“เจ็บ ๆ …”

 

 

เมื่อกี้พวกเรากำลังวิ่งกันอยู่ตรงเส้นทางเดินที่ดูคล้ายสะพานไปพร้อมกับคุณลาพิส

แต่ไม่รู้เป็นเพราะความสามารถทางวิญญาณของตัวเองเฉียบคมขึ้นหรือยังไง เลยรับรู้ได้ถึงการมีตัวตนอยู่ของพวกรุ่นพี่มาจากด้านล่าง

เพราะแบบนั้นเลยทำให้เผลอหยุดวิ่ง แล้วเป็นเหตุให้วิ่งชนกันหัวคะมำ จนตกลงมาข้างล่างพร้อมกัน

ไม่น่ามาพลาด—

 

 

“!!”

 

 

มีวัตถุคล้ายเส้นผมสีฟ้า กำลังฟาดลงมาจากด้านบน ในระหว่างที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อย

ผม ฑาทิม กับคุณควอตซ์ต่างรีบกลิ้งตัวหลบออกมา

แต่ทว่าเส้นผมของมันกลับเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิต หักเลี้ยวเลื้อยตาม ราวกับเป็นงูที่หิวโหย

 

 

“!!!”

 

 

รีบเบี่ยงเอวหลบในระดับเส้นยาแดงผ่าแปด

แต่หลบไม่พ้น

เอวฝั่งซ้าย ถูกเส้นผมสีฟ้าที่น่ากลัวนั้นถากเข้าใส่ จนเกิดเป็นแผลเปิดยาว พร้อมกับที่มีเลือดสีแดงสดกระจายออกมาเป็นสายน้ำพุ

รู้สึกได้ถึงความเย็นอันหนาวเหน็บที่กำลังแผ่กระจายไปทั่วส่วนล่างของร่างกาย

 

 

“ไอเจ้าหน้าอ่อน!”

“คุณออนเจ้าค่ะ!”

“เสียงนั้น— เจ้ารุ่นน้องอย่างงั้นเรอะ!? ”

“ไม่ใช่ว่ามันลาพักร้อนอยู่อย่างงั้นหรือ– ออน? ”

 

 

เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาพร้อมกับที่พรรคพวกตะโกน

มีเงาของชายร่างยักษ์พร้อมดาบควายสีดำเข้ามายืนขวางบังด้านหน้าเอาไว้ พร้อมกับที่มีแรงกดจากหัวไหล แล้วคว้าตัวดึงออกมาจากจุดปะทะ

 

 

*ปึ่ง!*

 

 

ปลายเส้นผมที่ปะทะเข้ากับดาบดำ ได้ก่อเกิดเป็นแรงกระแทกขนาดใหญ่

ส่วนบาดแผลตรงช่วงเอว กำลังสมานตัวเข้าหากันอย่างช้า ๆ ด้วยแสงอันอบอุ่นที่กำลังเข้าปกคลุม

พอหันหน้าไปมองด้านหลัง ก็พบกับใบหน้าของอีกาและภูติผมขาวที่ไม่ได้เจอกันมานาน

 

 

พวกรุ่นพี่…

 

 

ทำไมพวกรุ่นพี่ถึงมาอยู่ที่นี่?

หรือว่าจะเป็นฝีมือของหัวหน้าโนเนม?

 

 

“ขอโทษด้วย ที่ทำได้แค่สมานแผลอย่างหยาบแค่นี้…ออน”

“พวกคุณคือ—? คนที่เคยพยายามจะฆ่าคุณออนไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ!”

“เฮ้ย!? แกมันเจ้าคนที่มาลักพาตัวข้า!!”

“เดียวก่อนฑาทิม คุณควอตซ์!”

 

 

ผมรีบหยุดพวกเขา ก่อนที่ลงมือทำอะไรออกไป

ในอดีต พวกเราคือศัตรูที่จ้องจะฆ่ากันและกัน

แต่ไม่รู้ทำไม

ไม่รู้ทำไมว่าเพียงแค่ได้สบตา—

 

 

“ยังไหวไหมเจ้ารุ่นน้อง”

“ไหวครับรุ่นพี่!”

 

 

—กลับรู้สึกว่าเวลานี้ ผมสามารถวางใจ ฝากแผ่นหลังให้กับพวกเขาได้

สามารถเรียกพวกเขาว่า [รุ่นพี่] ได้!

 

 

ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดไปมากกว่านี้

ผมกระโดดไปด้านหลังพร้อมกับอีกาดำ

เวลาเดียวกัน รุ่นพี่ผมขาวกับคุณควอตซ์ต่างออกตัวไปด้านหน้า โดยมีคุณควอตซ์นำหน้าไปสมทบกับเจ้าฑาทิม

ส่วนรุ่นพี่ผมขาวไปหยุดบินที่ตำแหน่งช่วงตรงกลางระหว่างกองหน้า กับกองหลัง

 

 

“จะมิตรหรือศัตรู ข้าเชื่อใจการตัดสินใจของเอ็งนะเฟ้ยไอหน้าอ่อน!!”

 

 

ฑาทิมจับดาบควาย แล้ววิ่งเข้าปะทะกับเส้นผมนับร้อยที่กำลังโถมใส่พวกเรา

 

 

“โอ๊ววว! ไอเจ้าเบอร์รี่! ถึงจะไม่รู้ว่าแกโดนอะไรมา แต่ข้าจะทุบเรียกสติแกกลับมาเอง!”

 

 

ถึงวิชาดาบจะเป็นการเหวี่ยงอย่างมั่วซั่ว แต่กลับปัดป้องการโจมตีได้อย่างน่าทึ่ง

ใช้เพียงแค่กำลังแขนกับอาวุธในมือและสัญชาตญาณ สัประยุทธ์อย่างดุดันในการต้านทาน

ส่วนการโจมตีที่พุ่งผ่านเข้ามา จะถูกรุ่นพี่หัวขาวใช้พลังภูติปัดป้อง ด้วยการสร้างม่านพลังงานขนาดใหญ่ขวางกันเอาไว้

 

 

เวลาเดียวกัน แนวหลังอย่างพวกผมก็เริ่มโจมตีกลับ

แผ่ปลายปืนรังสี ลั่นไกชนิดไม่สนใจพลังงานที่มีเหลือให้ยิง เพื่อโต้กลับเป็นฝ่ายกดดัน

พายุแสงแห่งรังสีปะทะกับคลื่นวิญญาณ ณ ตรงกลางลาน

การปะทะนั้น แลก-รับ กันชั่วครู่หนึ่ง จนกระทั้งแสงสีฟ้าจักเป็นฝ่ายต้องยมร่นถอยกลับ

พวกเรากำลังได้เปรียบ!

 

 

*ฉับ!*

 

 

เกิดเสียงฟันอากาศอย่างรวดเร็ว

คุณควอตซ์ที่ซ่อนตัวใต้เงาขนาดใหญ่ของฑาทิม ได้เผยตัวจากมุมอับ แล้วลอบโจมตีจากด้านหลังด้วยความเร็วสูง

กระโดดควงหมุนตัวฟันปลายเส้นผมสีฟ้าวิญญาณจนขาดวิ่น แล้วตีลังกากวาดปลายมีดจากบนลงล่างเป็นการโจมตีรอบสอง

เป้าหมายคือหน้ากากที่สวมทับครึ่งหน้าเอาไว้

จุดรวมพลังงานวิญญาณ ที่น่าจะเป็นร่างจริงของตัวการสิงสู่ร่างกายของคุณเบอร์รี่—

 

 

“ระวัง!”

 

 

มีการโจมตีสวนกลับจากศัตรู

มันเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกัน

ผมรีบยิงปืนออกไป เวลาเดียวกับที่เจ้าฑาทิมใช้มืออันใหญ่โตคว้าร่างกายของคุณควอตซ์เอาไว้

พร้อมกันนั้น ได้มีเสาศิลาแท่งหนึ่งพุ่งเข้ามาใส่

กระสุนรังสีกระทบใส่เสาศิลา

แต่ทว่าความรุนแรงของปืนไม่อาจทำได้แม้แต่สะกิดมันให้แตกสลาย

มันยังคงพุ่งปลายแหลมเข้ามา แล้วแทงใส่กล้ามแขนของเจ้าฑาทิมโดยตรง

 

 

“โอ๊วววว!”

 

 

เจ้าฑาทิมกรีดร้องแล้วเบ่งกล้าม

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญ หรือเป็นเพราะดาบของเขา แต่ผมเห็นกระแสวิญญาณมันกำลังไหลออกมาจากดาบดำ แล้วพุ่งมารวมตัวกันที่ปลายกล้ามแขนของเขา

เสาศิลาที่กระแทกใส่กล้ามของเขาถึงกับแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แทน

 

 

“ดูถูกพลังมิตรภาพของพวกแกไปหน่อย คงต้องลงมือเองเท่านั้น”

 

 

สตรีแวมไพร์ผมสีเงินที่ยืนเฉยอยู่ด้านหลังกำลังพูด

ในตอนที่หันหน้าไปมองเจ้าของเสียงนั้น ผมถึงกับรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

คลื่นพลังงานวิญญาณ และความกดดัน—

นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย?

 

 

“ยัยนี่คือใครกัน! ใช่คนที่ทำให้เบอร์รี่เป็นแบบนี้ใช่ไหม!? ”

“มันคือแบมซี เป็นผู้ก่อตั้งคาร์นิวอยที่แท้จริง— มันคือเบื้องหลังของความชั่วร้ายทั้งหมด!”

 

 

อีกาดำตอบคำถามของเจ้าฑาทิม

สตรีที่ชื่อแบมซีเดินเข้าไปใกล้คุณเบอร์รี่อย่างช้า ๆ

เวลานั้นไม่มีใครกล้าที่แม้แต่จะเคลื่อนไหวนอกจากหายใจ

มันใช้มือลูบไปตามเส้นผมที่ถูกตัดออกของคุณเบอร์รี่

เส้นผมสีฟ้าที่ถูกตัดจนสั้น ฉับพลันงอกกลับมายาวสวยงามเช่นเดิม

 

 

แบมซีหันมาทางพวกผมด้วยดวงตาที่น่าหวาดหวั่น

เขาคู่ของเธอฉับพลันแปล่งแสง

 

 

“!!!”

 

 

รู้สึกได้ถึงความตาย

ยังไม่ทันที่สมองจะได้ทันสังการ ดวงตากลับมองเห็นพื้นที่ว่างตรงหน้ากำลังขาดครึ่งออกจากกัน

รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายกำลังจะขาดครึ่งท่อน บนกับล่าง

กำลังจะถูกแยกเป็นสองส่วน ณ เวลานั้น

 

 

“โอ๊ววว!”

 

 

แต่แล้วภาพที่กำลังจะฉีกขาด กลับถูกคลื่นสะท้อนจากดาบดำของฑาทิมที่วางหันปลายดาบปักลงพื้น ป้องกันมันเอาไว้

เกิดคลื่นสองคลื่นประหลาดที่ดวงตาปกติไม่อาจมองเห็น เข้ากระแทกหักล้าง ก่อนจะตามมาด้วยแรงระเบิดขนาดใหญ่ ที่พัดกระจายไปทั่วจนแทนจะยืนไม่ไหว

 

 

“ไอวัตถุเทียมเทพของแกนี่มันน่ารำคาญจริง”

 

 

สตรีปีศาจโจมตีด้วยการแยกพื้นที่มิติอีกครั้ง

 

 

“ข้าไม่ยอมหรอก! โอ๊วววว!”

 

 

แล้วโดนฑาทิมใช้ดาบดำของเขาในการปัดป้องได้อีกครั้ง

การะปะทะของทั้งสอง ทำให้พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยรอยบากที่ถูกคมมีดเชือดเฉือน

ส่วนผมเองกำลังมองหาจังหวะยิงสวนกลับ

แต่ทว่าคลื่นปะทะมันรุนแรงมาก จนแค่จะเพ่งตาหาโอกาสเล็งแทรกเข้าไปยังทำไม่ไหว…

 

 

*ฉึก!*

 

 

เลือดสีดำกำลังสาดกระจายออกมาจากข้างหน้า

เส้นผมสีฟ้าของคุณเบอร์รี่ ได้แทรกผ่านการโจมตีอันบ้าคลั่งเข้ามาแทงทะลุใส่ร่างกายของฑาทิม

ถึงจะไม่สามารถทะลุร่างกายหนา ๆ ของเขาได้ แต่มันทำให้การเหวี่ยงดาบของเขาหยุดชะงักลง

 

 

“!!!”

 

 

คุณควอตซ์รีบวิ่งทะลุฝ่ากระแสคลื่นโจมตีอันบ้าคลั่ง เข้าไปคว้าดาบของฑาทิมที่หลุดมือ แล้วใช้มันตั้งการ์ดรับคลื่นโจมตีแทน

เวลาเดียวกัน รุ่นพี่ทั้งสองได้เริ่มยิงปืนรังสีออกไปในสภาพที่หรี่ตาลง

เล็งไปในจุดกายเนื้อของอีกฝ่าย ที่ไม่ใช่จุดรวมพลังงานวิญญาณ

กระสุนรังสีของพวกเขา ไม่อาจทำอะไรคลื่นกระแสพลังอันเข้มข้นที่กำลังปกป้องอีกฝ่ายอยู่ได้

 

 

ช่างน่าละอายนัก

ทำไมตำรวจสามคนอย่างพวกเราถึงทำอะไรไม่ได้เลย เมื่อเทียบกับประชาชนคนธรรมดาอย่างฑาทิมกับคุณควอตซ์!

 

 

“รุ่นพี่!”

 

 

ผมตะโกนพร้อมกับตั้งปืนเล็งออกไป

นี่คือช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วินาที เลยไม่มีโอกาสพูดอะไรมากไปกว่านั้น

เป็นเวลาไม่กี่วินาทีที่ทั้งสองฝ่ายกำลังเตรียมการโจมตีครั้งถัดไป

เป็นเวลาที่ยังพอจะฝืนเหนี่ยวไกปืนยิงออกไปได้

 

 

แต่กระสุนรังสีเพียงนัดเดียว ไม่อาจเพียงพอต่อการทำลายเกราะอันหนาแน่น ต่อให้เล็งไปถูกจุดก็ตาม

ดังนั้น— ได้โปรด

ช่วยรู้ตัวทีเถิดรุ่นพี่

รู้สึกตัว แล้วเล็งตามรุ่นน้องอย่างผมด้วยครับ!

 

 

ผมลั่นไกปืนออกไป

เป้าหมายไม่ใช่แบมซี แต่เป็นหน้ากากที่กำลังสวมทับลงบนใบหน้าของคุณเบอร์รี่

เพราะการต่อสู้ทีเดียวสองคนเป็นไปได้ยาก สู้ลดจำนวนศัตรูให้ได้ก่อนจะเป็นการฉลาดกว่า

แสงรังสีฟ้าขนาดเล็กวิ่งตัดผ่านอากาศออกไป

พร้อมกันนั้น ได้มีแสงสีแดงกับแสงสีฟ้าอีกหนึ่งเส้นวิ่งคู่ขนานตามกันมา

 

 

สามแสงรวมเป็นหนึ่ง เข้าปะทะในจุดป้องกันที่บอบบางที่สุดของศัตรู

จากสามเหลือสองที่สามารถผ่านแนวม่านพลังป้องกัน

จากสองเหลือหนึ่งที่กระแทกม่านบาง ๆ ซึ่งปกคลุมบริเวณรอบหน้ากาก

หนึ่งเส้นแสงสุดท้าย วิ่งตัดหน้ากากขาวครึ่งหน้าออกเป็นสองส่วน

 

 

หน้ากากที่กัดกินวิญญาณ ได้หลุดร่วงกระทบลงสู่แผ่นดินศิลา

 

 

“โอ๊ววววววว!”

 

 

เบอร์รี่กรีดร้องลั่น

หน้ากากขาวหลุดจากใบหน้า พร้อมกับที่มีไอควันสีขาวประหลาดไหลทะลักออกมาจากรูทวารทั้งห้าบนใบหน้าของเธอ

 

 

“ชิ!”

 

 

เวลาเดียวกัน แบมซีได้สถบเสียงอย่างไม่พอใจออกมาชั่วขณะ

เขาของเธอดับแสง ราวกับเลิกที่จะใช้พลังเวท

แต่แล้วในเสี้ยววินาทีนั้น แขนของเธอกลับบวมเป่งไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ—

 

 

*โครม!*

 

 

—โลกกำลังพลิกคว่ำ

สัมผัสได้ถึงเลือดที่กำลังไหลกลบปากของตัวเอง

ตรงหน้ามีภาพของเจ้าฑาทิม คุณควอตซ์ กับพวกรุ่นพี่นอนกองอาบเลือดกันอยู่บนพื้น

ตามร่างกายมีบาดแผลฉกาจคล้ายถูกสัตว์ร้ายขวนปรากฏ

มีปรากฏบนช่องท้องของผมเองด้วย…

 

 

อึ๊ก! เจ็บ!

นี่พวกเราโดนเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร!?

 

 

“จะล่ากระต่ายยังต้องทุ่มพลังสุดตัว— ให้ตายสิ ทำเอาต้องเปลืองแรงอย่างเปล่าประโยชน์กับพวกแกจนได้ ไอพวกบ้า”

“อั๊ก—!!”

 

 

ความเจ็บปวดเริ่มโถมโจมตีไปทั่วร่างกาย

 

 

“กลับมาหาข้า มาเป็นส่วนหนึ่งของข้าซะ!”

“รับ— ทราบ—”

 

 

ท่ามกลางความเจ็บปวด ผมเห็นแบมซียื่นมือข้างที่มีคริสตัลส่องประกายไปทางกลุ่มควันสีขาว

กลุ่มควันสีขาวนั้นตอบรับเธอ แล้วบินเข้าไปรวมทีฝ่ามือนั้น

ผมเห็น…

เห็นกระแสวิญญาณกำลังรวมเป็นหนึ่งเดียวกับมัน

 

 

อะไรกัน…?

ถึงจะปลดปล่อยเบอร์รี่จากการควบคุม แต่ตัวการกลับมีพลังเพิ่มขึ้นเนี่ยนะ?

นี่มันเรื่องบ้าอะไร!

 

 

ในตอนที่กำลังสิ้นหวัง แบมซี่ก็เริ่มปรายตาลงมามองพวกเรา

หางของเธอกำลังชูขึ้นสูงเหนือหัวของคุณควอตซ์

มันกำลังคิดที่จะปลิดชีพเธอ

 

 

“ไม่!”

“ข้าไม่ยอมหรอก!”

 

 

เลือดสีดำไหลทะลักพวยพุ่งอีกรอบ

เจ้าฑาทิมเค้นแรง แล้วใช้ตัวเองมาโอบร่างกายน้อย ๆ ของกระต่ายสาวเพื่อปกป้องเอาไว้

 

 

“เพื่อสาวงามแล้ว ข้ายินดีสละร่างกายนี้ปกป้อง!”

 

 

เจ้าบ้านั่น!

ฑาทิมยังฝืนตัวเอง แล้วจะให้ผมยอมน้อยหน้าได้ยังไง!

ผมกัดฟัน แล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายยิงกระสุนรังสีออกไป!

เป้าหมาย คือตรงใจกลางคริสตัลบนฝ่ามือของมัน!

 

 

*!!!*

 

 

เกิดแสงสว่างในการปะทะชั่วขณะที่โจมตีใส่

แบมซีหยุดการตวัดหางแทงใส่ฑาทิม แล้วหันไปมองรอยถลอกที่ปรากฏตรงคริสตัลบนฝ่ามือ ก่อนจะหันมามองทางผมแทนด้วยความแปลกใจ

ถึงจะไม่สามารถฝ่าเกราะของมันได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้มันชะงักงันไปได้ชั่วเสี้ยวลมหายใจ

ซึ่งมันเพียงพอกับการถ่วงเวลา

 

 

“หยุด! ถ้าจะสู้ ก็มาสู้กับพวกเราซะ!”

[ฉันมาแล้วค่ะ >_<!]

“เปอร์ไซต์— คิก!”

*โครม!*

 

 

ร่างของแบมซีถูกกรงเล็บของมนุษย์นก ถีบส่งตัวลอยไปถึงอีกฟากของห้องโถง

คุณลาพิส คุณเอโซ แล้วก็สาวน้อยมนุษย์นกผมสีแดงขาว ผู้มาพร้อมกับมังกรอีกสองตัว

กว่าจะมากันได้…

พวกคุณลาพิสเนี่ยนะ— ชอบมาโผล่จังหวะสุดท้ายแบบนี้อยู่เรื่อย

 

 

“ฝากจัดการต่อ— ด้วยครับ…”