ณ พื้นที่ใจกลางของร่างศิลาหิน

มันคือสถานที่ดูคล้ายกับรังไหมของตัวหนอน

แต่เป็นรังไหมอันหยาบกระด้างที่เกิดจากผิวศิลาที่แหลมคม

ไกลออกไปรอบนอกรังไหม คือเส้นทางศิลาแสนซับซ้อนดั่งเขาวงกต

 

 

“… ให้ตายสิ นี่มันยังไงกัน? ”

 

 

ข้า แบมซี กำลังบ่นกับตัวเองอยู่ที่จุดศูนย์กลางของร่างศิลาหินที่ว่า

ร่างนี้คือไพ่ตายที่ไม่เคยใช้มาก่อน

เป็นไพ่ตายที่เกิดจากการใช้พลังงานวิญญาณของผู้ร่วมอุดมการณ์ที่เคียดแค้นเทพทั้งสาม มาสร้างเป็นร่างศิลาขนาดใหญ่

ทุกส่วนของพื้นที่ศิลาคือร่างกายเทียมเทพของข้า แต่ในขณะเดียวกัน มันมิใช่ร่างที่แท้จริง

ต่อให้ทำลายไปเท่าไหร ศิลาก็คือศิลา มิอาจทำให้ตัวข้าเจ็บปวดหรือล้มตาย

 

 

เป็นแผนการที่ตั้งใจเอาไว้ใช้ในยามสุดท้าย ซึ่งต้องมาเผชิญหน้ากับพวกเทพเจ้าโดยตรง

ถึงจะคาดการว่าร่างไพ่ตายนี้อาจพบกับความพ่ายแพ้ แต่ไม่เคยคิด… ว่าจะถูกคนนอกที่ไม่ใช่แม้แต่เทพเจ้า รวมกำลังกันเอาชนะผ่านมันมาได้

แถมไอเส้นทางวงกตที่บรรจงสร้าง เสาศิลากับดัก และแมลงศิลา ที่น่าจะสามารถฆ่าพวกมันได้ทุกคน กลับฆ่าพวกตัวกระจอกไปได้แค่สองตัวเท่านั้น

ไอพวกเทพเจ้ากลับชาติมาเกิดยังพอว่า แต่พวกงี่เง่าคนอื่นมันจะเก่งเกินสามัญสำนึกเกินไปหรือเปล่า?

ถ้าจะให้เทียบ มันเหมือนกับมีคนระดับใกล้เคียงเจ้า [โนเนม] ถึง 3 คน กับคนที่เก่งกว่าโนเนมอีก 1 คน อย่างงั้น

 

 

“กลับมา— ตามรับสั่ง”

“ดีมาก”

 

 

เป็นโชคดีของข้าที่ยังเพื่อเก็บลูกน้องเอาไว้หนึ่งตน ไม่ปล่อยออกไปทั้งหมดในตั้งแต่แรก

ลูกคริสตัลวิญญาณสุดท้ายยังรอดกลับมาถึงมือของข้าได้เพราะเหตุนี้

 

 

ข้ารับลูกคริสตัลมาจากมือของเผ่ายักษ์ที่ไร้จิตใจ

ลูกคริสตัลนั้นเริ่มส่องแสงอย่างงดงามอยู่ที่ฝ่ามือ ก่อนจะจมหาย แล้วถูกฝั่งยึดเป็นเนื้อเดียวกับฝ่ามือของข้า

พริบตาที่มันรวมเข้ากับมือของข้า แผ่นดินจักเริ่มสั่นไหว

บางส่วนของร่างกำลังแตกหัก แล้วสลายกลายเป็นผง

บางส่วนหดเล็กลง จนพื้นที่ยืนแทบจะมีไม่พอให้แม้แต่มดอยู่

นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมข้าถึงกระจายก้อนผลึกพลังงานออกไปตั้งแต่แรก

เพราะข้าต้องการจะขยายพื้นที่ให้กว้าง แล้วจับแยกพวกเทพสามตัวให้ออกจากกัน

แต่กลายเป็นว่าต่อให้จับแยกกัน ข้าก็ไม่อาจฆ่าพวกมันได้ทุกคนอยู่ดี

 

 

“อย่างน้อยสามารถทำเอาออกจากเกมส์ได้หนึ่งคน”

 

 

ข้าพูดกับตัวเองไปพร้อมกับรำลึกเหตุการณ์ของยัยภูติผมสีแดงที่น่ารังเกียจ

เจ้าตัวที่บังอาจจับวิญญาณข้าขังเอาไว้ในผลึกคริสตัลนานนับหลายปี

 

 

“ส่วนตอนนี้ คงต้องให้เวลากับการต้อนรับเพื่อนเก่าที่ไม่คาดคิดก่อนสินะ? ฮุ ฮุ ฮุ~”

 

 

ข้าหันหน้าไปในความมืดที่อยู่ทางขวา

ท่ามกลางจิตมุ่งร้ายต่อข้าที่มีมากมาย มีอยู่หนึ่งจิตที่ต่างออกไป

เพราะมันคือจิตที่ข้าคุ้นเคย

 

 

“สวัสดี [อีกาดำ] ”

“แบมซี… นั่นใช่เธอ? ”

“ถ้าหมายถึงคนที่ถูกนายยิงเข้าใจกลางหน้าผากคนนั้นละก็– ใช่ เป็นคนเดียวกัน และข้ายังไม่ตาย คิดถึงละซิ~”

“…”

 

 

ถึงกับนิ่งเงียบไปเลยหรือ? ”

 

 

“ขอถามอะไรสักอย่าง… จริงหรือที่ว่าเธอ… คือผู้ก่อตั้งคาร์นิวอย? จริงหรือ.. ที่เธอจงใจ… สร้างให้ข้า..พลักดันให้ตัวข้ากลายเป็นมือปืนสังหารขององค์กร? ”

“ไปได้ยินมาจากใคร? เจ้าโนเนม? หัวหน้าของพวกตำรวจสากล? ”

“ใช่…”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่ที่นี่? เจ้าโนเนมบอกเช่นนั้นหรือ? ”

“ใช่… ที่นี่นะ… ถูกพวกเราตำรวจสากล… ล้อมเอาไว้หมดแล้ว…”

 

 

พอลองขยายขอบเขตการตรวจจับ ก็พบว่าในจุดที่ห่างออกไปราว 1,000 กิโลเมตร มีฝูงยานจำนวนมาก กำลังบินเข้าล้อมพื้นที่เอาไว้จากทุกทิศทาง

ให้ตายสิ

นึกว่าเจ้าโนเนมมันจะยอมถอยไปง่าย ๆ เสียอีก

สุดท้ายดันส่งพวกงี่เง่ามาปิดล้อมข้าอีกอย่างงั้นหรือ?

คิดจริง ๆ หรือว่าจะจับข้าได้?

 

“คู่หู…”

“ไม่เป็นไร… ข้าแค่… รู้สึกทำใจไม่ได้…”

 

 

ตอนนี้ข้าไม่แปลกใจแล้ว ว่าทำไมอีกาดำที่ควรถูกตำรวจจับตัวไปถึงมาอยู่ที่นี่

ยิ่งมีเจ้าภูติผมขาวที่เป็นเพื่อนร่วมงานของมันยืนอึ้งอยู่เงียบ ๆ มันยิ่งได้คำตอบชัดเจน

 

 

“คิดจะแก้แค้นที่ถูกหลอกเช่นนั้นหรือ? ”

“…เส้นทางเปื้อนเลือด มันคือเส้นทางที่ข้าเลือกเองหลังจากถูกเธอทรยศให้เจ็บแค้น ข้าคงโทษเธอไม่ได้”

 

 

ตอบได้อย่างลูกผู้ชายดีแฮะ

 

 

“แล้วมาหาข้าทำไม? ”

“ข้า— มาเพื่อทำสิ่งที่ถูกต้องกับคู่หูที่แท้จริงของข้า!”

“ต้องแบบนี้สิคู่หู! ออน~!”

 

 

อีกาดำกับภูติขาวกำลังบินแยกออกเป็นสองทาง

คนหนึ่งใช้ปืนรังสีที่ติดตั้งบนแขนกลทั้งสี่ ยิงกระหน่ำใส่เรา

ส่วนอีกคนใช้พลังภูติจากปีก สร้างความแปรปรวนของความหนาแน่นในพื้นที่ เพื่อเบี่ยงวิธีรังสีให้เกิดความซับซ้อนหลอกลวง

เป็นการโจมตีผสานที่ทำให้คาดเดาได้ยากขึ้น ว่าควรจะหลบไปในทิศทางไหน

ไอเดียไม่เลว ที่เอาหลักวิทยาศาสตร์กับวิทยาศาสตร์เวทมนตร์มาผสมกัน

 

 

ภูติทั่วไปกว่าจะร่ายเวทบทใหญ่ ต้องใช้เวลามากกว่า 10 ถึง 15 นาที

พวกที่ได้รับการฝึกระดับทหาร จะตกเฉลี่ยที่ 5 ถึง 8 นาที หรืออาจสั้นกว่านั้น

พวกเก่ง ๆ ระดับตำนาน จะอยู่ที่ 5 วินาที ไปจนถึง 1 วินาที ตามแต่ความยากของวิชา

สรุปคือต้องใช้เวลาในการร่าย

หรือถ้าเป็นเวทบทง่าย ๆ อย่างที่เจ้าภูติกำลังใช้ ต่อให้ไม่ใช่ระดับผู้เชี่ยวชาญ ก็สามารถใช้เวลาอันสั้นในการสร้างปรากฏการณ์ทางเวทมนตร์ขึ้นมาได้

ถึงจะตัดสินใจได้ไม่เลวในการเลือกใช้วิชาโจมตี แต่ทว่า—

 

 

“ช่างเชื่องช้า และอ่อนแอ”

 

 

ข้าแทบไม่มีความจำเป็นจะต้องหลบ

เขาของข้าส่องแสงสว่างในชั่วพริบตาก่อนที่รังสีจะกระทบตัว

สลายพลังงานให้จางหาย ด้วยหลักการหักล้างพลังงานจนสิ้น

 

 

“เฮ้ย! ขี้โม้น่า?! ใช้เวลาแค่ชั่วพริบตาเดียวเนี่ยนะ! ออน~!”

 

 

ข้าไม่ใจดีขนาดจะปล่อยให้อีกฝ่ายมีเวลาคุยเล่น

เสาศิลาจำนวนมากกำลังถูกสร้างขึ้นมาจากทั้งพื้น เพดาน และอากาศ

 

 

“จะ— จำนวนขนาดนี้”

“บ้าชัด ๆ !”

 

 

ไม่มีแม้แต่โอกาสจะหายใจ

ไม่มีช่องว่างมากพอจะให้แม้แต่จะเหนี่ยวไกปืนเล็ก ๆ

เพียงแค่พยายามวิ่งหนีเอาตัวรอดจากการโจมตีของเสาศิลาหิน ยังแทบจะทำไม่ไหว

แขนกลของอีกาดำที่ภาคภูมิใจทั้งสี่ข้าง ถูกเสาศิลาแทงทะลุทำลายทิ้งไปถึง 3 ข้าง

เจ้าภูติคู่หูของมัน โดนถากใส่แขนหนึ่งข้าง จนเหลือเพียงมือเดียวที่พอจะถือปืนไหว

 

 

ยังรอดกันได้อีกหรือ? — ไม่สิ พลังของข้ามันน้อยลงไปมากต่างหาก…

 

 

พวกมันทั้งสองคนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด ชนิดแบบหมาจนตรอกเข้าไปในซอกมุมอับสายตาของโพรง

พร้อมกันนั้น ได้มีระเบิดสร้างพื้นที่อณูเวทมนตร์ศูนย์ถูกโยนสวนกลับมา

แต่ระเบิดแค่นั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่

เราใช้หางจับมันโยนทิ้งไปที่อีกฟากของพื้นที่ได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว

 

 

“ใช้หางโยนระเบิดทิ้งไปได้ง่าย ๆ เลยเรอะ! คู่หู ไหนว่าแบมซีเป็นแค่นักวิทยาศาสตร์เวทมนตร์ที่เก่งกาจ แต่พลังกายห่วยแตกสุด ๆ ไม่ใช่หรือ? ออน~!”

“ข้าเองก็พึ่งรู้เนี่ยแหละว่าเธอเก่งมากกว่าที่เคยรู้!”

“…”

 

 

รีบปิดเกมส์ดีกว่า

สร้างเสาศิลา— ระบุตำแหน่งโพรงที่พวกมันใช้ซ่อนตัว

พื้นที่ภายในรูมุดแคบ ๆ แบบนั้น ไม่มีทางหลบหนีไปไหนได้อีก—

 

 

“เหวออออ!”

“ร่วง…! ร่วงลงมาแล้ว! เพราะนายดันเดินมาชนนั่นแหละไอเชี่ยฑาทิม!”

“เพราะแกอยู่ ๆ ดันหยุดเดินเองต่างหากเจ้าหน้าอ่อน!”

“มันช่วยไม่ได้นี่! เพราะอยู่ ๆ เหมือนจะรู้สึกถึงสัมผัสของคนรู้จักมาจากด้านล่างเมื่อกี้!”

“พูดอะไรของแกกันวะไอน่าอ่อน? ทำอย่างกับเป็นพวกคนเห็นผีไปได้ ฟังแล้วขนลุกฉิบ!”

“ก็เห็นผีได้จริง ๆ อะ”

“… ว่าแต่ทำไมข้าน้อยถึงดันติดร่างแหมาอีกคนกันได้เจ้าคะ? ”

“จะอะไรก็ช่างพวกเราสามคนกำลังจะร่วงแล้ว!”

““แว๊กกกกก!””

 

 

*ตุ๊บ*

 

 

“เจ็บ ๆ !”

“ให้ตายสิวะ!”

“ศัตรูเจ้าค่ะ!”

 

 

มีแขกไม่ได้รับเชิญสามคนกำลังร่วงลงมาจากด้านบน

เผ่ายักษ์ มนุษย์ กับมนุษย์สัตว์อีกหนึ่ง

เจ้าพวกที่มีมิตรอันดีกับเทพสารเลว

ฟังจากที่พูด สงสัยคงจะร่วงลงมาจากหนึ่งในเส้นทางวงกต แล้วบังเอิญไหลมาตามเส้นทางจนมาถึงที่นี่โดยบังเอิญ

แทนที่จะได้เจอกับพวกเทพเจ้า กลับต้องมาเจอพวกบ้าบอก่อนหรือนี่?

 

 

“…”

 

 

ข้าเริ่มรู้สึกเหนื่อย

บางทีการสร้างร่างเทพเจ้าเทียมขนาดใหญ่ อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหรนัก

อย่างว่า พึ่งจะลองใช้อย่างจริงจังวันนี้วันแรก…

ตอนนี้เก็บแรงเอาไว้ก่อน แล้วมองดูพวกคนสนิทของเทพเจ้าถูกสังหารน่าจะเป็นการฉลาดกว่า

 

 

“… ฝากจัดการที”

“ตามรับ— บัญชา ค่ะ”

 

 

สตรียักษ์ที่ถูกสิงสู่ได้ขานรับคำสั่ง แล้วเริ่มโจมตีออกไปในทันที