บทที่ 9 ศึกแห่งเทพเจ้า

ตอนที่ 165 จิตใจของเทพเจ้าทั้งสาม

 

 

วันที่ 1 โทว์ ปี 126 เวลา 31:00 น.

 

 

“หายไปหมด… หายไปหมดเลย ทั้งหนูน้อยน่ารัก ทั้งคุณป้า แล้วก็ของสะสมทุกอย่าง…”

“จะไปสนใจทำไมแมรี่? เจ้าพวกนั้นอยากอ่อนแอเอง พวกเราไม่จำเป็นต้องรู้สึกเดือดร้อน หรือรีบร้อนอะไรหรอก”

[…]

“ลาพิส แค่ป้าย จุด จุด จุด ไม่ต้องลำบากเขียนขึ้นมาหรอก”

 

 

สหายเอโซกับลาพิสกำลังไปยืนคุยกันตรงมุมของห้อง

ส่วนตัวฉันนั้น กำลังบินมองดูห้องโถงเลี้ยงเด็กที่ว่างเปล่าอยู่ในวิหารสาขาใหญ่

ทั้งที่ปกติควรจะมีเหล่านางฟ้าผมสีขาวเดินกันยั้วเยียเต็มโถง พร้อมกับมีคุณป้าขี้บ่นยืนอยู่ตรงใจกลางหมู่สาวน้อย

แต่เวลานี้ห้องโถงที่ว่ากลับว่างเปล่าไร้ผู้คน…

 

 

“ดีเสียอีกที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะมันทำให้พวกเราได้เจอกับศัตรูตัวจริง—”

 

 

ทำไมพวกเราถึงกลับมาที่วิหารนะหรือ?

เรื่องมันมีอยู่ว่าในงานเลี้ยงไม่กี่วันก่อน เจ้าหนุ่มพ่อบ้านมันแจ้งข่าวร้ายให้กับพวกเรา

เห็นว่ามีคนมาลักพาตัวคนสำคัญของพวกเราไป และจะรออยู่ที่จุดศูนย์กลางของโลก

พวกเราเลยรีบร้อนขึ้นยานที่ซ่อมเสร็จ แล้วบินกลับมาที่ทวีปนี้

 

 

“—ตอนนี้พวกเราควรใช้เวลาไปกับการวางแผน ต่อให้ป้าเทเรซ่าจะตาย หรือเด็กพวกนั้นจะตาย หรือจะถูกทรมาน มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราสักหน่อย”

“เอโซ…”

 

 

ถึงสหายเอโซจะพูดแบบนั้น แต่น้ำเสียงของเธอมันฟ้องชัดเจนว่าจิตใจกำลังหวั่นไหว

ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกหวั่นไหว

เพราะมีป้าเทเรซ่ กับเด็กพวกนี้ ที่สามารถเปิดใจให้พวกเรารู้สึกถึงคุณค่าของการมี [แม่] กับ [ครอบครัว]

 

 

[แม่] ที่คอยห่วงใยด้วยใจรัก

[ครอบครัว] อย่างพวกเด็กตัวน้อย ๆ น่ารัก

 

 

มันไม่เกี่ยวกับเรื่องรสนิยมส่วนตัวของฉันที่ชอบสิ่งที่น่ารัก

มันเป็น— ความรู้สึกของฉัน

ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

 

 

***

ฉันกำลังยืนคุยกับเอโซ

 

 

“ลาพิส… เธอพอจะจับเบาะแสอะไรด้วยคลื่นวิญญาณของเธอได้ไหม? ”

[ไม่มีค่ะ— ถ้าจะมี ก็มีตรงห้องลับของพวกเราในพื้นที่สวน ที่มันถูกขนของสำคัญ อย่างเช่นของที่ใช้เพื่อติดต่อกับโลกทางนู้นออกไปหมดแล้วค่ะ]

 

 

นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่ง ที่พวกเราบินกลับมาที่วิหาร

เพราะต้องการจะใช้อุปกรณ์สื่อวิญญาณที่เก็บในห้องลับ มาติดต่อกลับไปหาท่านยมที่เงียบหายไปอย่างไร้สาเหตุ

แต่พอฉันตรวจสอบสภาพของห้องด้วยคลื่นวิญญาณตรวจจับที่ว่างแล้ว กลับพบว่ามันตกอยู่ในสภาพที่ถูกทำลายทิ้งไปเสียก่อน

 

 

ทั้งกระท่อมไม้พุ ๆ

ทั้งทางลับใต้ดิน

อุปกรณ์ทุกอย่างที่เก็บเอาไว้ข้างในห้อง ล้วนถูกขน หรือไม่ก็ถูกทำลายไปจนหมดเกลี้ยง

 

 

“ศัตรู— ฉลาดไม่เลว…”

 

 

ศัตรูฉลาดอย่างงั้นหรือคะ?

ของแบบนั้น ไม่ว่าจะฉลาดหรือโง่ ถ้าใช้พลังกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง ฉันเชื่อมั่นว่าจะต้องผ่านมันไปได้

ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่งค่ะ!

 

 

ใช่แล้วค่ะ

ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง

ฉันเกิดและใช้ชีวิตในสภาพเช่นนั้นมาตลอดตั้งแต่ที่ถูกทิ้งให้ดูแลตัวเองในสมัยที่มีชีวิต

ร่างกายที่พิการทั้งการมอง การฟัง การรับกลิ่น และการรับรส มันทำให้ถูกดูถูกจากคนรอบข้างทั้งหมด

 

 

เผ่ามนุษสัตว์นับถือผู้แข็งแกร่ง

ได้ค่ะ

งั้นฉันจะแข็งแกร่งที่สุดให้ทุกคนดูเอง

เผ่ามนุษย์หนูที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่ามนุษย์สัตว์ที่เคยมีมา

 

 

ความแข็งแกร่ง…

เคยคิดว่าขอแค่มีสิ่งนี้ มันจะไม่มีใครมาสั่นคลอนพวกเราสามคนได้

แต่ทว่า—

 

 

“อย่าซนกันได้ไหมพวกเธอ! ให้ตายสิ! ดื้อกันจริง! ทำไมถึงไม่เคยฟังกันบ้างเลย!”

“—กินข้าวได้แล้ว! ลาพิส เอโซ แมรี่! วันนี้มีของชอบของพวกเธอด้วยละ!”

“—ถึงจะซนและดื้อ แต่ไม่เป็นไร จงใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการ จงมีอิสระ แล้วรู้จักกลับมาแวะทำพิธีที่วิหารเป็นครั้งคราวก็พอใจแล้วละ~”

 

 

—เธอคนนี้

ผู้หญิงที่ชื่อเทเรซ่า

ทั้งที่ไม่มีพลัง ไม่มีความสามารถพิเศษอะไร

แต่เธอกลับสามารถสั่นคลอนจิตใจของพวกเราสามคนได้

เธอทำให้ฉันได้รู้จักกับอารมณ์บางอย่าง…

บางที— มันอาจเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าความแข็งแกร่ง!

 

 

[คุณเอโซ รบกวนขอแผนการและคำสั่งด้วยค่ะ ╰︿╯!]

 

คราวนี้ความแข็งแกร่งของฉัน จะไม่ได้มีเพื่อใช้ต่อสู้เพื่อหาความสนุกหรือให้ใครมายกย่อง

แต่จะมีเอาไว้เพื่อ [ปกป้อง] ค่ะ!

 

 

***

“พวกเธอสองคน…”

 

 

ดูจากสีหน้าของยัยพวกนี้—

สงสัยคงมีอารมณ์นำหลักการและเหตุผลไปแล้วแหง่

 

 

ให้ตายสิ จะไปมีความรู้สึกผูกพันต่อพวกสิ่งมีชีวิตระดับล่างไปกันทำไม?

กับอีแค่ป้าแก่ ๆ คนหนึ่งที่มาทำดีด้วย

มีผลประโยชน์ให้กับพวกเราอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่มีนอก ไม่มีใน

เลี้ยงดูพวกเราราวกับเป็นลูกที่มีสายเลือดแท้

แล้วยังอีเด็กเปรตนับร้อยคนที่ถูกโคลนมาแบบไม่มีค่า

คอยมาวุ่นวาย ส่งเสียงหนวกหู แล้วยังเกาะติดชนิดเห็นพวกเราเป็นตัวแทนพ่อแม่

แถมยังจะว่าเรียกเอาเองว่าพวกเราเป็น [ฮีโร่]

ไอสิ่งมีชีวิตที่ทั้งน่ารำคาญแล้วยังไม่สำคัญกับพวกเรา จะไปมีอารมณ์ความรู้สึกร่วมให้ทำไมกัน?

 

 

ตอนนี้ศัตรูมันนำหน้าเราไปในระดับที่ทำลายตัวติดต่อกลับโลกฝั่งนั้น

แถมการที่ท่านยมไม่ติดต่อกลับมาเอง มันชี้ให้เห็นว่าศัตรูมีวิธีปิดกั้นพื้นที่ ไม่ให้โลกอีกฝั่งมองเห็นโลกฝั่งนี้ได้

แสดงว่าศัตรูต้องรู้หลักการธรรมชาติของโลกคนเป็นกับคนตายเป็นอย่างดีด้วย

ศัตรู… ไม่ใช่ระดับธรรมดา

ถ้านำอารมณ์มาใช้แทนการตัดสินด้วยเหตุและผล มีหวังได้ปิดประตูชนะไปอย่างถาวร

 

 

เราไม่ควรให้สิ่งมีชีวิตชั้นล่างพวกนี้ มาเป็นตัวถ่วงในการต่อสู้ของพวกเรา

ไม่ควรให้ศัตรูมีโอกาสได้ใช้ตัวประกันมาทำให้พวกเราไขว้เขว

เมื่อเทียบกับอายุขัยเทพเจ้าอย่างพวกเราแล้ว ไอพวกนี้มันแทบไม่ต่างอะไรไปจากหนอนแมลงเลยสักนิด!

 

 

“เออ… ขอเวลาสักระยะ… ขอเวลาให้เราได้คิดแผนก่อน…”

 

 

แต่ถ้าเป็นไปได้…

เราไม่อยากให้ป้าแกต้องมาตายอนาจ…

ไม่อยากให้เด็กร่างโคลนพวกนั้นถูกใช้เป็นเครื่องมือ…

ไม่อยากเห็นคนที่หน้าเหมือนกับเจ้าหนูไซน์ต้องเจ็บปวด…

 

 

เออ… มะ— ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงอะไรสักหน่อย!

มันคือแบบ—

ชิ —!

ชะ— ใช่แล้ว!

เป็นชัยชนะอันขาดลอยไง!

เทพเจ้าระดับฉัน ถ้าชนะแบบมีรอยด่างพร้อย คงไม่สามารถเอาไปโม้ให้ใครในแดนคนตายให้ฟังได้หรอก!

 

 

พอคิดแบบนั้นได้ เลยหันหน้าไปมองทางสหายทั้งสองคน—

—ยัยพวกนี้มันจะมาฉีกยิ้มหาพระแสงอะไรกัน?

 

 

“ฮึ”

[:3]

“พะ— พวกเธอสองคนจะมามายิ้มอะไรตรงหน้าฉันกันยะ!”

 

 

แนะ!

ยังจะฉีกยิ้มเพิ่มอีก!

มันน่าตบสักฉาดจริง ๆ ให้ตายสิ!

 

 

“… แต่งานนี้ท่าจะยากอยู่”

 

 

พอสงบสติอารมณ์ได้ ตอนนี้เลยเริ่มมาบ่นกับตัวเองแทน

ศัตรู— มันกำลังกางตาข่ายรอให้พวกเราวิ่งเข้าไปหา

มันไม่ต่างอะไรไปจากแมงมุมที่กางตาข่ายดักรอเลยสักนิด

ข้อมูลเชิงลึกของศัตรูเองก็ยังไม่มีมากพอ

โอกาสชนะถือว่าน้อยมาก

 

 

ใคร?

หน้าตายังไง?

มีความสามารถอะไรบ้าง?

แล้วตัวประกันที่ถูกจับไป กำลังตกอยู่ในลักษณะไหน?

ข้อมูลที่ด้อยกว่า จะนำพามาซึ่งความตายของพวกเราเอง

 

 

“อืม… จะว่าไป— อีกฝ่ายจะรู้ความเคลื่อนไหวจากทางฝั่งของเราไหม? ”

 

 

ตอนนี้แขนขาที่เป็นคาร์นิวอยของมันล่มไปหมดแล้ว

มันไม่น่าจะมีหูหรือตาช่วยดูให้กับศัตรูอีก

แต่ไม่อาจปัดตกความเป็นไปได้ ที่มันยังมีวิธีสอดดูเพื่อรู้ทุกความเคลื่อนไหวของพวกเรา

บางทีต่อให้พวกเราวางแผนอะไรไป มันก็จะสามารถหาทางรับมือได้ทุกอย่าง

 

 

“…แผนการ— แผนการ!”

 

 

ความรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นแค่ตัวละครในเกมส์ ที่ดิ้นบนผู้ควบคุมจากหน้าจอ

ไม่สามารถหาทางต่อกรกลับไปได้

ฮึ— เอโซ ผู้ชาญฉลาด

ดูท่าว่าจะมีดีแค่ชื่อเสียแล้ว—

 

 

“เบื่อง่าาาาาา!”

“เหวอ!? ”

 

 

อยู่ ๆ ก็มีปีกสีแดงขาวพุ่งเข้ามากอดจากทางด้านหลัง

ยัยกระเป๋าเงินเบอร์สอง!

 

 

“นี่ ๆ ! ทำไมถึงมาที่วิหารละ? นี่ปาไปตั้ง 3 ชั่วโมงแล้วนะ! พวกเด็ก ๆ กับมังกรของฉันที่รออยู่ข้างนอกเริ่มเบื่อกันแล้วอะ~”

 

 

ลืมไปเลยว่ายังพาเจ้าตัวยุ่งพวกนี้พ่วงติดมาด้วย

เด็กน้อยสี่คน

ไซน์ กับร่างโคลนของเธออีกสามคนผู้โชคดี ที่ไม่ถูกลักพาตัวเพราะมากับพวกเราแต่แรก

กับยัยกระเป๋าเงินสีแดงขาว ที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังขอตามพวกเรามาอีก

 

 

“ถ้าเบื่อมาก เธอก็ไปตามทางของเธอเลยสิ! ค่าชดใช้ยานจ่ายมาหมดแล้ว พวกคนที่ทำให้เจ้าดำของเธอตายไปก็ถูกฆ่าหมดแล้ว (มั้ง) พวกเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วสักหน่อย!”

“เอ๊~!? ทำไมพูดแบบเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลขนาดนั้นละคะ! นึกว่าพวกเราเป็นเพื่อน—”

“ถ้าเธอรู้จักตัวจริงของพวกเรา เธอจะไม่มีทางกล้าพูดคำนี้ออกมาแน่ยัยกระเป๋าเงิน!”

“หะ– โหดร้ายค่ะ!”

 

 

ที่พูดไปนี่เพื่อตัวเธอเองนะ

ศึกหลังจากนี้มันแทบจะไม่เกี่ยวข้องกับคนในมิติแห่งนี้อีกต่อไปแล้ว

อย่ามายุ่ง—

 

 

“…!!!”

 

 

—หรือน่าจะเอามาใช้งานได้?

จริงสิ…

ศัตรู— มันเป็นพวกที่แค้นพวกเรา

แล้วพวกเราก็ขึ้นชื่อเรื่องไม่รับใครเป็นพรรคพวก นอกจากลาพิสกับแมรี่

เทพผู้ไม่ยอมเปิดใจให้กับใครมาตลอด 1000 ปี

จริงสิ! จริงสิ! จริงสิ!

วะ ฮะ ฮะ ฮะ!

ฉันมีแผนแล้ว! มีแผนการผุดขึ้นมาแล้ว!