ในนัยตาสีฟ้าของชายผู้พูด มีเงาหนึ่งกำลังสะท้อนอยู่ในดวงตาดวงนั้น—

มันคือเงาของสตรีปีศาจ

 

 

“!!!”

 

 

การต่อสู้ได้เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน โดยไม่จำเป็นต้องมีกลองศึกตีส่งสัญญาณอันใด

ชายเผ่ามนุษย์ผมสีน้ำตาลทองพุ่งตัวเข้าใส่อีกฝ่ายสุดแรง โถมน้ำหนักทั้งหมดออกไป

ไหล่ขวาของเขาที่กำลังเคลื่อนไหวเข้าใกล้ร่างของสตรีปีศาจผู้บอบบาง ช่างดูใหญ่โต ดุดัน รุนแรง ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับรถไฟที่วิ่งตรงเข้าใส่

 

 

“ไหนบอกว่าจะไม่คิดจับแล้วไม่ใช่หรือ? ”

 

 

สตรีปีศาจพลิกตัวหลบ พร้อมกับใช้ปลายนิ้วชี้ขวาจิ้มลงไปบนร่างกายของอีกฝ่าย

ใช้ปลายนิ้วเป็นจุดหมุน ใช้ประโยชน์จากแรงพุ่งของศัตรู หมุนให้ปลายทางของเขาพุ่งไปสู่อีกทิศทาง

 

 

หัวไหลของชายสวมชุดคาวบอย พุ่งเข้าชนใส่กำแพงหินของวิหาร

ตัวอาคารสั่นไหวรุนแรง พร้อมกับที่กำแพงของวิหารถล่มพังลงมา

ไม่ว่าใคร คงคิดว่าชายคนนั้นคงสิ้นชีพไปในวินาทีนั้น

แต่ทว่าร่างกายเนื้อของชายผู้นั้นกลับไร้ซึ่งบาดแผล แล้วเป็นตัวอาคารเอง ที่เป็นฝ่ายที่ถูกทำลายลง

 

 

ผู้คนเริ่มกรีดร้อง แล้ววิ่งเข้ามาชุมนุมมองดูคนตีกัน

 

 

“คำพูดนั้น ผมแค่หวังทำให้คุณลดการระวังตัวลงนะครับ”

 

 

ชายที่เจาะรูบนกำแพงตอบกลับมา พร้อมกับใช้มือซ้ายปัดฝุ่นหินที่สกปรกบนเสื้อผ้าออก

ส่วนมือขวาถือปืนรังสีหนึ่งกระบอก แล้วลั่นไกยิงออกไปแทบจะในทันที

 

 

แต่แสงจากปืนรังสีนั้นถูกทำให้สลายหายไปในอากาศ โดยที่อีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องกระพริบตา

มันถูกทำให้หายไปด้วยม่านพลังงาน ที่ถูกสร้างด้วยคลื่นเวทมนตร์ที่เธอแผ่ออกมาจากส่วนเขาอย่างฉับพลัน

ส่วนฝ่ายผู้บุกโจมตีได้คาดการเอาไว้อยู่แล้ว ว่าอีกฝ่ายจะป้องกันได้

 

 

เบื้องหลังแสงรังสี มีระเบิดสร้างพื้นที่เวทมนตร์เป็น [0] ถูกโยนซ้อนมาด้วย

 

 

“กระจอกน่า”

 

 

ฝ่ายปีศาจสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เธอตวัดหางปีศาจที่มีลักษณะคล้ายแส้สีเงิน

 

 

*ฉับ!*

 

 

เพียงแค่ตวัดเพียงครั้งเดียว

วิหาร—

วิหารครึ่งหนึ่งได้ถูกตัดขาดครึ่ง แล้วพังทลายลงมา

ผู้คนที่มุงดูคราวนี้เริ่มกรีดร้องหนีตาย

แต่ไม่ทันแล้ว

อาคารกำลังถล่มลงมา

วิหารแห่งเทพทั้งสามซึ่งกินพื้นที่มากพอจะสร้างทับสนามฟุตบอล มันกำลังถล่มลงมาทั้งหลัง

 

 

“เฮ้ย! ทำลายทั้งวิหารแบบนี้ เดียวเป้าหมายของเธอก็–”

“ช่างหัวเป้าหมายอย่างเทเรซ่าไปสิ เพราะยังไงเป้าหมายของเราก็คือการทำให้ [เทพเจ้า] รู้สึกเจ็บแค้นเท่านั้น”

 

 

หรือถ้ารอด ก็จะจับเอามาทรมานต่อ แล้วค่อยส่งกลับให้พวกเทพเจ้า ในสภาพที่พิกลการไป

 

 

“เลว!”

“เพราะแกไม่เคยเจอ หรือถูกเทพเจ้าจับไปเป็นของโชว์ คงไม่มีทางรู้หรอกว่าความแค้นของเรามันเป็นเช่นไร”

 

 

เธอตะโกนเสียงดังผ่านม่านฝุ่นอาคารที่กำลังลอยคลุ้งไปทั่ว

ผู้คนที่หนีไม่ทันล้วนแต่ถูกเศษหินเหล่านั้นหล่นทับ

ร่างเนื้อแตกกระจาย

เลือดสาดกระเซ็น

สภาพเละเทะอยู่ใต้ซากจนไม่อาจแยกแยะแม้แต่เผ่าพันธุ์หรือรูปนามดั้งเดิม

 

 

“ความจริงถ้าแกรักโลกนี้ แกควรจะร่วมมือกับเรา หาทางฆ่าไอพวกเทพสารเลวพวกนั้น!”

 

 

เธอพูดด้วยความโกรธ

ท่ามกลางฝุ่นควันที่ลอยคลุ้ง ชายเผ่ามนุษย์ได้วิ่งกระโจนเข้าใส่จากทางด้านหน้า

ชุดหนังคาวบอยที่สวมทับร่างกาย กำลังกระจายแสงสีฟ้าออกมาอย่างโดดเด่น

ไอพลังงานจากชุดรบที่กำลังเสริมทับกล้ามเนื้อ กำลังเร่งขับดันให้เกิดการเคลื่อนไหวเหนือสามัญ

 

 

พุ่งเข้าปะทะ แล้วกระหน่ำเพลงยุทธชนิดไม่ให้อีกฝ่ายพักหายใจ

ออกหมัดนับสิบ

เหยียบย่างเวหา เคลื่อนไหวไปในอากาศประดุจแยกร่าง

ฟาดหน้าแข้ง แทงศอกเข้าลิ้นปี่ กระแทกฝ่ามือใต้คาง เล็งโจมตีหวังสะเทือนให้ไปถึงสมองและจุดตายของอีกฝ่าย

 

 

อีกฝ่ายเริ่มตั้งรับด้วยท่าประยุทธ์หมัดประชิด

ใช้ประโยชน์จากที่ตัวเองมีหาง กับปีก เพิ่มโอกาสตอบโต้สวนกลับที่อีกฝ่ายมีเพียงแค่สองแขนกับสองขา

ตอบรับทุกการโจมตีด้วยความรวดเร็ว หนักแน่นที่ ไม่แตกต่าง จนเห็นเป็นเสมือนหนึ่งภาพเงากระจกที่สะท้อนกลับวิชายุทธ์ของอีกฝ่าย

 

 

สองฝ่ายแลกวิชายุทธ ชนิดไม่มีใครยอมใคร

สายลมที่ถูกบีบอัดระเบิดจากทุกหมัดที่เข้าแลกใส่ ช่างดังกึกก้องราวกับมีเครื่องบินรบมาปูพรมทิ้งระเบิด

พื้นดินถูกแรงอัดปะทะกดทับ กลายเป็นหลุมคล้ายอุกกาบาตตก

สายฟ้าจักลั่นคำราม บังเกิดเป็นสนามพลังงานธรรมชาติที่แผ่ขยาย โดยมีพวกเขาเป็นจุดศูนย์กลางของความวิบัติ

 

 

จากแรงปะทะเล็ก ๆ เริ่มขยาย กลายเป็นวงกว้าง

จากพื้นที่เท่าคนสองคนโอบล้อม แผ่ออก– ไปจนถึงริมรั้วของวิหาร

จากริ้มรั้ว แผ่ออกไปกลืนกินบ้านเรือน

เพียงไม่ถึงสองนาที พื้นที่หนึ่งในสามของเมืองจักวอดวายฉิบหาย

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! ไอชุดทหารรบยุคนี้มันเสริมกำลังได้ถึงระดับนี้แล้วสินะ? ฝีมือแกเองก็ไม่เลว! ไม่คิดมาย้ายฝั่ง มาเข้าพวกเดียวกับเราเรอะ? มาฆ่าเทพเจ้าด้วยกันดีกว่าน่า!”

“เรื่องของเธอสิ!”

 

 

ทั้งสองยังคงแลกหมัดกันต่อเนื่อง

 

 

“งั้น– เราจะแสดงให้เห็น ว่าวิชาของเทพเจ้าที่เราเห็นมากับตามันเป็นเช่นไร? ”

 

 

ฝ่ายสตรีปีศาจว่าเช่นนั้น

เธอเลิกที่จะรับหมัด แล้วยอมปล่อยให้ตัวเองถูกอัดหน้าท้องจนตัวปลิว

เกิดเสียงคล้ายยิงกระสุนปืนใหญ่จากเรือรบดังกระหึ่มขึ้น พร้อมกับที่มีวัตถุสีเงินพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

 

” ไม่เจ็บสักนิด”

 

 

วัตถุสีเงินนั้นกางปีกของตนออกกว้าง แล้วหยุดตัวเองไว้ที่ท้องฟ้าสูงขึ้นไป

เธอหันหลังให้กับดวงอาทิตย์ทั้งสองดวงที่ลอยอยู่บนฟ้า

เขาคู่เรืองแสง สองมือกางออกแผ่ไอพลังงานประหลาด

 

 

ควรรีบหยุดเธอ—

ทั้งที่รู้ แต่ด้วยแรงกดดันบางอย่าง ชายเผ่ามนุษย์จึงไม่อาจแม้แต่จะขยับร่างกายได้ตามใจนึก

มันเป็นความรู้สึกที่ราวกับถูกจับไปแช่แข็งทางความนึกคิด

เสมือนหนึ่งกำลังยืนเผชิญหน้าผา โดยตัวเองมีเพียงแค่ร่างเปลือยที่ไร้สิ่งป้องกันภัย

 

 

ราวกับเป็นเด็ก— ที่กำลังแหงนมองบิดา มารดา ผู้สร้างตน

กำลังแหงนมอง— เทพเจ้าผู้สร้าง

 

 

“นี่ละคือพลังของเทพเจ้า!”

 

 

สิ่งที่สตรีปีศาจสร้างขึ้นมานั้น ไม่อาจบรรยายด้วยหลักวิทยาศาสตร์ หรือหลักวิทยาศาสตร์เวทมนตร์ใด ๆ ที่เขารู้จัก

มันคล้ายกับวัตถุพลังงานทรงกลม แต่สัมผัสไม่ได้ถึงความร้อน หรือมีพลังงานใด ๆ

มันคล้ายวัตถุ แต่ก็รู้ได้ว่ามันไม่ใช่วัตถุ

รู้ เห็น ว่ามีตัวตน ณ ที่ตรงนั้น แต่กลับไม่มีตัวตน

 

 

“แหลกสลายไปซะ”

 

 

พริบตาที่สตรีปีศาจดีดนิ้ว

พื้นที่ทุกอย่างได้แตกสลายหายไปในระดับมิติ–

ไม่สิ

ไม่ใช่แค่มิติที่หายไป

แต่หายไปในระดับการรับรู้ การมีอยู่ การคงอยู่

หายไปชนิดไร้ซึ่งสิ่งใดหลงเหลือแม้แต่เชิงคำนิยาม

หายไปทุกสิ่งแม้แต่ตัวเขาเอง

 

 

หายไป– รวมไปถึงทั้งทวีปคริสตัล ทวีปแห่งการก่อกำเนิดแห่งนี้ด้วย

 

 

***

“!!!”

“เป็นจินตนาการที่สนุกดีใช่ไหม? ”

 

 

ชายเผ่ามนุษย์ผมสีน้ำตาลทองกำลังเหงื่อแตกเป็นสายน้ำตก

เขากำลังตกอยู่ในสภาพที่กำลังจ้องไปทางสตรีปีศาจบนม้านั่งของวิหาร

 

 

กำแพงยังไม่ถูกทำลาย

วิหารยังไม่ถูกพัง

 

 

“นี่คือ? ”

“หนึ่งในวิชาของเทพเจ้า การต่อสู้แห่งจิตและอัตตา ภาพที่เกิดขึ้นคือทั้งความจริงและมิใช่ความเป็นจริง เป็นเพียงภาพแห่งโลกคู่ขนานสมมติที่ถูกสร้างขึ้นด้วยพลังงานวิญญาณ โลดแล่นบนมิติอีกเส้นเวลา เพื่อจำลองเหตุการณ์จริงที่อาจเกิดขึ้นล่วงหน้า”

 

 

ฟังแล้วไม่อาจเชื่อได้

แต่ความเจ็บปวด ความตาย ความรู้สึกที่ถูกลบหายไปที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

ความรู้สึกพวกนั้น เขารู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่ของโกหก

 

 

” ยังคิดจะจับเรา ผู้สร้างคาร์นิวอยที่แท้จริงอยู่ต่ออีกไหม? ”

“…”

 

 

ค่าใช้จ่ายที่แลกมาเพื่อจับเธอ คือทวีปนี้ทั้งทวีป…

 

 

“ไม่ละ”

“ฉลาด”

 

 

ชายเผ่ามนุษย์กัดฟันอย่างเจ็บใจ

เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินกลับออกไปจากวิหารด้วยความรู้สึกอันเจ็บปวดที่กำลังแน่นอยู่ตรงหน้าอก

 

 

” เดียวก่อน ขอฝากข้อความหน่อยจะได้ไหม? ”

 

 

แต่เขากลับถูกสตรีปีศาจหยุดเอาไว้ก่อน

 

 

“ฝากข้อความอะไร? ”

“ฝากเจ้าไปบอกพวกแม่สาวนักบวชชื่อดังของวิหารนี้”

 

 

เธอกำลังแสยะยิ้ม

เพราะจากการต่อสู้เมื่อกี้ ได้ยิ่งเป็นเครื่องตอกย้ำ

ทั้งแผนการ

ทั้งองค์กรที่สร้างมา

ทุกอย่างได้ระบุตัวตนของเทพเจ้าไปที่คนเพียงสามคน

เธอมั่นใจต่อเป้าหมายที่แท้จริง ที่ตนกำลังควานหา

 

 

“ว่าเราผู้นี้ จะรออยู่ที่จุดศูนย์กลางของโลก”

 

 

ตอนนี้ เธอมั่นใจแล้วว่าเทพผู้สร้างโลก ได้กลับลงมาจุติในร่างของผู้ใดกันแน่