“พวกที่อยู่ตรงหน้าคือศัตรูของข้า แด่สาวกที่ซื่อสัตย์ของข้า—”

 

 

หลังยัยแบมซี่พูดจบ ฉับพลันพื้นศิลาเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง

มีดาบ – หอก – ธนู – ปืน อาวุธรูปแบบต่าง ๆ ที่ถูกสร้างจากศิลาเริ่มทยอยผุดขึ้นมาจากพื้นเป็นจำนวนมาก

 

 

“รบกวนพวกเจ้าช่วยจัดการพวกมันให้ข้าทีจะได้หรือเปล่า? ”

“ฆ่า–!”

“ฆ่าศัตรูของเทพเจ้า!”

 

 

พวกเด็ก ๆ กับคุณป้าเทเรซ่าเริ่มกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แล้วก้มตัวหยิบอาวุธที่กองอยู่ตรงปลายเท้าขึ้นมาใช้

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย!

 

 

“แมรี่ตัวจริงบินอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เสียงนั้น!”

“เจ้าพวกแอบอ้างเป็นเทพ!”

 

 

คุณป้าเทเรซ่ากรีดร้องดังลั่น แล้วลั่นไกปืน— ยิงโจมตีใส่ฉัน

ฉันเลยรีบกางม่านพลังงาน ปัดกระสุนนั้นให้ปลิวกระเด็นหายไป

 

 

อึ๊ก…คุณป้า…

รู้สึกเจ็บ แล้วยังบีบรัดอย่างรุนแรงที่หัวใจ

เจ็บปวด…

 

 

“ไม่ ไม่ ไม่! อย่าให้อารมณ์นำเหตุผล!”

 

 

เอโซเตือนเรามาแล้ว!

สถานการณ์กลายเป็นเลวร้ายขึ้นมาในพริบตา

เสียงปืน เสียงดาบ เสียงฟันแทง เริ่มดังกระหึ่มไปทั่ว

ฝ่ายเราไม่อาจกล้าทำอะไรรุนแรงกับพวกเด็ก ๆ

แต่พวกเด็ก ๆ กล้าที่จะสังหารพวกเราได้อย่างไม่มีลังเล

 

 

“ละ— ลูกพี่หญิง! จะ— จะให้ทำยังไงกันดีค่ะ!”

 

 

โชคดีที่คนของแก๊งส่วนใหญ่เป็นเผ่าปีศาจกับเผ่าลิซาร์ดแมนที่ว่ากันว่าอึด ถึก เลยทำให้ยังพอทนรับการโจมตีไหว

แต่ถ้าโดนมาก ๆ มันมีสิทธิ์ทำให้ถึงตายได้อยู่

แถมคนที่อันตรายที่สุดในเวลานี้ น่าจะเป็นพวกหนูน้อยไซน์—

 

 

“…”

 

 

ไม่อยู่ในสายตาแล้ว…

เด็กทั้งสี่คนหายไปไหนกัน!?

ฉันรีบบินขึ้นสูง พร้อมกับกางสัมผัสวิญญาณออกเพื่อมองหาพวกเด็ก ๆ

 

 

*เปรี๊ยง!*

“สอยมันลงมา!”

“ไอพวกแอบอ้างเป็นเทพ!”

 

 

ถึงจะกลายเป็นเป้าให้รุมยิง แต่ฉันไม่สนใจหรอก

เพราะชีวิตของเด็กสาวน่ารักมันสำคัญกว่าชีวิตของตัวฉันเอง!

 

 

“อยู่ไหน! พวกหนูไซน์อยู่ที่ไหน!? ”

 

 

ได้ยินเสียงอาวุธกระแทกใส่ม่านพลังบาเรียของตัวเองดังไม่ขาดสาย

ปีกเรื่องแสงสร้างอณูเวทต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุด

แถมเหมือนยัยแบมซีจะวางยา แอบเพิ่มพลังของการโจมตีให้กับอาวุธของพวกเด็ก ๆ เข้าไปอีก

เหนื่อย…

เริ่มชักจะหมดแรง…

 

 

“เธอนี่ท่าจะบ้า เนี๊ยว~”

 

 

แต่แล้วการโจมตีก็ได้หยุดลงอย่างน่าประหลาด

โนอาร์กำลังขึ้นมาบินเคียงคู่ แล้วสร้างพายุจากหมัดของเธอเองในการปัดเป่ากระสุนที่พุ่งเข้ามาหา

 

 

“โนอาร์!? ”

“ปล่อยให้เธอตายไม่ได้ เพราะเธอยังไม่ได้ทำสัญญาให้ฉันเลย อีกอย่าง วันนี้มีคนตายไปถึงสองคนแล้ว ฉัน—จะไม่ทนมัน! เนี๊ยว! จะทำอะไรก็รีบทำไปซะ!”

 

 

โนอาร์พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้น

มีคนตาย!?!

 

 

“ใคร!!”

“ลูกน้องของฉันเอง เจ้าวานาดิไนต์กับเจ้าซุนไกท์ ดันโง่เง่าถูกซากยานทับตายได้นะเจ้าพวกนี้”

 

 

ฉันเหลือบไปเห็นซากที่ดูคล้ายชิบสมองกลถูกเหน็บเอาไว้ที่กระเป๋าใบเล็กข้างเอวของเธอ

 

 

“เหลือแค่สมองกล… ให้ตายสิ!!”

 

 

เธอกรีดร้องดังลั่น แล้วสร้างหมัดพายุลูกใหญ่ วิ่งเป็นคลื่นกระแทกไปตามพื้น

พายุลูกนั้นพัดเอาพวกเด็ก ๆ ปลิวว่อนไปทั่วลานอย่างรุนแรง ก่อนจะตกลงมากระแทกใส่พื้น ผนัง จนเกิดเป็นรอยพกช้ำแดงไปทั่วร่างกาย

 

 

“อย่าทำรุนแรงนักสิ!”

“แล้วจะให้หยุดเด็กพวกนี้ยังไง!”

“เรื่องนั้น—”

 

 

เวทสร้างหมอกยาสลบ

แต่อาจจะถูกยัยแบมซีตลบหลังกลับ ด้วยการทำให้กลายเป็นพื้นที่ปิด จนกลายเป็นการรมแก๊สตัวเอง…

วิธีที่ดีที่สุดคือการคืนอัตตาเดิมให้กลับเป็นปกติ

ทว่ามันต้องใช้เวลาแบบที่เอโซบอก คือจับมัด แล้วค่อย ๆ คืนสติเรียงคนไป

แต่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีคืนอัตตาในชั่วเวลากระพริบตา

ซึ่งวิธีที่สอง— บอกตามตรงว่าไม่ค่อยอยากใช้มันเท่าไหร เพราะมันเป็นภาระให้กับร่างกายมากเกินไป…

 

 

“เหวอ!”

“อันตราย!”

“แง! ถูกเจอตัวแล้วอะ!”

 

 

ที่ตรงมุมในสุด มีเสียงแสนน่ารักของพวกไซน์ดังขึ้น

พอหันไปมอง ก็พบกับโรโยตี้ที่กำลังใช้ตัวเองขวางพวกเด็ก ๆ เอาไว้จากปลายหอกที่กำลังพุ่งเข้าหา

ส่วนพวกเด็ก ๆ สี่คน เหมือนจะกำลังเอาหอก กับดาบที่เก็บขึ้นมาตามพื้น รุมแทงใส่ผนังศิลา

—ผนังศิลาที่เป็นศูนย์รวมกระแสวิญญาณของพื้นที่ชั้นบน

จุดอ่อนที่ต้องทำลาย

อย่าบอกนะว่าเด็กพวกนั้นคิดที่จะ…

 

 

“ตรงนี้แหละ นาดี้ แคนนี่ โอบีเดี้ยน! อีกนิดเดียว! ถ้าทำลายตรงนี้ได้! พี่สาวจะต้องชนะแน่! พี่สาวโรโยตี้ ช่วยอดทนอีกนิดนะคะ!”

“เร็ว ๆ หน่อย! ฉันไม่ใช่นักรบ— อั๊ก!”

“กรี๊ดดด! พี่สาวโรโยตี้เลือดท่วมเลยอะ!”

“โอบีเดี้ยนอย่าวอกแว๊ก! มาช่วยฉันทำลายกำแพงตรงนี้ก่อนเร็ว!”

 

 

—เพราะหนูไซต์เคยได้รับการฝึก เลยสามารถมองเห็นในสิ่งที่ฉันมองเห็น

เธอกำลังคิดที่จะช่วยฉัน ด้วยการทำลายจุดอ่อนของศัตรู

คิดอะไรของพวกเธอกัน!

 

 

ฉันพยายามจะบินเข้าไปช่วย

แต่ทว่าตอนนั้นเองที่มีเสาศิลางอกออกมาบดบังเส้นทางเอาไว้

ไม่!

 

 

ราวกับโลกทั้งใบได้ถูกหยุดเวลาเอาไว้

แต่ไม่ใช่การหยุดเวลาจริง

มันก็แค่การคิดคำนวณอย่างรวดเร็วที่เกิดขึ้นภายในหัวของฉัน

 

 

พวกเด็ก ๆ

พวกแก๊งที่นับถือฉันเป็นลูกพี่

โนอาร์ที่เสียลูกน้องของตัวเองไปเพราะมาช่วย

ทุกคนกำลังแย่

ทุกคนกำลังเปื้อนเลือด

เพราะมีฉันคนนี้เป็นต้นเหตุ

 

 

“เพื่อลูกพี่! สู้กลับด้วยมือเปล่าเนี่ยแหละ!”

“ชิ— ไม่ให้ลงมือรุนแรงอีก มันจะอะไรกันนักหนา”

“เร่งมือทำลายกำแพงเร็ว! พี่สาวโรโยตี้เลือด— เลือดท่วมไปหมดแล้ว!”

 

 

ทำไมทุกคนถึงต้องเอาตัวเองมาเสี่ยงเพื่อช่วยฉันต่อสู้?

ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ฉันสู้คนเดียว?

ทำไม…

 

 

“เพื่อพี่สาวฮีโร่ของหนู!”

 

 

คำพูดชื่นชมจากปากของหนูไซน์กำลังย้อนกลับไหลเข้ามาภายในหัว

ฮีโร่…?

ฮีโร่อะไรกัน…?

เข้าใจฉันผิดไปแล้ว

ฉันมันพวกเอาแต่ใจตัวเอง

เพื่อนน้อย

ไม่ค่อยได้รับความสนใจจากใคร

ที่ฉันอยากทำตัวเด่นดัง ก็แค่เพราะอยากให้มีคนหันมามอง ชื่นชม

ไม่เคยทำดีด้วยเพราะจิตใจที่บริสุทธิ์จริงสักครั้ง

ฉันไม่ใช่ฮีโร่หรอก

ไม่ใช่เลย…

ไม่เลยสักนิด…

 

 

“…ว๊ากกกกกกกกก!!!”

 

 

ฉันไม่สนร่างกายกับวิญญาณของตัวเองอีกแล้ว

ใช้พลังวิญญาณและเวทมนตร์หุ้มร่างกายตัวเอง ทำให้ตัวเองเป็นลูกไฟพลังงาน ไปพร้อมกับแผ่คลื่นวิญญาณจำนวนมากแบบชนิดเขื่อนแตก เพื่อแทรกแทรง คลายการล้างสมองของพวกเด็ก ๆ

ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่ทำแบบนี้แต่แรก เพราะมันเหมือนเป็นท่าไม้ตาย ที่กินไฟชีวิตของตัวเองไปพร้อมกัน

แต่ฉันไม่สนใจมันแล้ว

 

 

พุ่งชนทำลายทุกสิ่งตรงหน้า

ทำลายมันไปให้หมด

ต่อให้จำเป็นต้องเผาไปถึงปีกกับวิญญาณของตัวเองก็ไม่สนใจ

ฉันจะทำลายมันทุกสิ่ง

เพื่อปกป้อง

 

 

“หายไปซะ!”

 

 

เพื่อปกป้องคนที่มองว่าฉันคือ [ฮีโร่]

 

 

*พรึบ!*

 

 

เพียงพริบตาเดียว พื้นที่แห่งนั้นได้ถูกโอบอุ้มไปด้วยแสงสว่าง

คืนสติ อัตตา และตัวตนแก่พวกเด็ก ๆ กับคุณป้า

แล้วเจาะ—

เจาะผนังศิลาให้เป็นรู

เจาะทุกสิ่งที่ขวางกั้นให้กลายเป็นรู

ภายในรูกว้างนั้น ไม่เหลือสิ่งใดทิ้งเอาไว้

ทั้งคริสตัลและกระแสคลื่นวิญญาณของศัตรู

ทิ้งเพียงแค่ละอองสีรุ้งอันสวยงามเอาไว้เบื้องหลัง

 

 

“สำ– เร็จ”

 

 

ฉันร่วงลงมากองที่พื้นในสภาพภูติปีกหัก

ปีกทั้งสองข้างเริ่มมืดพร่ามัว เหมือนคนที่กำลังใกล้ตาย

หมดแรง อิดโรย ทั้งกาย ใจ และวิญญาณ…

 

 

“พวกเด็ก ๆ พากันสลบหมดเลย? ”

“พวกเขาหยุดแล้ว? ”

“แสงนี้มัน— ฝีมือของลูกพี่? สะ– สุดยอด! ลูกพี่หญิงแมรี่สุดยอด!”

“มะ ไม่ใช่สิ! ต้องรีบดูอาการของพี่สาวแมรี่ก่อน!”

“อย่าลืมพี่สาวโรโยตี้อีกคนสิ!”

 

 

ทุกคนกำลังเข้ามารุมรอบตัวของฉัน

ทุกคนที่สำคัญ…

ภาพใบหน้าน้อย ๆ ที่น่ารักของพวกหนูไซต์…

 

 

“…”

 

 

ถ้าฉันคือฮีโร่ของพวกเขา

พวกเขา— ก็คือฮีโร่ของฉัน ที่ทำให้ฉันมีความสุข

ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีตัวตน

แต่ขอโทษด้วยนะเอโซ ลาพิส

ดูท่าว่าฉันจะเข้าร่วมในศึกสุดท้ายไม่ไหวแล้วละ…