“…โรโยตี้? — อั๊ก!”

 

 

ยังไม่ทันจะได้ตกใจ ร่างกายก็กรีดร้องลั่นขึ้นสมองเพราะความเจ็บปวดจากการถูกแทงจากข้างหลัง

ทำไมยัยนั่นถึงมาพยายามลอบสังหารผู้นำคาร์วอย?

แรงจูงใจนะพอจะเดาได้อยู่

แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาคิดถึงเรื่องนั้น

 

 

เลือดสีแดงกำลังอาบไปทั่วร่างกาย

แค่พยายามหลบเลี่ยงไม่ให้เส้นผมแทงทะลุสมองกับหัวใจของตัวเอง กับของโรโยตี้ก็แทบจะไม่ไหวแล้ว

แถมไอผีร้ายตัวนี้ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ

ต้องรีบหาทางหยุด—

 

 

“!!!”

*ฉึก!*

 

 

ผมรีบใช้มือเบี่ยงหัวของโรโยตี้ กับโยกหัวของตัวเอง

แต่เนื่องจากไม่ไวพอ เลยทำให้มีแค่ตัวเองที่หลบการโจมตีในครั้งนี้ไม่ทัน

เส้นผมหนึ่งของศัตรูได้วิ่งทะลุหน้าผาก เจาะกระดูกส่วนกะโหลก เฉี่ยวผ่านเนื้อเยื่อสมองไปเพียงแค่หนึ่งมิลลิเมตร

 

 

*พรึบ!*

 

 

ภาพ— บางอย่างกำลังผุดขึ้นมาภายในหัว

เป็นภาพนับร้อยของเผ่าภูติ

ภาพที่ตัวเองกำลังถูกนำเข้าเครื่องบดเนื้อเพื่อทำเป็นลูกชิ้น

ภาพที่ตัวเองกำลังถูกนำไปดองในไหทั้งเป็น

ภาพของการถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมเพื่อนำไปทำเป็นอาหาร

 

 

แค้น—

พวกเราขอสาปแช่ง—

สาปแช่งต่อนังสารเลวลาฟาเซีย—

ลูกชิ้นเนื้อ—

แค้น—

 

 

“เฮือก!!”

 

 

ผมรีบดึงสติตัวเองกลับมาก่อนจะถูกดึงให้กลายเป็นหนึ่งในพวกเดียวกับมัน

เจ้านี่เป็นวิญญาณแค้นที่เกิดขึ้นจากคำสาปแช่งของคนตายที่ถูกลาฟาเซียทำเป็นอาหารอย่างงั้นหรือ?

มิน่าละ ถึงได้พ่นแต่ชื่ออาหารออกมา

 

 

“ต้องรีบหยุดมัน”

 

 

ถึงจะรอดจากการถูกดึงให้เป็นพวกเดียวกับคำสาปแช่ง แต่อาจตายได้จริงถ้ายังปล่อยให้ถูกสูบเลือดออกไปผ่านทางเส้นผม

 

 

“อึ๊ก…”

 

 

ทว่าเป็นเพราะเส้นผมที่เทกระจาดลงมาไม่หยุด เลยทำให้ทัศนวิสัยย่ำแย่

แค่จะเล็งยิงไปที่จุดรวมพลังงานวิญญาณอย่างกล่องผลึก ยังทำไม่ได้เลย

 

 

ดวงตาไม่อาจมองเห็น

สติกำลังพร่ามัว

เรี่ยวแรงกำลังเริ่มจางหาย

ท่ามกลางขอบเขตบนปากเหวแห่งความเป็นความตาย ได้มีใบหน้าของคุณเอโซผุดปรากฏขึ้นมาจากเสี้ยวแห่งความทรงจำ

 

 

***

“อั๊ก! ทำไมคุณควอตซ์ ถึงใช้วิชาสัมผัสพลังงานซ่อนเร้นเก่งแบบนี้กันได้ครับ? ”

“หลักการมันคล้ายกับวิชาจับลมหายใจมากเจ้าค่ะ”

“เป็นคำอธิบายที่ไม่เข้าใจเลยสักนิด! นี่คุณควอตซ์เป็นจอมยุทธจักรหลงมาจากยุคที่เทพเจ้าพึ่งสร้างโลกใบนี้หรือยังไงกันครับ!”

 

 

ความทรงจำนั้นคือช่วงที่ผมไปฝึกวิชาจับพลังงานซ้อนเร้น ในตอนอยู่ที่ดินแดนรกร้างของทวีปแห่งความแห้งแล้ง

 

 

“เจ้านะ มีดวงตาที่มองเห็นในสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น เลยทำให้มีสัมผัสดีกว่าคนทั่วไป แต่ในทางกลับกัน มันเลยทำให้เจ้าพึ่งดวงตามากเกินไป”

 

 

คุณเอโซที่เป็นคนแนะนำการฝึกในเวลานั้น มักจะพูดแบบนั้นเสมอตลอดการฝึกฝน

 

 

“ลาพิส ควักลูกตามันออกมาเลย มันจะได้ไม่ต้องไปพึ่งดวงตาอีก”

[รับทราบค่ะ :3]

 

 

การฝึกในช่วงนั้น มักจบลงที่ถูกคุณลาพิสควักลูกตาออกไปสด ๆ สองข้างทุกวัน

มันเจ็บเจียนตายจนแทบไม่ได้ฝึกอะไรต่อเลยละ

 

 

***

“…”

 

 

ผมเอานิ้วชี้มาจ่อตาของตัวเอง เพื่อเตรียมปิดดวงตาให้มืดบอดสนิท

เพราะตัวเองมันอ่อนหัด เลยต้องทำให้เกิดสภาวะบังคับแบบนั้นเกิดขึ้น

บังคับให้ดวงตาตัวเองบอด เพื่อรีดสภาวะขับคันให้เกิดขึ้นกับร่างกาย—

 

 

เออ… น่าจะเจ็บ… คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า…

หลับตาพอ…

ทำแค่หลับตา…

หลับตา แล้วใช้จิตจับสัมผัสมอง…

 

 

ใบหูสดับรับฟังเสียง

ผิวสัมผัสสายลมและที่ว่าง

รับรู้สิ่งที่มองไม่เห็นด้วยคลื่นจิตสัมผัสพลังงานซ้อนเร้นที่เรียกว่า “วิญญาณ”

แล้วทำเหมือนอย่างที่ทำทุกครั้ง

ทำเพียงแค่ลั่นไกปืนไปที่จุดรวมแสงตรงนั้น

 

 

*เพล๊ง*

 

 

ปลายเส้นผมที่พุ่งเข้ามาหมายแทงทะลุร่างกายให้พรุนเป็นเม่น ได้หยุดตัวเองกลางอากาศไปพร้อมกับที่เกิดเสียงบางอย่างแตกสลาย

พอเปิดตาคู่นี้มองดู จักมองเห็นกล่องของขวัญผลึกคริสตัลเจ็ดสีที่ถูกยิงทะลุ

 

 

บนผิวที่ถูกยิงทะลุเท่ารูเข็ม กำลังเกิดเป็นรอยร้าวแตก

แตก แล้วแผ่ขยายออก เหมือนกับกำลังถูกของเหลวที่ไม่มีอยู่จริงดันออกมาจากข้างใน

 

 

*เพล๊ง!*

 

 

เกิดเสียงแตกดังออกมาเป็นครั้งที่สอง พร้อมกับที่กล่องของขวัญใบนั้นแตกสลายกลายเป็นผง

วิญญาณแห่งคำสาป— กำลังกรีดร้องเสียงดัง

แสงแห่งวิญญาณที่ถูกดูดกลืน เริ่มวิ่งไหลออกมาจากปลายเส้นผม กลับคืนสู่ร่างเดิมที่ซูบผอมเหี่ยวแห้งของเหยื่อทั้งหมด

เราปราบมันได้แล้ว?

ผม— เอาชนะมันได้—

 

 

*ผัวะ*

“อั๊ก!”

 

 

ถูกอะไรสักอย่างฟาดเข้าเต็มช่องท้อง

ร่างกายปลิวไปตามสายลม กระแทกเข้ากับบานหน้าต่าง จนทะลุกลับเข้าไปข้างในอาคาร

 

 

“คุณออน!”

“อึ๊ก…”

 

 

เลือดไหลทะลักเต็มปอดกลบปาก จนไม่อาจออกเสียงได้แม้แต่คำว่าขอบคุณกับคนที่วิ่งเข้ามาคว้าตัวของผมเอาไว้

ผมสีฟ้า ดวงตาสีทอง ผิวสีเทา ในชุดผีเสื้อราตรี

พี่สาวของคุณเบอร์รี่—

 

 

“เหวอ! เจ้านั่นมันกำลังเปลี่ยนรูปร่าง!”

“ดูน่ากลัวกว่าเดิมอีก!”

 

 

เสียงของคนในร้านเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง

ผีร้ายแห่งคำสาปกำลังเปลี่ยนรูปร่าง

เส้นผมนับร้อยถูกกางออก คลุมทั้งร้านจนกลายเป็นโดมสีดำ

ใบหน้านับร้อยพองโตออกคล้ายลูกโป่ง แล้วกระจายไปทั่วโดมที่มันกางเอาไว้

หยาดน้ำตาสีดำไหลเทเป็นน้ำตกออกจากเป้าตา กลืนกินพื้นที่ให้กลายเป็นสีดำสนิท เปลี่ยนบริเวณที่ถูกย้อมเป็นสีดำ ให้กลายเป็นหลุมลึกที่ไร้ก้นบ่อ

 

 

ยังจะมีร่างสองอีกเรอะ?

ทำอย่างกับเป็นบอสในเกมส์แนว RPG ไปได้…

 

 

“อั๊ก..”

 

 

ผมพ่นก้อนเลือดออกมาจากปากเป็นรอบที่สอง

ไม่ไหว…

ขยับร่างกายไม่ไหว…

แบบนี้ได้ตายกันทุกคนแน่…

 

 

ถ้านี่เป็นนิยาย อีกสักพักคงจะมีฮีโร่มาปรากฏตัวมาช่วยเหลือ

แต่พอดีว่าผมไม่ได้เป็นคนที่โชคดีขนาดนั้น

ผมคือตัวอับโชคที่ชีวิตเจอแต่เรื่องร้าย ๆ มาตลอด

และผมไม่ใช่ตัวเอกในนิยาย

ผม… ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น…

 

 

*เพล้ง!*

 

 

เปลือกโดมที่หุ้มร้าน จักถูกทำลายออกจากบางสิ่งที่มาจากโลกภายนอก

ในยามที่สิ้นหวังถึงขีดสุด แสงสว่างได้ทอดตัวยาวลงมา ณ ใจกลางโดมสีดำ

แสงนั้นได้เผยร่างของความหวัง ที่ปรากฏตัวราวกับเป็นเทพธิดาลงมาจุติ

สองสตรี ผมสีฟ้ากับผมสีแดงสลับขาว และหนึ่งมังกรเกล็ดสีน้ำตาลอ่อน

 

 

“อ๊อก! คุณลาพิส…!? ”

 

 

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่!?