***ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 3 โทว์ ปี 126 เวลา 24:00 น.***

ณ ล้านกว้าง หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่งของเมืองหลวงในทวีปคริสตัล

แสงแดดอันร้อนแรงกำลังสาดส่องจนทำให้ผู้คนเหงื่อไหลย้อยเป็นสายน้ำ

แต่ทว่าที่ลานกว้างแห่งนี้กลับร่มรื่น เต็มไปด้วยร่มเงาจากไม้ใหญ่ จึงทำให้เป็นสถานที่นิยมสำหรับการนัดเรียกรวมตัวชุมนุมของผู้คน

 

 

“เอาละ ถึงที่นัดหมายแล้ว รอก่อนนะเจ้าหนูไซน์ พ่อบุญธรรมสุดแสนใจดีผู้นี้พร้อมที่จะมารับตัวแล้ว!”

“แต่ลูกตาหัวหน้าเป็นรูปอักษรเงินยูนิตชัดเจนแจ่มแจ้งเลยนะครับ”

“แถมยังหายใจแรงอีก”

“เรียกตำรวจให้เตรียมพร้อมจับหัวหน้าเข้าตารางก่อนล่วงหน้าดีไหมเนี่ยพวกเรา? ”

*กรร*

 

 

ชายเผ่ายักษ์ผมสีเพลิงคนหนึ่ง กำลังเป็นเป้าสายตาของลูกน้องกับมังกรเลี้ยงของตัวเอง

ถึงกระนั้น เขากลับหาได้สนใจสายตาที่กำลังส่งมาอย่างรังเกียจนั้นไม่

เพราะจิตใจของเขากำลังตื่นเต้นเบิกบาน อันเนื่องจากตัวเองกำลังจะได้กลายเป็นพ่อคนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

 

 

“ถึงข้าจะหื่นกาม แต่ไม่ได้เลวขนาดจะจับเด็กกินหรอกนะ”

“ไม่เชื่อ”

“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ”

*กรร*

“ปากเหม็นน่าพวกแก!”

 

 

ฑาทิมยกกำปั้นขู่ลูกน้องตัวเอง แล้วเดินเข้าไปที่กลางลานนัดหมายตรงใต้รูปปั้น [เทพทั้งสาม] ที่วางตั้งอยู่ตรงใจกลางน้ำพุ

มันเป็นรูปปั้นที่สวมฮูทคลุมหัวปิดบังใบหน้า ไม่รู้รูปลักษณ์ – เพศ – อายุ และเผ่าพันธุ์

หนึ่งตนไม่มีแขน หนึ่งตนไม่มีขา หนึ่งตนไม่มีใบหน้าแท้จริง

เป็นรูปปั้นที่ถูกบรรจงปั้นตามจินตนาการของผู้นับถือ แล้วมาวางประดับเอาไว้ในสวนแห่งนี้

 

 

ที่ใต้รูปปั้นนั้น มีคนกลุ่มหนึ่งได้มารวมตัวกันอยู่ก่อนหน้าแล้ว

 

 

“หืม? ทำไมคนเยอะแบบนั้นละ? ”

 

 

ฑาทิมพูดอย่างสงสัยกับตัวเอง

ถึงจะบอกว่าเป็นสวนยอดนิยมสำหรับนัดพบ แต่ในเวลาเที่ยงตรงที่ร้อนระอุแบบนี้ คงไม่ค่อยมีคนอยากจะออกมาจากพื้นที่นอกอาคารกันนักหรอก

 

 

เขาเดินเข้าไปใกล้คนกลุ่มนั้นด้วยความสงสัย

แล้วเมื่อเห็นใบหน้าของคนกลุ่มที่ว่า เขาก็ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความแปลกใจ

 

 

“เจ้ามนุษย์หน้าอ่อน!! ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่!”

“ฑาทิมเองเรอะ? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่!? ”

 

 

สองหนุ่มกำลังยืนชี้นิ้วใส่กันเองด้วยความสงสัย

 

 

“เสียงนั้น… เจ้าออน!”

“อ่าว? เสียงนี้—? คุณออนไม่ใช่หรือเจ้าคะ? ”

“เฮ้ย! คุณควอตซ์ นี่ตกลงคุณควอตซ์เองก็จะมารับ—? แล้วตรงนั้น… ยัยโรโยตี้… เธอเกี่ยวอะไรด้วย!”

“กะ— กระต่ายน้อยน่ารัก แล้วยังมีแมวน้อยน่ารักอีกคน!”

 

 

กลายเป็นสี่คนที่กำลังชี้นิ้วใส่กันเอง

 

 

“หืม–? นั่นมันแม่สาวกระต่ายตัวแสบ กับเจ้าคนที่ถูกยัยแมรี่ลากไปในงานเลี้ยงทิ้งทวนเมื่อวันก่อนหรือเปล่า? ”

“นะ— โนอาร์!!”

“ผะ— ผู้นำสูงสุดของเผ่ามนุษย์สัตว์โนอาร์!”

“เดียว—!? ทำไมโนอาร์ถึงมาอยู่ที่นี่!? ”

 

 

ห้าคน…

 

 

“เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินชื่อนายหญิงแมรี่! พวกเจ้าเป็นคนรู้จักของนายหญิงแมรี่อย่างงั้นหรือค่ะ!”

““แล้วเธอคือใคร!!!””

“นี่ไม่มีใครรู้จักฉัน [ชี] รองหัวหน้าแก๊ง [ภูติสีชาด] ของท่านนายหญิงแมรี่กันเลยเรอะ!”

“ส่วนผมคือรองของรองหัวหน้า [ชาง] ยังไงละ!”

““ก็แล้วคือใครกันละ!!!””

 

 

จบลงที่ทุกคนกำลังชี้นิ้วรุมใส่สองคนสุดท้าย ที่เป็นผู้หญิงเผ่าปีศาจผิวสีเงินร่างใหญ่ กับลิซาร์ดแมนเกล็ดสีเขียวที่เต็มไปด้วยแผล

รวมทั้งสิ้นเจ็ดคนที่ได้มารวมตัวกัน

 

 

“เอาเถอะ เรื่องบังเอิญแบบนี้คงเกิดขึ้นได้บ้าง เอาเป็นว่าตอนนี้ข้าขอยึดพื้นที่ลานน้ำพุแต่เพียงผู้เดียว เพราะอีกเดียวข้าจะต้องรอต้อนรับลูกสาวคนใหม่ของข้า!”

“ฑาทิมครับ นี่คุณ (มึง) ไปมีลูกสาวกับเขาตอนไหนไม่ทราบครับ? ”

“ฟังแล้วอย่าอิจฉาเชียวละ เพราะว่าน้องไซน์ นักบวชฝึกหัดสายตรงของพวกคุณลาพิสได้ระบุชื่อของข้ามาโดยตรง ว่าอยากได้ข้าเป็นพ่อบุญธรรมเลยเชียวละ! ได้รับนางมาเลี้ยง ก็เหมือนกับว่าข้าได้แต่งงานกับคุณลาพิสไปแล้วครึ่งหนึ่งยังไงละ!”

“ที่แท้หัวหน้าก็ดีใจเรื่องนี้เองหรือเนี่ย!”

“ก็ว่าอยู่ว่าหัวหน้าอารมณ์ดีผิดปกติ”

 

 

ชายร่างยักษ์พูดจาอย่างอวดเบ่งพร้อมกับถือกระดาษรับจัดจ้างงานออกมาแสดงให้อีกฝ่ายดูต่อหน้า

 

 

“สรุปนี่มาเพราะเรื่องของหนูไซน์เหมือนกันสินะครับ? ”

“เหมือนกัน? ”

 

 

ฑาทิมแสดงสีหน้าสับสน

เมื่อเห็นดังนั้น ออนจึงเดินเข้าไปชี้ตรงที่ท้ายสุดของใบประกาศรับงานที่เขากำลังถือโชว์

บนท้ายประกาศนั้น ได้ระบุอย่างชัดเจนว่า

 

 

***

*ระบุตัวตน คนที่มีคุณสมบัติสามารถเป็นพ่อหรือแม่บุญธรรมดังนี้

***

 

 

“สรุปคือไม่ได้มีแค่ฑาทิมที่ถูกเรียกตัวมาเป็นพ่อบุญธรรมครับ”

“เฮ้ย! ข้าพึ่งเห็น!! แล้วนี่หมายความว่ายังไง!? จะให้มาแข่งกันเป็นพ่อแม่บุญธรรมอีกทีอย่างงั้นเรอะ? ”

 

 

เขาตะโกนลั่นเช่นนั้น แล้วหันไปมองทางสตรีกระต่าย กับสตรีแมวสีฟ้า

 

 

“แล้วใครคือคนที่ชื่อ ควอตซ์ ครับ? ”

“เออ… ข้าน้อยเองเจ้าค่ะ? ”

“นะ— น่ารัก! อย่าไปสนเจ้ามนุษย์ที่อ่อนแอตรงนั้น แล้วมาแต่งงาน เป็นพ่อแม่บุญธรรมร่วมให้กับหนูไซน์ด้วยกันเถอะครับ!”

“ไหนแกบอกว่าชอบคุณลาพิสไม่ใช่เรอะ! แล้วคนที่พึ่งจะเจอหน้ากัน ก็ไปขอเขาแต่งงานเลยเนี่ยนะ!? ไอเจ้ายักษ์หน้าม่อ!”

 

 

ออนกระโดดพร้อมกับคว้าเอากระดาษพัดที่ไม่ทราบที่มา ฟาดลงใส่ศรีษะของฑาทิมเต็มแรง

 

 

“จะเอาเรอะเจ้าหน้าอ่อน!”

“ก็เออสิ!”

“ให้ตายสิ มีแต่พวกบ้าทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้นใช้ชื่อของแมรี่มาเรียก ฉันไม่มีทางมารวมตัวที่นี่แน่”

“ข้าเองก็ถูกหนูน้อยคนนั้นเรียกมาเช่นกัน เห็นว่านายท่านหญิงกำลังลำบาก อยากให้มาช่วยอะไรสักอย่าง”

“ฉันเองก็ถูกเรียกมาด้วยเหตุผลเดียวกันค่ะ”

 

 

เกิดความวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อยในสถานที่รวมตัวของคนบ้า

แต่แล้วท่ามกลางความวุ่นวาย เสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้น

 

 

“ขอบคุณทุกคนที่มารวมตัวกันนะคะ!”

 

 

เธอคนนั้นคือเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่มีผมสีขาวโพล้น

เธอมาพร้อมกับเหล่าน้องสาวร่างโคลนของตัวเองอีกสามคน กับพี่เลี้ยงมนุษย์นกหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ที่พามังกรมาอีกสองตัว

 

 

“ไซน์!”

“โอ๊วว พ่ออยู่ที่แล้วไซน์!”

“เธอยังไม่ได้ประกาศรับใครเป็นพ่อบุญธรรมอย่างเป็นทางการแล้วเสียหน่อย”

 

 

ผู้คนที่มารวมตัวเริ่มส่งเสียงดังอีกครั้งต่อการปรากฏตัวของผู้จ้างวาน

 

 

“กรุณาเงียบก่อนค่ะ!”

 

 

ทั้งที่ควรเป็นงานที่ดูตลกขบขันชวนให้อมยิ้มจากเจ้านายตัวน้อย แต่ทว่าวินาทีนั้นบรรยากาศโดยรอบกลับเริ่มดูตึงเครียดขึ้นมาแทน

น้ำเสียง และใบหน้าของเด็กสาวผมสีขาว กำลังบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่ามันมีความหมายมากกว่าสิ่งที่กำลังมองเห็น

 

 

“ก่อนอื่น บางคนอาจรู้จักกัน บางคนอาจไม่รู้จักกัน แต่ฉันมีเหตุผลที่เรียกทุกคน– ที่น่าจะเป็นคนรู้จักของพวกพี่สาวมารวมตัวกันที่นี่ค่ะ”

 

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

 

 

“ความจริงแล้ว ไม่กี่วันก่อน ฉันพึ่งถูกพวกคุณ แมรี่ ลาพิส กับเอโซ ทิ้งมาค่ะ แล้วปล่อยให้มีแค่พี่สาวเปอร์ไซต์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตรงนี้ดูแลแทนค่ะ”

“ช่าย~ ใจร้ายมากเลยละ”

“ถึงจะถูกทิ้งโดยไม่บอกสาเหตุ แต่ฉันคิดว่าพวกคุณแมรี่ต้องมีเหตุผล ดังนั้น ทุกคนที่ถูกเรียกมาที่นี่วันนี้ คือคนที่ฉันคิดว่าเป็นบุคคลใกล้ชิดของเหล่าพี่สาวฮีโร่— เป็นคนที่พวกพี่สาว แมรี่ ลาพิส กับเอโซ สามารถเรียกได้ว่าเป็นมิตรสหายที่แท้จริงในสายตาของฉันค่ะ”

“มีคำถาม งั้นทำไมถึงไม่เรียกยัยแวมไพร์มาด้วยละ? ”

 

 

เด็กสาวถูกแมวน้อยโนอาร์พูดแทรก

 

 

“… คนนั้นเป็นถึงระดับผู้นำทวีป– หนูไม่กล้าเรียกมางะ”

“แต่กลับกล้าเรียกฉันเนี่ยนะ? ”

“ก็… ก็ในงานวันก่อนเห็นคุยซุบซิบกับพี่สาวแมรี่อย่างสนิทใจ แถมเป็นคนทางศาสนาเหมือน ๆ กัน… เลย… เลยรู้สึกว่าเข้าถึงง่าย… กว่า… ”

“ไม่ต้องเสียงอ่อยขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่จับเธอกินหรอก เอาเป็นว่ามีเรื่องอะไร รีบเล่ามาเถอะ~ เนี๊ยว~”

 

 

โนอาร์ยิ้ม แล้วปล่อยให้เด็กน้อยผมสีขาวพูดต่อ

 

 

“ฉัน— อยากจะได้ความช่วยเหลือจากพวกคุณ เพื่อช่วยเหลือฮีโร่— ช่วยเหลือคนที่ช่วยพวกเรามาตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ได้เวลาที่พวกเราจะตอบแทนบุญคุณคนกันแล้วค่ะ!”

 

 

และที่นี่คือเรื่องราวที่มาทั้งหมดของเหตุการณ์ในอดีต—

 

 

***ตัดกลับมาปัจจุบัน***

“ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเรามีพรรคพวกมาช่วยเหลือในยามจำเป็นอย่างที่เห็นแบบนี้ยังไงละ”

“เป็นไปไม่ได้!”

 

 

ราชินีแบมซีกรีดเสียงร้องดังลั่น

 

 

“ข้าเฝ้ามองผ่านดวงตาเทพเจ้าจากอีกมิติที่เหนือกว่ามาตลอด! ข้ารู้ว่าพวกแกทิ้งเด็ก แต่ไม่ได้มอบคำสั่งอะไรไปให้เลยไม่ใช่หรือ!? แล้วทำไมถึงมีไอพวกงี่เง่าปรากฏตัวมาช่วยพวกแกได้!”

“เอาจริง ๆ ขนาดเราเองยังไม่ได้คาดหวัง ว่าจะมีคนมาช่วยเสียด้วยซ้ำ”

 

 

นักบวชสาวผมสีเหลืองพูด แล้วหันกลับไปดูกองทัพของฝั่งตัวเอง

 

 

“เพราะเราไม่ได้ให้คำสั่งอะไรเด็กคนนั้นไปจริง ๆ นั่นแหละ”

“แล้วทำไม—!”

“คงต้องบอกว่าไอพลังแห่งความเชื่อใจ มันมีอยู่ในโลกที่โสมมนี้จริง”

 

 

นักบวชสีเหลืองพูด

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงและเปี่ยมสุข

 

 

“พวกเราสามเทพเป็นอย่างที่เธอว่า เลว! ชั่ว! เอาแต่เล่นสนุกกับชีวิตเบื้องล่าง”

“แต่พอได้มาจุติใหม่อีกครั้ง”

“ได้ใช้ชีวิตกับผู้อื่น”

[ได้มีสร้างมิตรสหายใหม่ (ᗜˬᗜ) ]

“เลยเรียนรู้ว่าการเชื่อใจคนอื่นบ้างมันก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“ข้อผิดพลาดของเธอคือการที่รู้จักพวกเราดีเกินไป”

“เพราะพวกเราเองก็คิดเหมือนเธอ ว่าพอถึงเวลา พวกเราคงไม่คิดขอความช่วยเหลือจากใคร ด้วยความที่มีนิสัยสันโดษขนาดนี้”

“แต่ความจริงมันไม่ใช่”

[ไม่ใช่ค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

 

 

ทั้งสามคนเริ่มพูดบรรยายสลับกัน

 

 

“เราแค่อยากเดิมพัน ลองเดิมพันและเชื่อใจคนอื่นสักครั้ง”

“เชื่อใจ— ว่าเจ้าหนูตัวน้อยไซน์กับไอพวกเด็กซนทั้งสามคน จะมองเห็นถึงความลำบากของพวกเราผ่านทางแผ่นหลังที่ทอดทิ้งพวกเธอ”

[แล้วให้เธอไปตามคนอื่นมาช่วย (ᗜˬᗜ) ]

“ด้วยความตั้งใจของเด็ก ๆ เอง”

“ด้วยเหตุนี้ เธอที่ตามเฝ้ามองแต่เรา เลยมองข้ามการกระทำที่เกิดจากการด้นสดของหนูไซน์ไป”

“แผนที่ไม่มีในแผนแต่แรก จะให้วางแผนรับมือล่วงหน้าได้ยังไง จริงไหม? ”

 

 

นักบวชทั้งสามคนพูดเช่นนั้นแล้วเหลือบไปมองข้างหลัง

ภาพ– ร่างเงาแห่งวิญญาณที่มารวมตัวกัน

ทั้งนายตำรวจที่เคยถูกพวกเธอแกล้งจับเป็นพ่อบ้าน

ทั้งกลุ่มของฑาทิมที่พวกเธอเคยใช้เป็นทั้ง TAXI ขนส่งฟรี รวมไปถึงใช้เป็นเหยื่อล่อศัตรู

ทั้งลูกศิษย์ฝึกวิชาวิญญาณ

ทั้งนกติดบัค ที่หลงเหลือมาจากยุคสมัยที่พวกเธอจงใจจับมาใช้ทำสงครามในยุคแห่งการจำลองทำสงคราม

ทั้งคนที่เคยเกือบถูกแมรี่ฆ่าทิ้ง

ทั้งพวกแก๊งป่วนเมืองที่ถูกแมรี่รวบรวมมาใช้งานช่วงหนึ่ง

แม้แต่คนที่ถูกหลอกใช้เพื่อเป็นกระเป๋าเงิน

แล้วยัง— เด็กสี่คน ที่พวกเธอมองว่าเป็นภาระ

 

 

ไม่เคยทำดีด้วยเลย

ไม่เคยคิดประพฤติดีด้วยอย่างบริสุทธิ์ใจ

แต่ยังได้รับความช่วยเหลือกลับมา

 

 

มีความสุข…

 

 

นักบวชทั้งสาม

เทพเจ้าทั้งสามที่มีอดีตถูกทอดทิ้งจาก [ครอบครัว]

เวลานี้ พวกเธอได้มี [ครอบครัว]

หยาดน้ำตาหยดหนึ่ง ได้หนึ่งเกิดขึ้นใต้เป้าตาอย่างไม่ทันรู้สึกตัว

 

 

“ตัวประกันของแกไม่มีอีกต่อไปแล้ว— ได้เวลา ของฮีโร่ปราบวายร้าย!”