“เหวอ!?! ชุดเกราะ? พวกมันกำลังขยับครับหัวหน้า!! ”

“ข้าเห็นกับตาแล้ว! ก่อนอื่นพวกเอ็งตั้งสติกันก่อนสิวะ! ของพวกนี้คงเป็นแค่กลเด็กเล่นเท่านั้นหรอก! ”

บุรุษยักษาผมสีส้มเปลวเพลิงกล่าวอย่างองอาจ แล้ววิ่งตรงไปทางชุดเกราะอัศวินเหล็กที่กำลังส่งเสียงเสียดสีแสบแก้วหู

มือขวาอันใหญ่โตของเขาคว้าหมับเข้าที่ส่วนหมวกเกราะ แล้วออกแรงกระชากส่วนหัวออกมาเต็มแรง

 

 

” ดูนี่ซะ! ข้างในเกราะคงมีเครื่องกลติดตั้งอยู่เพื่อใช้เคลื่อนไหวพวกมันอย่างแน่นอน! ”

ทาฑิมใช้มือซ้ายจับส่วนลำตัว แหวกชุดเกราะให้ขาดครึ่ง เปิดเผยส่วนที่ปกปิดซ่อนอยู่ภายในออกมาให้เห็น

 

 

แต่ทว่า—

 

 

“เออ… หัวหน้าครับ ข้างในมันกลวงโบ๋เลยนะครับ? ”

“ฮืม? ”

ทาฑิมก้มหน้ามองสำรวจข้างในตัวชุดเกราะ

เขาเอามือล้วงเข้าไปดูทั้งส่วนแขน ขา รวมไปถึงภายในหมวกเกราะอย่างคาดหวังว่าจะพบเจอบางสิ่ง

แต่มือของเขาทำได้เพียงแต่คว้าอากาศที่ว่างเปล่า กับผิวโลหะของชุดเกราะที่ไม่มีเครื่องกลใด ๆ ซุกซ่อนเอาไว้

 

 

“กลวงโบ๋จริงด้วยแฮะ…”

ทาฑิมว่าเช่นนั้น

เขาหันไปมองที่ส่วนหมวกอัศวินที่ถืออยู่ในมือขวาอีกครั้ง

ส่วนหมวกอัศวินที่หยุดนิ่ง ฉับพลันตอบรับบุรุษยักษ์ด้วยการหมุนส่วนตา หันมาประจันกับดวงตาของเขา

 

 

*แกรก ๆ *

ส่วนหมวกขยับส่ายไปมาราวกับเป็นการกล่าวทักทาย

” ฮะ ฮะ ฮะ…”

บุรุษยักษาหัวเราะตอบรับการทักทายด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

เหงื่อกาฬจำนวนมากไหลหยดเป็นสายน้ำลงมาจากหน้าผากของเขา

 

 

ในเวลานั้นได้เกิดความเงียบสงัดขึ้นในห้องโถงบันไดแห่งนี้

ทุกสิ่งได้หยุดนิ่ง จนกระทั้ง—

 

 

“ผีของจริงนี่หว่า!?! เผ่นโว๊ยพวกเรา!!! ”

 

 

เสียงกรีดร้องของทาฑิมดังกังวาลก้อง

การวิ่งไล่จับภายในคฤหาสน์วิญญาณได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว…

 

 

***

กลุ่มแขกผู้มาเยือนทั้ง 44 ชีวิต กำลังวิ่งอยู่บนระเบียงชั้นหนึ่งที่ทอดตัวยาวออกไป โดยมีอัศวินหุ่นเกราะเหล็กสองตัววิ่งไล่ตามมาจากข้างหลัง

ในมือของมันถือง้าวรังสีเล่มโตชูอย่างโดดเด่นน่ากลัว ท่ามกลางแสงไฟและแสงแสงเทียนที่ประดับเรียงรายริมทาง

 

 

“หน่อย! อย่าคิดนะว่าจะยอมให้ไล่อยู่ฝ่ายเดียว! ข้าขอวิงวอนต่อสายลม—”

“แมรี่โกลว์ หยุดจูนิเบียวเสียเวลาพล่ามบ้าพล่ามบอได้แล้ว!! ”

เทพไร้แขนตะโกนเตือนเทพไร้ขาด้วยความโกรธ

 

 

“—ก็ได้… ”

สตรีเผ่าภูติบ่นอุบกับตัวเอง แล้วบินสูงเลียบเพดาน

เธอลดความเร็วในการบิน จนไปอยู่ตำแหน่งหลังสุดของกลุ่ม แล้วกางปีกภูติสีแดงออกสองข้าง

 

 

เธอเริ่มแผ่ไอรังสีออกมาจากปีก ควบคุมมวลอะตอมในที่ว่าง เพิ่มความหนาแน่น แล้วบีบอัดยิงออกไปเป็นกระสุนอากาศ

 

 

*เคร๊ง! *

กระสุนอากาศที่ยิงออกไป ทำให้อัศวินเกราะเหล็กแตกกระจายเป็นชิ้น ๆ

เกิดเสียงโลหะกระทบกำแพงและพื้นหินดังไปทั่วทางเดิน

 

 

แต่มันไม่ตาย

ซากเกราะเหล็กพวกนั้น มันกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนพื้น

ส่วนมือกับแขนเริ่มคลำหาร่างกายบนที่ว่าง

มือของมันกำลังควานหาชิ้นส่วนต่าง ๆ ของมัน เพื่อต่อประกอบร่างกายให้กลับคืนสู่สภาพเดิม

 

 

“จังหวะนี้แหละ วิ่ง!! ”

“ไม่บอกก็วิ่งอยู่แล้ว! ”

เหล่าแขกต่างเริ่มออกตัววิ่งต่อโดยไม่รอดูอัศวินเหล็กที่กำลังประกอบร่างกายขึ้นมาใหม่

พวกเขาวิ่งไปบนทางเดินที่ทอดตัวยาวออกไปเป็นเส้นตรง

แสงสว่างจากไฟถนอกอาคารส่องแสงลอดผ่านกระจกคริสตัลที่ประดับทางซ้าย

ประตูไม้ฝั่งขวา ส่งกลิ่นหอมลอยตลบอบอวลทั่วทางเดิน

 

 

พวกเขาวิ่งไปบนทางเดินที่มีบรรยากาศชวนวังเวงราวหนึ่งนาที

หนึ่งนาที— ที่ทิวทัศน์ยังคงเป็นทางเดินตรงที่มืดมัวไม่เปลี่ยนแปลง

 

 

สองนาที— ที่หน้าต่างทางซ้ายมือยังคงเป็นหน้าต่างคริสตัลไม่เปลี่ยนแปลง

 

 

สามนาที— ที่พวกเขาก็ยังคงเดินเป็นเส้นตรง

ไม่มีหักเลี้ยว ไม่มีทางแยก ไม่มีประตูสำหรับเปิดผ่านสู่พื้นที่ไหม

ราวกับว่ากำลังวิ่งอยู่บนทางเดินอันไร้ที่สิ้นสุด

 

 

[นี่ ทุกคน ทำไมถึงวิ่งวนอยู่ที่เดิมกันละคะ o_O?]

“หมายความว่ายังไง? ยัยตาบอด? นี่พวกเราวิ่งตรงมาตลอดเลยนะเฟ้ย! แล้วมันจะวนกลับมาที่เดิมได้ยังไง?!? ”

บุรุษยักษ์ส่งคำประท้วงใส่สตรีผมสีฟ้าที่ชูป้ายคำถามขึ้นมา

 

 

“เออ… ผมก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะ ว่าแต่จำนวนของพวกเรา… ดูน้อยลงหรือเปล่าครับ? ”

“คราวนี้อะไรอีก? หมายความว่ายังไงฟะเจ้าหน้าอ่อน!? คนหายไปอย่างงั้นเรอะ? ไหน! เจ้าพวกง่าวทั้งหลาย นับจำนวนซิ! ”

” ครับ! หนึ่ง”

” สอง”

” สาม– สี่”

” สิบสี่ – – – สิบห้า! ”

 

 

*กึก—*

เสียงนับคนของเหล่ายักษ์ได้จบลงที่เลขสิบห้า

หากรวมสามสาวกับหนึ่งบุรุษมนุษย์ และตัวเขาเอง จะได้ว่ามีคนเหลือเพียงสิบเก้าคน

เหลือสิบเก้าคนจากสี่สิบสี่คน…

 

 

” หะ— หายไปไหนกันวะไอพวกบ้านั่น!?! ”

ทาฑิมถึงกับเหงื่อกาฬไหลออกมาเป็นสาย

นี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้น…

 

 

“ใครมันจะยอมทิ้งลูกน้องเอาไว้ข้างหลังกันวะ! ข้าจะวิ่งกลับไปตามพวกมันเอง! ”

“หยุดก่อนเลยเจ้ายักษ์โง่! ”

“อย่ามาห้าม! แล้วอย่าคิดว่าแค่มีหน้าตาน่ารัก จะทำให้พูด—”

” หุบปากแล้วถ่างหูฟังเสียงก่อนสิยะ! ”

เทพไร้แขนคำรามเสียงดังกระหึ่ม จนกลบเสียงของบุรุษเผ่ายักษ์เสียสิ้น

ถึงฝ่ายตรงข้ามจะมีร่างกายเล็กมากกว่าครึ่ง แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด ในเวลานั้นเขาถึงกลับมองเห็นสตรีเผ่ามนุษย์นกตรงหน้า มีขนาดร่างกายใหญ่ยิ่งกว่าขุนเขา

เป็นความรู้สึกที่กดดัน ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับตัวตนอันยิ่งใหญ่ ที่เขาไม่อาจหาญกล้าไปขัดแย้งได้

 

 

“ครับ…”

ทาฑิมเงียบเสียงตัวเองด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง

 

 

พวกเขากำลังเงียบเสียง

หยุดนิ่งอยู่บนเส้นทางเดินที่มืดสลัวไม่เคลื่อนไหว แล้วเงียหูทั้งสองข้างรับฟังสิ่งแวดล้อม

 

 

*แก~*

แล้วพวกเขาก็ได้ยิน

*แกร๊ก~*

ได้ยินเสียงของเครื่องกลบางอย่างที่กำลังดังมาจากพื้นทางเดิน จากตรงตำแหน่งที่พวกเขากำลังยืนอยู่

 

 

“ที่ทางเดินมีลูกเล่นซ่อนอยู่!? ”

“มิน่าละ ถึงได้เดินวนอยู่กับที่แบบนี้”

“จะเอายังไงต่อดีเอโซ? ”

สตรีภูติถามสตรีนกด้วยรอยยิ้มที่ซุกซน

 

 

“ถามมาได้ ก็รู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอกหรือเธอนะ? ”

หากว่าทางเดินมีเครื่องกลที่ทำให้เดินหลงทางแล้วละก็ เราควรทำยังไงดี?

 

 

หนึ่ง หาทางแก้กับดักเครื่องกล

สอง วิ่งย้อนศรกลับทางเดิม

สาม กระจายกำลังออกสำรวจ เพื่อหาทางปิดเครื่องกล

หรือสี่—

 

 

“ลาพิส เปิดเส้นทางให้ที”

พังผนังทางเดินแม่มไปเลย

 

 

[รับทราบ ^_<\]

สตรีผมสีฟ้าเริ่มเคลื่อนไหวทันทีที่ได้รับคำสั่ง

 

 

เธอย่อตัวต่ำ

ตั้งสมาธิไปที่ฝ่าเท้าของตัวเอง

กำหนดลมหายใจเข้าออก แล้วผ่อนคลายร่างกายในส่วนที่ไม่จำเป็นต้องใช้งาน

ใช้สัมผัสที่หกจับมิติที่ว่าง มองหาจุดเปราะบางของผนังที่อยู่รอบตัว

มองหาจุดอ่อน แล้วกระโดดหมุนตัวตีลังกาแตะใส่ด้วยพลังทั้งหมดที่มี

 

 

*เปรี๊ยง! *

 

 

ผนัง— ได้พังทลายลง

ภายในผนังปูน มีเครื่องจักรกลซึ่งประกอบด้วยฟันเฟืองจำนวนมากบรรจุอยู่ข้างใน

สิ่งนั้นมันกำลังหมุนตัว บิดให้ทางเดินที่เข้าใจว่าเป็นเส้นตรง ค่อย ๆ หมุนอย่างช้า ๆ เพื่อเชื่อมกับเส้นทางใหม่

เชื่อมต่อ— จนทำให้ระเบียงทางเดินนี้กลายเป็นทางเดินหักโค้ง วนเป็นวงกลมขนาดยักษ์

เป็นทางเดินกลที่คอยหลอกลวง เพื่อให้พวกเราเดินวนเวียนอยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งจุดจบที่แท้จริง

 

 

*เปรี๊ยง!! *

“คราวนี้อะไรอีกวะ!?! ”

 

 

ราวกับรับรู้ว่าความลับได้ถูกเปิดเผย

พริบตานั้น อัศวินเกราะเหล็กสองตัวที่เคยถูกแยกส่วน ได้กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาอีกครั้งที่ด้านหลังของกลุ่ม

 

 

ในคราวนี้ พวกมันมาพร้อมกับค้อนยักษ์ขนาดสามเมตร

เป็นค้อนเหล็กยักษ์ที่เต็มไปด้วยรอยเลือดแห้งกรังฝั่งติดจนแน่น

 

 

“เจ้านี่อีกแล้วเรอะ!? ”

บุรุษหนุ่มเผ่ามนุษย์กัดฟันบนกับล่าง แล้วเพ่งสายตามองไปที่อัศวินเกราะเหล็ก

 

 

พรรคพวกของเขาทำท่าจะวิ่งหนีต่อ

แต่มนุษย์หนุ่มไม่ได้คิดแบบนั้น

ทำไม… พวกเราถึงไม่ลองสู้ดูก่อน?

เขากำลังคิดเช่นนั้น

 

 

ชายหนุ่มยังคงจดจำคำพูดของสตรีทั้งสามคนได้

[ให้โจมตีไปที่เส้นใยแสงสว่าง]

 

 

เขา [เพ่ง] พร้อมกับจับปืนรังสีกระบอกเล็กด้วยมือทั้งสองข้าง

[เล็ง] โดยไม่สนใจค้อนศึกที่กำลังง้างสูงเตรียมทุบลงมาบนร่างกายของเขา

[มอง] — มองจนกระทั้งเขามองเห็น

เห็นเส้นใยบาง ๆ คล้ายเส้นเอ็น ที่กำลังโยงใยแผ่ขยายออกมาจากส่วนหน้าอกขวาของชุดเกราะตรงหน้า

 

 

“ตรงนั้น! ”

เขาเหนี่ยวไกยิงรังสีแสงออกไป

รังสีความร้อนเข้มข้นที่ยิงออกไปนั้น ได้วิ่งแผดเผาอากาศ หลอมละลายเกราะเหล็กให้เหลวดั่งเป็นเนยเหลว แล้ววิ่งทะลุใส่จุดรวมแสงที่ว่านั้นไป

 

 

*กึก*

อัศวินเกราะเหล็กตัวที่ถูกยิงทรุดกายลงแนบพื้น

ค้อนศึกในมือหล่นกระแทกพื้นจนเกิดเป็นหลุมลึก กดทับลงบนพรมสีแดง

เขาไม่รู้ว่าฆ่ามันได้หรือไม่ แต่อย่างน้อยก็น่าจะพอสามารถถ่วงเวลามันได้อยู่

 

 

“เปลื่องพลังงานอาวุธเปล่าน่า— แต่ก็ดี นายเก่งมากเจ้าพ่อบ้านหนุ่ม… ลาพิส ใช้โอกาสนี้เจาะผนังต่อเลย! ”

สตรีผมสีฟ้ารีบพุ่งตัวกระหน่ำลูกแตะไปบนกำแพงที่ถูกเจาะออก

ทำลายเครื่องกลที่กีดขวาง เจาะทะลุจนเป็นรูกว้างไปถึงอีกฟากฝั่งของห้องเครื่องกล

 

 

“ห้องอาหาร? ”

“อย่างน้อยใหญ่ระเบียงตรงนี้แล้วกัน หรือแกอยากถูกขังอยู่บนทางเดินแคบ ๆ นี้กับอัศวินผีสองตัวอย่างงั้นเรอะ? ”

“เออ… งั้นขอข้าตามไปด้วย! ”

เหล่ายักษ์รีบวิ่งตามกลุ่มสามสาวเข้าไปในรูปบนกำแพง

มุดลอดผ่านห้องเครื่องจักรกลที่ถูกถล่มพัง เข้าไปสู่ภายในห้องโถงที่เปิดกว้าง

 

 

” พวกแกเองก็รีบตามมา—”

ทาฑิมหยุดชะงักในตอนที่กำลังหันหลังกลับไปเรียกเหล่าลูกน้อง

ที่ข้างหลังของกลุ่มพวกเขา มีบางสิ่งกำลังม้วนตัวยกสูงขึ้นมาจากพื้น

มันไม่ใช่อัศวินเกราะเหล็ก

หากแต่เป็นพรมสีแดงสลักลายทอง ที่ปูอยู่บนพื้นทางเดินที่พวกเขากำลังยืนกันอยู่เมื่อกี้

 

 

เจ้าสิ่งนั้นมันยกตัวเองสูงขึ้น แล้วแผ่ตัวเองออกกว้างเหมือนแม่เบี้ยของงูเห่า

ใช้จังหวะที่สายตาของทุกคนมองไปตรงรูบนกำแพง เข้าตะครุบเหยื่อผู้โชคร้ายที่ยืนอยู่แถวหลังสุด

 

 

*สวบ*

มันใช้ร่างกายที่เป็นผืนพรมขนาดใหญ่ บีดรัดร่างของเหยื่อที่กำลังดีดดิ้นหาอิสระภาพให้นิ่งสลบ แล้วสูบกลืนหายเข้าไปในใต้พรมสีแดง

 

 

ทาฑิม กำลังยืนมองดูลูกน้องเผ่ายักษ์คนสุดท้ายของตัวเองถูกพรมกลืนกินหายไปต่อหน้าต่อตาของตัวเองพอดี

ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว ว่าลูกน้องจำนวนมากที่หายไปอย่างลึกลับ ได้หายไปด้วยวิธรการใด—

 

 

“ไอพรมสารเลว!!! ”

 

 

ทาฑิมคำรามด้วยความโกรธ

เขาเลือดขึ้นหน้าแล้วกระโจนกลับเข้าไปในพื้นที่ระเบียง

ใช้มืออันใหญ่โตจับร่างกายของมนุษย์หนุ่มที่ยังอยู่ในห้องเครื่องกล โยนเขาให้ลอยผ่านรูกว้างบนกำแพง

ก่อนจะใช้มืออีกข้างออกแรงดึงฟันเฟืองของเครื่องกลที่ติดตั้งรายรอบในห้อง ให้มันพังถล่มลงมาปิดเส้นทางเดินเพียงหนึ่งเดียวที่มี

 

 

“พวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อนเลย ข้าจะอยู่เล่นกับไอผีบ้าพวกนี้เอง! จะให้มันสำนึก ว่าถ้ามายุ่งกับลูกน้องของข้าแล้วจะต้องพบกับสิ่งใด!! ”

 

 

ว่าแล้วภาพของบุรุษเผ่ายักษ์ผู้องอาจก็จมหายไปในอีกฟากของกำแพงไป—