“ตัวประกันของแกไม่มีอีกต่อไปแล้ว— ได้เวลา ของฮีโร่ปราบวายร้าย!”

“ปราบวายร้ายบ้านแกสิยะ! วายร้ายนะ คือเทพเจ้าผู้ชั่วร้ายอย่างพวกแกสามคนต่างหาก!”

 

 

ราชินีแบมซีกรีดร้อง แล้วแผ่ขยายไอวิญญาณออกมารอบตัวเอง

ถ้าในละครหรือหนัง คงเป็นฉากมองดูศัตรู รอให้เขาแปลงร่างเสร็จ

ฉันไม่โง่พอรอให้มันทำแบบนั้น

 

 

“ทุกคน โจมตี!”

“พวกพี่สาวสั่งการลงมาแล้ว ทุกคนโจมตีได้เลยค่ะ!”

“จะอะไรก็ไม่รู้ละ แต่เจ้านายตัวน้อยสั่งการมาแล้ว ทุกคนลุยโว๊ยย”

““โอ๊ววว!””

 

 

หึ— เจ้าพวกบ้า…

ทั้งที่ควรมีคำถามมากมาย แต่กลับไม่มีใครคิดจะปริปากถามให้เสียเวลา

เจ้าพวกบ้าที่ตามมาเพราะการเรียกรวมตัวของหนูไซต์ กำลังเริ่มกระจายยานบินออกไปโดยรอบ

ภายในหลุมที่มืดมิด ได้มีจุดประกายแสงขนาดเล็กจากพลังงานรังสีที่รวบรวมไปที่ปลายปากกระบอกปืน

รวมพลัง แล้วลั่นยิงออกไปเป็นเส้นแสงรอบทิศทาง 360 องศา รุมใส่ไปที่เป้าหมายเดียว ณ จุดที่ยัยแบมซีบินอยู่ใต้ความมืด

 

 

*เปรี๊ยะ!*

“อะไรกันนั่น!? ”

 

 

แต่ทว่ารังสีนับร้อยกลับวิ่งไหลไปตามโดมกระแสไฟฟ้า ที่เกิดขึ้นมาอย่างชั่วเสี้ยววินาที

แสงสว่างจากประกายไฟฟ้านั้น ได้ตกกระทบ เผยร่างของผู้ที่เข้ามาขวางทาง

มันผู้นั้นปรากฏตัวออกมาจากรอยแยกของมิติ

เพราะซ่อนตัวอยู่ในรอยแยกของมิติมาตั้งแต่แรก เลยทำให้ไม่สามารถจับสมผัสตัวตนจากพื้นที่ว่างได้

มันเป็นร่างของสตรีเผ่ายักษ์ที่มีผิวสีเทา เขาสีดำ และมีผมสีฟ้ายาว

เธอสวมหน้ากากขาวครึ่งใบหน้าที่ดูน่าสยดสยอง และเผยอีกครึ่งใบหน้าที่มีดวงตาสีทองอันว่างเปล่าไร้จิตใจ

ภาพของคนที่ถูกวิญญาณร้ายสิงสู่

 

 

นี่ยังเหลือลูกน้องซุกเอาไว้อีกคนหรือเนี่ย…

 

 

“เฮ้ย! นั่นใช่เจ้าเบอร์รี่หรือเปล่า? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? ทำไมถึงบินได้? แล้วทำไมถึงแต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนั้นกัน!”

“คุณ เชอร์รี่ ไม่ใช่หรือครับ!”

 

 

เสียงของเจ้าฑาทิมกับเจ้าออนดังขึ้นมาพร้อมกัน

อ่าว?

รู้จักกันอย่างงั้นหรือ?

 

 

“งั้นฝากพวกแกจัดการกับเจ้าลูกสมุนตัวนั้นให้ที”

 

 

ฉันตะโกนออกคำสั่ง แล้วให้ลาพิสบังคับยานเข้าประชิดตัวเจ้าแบนซี

เวลาเดียวกันเจ้าหน้ากากขาวก็ยื่นแขนตรงออกมา

มันกรีดร้องโหยหวน เปร่งวาจาที่ฟังไม่ได้ศัพท์ แล้วแผ่เส้นใยสีดำแทรกตัวออกมาในที่ว่าง

 

 

[จับให้แน่นค่ะ]

 

 

ลาพิสรีบโยนป้ายข้อความมาทางพวกเรา แล้วบึ่งยานหลบเส้นสีดำที่กำลังแผ่พุ่งเข้าใส่

ยานโลมาได้แทรกตัวผ่านเส้นใยนับร้อยที่ราวกับมีชีวิต

เคลื่อนไหวผ่านอสรพิษที่ฉกเข้าใส่ หมายผ่านแนวป้องกันเข้าไปหาเจ้านายของมัน

 

 

เวลาเดียวกัน ได้มีแสงรังสียิงเฉิดฉายไล่ตามหลัง

เหล่ากองยานกำลังเสริม เริ่มกระหน่ำยิงคลื่นพลังรังสีเข้าต่อต้าน

เล็งเป้าใส่จุดชีพจรวิญญาณของศัตรู ทำลายรูปลักษณ์เทียมที่ก่อตัวขึ้นด้วยพลังงานวิญญาณอย่างแม่นยำ

พอใช้สัมผัสวิญญาณมอง เลยรู้ว่าเป็นฝีมือของพวกหนูไซน์ เจ้าพ่อบ้าน กับยัยลูกศิษย์

 

 

ไซน์ได้ส่ง นาดี้ โอบีเดี้ยน แคนนี่ พวกพี่น้องของเธอกระจายไปตามยานแต่ละลำ แล้วส่งข้อมูลให้พวกเธอประสานงานในการชี้เป้าโจมตี

เจ้าพ่อบ้านกับยัยลูกศิษย์คอยชี้เป้าให้เจ้าฑาทิมทั้งที่ไม่ค่อยถูกกัน

ส่วนยัยกระเป๋าเงินมันสู้ไม่เป็น เลยไปช่วยในแง่ควบคุมพวกตัวประกันที่จับมัดเอาไว้อยู่ กับพวกแก๊งป่วนเมือง ภูติสีชาด ที่มีเกือบ 300 คน ของยัยแมรี่

ไม่คิดเลยว่าแก๊งของยัยแมรี่ที่สร้างมาขายขำช่วงนั้น จะมามีประโยชน์เอาเวลานี้

ส่วนยัยกระเป๋าเงินเห็นบอกว่าจะสร้างบุญคุณให้ได้สินะ?

ได้ ฉันจะสำนึกบุญคุณให้ทีหลังอย่างเหมาะสมเอง

 

 

“…เติบโตกันขึ้นเยอะ”

 

 

น่าประทับใจ

รู้สึกประทับใจ— ราวกับได้มองดูลูกของตัวเองเติบโต

มีความสุข

เป็นความรู้สึกสุขใจยิ่งกว่าเวลามองดูสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำทำสงคราม

มันมีความสุขจริง ๆ

 

 

“ดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์น่า!”

 

 

หยุดไม่ทันแฮะ

ก่อนที่พวกเราจะได้ทันเข้าประชิด เจ้าแบมซี่ก็แปลงร่างเสร็จสมบูรณ์ไปแล้ว

 

 

สตรีปีศาจกรีดร้องลั่น

ร่างกายของมันเริ่มส่องแสง พร้อมกับกรีดเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เพราะพลังงานวิญญาณที่มากเกินจะทนทานไหว

ใช้พลังงานที่ว่า บิดเบือนโครงสร้างระดับมิติ แล้วดึงเอาสสารถจากโลกแดนคนตายเข้ามาสู่มิติคนเป็น

 

 

ร่างกายของมันกำลังถูกบางอย่างห่อหุ้มเอาไว้

ร่างของหญิงสาวที่งดงามกำลังถูกทดแทนด้วยอะไรบางอย่าง ที่ดูคล้ายกับเป็นผิวเกล็ดศิลาสีแดง

เจ้าผิวเกล็ดศิลานั้นงอกเข้าปกคลุมไปทั่วร่างกายของเธอ จนเห็นคล้ายกับเป็นรูปปั้นหินตนหนึ่ง

รูปปั้นหินตนนั้นเริ่มแตกแขนง พอกพู ขยายตัวออกโดยมีเธอเป็นศูนย์กลาง

สิ่งที่แตกแขนงนั้นช่างดูคล้ายกับเสาศิลา

 

 

เสาศิลาจำนวนมากได้พุ่งเสียบทะลุฝั่งลงไปในผนังของอุโมงโดยรอบ แทรกตัวลึกเข้าไปในกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก

สายน้ำที่แตกซานกระเซ็น ได้ไหลย้อยเป็นทางไปตามเสาหิน เติมเต็มผิวศิลาให้ชุ่มช่ำไปด้วยหยาดน้ำ ราวกับเป็นเลือดที่กำลังหล่อเลี้ยงผิวกาย

ต้นหญ้าใบสีขาวได้งอกเงยขึ้นบนผิวศิลา

พวกมันเริ่มเรื่องแสง จนกลายเป็นแสงสว่างสีขาวที่เจิดจ้า ทำให้อุโมงค์อันมืดมิดส่องสว่างราวกับมีพระอาติย์มาส่องประกายมอบแสง

พอรู้ตัวอีกที พื้นที่อุโมงค์แห่งนี้ก็กลายเป็นดินแดนที่มีแผ่นดินยืนให้เหยียบย่ำ ด้วยผิวศิลาที่โยงใยไปทั่วอุโมงค์ราวกับเป็นรากแขนงจากต้นไม้ใหญ่

แผ่นดินที่ว่านั้น เข้าปิดกั้นเส้นทางหนี และปิดล้อมขังพวกเราทั้งหมดเอาไว้ข้างในตัวของมันเอง

 

 

“นี่มัน—”

“ยินดีต้อนรับสู่ร่างกายของเรา!”

 

 

เสียงราชินีแบมซีดังกึกก้องไปทั่ว

 

 

นี่คือการสร้างร่างกายทิพย์ แบบชนิดเข้าปกคลุมพื้นที่

พูดง่าย ๆ คือมันสร้างให้ตัวเองเป็นยักษ์ศิลา แล้วบังคับกลืนพวกเราเข้าไปข้างในร่างกายของมัน

จับมาต่อสู้ในพื้นที่ ที่มันได้เปรียบ

การจะทำแบบนี้ได้ จำเป็นต้องใช้พลังงานวิญญาณอย่างมหาศาล แล้วยังต้องเข้าใจถึงธรรมชาติในการใช้วิชาของเทพเจ้าระดับสูง

ถึงจะบอกว่าหนีมาได้จากที่คุมขังของยัยโง่แมรี่ในช่วงที่อยู่มิติโลกคนตาย แต่มันไปครูพักลักจำวิชาพวกนี้มาจากที่ไหนกันเนี่ย?

 

 

แต่ไม่เป็นไร

ถึงจะดูเสียเปรียบ แต่ไอการใช้วิชานี้เพื่อขังศัตรู มันมีจุดอ่อนร้ายแรงอยู่

หนึ่งคือใช้พลังงานเพื่อคงรูปที่สูงเกินความจำเป็น

สองคือเพียงแค่บุกไปทำลายชีพจรวิญญาณ ที่ทำให้คงรูปลักษณ์ซึ่งกระจายตัวอยู่ตามที่ต่าง ๆ ได้ ร่างกายขนาดใหญ่นี้ก็จะแตกสลายหายไป

แถมมันยังจะเกิดคลื่นพลังงานสะท้อนกลับสู่ตัวผู้ใช้อย่างรุนแรงเองอีกด้วย

 

 

“โฮโลมิกุไลฟ์ ช่วยส่งข้อความวิธีทำลายพื้นที่บ้า ๆ นี่ ให้กับพวกหนูไซน์ที”

[รับทราบ]

 

 

ตอนนั้นเองที่พื้นที่โดยรอบเริ่มสั่นไหว

ฉับพลันผิวศิลาได้กลายเป็นหอกแหลมพุ่งแทงใส่ยานของพวกเรา

ลาพิสพยายามขับบินหลบเต็มกำลัง

แต่การโจมตีนั้นพุ่งมาจากรอบทิศทาง ชนิดไม่มีทางหลบเลี่ยงไปได้

 

 

“เปิดม่านบาเรียเต็มกำลัง!”

 

 

ถูกโจมตีอย่างเข้าอย่างจัง—

เราใช้สองปีกเกาะตัวยานเอาไว้อย่างสุดชีวิต

ได้ยินเสียงหวูดร้องเตือนภัยฉุกเฉินของยานดังลั่น ไปพร้อมกับแรงสั่นของตัวยานที่กำลังล้มกลิ้งไปมา

อาการเมายานที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายใต้กระเพาะที่เริ่มปั่นป่วน

 

 

*แกร๊ก—*

 

 

อาการเมายานมีอย่างต่อเนื่องไปจนกระทั้งสิ้นเสียงหมุนตลบ

ยานได้นิ่งสนิทพร้อมกับเสียงเตือนภัยที่เงียบหาย

 

 

“โฮโลมิกุไลฟ์ รายงานสภาพของยานมาทีซิ”

[—]

 

 

ไม่มีการตอบกลับมา

อย่าบอกนะว่า…

พอตั้งสติแล้วลุกขึ้นมายืนดูสภาพรอบตัวเอง—

 

 

ผิวยานแตก

เพดานแยกเปิดออกจนมองเห็นพื้นที่ข้างนอกด้วยดวงตาของตัวเอง

เห็นสารเหลวที่เป็นหัวใจเลี้ยงพลังงานของยานไหลเทกระจายเป็นจุด ๆ

มีเสียงไฟฟ้าลัดวงจรให้ได้ยินไม่ขาดสาย

บางส่วนของยานมีแท่งศิลาแดงเสียบทะลุคาทิ้งเอาไว้เป็นอนุสรณ์ให้เจ็บปวดใจ

ยานโลมาน้อยของพวกเรา

[บ้าน] หลังแรกของฉัน…

 

 

“โฮโลมิกุไลฟ์ ตอบด้วย”

[—]

 

 

รวมไปถึงระบบยาน โฮโลมิกุไลฟ์ ที่อยู่กับพวกเรามานาน

ทุกอย่าง— ได้ถูกทำลายหมดสิ้นไปอย่างสมบูรณ์แล้ว