วันที่ 60 เกอเนรับส์ ปี 126 เวลา 14:30 น.

ณ ยอดหอคอยรังนกใจกลางเมือง

 

 

“…มันเกิดอะไรขึ้นที่สนามแข่ง? ”

 

 

ชั้นกำลังมองไปที่สนามแข่งฝั่งทิศตะวันออกของเมือง

ตรงตำแหน่งที่ควรมีสนามแข่งไม้รูปตัวอักษร [U] วางตั้งอยู่ ได้มีสภาพคล้ายกับพึ่งผ่านสงครามครั้งใหญ่

มันถูกทำลายไปเกือบครึ่ง

มีเสียงรถหวูดดังขึ้นไม่ขาดสาย พร้อมกับแสงไฟสีแดงเตือนภัยเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ

 

 

หากให้เล่าย้อนกลับไป คงเป็นตอนที่ใกล้เวลาลงมือก่อการร้ายตามแผนการของคุณ บาร์-ธา-ซ่าร์

ถ้าตามที่ได้รับข้อมูลมา มันควรจะมีแค่สัตว์ประหลาดยักษ์ที่ว่าถูกฝึกมาดี มาปรากฏตัวขึ้นที่สนามเท่านั้น

แต่กลายเป็นว่าพอถึงเวลา กลับมีโดมประหลาดที่ดูคล้ายกับเป็นแผ่นกระจกคริสตัล ถูกสร้างขึ้นมาปกคลุมรอบสนามแข่ง

ถึงจะมองเห็นทะลุผ่านเข้าไปข้างในตัวสนามได้ แต่ไม่อาจมองเห็นความเคลื่อนไหวใด ๆ ของภายในนั้น

 

 

ราวกับว่าเวลาข้างในได้ถูกหยุดนิ่งเอาไว้

 

 

แถมทุกสิ่ง ไม่ว่าจะอากาศ พื้นดิน สิ่งก่อสร้าง ที่เข้าไปสัมผัสกับแผ่นเปลือกที่ดูคล้ายแก้วคริสตัล ยังถูกทำให้สลายกลายเป็นฝุ่นผงไปในทันทีอีกด้วย

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ประหลาดได้ไม่นาน ก็มีเสียงกระจกแตก ก่อนจะตามมาด้วยการพังทลายของโดมคริสตัล จนมีสภาพเป็นภาพอย่างที่เห็น ณ ปัจจุบันไป

 

 

*ตู้ม!*

*กีสสสส!*

*เอ๋ง!*

*เจี๊ยกกก!*

 

 

เหมือนจะได้ยินเสียงแปลก ๆ ร้องดังขึ้นมาอย่างเจ็บปวดมาจากทางฝั่งสนามแข่ง

ตอนนี้พวกคุณ บาร์-ธา-ซ่าร์ จะเป็นยังไงแล้วบ้างนะ?

 

 

“ปะ— ปล่อยข้า!”

“ปากเหม็นน่า”

 

 

ชั้นเดินเข้าไปเอาที่อุดปาก จับยัดใส่ปากของเจ้ายักษ์ที่ถูกจับตัวมาอีกรอบเป็นครั้งที่ยี่สิบ

เพราะมันเล่นกัดที่อุดปากจนพังเสียทุกครั้ง เลยต้องขยันหามาเปลี่ยนใหม่ตลอด

ไม่อย่างงั้นคงได้ทนฟังมันพล่ามหนวกหูไม่หยุด

 

 

“…ใคร? ”

 

 

มีคนกำลังมาที่นี่

ใช่คนที่คุณ บาร์-ธา-ซ่าร์ หมายหัวเอาไว้หรือเปล่า?

ชั้นลองหันกลับไปหรี่ตามองในจุดที่ได้ยินเสียงลมหายใจอันแผ่วเบา

 

 

“สมกับที่เป็นอาร์เซนิค… [คู่หู] ของผม… รู้ตัวทันทีที่เข้ามาในนี้เลยนะ ออน~”

“…เสียงนี้ ดิไลออนอย่างงั้นหรือ? ”

“ถูกต้อง— ออน”

 

 

ภูติผมขาว

ภูติผู้ชายที่ผมสั้นกุดคนนี้ คือเพื่อนรวมงานในเวลาที่ชั้นต้องสวมบทบาทแสดงเป็นตำรวจสากล

เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ และมีความจริงใจให้กับคนทรยศอย่างชั้น…

 

 

“การที่คู่หูมาอยู่ที่นี่— แปลว่าทางตำรวจสากลรู้แล้วสินะ ว่าชั้นคือคนของทางฝั่งไหน? ”

“ตอนที่ได้รับคำสั่งมาว่าให้ปกปิดข่าวจากนายเอาไว้ ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จนกระทั้งได้มาเห็นกับตาตัวเองเนี่ยแหละ… ตอนที่นายโยนความผิดทุกอย่างให้เจ้าหน้าที่รุ่นน้อง [ออน-เอ็ซท] … ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้กันนะ…ออน…”

“เพราะว่าคู่หูเชื่อใจคู่หูมากเกินไปยังไงละ”

“มันเจ็บปวด… พอได้ยินมาจากปากของคู่หูที่ผมคิดว่าเชื่อใจได้มากที่สุดแบบนี้…”

 

 

สายตาของอดีตเพื่อนร่วมงานกำลังจะกลายเป็นเหมือนกับของชั้น

สายตาของคนที่เคยเชื่อใจใครสักคน แล้วถูกหักหลังอย่างรุนแรง

เป็นสายตาของคนที่ไม่อยากจะเชื่อใจใครในโลกใบนี้อีกต่อไป

 

 

ใช่ แบบนี้แหละดี

อย่าไปเชื่อใจใครมากนักเลยคู่หู

เพราะเดียวจะเหมือนกับชั้นในสมัยก่อน

ในตอนที่ยังเป็นนักล่าค่าหัว

ตอนนั้นชั้นทำงานคู่กับอีกคนหนึ่งที่เป็นผู้หญิงเผ่าปีศาจผมสีเงิน

พวกเราสองคนต่างเป็นสหายที่ซื่อตรงต่อกันมาก

 

 

แต่ทว่ากลับเป็นแค่ชั้นที่คิดเช่นนั้น

ยัยนั่นกล้าหันปืนใส่จากทางด้านหลังของชั้น เพราะหวังฮุบเงินรางวัลไปเพียงคนเดียว

ชั้นเลยยิงสวนกลับ ฆ่ายัยนั่นไปซะ!

นายเองก็ควรจะทำแบบนั้น

ถ้าถูกพบว่าทรยศ ก็ควรจะหันปืนมาเล็งฆ่าชั้นซะ!

 

 

“ได้ข่าวที่อยู่ของชั้นมาจากใคร? ”

“จากข้อมูลที่ [ออน-เอ็ซท] ขุดมาได้นะสิ คือในนั้นมันไม่ได้ระบุหรอกนะว่ามีการจับเผ่ายักษ์มาคนหนึ่ง มันมีแค่ระบุตำแหน่งของ [อีกาดำ] เท่านั้น”

“ทั้งที่บอกคุณ [บาร์-ธา-ซ่าร์] ไปแล้วนะว่าควรรีบฆ่าหมอนั่นให้พ้น ๆ ไป ไม่เข้าใจความคิดของเขาเลยจริง ๆ ให้ตายสิ”

“แล้วคู่หูจับเจ้ายักษ์คนนั้นมาเพื่ออะไร? ”

“ไม่ใช่เรื่องที่คู่หูจำเป็นจะต้องรู้”

 

 

การสนทนาของพวกเราจบแต่เพียงเท่านี้

ฝั่งของคู่หูมีสองมือ บินลอยเหนือพื้น พร้อมที่จะชักปืนซึ่งเหน็บตรงเอวซ้ายกับขวาออกมายิง

ส่วนฝั่งเรา ถึงปีกจะจับด้ามปืนไม่ได้ และอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบกว่าเพราะกำลังยืนอยู่บนพื้น

แต่ชั้นมีแขนกลที่ติดตั้งตรงหัวไหลมาชดเชยในการเล็งปืนโจมตี

 

 

พวกเราสองคนยืนประจันหน้ากันด้วยลมหายใจที่หยุดนิ่ง

ดวงตาไม่แม้แต่จะกระพริบ

เหราะหากเผลอกระพริบให้วิสัยทัศน์มืดบอดเพียงชั่วครู่ อาจนำมาซึ่งความตายได้

…

..

.

ไม่มีใครเคลื่อนไหวนอกจากสายลมเบา ๆ ที่พัดผ่านตามรอยแยกของกำแพงโกดังสินค้า

ฝุ่นก้อนที่ถูกลมพัดม้วนตัวเป็นเส้นใยลูกบอล ได้กลิ้งตัดผ่านหน้าพวกเราไป เสมือนหนึ่งเป็นดินแดนอันรกร้างที่รายล้อมไปทะเลทราย

.

..

…—!!!

 

 

มันเกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียว

เส้นรังสีจากรังเพลิงปืนรังสีได้ถูกยิงออกไปแทบจะพร้อมกัน

แขนกลกับแขนเนื้อขยับตัว แล้วเล็งยิงไปที่อีกฝ่าย

 

 

*ฉับ!*

 

 

เสียงตัดปลายวัตถุโลหะดังขึ้น

หนึ่งในแขนกลของชั้นถูกปืนรังสีทำลายไป

แต่ในทางกลับกัน

 

 

“อั๊ก… คู่หู… นี่นาย…”

 

 

ฝั่งคู่หูเองก็ถูกชั้นยิงทะลุส่วนแขนซ้ายกับขวาพร้อมกันเช่นกัน

เขาทิ้งปืนลงข้างตัวในสภาพที่หมดแรงจะสู้ต่อได้เพราะบาดแผล

 

 

“ทำไม… ถึงไม่เล็งที่หัว? ออน…”

“…”

 

 

คู่หูยิงคำถามเช่นนั้นมา

ชั้นไม่รู้ว่าจะควรตอบยังไงดีเหมือนกัน

รู้ทั้งรู้ว่าควรเอาชีวิต แต่สมองกลับสั่งการแขนกลให้เล็งไปที่แขนแทน

แต่คู่หูเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?

ทำไมนายถึงเล็งมาที่แขนกลของชั้น แทนที่จะเป็นใจกลางหัวละ?

 

 

“ฮะ– ฮะ ฮะ…”

 

 

เขายิ้ม

ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายแพ้ แต่กลับยิ้มออกมาได้…

ไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจทั้งความคิดของเขา และความคิดของตัวเองเลยให้ตายสิ

 

 

“พอแค่นี้เถอะ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะเอาชีวิตใคร แถมอีกเดียวต้องไปหาหัวหน้า—”

“ถ้าหัวหน้าของคู่หู– บาร์–ธา-ซ่าร์ คนนั้นละก็ เขานะตายไปแล้วละ”

“—ว่ายังไงนะ? ”

“สายจากฝั่งตำรวจสากลที่ควบคุมสนามแข่งแจ้งมาว่า ระดับผู้บริหารคาร์นิวอย ได้ตายกันหมดทุกคนแล้ว ถ้าไม่เชื่อก็ลองวิ่งไปดูด้วยสายตาของตัวเองสิ ออน…”

“เรื่องแบบนี้—”

 

 

กำลังจะบอกว่าไม่เชื่อหรอก

ฟังยังไงก็เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำเพื่อลากคอไปให้ถูกจับตัวชัด ๆ

แต่สายตาของคู่หูบอกว่าไม่ได้โกหก

เรื่องแบบนี้มัน! อย่างคุณ บาร์-ธา-ซาร์ เนี่ยนะ!? จะถูกฆ่า!

ชายคนนั้นคือคนที่เก็บชั้น [อีกาดำ] มาเลี้ยงดูและมอบที่อยู่ใหม่ให้!

เขาไม่ใช่ชายที่จะมาตายง่าย ๆ แบบนี้!

 

 

“— จะทำอะไรก็ทำไป!”

 

 

ชั้นรีบทิ้งคู่หูกับเจ้ายักษ์ไว้ แล้วออกไปนอกอาคารหอคอยโกดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง

กางปีกสีดำบินออกไปทางทิศตะวันออก

ของแบบนี้มันต้องไปดูด้วยสายตาของตัวเอง—

 

 

—ชั้นได้เห็นมัน

ถึงหลักฐานที่ไม่อาจปฏิเสธได้อีก

 

 

“ทุกคน… ตายกันหมด… จริง ๆ ด้วยสิ… แม้แต่คุณ บาร์-ธา-ซ่าร์”

 

 

ตรงลานกว้างของสนามแข่งขัน

ที่ตรงนั้นมีตำรวจกับเจ้าหน้าที่ขนศพจำนวนมาก กำลังเข้ามาเก็บศพที่น่าสงสารออกไป

ส่วนตรงกลางลาน มีฝูงนักข่าวกำลังล้อมกรอบคนกลุ่มหนึ่งอยู่

ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกนักบวชสามสาวคนดังจากวิหารเทพทั้งสาม ผู้นำทางศาสนาโนอาร์ ผู้นำประเทศเผ่าปีศาจ แล้วมีกระต่ายขนดำอีกหนึ่งคน

 

 

ที่ข้าง ๆ พวกเขา มีศพของสัตว์ประหลาดร่างยักษ์หน้าตาไม่คุ้นเคย นอนจมกองเลือด

แต่พอเพ่งดูให้ดีกลับพบว่าท่ามกลางมวลเนื้อที่ปูดโปนอย่างน่าขยะแขยง มีใบหน้าของเหล่าผู้นำคาร์นิวอยปะปนอยู่ข้างในนั้นด้วย

 

 

นี่มัน…

 

 

ชั้นรีบหันไปดูทางกลุ่มถุงศพอย่างร้อนรน

เจ้าหน้าที่จำนวนมาก กำลังขนถุงศพสีดำมาวางกองเรียงเอาไว้ที่มุมของสนาม

หนึ่งในนั้นมีถุงศพอันหนึ่ง ที่มีของประจำตัวอย่าง [แก้วไวท์] สุดโปรดของเขาผู้นั้นบรรจุอยู่ในถุง [เครื่องใช้ติดตัว] ที่วางอยู่ใกล้กัน

 

 

เขาตายจริง

ท่าน บาร์-ธา-ซ่าร์ แห่งผู้นำคาร์นิวอย

เหล่าผู้นำในผู้นำ

องค์กรคาร์นิวอย— ได้จบสิ้นลงแล้ว

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

วันที่ 60 เกอเนรับส์ ปี 126 เวลา 14:30 น.

ณ โบสใหญ่ของศาสนาเทพทั้งสาม บนทวีปคริสตัล

 

 

ที่แห่งนั้นมีเงาของสตรีเผ่าปีศาจที่ไม่ทราบนาม กำลังเยื้องกายมุ่งหน้าเข้าไปใกล้

เธอคนนั้นมีผมสีเงินยาวเข้ม ผิวสีเงิน ดวงตาสีเงินเข้ม ปีกสีดำแผ่กว้าง และหางปลายแปลมที่ดูทรงพลัง

 

 

มันเป็นช่วงเวลาเช้าตรูของวัน

 

 

ท่ามกลางบรรยากาศเช้ามืดที่นักบวชต่างกำลังวิ่งวุ่นเพื่อเตรียมทำพิธีในเวลาเช้า จึงทำให้ไม่มีใครมามัวสนใจสตรีแปลกหน้าที่ดูเหมือนชาวบ้านธรรมดา ซึ่งอาจเข้ามาเพื่อสักการะบูชาด่าทอเทวรูป แบบที่เห็นได้เป็นปกติในทุกวัน

แต่ทว่า—

 

 

“คุณเผ่าปีศาจตรงนั้น กรุณาหยุดอยู่แค่นั้นครับ”

“…”

 

 

กลับมีผู้ชายเผ่ามนุษย์คนหนึ่งเรียกหยุดตัวเธอคนนั้นเอาไว้เสียก่อน

เขาคนนั้นมีดวงตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาลทอง และมีผิวสีเหลือง ไว้ผมทรง ครูว์ คัต

 

 

“โอ๋~? เสียงนี้ แล้วยังใบหน้านั้นอีก? นี่เจ้ายังไม่แก่ตายอีกอย่างงั้นหรือ? ”

“พอดีว่าผมไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา… แล้วก็ดีใจที่คุณจำหน้าของกระผมได้”

 

 

คนปริศนาทั้งสองคนต่างทักทายกันราวกับเป็นเพื่อนเก่าแก่ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานแสนนาน—

 

 

“ครั้งล่าสุดที่ได้เจอกันคือปีอะไรนะ? ”

“ถ้าตามเวลาของโลกนี้ มันคือปีประวัติศาสตรที่ 25 นะครับ”

 

 

—นานถึง 101 ปี…

 

 

“ฉันควรเรียกเจ้าด้วยนามไหนดีละคะคุณตำรวจสากล? [โน-เนม] ? หรือ [ฮาร์ดี ชาร์สเซอร์] ? ”

“ยังใช้ชื่อเดิมนั่นแหละครับ เรียกว่า [โน-เนม] เถอะครับ แล้วคุณละ? ”

 

 

ผู้ชายเผ่ามนุษย์ลุกขึ้นยืน ยิ้ม แล้วพูดต่อจนจบด้วยนามหนึ่ง

 

 

“คุณคือ— ราชินีสีเงิน [แบนซี] ใช่ไหมครับ? ”