“ตอนนี้เวลา 10:20 น. อีกไม่ถึง 10 นาที งานแข่งจะเริ่มแล้วครับ ขอให้ทุกท่านเตรียมตัวให้พร้อมด้วย!”

“B2 นายลืมคาร์เล็กเตอร์ของตัวเองไปหรือเปล่า!”

“อ๊ะ!? ขอโทษด้วยนะ B1 ที่ลืมถามความเห็นของนายไปก่อน!”

 

 

เสียงโฆษกเล่นมุขเห่ย ๆ ยังคงดังไม่หยุด

คิดว่าน่าจะพล่ามต่อไปจนกว่าเสียงปืนให้สัญญาณออกตัวจะดัง

ซึ่งสำหรับฉันแล้ว ตอนนี้สมาธิแทบจะไม่ได้อยู่ที่ในงานแข่งเลยแม้แต่น้อย

เพราะตอนนี้ดันมีเรื่องน่าสนใจกว่า มาปรากฎขึ้นในสนามแห่งนี้

 

 

เมื่อวันก่อน เจ้าหนุ่มออนมีส่งเมล์เตือนเรื่องเป้าหมายสังหารของพวกองค์กรวิปลาสที่ชื่อคาร์นิวอยมา

ในเมลล์บอกว่าพวกมันกำลังสงสัย ว่าพวกเราเป็นคนที่ฆ่าพรรคพวกของมัน เลยคิดจะมาเอาคืนด้วยการสังหารคนที่เป็นเหมือนแม่ของพวกเราอย่างป้าเทเรซ่าแทน

 

 

ช่างมันดิ

 

 

ยังไงชีวิตของป้าเทเรซ่าก็ไม่ต่างอะไรไปจากสัตว์เลี้ยงที่อายุขัยสั้นสำหรับพวกเรา ที่มีชีวิตยืนยาวมากกว่าหนึ่งพันปีอยู่แล้ว

ไม่มีความรู้สึกภาระผูกพันอะไรมากมายนักหรอก

 

 

“…”

 

 

พูดจริง ๆ นะว่าไม่รู้สึกผูกพันอะไรเลย

ดังนั้นประเด็นจึงตกไปที่ว่ามีเจ้าบ้ากลุ่มหนึ่ง เริ่มมองพวกเราสามคนเป็นศัตรู

ประกอบกับวันงานแข่งนี้ ที่เจ้าพวกบ้านั่น จะพกคริสตัลวิญญาณลอบเข้ามาในงานด้วย

เพราะคริสตัลสำหรับบรรจุวิญญาณมันแผ่ไอรังสีออกมาน้อย เลยทำให้ไม่รู้ตัวจนกระทั้งต้องเอาตัวเองมาอยู่ในรัศมีที่สัมผัสถึงมันได้

 

 

ไอเรื่องนี้แหละ ที่ทำให้เรารู้สึกแปลกใจ

เพราะคนที่จะเอาของแบบนี้เข้ามาที่โลกนี้ได้ มันคงมีแต่ตัววายร้ายหลัก ที่พวกเรากำลังตามล่าตามคำสั่งท่านยม

ตัวร้าย มันทั้งจับฑาทิมมาซ่อนตัวในเมืองนี้ แถว ๆ โกดังเก็บของใจกลางเมือง

แล้วยังที่สนามแข่งยังมีลอบนำคริสตัลวิญญาณเข้ามาปนภายในงานโดยพวกคาร์นิวอยอีก

 

 

นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ศัตรูมันคงเริ่มเดาได้แล้วว่าพวกเราสามคน น่าจะเป็นเทพที่ลงมาจุติตามหามัน

อย่างว่า พวกเราเองดันทำอะไรโจ๋งครึ่มออกไป อย่างการตามติดเจ้าฑาทิมมาถึงที่นี่

เรื่องบังเอิญไม่มีในโลก ศัตรูมันเลยเดามาในทิศทางที่ถูกต้องได้สำเร็จ

 

 

แต่ในทางกลับกัน ทางฉันเองพอจะเดาได้แล้ว ว่าใครคือศัตรูที่เป็นเทพ หรืออาจเป็นวิญญาณที่เคียดแค้นพวกเรา

ทุกอย่าง— มันเชื่อมโยงไปที่คาร์นิวอย

ผู้นำสูงสุดของมัน น่าจะเป็นตัวการหลัก

 

 

ผู้นำคาร์นิวอยมีหลายคน เลยทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร

แต่ถ้าให้เดา คิดว่าคงไม่พ้นชายที่ชื่อ บาร์-ธา-ซ่าร์

 

 

แผนของมันที่จับตัวฑาทิม เพื่อล่อพวกเรามางับเหยื่อมันได้ผล

แต่ในทางกลับกัน สิ่งนี้เองก็เชื่อมโยงให้พวกเราไล่ตามมาถึงตัวการ

 

 

“…พอรู้ตัวจริง เลยคิดที่จะท้าชนตรง ๆ สินะ? ”

 

 

สงสัยงานนี้ได้มีทวีปจมสักสองสามทวีป

เฮ้! ท่านยม! ถ้าท่านกำลังดูอยู่จากโลกอีกฝั่ง! รบกวนช่วยเตรียมกองทัพเทพเจ้าเพื่อเอาไว้หน่อย!

ถึงจะมีกฏห้ามแทรกแทรง แต่นี่น่าจะกลายเป็นชนวนระดับทำให้มิติคนเป็นกับคนตายเสียสมดุลได้!

พวกเรา– สามคนที่เป็นแค่ร่างเนื้อ อาจพลาดท่า! อย่าลืมเตรียมแผนสำรองด้วยละท่านยม!

หวังว่าจะกำลังมองดูอยู่นะ!!

 

 

“5”

เสียงปืนสัญญาณออกตัวกำลังจะดังขึ้นในเวลาอันใกล้

“4”

มัวแต่ให้ความสนใจกับอย่างอื่น จนถึงเวลาแข่งแล้วหรือ?

“3”

อย่าพึ่งรีบร้อนตัวแสดงท่าทีเป็นศัตรู เพราะอีกฝ่ายเองก็กำลังรอดูเชิงอยู่เช่นกัน

“2”

ตอนนี้— มาเล่นตามเกมส์กันก่อนดีกว่า

“1”

ฉันหันไปมองสหายกับพวกเด็ก ๆ ที่ตามมาเชียร์เสียงดังจากฝั่งคนดู ที่อยู่ทิศตรงข้ามกับพวกคาร์นิวอย

เด็ก ๆ ผู้น่ารักผมขาวกำลังยิ้มส่งเสียงดัง

ส่วนสหายอีกสองคนพยักหน้าให้เป็นเชิงสัญญาณ ว่าพร้อมรับมือกับความวุ่นวายที่อาจเกิดในทุกรูปแบบ

 

 

*ปั่ง!*

“ขอออกตัวไปก่อนน้า~!!”

 

 

พริบตาที่เสียงยิงปืนดัง ราวกับมีดาวตกสีแดงแรงสามเท่า พุ่งผ่านแหวกผู้เข้าแข่งที่กำลังทำท่ากางปีกโบยบิน

ฝูงบินล้วนต่างแตกกระเจิง จำยอมต้องหลีกทางให้กับดาวตกสีแดง

เพราะถ้าไม่หลบ คงได้กลายสภาพเป็นนกปีกหักไปในทันทีแน่

 

 

“ขอโทษด้วยค่า~ แต่หนูต้องชนะงานนี้ให้ได้ เพื่อเงินรางวัลค่าซ่อมยานค่ะ!”

 

 

ผู้แข่งขันที่มีขนสีแดงสลับสีขาวคนนั้นสวมเสื้อกล้ามตัวบางที่เปิดหัวไหล สวมผ้าปิดปากที่เปิดจมูกให้หายใจ กับสวมแว่นตาดำเพื่อปิดบังใบหน้า

ถึงจะพยายามปลอมตัวยังไง แต่ดูก็รู้ว่าผู้เข้าแข่งคนนี้คือยัยนกติดบัค ที่มังกรของเธอพึ่งทำลายยานของเราพังไป…

 

 

“ดูนั่นสิ B1! ผู้เข้าแข่งสีแดงคนนั้นออกตัวเร็วสุด ๆ ไปเลย!”

“จริงด้วย B2! ไหน— ผู้เข้าแข่งคนนี้เหมือนจะลงทะเบียนในชื่อ— เปอร์ไซต์? ชื่อเดียวกับวีรสตรีมนุษย์นกในตำนานคนนั้นด้วยละ B1!”

 

 

มันก็คนเดียวกันนั่นแหละไอพวกสมองนก!

เพราะมัวแต่ให้ความสนใจอย่างอื่นมาตลอด เลยลืมที่จะตรวจเช็คตำแหน่งของยัยนี่ไปเลย

 

 

สรุป— ที่ยัยนกติดบัคหนีหายตัว ก็เพื่อพยายามหาเงินมาซ่อมยานที่ทำพังไปนี่เอง

ช่างเป็นคนที่ซื่อบริสุทธิ์จนไม่น่าเชื่อว่ามีอายุชีวิตเกิน 100 ปี แล้วจริง

เอาเถอะ

งั้นงานนี้เราคงไม่ต้องแข่งจริงจังมากก็ได้มั้ง?

เพราะคงไม่มีไอบ้าตัวไหนเอาชนะยัยนกติดบัคได้หรอก

 

“อ่าว~ นั่นแม่สาวนกที่บินไม่ได้นี่~ เข้าร่วมงานแข่งกับเขาจริง ๆ ด้วยแฮะ”

“คนเขาเริ่มออกบินกันไปหมดแล้ว ถ้าไม่รีบ เดียวจะแพ้เอาได้น้า~”

“แต่เธอบินไม่ได้นี่? จะสู้เก่งแค่ไหนก็ไม่รู้ละ แต่ช่างไม่รู้จักประมาณตัวเสียจริง ไอพวกนกปีกง่อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

 

 

เราหันไปตามเสียงของไอพวกนกปากเสียสามตัวที่พึ่งจะบินผ่านไป

 

 

“…”

 

 

เกือบลืมไปแล้วว่ายังมีอีกเหตุผลที่เรามาร่วมแข่งงานนี้

นั่นก็เพื่อแสดงให้เผ่ามนุษย์นกทุกคนได้รับรู้ ว่าไอความหยิ่งทรนงของปีกที่บินได้ มันเป็นแค่เรื่องโง่ ๆ ของเผ่ามนุษย์นกเท่านั้น!

 

 

ฉันไม่สนพวกปากเสีย แล้วยืนรอจนกระทั้งทุกคนออกตัวบินไปจนหมด

มันมีสาเหตุ ที่ฉันต้องยืนรออยู่ที่จุดเริ่มต้นแบบนี้

เพราะไม่งั้น ถ้าฉันออกตัวด้วยวิธีการของฉัน มันจะทำให้ทุกคนใกล้ตัวต้องตายกันหมด

 

 

“B1! ปีนี้ผู้เข้าแข่งก็ยังคงคึกคักเหมือนอย่างเคยเลย”

“ต้องบินวนรอบทวีปหนึ่งรอบ— (ถึงจะไม่ใช่รอบจริงก็เถอะนะ) — ในสภาพช่วงเปลี่ยนฤดูของเดือน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะบินเอาชนะธรรมชาติของทวีปแห่งนี้ได้ใช่ไหม B2”

“ใช่แล้ว B1 เพราะนอกจากต้องบินผ่านธรรมชาติอันโหดร้าย ยังจะต้องบินไปตามเส้นทางบังคับ ผ่านวงแหวนลอยอากาศที่วางเอาไว้ตามจุดต่าง ๆ ด้วย ถ้าไม่บินไปตามเส้นทางที่กำหนด หรือบินผ่านครบทุกวง ต่อให้มาถึงเส้นชัย ก็ไม่ชนะงานแข่งนี้ได้หรอก”

“คิดว่าปีนี้จะมีคนชนะไหม B2? ”

“ไม่รู้สิ อาจจะมีก็ได้น้า~ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้มีคนตกรอบไปแล้วหนึ่งคนด้วยละ”

 

 

พวกโฆษกหัวเราะร่วน แล้วขึ้นภาพของฉันที่กำลังยืนอยู่ใจกลางลานออกตัว

บนใจกลางลานกว้างนั้น ตอนนี้เหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น

 

 

“ทุกคนคงไม่มีใครไม่รู้จักนักบวชชื่อดังที่ตกเป็นข่าวคนนี้ [เอโซ คอมพาวด์] ถึงเธอจะเก่งระดับล้มไคจูได้ แต่พวกเรามีข่าวทราบมาว่าเธอคือมนุษย์นกที่มีปีกพิการล่า~ (ลากเสียงยาว) ”

“ปีกพิการอย่างงั้นหรือ B1? ”

“ใช่สิ B2 ปีกของเธอมีโครงสร้างประหลาดที่ทำให้แข็ง และโครงสร้างเพียนไปจากปกติ เลยทำให้ไม่สามารถสร้างแรงกระพือเพื่อยกตัวลอยเหมือนคนอื่น ๆ ได้ ช่างน่าสงสารจาง~”

“ถ้ารู้ตัวว่าพิการปีก แล้วจะมาแข่งงานนี้ทำไมกันนะ B1? ”

“นั่นสิ B2~”

 

 

ไม่ต้องสนใจโฆษกที่กำลังเริ่มปากหมา แล้วตั้งสมาธิไปที่กำลังกาย ใจ และวิญญาณ

ขับดันพลังงานวิญญาณ แปลงมันให้กลายเป็นสนามพลังหุ้มกาย

ร่างกายมิอาจเปลี่ยนแปลงได้ หากแต่พลังงานนั้นยังคงเปลี่ยนรูปแบบอยู่

ใช้มันเสริมโครงสร้างภายนอก แล้วทำฐานที่ยืนให้มั่นคง เพื่อเตรียมตัวบินทะยาน

บินทะยาน— ออกไปดั่งจรวดที่บินออกจากฐานยิง

 

 

***

ณ วินาทีนั้น โลกทั้งใบจักดูสงบลง

เสียงพูดคุยที่ดูหมิ่นเหยียดหยามจากเพื่อนร่วมเผ่า ฉับพลันสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณอันแรงกล้าของมนุษย์นกสาวตัวน้อยสีทอง ที่มิอาจบินได้

สายลมอันบ้าคลั่ง ถึงกลับยอมสงบลงให้ ณ เวลานั้น

เสียง ฉับพลันเงียบงันไม่เกิดการเคลื่อนไหว

 

 

เหลือแต่เพียงเสียงแห่งสายลม

 

 

ดวงตาของมนุษย์นกสาว สะท้อนเพียงแต่ภาพเวิ้งว้างของอากาศยามเช้ามืดที่ไร้หมู่ดาว

มองเพียงแต่ความเวิ้งว้าง บนมิติจิตภาพอันไร้ขอบเขต

เคลื่อนไหวพลังงานแห่งวิญญาณลงสู่ผ่าเท้า

สะสมพลังที่ไม่อาจมองเห็นถึงจุดวิกฤติ

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

ใช้ขา กับพลังงานอันน่าทึ่งนั้น บินทะยานออกไป ดั่งเป็นจรวด

แผ่นดินจักยุบตัวลงลึกกว่าห้าสิบเมตร เกิดเป็นหลุมบ่อกว้างราวกับมีอุกกาบาตร่วงหล่น

กางปีกสีทองที่แข็งกร้าวออกกว้าง โผมันจนเห็นเป็นปีกเหล็กกล้าสีทองคำที่ลากเป็นเส้นทะยานตัดผ่านที่ว่าง ดั่งเป็นแสงสว่างจากดาวตกที่กำลังบินข้ามขอบฟ้า

 

 

ผู้คนล้วนยืนอ้าปากค้าง—

 

 

มนุษย์นกที่พวกตนดูแคลน ได้พุ่งบินออกไปด้วยแรงถีบ ขึ้นแซงนำเป็นอันดับหนึ่งของฝูงไปในเพียงเสี้ยวพริบตาเท่านั้น