***วันที่ 51 เกอเนรับส์ ปี 126 เวลา 0:00 น.***

 

 

*ซ่า!*

“แค๊ก!”

 

 

น้ำเย็นที่จัด มันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ที่แสนสุข

มืด…

ที่นี่— คือที่ไหน…?

ไม่ใช่ห้องพัก โรงแรม หรือแม้แต่ร้านอาหารของตัวเอง

 

 

“ฮึ๊บ—!?!”

 

 

พอจะขยับแขนกับขา ก็พบว่ามันได้ถูกตรึงเอาไว้จนแน่นด้วยเชือกหนา

ทำไมแขนกับขาถึงถูกมัดตรึงเอาไว้?

เจ็บตรงส่วนโคนปีกหลัง แถมยังรู้สึกถึงแรงกดทับอันหนักอึ้งจากคลื่นพลังงาน

เป็นความรู้สึกเหมือนกับไปเดินอยู่ใต้พื้นที่ซึ่งมีสนามพลังต่อต้านคลื่นพลังเวทมนตร์

สำหรับเผ่าภูติ— ปีกภูติที่เป็นทั้งอวัยวะที่ใช้วิชาวิทยาศาสตร์เวทมนตร์ กับเป็นทั้งอวัยวะฟอกเลือด และหมุนเวียนเลือดแล้วนั้น การที่ต้องมาอยู่ใต้พื้นที่ซึ่งมีสภาวะคลื่นพลังงานต้านทานเช่นนี้ มันชวนทำให้รู้สึก—

 

 

“รู้สึกอึดอัด”

“ใคร!? ”

 

 

ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ไม่มีแม้แต่แสงสว่างแห่งนี้ มีใครคนอื่นอยู่ด้วย

 

 

“อึดอัด หายใจไม่สะดวก อีกทั้งใช้พลังภูติไม่ได้ ถ้าเพิ่มสนามพลังงานให้รุนแรงขึ้นมากพอ เธอที่เป็นเผ่าภูติก็จะตายสินะ? ”

 

 

เงามืดที่ไม่รู้จักมีการเคลื่อนไหว

ตอนนั้นเองที่เกิดคลื่นเสียงความถี่สูงดังหวีดเสียดแก้วหู

 

 

เจ็บ!

รู้สึกเหมือนมีใครสักคนเอามีดที่มองไม่เห็นมากรีดลง ณ ปีกใจกลางหลัง

ทรมาน!

ราวกับว่าตัวเองกำลังกลืนน้ำเย็นลงไปจนท่วมปอด

ไม่อาจจะหายใจเติมเต็มอากาศ ถึงแม้ว่าจะพยายามอ้าปากสูดลมหายใจ

 

 

“!!!!”

*กึก—*

 

 

เกิดเสียงหมุนของเครื่องจักร ก่อนจะตามมาด้วยความรู้สึกกดทับที่เบาบางลงมา

 

 

“แฮก… แฮก… กะ— แกเป็น… ใคร… ”

 

 

ฉันเค้นเสียงถามออกไปด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับทบทวนเหตุการณ์ย้อนหลัง

จำได้ว่าตัวเองกำลังอารมณ์เสียงมาก ที่งานเลี้ยงเปิดร้านพังไม่เป็นท่า

ตัวเองเลยมาดื่มให้เมามาย เพื่อกะจะให้ลืมทุกอย่าง

ภาพสุดท้ายที่จำได้ คือเหมือนจะมีพนักงานแปลกหน้ามาเสริฟไวท์ให้ ก่อนจะหมดสติไปกลางคัน

 

 

มีคนลักพาตัวฉันมา…

 

 

“แกเป็นใคร? ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้? ”

 

 

ฉันจำได้ว่าไม่เคยไปก่อความแค้นให้ใคร

หรือถ้าจะพูดให้ถูก คือคนที่น่าจะแค้นฉัน มันน่าจะตายไปหมดแล้ว

ถ้าจะมี ก็คงเป็นแค่ยัยลูกสาวของพ่อแม่ที่ไปทำร้ายคุณออนในสมัยเด็ก ที่ฉันสั่งให้จับมาทำเป็นอาหาร แต่พลาดท่ารอดมือไปได้

 

 

หรือจะเป็นยัยนั่น?

แต่ในความทรงจำสุดท้าย ภาพของคนที่ทำให้ฉันสลบ น่าจะเป็นเผ่ายักษ์ไม่ใช่หรือ?

 

 

” กะ— แกคือเด็กสาวลูกครึ่งที่ชื่อโรโยตี้อย่างงั้นเรอะ? ”

“… แล้วแต่แกจะคิด”

 

 

อีกฝ่ายไม่ยอมตอบ

ถึงจะไม่แน่ใจตัวตนของอีกฝ่าย แต่ฉันมั่นใจได้ว่านี่เกิดจากความแค้นที่มีต่อฉันอย่างแน่นอน

 

 

มันเคยมีคำกล่าวว่าถ้ากล้าที่จะฆ่า ก็ต้องพร้อมยอมรับที่จะถูกฆ่า

ฉันเองก็ทำใจเอาไว้อยู่แล้ว ว่าสักวันคงถึงคราวตัวเองที่จะถูกฆ่า

 

 

” ฮึ ฮึ ฮึ”

“มีอะไรน่าขำ? ”

“เปล่า… แค่รู้ตัวว่ากำลังจะตาย แลยอดขำไม่ได้นะ เอาเลยซี่? ฆ่าฉันได้เลยเซีย~”

 

 

ฉันจะไม่ร้อง

ฉันจะไม่ส่งเสียง

แกจะไม่ได้อะไรเลยจากฉัน ทั้งความรู้สึกที่ได้แก้แค้นหรือแม้แต่ความสะใจ

หลังจากที่แกฆ่าฉันไป มันจะเหลือแต่ความว่างเปล่า แล้วไม่เหลือเป้าหมายใด ๆ ในชีวิตของแกอีก

ส่วนฉัน อย่างมากก็แค่กลับไปเป็นก้อนโปรตีนเท่านั้น

 

 

เอาเลย มาฆ่าฉันเลยซี่—

 

 

“โฮ่? ”

 

 

เจ้าของเงามืดเดินเข้ามาใกล้ในระยะประชิด

ใบหน้าที่จับจ้องมาทางฉัน คือใบหน้าของสตรีเผ่ายักษ์ที่มีผมสีฟ้า ดวงตาสีทอง ผิวสีเทา เขาสีดำ

แต่ทว่าครึ่งใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งของเธอ…

อีกครึ่งมัน—

 

 

“!!!”

 

 

อีกครึ่งใบหน้า— กำลังสวมทับด้วยหน้ากากสีขาว ดวงตาลึกกลวงโบ๋ และเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาสีดำ

เป็นใบหน้าที่เหมือนกับไอสัตว์ประหลาดที่มาบุกร้านของฉันไม่มีผิด

 

 

ตะ— ตัวอะไร!?!

นี่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต!

มันเหมือนเป็นผีร้ายมากกว่า!

 

 

“งั้นแสดงว่า [พวกเรา] ทำได้ตามใจชอบเลยสินะ? ”

” [พวกเรา] แก้แค้นได้ทุกวิธีเลยสินะ? ”

 

 

ใบหน้าที่เป็นฝั่ง [คน] นั้น นิ่งเฉยดูไร้วิญญาณ

ส่วนครึ่งใบหน้าที่เหมือนผีสางหน้ากากขาว มันกำลังยิ้มเย้ยหยั่น

มันไม่รอให้ฉันได้ตั้งสติ แล้วนำมีดทำครัวเล่มหนึ่งที่ลับจนคม มาเฉือนเนื้อต้นแขนของฉันออกไปสด ๆ

 

 

“!!”

 

 

เจ็บ!

แต่ถึงจะเจ็บแค่ไหน ฉันจะไม่ยอมกรีดเสียงออกไปเด็ดขาด

ฉันคือลาฟาเซีย สตรีสูงส่งอันดับหนึ่ง ผู้ที่สวยงามที่สุดในเผ่าภูติ!

ด้วยศักดิ์ศรีของฉัน จะไม่ยอมตายอย่างหมาข้างถนน หรือยอมให้เป็นไปตามอย่างที่แกปราถนา!!

 

 

ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่ความเจ็บปวดมันยังคงแผ่ขยายต่อเนื่อง

หลังจากขบฟันทนทรมานมาได้ราว 5 นาที ความเจ็บปวดก็หยุดลง

เสียงมีดได้หายไป เหลือทิ้งเอาไว้แค่แขนซ้ายซึ่งถูกเลาะเนื้อออกถึงกระดูก ผ้าพันแผล กับขวดเลือด ที่ต่อเลี้ยงยื้อชีวิตเอาไว้ไม่ยอมให้ตาย

 

 

“หุ หุ หุ เนื้อ~ เนื้อ~”

 

 

มันพูดเพียงคำเดียวอย่างมีความสุข แล้วจุดไฟด้วยเต่าถ่านขึ้นตรงหน้าของฉัน

 

 

*ฟู่!*

 

 

เสียงสะเก็ตไฟและน้ำมันแตกดังขึ้น

กลิ่นหอมเริ่มลอยโชย

อย่าบอกนะว่า—

 

 

“ร่างกายบาดเจ็บ คงต้องการโปรตีนเพื่อฟื้นฟูร่างกาย~”

“!!! ไม่— ”

 

 

*ฉัวะ!*

 

 

มันกำลังใช้อุปกรณ์บางอย่างมาง้างกรามให้อ้าออก เพื่อนำเนื้อที่ย่างจนสุก มาแนบบนลิ้นทั้งที่ตัวเนื้อย่างยังมีสภาพร้อนจนลุกไหม้

 

 

“!!!”

 

 

เจ็บ เจ็บ เจ็บ!

เนื้อร้อน ๆ ที่ไม่ได้ผ่านการเคี้ยว มันกำลังย่างลิ้นของฉันจนสุก

พอมันแนบลิ้นของฉันจนมีกลิ่นไหม้ออกมา มันก็ตัดลิ้นของฉันออก แล้วโยนชิ้นเนื้อให้ไหลผ่านช่องอาหารลงท้องไปอย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกมันช่างทรมาน ราวกับถูกจับกรอกด้วยน้ำร้อนเดือด

อีกทั้งยังอึดอัด เพราะเกือบติดลำคอจนขาดใจตาย

แล้วยังเจ็บปวดด้านจิตใจ ราวกับมีบางอย่างในอกถูกทำให้แตกสลาย

 

 

คำที่หนึ่ง

คำที่สอง

คำที่สาม

 

 

น้ำตา— กำลังเริ่มนองใบหน้า

 

 

พอเนื้อแขนซ้ายหมด มันก็ต่อด้วยเนื้อแขนขวา

 

 

ทั้งเอาไปทำเนื้อต้มยำ

ทั้งทำลูกชิ้น

 

 

ไม่เพี่ยงแค่หั่นเนื้อออก แต่ยังฉีดสารกระตุ้นตับ แล้วคว้านตับออกมาทำเป็นฟัวกรา

นำขาของเราไปแช่ถังเหล้าจนมีสีแดงเปื่อยยุ่ย แล้วตัดออกมาทำจานอาหารสเต็ก

 

 

“อ่างอีอ่อ! อ๊างงงงงงง!!!”

 

 

เจ็บ เจ็บ เจ็บ!

ไม่ไหวแล้ว! ฉันไม่ไหวแล้ว!

การถูกเอาไปทำเป็นอาหารทั้งเป็น มันจะเจ็บเกินไปแล้ว!

 

 

“พึ่งจะรู้สึกตัวอย่างงั้นหรือ? ”

“!!”

 

 

ใบหน้ากากสีขาวที่ยิ้มเยาะนั้นกำลังหันมาทางฉัน

มันฉีกยิ้ม

ฉีกยิ้มกว้างจนถึงใบหูของตัวเอง พร้อมกับหยิบเครื่องจักรบางอย่างออกมา

สิ่งนั้นมันคือเครื่องช่วยชีวิต อย่างหัวใจเทียม กับปอดเทียม

 

 

” นี่— พึ่งจะเริ่มเท่านั้น—”

“! อังอูอ่าอี่!!!”

 

 

ไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้องดังออกไป นอกจากภาษาที่ฟังไม่เป็นศัพท์

เพราะลิ้นกับฟันถูกเลาะออกไปหมดแล้ว

 

 

ไม่…

ถ้านี่คือฝัน ได้โปรดช่วยตื่นขึ้นมาที…

เจ็บ…

การถูกทำอาหารทั้งเป็น ทำไมมันเจ็บ…

ฉัน… ฉันผิดไปแล้ว…

ฉันขอโทษ…

ได้โปรดปล่อยฉันไปที…

เจ็บ…..

….

..

.

 

 

***

รายงานข่าวจากสำนักข่าว เยลโล่ & ออโทเครส

วันนี้เวลา 11 นาฬิกา ตรง มีคนพบศพของเผ่าภูติในที่ทิ้งขยะของทางเทศบาล หมูเกาะเทียม ในเขตพื้นที่พักย่านดัง

จากการชันสูตรศพ พบว่าศพนี้เป็นของ [ลาฟาเซีย] อายุ 21 ปี เจ้าของร้าน [ภูติโภชนา] ชื่อดัง และยังเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งชมรมคนกินเนื้อที่พวกเรารู้จักกันเป็นอย่างดี

สภาพศพนั้นถูกทำลายออกเป็นส่วน ๆ มีสภาพของการถูกแล่ออกอย่างจงใจ ราวกับเป็นการแล่เนื้อทำอาหาร

ทางตำรวจคาดว่านี่เป็นคดีฆาตกรรมของคนโรคจิต

คนร้ายน่าจะมีอุปนิสัยวิปริต ถือเป็นอันตรายอย่างมาก

ทางตำรวจกำลังเร่งสืบสวนเพื่อตามหาคนร้ายให้ได้เร็วที่สุด

อนึ่ง หากประชาชนพบเห็นเบาะแสหรือเจอบุคคลที่เข้าข่ายว่าเป็นคนร้าย ขอความร่วมมืออย่าลงมือจัดการเอง และควรติดต่อเจ้าหน้าที่ ที่เกี่ยวข้อง หรือประสานงานกับองค์กรอิสระอย่างนักสำรวจเพื่อทำการจับกุม และสืบสวน

จบรายงานข่าวด่วนภาคเช้า เยลโล่ & ออโทเครส

***