เพราะดวงตามืดบอด หูหนวก เลยสัมผัสทุกสิ่งด้วยการจับตัวตนของพื้นที่ว่าง ผ่านทางแรงสั่นสะเทือนจากอากาศด้วยผิวหนัง

อีกสิ่งคือการรับรู้ด้วยกระแสคลื่นวิญญาณที่วนเวียน

ด้วยความที่โลกในปัจจุบัน คือภายในตัวตนที่ถูกสร้างเทียมจากพลังงานวิญญาณ ในสายตาของฉัน โลกทั้งใบในเวลานี้จึงเต็มไปด้วยกระแสวิญญาณ

หากให้อธิบาย คงเหมือนกับกำลังอยู่ในโลกของข้อมูล มองเห็นตัวเลขนับร้อยที่กำลังคำนวณกันอย่างแข็งขัน เพื่อวิเคราะห์ข้อมูลทุกสรรพสิ่งให้มันออกมาเป็นรูปร่างในการรับรู้แจ้งการคงอยู่ของตัวตนและอัตตา

 

 

“ลาพิสไปตรงจุดข้างหน้า!”

 

 

ด้วยคำสั่งของเอโซ ฉันจึงกำลังมุ่งหน้าผ่านโลกแห่งข้อมูลที่ว่า เพื่อมุ่งไปหากลุ่มของลูกศิษย์ คุณฑาทิม กับคุณออน

ส่วนเสาศิลาที่พุ่งเล็งโจมตีใส่เข้ามานั้น นับว่าหลบง่ายยิ่งกว่าวิ่งผ่านกระแสน้ำฝนเสียอีก

 

 

“…”

 

 

กระแสวิญญาณกำลังเปลี่ยนทิศ

เหมือนศัตรูจะรู้แล้วว่าถ้าโจมตีใส่ฉันต่อไปคงเสียพลังงานเปล่า เลยบังคับให้มันไหลไปรวมกันตรงจุดที่พวกคุณออนรวมตัวกันอยู่

แถมดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับหนึ่งในลูกน้องคนสุดท้ายของศัตรูอีกด้วย

 

 

“!”

 

 

ต้องรีบค่ะ

ไม่งั้นได้มีคนตาย

ว่าแล้วฉันจึงเร่งความเร็วขึ้นอีกนิด

เปลี่ยนจังหวะหายใจให้เข้ากับจังหวะการเต้นของร่างกายและวิญญาณ

พุ่งทะยานไปตามเส้นทางอันคดเคี้ยวที่ซ้อนเรียงทับ แล้วไปหยุดตรงเป้าหมายภายในหนึ่งวินาที

 

 

*เปรี๊ยง!*

 

 

แล้วส่งลูกแตะ ถีบทำลายเสาศิลาที่กำลังจะพุ่งแทงใส่คุณออนจากทางด้านหลังเป็นของฝาก

 

 

“คุณลาพิส!”

“ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ!”

“โอว! คะ— คุณลาพิส ครับ!”

“ลูกพี่! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมามัวม่อสาวนะครับ!”

 

 

*ปึ่ง!*

 

 

เกิดเสียงคล้ายกับอะไรสักอย่างที่ถูกอัดกระแทก

เงาของมังกรจำนวนสี่ตัว กำลังถูกวัตถุที่คล้ายแส้ ฟาดกระแทกจนตัวพลิกกลิ้งถลาไปจนสุดขอบพื้นศิลา

มังกรของฑาทิมรีบใช้กรงเล็บตะกรุย กระพือปีกอย่างรุนแรง เพื่อไม่ยอมให้ตัวเองร่วงตกลงไป

พร้อมกันนั้น พวกมันได้สะสมก๊าสปริมาณมากเอาไปที่กระพุงปาก แล้วพ่นเป็นลมหายใจสีทองแผดเผาออกมาเบื้องหน้า

เปลวไฟนั้นลุกโชนและร้อนแรงจนสัมผัสได้ผ่านทางผิวหนัง

แต่ทว่าศัตรูที่มีรูปร่างของเผ่ายักษ์ได้กระโดดหลบมันอย่างง่ายดาย ด้วยการใช้เส้นผมยึดโยงไปหยั่งพื้นศิลาที่ซ้อนตัวลอยเหนือพื้นที่ขึ้นไป

 

 

“เส้นผมยืดเป็นแส้ แถมยังใช้ยึดพื้น เพดานแทนแขนขาได้อีก?! นะ— นั่นใช่เบอร์รี่ที่พวกเรารู้จักจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย!? ”

“ฑาทิม! ตกลงนั่นคือคุณเบอร์รี่? หรือคุณเชอร์รี่ที่เป็นพี่สาวของคุณเบอร์รี่กันแน่!”

“ข้าไม่รู้ว้อย! ข้ารู้แค่ว่าเจ้าเบอร์รี่มันเป็นผู้ชาย และเป็นลูกคนเดียวที่ไม่มีพี่สาว! แต่ดูยังไงยัยนี่มันก็คือเจ้าเบอร์รี่ที่ติดนมเอาไว้ชัด ๆ ! ตกลงมันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ฟะ!”

“ไม่อยากจะเชื่อปากคนที่ความจำสั้น ระดับที่เคยเจอคุณควอตซ์มาก่อน ยังจำไม่ได้เลยวุ้ย! ”

” ฮะ? ข้าเคยเจอแม่กระต่ายสาวมาก่อน? ”

” ก็ตอนที่ทวีปแห่งความแห้งแล้งไงเล่า!”

“อันตรายเจ้าค่ะ!”

 

 

คุณลูกศิษย์กรีดร้องลั่น แล้วปามีดเลเซอร์ พร้อมกับออกตัววิ่งไปในเวลาเดียวกับที่พวกคุณออน กับคุณฑาทิมกำลังเถียงกัน

มีดเลเซอร์ที่ปาไปอย่างแม่นยำนั้น วิ่งตัดใจกลางแส้ที่กำลังพุ่งตรงสวนเข้ามา

 

 

*เปรี๊ยะ!*

 

 

แส้ที่พุ่งเข้าโจมตีได้แตกสลายไปพร้อมกับเสียงที่คล้ายกับกระแสไฟฟ้าลั่น

ร่างกระต่ายสาวเหลือแค่เงาทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง แล้วไปปรากฏตัวที่ด้านหลังของศัตรู

เวลาเดียวกัน ฉันเองก็วิ่งผ่านด้านข้างของคู่ต่อสู้ แล้วกระทืบเท้าใส่พื้นศิลาที่อยู่ด้านหลัง โจมตีใส่จุดที่คลื่นแสงสีขาวที่กำลังมารวมตัวกัน ซึ่งไม่อาจมองเห็นได้ด้วยดวงตา

 

 

พื้นศิลาถูกกดจนแตกร้าว แล้วยุบลงไปตามแรงปะทะของฝ่าเท้าที่ฉันกระทืบลงไป

เวลาเดียวกัน ปลายมีดของกระต่ายสาวที่อยู่ด้านหลัง กำลังจะพุ่งเข้าเฉือนหลอดลมของศัตรู

 

 

“อย่านะครับคุณควอตซ์!”

“เฮ้ย! อย่าฆ่าลูกน้องของข้า!”

 

 

แต่คุณออนกับคุณฑาทิมรีบตะโกนห้ามเอาไว้

 

 

คุณลูกศิษต์รีบหยุดมือตัวเอง แล้วเปลี่ยนเป็นใช้ขาถีบใส่จากทางด้านหลัง

เวลาเดียวกัน เส้นผมที่ยืดยาวของศัตรู ได้แผ่ขยายออก รับลูกถีบนั้นเอาไว้

รับ— แล้วเข้ารัดขาของคุณลูกศิษย์เอาไว้อย่างเหนียวแน่น

 

 

“!!”

 

 

สัมผัสได้ถึงคลื่นวิญญาณที่กำลังตื่นตระหนกของคุณลูกศิษย์

เพราะศัตรูกำลังจะจับเธอทุ่มใส่ปลายหอกศิลาแหลมที่กำลังผุดยื่นขึ้นมาจากด้านบน

 

 

“หยุด!”

“เบอร์รี่ ได้สติสักทีสิวะ!”

 

 

คุณออนกับฑาทิมโจมตีผสาน

แสงรังสีจากปลายกระบอกปืนพุ่งตัดผ่านปลายเส้นผมที่กำลังรัดขา

พร้อมกันนั้น ชายร่างยักษ์ได้ใช้ดาบที่เต็มไปด้วยออร่าวิญญาณ ฟันอากาศ สร้างคลื่นดาบรังสีอันน่าเหลือเชื่อ ตัดทะลุพื้นศิลาที่อยู่ด้านบนจนแหวกเป็นรูกว้าง

 

 

“เฮ้ย!? พลังอะไรกันเนี่ย!!”

 

 

ดูเหมือนว่าคุณฑาทิมจะลืมไปแล้ว ว่าไอดาบเล่มนั้นมันเคยถูกพวกเราดัดแปลงให้กลายเป็นอาวุธระดับทวยเทพตั้งแต่ตอนครั้งเหตุการณ์มังกรทมิฬ

 

 

ถึงจะดูน่าหวาดเสียว แต่ดูเหมือนว่าทางฝั่งคุณลูกศิษย์จะยังรับมือกันไหว

ฉันเลยวิ่งล่วงหน้าออกไป ตรงไปทางกำแพงศิลาประหลาดที่ตั้งอยู่จุดปลายทางเดิน

เจ้ากำแพงประหลาดนั้น มันกำลังปกปิดบางอย่างเอาไว้

แต่ถึงจะปกปิดยังไงก็ไร้ค่าสำหรับฉัน ที่มองทุกอย่างด้วยคลื่นวิญญาณสัมผัส

 

 

จุดรวมพลังงานแรก มันตั้งอยู่หน้านี้เองค่ะ

 

“!!!”

 

 

ราวกับเป็นร่างกายของสิ่งมีชีวิต ที่รับรู้ได้ว่ามีเชื้อโรคภัยเยื้องเข้ามาหมายทำร้าย

พื้นศิลาทั้งบนและล่าง ต่างสั่นไหวอย่างรุนแรง แล้วผุดงอกเสาศิลาออกมานับร้อย

ทว่าเสาศิลารอบนี้ไม่ได้งอกขึ้นมาเป็นเสาโจมตี

หากแต่งอกออกมาเป็นสิ่งที่คล้ายกับแมลงตัวเล็ก ๆ จำนวนมาก

เป็นแมลงที่มีแต่ฟันแหลมคม พร้อมจะเข้าบด-เจาะทุกสิ่งที่มันบินผ่านให้กลายเป็นรูพรุนไป

 

 

“—!!”

 

 

ฉันรีบหยุดตัวเอง แล้วถีบตัวหนีออกมา

พร้อมกันนั้น ฝูงแมลงหนึ่งได้บินพุ่งมาจากด้านบน พลาดเป้าไปโดนส่วนพื้นตำแหน่งที่ฉันยืนอยู่เมื่อกี้ไปแทน

เกิดแรงสั่นคล้ายเครื่องขุดเจาะกระเทือนอากาศไปทั่ว ก่อนจะจบลงด้วยการเจาะพื้นศิลาให้กลายเป็นรูกว้าง

 

 

ถ้าโดนเจ้าพวกนั้นรุมกัด คงไม่น่าเหลือแม้แต่กระดูกค่ะ…

 

 

“ฑาทิม!”

“เออ รู้แล้ว! พวกแกไปช่วยสนับสนุนคุณลาพิสหน่อย! เดียวข้ารับมือกับเจ้าเบอร์รี่ พร้อมกับไอหน้าอ่อนกับคุณกระต่ายสุดน่ารักตรงนี้ให้เอง!”

 

 

พวกลูกน้องของคุณฑาทิมกับมังกรของเขาเริ่มกระหน่ำการโจมตีด้วยทุกอย่างที่พวกเขามี ใส่ฝูงแมลงศิลา

ทั้งฉมวกระเบิดจากยานกระทิง

ทั้งอาวุธรังสี

ลมหายใจมังกร

แต่อาวุธของพวกเขา ไม่สามารถหยุดฝูงแมลงที่กำลังยินไล่ล่าฉันได้เลย

 

 

“ไม่ได้ผลสักอย่าง!”

“มะ– แม้แต่การรวมพลังยักษาเรนเจอร์ของพวกเรายังสะกิดมันไม่ได้!”

“จะบอกว่าไอแมลงพวกนี้มันแข็งยิ่งกว่าพวกหุ่นยนต์นาโนสังหารอีกอย่างงั้นเรอะ!”

“พวกมันคือตัวอะไรกันเนี่ย!?!”

*กรรรร!*

 

 

มันได้ผลอยู่นะคะ

ถึงไอร่างกายศิลานี้จะแข็ง แต่ระเบิดหรืออาวุธรังสียังพอจะทำลายกระเทาะผิวนอกได้อยู่ค่ะ

แต่ความที่ว่าทุกอณูของเปลือกศิลามันมีวิญญาณของศัตรูสิงสู่ เลยเป็นไปได้ยากที่ฆ่าพวกมัน

ทำลายไป เดียวพวกมันก็คืนสภาพขึ้นมาใหม่ค่ะ เลยทำให้เห็นเป็นว่าไม่สามารถทำอะไรมันได้

 

 

จะทำลายมัน มีแต่ต้องทำลายไปที่จุดรวมคลื่นพลังงานวิญญาณที่กำลังสั่งการมันอยู่

นั่นคือกำแพงศิลาตรงหน้า

แต่เป็นเพราะฉันมีแต่วิชาต่อสู้ระยะใกล้ วิชาโจมตีระยะไกลอย่างพวกคลื่นหมัดกับลูกถีบอัดอากาศก็ไม่ได้มีแรงทำลายมากพอจะเจาะเกราะพวกนี้ไหว

จะใช้วิชาวิญญาณตอนนี้เลย– ฉันยังมองว่าเร็วไปที่จะรีบนำมาใช้กับพวกลูกน้องปลายแถว

เลยทำให้ยังหาโอกาสสวนกลับไม่เจอค่ะ

 

 

อยากชี้เป้าให้พวกลูกน้องของคุณฑาทิมโจมตีไปที่กำแพง เพื่อเปิดเส้นทางให้กับฉัน

เวลาแบบนี้ทำเอาอยากให้ตัวเองมีเส้นเสียง ที่สามารถสื่อสารกับคนอื่นได้ง่าย ๆ จัง

เพราะศัตรูมันไม่ปล่อยโอกาส ให้ฉันได้มีเวลาใช้บอร์ทเขียนสื่อความหมายกับคนอื่น

ใช้บอร์ทสื่อความหมาย…

จริงด้วยสิ

มันยังมีวิธีใช้ปากกากับบอร์ทข้อความแบบนี้อยู่ไม่ใช่หรือคะ?

 

 

*ฉึก!*

 

 

ในเมื่อไม่มีเวลาให้เขียน ก็ปาใส่แม่มเลยค่ะ

ปากกากับบอร์ทตัวโปรดของฉัน ได้ถูกปาทิ้งออกไปอย่างไม่สนใจใยดีใส่กำแพงศิลา

วัตถุสองสิ่งนั้นปักคานิ่งอยู่ตรงผิวศิลา แบบชนิดฝังลึกเข้าไปในเนื้อราวหนึ่งเซนติเมตรจากผิวนอก

 

 

“เอ๊ะ? ทำไมถึง—”

“หรือว่าอยากจะให้พวกเราโจมตีใส่ตรงนั้น? ”

*กรรร!*

 

 

ถึงจะดูเป็นกลุ่มสมองกล้าม แต่อย่างน้อยก็มีเซ้นต์ด้านการต่อสู้ใช้ได้ค่ะ

สิ่งที่ฉันอยากจะสื่อ ได้ส่งไปถึงพวกเขา

กลุ่มลูกน้องของคุณฑาทิมเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายโจมตี ไปที่ผนังศิลาหยาบกร้านที่ดูไม่มีอะไร

 

 

เปลวไฟ

ห่ากระสุนรังสี

ฉมวกระเบิด

 

 

สรรพศาสตราวุธถูกโหมกระหน่ำใส่อย่างบ้าคลั่ง

เวลาเดียวกัน ทิศทางการเคลื่อนที่ของฝูงแมลงเริ่มเปลี่ยนไป

พวกมันเลิกที่จะไล่ตามฉัน แล้วพากับบินเลี้ยวกลับเข้าไปตั้งเป็นกำแพงขวางกั้นการโจมตีเอาไว้

 

 

เสร็จฉันค่ะ!

 

 

“ท่านอาจารย์ ศัตรูกำลังวิ่งไปทางท่านอาจารย์ค่ะ!”

*เปรี๊ยง!*

 

 

เกิดเสียงกระแทกดังขึ้นพร้อมกับเวลาเดียวที่ฉันพุ่งตัวกระโดดถีบออกไปเป็นลูกปืนใหญ่

เวลานั้นได้เกิดหลุมขนาดยักษ์ขึ้นบนพื้นสองจุดจากแรงพุ่งตัว

หนึ่งคือจุดที่ฉันยืน อีกหนึ่งคือจุดที่ศัตรูกำลังสู้อยู่กับพวกคุณออน

สองร่างเงาต่างพุ่งเข้าปะทะใส่กำแพงศิลา

หนึ่งขากับเส้นผมนับล้านพุ่งเป้าไปที่กำแพงพร้อมกัน

 

 

–หืม?

ไม่ได้เล็งมาทางฉันอย่างงั้นหรือคะ?

 

 

*แกร๊ก—*

 

 

เกิดเสียงคล้ายกับกำแพงปูนที่ถูกลูกตุ้มยักษ์อัดใส่

ผิวศิลาด้านนอกกำลังระเบิดกระจายออกมา เผยให้เห็นถึงแสงอันเจิดจ้าจากคลื่นกระแสวิญญาณที่ซ่อนอยู่ข้างใน

มันเป็นวัตถุที่ดูคล้ายกับก้อนคริสตัลสีรุ้งทรงกลม ขนาดเท่ากำปั้น

เจ้าวัตถุที่ควรจมปลายเท้าของฉัน กำลังถูกปกป้องโดยเส้นผมสำนวนมากของศัตรู

 

 

“เอามันกลับมาให้ข้า!”

 

 

เกิดเสียงดังกังวาลไปทั่วพื้นที่ ระหว่างที่เศษศิลากำลังแตกกระจายร้าวออกมา

ฉันรีบหมุนตัวแตะใส่ศัตรูที่กำลังยืนติดอยู่ในระยะใกล้

ปลายขาของฉันเร็วกว่าการเคลื่อนไหวของเส้นผมศัตรู

 

 

มันถูกถีบตรงเข้าชายซี่โครงเข้าเต็ม ๆ

เกิดเสียงคล้ายโครงเหล็กที่ถูกบิดงอดังลั่น ก่อจะส่งร่างของมันปลิวลอยขึ้นฟ้า

ทว่ามันใช้เส้นผมที่กางออกมา กระจายยึดไปทั่วบริเวณเพื่อหยุดร่างเอาไว้ ไม่ให้ไปเข้ากระแทกกับศิลาที่อยู่ด้านหลัง

 

 

จะรออยู่ใย รีบซ้ำสิคะ?

 

 

*ครื่น!*

 

 

แต่ดันเกิดเสียงคล้ายแผ่นดินเคลื่อนดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

พื้นยืนโดยรอบกำลังเกิดการเปลี่ยนรูปอีกครั้ง จนทำให้ที่ยืนเริ่มไม่มั่นคง

 

 

“บอกว่าให้รีบเอามันกลับมาให้ข้า!”

 

 

—ทำลายไม่สำเร็จ…

พอแรงสั่นจากพื้นหยุดลง สัมผัสเงาของศัตรูก็หนีห่างออกไปไกลเสียแล้วค่ะ

ช่างน่าขายหน้านัก…