*ปรี๊ด~~~~ด!!!*

“ผู้เข้าแข่งเอโซ ผู้เข้าแข่งเปอร์ไซต์ ทั้งคู่ต่างเข้าเส้นชัยพร้อมกัน!”

“มองทันไหม B2!? ผู้เข้าชมละ? มีใครมองทันบ้าง!?!”

 

 

พวกโฆษกนี่ช่างหนวกหูเสียจริง

 

 

“ใครชนะกัน ใครชนะ!”

“ต้องเปอร์ไซต์สิ! เพราะว่าเธอน่ารัก!”

“ไอบ้า! ต้องสาวนกน้อยผมทองสิวะ! น่ารักเหมือนลูกเจี๊ยบเลย! เอโซต่างหากที่ชนะ!”

“เปอร์ไซต์! เปอร์ไซต์! เปอร์ไซต์!”

“เอโซ! เอโซ! เอโซ!”

 

 

ไอพวกหน้าม่อกองเชียร์เองก็หนวกหูไม่แพ้กัน

แต่ส่วนตัวแล้ว— ฉันไม่ได้รู้สึกเลวร้ายกับเสียงเฮลั่นที่กำลังมีให้กับตัวเองหรอกนะ

ว่ายังไง? ตอนนี้พวกแกกำลังชื่นชมฉันอยู่นะ?

พวกแกยังกล้ามีความคิดดูถูกนกที่มีปีกพิการอีกต่อไหม?

ว่ายังไง? ว่ายังไง? ว่ายังไง!

 

 

ฉันเริ่มพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกอย่างภาคภูมิใจ

ถึงจะรู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองได้ที่สอง—

 

 

“ภาพนิ่งออกมาแล้วครับ— ผู้ที่เข้าเส้นชัยได้ก่อนคือ—- เปอร์ไซต์!”

 

 

ภาพนิ่งที่ถูกฉายขึ้นบนจออากาศ คือภาพในตอนที่พวกเราสองคนกำลังบินลอดผ่านห่วงสุดท้ายที่เป็นเส้นชัย

บนภาพนิ่งนั้น ฉันได้แพ้ยัยนกติดบัค เพราะปลายผมเรด้าสีทองของฉัน มันสั้นกว่าปลายเส้นผมเรด้าสีแดงของยัยนกติดบัคราวหนึ่งนิ้วชี้มนุษย์

 

 

“เฉือนชนะกันด้วยปลายเส้นผมเรด้าเนี่ยนะ…”

“เข้าก่อนก็คือเข้าก่อนละน่า B1!”

“สงสัยปีหน้าคงต้องเพิ่มกฏให้โกนหัวก่อนเข้าแข่งแล้วละแบบนี้”

 

 

เออ… ถ้าต้องให้โกนหัวก่อนเข้าแข่ง แบบนั้นรับรองว่าไม่มีใครเข้าร่วมแข่งแน่

 

 

“เปอร์ไซต์!”

“ผู้ชนะคือนกสีแดงขาว— เปอร์ไซต์!”

 

 

เสียงเรียกชื่อของยัยนกติดบัคเริ่มดังกระหึ่มไปทั่วสนาม

นี่ขนาดยัยนกติดบัคมันใช้วิชาวิญญาณไม่เป็น แต่ฉันยังแพ้

แต่ทว่า— ถึงจะแพ้ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกแค้นเคืองหรือน้อยใจอะไรเลย

เพราะว่าเธอนั้นบินได้เร็วกว่าการใช้กำลังขาของฉันวิ่งเหินเวหาจริง ๆ

ฉันไม่ใช่พวกขี้แพ้ชวนตีหรอกนะ

 

 

“ถึงจะเป็นที่สอง แต่เอโซก็สุดยอดไม่แพ้กัน!”

“ขนาดโครงสร้างปีกที่ว่าแข็งแล้วยังหนักเป็นเหล็กยังบินได้ขนาดนี้! สุดยอด!”

“เอโซ! เอโซ! เอโซ!”

 

 

เราเริ่มหันไปมองดูรอบ ๆ ระหว่างที่พวกกองเชียร์กำลังส่งเสียงดัง

สหายสองคนยังคงเฝ้าระวังอยู่ปกติสุข โดยมีพวกเด็ก ๆ นั่งส่งเสียงดังอยู่อย่างปลอดภัยที่ข้างตัว พร้อมกับกระเป๋าเงินมีชีวิตของพวกเรา

ส่วนพวกคาร์นิวอย—

 

 

“อ๊า… ดูเหมือนว่าปีนี้จะมีคนเข้าเส้นชัยแค่ 2 คน ส่วนผู้เข้าแข่งที่เหลือ กลายเป็นนกย่างไปหมดตั้งแต่สนามแข่งแรกแล้วละ B1”

“ทั้งที่มีปีกที่สมบูรณ์แท้ ๆ ช่างน่าขายหน้าจริง ๆ ”

 

 

ตรงที่มุมของสนาม มีของที่กำลังส่งกลิ่นหอมลอยคลุ้งไปทั่วสนาม

นกย่างสด…

บรรดาผู้เข้าแข่งขันถูกย่างสดเหล่านั้น กำลังถูกทยอยขนลงมาจากยานสีขาวที่มีดวงตรากาชาดสีแดงประทับข้างลำตัวยาน

มีทั้งคนที่ดูเหมือนนกอีแรงค์ คนที่ดูคุ้น ๆ เหมือนไอพวกปากเสียที่เคยเจอ

อื่ม… สุดท้ายคือไม่มีใครรอดผ่านสนามแรกมาได้สักคน

 

 

แอบสะใจพิลึก

 

 

“เอโซ! เอโซ! เอโซ!”

“เปอร์ไซต์! เปอร์ไซต์! เปอร์ไซต์!”

“เอโซ! เปอร์ไซต์!”

 

 

เสียงเชียร์ยังคงดังกระหึ่มคับก้องสนาม

ช่างน่าตลก

ในยุคสมัยที่ฉันยังไม่ได้เป็นเทพเจ้า

ตอนนั้นล้วนมีแต่คนดูถูกรังเกียจ

ต่อให้ฉันคิดค้นปีกเทียม หรืออุปกรณ์กับดัก รวมไปถึงพัฒนาหน้าไม้ที่ใช้เพื่อล่าสัตว์แค่ไหน ก็ไม่เคยได้รับคำชื่นชมใด ๆ กลับมา

ซ้ำมีแต่จะโดนดูถูกเพิ่ม

 

 

แต่ตอนนี้ทุกคนกลับกำลังชื่นชมฉัน

เผ่ามนุษย์นกกำลังชื่นชมส่งเสียงเชียร์ให้กับฉัน

ฉัน— กำลังได้รับการยอมรับจากเผ่าของตัวเอง—

 

 

มาคิดดูแล้วก็น่าขันดี

ฉันที่ได้ละทิ้งบ้านเกิด สร้างดาวดวงใหม่ พร้อมกับเอาวิญญาณของพวกคนบ้านเกิดมาจุติที่นี่ เพื่อหวังสร้างโลกที่โหดร้ายเป็นการแก้แค้น

ตอนแรกเราร่วมมือกับสหายทั้งสามคนสร้างโลกใบนี้เพื่อความสนุกเพียงอย่างเดียว

แต่ทำไม— เจ้าพวกที่ถูกฉันแก้แค้นด้วยการหวังให้มาอยู่ในโลกที่โหดร้ายที่สุด กลับกลายเป็นได้รับการยอมรับจากกลุ่มคนเหล่านั้น

ช่างน่าขันเสียจริง

 

 

“ช่างน่าขันจริง ๆ … ทำเอารู้สึกผิดที่เอาพวกแกมาทำสงครามตอนช่วงสร้างโลกเลยแฮะ”

 

 

มันรู้สึกดีมากเลยละที่ได้รับการยอมรับจากคนอื่น นอกจากเพื่อนรักสามคน

รู้สึกดีมากเลยละ—

 

 

*แปะ* *แปะ* *แปะ*

 

 

เสียงตรบมือ…

มันเป็นเสียงตรบมือที่ดังกังวาลจนกลบเสียงอื่นของสนามจนมิด

ดังอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าคนที่ออกเสียงตรบมือนั้นไม่ได้ใช้อุปกรณ์ใด ๆ ช่วย นอกจากมือทั้งสองข้างของเขาเอง

 

“ช่างน่ายินดี ช่างน่ายินดี~ ขอแสดงความยินดีกับผู้ชนะอันดับหนึ่ง—”

 

 

ชายเผ่าปีศาจคนนั้น คือคนที่กุมลูกแก้วคริสตัลวิญญาณเอาไว้ในมือ

 

 

“ขอแสดงความยินดีกับผู้ชนะอันดับสอง—”

 

 

เขาพูดออกมาอย่างไม่สนใจสายตาของผู้คนทั้งสนามที่กำลังหันมามองไปทางเขาเป็นสายตาเดียวกัน

เขาไม่สนใจแม้แต่แววตาสงสัยของราชินีย์ที่กำลังจ้องมาทางเขาด้วยความงุนงง

 

 

“การแพ้ชนะครั้งนี้— ทำเอากระผมเริ่มเดาไม่ถูกเลย…”

 

 

อ่า…

พูดแบบนี้ แปลว่าไม่คิดที่จะปกปิดตัวตนต่อไปอีกแล้วสินะ?

สรุปคนที่เป็นตัวการก่อความวุ่นวาย จนทำให้สมดุลมิติระหว่างโลกคนเป็นกับคนตายผิดเพี้ยน ก็คือไอหมอนีจริง ๆ อย่างที่คิด?

ให้ตายเถอะ ถ้าคิดที่จะวางกับดักแล้วท้าชนพวกเราตรง ๆ ทำไมถึงไม่คิดทำตั้งแต่แรกกันยะ!

พวกเราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามหาตัวมาตั้งนาน แล้วไปกระทืบให้จบ ๆ ไปตั้งแต่แรกเลย!

 

 

“ว่าใครคือ [เทพเจ้า] นะครับ”

 

 

แต่มันน่าคิดอยู่อย่าง…

จะ [ง่าย] ไปหรือเปล่า?

 

 

ในตอนนั้นเองที่เริ่มมีการเคลื่อนไหวบางอย่างจากฝั่งคนดู

ฉันเห็นเจ้าออน กับกลุ่มคนน่าสงสัยที่กระจายตัวไปรอบสนามแข่ง กำลังเคลื่อนไหวเข้าล้อมกรอบชายเผ่าปีศาจคนนั้น

เจ้าบ้ามนุษย์หนุ่มซื่อบื้อนั่น— เดียวก็ได้ตายกันพอดีหรอก!

 

 

“หยุด! กระผมคือเจ้าหน้าที่ออน! ขอใช้อำนาจของตำรวจสากลในการจับกุม [แวนเจอร์] ผู้ต้องสงสัย–”

“คุณออน คุณควรจะลั่นปืนยิง มากกว่าพล่ามพูดมากนะครับ”

 

 

*เพล๊ง*

 

 

เกิดเสียงคล้ายกระจกแก้วแตกดังแทรกขึ้นมาในจังหวะที่เจ้าออนลุกขึ้นมาเล็งปืนใส่อีกฝ่าย

บรรยากาศของพื้นที่กำลังเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว

คริสตัลบรรจุวิญญาณทั้งสามลูก ซึ่งซ่อนอยู่กับพรรคพวกของเขาบนอัฒจันทร์คนดูสองลูก และอีกหนึ่งตรงเจ้าอีแรงค์ย่างที่นอนเดี้ยงบริเวณยานกาชาด กำลังมีกลุ่มควันวิญญาณลอยคลุ้งออกมา

 

 

“แอะ? หนาว? ”

“ทำไมอากาศถึง— หนาว? ”

 

 

คนที่มองไม่เห็นวิญญาณ ย่อมไม่รู้ว่าความหนาวเหล่านั้น เกิดจากพลังงานวิญญาณที่กำลังดูดกลืนพลังงานความร้อนในชั้นอากาศ เพื่อเอาไปสร้างร่างกายเสมือนให้เกิดขึ้นบนพื้นที่มิติคนเป็น

 

 

“เอ๊ะ? เอ๊!? เดียวก่อนสิ ทำไมลูกแก้วถึงแตกตอนนี้? ไม่ใช่ว่า– บาร์-ธา-ซ่าร์! ทำไมข้าถึง— หนาว— ขยับไม่—”

” ออน–? บาร์-ธา-ซ่าร์-? นี่พวกคุณ—”

 

 

ขนาดมังกรทมิฬยังสิ้นท่าทำให้คลั่งในการถูกพลังงานวิญญาณเข้มข้นเข้าบงการ แล้วกับคนธรรมดาอย่างพวกมันจะเหลือนะหรือ?

 

 

คนหนึ่งร่างกายเริ่มขยายใหญ่โต มวลเปลือกแข็งหุ้มกายดูกล้าแกร่ง แขนขาแมลงอันแหลมคมงอกเงยเพิ่มนับพัน อีกทั้งเขี้ยวยังยื่นยาวออกมากว่าสองเท่าตัว

ก้นปล่องใหญ่โต แล้วยังมีปีกงอกจากใจกลางหลัง

ราวกับเป็นอวตารของเทพผู้ถูกขับจากสวรรค์

 

 

[เบเอลเซบูล] หรือ [เบลเซบับ]

 

 

อีกคนผิวหนังเริ่มพลัดขน

รูปร่างฉับพลันแปรเปลี่ยน เนื้อแขนเดียวงอก เดียวหด เปลี่ยนรูปทั้งโครงกระดูกกับร่างกาย และเผ่าพันธุ์

เดียวเป็นมนุษย์

เดียวเป็นยักษ์

บางคราเป็นภูติ

แล้วสับเปลี่ยนกลับเป็นเสือ

ราวกับเป็นสัตว์ปีศาจในตำนาน ผู้ซึ่งมีตบะมากพอแปลงกายเป็นผู้ใด ๆ ที่ได้เคยกินลงท้องไป

 

 

[เสือสมิง]

 

 

อีกคนขนกายเริ่มกลายเป็นสีแดง

มีมือของมนุษย์งอกแทรกคู่กับปีกที่กำลังกลายเป็นขนสีขาว

ปลายนิ้วมือทั้งห้าถูกหุ้มด้วยขนนกสีดำจนดูคล้ายพัด

ร่างเสมือนหนึ่งนกปีศาจตำนาน

 

 

[เท็นงุ]

 

 

จุดจบของพวกคนเขลา

ถูกชักจูงด้วยความละโมบอันวิปริต

หลอกใช้เพื่อก่อความวุ่นวายบนโลก

หลังสิ้นคุณค่า จักทอดทิ้ง บงการให้เหลือแต่ซากร่างกายที่ถูกสิงสู่ มิอาจใช้วิญญาณหรืออัตตาตัวเองสั่งการได้

 

 

สิ้นอิสระภาพในวาระสุดท้ายเช่นนี้ไป