เปลือกโดมที่หุ้มร้านได้ถูกทำลายจากบางสิ่งที่มาจากโลกภายนอก

ในยามที่สิ้นหวังถึงขีดสุด แสงสว่างจักทอดตัวยาวลงมา ณ ใจกลางโดมสีดำ

แสงนั้นได้เผยร่างของความหวัง ที่ปรากฏตัวราวกับเป็นเทพธิดาลงมาจุติ

สองสตรีผมสีฟ้ากับผมสีแดงสลับขาว และหนึ่งมังกรเกล็ดสีน้ำตาลอ่อน

 

 

“มิตรแห่งเสียงเพลงและความเที่ยงธรรม เปอร์ไซต์ ปรากฏตัวแล้วค่ะ!”

*กรรร!*

[แทน แท่น แท้น!]

 

 

สองสาวกับหนึ่งมังกร กำลังโพสท่าแปลก ๆ อยู่ตรงใจกลางโดมสีดำที่มีแสงสว่างจากโลกภายนอกส่องตรงลงมา

 

 

“พบศัตรูกับซากคริสตัลเจ็ดสี รูปแบบที่คล้ายกับสิ่งที่ทำให้เจ้าดำเป็นบ้า! คนร้ายต้องอยู่แถวนี้! เอาละได้เวลาดมกลิ่นหาคนร้ายค่ะ! *ฟุตฟิต~* *ฟุตฟิต~*”

[เธอเป็นเผ่ามนุษย์นก แล้วได้กลิ่นอย่างงั้นหรือคะ?]

“เปล่า ไม่ได้กลิ่นอะไรหรอก แค่อยากลองทำดูเฉย ๆ งะ”

 

 

ดูเหมือนว่าสาวแปลกหน้าอารมณ์ดีคนนี้จะเป็นคนรู้จักของคุณลาพิส

 

 

“…”

คนในร้านงง

“…”

ขนาดวิญญาณร้ายยังงง

ขนาดผมยังงง

ทุกคนต่างงงจนพูดไม่ออก กับการปรากฏตัวของกลุ่มคนที่ขัดแย้งกับสถานการณ์ในปัจจุบันอย่างสุดขั้วนี้

 

 

“เนื้อแดดเดียว!”

 

 

บรรยากาศถูกดึงกลับมาให้ตึงเครียดอีกครั้งด้วยการตะโกนของวิญญาณร้ายแห่งการสาปแช่ง

ถึงคำที่พ่นออกมาจากปากของมันจะฟังดูหิวข้าวก็เถอะนะ…

 

 

ผิวของโดมสีดำกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง

สิ่งที่ดูคล้ายเส้นผม กำลังเปลี่ยนรูปกลายเป็นหยดน้ำ

หยดน้ำที่ย้อยตัวลง ถูกเชื่อมด้วยเส้นด้ายบางที่แทบจะมองไม่เห็น

ราวกับเป็นเส้นแห่งชะตากรรม ที่อยากจะยึดโยงความโชคร้ายของตัวเอง ให้กับดวงชะตาของอีกฝ่ายที่ถูกสัมผัส

 

 

สาปส่งด้วยความเคียดแค้น เพื่อให้อีกฝ่ายต้องพบชะตากรรมเดียวกับที่ตัวเองได้เผชิญยามสิ้นชีวิต

 

 

เส้นด้ายแห่งคำสาปแช่งที่มีปลายหยดน้ำ เริ่มเคลื่อนตัวไหลออกมาจากผิวของโดมสีดำ

พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่พวกคุณลาพิส กับกลุ่มคนที่ยืนอยู่นอกร้าน

 

 

หยดน้ำพวกนั้นเคลื่อนไหวแหกกฏฟิสิกส์ วิ่งหักมุม เลี้ยววิธีโค้ง

ทำได้แม้กระทั้งเพิ่มความเร็ว และลดความเร็วของตัวเอง โดยไม่สนใจกฏของแรงเฉื่อย แรงเสียดทาน หรือแม้แต่แรงที่สะท้อนกลับ

เรียกได้ว่าแต่ละเส้นนั้นมีรูปแบบการเคลื่อนไหวที่อิสระต่อกัน อีกทั้งยังดูมีความคิดเป็นของตัวเองราวกับมีวิญญาณสิงสถิตอาศัย

 

 

*แปะ*

 

 

เสียงแปะติดของเส้นด้ายสีดำดังขึ้นต่อเนื่อง

 

 

“ว๊ากกกกกกก!!”

“ร้อนนนน!”

“เจ็บ! ไม่ – ม่ายยยย! ร่างกายของฉันกำลังถูกปั่น!? ม่ายยยยย!”

 

 

เหยื่อที่ยืนอยู่นอกร้านหลายสิบคนเริ่มกลายเป็นบ้า

บางคนคดตัวงอคล้ายกับร่างกายกำลังถูกไฟแผดเผา

บางคนเอาสองมือคว้าขากับลำตัวของตัวเอง เสมือนหนึ่งเห็นภาพหลอนบางอย่าง

เสียงหวีดร้องที่โกลาหล ได้บอกให้รู้ว่าเส้นด้ายสีดำที่ปะติดลงบนร่างกายของพวกเขา กำลังมอบภาพสุสยองบางอย่างให้กับพวกเขาได้เห็น

 

 

ไม่ใครที่อยู่นอกร้านสามารถหลบมันได้

ไม่มีใครที่รอดพ้นจากชะตากรรมอันโหดร้าย

 

 

*แปะ*

“เป็นไปไม่ได้! – แค๊ก!”

 

 

ตกใจจนอาเจียนออกมาเป็นก้อนเลือดครั้งที่สาม

แม้แต่คุณลาพิสยังโดนโจมตีใส่…

ทันทีที่วิญญาณร้ายแผ่ขยายเส้นด้ายสีดำออกมาเหมือนกระแสคลื่นทะเล คุณลาพิสกลับไม่คิดจะหลบ แล้ววิ่งเข้าไปเอาตัวเองเป็นโล่ปกป้องยัยฆาตกร

เธอเข้าไปปกป้องยัยชั่วโรโยตี้คนนั้น…

ปกป้องคนที่ไม่แม้แต่จะรู้จักกัน ด้วยร่างกายของตัวเอง

คุณลาพิส นอกจากจะมีโฉมงามแล้ว ยังมีจิตใจดีงามตามรูปโฉมด้วย

 

 

อ๊า… คุณคือ… นางฟ้า…

 

 

***

แย่ละสิ

ถึงไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมคุณโรโยตี้ถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ฉันจะปล่อยให้ [ถุงเงิน] ชิ้นสำคัญของพวกเราตายไม่ได้

ต้องปกป้องเอาไว้ ตามที่คุณเอโซบอก

คือสูบเงินออกมาให้หมด แล้วถึงเวลานั้นค่อยเขี่ยทิ้ง

อีกอย่าง กับอีแค่การสร้างภาพหลอนของผีระดับต่ำ มันทำอะไรฉันคนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ

 

 

*แปะ*

 

 

ภาพหลอน

ภาพหลอนกำลังถูกสร้างขึ้นมา

คลื่นแห่งวิญญาณ ได้ถูกเปลี่ยนเป็นคลื่นแสง สี และเสียง ตามหลักวิทยาศาสตร์บนกฏมิติแห่งคนเป็น

มันสร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้น แล้วส่งตรงผ่านเส้นด้ายดำ ๆ สู่สมองของฉัน

 

 

มองเห็นร่างกายของตัวเองกำลังถูกถลกหนังออกมาสด ๆ แล้วนำไปขึงตากแดด เพื่อทำเป็นเนื้อแดดเดียว

รู้สึกเจ็บจริง เพราะถูกส่งความเจ็บปวดเสมือนเข้าสู่ปลายเส้นประสาทโดยตรง

 

 

“…”

 

 

แต่ภาพหลอนและความเจ็บปวดที่สมจริงนี้ มันทำอะไรฉันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ความเจ็บปวด คือสัญญาณเตือนให้รู้ถึงอันตรายที่เกิดขึ้นต่อร่างกาย

แล้วถ้าหากความเจ็บปวดนั้น เรารู้ว่าเป็นเพียงแค่สิ่งหลอกลวงปรุงแต่งแล้ว ใยเราต้องไปให้ความสำคัญใส่ใจกันเล่า?

 

 

[รบกวนฝากคุณเปอร์ไซต์ช่วยพาทุกคนหนีออกไปข้างนอกด้วยค่ะ >_<]

 

 

ฉันรีบเขียนข้อความลงบนบอร์ดขาว แล้วโยนให้กับคุณนกน้อยที่ตามฉันมาโดยพลการ

เวลาเดียวกัน ขาสองข้างเริ่มย่อตัวลง ไม่สนใจภาพหลอนที่ตัวเองกำลังถูกตรึงแขวน แล้วออกแรงกล้ามเนื้อเพื่อดันร่างกายให้พุ่งออกไป

 

 

เสียงลมกระแทกสามจังหวะ

ฝ่าเท้าย่างกรายกระโดดสามครา

เข้าประชิดวิญญาณที่แสนชิงชัง แล้วตวัดหน้าแข้งสูง วาดเป็นเส้นโค้งสับลงตรงใจกลางศูนย์รวมชีพจรวิญญาณ

 

 

ฉับพลันนั้นภาพหลอนได้แตกสลายคล้ายผืนกระจกที่ถูกเจาะ

แม้จะมองไม่เห็น แต่กลับมองเห็นเด่นชัดถึงรอยแยกวิญญาณที่ถูกทำลาย

โลกแห่งแสง สี และเสียง กลับหวนคืนสู่ความมืดมดที่นัยตามืดบอด เหลือเพียงแค่ภาพของสัมผัสที่ว่างอันไร้ขอบเขต

พื้นที่มิติกักขัง [โดมสีดำ] ได้ถูกทำลายลงเพียงแค่หนึ่งลูกแตะเดียว

 

 

สายลมภายในพื้นที่เริ่มไหลออกสู่ภายนอกตามรูแหวกที่แตกออก

เสียงกรีดร้องที่ไม่ได้ยิน ดังกู่ก้องกระจายทั่วหล้า

พร้อมกันนั้น คุณเปอร์ไซต์เริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง ทยอยพาทุกคนออกไปผ่านทางรอยแยกนั้น

 

 

เธอทำหน้าที่อพยพคนออกจากพื้นที่ได้อย่างยอดเยี่ยม

 

 

ทั้งการเคลื่อนไหวและการตัดสินใจ ที่เลือกใช้ขาอันแข็งแกร่งแตะทำลายเปลือกอาคาร แล้วส่งมันเป็นกระสุนเข้าปะทะกับเส้นใยแห่งวิญญาณที่พยายามจะเชื่อมร่างกายของเธอ มากกว่าจะเข้าปะทะโดยตรง

ทั้งการพาคนที่วิ่งไม่ไหวหรือบาดเจ็บพาแบกขึ้นหลังของมังกรหนีออกไป

 

 

มันไม่ใช่การเคลื่อนไหวของมือสมัครเล่น แต่เป็นการเคลื่อนไหวของคนที่ช่ำชอง และมีประสบการณ์ในการต่อสู้อันโชกโชน

ชักอยากท้าต่อยกับเธอ มากกว่าต่อยกับเจ้าวิญญาณต้องสาปเสียแล้วสิ

 

 

*ปลาร้า!*

 

 

เจ้าวิญญาณกรีดร้องเสียงดังอีกครั้ง

สัมผัสวิญญาณที่บอกว่าคือส่วนของใบหน้าสีขาวที่กำลังร่ำไห้ ได้บอกให้รู้ว่าใบหน้าเหล่านั้นกำลังขยายตัวใหญ่ขึ้น

 

 

เสียงกรีดร้อง เสียงโกลาหล ทุกคนต่างเริ่มตื่นตระหนกเมื่อได้เห็นใบหน้าของวิญญาณที่กำลังรวมตัวเข้าด้วยกัน

มันละทิ้งการสร้างพื้นที่ปิดกั้น คลายส่วนโดมสีดำที่ปกคลุม แล้วกลายเป็นบางสิ่งที่มีลักษณะคล้ายกับหน้ากากขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือท้องฟ้า

เป็นหน้ากากที่มีคลื่นแสงขาว แทรกด้วยคลื่นแสงสีดำที่สร้างให้เป็นรูปลักษณะของนัยตาอันแสนเศร้าสร้อย

ปากที่เต็มไปด้วยคลื่นแสงสีดำ ก่อตัวเป็นวังวนอันแสนเศร้าจากความแค้น แล้วกลายเป็นคลื่นแรงดึงดูดที่พร้อมจะดูดกลืนทุกสิ่งเข้าไป

 

 

คลื่นสีดำนั้นวิ่งจากส่วนปาก กลวงเป็นก้นหอยทรงกรวยที่ทะลุเข้าไป แล้วแผ่กระจายออกไปที่ด้านหลังหน้ากาก จนเห็นเป็นรูปลักษณ์ของผ้าคลุมสีดำยาวขนาดใหญ่เท่าท้องฟ้า

ดวงตาของหน้ากาก มีน้ำตาแห่งดวงวิญญาณอันเกิดจากพลังงานปราถนาแห่งความเคียดแค้นรวมตัว ไหลออกมาเป็นสารธาร ไหลรินกระทบลงบนพื้น

ทุกสิ่งที่สัมผัสกับน้ำตาแห่งการสาปแช่ง จักถูกพลังงานด้านลบแทรงแทรก แล้วกลายสภาพเป็นสิ่งที่น่าเวทนา

 

ต้นหญ้าจักแห้งเหี่ยว

แผ่นดินจักแตกระแหง

อากาศเหือดหายกลายเป็นละอองฝุ่นแสนโสมม

แม้แต่ตัวตนของมัน ยังถูกคลื่นพลังงานด้านลบนั้นกัดกินให้สลาย จนหน้ากากแสงขาวเริ่มที่จะแตกระแหงกลายเป็นผงเสียเอง

คำสาป ได้กลายเป็นแหล่งรวมของพลังงาน อันพึ่งจะเปลี่ยนทุกสิ่งที่มันสัมผัสให้กลายเป็นความวินาศ

 

 

นี่ละ คือภาพสะท้อนของคำสาปแช่ง

คำสาปที่มุ่งหวังแต่เพียงการทำลายอีกฝ่าย จนกระทั้งย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง

 

 

“…”

 

 

ฉันกำลังสูดลมหาย

ใช้สัมผัสวิญญาณ มองหาจุดวิกฤติผสานร่างของศัตรู

มองไปที่แสงวิญญาณ ซึ่งกำลังไหลมารวมตัวตรงส่วนที่คล้ายกับปาก ณ ภายในจุดรวมของเกลียวก้นหอยที่ส่วนลึกสุดของมัน

 

 

*ผุบ*

 

 

วาดขาซ้ายประทับบนพื้นคอนกรีต

เอี้ยวร่ายรำเป็นวงกลม แล้วหยุดประทับอย่างมั่นคง

วาดขาขวา ยันพื้นยืนหยัด

ปรับลมหายใจ ผสานให้เสียงกายกับวิญญาณเป็นหนึ่ง

แล้วขับอณูแห่งวิญญาณออกไป สร้างแรงพลักดันกาย เพิ่มขยายพื้นที่บนมิติแห่งโลกคนเป็น ใช้แรงที่ขยายตัวขึ้นมานั้น เข้าทำลายกฏแห่งความเป็นไปได้ทุกสิ่ง

 

 

*เปรี๊ยะ!*

 

 

เพียงแค่ตวัดขาขวาที่ยกขึ้นออกไปตรง ๆ

ตวัดขาแตะออกไปราวกับเป็นหอกที่ขว้างปา

เพียงแค่นั้น ทุกสิ่งที่อยู่ในเส้นทางระยะพุ่งตรงของปลายเรียวขา ได้ถูกดันตัวออก แล้วแตกสลาย

ทุกสิ่งแตกสลาย ทั้งอากาศ ดิน รวมไปถึงเสาไฟถนน

ราวกับมีกระสุนปืนใหญ่ที่มองไม่เห็น ได้ถูกยิงพุ่งตรงออกไป

พุ่งตรงเข้าไปในปากของหน้ากากแสงขาว

 

 

วินาทีนั้นหน้าหน้ากากแสงจักบิดเบี้ยว

บิดเบี้ยวเป็นก้นหอย พร้อมกับถูกดูดกลืนเป็นเกลียวไปตามแรงพุ่งทะยานของกระสุนสังหารพื้นที่มิติ

พุ่งตรง บดขยี้หลอมรวมจนเห็นเป็นผืนผ้าใบที่ถูกจับบิดให้กลายเป็นเข็ม ก่อนจะถูกบีบอัดจนกลายเป็นเพียงแค่ก้อนเศษพลังงานวิญญาณไป

 

 

“สะ– สัตว์ประหลาดหายไปแล้ว? ”

 

 

เสียงผู้คนที่กลับมาตั้งสติ เริ่มดังอื้ออึงขึ้นอีกครั้ง

 

 

ช่างง่ายดาย—

ยังไม่ทันจะได้เรียกเหงื่อออกมา แค่นี้ก็สิ้นท่าไปแล้วหรือ?

ช่างเป็นวิญญาณต้องสาปที่กระจอกยิ่งนักค่ะ