ในยุคสมัยที่เทพทั้งสามสร้างโลก

พวกเขาต้องการที่จะเล่นสนุกกับชีวิต

เหมือนมนุษย์ที่สร้างเกมส์สงครามจำลองเพื่อความบันเทิงด้วยคอมพิวเตอร์ เทพเจ้าทั้งสามเองก็สร้างโลกจำลองเช่นนั้นขึ้นมา

แต่ทว่า– เทพเจ้าสามองค์นั้น กลับเลือกที่จะใช้เลือดเนื้อกับวิญญาณในการสร้างเกมส์นองเลือด

 

 

คัดเลือกเผ่าพันธุ์

คัดเลือกวิญญาณที่หมายตา

แล้วจับมาขังในโลกที่ตัวเองสร้าง ล้างสมองความทรงจำ แล้วสร้างสถานการณ์ที่บีบบังคับในการทำสงคราม

ไร้ซึ่งวัฐจักรเวียนว่ายตายเกิด ทำสงครามวนลูปอย่างไม่จบสิ้น— จนถึงวันที่พวกเทพเจ้าเบื่อหน่ายกันไปเอง…

 

 

***

[ศัตรู… มันลอกการบ้านพวกเราค่ะ…]

“โดยใช้พวกเด็ก ๆ ”

“ชิ…”

 

 

เทพเจ้าทั้งสามคนที่ว่า กำลังยืนมองฉากสงครามของสาวน้อยผมสีขาว จากบนยอดภูผาที่ยานของตัวเองลงจอด

มันเป็นภาพที่โหดร้าย

เลือดสาดเทกระจาย

ทุกคนต่างฆ่าฟันด้วยดวงตาที่เสียสติ

 

 

“เพื่อท่านลาพิส!”

“เพื่อท่านเอโซ!”

“เพื่อท่านแมรี่!”

 

 

ถูกชักนำความคิดให้ตะโกนร่ำร้องชื่อของเทพเจ้าที่ตนเองนับถือ แล้วฆ่าฟันฝ่ายที่เห็นต่างอย่างบ้าคลั่ง

ฆ่า— ราวกับไม่เห็นอีกฝ่ายเป็น [คน] เหมือนกัน

 

 

“ดูจากแววตาแล้ว พวกเด็ก ๆ กับคุณป้าเทเรซ่าคงถูกปลอมแปลงความทรงจำ”

 

 

นักบวชผมสีเหลืองพูดอย่างครุ่นคิด แล้วชี้ไปที่แววตาอันดุร้ายของยายแก่คนหนึ่ง

ยายแก่คนนั้นพึ่งคืนชีพกลับมาจากคริสตัล แล้วจับลูกตุ้มเหล็กในสภาพสวมชุดคลุมสีดำ วิ่งกระโจนไล่ทุบเหล่านักรบเด็กน้อยเป็นว่าเล่น

 

 

” ป้าแกไม่มีทางมีแววตาแบบนั้นได้”

” รวมไปถึงนิสัยด้วย…”

 

 

ทุกศพที่ตายในสนามรบทุ่งหญ้า จะทิ้งกายเนื้อทอดเหนือแผ่นดิน

ต้นหญ้าจะแทงยอดสูง เข้าหุ้ม แล้วดูดกลืนศพ

กระแสวิญญาณจะถูกดูดกลับคืนใต้ผืนพิภพ กลับคืนสู่แท่งคริสตัลเจ็ดสีที่ลอยเหนือวงแหวน ณ ปลายขอบของโลกทั้งสามฝั่ง

แท่งคริสตัลเริ่มเรื่องแสงเจิดจ้า คืนกายเนื้อ และวิญญาณ คืนสู่สนามรบอันโหดเหี้ยมต่อไป

 

 

ด้วยการแบ่งฝ่าย แบ่งกำลังพล ที่ถูกคำนวณให้เท่าเทียมมาอย่างดี

สงครามจำลองนี้จะไม่มีวันจบสิ้นตราบจนฟ้าดินแตกสลาย—

 

 

“บังอาจมาทำกับพวกเด็ก ๆ ! – -!!”

“ใจเย็นก่อนแมรี่!”

 

 

นักบวชภูติผมสีแดงกำลังเลือดขึ้นหน้า

เธอทำท่าจะใช้พลังบางอย่าง แต่กลับถูกสหายอีกคนหยุดเอาไว้

 

 

“ของพวกนี้ มันไม่แตกต่างจากสิ่งที่พวกเราเคยทำในอดีต… จะไปโกรธมันทำไม? ก็แค่เกมส์สงครามเกมส์หนึ่ง… อย่าได้เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งเพราะแค่เป้าหมายที่ถูกใช้เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับพวกเราสิ”

 

 

นักบวชผมสีเหลืองพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

ถึงดวงตาและน้ำเสียงจะแสดงถึงความไม่ใส่ใจ

แต่—

 

 

“อย่าได้ใช้อารมณ์นำไปเลย…”

 

 

—แต่ปีกของเธอที่แข็งกร้าว มันกำลังสั่นอย่างรุนแรง

ถ้ามีนิ้วทั้งห้าแบบเผ่าอื่น ๆ เธอคงใช้นิ้วจิกฝ่ามือตัวเองจนนองชุ่มไปด้วยเลือดแล้ว

 

 

“ลาพิส… พอจะจับที่อยู่ของตัวการ หรือต้นตอในการชักใยทางความคิดไหม? ”

[ยังไม่พบตัวการ แต่คลื่นวิญญาณของทุกคนกำลังถูกคริสตัลแห่งชีวิตทั้งสามเชื่อมโยงเอาไว้ค่ะ]

“เข้าใจละ ตอนนี้พวกเราต้องหาวิธีแก้อาการล้างสมองของพวกเด็ก ๆ กับคุณป้าก่อน”

“ทำยังไง? ”

“จับมัดเรียงตัว แล้วค่อยใช้วิชาเทพเจ้า สะกดจิตวิญญาณย้อนกลับเพื่อคืนสติ”

“เข้าใจแล้ว!”

 

 

“แหม่ ๆ วางแผนกันเสร็จหรือยังคุณเหล่าเทพเจ้าผู้น่าชิงชัง ”

 

 

เสียงที่เย้ายวนได้ดังกังวาล

เหนือสนามรบภายในโลกที่มีแต่ทุ่งหญ้ากับภูเขาหนึ่งลูก ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกึกก้องไปทั่ว

บนท้องฟ้าสีฟ้า มีภาพของสตรีเผ่าปีศาจวาดประทับปรากฏ

 

 

“ยัยนี่มัน — แบนซี? ”

“ฮุ ฮุ ฮุ~ รู้สึกเป็นเกียรติมาก พวกท่านยังจดจำเหยื่อแบบดิฉันได้”

“ต้องจดจำได้อยู่แล้วสิ…”

“ไม่ทราบว่าถูกใจกับโลกที่ดิฉันสร้างเตรียมต้อนรับเอาไว้ให้หรือเปล่าคะ? ”

“ไม่เลย เพราะเป็นแค่ของเลียนแบบราคาถูก ถ้าอยากจะให้เวทีสงครามมันสนุกกว่านี้ ต้องไม่ล้างสมองคน แล้วเราจะได้เสพทุกรสชาติของอารมณ์ ทั้งความหวัง ความทุกข์ ความรัก มิตรภาพและการทรยศ ตั้งมากมายยังไงละ”

” ฮุ ฮุ ฮุ~ ขอบคุณมากค่ะ ดิฉันจะเก็บเอาไว้ไปปรับปรุงค่ะ”

 

 

วินาทีที่เห็นสตรีปีศาจสีเงิน เหล่าเทพเจ้าจักจดจำขึ้นมาได้

ในอดีต ตอนที่เล่นสนุกกับสงครามครั้งที่สอง

สงครามที่จำลองสร้างรูหนอน แล้วชักนำให้คนจากดาวต่าง ๆ มาสู้รบกัน

ช่วงเวลาแห่งการถือกำเนิดของเผ่าปีศาจ

ราชินีสีเงิน [แบนซี] คือบุคคลที่ถูกพวกเธอจับกินวิญญาณ ก่อนจะถูกนำไปปลดปล่อยในที่ถูกที่ควรเพื่อคืนสู่วัฐจักร—

 

 

“เธอหนีออกมาจากคอลเล็กชั่นของผมได้จริง ๆ ด้วย!”

 

 

—คืนสู่วัฐจักร….

…

หืม?

เหมือนจะมีใครบางคนพูดอะไรบางอย่างออกมา?

 

 

“เออ… คุณแมรี่คะ? ปกติไม่ใช่ว่าวิญญาณทุกดวงที่ถูกพวกเราแกล้งในอดีต ต้องเอาไปใส่คืนในวัฐจักรเวียนว่ายตายเกิด เพื่อเลี่ยงการถูกท่านยมจับ หรือมีวิญญานที่มีความทรงจำหลงเหลือกลับเข้าสู่โลกคนเป็นไม่ใช่หรือคะ? ”

“อ๊ะ? เผลอหลุดปากออกไป!”

“ต้นเหตุทุกอย่างมันมาจากเธอจริง ๆ ด้วย! ลาพิส จับยัยแมรี่มาเชือดทิ้งเลย!”

[รับทราบค่ะ!]

 

 

” แอ๊ะ? ”

 

 

วินาทีนั้นราชินีสีเงิน แบมซี ถึงกำเบ้ปากต่อภาพที่ตัวเองกำลังก้มลงมามองดูจากอีกฟากของกำแพงมิติ

เพราะสามเทพที่เธอแค้นหนักหนา กำลังเริ่มตบตีต่อสู้กันเองแล้ว

 

 

“ตายซะสหายแมรี่ เดียวศพของเธอเราผู้นี้จะเอาไปประดับที่หน้าวิหารให้เอง!”

“ไม่เอา!”

 

 

นักบวชสีเหลืองเกร็งปีกจนแข็งเป็นดาบสีทอง

ดาบสีทองที่ถูกหุ้มด้วยคลื่นพลังงานวิญญาณมหาศาล

เธอใช้ดาบสีทองนั้นเหวี่ยงลง ตัดจากบนลงล่าง

ส่วนนักบวชสีแดง เธอกำลังรีบบินหลบหนีขึ้นฟ้า

 

 

*ฉับ!*

 

 

พริบตานั้นได้เกิดคลื่นดาบฟันทะลุภูเขา พุ่งตรงลงมาจากบนยอดลงข้างล่าง แหวกแผ่นดินจนเกิดเป็นรอยแยก แบ่งคลื่นกองทัพผมสีขาวที่กำลังโหมโรมรัน จนเวทีแตกกระเจิงเป็นสองฝั่ง

 

 

[กรุณารอสักครู่ เดียวจะจับตัวการไปให้ต้มยำทำแกงค่ะ ^~^]

“เออ…? ”

 

 

ราชินีสีเงิน แบมซี เบ้ปากรอบสอง เมื่อเห็นป้ายคำอธิบายถึงสาเหตุที่ทะเลาะกันเอง

“ไม่ใช่ว่านัดกันมาเพื่อตบกับข้าหรอกหรือ? ”

เธอกำลังคิดเช่นนั้น

 

 

นักบวชสีฟ้ากระโดดตีลังกา

เธอวาดวงขาออก หุ้มปลายเท้าด้วยพลังงานวิญญาณ แล้วฟาดมันออกไปเต็มแรง ชนิดไม่มีกัก

ฝ่ายภูติผมแดงที่บินหลบการโจมตีแรกได้ ถึงกับต้องรีบกางม่านบาเรีย แล้วสร้างระเบิดลมระยะประชิดศูนย์ เพื่อใช้แรงดันพลักตัวเองให้หนีไปจากศูนย์กลางการระเบิด

 

 

*บรึ้ม! *

 

 

แผ่นดินถึงกับสั่นสะเทือน

จุดปะทะใจกลางอากาศได้ปะทุขึ้น กลายเป็นคลื่นอากาศที่กระจายออกรอบทิศทาง

หนึ่งในคลื่นกระแทกนั้น ได้พุ่งลงสู่สนามรบ แหวกแผ่นดินให้แตก แบ่งสนามรบอันยุ่งเหยิงให้กลายเป็นอีกส่วน

 

 

เพียงการปะทะแค่สองครั้ง แผ่นดินทุ่งหญ้าจักแยกออกเป็นสามส่วน ถูกคั่นด้วยหุบเหวลึก จนไม่มีใครอาจข้ามไปฆ่าฟันอีกฝ่ายได้

 

 

” แว๊ก! นี่กะเอากันถึงตายจริงหรือเนี่ย!? หน่อย!”

 

 

ภูติหัวแดงกรีดร้องทั้งน้ำตา

เธอบินขึ้นไปในจุดที่แทบจะแนบชิดกำแพงมิติส่วนเพดานของโลกจำลอง

กางปีกออก แล้วเร่งพลังงานวิญญาณ ผสานพลังภูติ

ปีกจักเรื่องแสงรองสีขาว

เปล่งประกายดั่งเป็นเทวฑูติจากสวรรค์

ดลบันดาล สร้างปาฏิหาริย์ เกิดเป็นละอองหมอกสีม่วงอันน่าหวั่นใจปกคลุมโลก

 

 

“อย่าไปดมมันลาพิส มันคือยาสลบ!”

[รับทราบค่ะ]

 

 

นักบวชทั้งสองกระโจนตัวขึ้นทะลุผ่านเหนือหมอกม่วงด้วยแรงกระโดด

หมอกพิษที่ปกคลุมโลกทั้งใบ ทำให้แผ่นดินนั้นเข้าสู่ความเงียบสงัด

เหล่าเด็กน้อย รวมไปถึงนักบวชราแห่งวิหารเทพ ต่างพากันล้มตัวสิ้นสติแนบเนื้อเหนือแผ่นดิน

เสียงอาวุธหล่นกระทบดังกรุ๊งกริ๊ง สิ้นเสียงสงครามในบันดล

 

 

“อย่าคิดว่าข้าจะโง่นะยะ ไอพวกสวะ!”

 

 

เธอพึ่งรู้ตัว

การทะเลาะกันของสามสาวเป็นเพียงแค่ละครลิง

พอรู้ตัวอีกที สงครามจำลองที่เตรียมมาเพื่อสั่นคลอนจิตใจ ได้ถูกทำให้สงบลงไปอย่างสมบูรณ์

ทั้งที่คิดว่าจะใช้มันเป็นฉากหลัง

ให้มันเป็นละครฉากของเวทีต่อสู้อันยิ่งใหญ่ระหว่างเธอกับสามเทพเจ้าที่ชิงชัง

คิดว่าจะทำการต่อสู้ยืดเยื้อ เพื่อให้เจ็บปวดใจต่อภาพของการฆ่าฟัน

 

 

เธอไม่คิดที่จะมุ่งเน้นเอาชนะเทพเจ้า

เธอแค่อยากทรมาน

อยากทรมานเทพเจ้า

ถ้าระหว่างต่อสู้ แล้วมีเสียงกรีดร้องฟันแทงของเด็ก ๆ ดังแทรกเป็นเสียงฉากหลัง พวกเทพเจ้ามันจะแสดงสีหน้าเช่นไร?

ถ้าระหว่างต่อสู้ แล้วมีเด็กพวกนั้นโดนลูกหลงจากการโจมตี จะเกิดอะไรขึ้น?

แค่นึกภาพตาม ตัวเนื้อก็สั่นอย่างมีความสุข~

แต่ตอนนี้ ทุกคนกลับถูกทำให้หลับไปกันหมด…

 

 

“ช่วยไม่ได้— เปลี่ยนแผน จงตายไปซะ!”

 

 

เธอดีดนิ้ว

พริบตาที่ดีดนิ้ว มิติโลกจำลองสงครามก็เริ่มสั่นคลอน

แผ่นดินแตก

ท้องฟ้าแตก

พื้นที่ว่างกำลังแตก

รวมไปถึงเส้นเวลา

ทุกสิ่งกำลังแตก สลาย และพังทลาย

 

 

*เพล๊ง! *

 

 

ราวกับมีม่านกระจกที่กั้นระหว่างแผ่นดิน กับท้องฟ้า ได้แตกออก

ดวงดาวและทุ่งหญ้าได้หายไป แล้วถูกคืนพื้นที่อันเวิ้งว้างสู่มิติคนเป็น

ไร้ซึ่งแสงสว่าง มีแต่เพียงเสียงคลื่นน้ำที่ไหลบ่าตามผิวอุโมงค์ให้ได้ยิน

มวลทรงกลมประหลาดที่เคยลอยอยู่ใจกลาง ได้ละลายหายไปในพริบตา

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! ขอต้อนรับกลับสู่พื้นที่โลกเดิม! ในพื้นที่แบบนี้ ข้าไม่คิดว่าเด็กกับยายแก่ธรรมดาจะเอาตัวรอดกันได้หรอก!”

 

 

ท่ามกลางความมืด มีเพียงแค่สตรีสีเงินที่หัวเราะร่วนอยู่เพียงหนึ่ง

ตรงหน้าของเธอ คือยานโลมาที่ลอยตัวสูง กับนักบวชสามคน ที่กำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือด้วยร่างกายที่ชุ่มเหงื่อ

 

 

” ถ้าคิดว่ายานเหาะแค่ลำเดียวจะบินไปรับทุกคนทัน ก็เอาเลย แต่ข้าก็จะหนีไป เพื่อหาเรื่องทรมานโลกนี้ต่อ! จงเลือกซะ ว่าจะทิ้งเด็กเพื่อหยุดข้า หรือช่วยเด็กกับยายแก่แล้วปล่อยให้ข้าลอยนวลไปทรมานโลกต่อ!”

 

 

เวลานั้น ตัวตนแห่งแบนซี่ได้เลือกที่จะเผยตัวเองมาในโลกของคนเป็น

แหวกมิติที่หลบซ่อน แล้วออกมาปรากฏเพื่อบีบให้อีกฝ่ายเลือก…

 

 

ไอเทพไร้นำใจพวกนี้จะเลือกใคร?

โลก หรือครอบครัวของตัวเอง?

แต่เธอรู้

เธอรู้จากการเฝ้ามองตั้งแต่ที่สร้างองค์กรคาร์นิวอย

เฝ้ามองทุกคนที่ตนสงสัย

เฝ้ามองจนรู้นิสัย

รู้— ว่าเทพเจ้าสามตนที่ดูแล้งน้ำใจ แท้ที่จริงมีจิตใจหวงแหนคนอื่นมากกว่าที่เห็น

 

 

สันโดษ ไม่เชื่อใจใครนอกจากพวกตัวเอง

ทว่ากลับหวงแหน รักของ ๆ ตัวเอง เหมือนเด็กเอาแต่ใจที่ไม่ยอมให้ใครเข้ามาแตะต้องของเล่นของตัวเอง

ดังนั้น ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ย่อมสามารถบีบคั้นจิตใจให้เทพสารเลวทั้งสามให้รู้สึกเจ็บปวดได้อย่างแน่นอน

 

 

“ไม่อะ ขอเลือกข้อสาม ช่วยทั้งเด็ก ป้า และจับแกไปพร้อมกัน!”

 

 

แต่ทว่านักบวชสีเหลืองกลับให้คำตอบที่ไม่คาดฝัน

ในตอนนั้นเองที่ดวงตากับสัมผัสจิตของสตรีปีศาจ พึ่งจะมองเห็นบางอย่างในความมืดในระยะตรวจจับของเธอ

ในความมืดมียานลำอื่น นอกจากยานโลมาของเหล่าเทพเจ้า กำลังบินเข้ามาที่จุดศูนย์กลางของโลกด้วยความเร็วสูง

ยานเหล่านั้นมีจำนวนมาก

พวกมันบินไปรับเด็กน้อยที่ปลิวว่อนกระจาย ไม่ยอมให้ใครไหลจมไปกับกระแสน้ำ

 

 

“นี่มัน—? ”

 

 

ใคร?

ทำไมถึงมีคนนอกกล้ามาในสถานที่อันตรายแบบนี้?

ไม่ใช่ว่าพวกเธอมากันแค่สามคนนะหรอกหรือ?

หรือว่าจะแค่เป็นเรื่องบังเอิญ?

 

 

“ช่วยทุกคนกลับมาได้แล้วค่ะพี่สาวเอโซ”

“ผม นายตำรวจออน ทำการกู้ภัยเด็ก ๆ ให้แล้ว ไม่มีใครจมน้ำครับ!”

“ฉะ— ฉันเองก็มาค่ะ! โรโยตี้คนนี้! จะทำให้พวกคุณเป็นหนี้บุญคุณให้ได้! ”

“เรียนท่านอาจารย์ ข้าน้อยพร้อมประจำตำแหน่งแล้วเจ้าค่ะ”

“ข้า ฑาทิม เองก็มา! วะ ฮะ ฮะ ฮะ! เริ่มรู้สึกหลงเสน่ห์ของข้าหรือยังครับคุณลาพิส!”

“คุณแมรี่ อย่ารีบหนีไปตายก่อนที่จะทำตามคำสัญญาที่ให้สิ เนี๊ยว~”

“ลูกพี่หญิง พวกเราแก๊ง [ภูติสีชาด] ขอมารายงานตัวค่ะ!”

“เปอร์ไซน์เองก็มาด้วย มาพร้อมกับเจ้าหนูมังกรที่พร้อมล้างแค้นให้พ่อมันละ~”

*กีสสส*

*ฮูมมม*

 

 

“มาจากไหนกันเยอะแยะ…!!!”

 

 

ราวกับเป็นฉากรวมพลังอันยิ่งใหญ่

มันเป็นฝูงยานเหาะจำนวนหลายสิบลำที่กำลังส่องแสงไฟจากความมืด ฉายไปรวมตรงนักบวชทั้งสามซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่ม

 

 

” พร้อมที่จะเจอพลังหมาหมู่หรือยัง คุณแบมซี่ผู้เคียดแค้นเทพเจ้า? ”

 

 

ก่อนจะปิดฉาก ด้วยรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของนักบวชผมสีเหลืองเป็นการปิดท้าย