***ณ ยาน น้องโลมา***

 

 

“สัมผัสแบบนี้มัน— ศัตรูเริ่มเคลื่อนไหวแล้วอย่างงั้นหรือ!”

 

 

เราพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังสอนหนังสือให้กับพวกเด็ก

จากสัมผัสวิญญาณ มันกำลังบอกเราว่ามีสัตว์วิญญาณกำลังถือกำเนิดขึ้นที่ใจกลางเมือง

สงสัยว่าศัตรูคงเลือกใช้แผนก่อความวุ่นวายเพื่อดึงความสนใจของพวกเรา

ดังนั้นเราจึงต้องทำเป็นไม่สนใจ แล้วเน้นไปที่การจับตาดูเจ้าฑาทิมแทน อย่าไปเต้นตามเกมส์ของศัตรูเป็นอันขาด

 

 

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราเลยรีบทิ้งการบ้านกองโต โดยไม่สนใจสีหน้าบอกบุญไม่รับของพวกเด็ก ๆ แล้วรีบพุ่งตัวออกมาจากห้องในทันที

 

 

“ลาพิส ยัย แมรี่ กลับมาหรือยัง? ถ้ากลับมาแล้ว ฝากรีบไปบอกเธอให้—”

“ผมนะกลับมาตั้งนานแล้ว เพราะอยู่ ๆ โรโยตี้ขอแยกตัวไปกลางทางนะ ส่วนถ้าถามหาลาพิสละก็ ยัยนั่นพุ่งตัวออกไปเป็นคนแรกแล้วละ”

 

 

สหายแมรี่ตอบเราด้วยท่านั่งดื่มกาแฟดำอย่างสบายอารมณ์

เฮ้ย…

 

 

“จะว่าไป ยัยนกติดบัคกับมังกรของเธอมันหายไปไหน…”

“เห็นตะโกนว่า [สัญชาตญาณของหนูมันบอกว่าคนที่ทำกับเจ้าดำ มันปรากฏตัวแล้วค่ะ!] แล้วก็พามังกรของเธอบินตามลาพิสไปแล้ว”

 

 

ตรูจะบ้าตาย…

แถมเมืองนี้เขาห้ามเอามังกรบินขึ้นฟ้าด้วยนะยะ!

ถ้าโดนค่าปรับกลับมา เราไม่จ่ายให้นะเออ

ไม่สิ มันมีเรื่องที่สำคัญกว่าเรื่องนี้อยู่ไม่ใช่เรอะ?

 

 

“คำถามสุดท้าย… ทิศทางที่พวกยัยสมองน้อยมุ่งหน้าไป คือทิศที่พวกฑาทิมอยู่ หรือทิศที่วิญญาณร้ายปรากฏ? ”

“ทิศที่วิญญาณร้ายอยู่”

 

 

ว่าแล้วเชียว

เรามันบ้าเอง ที่ไปตั้งความหวังเอาไว้กับยัยพวกนี้…

 

 

***

*กรรร…*

 

 

วิญญาณร้าย

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เจ้าสิ่งมีชีวิตที่ปรากฏตัวอย่างทันทีทันใดตัวนี้ มันคือวิญญาณร้ายอย่างแน่นอน

 

 

มันมีรูปร่างที่คล้ายกับการรวมตัวของกลุ่มก้อนใบหน้าสีขาว ที่ห่มทั้งตัวด้วยเส้นผมสีดำ

ใบหน้านับไม่ถ้วนที่โผล่พ้นรอยแหวกของเส้นผมสีดำ มีลักษณะดวงตากลวงโบ๋ อ้าปากค้างไร้ซี่ฟัน และมีน้ำตาเลือดสีดำไหลเป็นสายธารน้ำตก

ไม่มีแขน ไม่มีขา ไม่มีลำตัว

มีเพียงแค่ใบหน้ากับเส้นผมเท่านั้น

 

 

*กีสสสส!*

 

 

มันกรีดร้องดังลั่น

ใบหน้านับร้อยจ้องเขม็งมาทางพวกเรา ที่ยืนอยู่ใกล้มันมากที่สุด

 

 

เส้นผมสีดำที่หุ้มร่างกายของมัน เริ่มเคลื่อนไหวคล้ายกับเป็นคลื่นน้ำทะเลสีดำ

คลื่นทะเลสีดำที่พริ้วสะบัด จักระเบิดออกจากภายใน กลายเป็นเส้นด้ายสีดำนับแสนที่พุ่งแผ่ขยายตัว

เส้นด้ายที่ชวนดูน่าสยองขวัญ กำลังเข้าแผ่ปกคลุมพื้นที่ ที่พวกเรากำลังยืน

 

 

“อันตราย!”

“!!”

 

 

ผมรีบใช้แขนโอบร่างบาง ๆ ของนักฆ่าที่บาดเจ็บ แล้วพาหนีออกมาพร้อมกัน

 

 

*ฉึก!*

 

 

เกิดเสียงที่คล้ายกับมีอะไรสักกำลังอย่างถูกเสียบทะลุ

พอหันกลับไปมอง ก็พบว่าจุดที่เคยยืน ได้ถูกเส้นด้ายสีดำเหล่านั้นเข้าทิ่มแทง

เส้นด้ายดำที่ฝั่งรากลึกลงไปนั้น ได้พองขยายตัวออก แล้วระเบิดผิวคอนกรีตโดยรอบจนแตกสลายกลายเป็นผง

 

 

“เหวอ!? ”

“สะ— สัตว์ประหลาด!!”

 

 

คนในร้านเริ่มทยอยแตกตื่น

เสียงแห่งความโกลาหลนั้น ได้กลายเป็นดั่งดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมหวานของผีร้าย

ใบหน้านับร้อยของวิญญาณ ได้เบือนหน้าจากพวกเราไปทางฝั่งร้านแทน

 

 

คราวนี้มันแผ่ขยายเส้นผมออกรอบตัวเอง

สิบเมตร

ยี่สิบเมตร…

เจ้าสิ่งนั้นได้ยืดตัวออกจนมีขนาดยาวกว่าร้านอาหารทรงไข่ไปแล้ว

ไม่เพียงแค่ขยายเส้นผมของตัวเอง แม้แต่ใบหน้าสีขาวของมันยังผุดงอกราวกับเป็นดอกไม้ที่ผลิบาน เพิ่มจำนวนไปตามเส้นผมนั้นอีกด้วย

 

 

รู้สึกสิ้นหวัง

รู้สึกถึงความเคียดแค้น

ต่อให้ไม่มีเสียงใด ๆ ดังลอดผ่านออกมาจากปากที่อ้าเปิดกว้างของใบหน้าแห่งความเศร้า แต่กลับได้ยินเสียงคำสาปแช่งที่ดังกึกก้องขึ้นมาภายในหัว

 

 

“บะหมี่น้ำตก”

 

 

คำสาปแช่งที่ร้องว่าบะหมี่น้ำตก

 

 

“…”

 

 

บะหมี่น้ำตกเนี่ยนะ?

 

 

“เนื้อย่าง”

“ต้มซุปกระดูก”

“ข้าวผัดเนื้อ!”

 

 

ทำไมถึงมีแต่ชื่ออาหารกันฟะ!!

 

 

*โครม!*

 

 

หนึ่งในเส้นผมที่แผ่ปกคลุมร้าน ได้ทิ้งตัวลงมาฟาดใส่หลังคาของร้าน

ทั้งที่เป็นเส้นผมบาง ๆ ที่เล็กกว่าหนึ่งมิลลิเมตร แต่กลับทำให้เกิดเสียงกระแทกดังลั่น ไปพร้อมกับผิวเปลือกหลังคาที่เริ่มแตกร้าว

 

 

“เนื้อดอง!”

“อันตราย!”

“เหวอ!? ”

 

 

เป็นอีกครั้งที่ผมต้องอุ้มคนร้ายที่บาดเจ็บหลบการโจมตี

ลาฟาเซียก็ดี ยัยนี่ก็ดี

ทั้งที่รู้ว่าทั้งคู่เป็นฆาตกรที่ไม่สมควรปกป้อง แต่ร่างกายมันกลับเคลื่อนไหวไปเอง

ผมนี่มันบ้าจริง

 

 

เจ้าผีร้ายมันกระหน่ำเส้นผมลงมาอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็วสูง

ต่อให้รวมพลังของพวกภูติกับลาฟาเซียที่ดูมีความสามารถระดับหนึ่ง ก็ยังไม่อาจร่ายเวทมนต์สร้างม่านพลังงานที่แข็งพอปกป้องตัวเองได้

เส้นผมพวกนั้นทำลายผิวเปลือกร้านจนแตก ทิ่มแทงฝั่งลึกเหมือนเป็นเส้นรากผม แล้วพองตัวออกจนวัตถุรอบตัวแตกสลาย

ทำลายทุกสิ่ง

มิอาจต้านทาน แล้วแทงทะลุร่างของผู้เคราะห์ร้ายที่ไม่อาจหันหลังวิ่งหนีทัน

 

 

ถูกเส้นผมสีดำแทงทะลุ

ฉับพลันสูบเลือดจนผิวแห้งกรัง

ทำให้ร่างกายของเหยื่อเป็นดั่งผลไม้ตากแห้ง แล้วทิ้งไว้ให้หายใจรวยรินอย่างทุกข์ทรมานอยู่บนพื้นของร้านอาหาร

ในเวลาเดียวกัน ทุกครั้งที่มันสูบเหยื่อเข้าไป ใบหน้าสีขาวจักผุดเพิ่มจำนวนขึ้นบนเส้นผมสีดำของมัน

ราวกับว่าได้สูบวิญญาณของคน คนนั้นไปเป็นหนึ่งในพรรคพวกของมันไป

 

 

“ผลไม้แห้ง!”

“ผลไม้แห้ง!” “ผลไม้แห้ง!” “ผลไม้แห้ง!”

 

 

เจ้าผีร้ายพูดเช่นนั้นซ้ำ ๆ ราวกับเป็นเครื่องเล่นเทปที่พัง

ใบหน้าสีขาว ดวงตาสีดำน้ำตาเลือด และปากที่อ้าเปิดกว้างของมันกำลังยิ้มอย่างพึ่งพอใจ

เป็นใบหน้าที่รู้สึกพึงพอใจ ราวกับเป็นใบหน้าของเด็กที่ได้ของเล่นถูกใจมาอยู่ในมือของตัวเอง

 

 

“เหวอ!”

 

 

มันกระหน่ำโจมตีด้วยเส้นผมลงมาเป็นห่าฝนอย่างไม่รู้จักเหนื่อย

ด้วยเส้นผมที่กระหน่ำลงมาเป็นจำนวนมาก จึงทำให้ทักษะวิญญาณที่เรียนมาแทบจะไร้ค่าไปเลย

ถึงจะจับพื้นที่การโจมตีได้แม่นย่ำแค่ไหน แต่แบบนี้ใครมันจะไปหลบไหวกัน!

 

 

“อึ๊ก!”

“กรี๊ด!? ”

 

 

พายุฝนสีดำได้เฉี่ยวร่างกายของผมกับนักฆ่าลึกลับที่แบกอยู่ในอ้อมแขนไปพร้อมกัน

เฉี่ยว— ไปพร้อมกับตัดส่วนผ้าคลุมหัวของนักฆ่าจนขาดวิ่น

ใบหน้าของนักฆ่าได้ถูกเปิดเผยในเวลานั้น

มันคือใบหน้าที่มักปรากฏทุกครั้งยามเมื่อผมฝันร้าย

ใบหน้าของเพื่อนสมัยเด็กที่มีผมสีฟ้าระบาย

 

 

“…โรโยตี้? ”