แสงแดดต้องแยงดวงตา สะท้อนผืนน้ำที่แวววาวราวกับผืนกระจก

ไม่อาจมองเห็นเส้นทางได้เด่นชัด เพราะแสงที่สะท้อนกลับผืนกระจกธรรมชาตินั้น

อีกทั้งวิสัยทัศน์ยังมัวหมอง ถูกบดบังด้วยไอม่านหมอก

เสียงปะทุของภูเขาไฟใต้ทะเลดังกระหึ่ม สร้างไอน้ำพุร้อนกว่าร้อยองศา เป็นเสาน้ำสูงขัดขวางเส้นทางบิน

ลมกรรโชก อีกทั้งยังมีคลื่นมหาสมุทรยกตัวสูงอันบ้าคลั่ง

 

 

เส้นทางของสนาม ได้ชี้นำให้บินเหนือผืนน้ำ ไปจนถึงปลายสุดของมหาสมุทร

ที่ปลายทางของวงแหวนเช็คพ๊อยท์ คือวงแหวนที่หันขึ้นท้องฟ้า มุ่งหน้าสู่ลานกว้างแห่งเส้นชัยที่ลอยอยู่สูงขึ้นไปเหนือเมฆา ณ เมืองหลวงของเผ่ามนุษย์นก

 

 

นี่คือสนามที่สาม สนามแข่งสุดท้าย สนามแห่งความพิโรธของผืนมหาสมุทร

 

 

“ไม่น่าเชื่อ… ไม่น่าเชื่อ! ผู้เข้าแข่งขันเปอร์ไซต์กับเอโซ ต่างเข้าสู่สนามสุดท้ายกันแล้ว!”

“ด้วยความเร็วระดับนี้ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเราน่าจะได้ตัวผู้ชนะอย่างแน่นอน!”

 

 

แสงสีแดง

แสงสีทอง

ทั้งคู่บินขับเคี่ยวแข่งขันกันด้วยความเร็ว ผ่านคลื่นทะเลอันบ้าคลั่ง

บนเส้นทางที่ทั้งสองบินผ่าน ได้เกิดเสียงระเบิดรัวไปทั่วจากภูเขาไฟปะทุใต้ทะเล

เสาน้ำสูงที่ขาวโพล้น และเต็มไปด้วยอุณหภูมิความร้อนที่พร้อมจะลวกทุกสิ่งให้กลายเป็นเนื้อต้มสุก ได้พุ่งขึ้นสูงกลายเป็นกำแพงสนามที่ปิดกั้นเส้นทางบิน

 

 

เวลาเดียวกัน เพดานบินได้ถูกกดให้ลงต่ำ ด้วยคลื่นสึนามิที่กำลังก่อตัวเป็นเกลียวสูง

คลื่นสึนามินั้นช่างใหญ่โต กินพื้นที่กว้างไกล จนเห็นเป็นดั่งวาฬยักษ์สีฟ้าที่กำลังอ้าปาก

เป็นปากที่กว้างกว่า 100 กิโลเมตร สูงเทียมฟ้าจนบดบังแสงอาทิตย์ และกำลังม้วนตัวกลับลงมากลืนแสงทั้งสองให้จมลงไปใต้มหาสมุทร ที่ถูกต้มจนเป็นน้ำเดือดด้วยภูเขาไฟใต้ทะเล

 

 

นอกจากกำแพงไอร้อน กับสึนามิเดือดที่กำลังจะกลืนกินทั้งสอง ยังมีอุปสรรค์อย่างกระแสลมอันแปรปรวนที่เคลื่อนไหวผิดธรรมชาติเพราะไอน้ำ จนทำให้ขนปีกอันสวยงามเป็นอันต้องยุ่งเหยิงและหมดสภาพ

เป็นสนามที่ไม่อาจพลาดได้แม้แต่เพียงครั้งเดียว เพราะนั่นอาจหมายถึงชีวิต

 

 

แต่มันคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับสองสาวที่สามารถบินผ่านเขตสายฟ้า กับเขตภูเขาไฟมาได้อย่างไร้บาดแผลหรอก

 

 

“เห็นเหมือนที่เราเห็นหรือเปล่า!!!”

“นายตื่นเต้นจนลืมคาแรคเตอร์ไปอีกแล้วนะ!!”

“แกเองก็เหมือนกันนั่นแหละ!”

 

 

แสงสีแดง แสงสีทอง กำลังบินผ่านเกลียวคลื่นสึนามิที่กำลังม้วนตัวเป็นอุโมงน้ำขนาดใหญ่

ใช้ความเร็วและความเที่ยงของปีก มุดผ่านมหาสึนามิไปอย่างน่าอัศจรรย์ใจ

ใช้สัญชาตญาณ มองหาเส้นทางอันปลอดภัย บินผ่านขอบเขตแห่งกำแพงไอน้ำเดือดไป โดนไม่จำเป็นต้องหักเลี้ยวหรือหลบหลีกหนี

ราวกับรู้ว่าจุดใดนั้นอันตราย จุดใดนั้นปลอดภัยไม่

 

 

ความเร็วมิเสื่อมถอย หน่ำซ้ำยังใช้ประโยชน์จากกระแสลมที่จับทิศได้ยาก ช่วยนำพาเร่งความเร็วให้ยิ่งทวีคูณ

 

 

ทั้งสองสาวผู้เข้าแข่ง ต่างดึงประโยชน์จากสิ่งรอบตัวมาเป็นส่วนเสริมเร่งความเร็วให้กันตน

ทว่า คนที่ดึงกระลมนำมาใช้ได้ดีกว่า ย่อมเป็นผู้ที่มีปีกที่ดีกว่า

 

 

แสงสีแดงกำลังขึ้นนำแสงสีทองขึ้นไปทีละนิด— ทีละนิด—

 

 

“ผู้เข้าแข่งเปอร์ไซต์กำลังจะขึ้นนำ!”

“แต่ที่นี่ไม่เหมือนกับสองสนามแรก เพราะว่ามันคือพื้นที่บนมหาสมุทร”

““โปรดระวัง [เงา] ของท่านด้วย!!””

 

 

เงาของสัตว์ปีกที่ทอดตัวลงบนผิวทะเล กำลังล่อดวงตาของนักล่าแห่งมหาสมุทรให้จับตามอง

มันกำลังมอง—

มองสิ่งที่แสนอร่อยซึ่งนาน ๆ ทีปีหนจะมีบินเลียบต่ำผ่านมาให้เห็น~

พวกมันมักจะมาบินแถวนี้ในวันเดิม เวลาเดิม ของทุกปี~

สัตว์ปีกมีขนพวกนั้นช่างอร่อยนัก~ ผิดกับปลาที่แหวกว่ายในทะเลแถบนี้ ซึ่งมีกระดูกหนา โพรงเยอะ และเนื้อน้อย เพื่อให้สามารถทนต่อสภาพทะเลที่เดือดจัด~

ดังนั้นพวกนักล่าจึงดักรอ

ดักรออาหารแสนอร่อย ที่มีชื่อว่า [เผ่ามนุษย์นก] อันอุดมไปด้วยสารอาหารมาให้พวกมันจับกินในทุก ๆ ปีของช่วงเวลานี้—

 

 

“ขอเชิญพบกับศัตรูตัวฉกาจแห่งการบินเหนือน้ำ! ปลาฉลาม [อ๊ะ] !”

*อ๊ะ*

 

 

สิ่งมีชีวิตรูปร่างฉลามขนาดสูงเท่าเด็กมนุษย์ กำลังกระโจนออกมาจากกระแสคลื่นที่ร้อนจนเดือด

 

 

*อ๊ะ*

 

 

พวกมันส่งเสียง *อ๊ะ* ออกมาเบา ๆ ตามชื่อของมันที่ถูกตั้งให้

มันมีผิวสีฟ้า มีสองครีบ และมีดวงตากลมโตสีดำดูไร้เดียงสา

ด้วยหน้าตากับเสียงคำรามน่ารัก ๆ ว่า *อ๊ะ* จึงทำให้ใครต่อใครมองว่า “ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักจัง”

แต่อย่าได้ประมาทต่อรูปลักษณ์ของมัน

มันนี่ละ คือตัวที่ทำให้ผู้เข้าแข่งต้องน้ำตาตกในมาติดต่อกันหลายสิบปีแล้ว

 

 

*อ๊ะ*

 

 

สิ่งมีชีวิตที่ว่ามองดูเหยื่อที่น่าอร่อยซึ่งกำลังบินเข้ามาใกล้

หลังจากยืนยันด้วยสายตาตัวเองจนแน่ใจว่าเป็นของที่น่ากินทุกปี พวกมันก็พร้อมใจกันว่ายทวนกระแสไล่ตาม

ความเร็วในการบินของสองสาวที่ว่าน่าเหลือเชื่อแล้ว ฝูงฉลามนี้กลับน่าทึ่งยิ่งกว่า

เพราะพวกมันสามารถไล่ตามความเร็วดุจพายุของทั้งสองได้ทัน

 

 

—รวบรวมสายน้ำเอาไว้ในปากพร้อมเศษหิน ด้วยการสูบผ่านทางเหงือกกับปาก ที่เต็มไปด้วยโครงสร้างกระดูกแบบพิเศษ—

สะสม— อม— แล้วเล็ง—

 

 

*อ๊ะ!*

*บรึ้ม!*

 

 

เสียงยิงกระสุนหินด้วยแรงดันไอน้ำจากเหงือกของพวกมัน ดังกระหึ่มราวกับเป็นเสียงยิงปืนปืนใหญ่ขนาด 460 มิลลิเมตร ของเรือประจัญบานระดับประกาฬ

สายน้ำทะเลถึงกับแหวกแยกออกเป็นสองสายด้วยการโจมตีจากเพียงตัวเดียว

มหาสึนามิถึงกับแตกกระจายแยกตัวเป็นสองคลื่น

หากว่ามีแผ่นเหล็กหนา 100 มิลลิเมตร มาขวาง คงถูกเจาะเป็นรูราวกับแผ่นกระดาษ

เจ้ากระสุนหินแรงดันน้ำนั้น มันพุ่งด้วยความเร็วเหนือเสียง เข้าใส่เงาที่บินลอยเหนือผิวน้ำทั้งสองซึ่งกำลังบินผ่านฝูงของพวกมันไป

 

 

“มาแล้วครับ กระสุนหินแรงดันน้ำของ ปลาฉลาม [อ๊ะ] !”

“เจ้าสิ่งนี้ทำให้ผู้เข้าแข่งต้องตกเป็นเหยื่อมานักต่อนักแล้ว! ถ้าไม่ใช่ระดับมีสัญชาตญาณที่มองเห็นอนาคตได้ อย่าหวังเลยว่าจะรอดจากดงกระสุนของฉลามตัวนี้ไป—”

 

 

“เปอร์ไซต์— คิก!”

“ปีกวายุ— สลาตัน!”

 

 

— พรึบ!

เกิดเสียงลมพัดเบา ๆ

หลังสิ้นเสียงลมพัด มหาสมุทรบริเวณนั้นได้ถูกคว้านขึ้นมา

มันถูกคว้านขึ้น ด้วยเพียงสองสาวที่ลงขา ลงปีกกันคนละครั้ง

ถูกคว้านผืนมหาสมุทรออกจนเห็นคล้ายเป็นดินแดนที่ถูกช้อนซึ่งมองไม่เห็น มาตัดเอามวลน้ำมหาศาลให้ถูกช้อนออกมา

 

 

*อ๊ะ? *

 

 

ฝูงฉลามหน้าตาไร้เดียงสา ต่างเริ่มทำหน้างี่เง่าใส่กันเอง

“ทำไมฉันถึงลอยขึ้นมาบนฟ้าได้? ”

พวกมันทั้งฝูงกำลังบิน

ถูกส่งบินขึ้นท้องฟ้าด้วยประสบการณ์ใหม่ที่ต่อให้หาอีกทั้งชีวิตก็คงไม่มีทางได้เจอมันอีก

 

 

*อ๊ะะะะะะ!!*

 

 

ถูกส่ง แล้วบินหายวับไปกับเส้นขอบฟ้ายามรุ่งอรุณไป~

 

 

ผิวน้ำทะเลเริ่มไหลกลับมารวมตรงจุดที่ถูกคว้านออกตามแรงโน้มถ่วง

ตอนนี้ มหาสมุทรที่เคยคุ้มคลั่ง ถึงกับต้องยอมนิ่งสงบอย่างที่มันไม่เคยเป็น

ราวกับว่า— แม้แต่ภัยพิบัติ ยังต้องยอมก้มหัวให้ต่อหน้าสองสาวคนนี้

 

 

“— เออ…. ”

“…”

 

 

แม้แต่โฆษกเอง ก็ยังไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใด ๆ มาบรรยายาต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

 

*ปิ๊ด*

 

 

แสงสีแดงและทอง ได้บินลอดผ่านห่วงสุดท้ายของสนามผืนมหาสมุทร

หลังลอดผ่าน พวกเธอก็เริ่มแหงนหน้าขึ้นสูง แล้วบินไต่ทยานไปกับลมกรรโชกที่กำลังพัดขึ้นบนสู่เหนือเมฆา

ข้างหน้า คือวงแหวนนำทางที่ถูกวางเรียงเป็นเส้นตรงนำกลับขึ้นไปสู่เมืองหลวง

 

 

เส้นทาง นำพาสู่เส้นชัย

 

 

“ฮึ่ม!”

“ไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ!”

 

 

แสงสีแดง แสงสีทอง ต่างไม่มีใครคิดยอมใครกันบนเส้นทางตรงสุดท้ายที่นำขึ้นท้องฟ้า

เป็นเส้นทางชี้วัดสุดท้าย ว่าใครมีเทคนิกการบิน ปีก และความสามารถ ที่เหนือกว่า เพื่อเค้นหา [จ้าวแห่งท้องฟ้า]

 

 

“”โอ๊วววว!””

 

 

แสงสีแดงกับสีทองบินเป็นเส้นตรงขึ้นฟ้าดั่งเป็นจรวด

ทำมุม 90 องศากับแผ่นดิน

แหวกทะลุเมฆขาวที่บดบังจนเปิกออกเป็นรูกว้าง

แล้วกางปีก ปล่อยให้แรงเฉือยตีโค้งไปกับทิศที่ปีกนำพา หักมุมอีก 90 องศา ตีลังกาพลิกตัวด้วยภาพสโลโมชั่น เพื่อบินตรงกลับไปที่สนามแข่ง

บินตรงไปที่วงแหวนสีขาวดำลายตารางหมากรุก

บิน— คู่ขนานเข้าสู่เส้นชัย!