“นับจากวันนี้ ภาครัฐจะไม่สนับสนุนทุนวิจัยในโครงการงานวิจัยเรื่องวิญญาณของเอซ และด้วยอำนาจของรัฐ ขอสั่งให้เอซยุติงานวิจัยลงแต่เพียงเท่านี้”

เสียงนั้นดังขึ้นมาภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ล้อมไปด้วยเผ่ามนุษย์

“ทำไมครับ! ”

มนุษย์ผิวคล้ำที่ยืนอยู่ใจกลางห้องประชุมทรงกลม ส่งเสียงคัดค้าน แทบจะในทันทีที่ได้ยินคำสั่งอันไร้เหตุผลนั้น

“เพราะว่ามันอันตรายเกินไป เจ้านะเกิดไม่ทันยุคสงคราม เกิดไม่ทันในยุคก่อนบันทึกเลขหน้าประวัติศาสตร์ เลยไม่รู้จักความน่ากลัวของพลังเทพเจ้าหรอก”

“ก็ใช่ยังไงครับ! เพราะว่ามันเป็นตำนานการสร้างโลก แล้วงานวิจัยผมก็ได้พิสูจน์แล้วว่าวิญญาณมีอยู่จริง! ข้างนอกนั้นยังมีโลกอีกมิติหนึ่งที่พวกเราไม่รู้จัก! มันคือหลักฐานว่าตำนานของพวกเรา—”

ชายที่พยายามพูดอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อปกป้องโครงการของตัวเองได้หยุดชะงักไปชั่วขณะ

 

 

“ [ไม่รู้จักความน่ากลัวของพลังเทพเจ้าหรอก] เรียนคณะรัฐบาลที่เคารพ ที่พวกท่านพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันครับ…”

เอซไม่เคยคิดสงสัย

ไม่เคยคิดสงสัย ว่าทำไมบันทึกประวัติศาสตร์ของดาวดวงนี้พึ่งมีเพียงแค่หลักสิบ แต่กลับมีเทคโนโลยีก้าวล้ำหน้า ราวกับมีประวัติศาสตร์ร่วมแล้วมากกว่าหลายพันปี

ไม่เคยคิดสงสัย ว่าทำไมคนรุ่นก่อนหน้าเพียงหนึ่งรุ่น ถึงมีความเชื่อต่อตำนานเทพทั้งสามผู้สร้างโลกอย่างผิดหูผิดตา

ไม่เคยคิดสงสัยมันเลย—

 

 

“…”

คณะรัฐบาลที่มีแต่ผู้ใหญ่อายุหลักเลข 50 ล้วนต่างไม่ยอมตอบคำตอบของเอซ

แต่ทว่าความเงียบนั้น กลับกลายเป็นคำตอบให้กับเอซ

 

 

มันไม่ใช่ว่าตำนานที่เล่าขานมันเป็นแค่ตำนาน

“พวกคุณ… รู้อยู่แล้วสินะ? ”

แต่ตำนานนั้น มันคือประวัติศาสตร์จริง

 

 

“… พวกเรานะคือรุ่นที่ได้ผ่านสงครามนั้นมากับตาตัวเอง รวมถึงพ่อแม่ของเจ้าด้วย คนรุ่นก่อนหน้าเจ้าไปหนึ่งรุ่น ล้วนต่างรู้ความจริงของโลกนี้เป็นอย่างดี”

“ฟังมาถึงตรงนี้ เจ้าคงกำลังคิดว่าทำไมคนรุ่นเราถึงไม่พูดหรือบอกอะไรออกมากันเลยใช่ไหม? ”

“เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าโลกที่เต็มไปด้วยเรื่องราวที่สามารถอธิบายด้วยหลักการวิทยาศาสตร์ แม้แต่พลังเวทมนตร์ก็สามารถอธิบายด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ ถ้าหากพวกเราพูดเรื่องนี้ออกไปอย่างจริงจังว่าเป็นเรื่องจริง คิดว่าคนรุ่นเจ้าจะมีคนเชื่อเรอะ? ”

“จริงอยู่ว่ามันมีคำพูดทำนอง [สิ่งที่วิทยาศาสตร์ยังไม่ค้นพบ ไม่ใช่ว่ามันไม่มีอยู่จริง] แต่กับเรื่องวิญญาณ เรื่องตัวตนของเทพเจ้า เรื่องไร้สาระแบบนี้ คิดว่าพูดออกไปแล้วจะมีกี่คนที่เชื่อกันละ? ไม่ใช่ว่าตอนที่เจ้ายังเด็ก เจ้าเองก็คิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นแค่ตำนานไร้สาระของพ่อแม้เจ้าหรอกหรือ? ”

คำตอบของรัฐบาลทำให้เอซรู้สึกเหมือนเป็นไอโง่

เป็นไอโง่ที่ทำวิจัยในเรื่องที่ทุกคนต่างรู้คำตอบมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

 

“แล้วทำไมถึง—”

ทำไมถึงมาหยุดงานวิจัยของผมเอาไว้…

พวกท่านก็เพียงแค่เอางานวิจัยผมไปยืนยันความจริงของการมีอยู่ในตำนานพวกนั้นเสียสิ…

 

 

“งานวิจัยของเจ้ามันอันตรายเกินไป พวกเราที่ได้เคยผ่านยุคอันโหดร้ายใต้การปกครองของเทพเจ้า เคยได้เห็นพลังของเจ้าพวกบ้านั้นมากับตาแล้ว—”

คณะรัฐบาลอาวุโสต่างหยุดเงียบ ราวกับกำลังรำลึกถึงอดีตที่แสนจดจำและไม่อยากหวนนึกถึง

 

 

งานวิจัยวิญญาณ งานที่ทำเพื่อยืนยันการมีตัวตนของวิญญาณ

ถ้าจบแค่การยืนยัน มันคงไม่มีอะไร

แต่สิ่งที่เอซทำ มันไปไกลกว่านั้น

 

 

เขาไม่เพียงแค่ค้นพบ

แต่เขาทำไปถึงขั้นสามารถ [สร้าง] มันขึ้นมาได้

ปีศาจหมอก

พรมกับอัศวินเกราะเหล็กที่สามารถเคลื่อนไหวได้เอง โดยไม่ต้องพึ่งหุ่นยนต์นาโนควบคุม

 

 

เอซไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังทำตัวอาจหาญทัดเทียมกับพระเจ้าผู้สร้าง

 

 

วิญญาณที่เอซสร้างนั้น เป็นสิ่งใหม่ที่มากจนเกินไป

เขาสร้าง ปล่อยให้มันมีอิสระ และไม่หาวิธีทำลายพวกมันในการใช้งาน

หากของแบบนี้เกิดคลั่งหรือควบคุมไม่ได้ ก็แทบไม่ต่างอะไรไปจากระเบิดเวลาที่รอทำลายโลก

 

 

“— มันเป็นพลังที่อันตรายเกินไป”

นี่คือเหตุผลที่พวกเขาไม่อาจยอมให้งานวิจัยของเอซเดินหน้าไปไกลได้มากกว่านี้

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 35 (ครึ่งปีหลัง) ***

งานวิจัยวิญญาณของผมต้องยุติบทบาทลงเพราะขาดเงินทุน

หรือต้องบอกว่าถูกรัฐบาลบีบบังคับให้หยุดวิจัย

ไม่เพียงแค่ให้หยุด แต่ยังสั่งให้ผมทำลายทิ้งอีกต่างหาก

 

 

อันตรายเกินไปอย่างงั้นหรือ?

ไอพวกขี้ขลาดตาขาวเอ๊ย…

 

 

เพื่อเป็นการประชดพวกรัฐบาล ผมเลยยุติบทบาทการสำรวจดินแดนในฐานะนักบุกเบิก

แล้วจะรู้ ว่าถ้าขาดผมไป การบุกเบิกทวีปจะล่าช้าลงไปขนาดไหน

 

 

ในเวลาเดียวกัน ผมก็เริ่มวางแผนเกี่ยวกับงานวิจัยใหม่อีกครั้ง

ใครมันจะยอมให้งานวิจัยถูกทำลายกันเล่า?

 

 

ในปลายปีที่ 35 ผมได้ส่งมอบข้อมูลทั้งหมดกับภาครัฐบาล

ทว่าข้อมูลวิจัยทั้งหมดที่ว่า ผมมีแอบบันทึกมันเก็บลงไปในสมองของกรีดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ส่วนพวกวิญญาณที่ผมสร้าง ผมก็แค่ย้ายวิญญาณไปใส่ในภาชนะใหม่ที่เตรียมเอาไว้ แล้วส่งตัวอย่างว่างเปล่าไปให้พวกเขาทำลายแทน

 

 

ส่วนเรื่องหุ่นยนต์โบราณอย่างกรีดกับพี่น้องเธอที่ยื้มตัวมาจากรัฐบาล—

ไม่คืนให้หรอก

ผมจะไม่มีวันมอบกรีดกับพี่น้องเธอคืนให้รัฐบาลเป็นอันขาด

 

 

“เธอกับพี่น้องของเธอได้แต่งงานกับผมแล้ว ถ้าจะมาชิงตัวกลับ พวกคุณก็ต้องข้ามศพผมไปก่อน”

ผมได้ตัดสินใจแต่งงานกับกรีดในปีที่ 35

ไม่สนแล้วว่าใครจะด่าผม

ไม่สนว่าพ่อแม่หรือน้องสาวจะได้รับความอับอายจากการที่ลูกชายตัวเองไปแต่งงานกับหุ่นยนต์

 

 

พอพวกรัฐบาลมนุษย์เจอคำขู่แบบนั้นกลับไป พวกเขาเลยต้องชั่งน้ำหนัก ว่ามันคุ้มค่าพอที่จะเก็บหุ่นโบราณล้าสมัยกลับไป โดยแลกกับการมีเรื่องกับคนที่ได้ชื่อว่าวีรบุรุษเผ่ามนุษย์รุ่นที่สอง

การมีเรื่องกับผม มันคงไม่ทำให้ภาพลักษณ์ของเผ่ามนุษย์ดีเท่าไหรนักหรอกนะรู้ไหม?

เพื่อเป็นการรักษาชื่อเสียงกับหน้าตาของเผ่าตัวเอง พวกเขาจึงยอมถอยให้ในเรื่องนี้

 

 

ในที่สุดผมก็ได้ใช้ชีวิตกับคนที่ตัวเองรักเสียที

รู้แบบนี้ลงมือทำไปตั้งแต่ตอนอายุ 20 แล้ว

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 40***

เป็นเวลา 5 ปี ที่ผมย้ายบ้านจากเมืองหลักมาอาศัยอยู่ใจกลางทวีปเพียงคนเดียวกับน้องสาว

ทั้งหมดก็เพื่อหลีกหนีสังคม

 

 

เรียกว่าเป็นโชคดีที่พวกรัฐบาลมนุษย์ไม่อยากให้เสียภาพลักษณ์ของเผ่า พวกเขาจึงพยายามปิดข่าวเรื่องที่ผมแต่งงานกับกรีดเอาไว้

 

 

ไม่มีประชาชนทั่วไปรู้

ไม่มีเผ่าอื่นรู้

 

 

พ่อกับแม่ รวมไปถึงน้องสาวของผมเลยสามารถใช้ชีวิตข้างนอกได้อย่างปกติ

แล้วการมาตั้งบ้านที่ใจกลางทวีป มันเป็นประโยชน์กับตัวผมเองด้วย

คือไม่มีใครสามารถมารบกวนผมได้

ด้วยระดับเทคโนโลยีปัจจุบัน เลยทำให้เผ่ามนุษย์ยังไม่สามารถบุกเบิกมาตั้งเมืองที่ใจกลางทวีปกับเขตทางตอนเหนือได้

 

 

เพราะธรรมชาติมันโหดร้ายเกินไป

 

 

พวกเขาไม่รู้ว่าจะสร้างเส้นทางขนส่งข้ามมหาสมุทรสีขาวมาที่ใจกลางทวีปได้ยังไง

ถนนไม่ปลอดภัย

เครื่องบินไม่ปลอดภัย

ใช้ประตูรูหนอนหรือยานอวกาศ? มันก็ออกจะเป็นการลงทุนที่ขี่ช้างจับตั๊กแตนไปหน่อย

 

 

สรุปคือต่อให้สามารถสร้างเมืองบนพื้นที่ปลอดภัยอย่างเขตทุ่งหญ้าแดงได้สำเร็จ แต่ถ้าหาทางเชื่อมการคมนาคมระหว่างเมืองไม่ได้ มันก็ไร้ค่าที่จะมาสร้างเมืองตรงใจกลางทวีป

 

 

เพราะแบบนั้น ที่ใจกลางทวีปเลยมีแค่ผมกับกรีด แล้วก็พี่น้องของเธอ อยู่กันเพียงแค่นั้น

นาน ๆ ทีถึงจะมีพวกเพื่อน ๆ น้องสาวกับพ่อแม่มาเยี่ยม

เรียกว่าเป็นชีวิตที่โดดเดียว

แต่ถึงจะโดดเดี่ยว ผมก็มีความสุขดี

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 41***

เกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่างกับหมอกปีศาจที่ผมสร้าง

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน แต่มันเริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างผิดปกติ

มันโตจากเดิมที่มีขนาดเพียงราวหนึ่งเมตร กลายเป็นสามเมตร

 

 

ส่วนพวกอัศวินเกราะ พวกมันเริ่มรู้จักการทำงานบ้านช่อง

พวกมันรู้จักวิธีการทำความสะอาด

ถึงจะจบลงด้วยการทำเครื่องเรือนแตกเสมอก็ตามทีเถอะนะ…

บางทีคงเกิดจากการเลียนแบบพฤติกรรมของกรีด ที่พวกมันเห็นเธอทำงานบ้านทุกวันละมั้ง?

 

 

ส่วนเจ้าพรม มันเริ่มมีพฤติกรรมคล้ายสัตว์นักล่า

มันชอบจับสัตว์ตัวเล็กกลับมาทิ้งไว้หน้าบ้านทุกเช้า ราวกับเป็นแมวที่อยากโอ้อวดเหยือให้เจ้านายเห็น

มันน่ารักมากเลยละ

 

 

พวกวิญญาณเทียมที่ผมสร้างทั้งสามรูปแบบ ต่างมีพัฒนาการณ์ในตัวเองอย่างเห็นได้ชัด

มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก

 

 

อย่างเดียวที่ไม่มีพัฒนาการณ์เลย คืองานวิจัยของผม

ถึงจะมีข้อมูลกับสถานที่แอบซ่อนอย่างห้องวิจัยลับใต้คฤหาสน์ แต่พอไม่มีเงินทุน สิ่งที่ทำได้จึงมีข้อจำกัดมากมาย

สรุปง่าย ๆ คืองานวิจัยของผมได้หยุดนิ่งอยู่กับที่มานานหลายปีแล้ว…

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 45***

หมอกปีศาจมันโตขึ้นอีก…

คราวนี้มันโตจนมีขนาดแทบจะใหญ่เท่าคฤหาสน์ไปแล้ว

นี่มันไปแอบกินช้างทั้งตัวเข้าไปหรือยังไงกันเนี่ย?

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 47***

อายุปัจจุบันของผมคือ 45 ปี

อายุมากขึ้น แต่กรีดไม่ได้แก่ตัวขึ้นเลย

เป็นความอิจฉาลึก ๆ ที่ผมรู้สึกต่อเธอ

แต่อีกส่วนหนึ่งก็ดีใจที่มีเมียสาวราววัยรุ่น ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม

 

 

ด้วยร่างกายที่เป็นหุ่นยนต์เทียม เลยทำให้พวกเรามีลูกด้วยกันไม่ได้

ความหวังเดียวที่จะมีลูก คือการสร้างวิญญาณเทียม กับร่างกายเทียมขึ้นมา

แต่หากทำแบบนั้น วิญญาณที่เกิดขึ้น มันจะใช่สิ่งที่ถือว่าเป็น [ลูก] ที่เกิดจากสายเลือดของพวกเราสองคนหรือเปล่า?

ที่สำคัญ คือผมยังไม่สามารถสร้างวิญญาณที่มีความซับซ้อนระดับมนุษย์ขึ้นมาได้

พี่น้องของเธอที่รอการคืนสภาพอัตตา ก็ยังไม่ก้าวหน้าไปไหน

 

 

เงิน…

ผมต้องการเงินทุน…

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 50***

แม่กับพ่อตายในปีนี้…

คุณแม่เอรีส วีรสตรีเผ่ามนุษย์รุ่นที่หนึ่ง อายุขัย 70 ปี

คุณพ่อแอร์บาส์ร วีรบุรุษเผ่ามนุษย์รุ่นที่หนึ่ง อายุขัย 70 ปี

 

 

คนที่ไปก่อนคือคุณแม่ ส่วนคุณพ่อได้ตามไปในเวลาอีกไม่กี่เดือนต่อมาในปีเดียวกัน

งานศพถูกจัดตั้งอย่างยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง มีคนมาร่วมพิธีอย่างล้นหลาม

แต่ทว่า— ไม่มีใครรู้ตัวเลย ว่าร่างกายที่ถูกจัดใส่โลงนั้น คือร่างเปล่าที่ไร้วิญญาณของเจ้าตัว

ไม่มีใครรู้ แม้แต่น้องสาวดิวซ์เองก็ไม่รู้

 

 

มันคือปีนี้ที่ผมหน้ามืด ทำเรื่องที่ไม่สมควรอภัยมากที่สุดลงไป

 

 

ในวันที่ได้รับทราบข่าวการหมดอายุขัยของแม่ ผมได้รีบบึ่งยานบินไปหา แล้วแอบใช้เครื่องมือของตัวเอง ดึงวิญญาณของแม่มาเก็บเอาไว้ในเครื่องกักเก็บวิญญาณ

ของพ่อเองก็โดนผมแอบเก็บดวงวิญญาณมาด้วยเช่นกัน

สรุปคือวิญญาณของพ่อกับแม่ไม่ได้ไปสูสุขติ แต่ยังถูกเก็บเอาไว้ที่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์หลังนี้

 

 

ทำไปเพื่ออะไรนะหรือ?

ถ้ารู้ว่ามีเครื่องมือและวิทยาการณ์ที่สามารถคืนชีพคนตายได้ จะไม่คิดคืนชีพให้กับพ่อแม่ตัวเองเลยหรอกหรือ?

แล้วตอนนี้ ผมก็มีวิญญาณของพ่อแม่อยู่ในมือแล้ว

ที่เหลือ มีเพียงแค่หาร่างกายใหม่ให้กับพวกท่านเท่านั้น

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 60***

ไม่ได้ผล…

ไม่ว่าจะร่างกายเทียมจากเครื่องจักรกล

ร่างกายที่เกิดจากการเพาะเนื้อเยื่อขึ้นมาใหม่

หรือแม้แต่การจำลองร่างกายมนุษย์ด้วยการโคลนนิ่ง

 

 

ทุกวิธีการ ล้วนแต่ไม่ประสบผลสำเร็จในการเป็นภาชนะให้กับวิญญาณที่ละเอียดอ่อนของพ่อกับแม่ได้เลย

 

 

ทุกครั้งที่พยายามจะผสานร่างกายกับพลังงานวิญญาณเข้าด้วยกัน กลับเจอแต่ปฏิกิริยาต่อต้าน ไม่อาจผสานเข้ากันได้

ราวกับว่าตัวตนของพ่อกับแม่ได้ปฏิเสธที่จะมีร่างกายใหม่เช่นนั้น

 

 

ทำไม…

ทำไมกัน…

ผมผิดพลาดตรงไหนกัน…?

บางทีคงเป็นที่เครื่องมือกับอุปกรณ์

ก็ที่มีมันเก่าเก็บมากแล้วนี่?

ถ้าหากว่าผมมีเงินทุนกับเครื่องมือที่ดีกว่านี้ ผลลัพธ์คงจะต่างออกไป…

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 70***

จู่ ๆ ก็มีคำร้องจากรัฐบาลส่งตรงมาถึงผม

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะลำบากในการสำรวจทวีปทางตอนเหนือ ประกอบมีการเปลี่ยนคณะรัฐบาลเป็นรุ่นใหม่ยกแผง เลยทำให้มีจดหมายเช่นนี้ส่งตรงมาถึงผม

ดูเหมือนว่าคณะรัฐบาลรุ่นปัจจุบันจะไม่รับรู้เรื่องความขัดแย้งระหว่างผมกับคณะรัฐบาลรุ่นก่อน เพราะการปกปิดข่าวของพวกเขาเอง

ผมเลยถือโอกาสรับงานนี้มาได้โดยไม่จำเป็นต้องคิดมาก ว่าจะมีการหักหลังเกิดขึ้น

 

 

การสำรวจทวีปตอนเหนือนั้นเป็นงานที่ง่ายกว่าสมัยที่ผมยังหนุ่มเสียอีก

เพราะว่าผมใช้เจ้าหมอกปีศาจที่น่ารักในการออกสำรวจ

ไม่มีสัตว์ร้ายตัวไหนทำร้ายมันได้ เพราะว่ามันมีร่างกายเป็นหมอก

ผมใช้เวลาแค่ปีเดียวก็สามารถรวบรวมข้อมูลทั้งหมดของทวีปตอนเหนือมาได้แล้ว

แต่เพื่อให้สามารถรีดเงินค่าสำรวจได้มากที่สุด ผมจึงทำเป็นว่ายังทำงานไม่เสร็จ

น้องดิวซ์เองก็ไม่รู้เรื่องนี้ เพราะผมพยายามปิดเธอเรื่องที่แอบใช้เจ้าหมอกช่วยสำรวจพื้นที่

คนที่รู้ความจริง มีแค่ผมกับกรีดสุดที่รัก

รู้กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น

 

 

***บันทึกของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 80***

ผม… ชราภาพมากแล้ว…

แค่จะจับปากกาขนนก… ยังแทบจะจับไม่ไหว…

นี่อาจจะเป็นบันทึกหน้าสุดท้ายของผม…

ผมรู้ตัวเองดีว่าชีวิตกำลังจะจบลง…

แถมเมื่ออาทิตย์ก่อน น้องดิวซ์ยังตายจากแบบไม่คาดคิดอีก…

 

 

ในวันที่พวกเราสองพี่น้องพึ่งจะไปประกาศต่อสาธารณชนเรื่องผลลัพธ์ของการสำรวจทวีป

ในวันที่พวกเราบินตรงกลับมาที่คฤหาสน์หลังนี้

น้องดิวซ์… ได้ตายลงแทบจะในทันทีที่ถึงคฤหาสน์ของผม…

ผมเก็บวิญญาณของน้องสาวเอาไว้เหมือนวิญญาณของพ่อกับแม่

 

 

ผมตั้งใจจะคืนชีพพวกเขาให้ได้

 

 

แต่… งานวิจัยของผมมันยังไม่คืบหน้าไปไหน…

มันยังหยุดอยู่ที่เดิมนับตั้งแต่ปีที่ 35

ทั้งที่มีเงินใช้ในการวิจัยแล้วแท้ ๆ …

 

 

ผมมัน… เป็นไอห่วยแตก

ยอมโกหกคนทั้งโลก

ทรยศความคาดหวังของเผ่ามนุษย์

กักขังครอบครัวตัวเอง

ยอมทำความผิดเพื่อคนรักเพียงหนึ่งเดียว

 

 

แต่— ผมกลับไม่อาจตอบรับความปราถนาทั้งหมดได้

 

 

ไม่อาจคืนชีพให้กับครอบครัวของตัวเอง

ไม่อาจคืนอัตตาให้กับพี่น้องของกรีด

ไม่อาจแสดงให้โลกรู้ ว่ากรีดเองก็มีวิญญาณไม่ต่างจากมนุษย์

ไม่อาจสร้างลูก ๆ ของพวกเราขึ้นมาเป็นหลักฐานของความรัก

 

 

ผม…

 

 

*แกร๊ก*

 

 

มันคือเสียงปากกาที่กำลังกระทบลงบนพื้น

ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ภายใต้แสงไฟที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ภายในคฤหาสน์หลังโต

ทุกอย่างได้หยุดนิ่งลง ก่อนจะถูกปกคลุม กลืนหายเข้าไปในหมอกสีเทาในเวลาต่อมา—