แสงสว่าง—

ภายในโลกแห่งความมืดมิดที่มีเพียงแต่เสียงของกระแสน้ำ กำลังมีจุดเล็ก ๆ ส่องสว่างให้เห็น

แสงสว่างนั้นมีขนาดที่เล็กจ๊อย เมื่อเทียบกับโลกแห่งความมืดมิดที่อยู่รอบตัว

มีขนาดเล็กจนแทบจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงแค่แสงดาวเล็ก ๆ ในพื้นที่จักรวาลอันกว้างใหญ่

 

 

[แจ้งพิกัด— สถานที่ปัจจุบัน— จุดศูนย์กลางของโลกค่ะ]

 

 

ภายในวัตถุที่เรื่องแสงสว่างน้อย ๆ ลำนั้น มีผู้โดยสารมาด้วยกันทั้งสิ้นสามคน

พวกเธอทั้งสามคนกำลังยืนพูดคุยกันอยู่บนสะพานเดินเรือ โดยมองสหายผมสีแดงอ๊วกเป็นสารสีรุ้งลงบนพื้นอยู่ห่าง ๆ

 

 

“นะ— ในที่สุด… ไม่ต้องดื่ม— โอ๊กกก! ไอเจ้า— โอ๊กกก!! น้ำวิญญาณชวนอ๊วกพวกนั้น— โอ๊กกกก!!”

“วะ— ไหวไหมเนี่ยแมรี่? ”

“สะ— สภาพแบบนี้— คงไหว— โอ๊กกก!— อีกเรอะ!!”

[เล่นกินไปเยอะขนาดนั้น คุณแมรี่จะรู้สึกขึ้นอืดคงไม่แปลกหรอกค่ะคุณเอโซ XD]

“จริงของเธอลาพิส”

 

 

ฟังจากน้ำเสียงของสตรีที่มีผมสีเหลืองแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเธอจะยังสุขสบายดีกัน

พวกเธอเริ่มกระจายตัวไปนั่งพักตามมุมของห้อง แล้วสั่งให้ระบบยานเตรียมขนม น้ำชา กาแฟ มาดื่มกิน

ในระหว่างที่นั่งพักดื่ม ก็มองดูวิวภายนอกที่หาดูได้ยากไปพร้อมกัน

 

 

[Big hole]

มันคือหลุมที่ทะลุจากขั้วโลกหนึ่ง ไปถึงอีกฟากของขั้วโลกหนึ่ง

ถ้าหากว่านำยานดำลึกลงไปสำรวจ

ลึกลงไป ลึกลงไป

ลึกลงไปจนถึงส่วนที่น่าจะเป็นพื้นที่ใจกลางของโลก

 

 

แรงดึงดูด แรงกดทับ คลื่นพลังงานที่มองด้วยดวงตาเปล่าไม่เห็น

ตรงสถานที่แห่งนั้น จะพบกับพื้นที่ซึ่งมีกระแสสนามแม่เหล็ก และคลื่นพลังงานอื่น ๆ อีกมากมายอันแปรปรวนกระจายไปทั่วทุกพื้นที่

มันเป็นพื้นที่ซึ่งแสงจากปากหลุมไม่อาจส่องตรงลงมาถึง ถ้าไม่ใช่วันที่แสงจากดวงอาทิตย์ส่องลงตรงทะลุเข้ามา

เป็นจุดที่ใกล้เคียงกับพื้นที่จุดศูนย์กลางของดวงดาว

เป็นพื้นที่ว่าง ที่อัดแน่นไปด้วยคลื่นพลังงานจากกายภาพของดวงดาวและแร่ธาตุที่อัดแน่น

 

 

[จุดศูนย์กลางของโลก]

 

 

ถ้าไม่นับเรื่องที่มันเป็นพื้นที่โกลาหลด้วยสภาพของแรงโน้มถ่วงแล้ว มันก็เป็นพื้นที่ซึ่งไม่มีจุดน่าสนใจอะไรอีก

รอบข้างมีแต่ผนังอุโมงค์ที่เต็มไปด้วยท้องน้ำมหาสมุทร

มันควรจะมีแค่นั้น

 

 

“ดูปุบ รู้ปับเลยว่าศัตรูรอพวกเราอยู่ตรงไหน”

“พูดอีกก็ถูกอีก”

[สัมผัส– ได้ถึงพลังงานระดับเทพเจ้าค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

 

 

แต่ทว่าตรงหน้าของพวกเธอ กลับมีภาพของลูกทรงกลมประหลาดขนาดยักษ์ลอยอยู่

มันเป็นลูกทรงกลมที่ไม่ควรมีอยู่จริง

ผิวของมันเป็นสีเงิน ดูเหลว แล้วยังสะท้อนแสงเป็นเงามันวาว คล้ายกับผิวของสารปรอท

เมื่อลองให้ยานระเบิดคลื่นไอพ่นใส่ จะเกิดเป็นวงคลื่นลมกระจายตัวออกไปตามผิวกระจกของมัน

แต่เมื่อลองใช้คลื่นตรวจจับวัตถุ กลับไม่อาจระบุถึงการมีอยู่ของสิ่งแปลกปลอมที่เห็น

แสงสว่างที่ควรส่องกระทบมัน ยังถูกหักเห แล้วสะท้อนเป็นวิถีโค้งไปตามผิว จนเห็นเป็นภาพสะท้อนกลับจากตัวมันในลักษณะที่สับสนไม่เป็นรูปร่าง

 

 

“มิติแยกอีกแล้ว”

“ใช่ มิติแยกแน่นอน”

[กับดัก 100% ค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

 

 

แต่ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือติดมือกลับมาได้อย่างไรกัน?

 

 

“พักผ่อนกันพอแล้วใช่ไหมทุกคน? ”

“ใช่~”

[yes]

“งั้นบุกเข้าไปกันเลย”

 

 

นักบวชผมสีเหลืองออกคำสั่ง

เธอโยนกระดาษแก้วชาเขียวที่ดื่มจนหมดทิ้ง แล้วลุกขึ้นไปนั่งบนที่นั่งของตัวเอง

เตรียมพร้อมที่จะรับทุกการโจมตีซึ่งอาจบุกเข้าหา แล้วยิ้มอย่างมั่นใจเข้าไปในเขตแดนของศัตรู

 

 

ผิวยานโลมาสัมผัสผิวทรงกลมวัตถุ

ผิววัตถุทรงกลมแตกพร่ากระจายเป็นผิวน้ำที่ถูกก้อนหินทิ้งลงไป

แตกกระจาย จมลง แล้วกลืนยานโลมาเข้าไปข้างในโดยไร้ซึ่งเสียงแตกกระเซ็น

 

 

[ผ่านเข้ามาได้อย่างปลอดภัยค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

“เอาจริงดิ? นี่เตรียมใจว่าจะเจอกับดักเอาไว้แท้ ๆ ”

 

 

นักบวชสีเหลืองตอบนักบวชสีฟ้าด้วยใบหน้าชวนสับสน

 

 

“… ง่ายเกินไป ทั้งที่เตรียมสัตว์ประหลาดวิญญาณรอต้อนรับเอาไว้เยอะขนาดนั้น แต่ทำไมกลับยอมให้พวกเรามีเวลานั่งพักดื่มชาที่ข้างนอกนั่น แล้วยังไม่มีกับดักอะไรเตรียมเอาไว้ที่ทางเข้า มันจะง่ายเกินไปหรือเปล่า? ”

“คิดมากไประวังจะหงอกกินหัวนะเอโซ”

“อยากหวังให้แค่ตัวเองคิดมากไปอยู่เหมือนกัน”

 

 

ใช่—

ผู้วางแผนการรู้ดีอยู่แล้ว—

ไม่ว่าจะสิ่งใด ๆ คงมิอาจเทียบเคียงทำร้ายเทพเจ้าได้—

ตัวตัดทอนกำลังเบื้องต้น ก็แค่ผู้ร่วมอุดมการณ์ที่ถูกปลดปล่อยให้มีที่ระบายออกไปเท่านั้น—

เป็นหมาก ที่ใช้แล้วทิ้ง—

 

 

การโจมตี จึงมุ่งเน้นไปที่เชิงจิตวิทยาแทน—

จงสับสน—

จงกังวล—

จงกลุ้มใจ ทุกใจ และสับสนไปตลอดการเดินทางครั้งนี้เสีย—

 

 

*กึ๊ง!*

 

 

[พบคลื่นพลังงานประหลาดไม่สามารถระบุประเภทได้]

“นั่นปะไร พูดยังไม่ทันขาดคำ”

 

 

เกิดเสียงสั่นคล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังพยายามจะฉีกยานโลมาให้ขาดออกเป็นชิ้น ๆ

เกิดทั้งแรงสั่นสะเทือน แรงหมุน และแรงเหวี่ยงจนชวนให้สับสนทิศเหนือใต้

ด้วยแรงสั่นขนาดนี้ ไม่ว่าใครคงได้หัวหมุน รู้สึกทุกข์ทรมานใจ—

 

 

“งั่ม ๆ ”

“กินอะไรอะ? แบ่งมาทางนี้บ้างสิแมรี่”

[ขอฉันด้วยคนค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

“ได้เลย”

 

 

— แต่ไอพวกนี้ดันกินขนมสบายใจเฉิบกันเสียอย่างงั้น…

สามสาวนักบวชผู้ไม่อาจสั่นคลอนยังคงนั่งกินขนมกันสบายใจในสภาพที่ยานหมุนติ้ว

ทั้งที่ควรมีคนหนึ่งเมายานหัวทิ่มไปแล้ว

แต่กลับ…

หรือว่าผู้วางแผนการจะเก็บเกี่ยวข่าวมาอย่างผิดพลาดเช่นนั้นหรือ?

 

 

“จะว่าไป เธอไม่เมายานแล้วเรอะเอโซ? ”

“… โอ๊กกกกก!!! จะทักขึ้นมากันทำไมยะยัยบ้าแมรี่!”

 

 

—ก็ยังเมายานอยู่ไม่ใช่เรอะ!!

นักบวชผมสีเหลืองกำลังอาเจียนเป็นสารเหลวน่าเกลียดออกมาจากทางรูทวารที่ปรากฏบนใบหน้า

เธออาเจียนเช่นนั้นไปตลอดการเดินทาง

ภาพของศัตรูตัวแค้นที่น่าเวทนา และเนื้อตัวเต็มไปด้วยสารเหลวน่าเกลียด มันชวนทำให้จิตใจของผู้วางแผนรู้สึกเบิกบานยิ่งนัก

 

 

นักบวชสาวสวยที่น่าเวททนาคนนั้นได้อ้วกไม่หยุด จนกระทั้งยานลำนั้นหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวบนพื้นดิน ที่ไม่อาจทราบว่าปรากฏขึ้น ณ เวลาใด

 

 

“ถะ— ถึงแล้ว— เกือบตาย…”

 

 

ภาพที่ฉายปรากฏบนสะพานเดินเรือมีแต่สีดำ

เป็นสีดำทั้งผืน จนดูเหมือนว่าหัวยานกำลังทิ่มจมลงไปในผิวดิน

 

 

[ฉันสัมผัสได้ถึงคลื่นวิญญาณของพวกตัวประกันที่ข้างนอก ออกไปดูด้วยกันเถอะค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

 

 

สามสาวต่างพากันทยอยเดินออกจากยาน

ถึงจะดูบ้าบอและไร้ซึ่งความตึงเครียด แต่ทว่าภายในจิตใจของพวกเธอ ณ เวลานี้แข็งแกร่งดุจเป็นนักรบผู้ชาญศึกสงคราม

สองมือ สองขา ของพวกเขาต่างพร้อมที่จะรับมือภัยอันตรายทุกรูปแบบ ที่อาจโหมโถมโจมตีเข้าหา

 

 

ยามที่ทั้งสามเดินมาถึงประตู ณ ใต้ท้องของยาน

เดินผ่านร่องรอยของซากรังมังกรที่ถูกใครบางคนทิ้งเอาไว้

 

 

[รายงาน ประตูยานพัง ไม่สามารถเปิดได้ค่ะ]

“ลาพิส”

[จัดให้ค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

 

 

เธอเปิดฝาประตู แง้มมันด้วยพละกำลัง

แสงสว่างจากภายนอกเริ่มวิ่งลอดผ่านช่องแคบเล็ก ๆ ที่ถูกง้างออกมา

ง้างออกจนกว้างมากพอที่จะเห็นวิสัยทัศน์

เห็นภาพของ—

 

 

“โอ๊วววว! ต่อสู้เพื่อเอาตัวรอด!”

“ฆ่า! ฆ่ามัน!”

“พวกเราต้องเป็นฝ่ายชนะ!”

“ทำลาย! ทำลายคริสตัลของอีกฝ่ายให้ได้! เพื่อเทพเจ้าของพวกเรา!”

 

 

—ภาพของสงครามบนทุ่งหญ้าสีเขียวกว้าง

สงครามที่มีเด็กผู้หญิงผมสีขาว ถือหอก ถือดาบวิ่งฆ่าฟันกันเอง

สงครามที่มีหญิงชรา นอนจมกองเลือด

สงครามที่มีสามฝั่ง โดยแต่ละฝังมีคริสตัลสีรุ้งตั้งตระหง่าอยู่คนละฝั่ง

 

 

ผู้ตาย จักถูกส่งไปเกิดใหม่ที่คริสตัล

ผู้ชนะ บุกรุกคืบเข้าหาคริสตัลของอีกฝั่ง

 

 

เป็นภาพของสงครามที่เหล่าเทพเจ้าทั้งสามคนต้องคุ้นเคยเป็นอย่างดี

 

 

“นี่มัน… สถานการณ์จำลองที่พวกเราเคยทำกับโลกนี้…”

 

 

ภาพของสงคราม แบบเดียวกับในวันที่พวกเธอเทพทั้งสามได้สร้างโลกใบนี้ เพื่อความสนุกในการรับชมสงครามของสิ่งมีชีวิตบนโลกคริสตัล

 

 

***

ผู้แก้แค้นหาได้ต้องการชัยชนะ

ความปราถนา มีแต่เพียงความทุกข์ใจของเทพเจ้าเท่านั้น

***