ตึก ตึก ตึก

เสียงกรงเล็บเท้าวิ่งกระทบผิวศิลาดังเสนาะหูก้องไปทั่วบริเวณ

กระโดดหลบเสาศิลาที่โจมตี มุ่งหน้าตรงผ่านเส้นทางอันคดเคี้ยวแสนซับซ้อนช่วนยุ่งเหยิงเพื่อดำลึกลงไปในพื้นที่ชั้นล่างสุดของเส้นทางศิลา

 

 

*กึง—*

 

 

ได้ยินเสียงต่อสู้ดังมาจากส่วนของชั้นล่าง

 

 

“อย่ามาทำร้ายเจ้าหนูดำกับเจ้าออกไซด์ของหนูนะ!”

“กรรร!”

“ปี้!”

*กึง–!*

 

 

เสียงของยัยกระเป๋าเงินสีแดงขาว

เมื่อมาถึงที่หมาย ก็พบว่ามันเป็นพื้นที่ศิลารูปแบบที่เป็นลานโล่ง ไม่ใช่เป็นสะพานทางเดินแคบ ๆ แบบที่ผ่านมา

พื้นที่ตรงนั้นมีร่างที่บาดเจ็บของเจ้ามังกรเกล็ดสีน้ำตาลอ่อน ที่ดูเหมือนว่ากำลังพยายามใช้ร่างกายของตัวเองทับมังกรเกล็ดสีดำเอาไว้

ส่วนเจ้ามังกรที่มีเกล็ดสีดำ กำลังพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการทับของผู้เป็นแม่

มันพ่นไฟออกไปในที่ว่างอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ และคำรามอย่างโกรธแค้นใส่ผนังศิลาที่ล้อมอยู่รอบด้านของพื้นที่โล่งแห่งนั้น

 

 

หึ…

กำลังพยายามปกป้องลูกน้อยที่บ้าบิ่นของตัวเองเอาไว้เต็มที่เลยสินะ?

ส่วนยัยกระเป๋าเงินสีแดงขาวเองก็พยายามน่าดู

 

 

ห่างออกไปไม่ไกลคือยัยกระเป๋าเงิน ที่กำลังกระโดดถีบใส่ศิลาจำนวนมากที่กำลังพุ่งเข้าใส่

ทั้งที่ศิลาพวกนี้ถือเป็นวัตถุจากโลกแดนคนตายที่มีความแข็งสูง แต่เธอคนนี้กลับสามารถใช้กรงเล็บขา บีบพวกมันให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ด้วยพลังกายเพียงอย่างเดียว

ทั้งที่ปกติต้องใช้พลังวิญญาณเข้ามาเสริมเพื่อสลายพันธะ ทำให้ตัววัตถุอ่อนรูปลงมาก่อนแท้ ๆ

 

 

“หน่อย! แข็งเป็นบ้าเลย! หินพวกนี้มันคืออะไรของมันกันเนี่ย!?!”

 

 

แต่ถ้าสังเกตุให้ดี จะเห็นได้ว่าทั่วกรงเล็บขาของเธอนั้นกำลังเต็มไปด้วยเลือด

ถึงจะเป็นพวกผ่าเหล่าผ่ากอที่ถูกเผ่าพันธุ์พิเศษที่เจ็ดดัดแปลงร่างกายไป แต่ใช่ว่าจะถึงขั้นไร้เทียมทานเสียทีเดียว

อ๊ะ…? ไม่ใช่เวลาจะมานั่งวิเคราะห์อะไรแบบนี้สักหน่อย

 

 

ฉันรีบเข้าไปเสริมทัพของยัยกระเป๋าเงิน

กางปีกสีเหลืองออก แล้วเปลี่ยนให้เป็นรูปแบบเคียว

เข้าฟันศิลาหินที่กำลังแทรกผ่านพื้นศิลาขึ้นมา เกี่ยวถอนออกมาทั้งผืนเหมือนกับการเกี่ยวต้นข้าวในทุ่งนา

เสร็จแล้วเปลี่ยนปีกอีกข้าง ให้เป็นใบดาบ

ใช้มันแทงลงพื้นศิลาของลานกว้าง ทำลายจุดรวมพลังก่อนที่มันจะเปลี่ยนรูปเป็นอะไรสักอย่างที่ดูน่ากลัว

ถ้าให้เดาจากลักษณะของการรวมตัว คิดว่ามันคงตั้งใจจะเปลี่ยนทั้งพื้นที่ลาน ให้กลายเป็นหนามศิลาฟันเลื่อยคล้ายกับเครื่องบดเนื้อ

แอบน่ากลัวเหมือนกันแฮะ…

 

 

“เอโซ!”

“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาทำเป็นดีใจนะเปอร์ไซต์”

 

 

ฉันรีบเปลี่ยนรูปแบบปีกตัวเอง เกร็งกล้ามเนื้อให้กลายเป็นขนปีกโล่

ตั้งมุมเอียงให้เหมาะเจาะกับมุมเฉียงปลายแหลมของเสาศิลาที่กำลังโจมตีเข้าใส่

เกิดเสียงเสียดสีกับความเจ็บปวดแสบร้อนเกิดขึ้นที่ปลายขนปีก

 

 

“หน่อย!”

 

 

ใช้จังหวะและมุมที่กำลังเปลี่ยนทิศทางกับแรงพุ่งตัวของมัน หักปลายเสาศิลาของมันเอง แล้วดันให้พุ่งเบี่ยงมุม 90 องศา กลายเป็นกำแพงขวางกั้นการโจมตีจากเสาศิลาลูกอื่น

 

 

“งั้นลุยพร้อมกันเลยค่ะ!”

 

 

ยัยกระเป๋าเงินว่าเช่นนั้น ก่อนจะกระโดดใช้ปลายกรงเล็บถีบใส่กำแพงศิลาที่ถูกหักครึ่ง

เธอกำลังพยายามดันมันกลับไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยัยนี่เริ่มเห็นคลื่นวิญญาณ หรือเป็นเพราะมีสัญชาตญาณที่แหลมคม แต่ทิศทางที่กำลังดันกลับไปนั้น คือทิศซึ่งเป็นที่ตั้งของศูนย์รวมกระแสคลื่นวิญญาณในพื้นที่ส่วนล่างพอดี

 

 

“เยี่ยม!”

 

 

ฉันพูดกับตัวเอง แล้วเปลี่ยนปีกให้เป็นรูปแบบดาบ แล้ววิ่งเข้าไปแทงใส่จุดรวมคลื่นพลังงานที่กำลังก่อตัวอีกครั้ง

ยังคิดที่จะเปลี่ยนพื้นที่ลานนี้ให้เป็นลานประหารอยู่อีกเช่นนั้นหรือ?

ฝันไปเถอะ!

 

 

*ครื่น!*

 

 

เกิดเสียงถูลาก

เจ้าศิลาหินที่ถูกหักออกมาทั้งท่อน กำลังทำหน้าที่เป็นทั้งกำแพง และอาวุธที่พุ่งเข้าหาจุดอ่อนของศัตรู

ส่วนพื้นที่ด้านหลัง มีฉันคนนี้คอยป้องกันจากจุดบอดเอาไว้—

 

 

“กรร!”

 

 

เกิดเสียงร้องอย่างเจ็บปวดมาจากอีกฝั่ง

มาจากทางพวกมังกร

ถึงจะร้องอย่างเจ็บปวด แต่ยังได้ยินเสียงกระพือปีกดังอยู่

แสดงว่าคงแค่โดนในระดับรอดจากจุดตายมาได้

ให้ตายสิ ทางนี้กำลังจะเข้าไปใกล้จุดสังหารของศัตรูได้แล้ว อย่ามาเป็นตัวถ่วงสิยะ!

 

 

“ไอพวกมังกรโง่! จะปกป้องลูกตัวเองเพื่อให้เป็นเป้านึ่งทำไม! ไม่เห็นเรอะว่ามันอยากสู้! ปล่อยมัน แล้วมาตรงนี้ซะ! แล้วเราจะช่วยปกป้องให้!”

“กรร!”

“ปี้!”

 

 

พอได้ยินฉันด่า เจ้าตัวแม่ก็ดูตกใจจนเผลอปล่อยอ้อมกอดที่กำลังกอดลูกของมันเอาไว้

ส่วนตัวลูกนั้น มันรีบบินตรงมาทางพวกเรา แล้วเข้ามาดันกำแพงศิลาไปพร้อมกับยัยกระเป๋าเงินอย่างกล้าหาญ

แน่นอนว่ามันอยู่ในระยะที่ปีกของฉันปกป้องได้

 

 

“จะยอมแพ้ลูกของแกเรอะ? ”

“กรร!”

 

 

คราวนี้มีตัวแม่บินเข้ามาร่วมวงด้วย

ดีมาก

ต้องแบบนี้สิ! ถ้าบินห่าง ๆ แล้วจะให้ฉันเข้าไปปกป้องพวกแกได้ยังไง?

 

 

“อีกนิดเดียว!”

“กรรรร!”

“ปี้!”

 

 

ด้วยการร่วมแรงของ 1 คน กับอีก 2 ตัว เลยทำให้กำแพงศิลาที่ต้านดันพลังกับการโจมตีของศัตรู รุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว ราวกับปลาที่แหวกว่ายผ่านสายน้ำ

เพียงพริบตาเดียวก็ไปถึงชิดขอบกำแพงศิลาได้สำเร็จ

 

 

“เสร็จฉันละ!”

 

 

โดยไม่รอช้า

ฉันรีบทุ่มสุดพลัง ใช้ปลายปีกสีทองแทงใส่กำแพงตรงหน้าในทันที

ปลายแสงสีทองแทงลึกฝั่งลงไปในกำแพงศิลา

ไร้รอยแตกแยกกระจาย รวมพลังทะลุลง ณ จุดเดียวอย่างไร้ซึ่งการสูญเปล่า

ทลายสิ้น— ซึ่งแหล่งพลังงานวิญญาณศัตรู

 

 

*– ครื่น!*

 

 

พื้นที่รอบตัวเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง

คลื่นรบกวนวิญญาณของศัตรูเริ่มเบาบาง ในขณะที่ทางเราเริ่มมีสัมผัสวิญญาณรอบกายชัดเจนขึ้น

แสงสว่างจากผนังฉับพลันจางบางลงจนความมืดปกคลุม

พอสัมผัสวิญญาณชัดเจนขึ้น เลยเริ่มพอที่จะจับพื้นที่ได้กว้างไกลมากขึ้น

ตรงพื้นที่ส่วนกลาง— ยังคงมีแสงสว่างของคลื่นวิญญาณเจิดจ้าจนแสบตา

แถมแสงนั้นยังกำลังเคลื่อนตัวหนีห่างออกจากจุดที่ลาพิสอยู่

 

 

อ่าว…

ยัยลาพิสทำไม่สำเร็จหรือเนี่ย?

 

 

“สงสัยเป็นเพราะมียัยลูกน้องตัวสุดท้ายมาขวาง… ต้องรีบไปช่วย! รีบไปกันเถอะสหายเปอร์ไซต์!”

“ค่ะ เออ… เมื่อกี้นี้เอโซเรียกฉันว่า [สหาย] อย่างงั้นหรือคะ? ”

“พะ— พูดมากน่า! ยัยกระเป๋าเงิน!”

“เอ๊~!? โหดร้ายอะ!”

 

 

***ณ พื้นที่ส่วนบนสุด***

“จับสัญญาณได้ถึงโลลิที่กำลังเดือดร้อน!”

 

 

แถมยังมีจำนวนมาก

ต่อให้ไม่ได้ต้องใช้คลื่นวิญญาณตรวจจับ ก็ยังรู้สึกได้ถึงเสียงกรีดร้องว่า “ช่วยด้วย~” “ช่วยด้วย~” แสนน่ารักของพวกเด็ก ๆ !

 

 

ผมกำลังบินไปตามรูที่เหมือนกับเป็นเขาวงกต

พื้นที่ส่วนบนตรงนี้ มันมีลักษณะคล้ายกับเป็นรังผึ้งอย่างน่าประหลาด

กำแพง เพดาน และพื้นศิลามีลักษณะชื้นแฉะไปด้วยน้ำทะเลที่ไหลมาตามโครงยึดของพื้นที่

รูพรุนที่เกิดจากการซ้อนทับอันซับซ้อนของโครงสร้างศิลา ได้ก่อให้เกิดเป็นโพรงจำนวนมากที่กระจายตัวไปทั่ว

 

 

ระหว่างทางที่บิน จะมีฝูงแมลงศิลาคอยออกมาต้อนรับเป็นระยะ

พวกมันส่งเสียงฟันเลื่อยดังอย่างน่ากลัว แต่ด้วยความรีบร้อนที่อยากได้ช่วยพวกเด็ก ๆ ฉันเลยทุ่มทุน สร้างม่านพลังงานวิญญาณ ผสานม่านพลังกระแสลมที่รุนแรงเป็นพิเศษ บินเข้าชนทำลายพวกมันไปตรง ๆ

 

 

“เพื่อหนู ๆ ตัวน้อยที่น่ารักกำลังเรียกร้องหาผม! ไม่มีใครมาหยุดผมได้! ย๊ากกกกก!”

 

 

เพียงไม่นานนัก ผมก็มาถึงจุดที่พวกหนูไซต์รวมตัวกันอยู่ได้สำเร็จ

 

 

“ผม! ฮีโร่สีแดง– เรดเรนเจอร์มาช่วยแล้ว!”

“ลูกพี่หญิงแมรี่!”

“พี่สาวค่ะ!”

“แง! รอดตายแล้ว! นาดี้ แคนนี่!”

“เห็นแล้วละ โอบีเดี้ยน!”

“รอด…ไช— โย~” (เสียงโทนเดียว)

“กว่าจะเสด็จมาได้นะ… เนี๊ยว…”

“จะต้อง สร้างบุญคุญได้ให้…”

 

 

“ฆ่า!”

“เพื่อเทพเจ้าของพวกเรา!”

“แว๊กกก! อย่ากัด! มันเจ็บ!”

 

 

เออ…

ทำไมมันดูวุ่นวายแปลก ๆ ?

 

 

ตรงหน้าคือความวุ่นวาย

ดูเหมือนว่าพวกเด็ก ๆ ร่างโคลนกับป้าเทเรซ่าที่เคยถูกจับมัด จะฟื้นสติ และกลับมาอาละวาดกันอีกครั้ง

พวก ชี กับ ชาง แล้วก็ลูกน้องนับหลายร้อยคนของพวกเธอที่ฉันเคยไป NTR กลุ่มมาตั้งเป็นแก๊ง [ภูติสีชาติ] ,โนอาร์ ,โรโยตี้, แล้วยังพวกเด็ก ๆ ไซต์ นาดี้ แคนนี่ โอบีเดี้ยน เลยต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว เพื่อไล่จับพวกเด็กน้อยที่กำลังวิ่งพล่านไปทั่วลาน

 

 

ถึงฝ่ายร่างโคลนจะไม่มีอาวุธ แต่ยังมีปากให้กัด

พวกแก๊งสีชาตต่างร้องโอดครวญเพราะปากกัดตีนถีบเล็ก ๆ จากพวกเด็ก ๆ

ไม่มีเสาศิลาโจมตี ไม่มีฝูงแมลงศิลารบกวน

ดูแล้ว— แทบจะไร้ซึ่งอันตรายใด ๆ ในพื้นที่นี้

 

 

“…ทุกอย่างปกติดี”

““ปกติ**องสิ!!!””

 

 

ขอเซ็นเซอร์คำหยาบคายเพื่อความสุภาพ~

 

 

“สวัสดีพวกเด็ก ๆ กับคุณเทเรซ่า~”

“เสียงนี้มัน– ท่านเทพลาพิส!”

“ท่านเทพแมรี่!”

“ท่านเทพเอโซ!”

 

 

เสียงของยัยแบมซีดังขึ้น

พวกเด็ก ๆ กับคุณป้าเทเรซ่าได้หันไปขานรับเสียงที่ว่าด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

ดวงตาของพวกเธอเริ่มคลอเป้าด้วยน้ำตา ราวกับคนที่กำลังอิ่มเอบ ถูกเติมเต็มจิตใจอันมืดมนด้วยเสียงจากสวรรค์

 

 

“พวกที่อยู่ตรงหน้าคือศัตรูของข้า แด่สาวกที่ซื่อสัตย์ของข้า— จงฆ่ามันซะ!”

 

 

เสียงของตัวปลอม ได้ออกคำสั่งที่โหดร้ายกลับมาเช่นนั้น

ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพื้นที่ตรงนี้ถึงไม่ค่อยมีการโจมตีจากศิลา

 

 

“…ผมจะทำยังไงกันดีเนี่ย? ”

 

 

เพราะมัน— ตั้งใจที่จะให้เด็กกับป้า มาเป็นคู่ต่อสู้นั่นเอง