“แฮก… แฮก…”

 

 

ลูกครึ่งเผ่ามนุษย์แมวคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างหมดเรี่ยวแรงไปตามถนนด้วยหน้าตาที่สิ้นหวัง

ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว อีกทั้งการแต่งตัวที่สวมผ้าคลุมปิดบังใบหน้า และกลิ่นเหม็นอับเปรี๊ยวของเลือด จึงทำให้ผู้คนที่กำลังเดินสวนทางเธอ ต่างพร้อมใจกันถอยออกห่าง

สีหน้าที่แสดงปรากฏของพวกเขา สามารถบ่งบอกได้ถึงความรังเกียจที่มีต่อสตรีเผ่ามนุษย์แมวผู้นี้

แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้มีท่าที หรือแสดงความใส่ใจต่อสายตาที่ไม่พอใจซึ่งกำลังทอดมองตรงมาทางเธอ

 

 

“แฮก… แผนการแก้แค้นของฉัน… พังหมด…”

 

 

เธอเอาแต่บ่นด้วยเสียงที่แผ่วเบากับตัวเอง แล้วเดินต่อไปด้วยร่างกายที่กำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

สายตาที่กำลังจะดับแสง ทำได้เพียงแต่เฝ้ามองเส้นทางเพื่อจะนำตัวเองไปให้ถึงสถานที่พำนัก

 

 

ในตอนนั้นเองที่มีภาพของเจ้าหน้าที่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศกำลังสะท้อนขึ้นมาบนนัยตาสีฟ้าของเธอ

ที่ด้านหลังของเจ้าหน้าที่คนนั้น มีชาวบ้านที่ไม่รู้จักกำลังจูงลูกสาว พร้อมกับชี้นิ้วซ้ายมาทางเธอ ราวกับกำลังร้องเรียนบางสิ่ง

 

 

ไม่แปลก…

ถ้าไม่มีคนไปแจ้งตำรวจ ทั้งที่เธออยู่ในสภาพอาบเลือดตรงขาซ้ายนี่สิถึงจะแปลก

 

 

*ตู้ม!*

 

 

เธอรีบกระโดดลงทะเลที่ติดอยู่กับสะพานทางเชื่อมเกาะแทบจะในทันที

ปล่อยให้ร่างกายจมดิ่งลงไป

จมดิ่งลงไปพร้อมกับความเสียใจที่ไม่อาจสังหารผู้ที่ฆ่าบิดากับมารดาของตัวเอง

ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของมัน

 

 

“เพราะเจ้าออน… คนเดียวเลย… ทั้งสมัยก่อนและปัจจุบัน เพราะมันคนเดียว…”

 

 

เธอ โรโยตี้ กำลังร่ำไห้ให้กับโชคชะตาอันโหดร้ายของตัวเอง—

 

 

***

ในอดีต

ในช่วงเวลาที่เธอยังเป็นเด็กตัวเล็กที่แสนจะบริสุทธิ์

ในช่วงเวลานั้น เธอเคยมีคนรักคนหนึ่ง

 

 

“นี่ โรโยตี้ เรามาเล่นกันเถอะ!”

“อืม!”

 

 

เขาคนนั้นเป็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาล ที่มีดวงตาน่ารักและซื่อไร้เดียงสา

เธอชอบนิสัยที่แสนจะซื่อตรงของชายคนนั้น

 

 

“ไว้พรุ่งนี้มาเล่นกันอีกนะ!”

“อะ— อื่ม!”

 

 

พอรู้ตัวอีกที เธอก็ตกหลุมรักชายคนนั้นไปเสียแล้ว

 

 

โรโยตี้กับออน-เอ็ซท เป็นเพื่อนสมัยเด็กบ้านใกล้เรือนเคียง

พ่อกับแม่ของพวกเขา ต่างเป็นนักการเมืองให้กับเขตปกครองของเผ่ามนุษย์บนทวีปออโรร่า

ถึงจะอยู่กันต่างพรรคต่างขั้ว แต่หากให้ไปถามเพื่อนบ้านคนไหน พวกเขาต่างมีแต่จะตอบพร้อมใจกันว่าบ้านสองหลังนี้สนิทฉันท์มิตร ราวกับเป็นครอบครัวร่วมสายเลือดเดียวกัน

 

 

แรกเริ่มทำเพียงแค่อยากทำความรู้จัก

อยากรู้— อยากรู้มากกว่านี้ จึงสืบลึกลงไป

ลึก— จนค้นพบความจริง

ว่าพ่อของเพื่อนรัก คือนักการเมืองที่ทำการค้าสีดำ อีกทั้งยังใช้เส้นสายของตัวเองในทางมิชอบ

ไม่เพียงแค่ประพฤติมิชอบ หากแต่ยังมีหลักฐานบ่งชี้มากมายว่าเขาคือผู้อยู่เบื้องหลังสังหารคู่แข่งทางการเมืองทั้งหลาย

รวมไปถึงรู้แผนการร้าย ที่พ่อของเพื่อนเธอ— พ่อของ ออน-เอ็ซท ปราถนาจะทำให้ครอบครัวของเธอไม่อาจอยู่ในสังคมของเผ่ามนุษย์ได้อีก

เธอรู้เรื่องราวทั้งหมด เพราะใช้สถานะตัวตนที่เป็นเพื่อน แอบลอบเข้าไปในห้องทำงานของพ่อเขา จนได้เห็นข้อมูลบันทึกเหล่ากับตาของตัวเอง

 

 

ทำไม—

ทำไมพ่อของออนที่ดูเป็นคนซื่อตรงถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้—

แล้วเธอละ? ออน? เธอเองก็มีนิสัยเหมือนอย่างพ่อของเธอหรือเปล่า

 

 

ผู้ที่ไม่เคยสัมผัสถึงความชั่วร้าย อาจมองโลกผิดเพี้ยนเพียงแค่ให้ประจักความเป็นจริงอันชั่วร้าย

เด็กน้อยได้กลายเป็นกระดาษสีดำอย่างสุดโต่ง เพราะถูกย้อมในขณะที่กระดาษนั้นยังขาวบริสุทธิ์

เธอ— ที่เวลานั้นที่ยังเด็ก ไม่อาจรู้สึกเชื่อใจสหายที่เป็นรักแรกของเธอได้อีกต่อไป

 

 

เพราะใกล้ชิดจึงสนิทสนม

เพราะสนิทสนมจึงเกิดเป็นความรัก

ยิ่งรัก ยิ่งค้นหา

ยิ่งค้นหา ยิ่งหน้ามืดตาบอด

รักสุดหัวใจ ฉับพลันสะท้อนกลับเป็นความเกลียดชังที่หยั่งรากลึกสุดจะวัดได้

 

 

เธอ โรโยตี้ จึงได้วางแผน—

ลอบเข้าไปในบ้าน ทำหลักฐานปลอม เพื่อให้ตำรวจมาสืบจนเจอหลักฐานการทุจริตที่เป็นของจริง

 

 

เธอทำสำเร็จ

 

 

พ่อของเพื่อนถูกจับเข้าคุก ทรัพย์ถูกอายัด แล้วครอบครัวของเพื่อนรักก็หายตัวไปตลอดกาล

เธอ— ไม่ได้เจอกับเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นรักแรกของเธออีกต่อไป

ถึงกระนั้นเธอเองก็ไม่ได้คิดที่อยากจะกลับไปตามหาเขา

เพราะเธอได้ตัดทิ้งรักแรกและความรู้สึกไป ตั้งแต่ที่ความรักได้กลายเป็นความเกลียดชังไปแล้ว

 

 

หลังจากนั้น

โรโยตี้ได้เติบโตขึ้นมาเรื่อย ๆ บนฐานของความรู้สึกที่ไม่อยากจะไว้ใจใครอีก

เธอคนนั้น ยิ่งโต ยิ่งรู้จักด้านมืดของโลก

เธอได้รู้ว่าแม้แต่พ่อแม่ของตัวเอง ก็ไม่ได้ใสสะอาดอย่างที่เธอเข้าใจในวัยเด็ก

แต่เพราะเป็นพ่อแม่ของตัวเอง เธอจึงยอมรับความชั่วร้ายของผู้ให้กำเนิดตัวเองโดยสมัครใจ

 

 

เธอได้เห็นโลกผ่านสายตาในมุมมองของโลกสีดำ

ได้เห็นการหักหลัก เห็นมิติของ ความโลภ เอาแต่ใจ เอาตัวรอด บนบรรทัดฐานแห่งสันดานชีวิต

 

 

กระดาษที่ดำ ได้ดำแปดเปื้อนจนไม่อาจมีวันกลับมาขาวสะอาดได้อีกต่อไป

 

 

***

*บุ๋ง!!*

 

 

ราวกับตื่นขึ้นมาจากความฝัน

ผู้หญิงที่กระโดดลงไปในน้ำ ได้เผลอสำลักน้ำก้อนใหญ่ออกมาจากปากของตัวเอง

สองมือรีบตะกายควานหาแสงสว่างข้างหน้า เพื่อว่ายให้ผุดขึ้นสู่ผิวน้ำ

ปากอ้าเปิดกว้างสุดกำลัง สูบอากาศเข้าปอดเพื่อต่อชีวิตที่ใกล้ดับ

 

 

“แฮก! แฮก! นึกว่าจะตาย… ไปแล้ว… ไม่น่าเลย… ไม่น่าลงมือคนเดียวเลย…”

 

 

เธอพูดกับตัวเองราวกับคนที่เป็นบ้าเพราะความสิ้นหวัง

 

 

“คุณพ่อ… คุณแม่… ถึงพวกท่านจะไม่ใช่คนดี… แต่พวกท่านทำเพื่อชีวิตของฉัน… ฉันต้องแก้แค้น…”

 

 

เธอพูดเช่นนั้น แล้วมองไปที่ร้านค้าทรงไข่ซึ่งตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

ร้านที่ควรจะดูเหมือนร้านใหม่ตรงนั้น ได้มีสภาพเป็นเศษซาก และเต็มไปด้วยฝูงชนที่เข้ามารุม

 

 

“ทั้งที่พยายามสืบจนเจอเบาะแสของคนร้าย… ดันโง่ทำพลาดเองเสียได้… ถ้าออนไม่เข้ามาขวางละก็… ถ้าพ่อค้าคนนั้นไม่ได้หลอกให้เราซื้อกล่องบ้า ๆ นั้นมา…”

 

 

เธอพูดกับตัวเองอย่างเจ็บแค้น

เธอไม่คิดเลยว่าเพื่อนสมัยเด็กที่เกือบลืมใบหน้าไปแล้ว จะกลับมาหลอกหลอนและทำให้แผนการทั้งหมดของตัวเองต้องพัง

 

 

“แผนของฉัน พังหมด…”

 

 

แผนการของโรโยตี้…

โรโยตี้

เธอมีความสามารถในการสืบสวนและแกะรอยที่เก่งกาจ จากประสบการณ์ในการช่วยคุณพ่อของเธอสืบข้อมูลจากคู่แข่งทางการเมืองมาตลอดชีวิต

ในตอนที่เธอรู้ข่าวว่าพ่อแม่ถูกสังหาร เธอก็เริ่มที่จะลงมือสืบหาคนร้ายในทันที

 

 

แรกเริ่ม เจอแค่ร่องรอยว่าเป็นเผ่าภูติ

สืบย้อนรอยกลับไปตามเส้นทาง จนไปจบลงที่ชื่อของร้านภูติโภชนา กับการโอนเงินสูงอย่างผิดธรรมชาติจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง

ราวกับเป็นค่าจ้างลอบสังหารใครสักคน…

 

 

ใช่— โรโยตี้ใช้ข้อมูลที่ไม่มีหลักฐานแน่ชัดเหล่านี้ ฟันธงว่า [ลาฟาเซีย] คือตัวการที่สั่งสังหารพ่อแม่ของเธอ

มันอาจดูบ้า เพราะถ้าฆ่าคนผิด นั่นอาจเป็นตราบาปไปตลอดชีวิต

 

 

แต่โรโยตี้นั้นไม่สนใจเรื่องเหล่านั้นหรอก

เธอไม่สนใจ

เพราะโลกนี้มันเต็มไปด้วยความชั่วร้ายกับความเข้าใจผิดอยู่แล้ว ใยจะต้องไปสนใจความถูกต้องด้วยเล่า?

ถ้าฆ่าคนผิด เดียวค่อยไปหาตัวการร้ายตัวจริงก็จบเรื่องจริงไหม?

 

 

แผนการสังหารของโรโยตี้จึงเริ่มขึ้นนับจากตอนนั้น

เธอทำตั้งแต่เตรียมยาพิษ ยานอนหลับ ลูกดอก และสิ่งของต่าง ๆ

 

 

จนกระทั้งเธอได้ไปพบกับกลุ่มนักบวชแห่งวิหารเทพทั้งสามโดยบังเอิญในวันที่ 40

นักบวชแห่งวิหารเทพทั้งสาม ที่มีความสามารถระดับสังหารสัตว์ระดับไคจูลงได้

ถ้าสร้างหนี้บุญคุญเอาไว้ น่าจะเอามาใช้ประโยชน์ในแผนการลอบสังหารได้หรือเปล่า?

 

 

ด้วยความคิดเช่นนั้น เธอจึงเริ่มที่จะสร้างบุญคุญกับเหล่าสามสาว

อ้างตัวเป็นแฟนคลับ แล้วเสนอตัวเองเป็นเงินถุงเลี้ยงพวกเธอ

ไม่ใครที่รักเงินยูนิต จริงไหมละ?

แต่ทว่าเป็นเพราะระยะเวลาในการสร้างความสัมผัสนั้นช่างสั้นนัก ในขณะที่วันเริ่มแผนลอบสังหารเข้ามาใกล้

ด้วยความที่สร้างหนี้บุญคุณระดับสนิทนับเป็นครอบครัวไม่ทัน เธอจึงเลือกที่จะใช้แผนลงมือด้วยตัวเอง

 

“ฉันพลาด…ไม่เอาแล้ว… งานฆ่าคนไม่ใช่งานของฉันเลย… ตลอดมาเอาแต่สืบกับล่อลวงจิตใจคน… งานนี้มันเกินมือเกินไป… ไปหาพวกเรนเจอร์… ได้เวลา… ใช้ประโยชน์จากหนี้บุญคุญ…”

 

 

สตรีลูกครึ่งคนนี้กำลังหลังชนฝา

ถึงสร้างหนี้บุญคุณระดับสนิทนับเป็นครอบครัวไม่ได้ แต่เธอคนนี้ที่ไปไม่ออกแล้ว

เธอกำลังโหยหาที่พึ่ง เหมือนกับเป็นลูกแมวที่ไร้บ้านต้องการหาแหล่งพักพิงเช่นนั้น

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเริ่มว่ายไปกับกระแสคลื่นทะเล เพื่อพาตัวเองไปให้ถึงฝั่งของเกาะท่าอากาศยานอวกาศ

 

 

แผนการลอบฆ่าจะต้องดำเนินต่อไป

ฉันจะแก้แค้นพ่อแม่ของฉัน

น้ำทะเลจะช่วยชำระเลือด

ร่องรอยของเธอจะเลือนหายไปกับสายน้ำ

ไม่มีใครเห็นใบหน้าของฉันนอกจากเขาคนนั้นที่อยู่ในระยะใกล้

จะไม่มีใครควานหาคนร้ายที่แท้จริงถูก

 

 

ดังนั้นแล้ว

รายชื่อของผู้ที่ต้องถูกฆ่า คราวนี้จะไม่ใช่มีแค่หนึ่งแต่เป็นสองคน

หนึ่งคือลาฟาเซีย

กับอีกคนคือ—

ออน-เอ็ซท

พยานเพียงหนึ่งเดียวที่รู้จักเธอ