“ม่ายยยย!”

 

 

เสียงของยัยไก่เหลืองกำลังดังลั่นไปทั่ว

ถึงจะเป็นสหายที่ปากร้ายเช่นไร แต่เอโซเป็นคนที่มีจิตใจลึก ๆ รักคนอื่นมากกว่าที่เห็น

ต่อให้อีกฝ่ายเป็นแค่ระบบ AI ของวัตถุไร้วิญญาณอย่าง [โฮโลมิกุไลฟ์] ยังไงเธอก็คงรู้สึกเสียใจ—

 

 

“ทั้งที่พึ่งซ่อมยานมาได้ไม่กี่วันเอง!”

“เสียใจเรื่องนี้เองหรอกหรือ!? ”

 

 

โอเค ฉันผิดเอง

สหายไก่เหลืองก็ยังคงเป็นสหายไก่เหลืองอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ

 

 

การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ทั้งที่คิดว่าคงจะเป็นงานปราบผีที่ไม่น่ายาก แต่กลับกลายเป็นมีการสูญเสียเกิดขึ้นจากทางฝั่งเราก่อน

ให้ตายเถอะ

รู้แบบนี้ไม่น่าแอบเก็บวิญญาณแบมซีเอาไปขังไว้ตั้งแต่แรก

มันเป็นความผิดและความประมาทของฉันเอง ที่ทำให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! จงตายอย่างทรมานเสีย!”

 

 

เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับที่ศิลาหินจำนวนมากเริ่มโจมตีใส่พวกเรา

มันงอกมาจากทั้งบนพื้นยืน และส่วนพื้นด้านบนที่ไขว้สลับกันไปมาเหมือนสะพานที่ซ้อนเรียงชั้นขึ้นไปเป็นทางเขาวงกต

สรุปง่าย ๆ คือโจมตีมาจากทุกทิศทาง

 

 

“หน่อย!”

“ฮึ่ม!”

[กระจอกค่ะ]

 

 

พวกเราสามคนพร้อมใจกันหลบการโจมตีที่พุ่งเข้ามาหาดั่งฝูงกระทิง

การโจมตีรอบนี้ถือว่าหลบง่ายมาก เมื่อเทียบกับการโจมตีรอบแรกที่มุ่งเป้ามาทางยานเหาะ

แถมกระแสวิญญาณที่ใช้เพื่อสร้างกระสุนเสาศิลารอบนี้ ยังอ่อนแรงกว่ารอบแรกมากถึงครึ่ง

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! เป็นอะไรไปแบมซี? อ่อนแรงแล้วอย่างงั้นเรอะ? การคงร่างยักษ์แบบนี้คงกินพลังงานน่าดูเลยใช่ไหมละ!”

“…”

 

 

แบมซีไม่ตอบวาจายุยงของสหายไก่เหลือง

 

 

“สำหรับพวกตัวเล็ก ๆ อย่างเจ้า ใช้พลังแค่นี้ก็เหลือเพื่อแล้ว”

 

 

แต่ตอบการยุยงของเธอกลับมาด้วยการเล็งโจมตีไปที่ทิศทางอื่น

เธอเลิกที่จะมุ่งเน้นมาทางพวกเรา แล้วกระจายเสาศิลาไปหาพรรคพวกของพวกเราแทน

กลุ่มยานกระทิง

กลุ่มยานแก๊งซิ่งภูติสีชาดของฉัน ที่บรรทุกพวกหนู ๆ ร่างโคลนนับร้อยที่ถูกล้างสมองเอาไว้

กับยานของโนอาร์

 

 

“เฮ้ย! คิดจะทำอะไรกับเด็กน้อยน่ารักของพวกผมกัน!”

 

 

รู้สึกหัวใจแทบจะปลิวหายไป ณ เวลานั้น

พอรู้ว่าเล่นงานพวกเราไม่ไหว เลยหันไปเล่นงานทางฝั่งคนที่อ่อนแอกว่าเสียอย่างงั้น!

ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเล่นงานหนูน้อยที่น่ารักเด็ดขาด!

 

 

ฉันเริ่มกางปีกภูติออก แล้วแผ่กระแสคลื่นเวทมนตร์—

 

 

*พลั๊ก!*

 

 

แต่ทว่าในเสี้ยวของเสี้ยวระดับมิลลิวินาที ได้มีเงาหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาขวาง

เกิดเสียงวัตถุแข็งสองสิ่งปะทะกันอย่างรุนแรง พร้อมกับมีแรงกระแทกใส่จากฝั่งขวา

การร่ายเวทถูกขัดจังหวะไปพร้อมกับที่เกิดแรงกระแทกนั้นขึ้น

 

 

“เจ็บ เจ็บ เจ็บ! ปีกของเรา! ยัยแมรี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าได้ถูกอารมณ์นำสติ!”

 

 

พอหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นเลยได้เห็น…

ปีกซ้ายของสหายไก่เหลืองที่ถูกฉีกขาดออกจากร่างกาย พร้อมกับมีเลือดจำนวนมากไหลเทออกมา

ใกล้ ๆ กันนั้น มีเศษเสาศิลาที่งอกขึ้นมาจากพื้น แตกกระจายกองอยู่

ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ปีกรูปแบบโล่ที่เธอภาคภูมิใจ ในการเข้าแทรกรับการโจมตีชั่วเสี้ยววินาทีนั้นให้กับฉัน

 

 

นี่ฉัน—

 

 

*เปรี๊ยง!*

*บรึ้ม!*

*โครม!*

 

 

ในสถานที่ห่างออกไปไม่ไกล เสาศิลากำลังเริ่มเสียบทะลุใส่พวกกองยานที่เข้ามาช่วยเหลือพวกเรา

ยานทุกลำที่ปรากฏในสายตา ล้วนถูกเสียบจนเป็นรูกว้าง แล้วพากันร่วงส่งควันสีดำลอยกระจายไปทั่วบริเวณตามจุดต่าง ๆ

 

 

กำลังเสริมที่หนูไซน์พามาได้ถูกสอยร่วงหมดพร้อมกัน

สหายไก่เหลืองเองก็บาดเจ็บหนักเพราะฉัน

ไม่จริง…

 

 

“แมรี่! อย่าทำตัวอ่อนแอ! รีบรักษาปีกของเรา! ตอนนี้มีแต่ต้องเชื่อใจพวกหนูไซน์เท่านั้น!”

“!!”

 

 

เธอยื่นปีกข้างที่ขาดมาให้ฉัน

ส่วนลาพิสได้วิ่งเข้ามายืนขวางด้านหน้า พร้อมกับใช้วิชาต่อสู้อันสุดยอด เข้าสกัดเสาศิลาที่กำลังพุ่งเข้ามาใส่ไม่หยุด

 

 

จะให้เชื่อใจเด็กพวกนั้น… เนี่ยนะ?

ฉันคิดแบบนั้นในระหว่างที่กำลังรักษาแขนของเธอ

เพราะในพื้นที่แห่งนี้ การตรวจจับด้วยคลื่นวิญญาณทำได้ยากมาก

เหมือนศัตรูมันจะคอยกางคลื่นวิญญาณแทรกตลอดเวลา เลยทำให้ไม่รู้ว่าไอยานที่ตกไปนั้น มีใครรอดตายหรือเสียชีวิตกี่คน

 

 

ตอนนี้จิตใจกำลังจมปลักไปมากับความรู้สึกผิด – ห่วงแหน – และทุกข์ใจ

 

 

ความจริงลึก ๆ แล้ว ฉันทั้งดีใจ และเสียใจที่เห็นหนูไซน์มาปรากฏตัว

ถึงจะรู้สึกดีใจจนน้ำตาเล็ด ที่พวกเธอมาช่วยพวกเอาแต่ใจอย่างพวกเรา แต่ถ้าพวกเจ้าหนูมาจริง ไม่ใช่ว่าจะยิ่งเป็นอันตรายกับพวกเธอหรอกหรือ?

กับพวกที่เป็นสิ่งมีชีวิตอ่อนแอน่ารักแบบนั้น มาแล้วจะช่วยอะไรได้?

 

 

นี่คือผลลัพธ์…

 

 

“ลาพิส พลังในการตรวจจับคลื่นวิญญาณของเธอพอจะใช้ได้ในพื้นที่นี้ไหม? ”

[tอด]

 

 

เพราะต้องสกัดการโจมตีที่บ้าคลั่ง เลยทำให้เธอรีบเขียนป้ายสื่อสารด้วยตัวอักษรที่หวัดมาก ส่งกลับมาให้

แต่พอจะอ่านได้อย่างสบายใจว่า [รอด]

 

 

“วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ คือการทำลาย [แกน] รวมคลื่นวิญญาณของมันเพื่อทำลายร่างเทียมเทพ! ยานมันตกลงในสามจุดพอดี ให้กระจายกำลังแยกเป็นสามกลุ่ม แล้วพาพวกเขาไปช่วยกันถล่มมันซะ!”

“นี่ยังคิดที่จะทำให้พวกเด็กตกอยู่ในอันตราย—”

“ถ้าพวกเราไม่รีบไปช่วยเสริมนำทีม เด็กพวกนั้นจะยิ่งอันตรายมากกว่านี้อีก! อีกอย่าง ทั้งยัยเด็กนั่น ทั้งทุกคนที่ตามพวกเรามา ต่างรู้ทั้งนั้นแหละว่าน่าจะต้องมาเจอกับอะไร! แต่ยังเลือกที่จะมาช่วยพวกเราสู้! พวกเราควรเคารพการเตรียมใจของเด็กพวกนั้นด้วย เข้าใจไหมแมรี่!”

“อึ๊ก…”

 

 

เอโซว่าเช่นนั้น

เธอหมุนตัวไปในทิศที่มีควันลอยขึ้นสูง

หนึ่งจุดอยู่เหนือขึ้นไป จุดตกของกลุ่มแก๊งซิ่งที่มีพวกตัวประกันเด็ก โนอาร์ กับพวกจอมจุ้นแสนน่ารัก

หนึ่งจุดอยู่ไม่ไกลจากด้านหน้า จุดตกของกลุ่มฑาทิม ออน ลูกศิษย์

อีกจุดที่อยู่ต่ำลงไปมาก เปอร์ไซต์ผู้น่ารัก กับมังกรของเธอ

 

 

“แมรี่ เธอไปด้านบน ลาพิส เธอตรงไปด้านหน้า ส่วนด้านล่าง เดียวเราไปเอง”

 

 

เอโซออกคำสั่ง แล้วกระโดดแทรกตัวลอดผ่านช่องว่างของเสาศิลาที่กำลังพุ่งใส่ลาพิส

เธอมุดลอดด้วยร่างกายเล็ก ๆ นั้น แล้วเปลี่ยนปีกสีทองให้เป็นรูปแบบดาบ ฟันมันลงใส่พื้นที่ซึ่งอยู่ด้านหลังของจุดที่กำลังเป็นต้นกำเนิดของการโจมตีศิลาหิน

เธอฟันมันลงตรงจุดร่วมประสานของคลื่นวิญญาณที่หนาแน่น

ตัดขาดสะบั้นคลื่นวิญญาณที่รวมตัวจนแตกสลาย ฝากรอยแยกเล็ก ๆ ทิ้งเอาไว้บนพื้น

ทันทีที่เกิดรอยแยก กระแสวิญญาณได้กระจายตัวออก แล้วแผ่กระจายไปทั่วบริเวณพื้นศิลา จนไม่เห็นจุดใด ๆ มีการรวมของคลื่นพลังงานอีกต่อไป

 

 

การโจมตีจากเสาศิลาได้หยุดลงไปพร้อมกัน

 

 

“รีบไปเสริมทัพ ก่อนที่ทุกคนจะพลาดท่าเถอะ”

“… เข้าใจแล้วเอโซ ผมจะไม่ทำตัวให้ไขว้เขวไปกับความรู้สึกอีกแล้ว”

 

 

ถูกอย่างที่เอโซพูด

ไม่จะด้วยเหตุผลใด ๆ แต่ตอนนี้ทุกคนต่างเตรียมใจที่จะมาสู้

วิธีรอดที่ดีที่สุด คือการไปเสริมทัพ แล้วร่วมพลังจัดการศัตรูให้ได้ก่อน

พวกเราเริ่มกระจายตัวออกไปตามทิศที่เอโซสั่งการ

 

 

[ทุกคนค่ะ ฉัน— สัมผัสได้ถึงคลื่นวิญญาณที่ไม่เข้าพวกอยู่สองจุด… มันกำลังเคลื่อนตัวไปที่จุดศูนย์กลางของพื้นที่ ตรงที่น่าจะมีร่างจริงของแบมซีอยู่ค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรู ยังไงระวังตัวกันด้วยนะคะ]

 

 

แต่ก่อนที่จะได้ทันเคลื่อนไหว ก็มีสัญญาณเตือนเช่นนั้นมาจากทางลาพิส

สถานการณ์ขั้นนี้แล้ว ยังจะมีตัวละครลับมาเพิ่มอีกเรอะ!?