้องรับการชำระล้างที่ขุมนรกชั้นที่ 8 อเวจีมหานรก เป็นระยะเวลา—”

“เดียวก่อนค่ะท่านยม”

 

 

เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินอะไรสักอย่างที่ปล่อยผ่านไปไม่ได้

[พอใจตามคำขอหรือยัง?]

[รวมไปถึงครั้งก่อนที่ยังติดค้าง]

ทำไมพูดเหมือนอย่างกับว่าสองคนนี้เคยเจอกันมาก่อน?

 

 

*จ้อง—*

“…”

 

 

นั่นปะไร ทั้งที่มีร่างกายเป็นเทพ แต่ท่านยมกลับกำลังเหงือไหลเป็นน้ำตกแล้ว

มีพิรุธนะเรา~

 

 

มาคิดดูอีกที มันมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ดูน่าสงสัยมาตั้งแต่แรก

ท่านยมไปรู้มาจากไหน ว่าพวกเรากำลังแอบสร้างโลก แล้วกลั่นแกล้งวิญญาณ?

แถมยังพึ่งจะมารู้เอาหลังจากที่พวกเราเริ่มเบื่อ ๆ ลามือจากการกลั่นแกล้งไปนานราวเกือบ 80 ปี ตามเวลาของโลกนั้นด้วย

 

 

บทลงโทษที่ให้พวกเราไปสืบสวนจับคนร้าย ทั้งที่ความจริงตัวเองลงมือทำเองยังจะเร็วกว่า

เบาะแสต่าง ๆ ที่ท่านยมเคยให้พวกเรามา— ท่านไปเอามาจากไหน?

ความเก่งกาจอีกทั้งวิชาเทพเจ้า ที่ไม่รู้ว่ายัยแบมซีไปเรียนรู้มาจากใคร?

แล้วยังศึกสุดท้าย ที่ไม่สามารถติดต่อกลับไปหาท่านยมได้เลย

ตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะถูกปิดกั้น แต่มาคิดอีกที— มันจะทำได้จริง ๆ นะเรอะ? กับการปิดกั้นพื้นที่ทั้งหมดของโลกฝั่งนี้ไม่ให้ท่านยมเห็นนะ?

ถ้าทำแบบนั้นจริง ท่านยมคงได้ส่งกองทัพบุกมาโลกฝั่งนี้ไปนานแล้ว

 

 

เฮ้ย…

เดียวก่อนสิยะ?

คงไม่ใช่ว่า?

 

 

“นี่คงไม่ใช่ว่ารวมหัวกันแกล้งฉันใช่ไหมคะ? ”

“เออ— อืม— แบมซี— เธอต้องไปชำระล้างวิญญาณที่— ”

“ไม่ต้องมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเลยนะคะ (ไอ) ท่านยม! สรุปนี่รวมหัวกันจริง ๆ สินะ! สินะ!!!”

 

 

ฉันตะโกนด้วยความโกรธและฉุนเฉียว

งานนี้ต่อให้เป็นระดับท่านยม ฉันก็ไม่มีทางยอมยกโทษให้!

 

 

“ทำไมถึงต้องทำแบบนี้!? ถ้าอยากลงโทษก็ลงโทษมาตรง ๆ เลยสิ! รู้ไหมว่าไอที่ยัยแบมซีทำเอาไว้กับโลกคริสตัล มันต้องทำให้มีคนบริสุทธิ์– มีคนมากมายต้องตาย!”

“อ่าว? นี่เทพเน่า ๆ อย่างแกใส่ใจความเป็นไปของโลกนั้นด้วยเรอะ? ”

“— อ๊ะ? ”

 

 

ยัยแบมซีท้วงใส่ฉันเบา ๆ

ยัยนี่พูดถูก…

ปกติฉันไม่น่าจะ…

 

 

“อย่างที่แบมซีพูด ถึงจะยาแรงไปนิด แต่นิสัยเจ้าเปลี่ยนไปเยอะใช้ได้ ดูเหมือนการลงโทษของข้าจะได้ผลไม่เลวนี่? ”

 

 

ท่านยมกำลังพูดด้วยรอยยิ้ม

ตั้งแต่เมื่อไหร…?

ทั้งที่อดีตฉันสร้างโลกนั้นขึ้นมาเพื่อความสนุกของตัวเอง

เคยทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยมากกว่าที่ยัยแบมซีทำ

ไม่เคยใส่ใจกับชีวิตของคนอื่น

แต่ทำไม— รอบนี้

 

 

“เป็นอย่างที่เจ้าเดาเอาไว้นั่นแหละ ข้ารู้ความจริงเรื่องที่เจ้ากับพรรคพวกเจ้าทำ มาจากวิญญาณแบมซีที่พึ่งหลุดจากการคุมขังของเพื่อนเธอ ความจริงตอนแรกคิดว่าจะลงโทษขั้นหนัก แต่มาคิดอีก ข้าว่าควรจะให้โอกาสพวกเจ้าบ้าง เลยเปลี่ยนใจเป็นการมอบบทลงโทษดัดนิสัยแบบนี้ให้แทน”

“บททดสอบที่ต้องทำให้สมดุลระหว่างมิติเกือบพัง รวมไปถึงมีคนตายเป็นจำนวนมากเนี่ยนะ? ”

“ถ้ายัยแบมซีมันล้ำเส้นเกินไป แน่นอนว่าข้าจะเป็นคนเข้าไปหยุดอย่างแน่นอน อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าเจ้าน่าจะรู้ดียิ่งกว่าใคร ในเรื่องของมุมมองธรรมชาติแห่งความผิดบาปหรอกหรือ? ”

 

 

ความผิดบาปในมุมมองของเทพเจ้านั้นแตกต่างจากมุมมองของคนบนโลก

การฆ่า การสังหาร เพื่อความอยู่รอด เพื่อสนองตันหา ทุกการกระทำ ล้วนแล้วแต่มีความดี-เลว แยกไปตามปัจเจกมุมมองของบุคคล

ยิ่งมีหลากเผ่า หลากดวงดาวนับล้าน มันจะไปเอากฏเกณต์ไหนมาวัด?

เหล่าเทพจึงพิพากษา โดยยึดจากกฏแห่งความมัวหมองของวิญญาณ แล้วนำไปชำระล้างให้บริสุทธิ์อันถือว่าเป็นพิธีชดเชยบุญบาปกรรม ก่อนนำไปคืนสู่วัฐจักรสืบต่อไป

 

 

เถียงไม่ขึ้น…

เพราะเราเองก็เคยมีพฤติกรรมที่ส่งผลต่อชีวิตของผู้คนโลกเบื้องล่างเป็นจำนวนมาก

ดีไม่ดีอาจจะเป็นต้นเหตุของความตาย มากกว่าที่ยัยแบมซีทำกับพวกเรา

 

 

“ความต้องการของแบมซีคือการแก้แค้น กับทำให้โลกที่น้องสาวเธออาศัยแน่ใจว่าปลอดภัยจากเทพที่เป็นบ้า ข้าเลยทำแบบนี้เป็นยาแรงสอนเจ้า เอาละ ตอนนี้ข้าได้พิพากษาแบมซีเสร็จสิ้นแล้ว ต่อมาคือเจ้า เอโซ— ตอนนี้ข้ามีสองทางเลือกให้กับเจ้า”

“… ว่ามาค่ะ”

“เจ้าอยากจะกลับมาใช้ชีวิตในฐานะเทพเจ้าแห่งนรกต่อ หรืออยากจะกลับลงไปใช้ชีวิตที่โลกพร้อมกับพรรคพวกของเจ้าต่อกันละ? ”

“กลับลงไปที่โลก— ด้านล่าง? เราไม่สน—”

 

 

ท่านยมยกคฑาหัวกะโหลกขึ้นสูง

ตอนนั้นเองที่มีภาพฉายหนึ่งปรากฏขึ้นบนที่ว่าง

มันเป็นภาพฉายที่ดูคล้ายกับงานศพภายในวิหารใหญ่ของเทพทั้งสาม

เป็นห้องโถงขนาดยักษ์ที่ปกติจะเอาไว้ใช้ทำพิธีกรรมสำคัญ แต่กลับถูกเอามาใช้จัดงานศพ

แสงสว่างจากภายนอก กำลังส่องผ่านช่องแสงของหลังคาวิหาร ลอดผ่านกระทบลงบนโลงศพสีขาวที่ตั้งอยู่ใจกลางรูปปั้นเทพทั้งสาม

ผู้คนคุ้นหน้าจำนวนมากกำลังมารวมตัวนั่งเรียงตรงที่นั่งไม้ตัวยาว พร้อมกับหลั่งน้ำตาให้กับป้ายภาพถ่ายที่ดูคล้ายกับตัวฉันเอง

 

 

ทั้งเจ้าพ่อบ้าน

ไอยักษ์โง่

ลูกศิษย์

ยัยนกติดบัค

พวกแก๊งภูติของยัยแมรี่

 

 

รวมไปถึงกลุ่มที่ไม่มีน้ำตา แต่มีใจมาร่วมงานอย่างยัยโนอาร์

ยัยกระเป๋าเงินที่ปากบอกแต่ว่าจะทำให้ติดหนี้บุญคุณ

มีกระทั้งคนที่แทบจะไม่ได้สนิทอะไรด้วยมาร่วม อย่างยัยแวม แวม

 

 

ในอีกมุมหนึ่งของงานศพ มีพวกหนูไซต์กับร่างโคลนของเธอ แล้วยังป้าเทเรซ่า ที่ร้องไห้ฟูมฟามหนักยิ่งกว่าใคร ๆ ในงาน

 

 

ไกลออกไป มียัยแมรี่กับลาพิส ที่กำลังบ่อน้ำตาแตก

เฮ้ย…

ยัยสองหน่อตรงนั้นมันต้องรู้สิ ว่าการตายมันก็แค่การย้ายจิตมาโลกฝั่งนี้?

 

 

ให้ตายสิยะ

ต่อให้เอาภาพโง่ ๆ แบบนี้มาฉาย— มันเปลี่ยนใจฉันไม่ได้หรอกนะท่านยม

ฉันนะชอบชีวิตแบบเทพเจ้า

ได้ดื่มกินฟรี สบาย แถมมีอิสระสุด ๆ

อยู่โลกเบื้องล่างนะมีแต่ปัญหา

 

 

ความทรงจำเรื่องเก่า ๆ กำลังไหลย้อนกลับมา

ทั้งพวกเด็กที่ชอบมองด้วยสายตาปลาบปลื้ม

“พี่สาวฮีโร่ค่ะ!”

ทั้งพวกจอมจุ้นต้องให้ช่วยเหลือสอนสิ่งต่าง ๆ

“ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ”

ทั้งไอยักษ์โง่บางคนที่พยายามจ้องแต่จะจีบเพื่อนของฉัน

“ข้าขอ— ลาพิสแต่งงานได้ไหม!”

มนุษย์หนุ่มที่ไม่น่าจะเป็นตำรวจ แต่ควรไปเป็นพ่อบ้าน

“คุณเอโซครับ นี่ครับน้ำชา”

แล้วยังคนมียัยป้าขี้บ่น…

“ทำตัวดี ๆ ให้ยายแก่คนนี้สบายใจหน่อยจะได้ไหมพวกเธอนี่!”

 

 

เห็นไหม? มีแต่ปัญหาจริง ๆ นั่นแหละ—

 

 

“ท่านยม ช่วยส่งฉันกลับลงไปทีค่ะ”

“ได้สิ”

 

 

—ดังนั้นฉันเลยต้องลำบาก กลับลงไปอยู่ช่วยดูเจ้าพวกโง่อีกสักพักเลยเห็นไหม?

ยังไงเดียวแก่ตายก็ได้กลับมาที่โลกฝั่งนี้อยู่แล้ว เสียเวลาอีกสัก 40-60 ปี ใช้ชีวิตอยู่ข้างล่าง มันก็— ดูไม่เลวเหมือนกัน

 

 

“… ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มเลยท่านยม มันดูกวนประสาทค่ะ!”

 

 

*** วันที่ 7 โทว์ ปี 126***

มันคือวันที่นักบวชระดับสูงคนหนึ่งแห่งวิหารเทพทั้งสามต้องมาจบชีวิตลงด้วยอายุเพียง 21 ปี

[เอโซ คอมพาวด์]

หากเป็นแค่การตายของคน คน หนึ่ง อาจเป็นพิธีที่เงียบเหงา

ทว่าเธอคนนี้ได้สร้างบุญอันทรงค่าแก่ผู้คนจำนวนมาก

ทั้งช่วยเมือง

ช่วยชีวิตคน

แล้วยังปราบปรามเหล่าร้ายของโลก

 

 

พิธีได้ถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่โดยเหล่าผู้มีอำนาจ

ผู้คนมากหน้าหลากตาต่างมาร่วมงานอย่างโศกเศร้าต่อหน้าศพที่ถูกแช่ และรักษาให้มีสภาพเฉกเช่นเดียวกับตอนมีชีวิต

เสียงน้ำตาร่ำไห้ดังกึกก้องต่อเนื่องอย่างไร้ที่สิ้นสุด ราวกับมีฝนตกโหมกระหน่ำใส่อย่างมืดมน

 

 

*โครม!*

 

 

แต่แล้วเสียงน้ำตาแห่งการร่ำไห้

 

 

“เออ… สวัสดี? ”

 

 

กลับตาลปัตรฉับพลันกลายเป็นเสียงกรีดร้อง ราวกับมีคนเห็นผีไปในบันดล

 

 

***

ยังมีบททิ้งทวนอีกตอนนะครับ

***