“อย่าลืมฉันไปสิค่ะ! บินไปบินมาอยู่ได้ มันน่ารำคาญค่ะ!”

 

 

นกสีแดงขาวตะโกนด้วยความไม่พอใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกทำให้ต้องบินไปวนมาทั่วสนามอย่างหัวปั่น เพราะตำแหน่งที่ไม่อยู่ติดที่ของพวกอสูร

 

 

เธอพุ่งตัวลงมาจากด้านบน ชนิดไม่สนบรรยากาศที่ดูคล้ายกับเป็นการเตรียมปะทะครั้งใหญ่ของทั้งสองฝ่าย

ทำลายจังหวะดนตรีแห่งการต่อสู้ระหว่างอสูรกับขบวนการ 6 สาว ด้วยกรงเล็บอันคมกริบที่กำลังยื่นตรงออกมา

 

 

*ฉัวะ!*

 

 

ปลายกรงเล็บที่พุ่งตรงลงมา ได้เข้าขยุ้มปีกแมลงของเบลเซบับจากข้างหลัง

จับยึดจิกด้วยปลายเล็บเป็นดั่งพญาอินทรีย์ที่กำลังจับเหยื่อกลับรัง เค้นแรงบีบอันน่าทึ่ง แล้วฉีกปีกของแมลงยักษ์จนขาดออกราวกับเป็นเศษกระดาษ

 

 

*ฮูม!— แค้น!— พวกเทพเจ้า!!*

 

 

เบลเซบับไม่คิดจะยอมให้ถูกลอบโจมตีทีเผลอไปอย่างไร้ซึ่งสิ่งแลกเปลี่ยน

มันใช้แขนแมลงของตัวเองกางออกกว้าง แล้วแทงลงไปที่ใบหน้า กับหน้าอกซ้ายของอีกฝ่าย หวังสังหารอีกฝ่ายให้ตายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แต่ทว่า—

 

 

*กึ๊ง!*

*ฮุ่ม–? *

 

 

ปลายแขนแมลงอันแหลมึคมที่แทงทะลุได้แม้แต่เหล็กกล้า กลับไม่อาจเจาะผิวหนังของมนุษย์นกขนสีแดงขาวผู้นั้นเข้าไปได้

 

 

“สมกับที่เป็นยัยนกติดบัค ซึ่งถูกดัดแปลงร่างกายจากเผ่าพิเศษ”

 

 

นักบวชผมสีเหลืองบ่นอุบด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับคิดในใจว่าดีแล้วที่ดึงเอายัยคนนี้มาเป็นพรรคพวกไว้ใช้งาน

เธอเริ่มวิ่งเข้าประชิดเบลเซลบับจากทางด้านหน้า

พร้อมกันนั้น นักบวชผมสีฟ้าได้วิ่งคู่ขนานฝั่งซ้ายมือ แล้วใช้ลูกแตะสกัดแขนพันมือของเสือสมิงที่กำลังชกเข้าใส่นักบวชผมสีเหลืองที่กำลังวิ่งเข้าไป

ฝั่งด้านขวามือของนักบวชสีเหลือง มีเงาของโนอาร์ซึ่งกำลังกระโดดง้างหมัดพายุ เตรียมแลกกับเทนงุที่กำลังเตรียมโบกพัดขนนกสีดำ

ทว่าเทนงุนั้นว่องไวกว่าโนอาร์มากนัก

ก่อนที่โนอาร์จะง้างหมัด พัดของเทนงุก็ถูกเหวี่ยงลงมาได้ราวหนึ่งในสามของระยะโบกแล้ว

 

 

หากว่าเป้าหมายของโนอาร์คือเทนงุ เป้าหมายของเทนงุคือกลุ่มเด็กสาวตัวน้อย กับนักบวชผมแดงที่กำลังบินอยู่บนฟ้า

 

 

*ฉึก!*

 

 

ก่อนที่พัดสีดำเล่มนั้นจะได้ทันเหวี่ยงลงมา ได้มีแสงสีแดงวิ่งตัดผ่านมาปักลงบนหลังฝ่ามือของมัน

ตัวจริงของแสงสีแดงนั้นคือมีดดาบรังสีที่ถูกร่อนมาจากเงามืดของฝั่งอัฒจันทร์

แรงกระแทก ๆ เบาจากมีดปา ทำให้ปลายพัดหันเหทิศทางไปในเป้าหมายที่ไม่ได้ตั้งใจ

พายุลูกยักษ์นั้นได้บินพุ่งออกไปในอากาศ เฉออกจากเป้าทั้งสองไปราวสามเมตร

 

 

“แวม แวม!”

“จัดให้”

 

 

โนอาร์ได้ชกหนึ่งหมัด แล้วแตะเสยส่งเทนงุขึ้นท้องฟ้าด้วยขาแมว

พร้อมกันนั้นราชินีแวมไพร์ได้วาดนิ้ววนเป็นวงกลม ส่งฝูงค้างคาวที่บินรออยู่ พุ่งเข้าล้อมเทนงุ

ส่งมันเข้ารุมด้วยสสารมืดอันเป็นร่างที่แท้จริงของค้างคาวเทียม

 

 

เข้าขยี้ ดูดกลืน แล้วกดทับด้วยมวลสารระดับที่สามารถกลืนแสงสว่างได้

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

ทว่าเทนงุกลับสามารถระเบิดฝูงค้างคาวนั้นให้แตกกระจายออกมาได้อย่างง่ายดาย

มันแผ่พลังงานวิญญาณออกมารอบตัวเอง จนเกิดเป็นพายุอันหนาวเหน็บที่เปี่ยมไปด้วยเสียงกรีดร้องของคนตาย

ทุกสิ่งที่สัมผัสมัน จักถูกแช่แข็งในระดับสิ้นสูญพลังงานในตัว แล้วแตกกระจายกลายเป็นผงไปในพริบตา

 

 

*กีส!*

 

 

ราวได้รับรู้ว่าสหายของตัวเองกำลังจะใช้ท่าเผด็จศึกใหญ่

เบลเซบับได้สลัดปีกเก่าที่ขาดออกทิ้ง แล้วสร้างปีกใหม่ขึ้นมาในช่วงเพียวเสี้ยววินาที

มันบินขึ้นฟ้า แล้วปล่อยให้สหายเสือสมิงที่มีพันมือ เข้าหยุดศัตรูอันน่ากลัวอย่างนกสีแดงขาว นกสีทอง หนูสีฟ้า แล้วก็แมวอีกหนึ่งตัวที่พยายามจะไล่ตาม

 

 

“อย่ามาขวางหนูสิ!”

“น่ารำคาญไอมือพวกนี้จริง”

 

 

เสือสมิง กำลังโรมรันด้วยมือนับพัน กับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าถึง 4 คน

 

 

เบลเซบับบินขึ้นไป พร้อมกับใช้ปล้องที่มีปลายแหลมคล้ายผึ้งของตัวเอง ยิงกระสุนเหล็กในออกมาใส่โนอาร์กับกระต่ายสาวที่กำลังโรมรันกับเสือสมิง

เป้าหมายคือเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของพวกสองสาวที่เริ่มมีท่าทีเคลื่อนไหวกำลังจะเปลี่ยนเป้าหมาย ไปที่ทางเทนงุแทน

 

 

สนามรบแห่งนี้ช่างยุ่งเหยิง

นักรบทั้งหมดล้วนต่างกำลังหางทางหยุดศัตรู และถูกศัตรูหยุดเอาไว้

แต่ทว่าบทละครแห่งการต่อสู้นี้กำลังจะจบลงด้วยพายุวิญญาณของเทนงุ

 

 

เพื่อไม่ให้การต่อสู้จบลงโดยเป็นฝ่ายพ่ายศึก เหล่าสาว ๆ จึงหาทางพยายามหยุดมัน

แต่ค้างคาวแห่งสสารมืดของราชินีที่กำลังสั่งให้บินปะทะใส่พายุช่างไร้ค่า ต่อหน้าพายุพลังงานวิญญาณของปีศาจเทนงุ

คนอื่นเองก็ไม่ว่างมือพอจะมาโจมตีใส่ได้

หากปล่อยให้พายุสีขาวยังคงขยายตัวออกเป็นบอลรัศมี อีกไม่นานคงกลืนร่างของนักบวชผมสีแดง ที่กำลังทำพิธีทำลายพื้นที่มิติแห่งนี้

แล้วทุกคนจะหมดหนทางเอาชนะปีศาจวิญญาณทั้งสามตัวไปอย่างสิ้นเชิง

 

 

“ต้องหาตำแหน่งเล็งปืน—”

 

 

คนที่มีอิสระและเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่น จึงเหลือแค่มนุษย์หนุ่ม ที่ถูกมองเป็นคนนอกสายตา

ตำรวจสากล ณ — ผู้ที่เอาตัวรอดจากเหตุระเบิดอัฒจันทร์มาได้อย่างหวุดหวิด

ถึงจะมีตำรวจอีกจำนวนหนึ่งที่รอดมาได้ แต่เขาคือตำรวจสากลเพียงคนเดียว ที่พอจะมองกระแสวิญญาณออก

ชายผู้มีนามว่า [ออน-เอ็ซท]

 

 

“ตำแหน่งที่ดีที่สุด… บริเวณฝั่งคนดูจากฝั่งที่พวกเด็ก ๆ นักบวชฝึกหัดของคุณลาพิสอย่างงั้นหรือ? ”

 

 

ออนไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ทำไมพายุทรงกลมฝั่งนั้นถึงได้มีความหนาแน่นของกระแสวิญญาณบางกว่าฝั่งอื่น

บางทีอาจเป็นเพราะผิวของพายุฝั่งนั้นต้องเอาไปรับการโจมตีกองทัพค้างคาวของราชินีแวมไพร์กระมั้ง?

 

 

เขาคิด แล้วกระชับปืนคู่ใจจนแน่นเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง

วิ่งตัดผ่านริมขอบอัฒจันทร์ไปอีกฝั่ง มองหาตำแหน่งที่จะใช้เล็งปืน—

 

 

เวลานั้นเอง ที่เขาได้นำพาตำแหน่งของตัวเองไปจนถึงตำแหน่งที่นักบวชฝึกหัดอยู่อย่างไม่ทันรู้ตัว

ดวงตาของเขา ได้ไปประสาทเข้ากับดวงตาสีฟ้าที่ซ่อนลึกในห้วงความทรงจำ

ดวงตาของเพื่อนสมัยเด็ก [โรโยตี้]

 

 

“เธอ—”

 

 

เพื่อนสมัยเด็กของเขากำลังใช้ร่างกายของตัวเองกอดพวกเด็ก ๆ นักบวช พร้อมกับเผ่ามนุษย์สัตว์ไซบอร์กอีกสองคนของโนอาร์ที่ได้รับคำสั่งมา

เขาไม่สงสัยในพฤติกรรมปกป้องของพวกเหล่ามนุษย์สัตว์ไซบอร์ก

แต่เขากำลังสงสัยในเพื่อนสมัยเด็กของตัวเอง…

 

 

ทำไมเธอคนนั้นถึงหันหลังออกไปด้านนอกรับแรงลมของพายุที่กำลังพัดโบก?

เพื่อใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเครื่องกำบังให้กับเด็กอย่างงั้นหรือ?

คนอย่าง โรโยตี้ เนี่ยนะ?

 

 

พอเห็นภาพเพื่อนสมัยเด็กที่แสนชิงชังใช้ตัวเองเป็นโล่ มันเลยทำให้เขารู้สึกสับสน

 

 

“… เอาไว้เดียวค่อยคุยกัน”

 

 

เขาพูดทิ้งท้ายเบา ๆ ออกมาจากริมฝีปากพอให้อีกฝ่ายได้ยิน แล้วเริ่มตั้งสมาธิไปที่เทนงุที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้า

เล็งปืน – ตั้งสมาธิ—

ตัดเสียงอันว้าวุ่นออก

ดวงตาสะท้อนเพียงแต่พายุสีขาว

จิตกับดวงตา จับต้องคลื่นกระแสวิญญาณ

มองผ่านเส้นแสงที่ดวงตาเปล่ามิอาจมองเห็น ซึ่งกำลังวิ่งไหลวนเวียนขยายตัว

 

 

เล็ง— ไปที่ช่องว่างเล็ก ๆ ของเส้นสายเหล่านั้น

สูดลมหายใจ

ผ่อนคลาย

มือเที่ยงตรงนิ่งประดุจวางบนแท่นหินที่มิอาจขยับ

 

 

*เปรี๊ยง!*

 

 

แล้วลั่นกระสุนรังสียิงมันออกไป

เส้นแสงสีฟ้าเล็ก ๆ เท่าเส้นด้ายนั้น ได้เริ่มวาดผ่านตัดใจกลางพายุขาว

พริบตานั้นพายุทรงกลมสีขาวจักแตกตัวสลายหายไป ราวกับเป็นลูกโป่งที่ถูกเข็มเจาะแตก

ร่างเทนงุถูกยิงทะลุหน้าผากใจกลางหัว ผ่านสมองจนเห็นหมอกควันน่ากลัวปลิวกระจายออกไปทางด้านหลังของขนสีดำที่ปกคลุมหัว

 

 

*ฮูม!*

 

 

มันคำรามอย่างโกรธแค้น

ถึงจะไม่ทำให้มันตายได้ แต่ต้องทำให้มันสูญเสียพลังงานวิญญาณไปส่วนหนึ่ง เพื่อเรียกคืนกายเทียมที่สร้างขึ้นมา

มันทำท่าจะบุกเข้าโจมตีใส่มนุษย์หนุ่มที่ทำให้มันบาดเจ็บ

แต่ทว่า—

 

 

*เพล๊ง!*

 

 

—ได้เกิดเสียงคล้ายเศษแก้วแตกดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

ภูติผมแดงได้แผ่ละอองแสงประหลาดกระจายออกไปทั่วสนาม

ยามเมื่อแสงนั้นปะทะเข้ากับเขตแดนของมิติ มิติจักแตกตัว – สลาย – กลับคืนสมดุลพลังงานสู่สภาพแห่งมิติคนเป็นในชั่วเวลาลืมตาตื่น

ทุกคนต่างที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนแต่มองท้องฟ้าที่ฉับพลันสว่างอย่างไม่เชื่อสายตา

 

 

*ตู้ม!*

*ฉัวะ!*

*ผัวะ!*

 

 

พร้อมกับเกิดเสียงอัดกระแทกอย่างรุนแรงดังขึ้น

ปีศาจทั้งสามถูกการโจมตีบางอย่างอัดเข้าใส่ด้วยความรุนแรง

เกิดความเจ็บปวดที่ไม่ใช่เป็นทางร่างกาย แต่เป็นทางวิญญาณ เสียดแทงฝั่งลึกประทับเข้าไปในความรู้สึกของพวกมัน

เป็นความเจ็บปวดที่พวกมันเคยจดจำได้ยามเมื่อถูกทรมานอยู่ในแดนคนตาย ในฐานะของวิญญาณบาป

 

 

“ทีนี้ก็ไม่มีพื้นที่มิติมาคอยขัดขวางการใช้พลังงานวิญญาณแล้ว”

“เตรียมใจโดนเอาคืนได้เลยไปพวกผีกระจอก”

[เตรียมใจได้ค่ะ (ᗜ＿ᗜメ) !]

 

 

ที่ตรงหน้าของอสูรวิญญาณทั้งสาม คือเหล่านักบวชสามสาวแห่งวิหารเทพ

ก่อนหน้านี้— ทั้งที่มองเห็นเป็นแค่กายเนื้อที่ดูมีดีแค่วิชา แต่ช่างอ่อนแอ

ทว่าทำไมในคราวนี้—

 

 

*ฮี่~!?! ~เทพผู้สร้าง??? *

 

 

—ในสายตาของพวกมัน ทำไมถึงได้มองเห็นเป็นร่างทรงของเทพเจ้าไปได้…