***วันที่ 55 เกอเนรับส์ ปี 126 เวลา 41:00 น.***

 

 

“งั้นราตรีสวัสดิ์ ขอบคุณสำหรับการคุ้มกันในวันนี้นะครับ คุณออน”

“ครับ ยินดีที่ได้รับใช้ครับ คุณเดสตินีย์”

 

 

ผมอำลากับเจ้านายในโรงแรมทรงรังนกที่สร้างด้วยท่อนไม้แห่งหนึ่ง

หลังจากโค้งตัวอำลาอย่างพอเป็นพิธีเสร็จ ก็รีบแยกกับเขาที่ห้องโถงใหญ่

ผมเดินไปตามทางเดินที่หรูหราโดยไม่สนใจสิ่งประดับประดาอันพิถีพิถันที่ถูกสร้างขึ้น แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องของตัวเอง

เปิดประตู- ปิดประตู- แล้วเริ่มทำการตรวจสอบรอบตัวเองอย่างหวาดระแวง

ทั้งแง้มบานหน้าต่าง ดูตามร่องของผ้าม่าน ตรวจสอบแม้แต่พื้นที่ใต้โต๊ะ

ไม่มีหุ่นสังเกตุการณ์ ไม่มีกล้องวงจรแอบซ่อน

ถ้าจะมีที่อาจรอดสายตาไปได้ คงมีแต่เครื่องสอดแนมประเภทนาโนแมชชีนที่ตรวจจับยาก

แต่เจ้าหุ่นสอดแนมนาโนที่ผมมักเจอบ้าง ไม่เจอบ้าง ช่วงนี้มันได้หายไปตั้งได้หลังจากเกิดเหตุสังหารลาฟาเซียไปแล้ว

 

 

ทำไมกันนะ…?

 

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมามัวกังวลกับเรื่องนั้น

ตอนนี้ ผมต้องรีบใช้โอกาสที่ไม่มีใครสังเกตุการณ์ ส่งข่าวให้กับหัวหน้า เพื่อให้รู้ความเคลื่อนไหวเพิ่มเติม กับภาพบันทึกหลักฐานคำสั่งเตรียมก่อการร้ายของพวกคาร์นิวอย

ถึงจะยังไม่ชัดเจนดีพอ เพราะตัวการใหญ่มันสวมหน้ากากที่มีเครื่องดัดเสียง แต่ภาพบันทึกที่เก็บมาได้สด ๆ จากการประชุม อาจจะมีประโยชน์ต่อหัวหน้าในการค้นหาตัวจริงของชายที่ชื่อ บาร์-ธา-ซาร์

 

 

จะรออยู่ใย รีบกดโทรไปหาหัวหน้าได้แล้ว!

 

 

*ตรู๊ด~ กึ๊ก!*

“หัวหน้าโนเนม นี่ผมออนพูด ขอโทษที่ต้องโทรมากลางดึกเช่นนี้ แต่ผมมีเรื่องเร่งด่วนจะแจ้งให้ทราบครับ”

 

 

ไม่มีสัญญาณแทรกขัด ดังนั้นไม่น่าจะมีใครกำลังดักฟังสาย

 

 

“ว่ามา ข้อมูลในการประชุมมีอะไรบ้าง? ”

 

 

น้ำเสียงอีกฝั่งของสาย บอกให้ผมรู้ว่าหัวหน้าคาดการเอาไว้อยู่แล้ว ว่าผมกำลังจะโทรไปหา

เป็นคนที่หูผีจมูกมดจนน่ากลัวชะมัด…

 

 

ผมเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เจอในวันนี้ พร้อมกับส่งข้อมูลภาพเคลื่อนไหวและเสียงในการอธิบายไปด้วยกัน

เนื้อหาทั้งหมดกินเวลามากกว่า 2 ชั่วโมง ซึ่งมีครบทุกอย่าง ตั้งแต่แผนการร้ายที่จะเตรียมป่วนในงานแข่งเจ้าเวหา ด้วยวัตถุคริสตัลทรงกลมประหลาด

เนื่องจากผมเป็นพวกที่มีดวงตาเห็นผี เลยรู้ได้ในทันทีว่าไอวัตถุทรงกลมนั้นมันบรรจุอะไรเอาไว้ข้างใน

ไอก้อนพวกนั้นนะ มันไม่ใช่ระเบิดหรอก แต่เป็นวัตถุที่แผ่ไอชั่วร้าย คล้ายกับไอกล่องของขวัญต้องสาปที่เพื่อนสมัยเด็กเอามาใช้เตรียมสังหารในวันเปิดร้านใหม่ของลาฟาเซีย

แต่จะให้อธิบายเรื่องผีสางออกไปให้กับคนที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ฟัง มันคงดูเหมือนไอบ้า ผมเลยแจ้งไปว่ามันเป็นวัตถุประหลาด ที่น่าจะใช้เพื่อดึงดูดสัตว์ประหลาดอันตรายให้เข้ามาใกล้ไปแทน

แล้วก็แจ้งเรื่องแผนการในอนาคต ที่พวกมันอาจจะไปจับตัวนักบวชสูงสุด เทเรซ่า ของวิหารเทพทั้งสาม เพราะเดากันว่าพวกคุณลาพิส เป็นกลุ่มคนที่เป็นต้นเหตุของความตายในกลุ่มของพวกมัน

 

 

“…คุณออน คุณนี่เก่งไม่เลว ที่ได้รับความไว้วางใจจากหนึ่งในผู้นำองค์กร ในระดับที่ยอมให้เข้าไปฟังประชุมเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ ขนาด ดิไลออน ทำหน้าที่ลอบสังเกตุก่อนคุณตั้งหลายปี ยังเรียกความเชื่อใจจากองค์กรไม่ได้ถึงระดับนี้เลย”

“ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณที่พวกเขาประมาท มายืนคุยกันข้างนอกด้วยครับ”

“เรื่องนี้เองก็ต้องพิจารณาด้วยเช่นกัน เพราะจากประสบการณ์ทำงานหลายร้อยปีของผม ผมไม่คิดว่าคนที่มีสมองระดับอย่าง บาร์-ธา-ซ่าร์ จะมาพลาดอะไรแบบนี้”

“หลายร้อยปี? ”

“อ๊ะ? แค่พูดเล่นนะ”

 

 

แต่น้ำเสียงของหัวหน้าฟังดูไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด

หัวหน้าเป็นเผ่ามนุษย์ที่ไม่น่าจะมีอายุเกิน 100 ปี ได้หรอก…

คนที่จะมีเกินอายุขัยเฉลียได้ขนาดนั้น ถ้าไม่ถูกเผ่าพิเศษดัดแปลงร่างกายอย่าง [โฮป] ที่เป็นเจ้าขององค์กรหน่วยสำรวจเอกชน หรือเป็นลูกครึ่งพวกเผ่าอายุยืนยาว คงไม่มีทางเป็นไปได้…

หรือว่าหัวหน้าของตัวรวจสากล จะ— ไม่ใช่มนุษย์ปกติ?

เป็นมนุษย์ดัดแปลงอย่างงั้นหรือ?

 

 

“นี่คงไม่ได้คิดอะไรอย่าง [หัวหน้าไม่ใช่มนุษย์] อยู่หรอกใช่ไหม? ”

 

หูผีจมูกมดของจริง!

 

 

“… พักเรื่องล้อเล่นเอาไว้แค่นี้ก่อน ผมเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ซึ่งจากไฟล์ข้อมูลภาพที่ถ่ายมาได้ ผมคิดว่าคงถึงเวลาที่พวกเรา ตำรวจสากลควรจะเริ่มเคลื่อนไหวระดับสูงสุด”

“เคลื่อนไหวอย่างงั้นหรือครับ? ”

“ใช่ พวกเราจะออกหมายจับในวันแข่งจ้าวเวหา”

“วันแข่งจ้าวเวหาอย่างงั้นหรือครับ? ”

“ใช่ ถึงพวกเรายังไม่รู้ตัวจริงของชายที่ชื่อ บาร์-ธา-ซาร์ แต่ถ้าตามข้อมูลของคุณออนถูกต้อง ชายคนนั้นจะต้องเข้าร่วมชมในงานนี้ พร้อมกับพรรคพวกของมันจริงไหม? ถ้าจะจับมัน ก็ต้องบุกจับตอนที่มันกำลังจะลงมือทำความผิดไปพร้อมกับพรรคพวกของมันเนี่ยแหละ กรณีนี้ต่อให้ไม่รู้ถึงตัวจริงหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว และไม่มีวันหาช่องโหว่ของกฏหมายเถื่อดิ้นหลุดได้อีก”

 

 

พอได้ฟังแผนการของหัวหน้าแล้ว ผมก็ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาในทันที

 

 

“หัวหน้า… ถ้าใช้แผนนี้ บางทีคนที่เข้าร่วมงานอาจจะโดนลูกหลง… ไหนบอกว่าจะไม่ยอมให้มีคนนอกโดนผลกระทบไม่ใช่หรือครับ? ”

“เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะยังดีกว่าออกหมายจับก่อนวันงาน แล้วสุดท้ายเหลือเจ้า บาร์-ธา-ซาร์ ที่แสบที่สุดลอยนวลต่อไป ไม่ต้องห่วง ผมจะระดมมือหนึ่งทั้งหมดของตำรวจสากลให้ไปในวันงานวันนั้น เพื่อลดความเสียหายให้น้อยที่สุด”

“… รับทราบครับ”

 

 

สงสัยงานแข่งจ้าวเวหาคงได้ล่มกลางคันหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น

คงต้องไปเตือนคุณควอตซ์ ว่าไม่ควรร่วมชมงานแข่ง แล้วพาเด็ก ๆ หนีไปให้ไกลที่สุดจากที่นี่ซะ

 

 

“แล้วจะให้ผมทำอะไรบ้างครับ? ”

“ทำหน้าที่ตามติดเดสตินี่ย์ต่อไป ถ้ามีความเคลื่อนไหวแปลก ๆ หรือมีการซ้อนแผนหลอกพวกเราเกิดขึ้น ให้รีบแจ้งมาทางผมด้วย โดยเฉพาะกับ บาร์-ธา-ซาร์ ถ้าเห็นว่ามีอะไรที่แปลกไปเกี่ยวกับเขาแม้แต่ปลายเส้นผมเปลี่ยนสี ก็ให้แจ้งมาทางนี้ด้วยเช่นกัน”

“รับทราบครับ”

 

 

*ตรูด—*

 

 

สายถูกวางแทบจะในทันทีที่คุยจบ

รู้สึกเหนื่อย…

วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยจริง ๆ …

กี่โมงแล้วเนี่ย…

 

 

42:00 น.?

 

 

เวลาแบบนี้จะให้โทรไปหาคุณควอตซ์กับคุณแมรี่คงเป็นการรบกวนอย่างมาก

แถมอีกตั้งหลายวัน กว่าที่จะถึงวันแข่งจ้าวเวหา

งั้นตอนนี้ทำแค่ส่งเมล์เตือนไปก่อนแล้วกัน

 

 

ของคุณควอตซ์ แจ้งเรื่อง—

จะให้พูดว่าเดียวมีการก่อการร้ายก็คงไม่เหมาะ…

แต่คุณควอตซ์เชื่อเรื่องผีสาง วิญญาณร้าย งั้นบอกไปตรง ๆ เลยแล้วกัน ว่าวันงานอาจจะมีผีบุก ให้รีบพาเด็ก หนีไป

 

 

ส่วนของกลุ่มคุณลาพิส—

เคยแลกเบอร์โทรกับเมล์ติดต่อกับคุณเอโซเอาไว้ในครั้งล่าสุดที่เจอกัน

แถมจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา ถึงไม่เคยถามหรือบอกกันตรง ๆ แต่คิดว่าพวกเธอน่าจะเดาสถานะจริงของผมได้ ว่าผมกำลังทำหน้าที่อะไรอยู่

งั้นส่งเป็นเมล์แจ้งไปเลย ว่าคุณเทเรซ่ากำลังตกเป็นเป้าของกลุ่มคนบ้า

 

 

“…”

 

 

ไม่ไหว ๆ

ผมนี่แย่เรื่องการตั้งคำปริศนาชะมัด

ถ้าเมล์เกิดถูกศัตรูดักข้อมูลเข้าละก็ มีหวังผมได้คอขาดแน่

แต่… เหนื่อย! ขี้เกียจคิดแต่งคำพูดมากแล้ว! ส่ง ๆ มันไปเลยนี่แหละ!

อีกอย่าง ถ้าศัตรูมันจะดักข้อมูลเราจริง เราควรจะคอขาดไปตั้งนานแล้วหรือเปล่า?

 

 

ผมกดส่งข้อความออกไป แล้วล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ๆ ในทันที

ล้มตัวลงบนเตียง แล้วปล่อยตัวตามสบายไปกับเตียงเปล ที่ถูกออกแบบราวกับเป็นรังนกน้อยบนยอดไม้

นอน— อย่างผ่อนคลายราวกับเป็นลูกนกน้อยในรัง

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ณ โรงแรมอีกแห่งภายในเมืองหลวงบนยอดไม้

ห้องที่ถูกปิดม่านจนทึบ ไม่มีแม้แต่เงาของแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาภายในห้อง

 

 

“อีกกาดำ เหยื่อที่จับมาเป็นยังไงบ้าง? ”

“จะฆ่าข้าก็ฆ่าเลยสิวะ! — แต่คิดอีกที อย่าฆ่าข้าเลย ช่วยปล่อยข้าออกไปที!!!!”

“ตามเสียงตะโกนที่ได้ยินนั่นแหละครับท่าน บาร์-ธา-ซาร์ แข็งแรงมากจนหนวกหูเลยครับ”

 

 

ข้ากำลังโทรถามลูกน้องผู้ภักดี ถึงสถานการณ์ของ [เหยื่อ] ที่ให้จับมา

[เหยื่อ] เพื่อล่อให้ตัวจริงของเทพเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้มาปรากฏตัว

 

 

“จับตาดูต่อไป ถ้าพบผู้ตามมาช่วยเหลือ ให้เข้าต่อสู้และจับตัวมาให้ข้าซะ”

“ตามบัญชาครับ”

 

 

ไม่ตั้งคำถาม ไม่มีความสงสัยในคำสั่ง

สมกับที่เป็นอีกาดำ

 

 

ข้าวางสายแล้วเริ่มรินไวท์เพื่อเตรียมดื่มต่ออย่างมีความสุข

ถ้าอีกาดำสามารถเอาชนะคนที่ตามมาช่วยเหลือได้ คน ๆ นั้นคงไม่ใช่เทพ

แต่ถ้าอีกาดำแพ้ ตอนนั้นแหละ ที่ข้าจะรู้ว่าไอคนนั้นคือเทพเจ้า

แต่ก็อาจจะมีความเป็นไปได้อื่น ๆ ที่เทพเจ้าอาจทิ้งเหยื่อที่ข้าวางล่อ แล้วหาทางไล่สืบสาวมาถึงตัวข้าแทน

ดังนั้น ข้าเลยจงใจใช้โอกาสนี้ งานนี้ เหวี่ยงแห่ไปรอบด้านเพื่อเตรียมการควานหาตัวเทพเจ้าผู้สร้างโลก

 

 

หุ หุ หุ~

ใครกัน ที่เป็นเทพเจ้าตัวจริง?

จะมาในรูปแบบของคนจากตำรวจสากลหรือเปล่า?

หรือว่าเป็นผู้ที่อ้างตัวเป็นเทพเจ้าเผ่ามนุษย์สัตว์อย่างโนอาร์?

หรือจะเป็นนักบวชแปลก ๆ ที่มีประวัติลึกลับอย่าง กลุ่มนักบวชทั้งสาม?

หรือไม่แน่– อาจจะเป็นใครคนอื่น ที่อาจตามมาเอาตัวเจ้ายักษ์นั่นกลับไป

 

 

ข้าเริ่มจิบไวท์ลงคอ แล้วนึกย้อนไปทบทวนแผนการโง่ ๆ ทั้งหมดของตัวเอง

 

 

ข้าไม่สนหรอกว่าใครในองค์กรจะตาย

เพราะอย่างแผนการล่าสุด ข้าก็จงใจสร้างสถานการณ์เพื่อให้ข้อมูลรั่วไหล ต่อหน้าสายลับตำรวจสากลคนนั้น

นี่ยังคิดเลย ว่าวันงานจริง เราตั้งใจจะเปิดเผยหน้าตาตัวจริงของตัวเองด้วย

เพราะมันถึงเวลาอันสมควร ที่ข้าจะต้องชนกับเทพเจ้าที่มาปรากฏตัวบนโลกนี้ตรง ๆ แล้ว

ข้าไม่มีความจำเป็นจะต้องปกปิด หรือเล่นบทบาทสองตัวละครอีกต่อไป

 

 

แล้วแผนของข้า มันจะไม่เป็นอันตรายต่อท่านราชินีที่รักยิ่งของข้าหรอกหรือ?

เพราะข้าได้ดึงนางมาชมงาน เพื่อเป็นข้ออ้างในการดึงตัวน่าสงสัยอีกคนอย่าง [โนอาร์] มาอยู่ในงาน จ้าวเวหา

คำตอบนั้นคือ— ไม่มีทางจะเกิดอันตรายต่อท่านราชินีได้

เพราะผีที่ถูกใช้ในงานนี้ คือพวกที่ถูกข้าฝึกมาแล้ว

มันจะไม่ทำร้ายท่านราชินีผู้ไร้เดียงสาของข้าเด็ดขาด

 

 

ทุกอย่าง– กำลังเป็นไปตามแผนการ

ตั้งแต่วันที่ข้า “ฝัน” ถึง [นาง] ผู้นั้นในสมัยเด็ก ข้าก็เริ่มเฝ้าหาแต่ตัวจริงเทพผู้สร้างโลก

ค้นหา แล้วปราถนาที่จะฆ่า เพื่อให้คนที่เหมาะสมอย่างท่านราชินีแวมไพร์ ขึ้นเป็นเทพเจ้าของโลกใบนี้แทน

 

 

คำถามคือใครเป็นเทพเจ้า?

ข้าควรใช้วิธีไหน เพื่อล่อให้เทพเจ้าออกมา?

วิธีที่ง่ายที่สุด คงเป็นการป่วนโลกที่พวกเขาสร้างขึ้น

 

 

การที่ข้าสร้างองค์กรผิดกฎหมายอย่างคาร์นิวอยขึ้นมา ก็เพื่อการนั้น

ใช้องค์กรที่บิดเบี้ยว สร้างสถานการณ์อันวุ่นวายและเหมาะสม เพื่อทำพิธีเรียกวิญญาณร้าย ก่อความวุ่นวายบนโลกอย่างผิดเพี้ยน

ตอนนี้ ความโกลาหลได้ถูกบ่มจนได้ที่

งานแข่งครั้งนี้ ข้าได้จัดเตรียมเวทีทุกอย่างเอาไว้แล้ว

 

 

แผนการหลอกใช้องค์กร เพื่อล่อคนของตำรวจสากล

แผนการใช้นามของท่านราชินี เพื่อเชิญตัวโนอาร์มาดูงานแข่งเจ้าเวหา

แถมยังมีกรณีนักบวชทั้งสาม ที่มาอยู่บนทวีปนี้

เรื่องบังเอิญนั้นไม่มีอยู่จริง

ข้าว่านักบวชทั้งสาม8oนั้น คงไล่ตามเจ้าอีกาดำมาเพื่อช่วยเหยื่อที่ข้าวางล่อเอาไว้นั่นแหละ

แต่อาจจะมองได้ว่าเป็นการตามมาเพื่อช่วยเพื่อนก็เป็นได้?

 

 

“ชางฟังดูโกลาหล~”

 

 

ข้ายกแก้วไวท์ขึ้นมาดื่มอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

ยิ้ม แล้วดื่มให้สารเหลวอุ่น ๆ นั้นไหลผ่านลงคอ

ขอมอบความวุ่นวาย แด่– เทพทั้งสามผู้ชั่วร้าย—