สตรีนกสีทองกำลังพุ่งทะยานดั่งเป็นจรวด

เธอกางปีกคู่ออกกว้าง แล้วร่อนเวหา

ตีโค้งบินมุดลอดผ่านห่วงเวหา อันเป็นเครื่องระบุเส้นทางบินอย่างสวยงาม โดยไม่ลดความเร็ว ราวกับเป็นเส้นฟันดาบของยอดนักดาบที่มีชื่อเสียง

 

 

*ปิ๊ด ปิ๊ด ปิ๊ด*

 

 

เสียงสัญญาณเครื่องบอกทางดังขึ้นมาไม่ขาดสาย

เธอบินเป็นเส้นโค้งอยู่เหนือเฆมสีดำยามเช้ามืด ผ่านผู้เข้าแข่งที่บินนำหน้า จนเห็นเป็นแสงสีทองที่บินตัดผ่านฝูงเงาสีดำไปอย่างรวดเร็ว

 

 

“เหวอ!”

“นั่นใครฟะ!? ”

“มะ— ไม่จริง! นั่นมันใช่ยัยที่บอกว่าปีกพิการไม่ใช่เรอะ!”

“ทำไมถึงบินได้เร็วขนาดนั้น! ต่อให้ใช้วิธีการร่อนก็เถอะ แต่มันไปหาแรงยกตัวมามาจากไหนให้บินไต่ระดับได้สูงขึ้น แล้วยังไกล แถมเร็วขนาดนี้!”

 

 

เหล่านกผู้เข้าแข่งต่างหันมามองสตรีที่ตัวเองเคยดูแคลนเพียงเพราะแค่มีขนปีกผิดเพี้ยน

ผู้เข้าแข่งสีทองนั้นช่างน่าทึ่งนัก

เธอใช้เพียงแค่หลักการ [ร่อน] และกำลังขาในการบินเท่านั้น

ใช้สัญชาตญาณและคลื่นวิญญาณรับรู้กระแสลม จนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่ว่างอากาศที่แปรผัน แล้วร่อนไปเป็นหนึ่งเดียวกับกระแสลมแรง

ใช้ขาคู่ที่ภาคภูมิใจ เสริมพลังด้วยการเปลี่ยนคลื่นวิญญาณเป็นพลังงานอันปรากฏตัวตามกฎฟิสิกส์ในโลกของคนเป็น แล้วถีบอากาศด้วยวิชา [ก้าวย่างเวหา] ระเบิดปะทุสร้างแรงพลักด้วยกลักการของการจุดระเบิดออกไป

 

 

ราวกับตัวเองเป็นจรวดมิซซาย

 

 

ไม่มีใครตามเธอทัน

ไม่มีใครอาจบินแซงหน้าเธอขึ้นมาได้

แม้แต่ผู้เข้าแข่งขันที่ดูเหมือนอีแร้ง ซึ่งวางแผนเตรียมมาสังหารเธอในงาน ยังไม่อาจบินไล่ตามทันได้แม้แต่ปลายเศษขนนก

 

 

“B1! นั่นมันวิชา [ก้าวย่างเวหา] ! มันแทบไม่มีทางทำได้จริงเลย ถ้าไม่ใช้ชุดเสริมกายหรือสวมชุดต่อสู้เสริมพลังทางการทหารเข้าช่วย! นี่เธอคงไม่ได้แอบโกงใช่ไหม!? ”

“แต่เขาตรวจสอบไปแล้วนะว่าผู้เข้าแข่งเอโซไม่ได้ใช้ของพวกนั้น มันน่าจะเกิดจากพละกำลังของเธอเองล้วน ๆ !”

“บะ— บ้าไปแล้ว! ผู้เข้าแข่งขันนักบวชชื่อดัง [เอโซ] มันบ้าไปแล้ว! นี่มันเป็นการปฏิวัติกีฬาการบินของมนุษย์นกชัด ๆ !”

“เรียกว่าทุบตำราสอนการบินด้วยปีกทิ้งไปได้เลยเชียวละ B2…”

 

 

โฆษกที่กำลังบรรยายผ่านภาพฉายผ่านทางอากาศ กำลังพูดด้วยเสียงปนทึ่ง กึ่งไม่อยากเชื่อในสายตาตัวเอง

เผ่ามนุษย์นกคือเผ่าที่ยึดถือความสามารถในการบิน และรังเกียจผู้ที่บินไม่ได้

การต้องมาพึ่งพาอุปกรณ์เสริมการบิน ก็ไม่ต่างอะไรไปจากเผ่าอื่นที่ไม่มีปีก

แต่ทำไม—

ทำไมสตรีสีทองที่เหมือนกับ [ไก่] กลับกลายเป็น [พญาอินทรี] !

 

 

“ผู้เข้าแข่งเอโซกำลังจะไล่ตามทันผู้นำฝูง เปอร์ไซต์ แล้ว B1”

“อะไร? ยังไง! การแข่งพึ่งจะเริ่มได้ไม่ถึงสิบนาที นี่พวกเราไปถึงเขตเมฆสายฟ้าคะนองกันแล้วหรือ!”

 

 

***

[เวทีสนามแรก บินทะยานท้าความตาย เมฆสายฟ้าคะนอง]

 

 

แรงลมที่วิ่งสวนปะทะ ได้ถูกกรีดออกเป็นคลื่นระเบิดอากาศ ส่งเสียงดังกังวาลกู่ก้องแข่งขันเสียงสายฟ้าฟาดของหมู่เมฆเหนือยอดเขา

การบินผ่านเฆมสายฟ้าด้วยตัวเปล่า ก็เหมือนเอาตัวเองบินผ่านลานประหาร

สายฟ้าจะไม่ปราณีผู้ใด

วัตถุที่บินผ่าน จักต้องถูกสายฟ้าฟาดใส่อย่างไร้ซึ่งหนทางหลบเลี่ยง

วิธีเดียวที่จะผ่านพ้นเขตอันตรายนี้ มีเพียงแต่พึ่งพาสัญชาตญาณ แล้วบินหลบจุดก่อเกิดประจุสายฟ้าฟาดก่อนที่มันจะลั่นคำรามใส่เรา

 

 

“กระจอกน่า~”

 

 

สตรีสีทองพูดด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์

เธอไม่มีความลังเล แล้วถีบอากาศพุ่งทะยานเพิ่มความเร็วเข้าไป

เส้นสีทองบินเลี้ยวหักโค้งเป็นเส้นพาราโบลา แล้วทิ้งตัวลงเพื่อทะลุผ่านวงแหวนนำทาง ที่ตั้งทิศให้หันแหงนหน้าลงสู่เฆมสีดำ

 

 

เธอทิ้งตัวดิ่งลง ห่อตัวให้มีพื้นที่ต้านอากาศน้อยที่สุด แล้วปล่อยให้แรงโน้มถ่วงดึงลงไปดั่งเป็นนางฟ้าที่ตกสวรรค์

บินลากเป็นเส้นสีทองผ่านพื้นหลังสีดำจากบนลงล่าง ตีคู่ขนานกับเส้นสีแดงที่กำลังบินนำฝูง

 

 

“สวัสดีเปอร์ไซต์ มังกรของเธออยู่ที่ไหน? ยังสบายดีใช่ไหม? ถ้ายังไงขอเราขึ้นนำก่อนนะ”

“เอะ? เอ๊เอ๊เอ๊เอ๊เอ๊เอ๊ —-!!!”

 

 

ฉันหันหน้าทักทายพอเป็นพิธีกับยัยนกติดบัค

ดูเหมือนยัยนี่จะไม่รู้ตัวเลย ว่าพวกฉันเองก็มางานแข่งครั้งนี้ด้วย

พอเห็นหน้าตาโง่ ๆ แบบนั้นแล้ว… ทำเอาเริ่มรู้สึกอยากแกล้งคนขึ้นมาเลยแฮะ

 

 

“ถ้าฉันชนะ เงินรางวัลจะเป็นของฉัน แล้วเดียวฉันจะส่งหนี้ค่าซ่อมยานมาเก็บเธอทีหลังอีกทีแล้วกัน”

 

 

เธอทำหน้าเหวอซื่อบื้อใส่ฉันทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

เพราะนั่นแปลว่าถ้าเธอไม่ชนะ เธอจะต้องติดหนี้ค่าซอมยานฉันหลายสิบล้าน— หรืออาจจะถึงร้อยล้าน ขึ้นอยู่กับว่าฉันจะเรียกไปเก็บเธอเท่าไหรเป็นค่าเสียหาย~

 

 

ว่าแล้วฉันก็กางปีกคู่ออกกว้าง ต้านแรงลมหักมุมเลี้ยว 50 องศา เพื่อหลบมวลก้อนสายฟ้าที่กำลังปะทุก่อตัว

 

 

หักมุม 80 องศา—

หักมุม 120 องศา—

หักมุม 30 องศา—

 

 

เวลาเดียวกัน แสงสีแดงที่ไล่ตามหลัง เริ่มขับเคี่ยวไล่ตามมาติดชนิดเกือบดมปลายขนหาง

ถ้าพูดเอาฮาก็คือกำลังตมปลายขนตูดของฉันอยู่

 

 

“…”

 

 

แอบฟังดูลามกแปลก ๆ แฮะ…

 

 

***

*เปรี๊ยง!*

*คลื่น!*

 

 

เสียงคำรามฟ้าร้องยังคงดังกึกก้อง

เหล่าผู้เข้าแข่งกลุ่มหลัง อันดับที่สาม ยังไม่รู้แน่ชัดว่าคือใคร

มันคือการแข่งขันระหว่างผู้นำคาร์นิวอย [แอมโฟเทอริกออกไซด์] กับกลุ่มของ [อัลดีไฮน์] หน่วยสำรวจอิสระเอกชนที่ก่อตั้งโดย [โฮป]

 

 

อัลดีไฮน์ คีโตน และ วะนิลีน สามสหายปากเสียที่เคยดูถูกมนุษย์นกสีทองว่าเป็นแค่ [ไก่] ที่บินไม่ได้ กำลังรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ถ้ารู้ว่าเธอจะบินทะยานได้น่าทึ่งแบบนี้ สู้เอาเวลาไปจีบเธอน่าจะดี—

 

 

ใช่แล้ว—

 

 

สำหรับเผ่ามนุษย์นกนั้น ยิ่งบินทะยานได้เก่งเท่าไหร สำหรับพวกเขาแล้ว มันถือว่ายิ่งมีความสง่างามมากขึ้นเท่านั้น

สามหนุ่มโสดที่ตั้งกลุ่มโดยมีแต่สมาชิกเพศหญิง กำลังรู้สึกตกหลุมรักแม่สาวสีทองอย่างสุดหัวใจ

ทั้งสวย ตัวเล็กน่ารัก แล้วยังบินได้อย่างสง่างาม

คงไม่มีมนุษย์นกหน้าไหน ที่ไม่รู้สึกตกหลุมรักในความสง่างามและน่ารักของแม่นกสีทองคนนั้น

ถึงจะรู้ตัวว่าเป็นการยากที่จะเอาชนะ แต่อย่างน้อยก็ขอบินไปให้ถึงเส้นชัยเพื่อพิชิตกุมใจของเธอให้ได้!

 

 

พญาอินทรีย์ กำลังตกหลุมรักลูกไก่สีทองเข้าอย่างจัง

 

 

“ไอพวกหน้าม่อ! อย่ามาทำเป็นแซงข้านะเฟ้ย!”

 

 

แต่ไม่ใช่กับชายที่พึ่งจะตะโกนด่าทอสามหนุ่มออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

หนึ่งในผู้นำแห่งคาร์นิวอย ชายผู้มีหน้าตาคล้ายกับอีแรงค์ มีความปราถนาอย่างแรงกล้าที่จะ [ฆ่า]

แต่เขาไม่คาดคิดว่าศัตรูจะบินไวเหนือสามัญสำนึก จึงเป็นเหตุให้ไม่มีโอกาสลงมือใช้วัตถุอันตรายที่พกติดตัวมา

ดังนั้น มันเลยเหลือเพียงจังหวะเดียวที่เขาจะได้ใช้งานมัน

 

 

คือที่เส้นชัย—

 

 

“ข้าจะต้อง— ไปให้ถึงเส้นชัยให้ได้!!!”

 

 

วินาทีที่กลุ่มอันดับสามทั้งสี่คนกำลังบินขับเคี่ยว

สายฟ้าขนาดมหึมาจักก่อตัวตรงหน้า ส่องแสงสว่างวาบ

ฟาดฟัน แล้วกลืนทั้งสี่คนเข้าไปในแสงสว่าง—

 

 

***

สายฟ้าแฉลบสีขาวจากธรรมชาติ ยังคงวิ่งทะลุกระจายไปทั่ววิสัยทัศน์ของผู้นำฝูง จนเห็นเป็นเพียงช่องเล็กเท่ารูเข็มให้บินลอดผ่าน

ถึงจะยาก แต่เส้นแสงสีทองและสีแดงที่วิ่งไล่ขับเคี่ยวกันกลับทำมันได้

พวกเธอบินหักมุมอย่างน่าเหลือเชื่อ ลอดผ่านรูเข็มเล็ก ๆ เหล่านั้นไป

บินผ่านสายฟ้าฟาดที่วิ่งเข้าใส่ พันเกลียวมุดผ่านแสงสว่างที่ขับไล่ตามได้อย่างไม่น่าเชื่อ จนเหมือนกับว่าพวกเธอได้ทำลายกฏธรรมชาติของสายฟ้าไป

 

 

ราวกับว่า– พวกเรากำลังมองดูแสงแห่งชีวิต ขาว – ทอง – แดง พันเกลียวเป็นปมเชือกใหญ่ ที่กำลังวิ่งนำทาง ตัดผ่านทวีปจากจุดหนึ่ง ไปอีกจุดหนึ่ง

 

 

“พะ– พะ— พะ— พวกเราไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม B1? ”

“มะ— ไม่ได้ฝัน… นี่มันเทคนิคการบินอะไรกัน! นี่มันไม่ใช่การแข่งระดับปกติแล้ว B2!”

““ราวกับว่ามนุษย์นกผู้ปรากฏอยู่ในตำนานยุคแห่งเทพเจ้า ได้หวนกลับมาจุติลงมาแข่งกันต่อหน้าพวกเรา!””

 

 

“ฮึ่ม! ไม่แพ้หรอก! กับพวกนกที่มีปีกปกตินะ! ไม่ยอมให้แซงหน้าได้หรอก!”

“ไม่! หนูจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน! เงินรางวัลค่าซ่อมยานจะต้องเป็นของหนู!”

 

 

สองสาวยังคงขับเคี่ยวผ่านเส้นสายฟ้าฟาด เสมือนหนึ่งกำลังเต้นรำหยอกล้อกับสายฟ้า

—จนกระทั้ง พวกเขาทั้งคู่ได้ผ่านจุดเช็คสุดท้าย ณ ปลายทางของหมู่เมฆสายฟ้า

 

 

เวลา— ได้เข้าสู่ช่วงรุ่งอรุณแห่งตะวันเบิกฟ้า

แสงอาทิตย์แรกของเดือน กำลังทอแสงทอดกายสู่ผืนน้ำ

ไล่จากผืนน้ำสู่แผ่นดิน

ทอดตัวอาบลงบนต้นไม้ที่กำลังเชิดชูใบรับแสง

เผยปรากฏภูเขาไฟที่กำลังปะทุคำราม

ไล่แสงสู่มวลเมฆาสีดำด้านบน

กระทบลงบนกายแสงสีทองกับสีแดง ที่กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่เขตแข่งขันที่สอง

 

 

[เวทีสนามสอง ลูกไฟปะทุ ภูผาคำราม แรงพิโรธจากแผ่นดิน]