“ทาฑิม!!! ”

ตำรวจหนุ่มกำลังส่งเสียงร้องด้วยความโกรธ ไปพร้อมกับรัวมือทุบซากเครื่องกลที่ถล่มลงมาปิดเส้นทาง

สีหน้าของเขาดูเหมือนคนที่กำลังกลืนเข็มลงท้อง

ไม่ใช่สีหน้าของคนที่รู้สึกเศร้าเสียใจจากการจากไปของสหาย แต่เป็นสีหน้าของคนที่กำลังรู้สึกเจ็บใจในความอ่อนแอของตัวเอง

 

 

ไม่คิดเลยว่าเจ้ายักษ์หื่นจะยอมเสียสละชีวิตเพื่อให้พวกเราหนีออกมากันก่อน

ทั้งที่เป็นคนอ่อนแอแท้ ๆ …

 

 

“… รีบไปกันต่อเถอะ อย่าให้เจ้ายักษ์นั่นเสียสละอย่างเสียเปล่าเลย”

เราเองก็รู้สึกหงุดหงิดไม่แพ้กัน

ทั้งที่มีพวกเราสามคนอยู่ด้วย แต่กลับไม่อาจปกป้องใครได้เลยสักคน

มันไม่ใช่ว่าพวกเรารู้สึกอยากปกป้องพวกนั้นหรอกนะ

 

 

จะว่ายังไงดีละ—

อัศวินผีสิงอมตะก็ดี

พรมที่สามารถลอบลักพาตัวพวกยักษ์โดยที่พวกเราสามคนไม่รู้สึกตัวก็ดี

เพราะถูกเล่นงานครั้งแล้วครั้งเล่า เลยทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกลูบคมอย่างรุนแรง

มันน่าหงุดหงิดชะมัด

 

 

***

ห้องโถงที่พวกเราหนีเข้ามา คือห้องอาหารขนาดใหญ่ที่มีเพดานสูงเท่าอาคารสองชั้น

พื้นหินถูกปูทับด้วยพรมขนสัตว์ชั้นดี พร้อมกับมีเชิงเทียนจุดไฟส่องสว่างวางรอบห้อง

บนโต๊ะไม้ตัวยาวใจกลางห้อง มีอาหารจำนวนมากถูกจัดเรียงวางเอาไว้ ราวกับเป็นการเตรียมรอคอยใครสักคนให้มานั่งล้อมโต๊ะอาหาร

 

 

หากมองออกไปที่ฝั่งหนึ่งของกำแพงสี่ด้าน จะพบกับกระจกผืนใหญ่ที่เชื่อมต่อไปทางสวนน้ำพุขนาดใหญ่

เมื่อพิจารณาจากสภาพของอาคารที่ปิดล้อมสวน จึงพอคาดการวาดเป็นแผนผังของอาคารขึ้นมาภายในหัวได้สำเร็จ

บางทีคฤหาสน์หลังนี้คงสร้างขึ้นมาในลักษณะสี่เหลี่ยมผืนผ้า โดยมีสวนน้ำพุตั้งคั่นอยู่ที่ส่วนใจกลางของอาคาร

 

 

“อาหารยังสด แถมสวนยังดูมีการตัดตกแต่ง… ”

เราพูดกับตัวเองเพื่อย้ำข้อมูลให้เข้าสมอง

 

 

น่าแปลก…

อาหารบนโต๊ะตัวนี้ถูกเตรียมมาเพื่อเสริฟให้ใคร?

ใครที่เป็นคนคอยดูแลตกแต่งสวนตรงหน้า?

ไม่น่าเป็นฝีมือของพวกผีสิงที่เจอเมื่อกี้ เพราะหากดูจากสภาพหมู่บ้านกับอัศวินเกราะ ก็พอจะรู้ได้ถึงระดับของสติปัญญาแล้ว

 

 

“คงเป็นฝีมือของตัวการหลัก คงไม่ใช่ว่าตัวการหลักในเหตุการณ์ลึกลับ ดันเป็นวิญญาณของพวกวีรบุรุษหรอกนะ…”

บางทีก็มีเคสแบบนี้เกิดขึ้นได้อยู่

ผีที่ตายโดยมีสิ่งเหนี่ยวรั้ง บางครั้งบางคราว จะกลายเป็นวิญญาณผีสิงประจำบ้าน

หากความปราถนาตกค้างรุนแรง บางครั้งก็จะกลายเป็น [คำสาป] ไป

 

 

*ตึ๊ก*

เสียง

มีเสียงคนกำลังเดินอยู่บนระเบียงข้าง ๆ

เสียงนั้นดังมาจากอีกฝั่งของกำแพงห้องอาหารที่พวกเรากำลังอยู่กันตอนนี้

แถมเสียงนั้นยังดังมากขึ้น— เข้ามาใกล้ห้องนี้มากขึ้นทุกขณะ

 

 

“ซ่อนตัวก่อน! ”

เรายังไม่อยากเสียพลังกายไปในการต่อสู้ที่ไม่จำเป็น

เพื่อนรักทั้งสองคนพยักหน้า

 

 

ส่วนนายตำรวจหนุ่มนั้น— เขายังดูสับสนกับเหตุการณ์อยู่…

กับอีแค่เห็นยักษ์ตัวเดียวสละชีวิตให้ จะมาผิดหวังอะไรกับตัวเองมากมายขนาดนั้นกันฟะ?

เราเลยจัดการตบหัวมันไปสักดอกเพื่อเรียกสติ

 

 

“โอ๊ย!? ”

เขาหันมาพวกเราแล้วหันไปมองทางประตูห้องอาหาร

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อรับรู้ว่ามีเสียงของใครบางคนกำลังตรงมาที่ห้องนี้

ขาทั้งสองข้างของเขารีบออกเดินตามพวกเรามาอย่างรวดเร็ว เพื่อเข้าไปหลบตามมุมอับของตู้เก็บจานชามที่วางเรียงรายเอาไว้

แน่นอนว่าพวกเราไม่พลาดท่าโง่ ๆ อย่างการทิ้งรอยเท้าเอาไว้บนพรมหรอกนะ

ถ้าจะให้เสี่ยงกับการถูกเจอตัว คงมีแค่ว่าผนังส่วนหนึ่งมันพังลงมาอย่างน่าสงสัยเนี่ยแหละ

 

 

แต่คงต้องขอบคุณความตัวเล็กของพวกเราสี่คน เลยทำให้ภายในห้องแห่งไม่มีร่องรอยใด ๆ ของพวกเราเหลือทิ้งเอาไว้อีก นอกจากผนังที่พังลงมาตรงนั้น

คงได้แต่อวยพรให้คนที่กำลังจะเข้ามาภายในห้อง คิดเอาเองว่าเป็นการพังโดยธรรมชาติ หรือไม่ก็มีผู้บุกรุก แต่เป็นผู้บุกรุกที่หนีไปจากห้องนี้แล้ว

 

 

*แกร๊ก*

เสียงเปิดประตูไม้ดังขึ้น

ความหนักของบานไม้กับบานพับที่ขึ้นสนิมเขรอะ ต่างเสียดสีซึ่งกันและกันจนเกิดเป็นเสียงที่ชวนให้รู้สึกเสียดแทงลึกเข้าไปในหัวใจ

 

 

*ตุบ* *ตุบ*

เสียงย่ำเท้าที่เบาบางราวกับเป็นเการเดินของแมวดังขึ้นบนพื้นพรมที่ปูทับบนพื้นหิน

แสงไฟจากเชิงเทียนที่ถูกจุดเรียงรายรอบห้อง ได้สะท้อนเงาของบุคคลปริศนาที่เยื้องย่างกายเข้ามาข้างใน

 

 

เธอเป็นหญิงสาวผมยาวร่างเล็ก

สวมชุดเมดสีดำที่มีชายกระโปรงยาวฟูฟ่อง

มีหางกับหูหนูอันเป็นเอกลักษณ์ของเผ่ามนุษย์หนูประดับคู่ติดบนร่างกาย

ถึงจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้จากจุดที่ซ่อนตัวอยู่ แต่ก็พอจะนึกภาพของเจ้าของเงานั้นออก

 

 

ไม่ผิดแน่

คนที่เข้ามาในห้อง ต้องเป็นเมดสาวที่ปรากฏบนภาพวาดในห้องโถงบันไดนั้นอย่างแน่นอน

 

 

“วันนี้ล้มเหลวอีกแล้ว… ”

เสียงของเงานั้นดังขึ้น

มันเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความเศร้าหมองชวนหดหู่

 

 

เงาสีดำของเมดสาวร่างบางกำลังนำมือของตัวเองลูบลงไปบนโต๊ะอาหาร

เธอลูบมัน แล้วเดินวนรอบโต๊ะหนึ่งรอบ ก่อนจะลูบมันซ้ำ ๆ ประหนึ่งกำลังมอบความรักให้กับลูกในไส้

บนพื้นพรมในจุดที่เธอยืน มีหยาดน้ำเล็ก ๆ หยดไหลรินลงกระทบเบา ๆ สองครั้ง

 

 

เหมือนจะเป็นหยดน้ำตา?

คงไม่ใช่หรอกมั้ง?

 

 

“แต่พรุ่งนี้… มันจะต้องสำเร็จ! เพราะว่าวันนี้เราได้วัตถุดิบชั้นดีมาอยู่ในมือแล้ว~”

เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเริ่มลงมือเก็บจานอาหารบนโต๊ะ

เธอนำมันไปวางเรียงบนรถเข็นที่นำเข้ามา

เก็บจนกระทั้งโต๊ะอาหารที่เลิศหรูว่างเปล่า แล้วเริ่มทำความสะอาดอย่างบรรจง

 

 

เธอไม่สนใจสภาพของผนังห้องส่วนหนึ่งที่พังลงมา

ไม่สนใจความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่กำลังสั่นไหวในอากาศ

ราวกับว่าโลกของเธอนั้นมีเพียงแค่โต๊ะอาหารตรงหน้า

พวกเรานี่โชคดีชะมัด

 

 

“เอาไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้นะคะ ที่รัก~”

เธอกล่าวร่ำลาหลังจากทำความสะอาดโต๊ะอาหารเสร็จ

ที่รักอย่างงั้นหรือ?

 

 

*ปึ่ง! *

เกิดเสียงปิดประตูไล่หลังดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงย่ำเท้าอย่างเป็นจังหวะบนระเบียงทางเดินข้างนอก

 

 

ตอนนี้ไม่มีเงาของสาวน้อยในชุดเมดสะท้อนอยู่ภายในห้องโถงอาหารอีกต่อไป

 

 

“ปลอยภัยแล้ว”

“ว่าแต่คนเมื่อกี้คือใครกันครับ? ถ้าจะบอกว่าเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่อยู่บนรูปตรงห้องโถง ก็ดูออกจะสาวเกินไปหน่อยนะครับ? ”

จริงอย่างที่เจ้าหนุ่มพูด

ถ้าเป็นสิ่งมีชีวิต ย่อมต้องแก่ตัวลงเมื่อเวลาผ่านไป

ลูกหลาน? ก็ไม่น่าจะใช่…

สิ่งที่ไม่แก่ตาย คงมีแต่พวกหุ่นยนต์หรือไม่ก็พวกวิญญาณติดที่เท่านั้น

ซึ่งเมดสาวคนนั้นไม่ใช่ร่างวิญญาณ ดังนั้นจึงเหลือเพียงคำตอบเดียว

เธอคนนั้นนะเป็น—

 

 

*โครม!! *

 

 

ผนังห้องฝั่งที่เราใช้บุกรุกเข้ามากำลังถูกพังโดยบางสิ่งที่พวกเราคุ้นเคย

สิ่งนั้นคือเกราะอัศวินที่ภายในว่างเปล่าสองตัว

แต่คราวนี้มันมาพร้อมกับสว่านขนาดยักษ์

บนร่างกายของพวกมันทั้งสองตัวเต็มไปด้วยรอยทุบจนบุบบี้ และเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีดำ

 

 

เลือดสีดำอันเป็นเอกลักษณ์ของเผ่ายักษ์…

 

 

“อย่าบอกนะว่าเจ้ายักษ์หื่นนั่นจะ— พวกเรา รีบหนีก่อนเถอะ”

เราบอกทุกคน พร้อมกับกระโดดแตะตู้ที่ใช้ซ่อนตัวให้ปลิวไปทางพวกมัน

เกิดเสียงจานชามแตกดังกระจายกึกก้องไปทั่วคฤหาสน์ พร้อมกับเกิดเสียงไม้แตกหักประกอบคู่เป็นดนตรีแห่งความวินาศพังทลาย

 

 

พวกเรารีบใช้จังหวะที่ชุลมุนวุ่นวาย วิ่งหนีออกผ่านประตูไปทางสวนหย่อมที่ตั้งอยู่ตรงใจกลางคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

 

 

“เสียงอะไร!!! ”

 

 

เราได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่นมาจากทางด้านหลัง

เสียงประตูไม้บานเดิมถูกเหวี่ยงเปิดออกอย่างรุนแรงท่ามกลางความวุ่นวาย

ทันทีที่สาวน้อยเมดกลับเข้ามาในห้อง พวกอัศวินสวมเกราะก็หยุดเคลื่อนไหวกลายเป็นรูปปั้นหินไป

 

 

“หะ— ห้องอาหารของนายท่านที่รัก!?! สถานที่แห่งความทรงจำเพียงหนึ่งเดียวของฉัน—!?! พวกแกทำอะไรลงไป!!! ”

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธราวกับเป็นคนบ้า

ไฟโทสะนั้นรุนแรงมากจนถึงขนาดที่ทำให้แม้แต่เรายังไม่อยากหยุดรอหันกลับไปมองดู

 

 

“ฝีมือของพวกหน้าใหม่ที่พาตัวมา!?! ฉันสั่งให้พวกแกจับเป็นพวกมัน ไม่ใช่ปล่อยให้พวกมันมาพังคฤหาสน์ของนายท่านแบบนี้!!! ไอพวกไร้ความสามารถ! อยากจะกลับไปเป็นหุ่นไร้ชีวิตแบบเดิมอย่างงั้นใช่ไหม!?! ”

 

 

พวกเราสี่คนรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต โดยทิ้งสาวน้อยที่กำลังลุกเป็นไฟเอาไว้ข้างหลัง

เกิดเสียงระเบิดดังไล่หลัง ตามด้วยแสงไฟวิญญาณที่แตกกระจัดกระจายไปรอบทิศทาง

พลังงานวิญญาณเข้มข้นมหาศาลเริ่มแผ่ขยายปกคลุมห้องโถงอาหารอย่างน่าหวาดหวั่น

ความเข้มข้นของพลังงานมิติคนตายเริ่มแผ่ขยายออกไปรอบทิศทาง จนกระทั้งปกคลุมไปทั่วคฤหาสน์ในพริบตา

 

 

“อึ๊ก…”

“ทรมาน—”

[x_x]

เพราะมีสัมผัสวิญญาณดีกว่าชาวบ้าน เลยทำให้รู้สึกเหมือนกับถูกจับกดลงไปใต้น้ำ

เป็นความรู้สึกที่อึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง

เป็นความรู้สึกที่ถูกบางอย่างกดทับร่างกายจนแทบไม่อาจก้าวขาออก

เป็นความรู้สึกที่น่าสะพรึง เสมือนหนึ่งกำลังยืนอยู่ต่อหน้า [เทวดาระดับฉกามาพจร] เทวดาระดับสูงที่มีระดับสูงยิ่งกว่าพวกเราที่เป็นเพียงแค่เทพระดับผู้คุมวิญญาณบาป

 

 

ให้ปะทะกับตัวตนระดับนี้โดยไม่มีแผนการ— ขอบอกเลยว่ามีแต่ตายหยังเขียด

 

 

“อั๊ก… ทรมาน… ”

แน่นอนว่าเจ้ามนุษย์หนุ่มที่มีสัมผัสทางวิญญาณย่อมได้รับผลกระทบของแรงกดดันนี้

เขาเอาสองมือกุมคอตัวเอง พร้อมกับพยายามสูบลมหายใจให้เข้าไปในปอด

แต่ไม่ว่าจะสูดอากาศเข้าไปมากเพียงใด สมองของเขาก็ไม่อาจจะรับรู้ได้ว่ากำลังหายใจ

แรงกดดัน ความเครียด กำลังทำให้ร่างกายของเขาเข้าสู่สภาวะหยุดนิ่ง

เข้าสู่สภาวะของคนตาย—

 

 

“หน่อย! ใครจะยอมปล่อยให้พ่อครัวมือหนึ่งถูกฆ่าทิ้งง่าย ๆ แบบนี้กัน! ”

สหายเทพไร้ขาว่าเช่นนั้นแล้วบินเข้าไปใกล้เจ้าหนุ่มมนุษย์

เธอสร้างพลังงานภูติ ควบคุมคลื่นพลังงานที่แทรกตัวอยู่ในระหว่างช่องว่างมิติ สร้างเป็นพื้นที่แยก ทำให้คลื่นพลังงานวิญญาณไม่อาจก้าวล้ำเข้าไปทรมานร่างกายของเขาได้

 

 

“อึ๊ก… ขอบคุณ…”

“ขอของตอบแทนที่ช่วยชีวิตเป็นอาหารหรูฝีมือของเจ้าสักมื้อแล้วกัน”

สหายเทพไร้ขาสร้างม่านสนามแม่เหล็กคลุมตัวเจ้ามนุษย์หนุ่ม แล้วพามันบินหนีเคียงคู่มากับพวกเรา

ที่ริมฝีปากของเธอเต็มไปด้วยน้ำลายแห่งความหิวโหย

เวลาแบบนี้ยังจะเห็นแก่กินอีกนะคุณเธอ~

 

 

[เอโซ เราควรหนีไปที่ไหนดี? มีกับดักอยู่รอบตัวพวกเราเลยงะ? _?]

เทพไร้หน้าชูป้ายคำถามยิงมาทางเรา

กับดักอย่างงั้นหรือ?

 

 

เราสั่งให้ทุกคนหยุดเคลื่อนไหว แล้วย่อตัวให้ต่ำกว่าพุ่มไม้หนาที่ขึ้นรายล้อมรอบสวนน้ำพุ

บรรยากาศรอบระเบียงของสวนนั้นไร้ซึ่งผู้คนหรือวี่แววของสิ่งมีชีวิต

ถึงจะมีความหนาแน่นของพื้นที่วิญญาณจนมิติแทบจะถูกฉีกแยกออก แต่ก็ไม่พบเห็นลักษณะของปีศาจผีสิงเลยสักตัว

 

 

มีกับดักอยู่จริงดิ?

แต่คนที่มีสัมผัสไวที่สุดในกลุ่มเราก็คือเทพไร้หน้า ดังนั้นเชื่อที่เธอเตือนเอาไว้ก่อนจะเป็นการฉลาดมากกว่า

 

 

เราลองหยิบก้อนหินขึ้นมาสามก้อน แล้วปามันไปบนระเบียงตามแต่ละจุด

 

 

*แกร๊ก*

ณ วินาทีที่ก้อนหินเล็ก ๆ ทั้งสามก้อนสัมผัสลงบนทางเดินบนระเบียงทั้งสามจุด

วินาทีนั้นพื้นหินฉับพลันได้แตกออก กลายเป็นหลุมกว้าง แล้วสูบก้อนหินเล็ก ๆ นั้นลงไปข้างใต้ในพริบตา

 

 

ในขณะเดียวกัน อีกจุดหนึ่งที่หล่นใกล้บันได

พื้นที่บริเวณนั้นเริ่มเคลื่อนตัวไหลคล้ายกับเป็นคลื่นน้ำ พาหินก้อนเล็ก ๆ ไปที่หน้าบันไดขั้นแรก

ฉับพลันนั้นบันไดหินได้ดีดก้อนหินให้กระเด็นขึ้นไปอยู่บนขึ้นบันได

ราวกันตกของบันไดนั้นเริ่มเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นกรงขังเหล็ก แล้วเลื่อนขั้นบันไดด้วยตัวเอง

เลื่อนขึ้นไปสู่ชั้นบน ก่อนจะเลื่อนลงมาสู่ขั้นล่างสุด แล้วเลื่อนขึ้นไปสู่ชั้นบนสุดอีกรอบ

มันเลื่อนขั้นบันไดตัวเองขึ้นและลงอย่างไร้จุดสิ้นสุด อยู่ภายในกรงขังเหล็กที่เล็กแคบ ราวกับว่าจะพยายามให้สิ่งที่มันเข้าใจว่าเป็นเหยื่อหมดแรงตาย

 

 

ส่วนหินก้อนที่สามที่หล่นไปบนระเบียงทางขวามือ—

 

 

*ตึง! *

 

 

มันคือเสียงของผนังที่กำลังเคลื่อนตัวกวาดทุกสิ่งตรงหน้าเข้าไปข้างในกำแพง

ผนังหินที่ดูไม่มีอะไรตรงนั้นได้แยกออกเป็นสองซีก แยกเขี้ยวเหมือนสัตว์ร้าย แล้วกลืนกวาดทุกสิ่งตรงหน้าหายเข้าไปภายในกำแพงของมัน

 

 

อืม… อันตรายจริง ๆ ด้วยแฮะ

บอกตามตรงว่าไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ว่ายังมีกับดักติดตั้งเอาไว้อยู่รอบระเบียงอีก

เพราะคราวนี้เราไม่ได้ยินเสียงเครื่องกลดังออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว

 

 

[ฉันจะไม่ยอมให้พลาดถูกลอบโจมตีเหมือนตอนที่อยู่บนทางเดินนั้นอีกแล้วค่ะ อะไรที่รู้สึกแปลก ๆ คราวนี้ฉันจะเป็นคนเตือนทุกคนให้เองค่ะ! >_<\]

เทพไร้หน้าเขียนข้อความยืดยาวบอกเราเช่นนั้น

 

 

“…ดูท่าว่าภายในสวนนี้จะปลอดภัยที่สุด ณ เวลานี้แล้วละ”

เพราะอย่างน้อยคงไม่มีใครบ้าพอมาติดตั้งกลกับดักอยู่ข้างในสวนพักผ่อนของตัวเอง

แล้วภายในสวนก็ไม่จำเป็นต้องมากังวลเรื่องวิญญาณผีสิงอีกด้วย

ดิน มี [วิญญาณของโลก] อาศัย

ต้นไม้ มี [วิญญาณของต้นไม้] อาศัย

มันไม่ใช่สิ่งไร้ชีวิตที่จะยอมให้มีวิญญาณมาเข้าแทรกแทรงร่างกายได้ง่าย ๆ

ดังนั้นภายในสวน ณ เวลานี้จึงปลอดภัยมากที่สุด

แต่ถ้าเมื่อไหรพวกศัตรูมันขยายขอบเขตการค้นหามาถึงตรงบริเวณนี้แล้วละก็—

 

 

“ (เอายังไงดี จะว่างานนี้ยากเกินมือควรหนีไปก่อน หรือยังอยู่ในขอบเขตที่ทุ่มสุดกำลังเอาชนะได้ดีนะ?) ”

ตอนนี้เราเริ่มพอที่จะเห็นความเป็นไปได้ของระดับพลังสูงสุดของศัตรูแล้ว

ถ้าสู้ตรง ๆ คงแพ้

แต่ถ้ามีแผนการ คงพอจะเอาชนะได้

เรา… ต้องการข้อมูลของศัตรูเพิ่ม—

 

 

เดียวก่อนสิ

คฤหาสน์หลังนี้สร้างตามรูปแบบผังสถาปัตยกรรมโบราณสินะ?

แถมยังเป็นคฤหาสน์หรูที่มีห้องทุกอย่างพร้อมสรรพ

ไม่ใช่ว่ามันอาจจะมีห้องสมุดขนาดใหญ่รวมอยู่ด้วยหรือเปล่า?

ห้องสมุด ห้องทำงานส่วนตัว สถานที่ ที่น่าจะมีข้อมูลสำคัญบางอย่างของเมดสาวน่าสงสัยคนนั้นบันทึกเก็บเอาไว้—

 

 

เราเริ่มกวาดตามองไปรอบพื้นที่สวน

มองแสงไฟและเงาที่ส่องสว่างลอดผ่านหน้าต่าง เพื่อคาดเดาว่าห้องไหน จุดไหน คือห้องที่น่าจะเป็นห้องสมุด

แล้วเราก็เจอ

 

“ตรงนั้นไง”

ที่ตรงหัวมุมอาคารถัดจากห้องโถงอาหารไปอีกราวหกช่วงเสา

ที่ตรงนั้นมีชั้นหนังสือจำนวนมากกำลังสะท้อนเป็นเงาอยู่บนหน้าต่างคริสตัลบานใหญ่บานนั้น