“พี่–าว–”

อึ๊ก…

“พี่สาว— แม”

เหมือนจะได้ยินเสียงน้อย ๆ ที่น่ารัก

“พี่สาวแมรี่!”

“อ๊ะ!”

 

 

สัมผัสเบาะนุ่ม ๆ กับความเย็นที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย เพดานที่ไม่รู้จัก และกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ลอยพุ้ง

นี่ฉันกำลังอยู่ที่ไหน?

เหมือนว่าตัวเองกำลังอยู่บนยานลำหนึ่ง

พอหันออกไปมองผ่านทางกระจกที่ติดกัน จะเห็นวัตถุศิลาที่กำลังดับแสงและแตกสลายไปต่อหน้า

ในจุดที่ห่างออกไปไกลลึกจนแทบเห็นเป็นจุดแสงดวงดาว มีเสียงกับคลื่นกระแทกรุนแรงดังให้ได้ยินเป็นจังหวะ

 

 

“เหมือนว่าพี่สาวคนอื่นจะต่อสู้อยู่ ส่วนนี่คือยานของตำรวจสากลที่บินมาช่วยพวกเรานะคะ”

“ตำรวจสากล~”

“พวกตำรวจที่มาช่วยพวกเราดูเท่มัก ๆ เลยละ! ทำเอาโอบีเดี้ยนอยากจะเป็นตำรวจสากลเลยละ!”

“แก้นิสัยขี้ขลาดให้ได้ก่อนเถอะ”

“แง!”

 

 

ฉันหันไปมองตามเสียงเล็ก ๆ ที่น่ารัก

เด็กน้อยทั้งสี่คนกำลังเกาะเตียงคนไข้อยู่ด้านข้าง

ด้วยขนาดตัวที่เล็ก เลยทำให้โผล่พ้นออกมาแค่ระดับสายตาอย่างน่ารักน่าชัง

 

 

“ตำรวจสากล? ”

“ค่ะ! ตอนนี้ทุกคนปลอดภัยแล้วค่ะ!”

“…”

 

 

ถ้าว่ากันตามนั้น ทุกคนก็ถูกนำตัวมาอยู่บนยานกันหมดแล้วจริง ๆ

แต่การต่อสู้ยังไม่จบ

พรรคพวกยังต่อสู้อยู่

ฉันจะมามัวนั่ง ๆ นอน ๆ ตรงนี้ไม่ได้

 

 

“อึ๊ก!–”

“พี่สาวจะไปไหนค่ะ!”

 

 

ฉันกำลังคลานออกไปด้วยมือสองข้าง

เพราะต้องเก็บแรงไปใช้ในการปลดพลังเวทมนตร์สุดท้าย

ไม่มีพลังงานมากพอจะมาใช้เพื่อการบินหรอก

ไม่มีวันไหน ที่เคยอยากให้ขาของตัวเองกลับมาใช้งานได้มากเท่ากับวันนี้เลยให้ตายสิ

 

 

“ช่วยพยุงพาไปที่ด้านนอกยานที”

“แต่—”

“จะเป็นต้องไป เพื่อทุกคน…”

“… เข้าใจแล้วค่ะ”

 

 

พวกหนูไซน์พยักหน้าตอบรับ

พวกเขาสี่คนช่วยกันแบกฉัน แล้วพาตัวออกไปด้านนอก

แต่กระนั้น ด้วยแรงของเด็กน้อย ถึงจะมีสี่คนก็ไม่อาจที่จะแบกไหว

โดนจับลากพื้นไปเลย…

ในตอนนั้นเองที่มีคนสังเกตุ แล้วเดินเข้ามาหาพวกเรา

 

 

“ผมไปด้วยครับ”

 

 

ชายคนนั้นคือเจ้าหนุ่มพ่อบ้าน ออน

 

 

“นาย— ทำไม? ”

“เพราะว่าผมอยากจะสู้ให้ถึงที่สุด”

 

 

ทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บ แต่ยังช่วยเด็ก ๆ แบกพาออกไปด้านนอกยานด้วยกัน

พวกเราเคลื่อนตัวผ่านความวุ่นวายของผู้คนที่กำลังเร่งรีบรักษาขนย้ายผู้บาดเจ็บ ออกไปอยู่บนขอบยานด้านนอกด้านขวา

จากจุดนี้ จะสามารถมองเห็นจุดที่ต่อสู้กันได้อย่างชัดเจน

 

 

“เจ้าพ่อบ้าน นายยังพอเล็งปืนไหวหรือเปล่า? ”

“ถ้ามือข้างเดียว– ไหวครับ แต่อยากได้คนช่วยจับเป็นฐานเล็ง…”

“งั้นพวกหนูช่วยจับเอง!”

 

 

เด็กทั้งสี่คนเสนอตัวเป็นฐานจับปืนให้

เจ้ามนุษย์หนุ่มนำปืนรังสีของตัวเองออกมาติดอุปกรณ์เสริม ต่อให้ตัวฐานปืนมีขนาดใหญ่ขึ้นจนดูคล้ายกับเป็นปืนเล็กยาว

พวกเราทั้งหกคนต่างเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง

ฉันจะใช้พลังภูติผสานวิญญาณที่ฟื้นคืนมาเล็กน้อย ผสานเข้ากับการโจมตีกระสุนรังสีที่ถูกเหนี่ยวไกโดยเจ้าพ่อบ้าน

ฝีมือการยิงของชายคนนี้เป็นของจริง

ฉันสามารถเชื่อใจเขาได้

 

 

“งั้นมาสนับสนุนการต่อสู้จากตรงนี้กัน”

 

 

ได้เวลาใช้งานประกายแสงแห่งภูติ

รวมพลังงาน เสริมประสิทธิภาพของอาวุธรังสี เพื่อเตรียมกระตุ้นขยายคลื่นพลังที่จะถูกปลดปล่อย

โอกาสลอบโจมตี มีเพียงครั้งเดียว นัดเดียวเท่านั้น

 

 

***

แสงสี่เส้นวิ่งลากผ่านความมืด

สามแสงรุมหนึ่ง ส่องประกายคลื่นไฟฟ้ากระจายรอบทิศทั่วหล้า

แสงสีเงินสู้อย่างแกร่งกล้าไม่หวั่นการถูกรุมล้อมกรอบ

 

 

บินหักเลี้ยวไล่ฟัดเหมือนยานบินรบที่วิ่งไล่ตามล่า

พุ่งทะลุกองยานแห่งตำรวจสากลใต้ความมืด ผ่าแยกส่วนวัตถุราคาหลายพันล้านจนเป็นขยะเศษเหล็กใจกลางความมืดมิด

หนึ่งลำ สองลำ สามลำ

ระเบิดส่องประกายแสงดังกระหึ่มต่อเนื่องมิหยุดยั้ง

ฝ่ายตำรวจสากลไม่อาจไล่ตาม ไม่อาจเข้าต่อกร ไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวข้อง

แม้กระทั้งจรวดนำวิถีที่ยิงเข้าต่อกร หรือม่านพลังที่กางออกเพื่อแผดเผาทุกชีวิตที่พุ่งเข้าใส่

ไม่มีสิ่งใดต่อกรกับแสงทั้งสี่ ที่กำลังโรมรันกันอย่างบ้าคลั่งได้

กองยานที่รวบรวมมาเพื่อจับวารร้ายแห่งดาว กลับกลายเป็นได้เพียงแค่วัตถุฉากหลัง เพื่อการต่อสู้ของแสงทั้งสี่เท่านั้น

 

 

*แกร๊ก!*

 

 

เสียงวัตถุร้าวเริ่มดังขึ้นผ่านเสียงระเบิดแห่งการปะทะ

กระแสพลังวิญญาณที่ไม่อาจมองเห็นกำลังไหลทะลัก แล้วพุ่งย้อนกลับเข้าหาแสงสีเงิน สร้างเป็นแสงรุ้งสีดำแหวกพื้นที่ออกเป็นสองสายธารคล้ายเส้นทางช้างเผือก

พลังงานกับวิชาเทพเจ้าที่เคยควบคุมได้ มันกำลังคลุ้มคลั่ง

สมดุลแห่งธรรมชาติที่ไม่อาจควบคุมกำลังโกลาหล เหมือนโรงงานประจุนิวเคลียร์ที่หลุดจากการควบคุม

 

 

“ฮึ่ม!”

 

 

ช่างน่าเจ็บใจ

การต่อสู้นี้ คงเป็นฝ่ายเราที่พ่ายศึกอย่างที่คาด

ต่อให้เตรียมตัวมาดีเช่นไร แต่การหาญกล้าเข้าสู้กับเทพเจ้าของจริง มันไม่ใช่ความคิดที่ดีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แบมซี ผู้เคียดแค้นชิงชังเทพกนบ่นด่าอยู่ในใจ

 

 

แผนการทรมาน… เล่นงานด้านจิตใจล้มพ่ายไม่เป็นท่า

แม้แต่รีดเค้นไม้ตายก้นหีบออกมาสู้ กลับอาจพ่ายศึกเพราะหมดสิ้นเรี่ยวแรงก่อน

แต่กระนั้นเธอยังคงสู้สุดแรงกายและใจ

 

 

“อั๊ก!”

 

 

เพราะอ่อนแรงหรือหายใจผิดจังหวะไม่อาจทราบได้

แต่ร่างของแบมซีได้ถูกแสงสีฟ้ากระแทกช่องท้องเต็มแรง ด้วยศอกที่พุ่งเข้ามาหาดั่งเป็นลูกปืนใหญ่

เกิดแรงระเบิดลมกระแทกกระจายออกเป็นวงแหวนรอบตัว พร้อมกับที่ร่างของเธอพุ่งชนใส่ผิวของอุโมงค์ที่อยู่ด้านหลัง

ผืนมหาสมุทธได้แยกออกเป็นวงกลมโดยมีเธอเป็นจุดศูนย์กลาง

 

 

พร้อมกันนั้น เธอยังถูกโจมตีซ้ำด้วยการพุ่งเข้าชนจากแสงสีแดงขาวที่พุ่งลงมากระแทกซ้ำ

เลือด— สีเงินถูกดันทะลุผ่านทางปอด แล้วไหลทะลักผ่านออกมาทางปาก

 

 

แล้วจบลงด้วยการฟาดฟันระดับมิติ จากปีกสีทองข้างที่ยังไม่หักของแสงสีทองที่กำลังพุ่งกระหนาบเข้ามาจากด้านข้าง

สายตาของแบมซีกำลังมองภาพของปีกดาบที่กำลังวาดลงมาหมายจะเอาชีวิต ตัดระดับวิญญาณให้ดับสูญสลาย

ภาพสะท้อนของศัตรูที่อยู่ในนัยตาของเธอ ได้บอกว่าอีกฝ่ายไม่มีความคิดที่จะจับเป็นกลับไป

 

 

อาจเป็นโชคดีที่อีกฝ่ายน่าจะหมดแรงไปมากเช่นกัน

การโจมตีที่ควรรุนแรงมากกว่า จึงไม่อาจทำให้แบมซีถึงกับหมดแรงตอบโต้เสียทีเดียว

เธอใช้หางฟาดใส่นกน้อยสีแดงขาวจนกระเด็นออกไปไกล

 

 

*กร๊อบบ!*

“!!!”

 

 

เสียงกระดูกหักที่ดังออกมานั้น น่าจะหักไปถึงหลายสิบท่อน

ร่างของเธอพุ่งลอยกลับขึ้นฟ้าไปที่ใจกลางอุโมงค์ เข้าขวางเส้นทางและวิสัยทัศน์ของแสงสีฟ้าที่กำลังหมายเตรียมเข้าโจมตี

 

 

ในเวลาชั่วขณะที่สองแสงถูกขัดขวาง

แบมซีได้เบนเข็มพุ่งเข้าหานกน้อยสีทอง

เธอง้างกรงเล็บและหางทีแหลมคมออก

พุ่งเข้าหาโดยตรงอย่างไม่คิดหลบ แล้วปล่อยให้ดาบสีทองฝังลึกเข้าไปที่หางกับแขนขวาซึ่งถูกยกขึ้นมาตั้งรับ

ดาบสีทองเล่มนั้นตัดสะบั้นแขนขวาจนขาด แล้วไปหยุดที่ครึ่งหนึ่งของเนื้อในหางดาบของเธอ

ส่วนแขนซ้ายที่ฝั่งผลึกคริสตัลวิญญาณเอาไว้ ได้ถูกเหวี่ยงลง แล้วแทงเข้าไปที่หลอดลมของอีกฝ่าย

 

 

“อั๊ก!”

“มาตายพร้อมกัน!”

 

 

ทั้งที่แทงทะลุคอหอยของอีกฝ่ายสำเร็จ แต่เหมือนว่าแบมซีจะไม่คิดว่านี่เป็นการเผด็จศึกที่เพียงพอต่อชัยชนะ

คริสตัลวิญญาณที่ร้าวแตก กำลังเริ่มส่งกลิ่นอายความร้อนแผ่ออกมาอย่างน่ากลัว

หากว่าตัวตนกระทั้งอัตตาวิญญาณต้องดับสลายไป ก็ขอจักดึงเอาหนึ่งในเทพเจ้าให้ดับสลายเคียงคู่ไปด้วย

ฉันจะไม่ยอมให้น้องสาว– แวม แวม ต้องมาทนอยู่ในโลกที่มีเทพเจ้าชั่วร้ายจ้องจะเล่นสนุกกับโลก ให้ลอยนวลเหลืออยู่แม้แต่ในระดับวิญญาณ!

 

 

แสงสว่าง

แสงสว่างแห่งวิญญาณกำลังก่อตัว

มันกำลังจะระเบิดออก เพื่อทำลาย ชำระล้างทุกสิ่ง

ดับสูญทุกอย่างแม้แต่ตัวตนกับอัตตา—

 

 

*เคร๊ง!*

“เอ๊ะ? ”

 

 

ทว่าแสงสว่างนั้นกลับถูกแสงสีฟ้าขนาดเท่าลูกบอล ยิงเป่าหายไปทั้งฝ่ามือก่อน

แสงสีฟ้านั้นยิงละลายมือของเธอจนหายไปทั้งคริสตัล ทะลุผ่านทรวงอก สลายสิ้นไปทั้วหัวใจของแบมซี

แบมซีไม่รู้สึกถึงเสียงจังหวะของลมหายใจกับหัวใจของตัวเองได้อีกต่อไป

เธอกำลังนึกสงสัยท่ามกลางแสงไฟชีวิตที่สูญสลายอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

 

ฝีมือใคร?

 

 

เธอได้หันไปมองในทิศที่ลำแสงนั้นพุ่งเข้ามา

ในจุดที่ห่างออกไปไกล

ไกลในระดับที่มองเห็นเป็นเท่าเม็ดฝุ่น

บนยานเหาะทรงปลากระเบนลำหนึ่ง

บนครีบยานด้านข้าง มีเงาของภูติผมสีแดง เด็กผมขาวสี่คน กับมนุษย์หนุ่มอีกหนึ่งคน พร้อมกับปืนรังสีที่กำลังแผ่ไอร้อนออกมาจากการยิงโจมตี

ภูติผมสีแดงผิวสีแทนคนนั้นกำลังส่องประกายแสงออกมาจากปีกของเธออย่างงดงาม

 

 

“นึกว่าถูกนำออกจากเกมส์ไปแล้ว… เสียอีก… ”

 

 

ราชินีสีเงิน แบมซี ผู้เคียดแค้นกระอั๊กก้อนเลือดสุดท้าย แล้วล้มตัวลงไปพร้อมกับนกน้อยสีทอง ที่ถูกดับชีพตรงหน้าเพราะถูกแทงทะลุคอหอย

สองร่างที่ไร้ซึ่งวิญญาณได้ถูกทอดทิ้ง ณ ใจกลางหลุมขนาดใหญ่ ก่อนจะจมกลืนหายไปกับกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก ที่ไหลบ่ากลับเข้ามา

ส่วนวิญญาณของทั้งสองคน ได้จักลอยขึ้นสูง

ลอยขึ้นสูงผ่านมิติคนเป็น แล้วหวนคืนกลับสู่มิติคนตาย—