***ในเวลาเดียวกัน 29:30 น.***

 

 

“รบกวนฝากตามนี้ด้วยครับ”

“รับทราบครับ ซ่อมแซมยานกระทิงทั้งหมดสี่ลำนะครับคุณเบอร์รี่ พวกเราบริษัท [ภูติโกเลมการช่าง] จะทำงานนี้ให้สุดฝีมือเองครับ”

 

 

กว่าจะเดินเรื่องซ่อมยานเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบห้าชั่วโมงแล้วหรือนี่?

แต่ไม่เป็นไร เวลายังมีเหลืออีกเยอะ

ยังพอมีเวลาเหลือเฟื่อให้ฉันได้ไปซื้อของใช้ส่วนตัวสำหรับแผนการในอีกสามวันข้างหน้า

 

 

มันมีสาเหตุที่ฉันขอแยกตัวมาจากกลุ่มเพียงคนเดียว

ว่าแล้วฉันก็เดินเลี้ยวเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าสตรีที่อยู่ข้างในอาคารศูนย์การค้าขนาดใหญ่

 

 

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย…? ”

 

 

ผนักงานร้านที่เป็นเผ่ามนุษย์กำลังหันมามองทางนี้ด้วยสายตาเชิงตำหนิ

แต่พอฉันหยิบบัตรประจำตัวของจริงที่ระบุเพศหญิงให้เขาดู เขาก็รีบปรับรอยยิ้ม แล้วเดินตามพร้อมกับให้คำแนะนำเป็นอย่างดี

พอจะมีความเป็นมืออาชีพอยู่บ้าง ถ้าไม่แสดงสีหน้าแบบนั้นออกมาในครั้งแรกที่เห็นฉันแต่งชายเข้าร้านอะนะ

 

 

“แน่ใจนะคะว่าจะซื้อชุดราตรีสำหรับผู้หญิง? –”

 

 

พนักงานหญิงคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นสูงในตอนที่เห็นเสื้อราตีสีเทาที่ฉันกำลังคว้าถือเอาไว้

 

 

“ (ถ้าอยากได้ชุดราตรีกำกวมสำหรับผู้หญิงที่ชอบแต่งเป็นเพศชาย ฉันสามารถที่จะแนะนำให้ได้อยู่นะคะ) ”

“ไม่เป็นไร ผมจะเอาตัวนี้ นาน ๆ ทีแต่งให้สมหญิงบ้างก็ไม่เลวไม่ใช่หรอกหรือ? ”

“อ๊ะ..? ค่ะ ถ้าคุณลูกค้าพอใจเช่นนั้น เดียวฉันจะรีบไปจัดของให้ค่ะ”

 

 

นี่คือสาเหตุแรก ที่ไม่อยากให้พวกหัวหน้ารู้

วันนี้ฉันจะมาซื้อชุดสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ

 

 

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จ ฉันก็มุ่งตรงไปที่แผนกขายสินค้าจำพวกยาจำกัดแมลง

 

 

“ขอยาฆ่าแมลงชนิดที่แรงที่สุดครับ”

“แรงที่สุด… จะเอาไปฆ่าตัวอะไรละนั่น? ”

“สำหรับใช้ในงานของนักสำรวจครับ”

 

 

ฉันยื่นบัตรอนุญาตนักสำรวจให้คนขายยาดู

มันมียาพิษร้ายแรงสำหรับฆ่าอสูรแมลงอันตรายขาย

แต่เพราะยาจำพวกนั้นรุนแรงมาก เลยถูกบังคับว่าขายให้ได้เฉพาะกับคนที่เกี่ยวข้องจำเป็นต้องใช้ อย่างทหาร หรือไม่ก็พวกนักสำรวจที่ต้องไปเผชิญหน้ากับสัตว์ดุร้ายพวกนี้

 

 

“นี่ครับ”

“ขอบคุณ”

 

 

แต่ยาที่ฉันพึ่งจะรับมานั้น มันไม่ได้จะถูกเอาไปใช้ฆ่าแมลงหรือสัตว์ร้ายตัวไหนหรอก

แต่เตรียมเอาไว้เพื่อฆ่า [นั่งนั่น] ต่างหาก

 

 

หลังจากเข้าร้านยา ฉันก็ไปตระเวนซื้ออุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีพิษภัยมาจากร้านค้าเบ็ตเตล็ด

แต่ของที่ซื้อมาเหล่านั้น หากเอามานำรวมกัน มันจะกลายเป็นอาวุธลอบสังหารทำมือที่แสนน่ากลัว

 

 

นี่คือสาเหตุหลักที่ฉันไม่อยากให้พวกหัวหน้ารู้

ใช่แล้วค่ะ ฉันกำลังวางแผนที่จะฆ่าอีนังแพศยาคนหนึ่ง

 

 

*แกร๊ก*

 

 

อีนังแพศยาคนนั้น กำลังปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉันที่กำลังเปิดกางออกมาดู

ตรงกลางหน้าจอ คือภาพฉายแบบเรียลไทม์ของหุ่นโคตรนาโนที่ซื้อมาใหม่จากตลาดมืด และใช้มันในการสังเกตุการณ์คุณออนที่แสนอ่อนโยนของฉัน

บนภาพนั้น มีชายหนุ่มสุดหล่อของฉัน คุณ [ออน] กำลังเดินอยู่ภายในเมืองของเผ่าภูติ

ถึงจะยิ้ม แต่ใบหน้าของเขาช่างน่าสงสารนัก

ไร้แววแสงในดวงตา เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ

ส่วนคนที่ทำให้เขาต้องรู้สึกทุกข์—

 

 

“คุณออน~ ขอบคุณมากที่ตอบรับคำเชิญเอาแต่ใจของดิฉัน ยอมมาออกเดทอีกครั้งในวันนี้นะคะ เซีย~”

 

 

—คืออีนังแพศยาเผ่าภูติที่มีผมสีขาวยาวสวยงาม

นั่งสารเลวที่บังอาจมาออกเดทกับผู้ชายของฉัน

นังแพศยาที่มีนามว่า [ลาฟาเซีย]

 

 

“คุณออน คุณดูทรมานมาก… ผมไม่เคยเห็นคุณมีสีหน้าที่อมทุกข์ขนาดนี้มาก่อน… แต่ไม่เป็นไร เพราะอีกไม่นาน เดียวผมคนนี้จะเป็นคนปลิดชีวิตนั่งแพศยา รวมไปถึงยัยเพื่อนสารเลวในสมัยเด็กของคุณ ให้กับคุณเอง”

 

 

ฉันพูดกระซิบเบา ๆ กับตัวเองไปพร้อมกับเปิดอีกหน้าจอขึ้นมาด้วยมือซ้าย

พิมพ์ชื่อ [โรโยตี้] ลงไปในหน้าค้นหา แล้วเริ่มทำการสืบค้นตัวตนที่แท้จริงของนามนั้น

 

 

ในขณะเดียวกัน มือขวาได้เปิดอีกหน้าจอ แล้วเริ่มร่างแผนการลอบสังหารยัยสารเลว ที่มีชื่อว่า [ลาฟาเซีย]

สืบค้นตารางงานของเธอที่สามารถหาได้จากฐานข้อมูลสาธารณะ

แต่เป็นเพราะยัยนี่มีเรื่องซุกซ่อนเอาไว้เยอะ เลยทำให้ฉันคิดว่ายังคงมีข้อมูลเชิงลึก ที่ไม่อาจค้นหาเข้าถึงเจอได้ด้วยวิธีง่าย ๆ

 

 

สงสัยคงต้องขอแรงผู้ชำนาญมาช่วยสักหน่อย

ซึ่งผู้ชำนาญคนที่ว่าคือหนูไซน์

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงของเผ่ายักษ์ มันทำให้ฉันรู้แล้วว่าเด็กคนนี้มีดีกว่าที่เห็น

ว่าแล้วฉันจึงส่งข้อความพร้อมเงินค่าจ้างจำนวนมหาศาลไปให้เด็กน้อยไซน์ เพื่อให้เธอคนนั้นสืบค้นข้อมูลเชิงลึกส่งกลับมาให้

 

 

เรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มต้นในวันที่ 41 เวลา 38:00 น. ที่ผ่านมา

ในวันนั้น หุ่นยนต์โคตรนาโนได้ส่งข้อมูลสำคัญอันน่าทึ่งกลับมาให้กับฉัน

อย่างแรกคือคุณออนต้องไปออกเดทกับอีนังแพศยา [ลาฟาเซีย]

 

 

เรื่องราวมันช่างเหมือนกับหนังสายลับ 00X

ลอบเร้น ปลอมตัว และสืบค้นข้อมูลจากการเกี้ยวพาราสีสตรีเพศที่เป็นศัตรู

ถึงจะทำใจไม่ได้อยู่บ้างที่เขาต้องไปออกเดทกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน แต่งานก็คืองาน

ฉันต้องพยายามทำใจยอมรับมัน ถ้าหากว่าจะกลายเป็นภรรยาของเขาในอนาคต

 

 

อนึ่ง คุณออน ช่างดูดีมากในชุดสูทสีดำตัวเก่งของเขา

 

 

“แม่ค่ะ ผู้ชายเผ่ายักษ์คนนั้นกำลังน้ำลายไหลออกจากมุมปากด้วยละ บูว~”

“อย่าไปมองเชียวนะลูก! บูว~”

 

 

รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกชาวบ้านนินทาอยู่

แต่ช่างมันเถอะ

ฮุ ฮุ ฮุ~ คุณออนช่างหล่อเหลานัก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เนื้อหอมนัก

ซูด~

 

 

เอาละ รีบตั้งสติแล้วกลับมาทบทวนข้อมูลที่ได้รับมาเมื่อหลายวันก่อนอีกครั้ง

เริ่มจากข้อมูลในวันที่ 41 ทำให้ฉันรู้ว่าคุณออนมีอดีตที่น่าเศร้า

จากคำพูดของอีนังแพศยาที่หลุดออกมา เห็นว่าเพื่อนสนิทในสมัยเด็กที่ชื่อว่า [โรโยตี้] คือคนที่ทำให้คุณออนสุดที่รักต้องพบกับความเจ็บปวด

ถึงจะไม่รู้ว่า [โรโยตี้] ที่ว่าคนนั้นเป็นใคร แต่ฉันมีใบหน้าพ่อกับแม่ของเธอถ่ายเก็บกลับมาเอาไว้

พ่อเป็นเผ่ามนุษย์ แม่เป็นเผ่ามนุษย์สัตว์-แมว

 

 

จะว่าไป ทำไมเผ่ามนุษย์สัตว์-แมวเพศหญิงถึงได้รับความนิยมสูงในเผ่ามนุษย์ก็ไม่รู้…

 

 

“ก่อนอื่นเอาภาพหน้าศพมาแต่งสีให้ดูมีชีวิตมากที่สุด แล้วเอาไปค้นด้วยรูป—”

 

 

เสียเวลาแต่งภาพราวสิบถึงสิบห้านาที—

แต่งเสร็จแล้วเอาไปค้น— เจอแล้ว!

 

 

อื่ม… ประวัติ… เป็นอดีตนายกประจำรัฐหนึ่งของพวกเผ่ามนุษย์… นี่มัน… เสียบเข้าตำแหน่งในปีเดียวกับที่คุณพ่อของคุณออนต้องติดคุกเลยไม่ใช่เรอะ?

พอรู้แบบนี้ฉันเลยเริ่มปะติดเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นมาได้

 

 

บางทีพ่อของคุณออนคงถูกครอบครัวของยัยสารเลวโรโยตีวางแผนชั่วจนทำให้ต้องติดคุก

พอหมดคู่แข่งทางการเมือง ตัวเองจึงทางสะเดวกที่จะขึ้นมาดำรงตำแหน่งแทน

น่าจะเป็นอะไรทำนองนี้

 

 

“ตัวพ่อกับแม่ตายไปแล้ว เหลือแค่ตัวลูกสาว… นี่ไง โพสล่าสุดเป็นของวันที่ 20 ว่าจะมาทำธุระที่หมู่เกาะเทียม แล้วหายเงียบไปเลย”

 

 

แบบนี้ก็สืบระบุตำแหน่งต่อไม่ได้นะสิ

ถ้ายัยสารเลวยังอยู่ที่หมู่เกาะเทียมคงจะดี

แต่อย่าพึ่งไปตั้งความหวังเอาไว้สูงเลยดีกว่า

 

 

งั้นมาต่อที่อีนังแพศยา [ลาฟาเซีย]

เพราะฉันเฝ้ามองทุกฝีก้าวคุณออนแบบระวังไม่ให้รู้ตัว ฉันเลยรู้เรื่องเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวคุณออน

 

 

[ลาฟาเซีย] เธอคือหนึ่งในผู้ก่อตั้งองค์กรคาร์นิวอยที่คุณออนกำลังตามสืบสวน

เนื่องจากคุณออนสามารถหลอกจนอีนังตัวดีเชื่อได้อย่างสนิทใจ ว่าเขากำลังชอบเธอ เลยทำให้นังนั่นเริ่มได้ใจมากขึ้น

ทั้งนัดเดท ออกไปซื้อของด้วยกัน แล้วกินอาหารด้วยกันทุกเย็น

นังนั่นไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำให้คนรักของฉันรู้สึกทุกข์ทรมานมากแค่ไหน

 

 

ช่างน่าอิจฉา–

ไม่ใช่สิ!

ต้องบอกว่าสมแล้วที่เป็นคุณออน ฝีมือการแสดงของเขาช่างร้ายกาจยิ่งนัก!

 

*มีเมล์เข้าระบบ ค่ะ*

 

 

เสียงเมล์เข้าดังขึ้นในระหว่างที่กำลังกำหมัดจนเลือดออก

มันคือเมล์ที่ตอบกลับมาจากหนูไซน์ตัวน้อย

เธอส่งมันกลับมาหาฉัน พร้อมกับตอบรับ รับงานสืบข้อมูล พร้อมกับข้อมูลที่สืบค้นกลับมาให้

ระ– เร็วเวอร์!

พึ่งส่งคำขอไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง นี่คุณเธอสืบกลับมาให้เสร็จแล้ว?

 

 

ข้อมูลที่น้องไซน์ค้นหามาให้นั้น มีตั้งแต่ข้อมูลส่วนตัวอย่างรหัสธนาคาร รหัสอีเมล์ทุกตัวที่เธอมี ไปจนกล่องข้อความรับส่งเมล์ที่เป็นเรื่องงานเบื้องหลังภายในองค์กร

ตารางนัดหมายเฉพาะของเธอยังถูกขุดเอาออกมาด้วย

เรียกได้ว่าขุดออกมาระดับที่อะไรเคยเก็บบันทึกเอาไว้บนฐานข้อมูลเน็ทเวิร์ค หรือฐานข้อมูลอิเล็คโทรนิค ได้ถูกขุดออกมาทั้งหมดเลยทีเดียว

 

 

มีแม้กระทั้งข้อมูลภาพชุดเก่า ๆ ในยุคแรกเริ่มที่ยัยนั่นยังเป็นแค่กลุ่มนักสำรวจ

มีสมาชิกกลุ่มสมัยนั้นอยู่ครบเลยแฮะ

รวมไปถึงภาพหน้าตรงของเผ่าปีศาจเพศชายที่น่าจะเป็น [บาร์-ธา-ซ่าร์] ที่คุณออนกับพวกตำรวจสากลพยายามสืบหาอย่างเอาเป็นเอาตายด้วย

 

 

“…”

 

 

เดียว เดียว เดียว!

ไม่ใช่ว่าเด็กคนนี้ไปได้ข้อมูลที่สุดยอดสุด ๆ มาไว้ในมืออย่างงั้นหรือเปล่า!?

แล้วไอข้อมูลที่แม้แต่ตำรวจสากลพยายามหากันแทบตาย แต่ยังหาไม่ได้ กลับถูกเด็กตัวกะเปี๊ยกขุดแฮ๊กออกมาได้ภายใน 30 นาที เนี่ยนะ!

ตกลงเด็กที่ชื่อไซน์นี่เป็นปีศาจมาจากไหนกันเนี่ย!?

คุณออนเองก็รู้จักเด็กคนนี้ไม่ใช่เรอะ! ถ้าขอแรงเธอช่วย ป่านนี้ก็คงปิดคดีไปได้แล้วมั้ง!?

 

 

“…ไม่สิ เขาน่าจะไม่รู้มากกว่าว่าเด็กคนนี้จะเป็นแฮ๊กเกอร์ที่เก่งราวกับปีศาจขนาดนี้”

 

 

เดียวข้อมูลสำคัญอย่างภาพตัวจริงของ [บาร์-ธา-ซ่าร์] ฉันค่อยส่งไปให้คุณออนทีหลัง

รับรองว่าค่าความชอบของคุณออนที่มีต่อตัวฉัน มันจะต้องพุ่งขึ้นราวกับจรวดที่ยิงไปดวงจันทร์อย่างแน่นอน

ตอนนี้การวางแผนลอบสังหารอีนังแพศยาต้องมาก่อน

 

 

ไหน ขอดูตารางงานของเธอหน่อย…

วันที่ 47… ชวนกินข้าวและออกเดทกับคุณออน

วันที่ 48… ชวนกินข้าวและออกเดทกับคุณออน

วันที่ 49… ชวนกินข้าวและออกเดทกับคุณออน

 

 

ยัยนี่ไม่คิดจะทำอะไรนอกจากจีบคุณออนเพียงอย่างเดียว…

ช่างอิจฉา— เอ้ยไม่ใช่สิ! มันช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!

 

 

วันที่ 50… ชวนคุณออนมาร่วมงานเปิดร้านอาหาร [ภูติโภชนา] สาขาหมู่เกาะเทียม

 

 

“!!!”

 

 

วันที่ 50 ยัยนั่นจะมาที่เกาะนี้พร้อมกับคุณออน

นี่ยังไงละ วันที่ควรจะลงมือ!