“กลายเป็นแบบนี้ไปจนได้…”

 

 

ยัยแบมซีพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ในขณะที่มองมาทางพวกเรา

ตรงหน้า คือเจ้าพวกพ่อบ้านกับลูกศิษย์ที่นอนกองอาบเลือด

ถึงจะยังไม่ตาย แต่ถ้าปล่อยเอาไว้นานเกินห้านาทีคงได้ตายจริง

ต้องรีบพาไปรักษา

 

 

“ยัยแมรี่ละ? ”

[สัมผัสวิญญาณของเธออ่อนแรงมากค่ะ]

“ให้ตายสิ ยัยแมรี่ ไปพลาดท่าอีท่าไหนกัน…”

 

 

หวังว่ายัยนั่นจะไม่เป็นอะไรมาก

ฉันสะบัดความกังวลที่มีต่อยัยแมรี่ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับยัยแบมซี

มันหันมามองทางพวกเราด้วยสายตาที่เคียดแค้น

 

 

“คู่ต่อสู้มีแค่สอง—”

“อย่าทำเป็นมองข้ามหนูกับมังกรของหนูสิ! คุณคือวายร้ายที่ทำกับเจ้าดำสินะ!”

“… อ๊า~ ก็นึกอยู่ว่าหน้าตาคุ้น ๆ เป็นยัยเด็กที่สนิทสนมกับมังกรทมิฬที่ถูกเราผู้นี้ล่อให้ไปติดหล่มวิญญาณแค้นนี่เอง”

“มันเป็นฝีมือของคุณจริง ๆ ด้วย!”

 

 

ยัยนกติดบัคพุ่งเข้าถีบใส่แบมซีเต็มแรงด้วยกรงเล็บ

ฝ่ายแบมซีรีบยกแขนขึ้นมาตั้งการ์ดด้วยสีหน้าที่ตกใจ

เกิดเสียงกระแทกคล้ายยิงปืนใหญ่ดังกังวาล ไปพร้อมกับที่พวกเขาทั้งสองพุ่งทะลุแผ่นศิลาด้านหลัง

คงคิดไม่ถึงละสิ ว่าจะมีคนเก่งระดับนี้เหลืออยู่อีก

 

 

*กรร!? *

*ปี้!?? *

“ไอมังกรน้อยอย่างพวกแกมาช่วยมีแต่จะเป็นตัวถ่วง ไปช่วยดูแลคนเจ็บแทนไป๊”

 

 

ฉันออกคำสั่งพวกมังกร แล้วรีบกระโดดตามติดออกไปผ่านทางรูกว้างด้านหน้า โดยมีลาพิสพ่วงตามติดมาด้านหลัง

 

 

ณ ภายนอกพื้นที่ศิลาหิน

วัตถุศิลาที่ส่องแสงสีขาวทรงกลม กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง

เสาศิลาที่ยึดโยงกับอุโมงค์กำลังแตกหัก เพราะเจ้าของร่างได้หลุดออกมจากพื้นที่สรรสร้างร่างเทียมเทพ

ชั่วขณะที่ฉันพุ่งตัวตัดเวหาออกมา ได้เหลือบเห็นแมรี่ที่หมดสภาพ กับคนอื่นที่กำลังทยอยพากันหนีไปในจุดศูนย์กลาง

ส่วนพวกเด็ก ๆ กับป้าเทเรซ่าที่เคยถูกล้างสมอง ต่างกลับมามีคลื่นวิญญาณปกติเช่นเดิม และกำลังถูกแบกอยู่บนหลังโดยพวกแก๊งภูติสีชาดของยัยแมรี่

 

 

“ อืม…”

 

 

พอจะเดาได้แล้วว่าทำไมยัยแมรี่ถึงหมดสภาพแบบนั้น

 

 

“แก— แกมันเป็นตัวอะไรกัน!? เป็นเทพเจ้าเหมือนกันเรอะ!”

“หนูคือเปอร์ไซต์! นกน้อยเสียงใสอายุสมอง 12 ปี ตลอดกาล ผู้อารมณ์ดีค่ะ!”

“เหวอ!”

 

 

แบมซีถูกกรงเล็บของยัยนกติดบัคกระหน่ำใส่ชนิดไม่ยอมให้มีเวลาแม้แต่จะรวมพลัง

สับขาเร็วชนิดระดับมิลลิวินาทีจนไม่อาจละสมาธิไปใช้วิชาเทพเจ้า

ฉันกับลาพิสรีบตามเข้าไปซ้ำ

ใช้ดาบสีทองกับวิชาต่อสู้ เข้ากระหนาบซ้ายและขวา

กระนั้นถึงจะเป็นสามรุมหนึ่ง ยัยแบมซีกลับใช้หาง และปีก เข้ารับการโจมตีของพวกเราทัน

 

 

ทุกการปะทะ ได้เกิดเป็นระเบิดคลื่นโจมตีกระจายออกไป

แสงสีแดงขาว สีฟ้า สีทอง กับสีเงิน ได้ซัดกันจนเลียบติดเพดานอุโมงค์ ตกกระทบกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก

กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากนั้น ถึงกับยอมหลีกหนี แยกออกเป็นกำแพงสูงซ้ายและขวา

สะเก็ดหิน ดิน และไอน้ำปะทะผิวกาย ไปพร้อมกับความร้อนจากเลือดและพลังงานวิญญาณที่สูบฉีดไปทั่วร่าง

 

 

““โอ๊ววว!””

“ฮึ่ม!”

 

 

ลาพิสแตะลูกโด่งใส่ช่วงระหว่างขาของแบมซี

แบมซี่รีบใช้หางไขว้ลงมารับเอาไว้

เกิดแรงกระแทกระดับเสมือนระเบิดนิวเคลียร์ซัดกระจาย

ร่างสีเงินพุ่งลอยสูง ขึ้นไปเหนือระดับผิวน้ำ ลอยเข้าหากองยานที่อยู่ท่ามกลางความเวิ้งว้างของอุโมงค์

 

 

กองยาน?

ไม่ทันสังเกตุเลย นี่พวกเราซัดกันจนกระเด็นออกมาไกลขนาดไหนกันแล้ว?

แล้วนี่เป็นกองยานจากที่ไหน?

อะไร? นั่นมันตราของตำรวจสากลไม่ใช่เรอะ?

 

 

“… จริงด้วยสิ!”

 

 

ฉันรีบไล่ตามยัยแบมซีขึ้นไป

แต่แล้วฉีกตัวออกเปลี่ยนทิศทาง ปล่อยให้ลาพิสกับยัยนกติดบัคเข้าปะทะชั่วคราว

ส่วนตัวเองมุ่งหน้าไปทางกองยานของตำรวจสากล

พุ่งเข้าชนใส่ยานที่ดูใหญ่ที่สุด ตัดทะลุทางลัดด้วยการทำลายผนังยาน เข้าไปจนถึงตำแหน่งของสะพานเดินเรือของยานลำนั้น

 

 

ภายในห้องสะพานเดินเรือที่ใหญ่โอ่โถง มีตำรวจสากลจำนวนมากกำลังหันมามองทางฉันด้วยดวงตาโตที่ตื่นตระหนก

ท่ามกลางความวุ่นวายของแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างฉัน มีชายคนหนึ่งที่มีสภาพวิญญาณแก่กล้า และนิ่งดุจสายน้ำหันมามอง

ดวงตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาลทองไว้ทรง ครูว์-คัต และมีผิวสีเหลือง

ไม่ต้องถามมากความก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นผู้นำกลุ่ม

 

 

“ที่ศูนย์กลางของโลก มีคนต้องการความช่วยเหลือ!”

 

 

ฉันทิ้งข้อความแล้วกระโดดเหยียบย่างเวหากลับออกไปในทันที

ที่ด้านนอก การต่อสู้กำลังทวีความรุนแรงมากกว่าเดิม

แบมซีใช้ประโยชน์จากกองยานตำรวจสากลเป็นที่กำบัง พุ่งตัวเองไปตัดมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยหาง แล้วใช้พลังเวทมนตร์สร้างพลังสนามแม่เหล็ก

ห่อตัวเป็นเกลียวท่อปืนใหญ่ แล้วยิงออกไปเป็นกระสุนเรลกันที่ใช้ชิ้นส่วนยานเป็นลูกกระสุนขนาดยักษ์

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

กระสุนเรลกันจำนวนมากถูกรัวยิงใส่พวกเราทั้งสามคนชนิดไม่คิดหยุดพัก

ระหว่างที่พวกเราต้องหักหลบ แบมซีเริ่มใช้ช่วงเวลานั้นรวมพลังวิญญาณ แล้วสร้างปรากฏการแห่งมิติ

แสงสว่างจักเรืองขึ้นที่คริสตัลบนฝ่ามือซ้าย บิดเบือนที่ว่าง แล้วเรียกเปลวไฟสีขาวจากขุมนรกชั้นที่แปดออกมา

 

 

เสาไฟแห่งการชำระวิญญาณ ได้พุ่งตรงเข้าหาพวกเรา

มันกินพื้นที่ทั่วทั้งอุโมงค์ ชนิดไม่คิดจะให้เหลือที่หลบซ่อน

ระเหยผืนน้ำให้สลายกลายเป็นไอในชั่วพริบหา กลืนกินกองยานมากกว่าครึ่งให้กลายเป็นอณูธุลีอากาศเพียงแค่สัมผัส

 

 

จะปล่อยให้กองยานตำรวจสากลถูกละลายหายไปแบบนี้ไม่ได้

เพราะมันคือตั๋วเที่ยวบิน ที่จะพาทุกคนให้หนีกลับออกไปได้อย่างปลอดภัย!

 

 

“เราจัดการเอง!”

 

 

ไม่จำเป็นต้องกั๊กพลังอีกต่อไป

เรารีดพลังงานวิญญาณออกมามากกว่าครึ่งที่สะสมอยู่ภายในร่าง

เคลื่อนตัวมันให้ไหลไปรวมตัวตรงปลายปีก

เปลี่ยนมวลกล้ามตรงบริเวณขนที่เติบโตมาอย่างผิดปกติ ให้กลายเป็นดาบ

 

 

ดาบสีทองของฉันกำลังถูกล้อมไปด้วยพลังงานมหาศาล

สำแดงวัตถุเทียมจำแลงมายา บังเกิดเป็นคลื่นพลังที่ยืดยาวออกไป

ยืด— ออกไปไกล จนทิ่มแทงผนังของอุโมงค์

 

 

*ฉับ!*

 

 

มันคือการตัดผ่ามิติให้แยกออกจากกัน

ตัดที่ว่างตรงหน้า เพื่อสร้างรอยแยกมิติให้เกิดขึ้นบนพื้นที่อันว่างเปล่า

ความเวิ้งว้างอันว่างเปล่านั้น ได้กลายเป็นพื้นที่แยกเพื่อสูบเอาเปลวไฟจากขุมนรกกลับออกไปจากมิติคนเป็น

ประหนึ่งเหมือนเป็นเขื่อนกั้นทะเลที่ถูกเจาะรู เพื่อเอามวลสารอันมากล้นให้ไหลกลับคืนไปสู่ที่ ที่มันจากมา

 

 

*พรึบ*

 

 

แบมซี่มาปรากฏตรงหน้า

เธอเคลื่อนที่ผ่านมิติมาปรากฏขึ้นตรงด้านหน้า พร้อมกับกางมือออก แล้วสร้างพื้นที่มิติในลักษณะแผ่นวงแหวนบาง ๆ ขึ้นตรงกลางลำตัวของเรา

 

 

*ผัวะ!*

 

 

ลาพิสรีบใช้ขาถีบด้านหลังเรา ก่อนที่ร่างกายจะถูกตัดแยกเป็นสองส่วนเพราะรอยแยกมิตินั้น

พร้อมกันนั้น ยัยนกติดบัคได้กระหน่ำลูกถีบรอบสอง อัดเข้ามาจากทางด้านบนใส่ยัยแบมซี

ลาพิสกระโดดตีลังกา แล้วฟาดส้นเท้าใส่คริสตัลบนฝ่ามือซ้าย ที่เป็นจุดรวมพลังวิญญาณอันไม่จบสิ้นของมัน

ส่วนเรา ได้หมุนตัวพร้อมกับเปลี่ยนปีกให้เป็นเคียว แล้วตวัดเข้าหมายเกี่ยวไปที่คอของมัน

 

 

*ปึ่ง!*

 

 

เกิดเสียงอัดกระแทกรุนแรงในชั่วขณะจังหวะนั้น

ทุกการเคลื่อนไหวถูกหยุดชะงักงัน ด้วยหางที่คมเหมือนดาบ

 

 

*ปึ่ง!* *ปึ่ง!* *ปึ่ง!*

 

 

เสียงปะทะอัดกระแทกดังขึ้นต่อเนื่อง

พวกเรารุก-แล้วรับ บนที่ว่างท่ามกลางยานเหาะของตำรวจสากล

วาดบทเพลงสับประยุทธ์ที่เห็นเป็นภาพเคลื่อนไหวช้าจนแทบหยุดนิ่ง แต่ทว่ากลับรวดเร็วเป็นแสงสายฟ้าในพื้นที่มิติเวลาจริง

สายลมและสายน้ำรอบจุดปะทะต่างถูกอัดกระจายออก จนเห็นเป็นพื้นที่วงกลมครอบคลุมพวกเราไป

ประกายแห่งพลังงานวิญญาณที่ปะทะใส่ ได้แตกตัวกระจายจากการปะทะของสองฝ่าย จนเกิดผลกระทบกับมิติคนเป็น แล้วกลายเป็นประกายพลังงานสายฟ้าแฉลบออกรอบทิศทาง

 

 

“โอ๊ววว!”

*เปรี๊ยง!*

 

 

แรงกระแทกสุดท้ายนั้น ทำเอาต่างฝ่ายต่างกระเด็นออกมา

ปีกขวาของเราหัก ส่วนขาซ้ายของลาพิสถูกบิดให้ผิดรูป

กรงเล็บทั้งสามของยัยนักติดบัคถูกทำลายจนเหลือแต่ท่อนขาที่ว่างเปล่า

 

 

“ฮะ– ฮะ— ฮ่า… สภาพดู— ไม่ได้เลยนะ– แฮก…”

“แกเอง— ก็หอบเหนื่อยเช่นกัน— นั่นแหละ”

 

 

ยัยแบมซี่พูดจาถากถาง

ถึงจะยอมรับว่าตัวเองเริ่มหมดสภาพ แต่สภาพของยัยนั่นก็ดูแย่ไม่แพ้กัน

ที่สำคัญ

 

 

*แกร๊ก*

 

 

คริสตัลบนฝ่ามือของมันกำลังมีรอยร้าวเพิ่มมากขึ้น

 

 

“ต้องขอบคุณเจ้าออนมันสินะ? ”

 

 

การโจมตีเล็งเป้าสุดท้ายก่อนหมดแรงของเจ้าออนใช้ได้ผล

มันทำให้คริสตัลของมันอ่อนแรงลงไปมาก

ศึกนี้— พวกเรายังพอมีโอกาสชนะ

 

 

“มาต่อยกที่สองกัน ไอพวกเทพสารเลว!”

 

 

แบมซีกรีดเสียงดัง แล้วเริ่มบินทิ้งระยะ

ส่วนพวกเราเริ่มพุ่งถลาเข้าใส่

การปะทะครั้งนี้ จะเป็นศึกตัดสินของพวกเรา!