***วันที่ 45 เวลา 24:00 น.***

ณ ท่าเทียบเรือที่เต็มไปด้วยเสียงหวูดร้องของเครื่องยนต์ไอน้ำสุดคลาสสิก

 

 

“มาถึงแล้วโว๊ย สถานที่อันแสนโด่งดังในเรื่องการพักผ่อน กับเทคโนโลยีชั้นนำของโลก หมู่เกาะเทียม!”

“““โอ๊ว!”””

“ไหนพวกเจ้าบอกสิว่าวันนี้พวกเรามาที่แห่งนี้ทำไม!”

“““มาเพื่อซ่อมยานกระทิงที่พัง!”””

“แล้วทำอะไรอีก!? ”

“““เพื่อเที่ยว!”””

“““เพื่อหลี่สาว!”””

**กรรร! (เพื่อหาของกิน) **

“ถ้างั้นจะรออะไร ไปลุยกันเลย!!”

 

 

~ข้าคือฑาทิม~

~ฑาทิม ชายผู้ร่ำรวย~

~ได้เงินจากการปกป้องเมือง~

~ถึงยานจะพัง แต่พี่ซ่อมได้ เพราะพี่มีเงิน~

~งานการไม่ต้องทำหรือ? รวยเสียอย่าง ไม่ต้องทำก็ได้~

~ช่วงนี้ละ จะใช้เงินเที่ยวสาวให้หนำใจไปเลย~

~ล่า ล้า ล๊า~

 

 

***ในเวลาต่อมาไม่ถึง 1 นาที***

 

 

“รบกวนนักท่องเที่ยวเผ่ายักษ์ตรงนั้น ที่นี่ห้ามเอามังกรขึ้นบินในตัวเมือง เพราะมีเผ่าภูติ กับเผ่านางไม้ที่กลัวไฟอยู่กันเยอะ ยังไงรบกวนช่วยเอามังกรไปฝากในที่รับฝากด้วย ดิว~”

“ขะ— ขอโทษด้วยครับ…”

 

 

ไม่ทันจะก้าวออกจากท่าเรือ ก็โดนเจ้าหน้าที่เรียกหาเสียแล้ว

แถมอีกฝ่ายยังเป็นตำรวจเผ่าภูติตัวเล็กจิ๋วอีกต่างหาก

ยักษาตัวใหญ่ที่กำลังถูกภูติตัวจิ๋วดุด่า

รู้สึกเขินชะมัด…

 

 

พวกเราเสียเวลาไปกว่า 20 นาที เพื่อทำเรื่องรับฝากมังกรที่ท่าเรือ กว่าจะได้เข้ามาเดินในตัวเมือง

 

 

ภายในเมืองของหมู่เกาะเทียมนั้นช่างแปลกตานัก

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็เห็นแต่เผ่าหายากอย่างคนแคระ เอลฟ์ ลิซาร์ดแมน และนางไม้

ข้านะเคยวาดฝันอยากจะเกี้ยวพาราสีเผ่าเอลฟ์กับเผ่านางไม้มานานแล้ว

เพราะว่าพวกเขาคือเผ่าพันธุ์ที่ได้รับการยกย่อง ว่ามีรูปโฉมงดงามที่สุดในจักรวาลยังไงละ!

 

 

“พวกเจ้าจงเอายานกระทิงไปซ่อมซะ!”

“หืม? อ่าว? พูดแบบนี้แปลว่าหัวหน้าจะไม่ไปซ่อมยานกับพวกเราก่อนหรือครับ? ”

“ข้าอยากจะไปเที่ยวย่านโคมแดงตอนนี้แล้วโว๊ย!”

“ไม่ยุติธรรมเลยหัวหน้า!”

“พวกเราอยากจะเที่ยวบ้างเหมือนกัน!”

“โอ๊ย! หนวกหูจริง! ข้าคือหัวหน้า! พวกแกไม่คิดฟังข้าอย่างงั้นเรอะ!? ”

“ถ้าหัวหน้าลืมแล้วละก็ ตอนนี้หัวหน้ามีแค่ตีนเดียวนะครับ!”

“ข้าไม่กลัวพวกเอ็งหรอกนะโว๊ย ฮะ ฮะ ฮะ! เข้ามาเลยเซ่!”

“หัวหน้าท้าเว้ยพวกเรา! ลุย!”

 

 

บางทีมันก็เกิดขึ้นได้บ้าง กับไอการทะเลาะกันเองระหว่างหัวหน้ากับพวกลูกน้อง

เดียวต้องสั่งสอนกันสักหน่อย ว่าใครใหญ่ที่สุดในกลุ่มนี้~

 

 

“เออ… ทุกคน… ถ้าอยากไปเที่ยวก็ไปเที่ยวกันเถอะ เดียวผมไปทำเรื่องซ่อมยานกระทิงให้เองครับ”

 

 

ราวกับมีเสียงกระซิบของเทพบุตรลงมาโปรด

ในกลุ่มของเรามีใครคนหนึ่งมาหยุด ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มเปิดเวทีมวยปล้ำกันที่หน้าทางเข้าท่าเรือ

ชายผู้ที่ยอมเสียสละเพื่อให้ทุกคนได้ไปสนุกสนานคนนั้น คือเจ้าเบอร์รี่ ชายที่มีรูปร่างผอมบางเหมือนผู้หญิงมากที่สุดในกลุ่มของพวกเรา

 

 

“เบอร์รี่—”

“นี่แก—”

 

 

การที่ให้ใครคนหนึ่งเสียสละไปเสียเวลาทำธุระของกลุ่ม แล้วปล่อยให้ทุกคนไปสนุกสนาน มันช่างดูอํามหิต และไร้ซึ่งจรรยาแห่งความเป็นทีม—

ทุกคนเลยกำลังรู้สึกผิด—

รวมไปถึงข้าด้วย—

 

 

ถ้าตามปกติก็ควรจะรู้สึกเป็นแบบนั้นอะนะ

 

 

“งั้นฝากด้วยแล้วกันเจ้าเบอร์รี่!”

“เดียวอยากกินอะไรบอกได้ พวกข้าจะเลี้ยงข้าวมื้อหนึ่งเป็นการตอบแทนเอง!”

“งั้นพวกเราไปเที่ยวก่อนละเว้ย!”

 

 

พวกเราพร้อมใจกันวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง แล้วทิ้งเจ้าเบอร์รี่เอาไว้ข้างหลังคนเดียว

สมกับเป็นเจ้าเบอร์รี่ เด็กเนิร์ดประจำกลุ่มของเรา

ช่างเป็นเด็กที่นิสัยดีเสียจริง~

 

 

***

 

 

“คนแคระ ลิซาร์ดแมน เอลฟ์ นางไม้ จะเริ่มจากเผ่าไหนก่อนดี เลือกไม่ถูกเลยครับหัวหน้า!”

“… นี่เอ็งคิดจะม่อเผ่าลิซาร์ดแมนด้วยอย่างงั้นเรอะวะไอพวกโอตาคุเรนเจอร์? ”

“รสชาติใหม่ ๆ ยังไงละครับหัวหน้า!”

 

 

พวกโอตาคุเรนเจอร์ตอบข้าไปพร้อมกับโพสท่าขบวนการห้าสีอย่างภาคภูมิใจ

แต่ข้ากับคนอื่น ๆ นั้น กำลังมองไปที่พวกมันด้วยสายตาที่หวาดกลัวขึ้นมาแทน

 

 

เผ่าลิซาร์ดแมน เป็นเผ่าที่รู้กันดีว่ามีรูปร่างคล้ายจระเข้ผสมจิ้งจก มีเกล็ดหนาเหมือนมังกร และออกลูกเป็นไข่

ความแตกต่างทางพันธุ์กรรมนั้น ไม่อาจเข้ากันได้กับชาวดาวดวงใด ๆ ที่มีลักษณะของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

พูดง่าย ๆ คือไม่สมควรอย่างยิ่ง ที่จะเอามารวมอยู่ในลิสในการเที่ยวย่านโคมแดงในครั้งนี้

 

 

“งั้นเชิญพวกแกไปสนุกกันได้ตามใจชอบเลย เพราะเดียวพวกข้าจะไปเดินดูโดยรอบก่อน…”

“อย่างงั้นหรือครับหัวหน้า! งั้นพวกเรา กลุ่มโอตาคุเรนเจอร์ขอตัวก่อนนะครับ!”

 

 

ข้ากับคนอื่นยืนมองพวกบ้าวิ่งหายไปในย่านที่แขวนป้ายสลักรูปเผ่าลิซาร์ดแมน

แสงไฟสีชมพูระบายที่ส่องกระทบลงมาบนถนนกลางวันแสก ๆ ตรงนั้น เต็มไปด้วยเผ่าลิซาร์ดแมนจำนวนมาก

พอพวกบ้านั่นวิ่งเข้าไปในย่านโคมแดงของเผ่าลิซาร์ดแมน เลยกลายเป็นจุดสนใจขึ้นมาแทบจะในทันที

 

 

“… ปล่อยพวกบ้านั่นไปเถอะ งั้นพวกเราไปเริ่มจากพวกเอลฟ์กันก่อนดีไหม? ”

 

 

ข้าเคยได้ยินคำร่ำลือกันมา ว่าพวกเผ่าเอลฟ์นั้นมีทวงท่าที่สุดยอด จากการฝึกฝนมานานนับร้อย ๆ ปีตามอายุไข

โดยเฉพาะกับพวกที่เป็นดาร์คเอลฟ์นั้น จะเห็นว่า [มีทวงท่าเด็ดดวง] เป็นพิเศษ

 

 

“ถึงข้างนอกจะดูงาม แต่อายุรุ่นยายพวกเราทั้งนั้นเลยไม่ใช่หรือครับหัวหน้า? ”

“ข้างนอกสวยเสียอย่างก็พอแล้วมั้ง? ”

 

 

ขอแค่ไม่มีดุ้น ข้านะเยสโนโอเคได้หมดแหละ

 

 

“งั้นเริ่มจากเอลฟ์ก่อนเลยนะครับ!”

“โอ๊วววว!!”

 

 

*** 3 ชั่วโมงต่อมา***

“อั๊ก…”

“ระ— รุนแรงเป็นบ้า”

“นี่มันเกินกว่าที่คาดเอาไว้อีกหัวหน้า”

 

 

มีไอบ้าเผ่ายักษ์กลุ่มหนึ่งกำลังใช้แท่งไม้มาค้ำตัวเอง เพื่อเดินเรียงแถวไปตามทางเดินริมมหาสมุทรของย่านโคมแดงฝั่งเอลฟ์

ไอบ้ายักษ์กลุ่มนั้นมีรูปร่างซีดเซียว ซูบผอม ราวกับเป็นมัมมี่ตายซาก

 

 

“ไอพวกอ่อนแอ… ดูข้า…เป็นตัว—”

 

 

สาเหตุที่มีสภาพตายซาก เพราะพวกเอลฟ์นั้น [เด็ดดวง] จนเกินไป

 

 

คนแรกยังพอไหว

คนที่สองเริ่มสนุก

คนที่สามเริ่มเสพติด

คนที่สี่ คนที่ห้า…

 

 

พอรู้ตัวอีกที ก็โดนล่อเสียเงินจ่ายไปถึงนับสิบคน

สุดท้ายเลยมีสภาพไม่ต่างจากการถูกรีดออกไปทั้งตัว ทั้งเงินกับพลังกาย…

 

 

“— โอ๊ยเหนื่อย… แค่พูดยังเหนื่อย… โอเค… ยอมแพ้.. ข้าเองก็ไม่ไหวเหมือนกันวะ”

 

 

พวกเอลฟ์นี่น่ากลัวชะมัด…

 

 

***อีก 1 ชั่วโมงต่อมา***

“คนแคระ… น่ารัก~”

“แต่ส่วนตัวผมไม่ชอบเลย เหมือนเข้าไปเล่นกับตุ๊กตาอยู่มากกว่า”

“อย่างน้อยช่วยเยียวยาใจได้ เหมือนได้ไปพักผ่อนในคาเฟ่แมวไง!”

“เทียบคนแคระกับแมวเลี้ยงเนี่ยนะ? น่าสงสารพวกสาว ๆ เผ่าคนแคระเป็นบ้า”

 

 

พวกเราไปต่อที่ย่านเผ่าคนแคระ หลังจากนั่งพักฟื้นพลังจนมีเรี่ยวแรงกลับมา

ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่คิดหยุดตั้งแต่ที่หมดแรงจากเอลฟ์ คงเป็นเพราะว่าพวกเรามีศักดิ์ศรีชายชาตรีเผ่ายักษ์อยู่

พวกเราจะไม่ยอมแพ้ และจบให้ครบสามเผ่าภายในวันนี้ให้ได้!

 

 

“พูดถึงคนแคระแล้ว ทำเอานึกถึงพวกหนูไซต์ขึ้นมาเลยแฮะ เด็กพวกนั้นถ้าโตขึ้นจะต้องสวยราวกับนางฟ้าแน่ ๆ ”

“หัวหน้า จะเอาคุกขี้ไก่ หรือคุกนรกดีครับ? ”

“ข้าไม่คิดคิดแตะต้องเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรอกนะเฟ้ย! ถึงข้าจะโฉด แต่ข้ายังมีจรรยากับคุณธรรมอยู่!— เดียว! อย่าพึ่งแจ้งตำรวจสิฟะพวกเอ็ง!”

 

 

ถึงข้าจะพูดออกไปแบบนั้น แต่พวกลูกน้องกลับส่งสายตาที่อ่านออกได้ง่ายมาก ว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าพูด

นี่ภาพลักษณ์ของข้าในสายตาพวกเอ็งมันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเรอะ!

 

 

“งะ— งั้นไปต่อที่เผ่านางไม้กัน!”

 

 

ด้วยเหตุนี้ข้าเลยรีบทำเป็นเฉไฉเปลี่ยนเรื่องในทันที

 

 

***อีก 1 ชั่วโมงต่อมา***

 

 

มันเคยมีคำกล่าวของยอดนักท่องเที่ยวเผ่ายักษ์ย่านโคมแดงประจำหมู่เกาะเทียม

 

 

เอลฟ์นั้นมีทวงท่าเด็ดดวง

คนแคระกับภูติคือที่สุดแห่งการเยียวยาใจ

มนุษย์ช่างบอบบาง แต่อวบอิ่ม ราวกับเป็นวัยรุ่นที่มีรสชาติหอมหวาน

มนุษย์นกกับเผ่ามนุษย์สัตว์ช่างแสนนุ่มฟูอบอุ่น เหมาะแก่การห่มกอดในฤดูหนาว

เผ่าปีศาจนั้นเผ็ดร้อน ดุเดือดทุกครั้งที่ได้ลิ้มลอง

มีเพียงเผ่านางไม้ ที่หากว่ายังรักชีวิต จงอย่าริได้อาจหาญไปสวมกอดเป็นอันขาด

 

 

ข้าไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงมีคำกล่าวเช่นนั้นออกมาในกลุ่มผู้นิยมการเที่ยวย่านโคมแดง

แต่วันนี้ข้าเข้าใจแล้ว

เผ่านางไม้เนี่ย ไม่สมควรที่จะเข้าไปยุ่งด้วยเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

 

 

“ฮุ ฮุ ฮุ~ ร่างกายของพวกคุณลูกค้านี่ช่าง [แน่น] พวกฉัน เผ่านางไม้ละชอบคนที่มีเนื้อแน่น ๆ แบบนี้ เพราะมันให้พลังงานสูงมากค่ะ~”

 

 

ข้ากับพรรคพวกได้มาใช้บริการนางไม้ที่ร้านแห่งหนึ่ง

พวกนางไม้นั้นมีหุ่นงามราวกับถอดแบบมาจากนางฟ้า แถมตัวร้านยังมีบริการ [เล่นหมู่คณะ] ที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกแปลกพิสดาร เลยลองมาใช้บริการดู

 

 

“ดะ— เดียวก่อน— ได้โปรดปล่อย—”

“จะหนีไปไหนกันคะคุณลูกค้า~❤”

 

 

แล้วนี่คือผลลัพธ์ของการมาลองของที่ไม่สมควรมาลอง

 

 

เผ่านางไม้คือหนึ่งในเผ่าพันธุ์เอเลี่ยน ที่นับว่ามีความแปลกประหลาดกว่าใคร

พวกเธอมีต้นกำเนิดวิวัฒนาการณ์มาจากสิ่งมีชีวิตตระกูลพืช

มีอายุยืนยาว พลังชีวิตสูง ไม่ต้องการอาหาร ขอเพียงแค่มีน้ำ แสงแดด และสารอาหารจากดินเล็กน้อย ก็สามารถเอาตัวรอดได้เป็นปี

พวกเธอเป็นเผ่าที่ไม่มีการแยกเพศชัดเจน ทุกตนสามารถสืบพันธุ์ได้ด้วยการแตกหน่อ ฝั่งเมล็ด ได้ตามใจปราถนา

 

 

พูดง่าย ๆ คือไม่มีอวัยวะเพศนั่นแหละ

 

 

“มามะ มาสนุกด้วยกันเถอะค่ะ~❤”

 

 

พวกเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวน แล้วเริ่มงอกเถาวัลย์ออกมาตามข้อพับของแขน

เถาวัลย์ที่แสนจะน่ากลัวพวกนั้น ได้พุ่งเข้ามารัดร่างกายของข้ากับพรรคพวกที่กำลังตะเกียกตะกายหนีไปทางประตูของอาคาร

เถาวัลย์ที่รัดพวกเรานั้นแน่นและเหนียวมาก จนแม้แต่เผ่ายักษ์อย่างพวกเรายังไม่มีแรงมากพอจะแบ่งกล้ามฉีกให้มันขาดออกจากกันได้

พวกเราถูกลากถูไปกับพื้นของห้อง กลับไปที่เตียงของเหล่านางไม้

 

 

“พวกเราจะทำให้พวกคุณได้สุขสมจนขึ้นสวรรค์เองค่ะ~❤”

 

 

พวกเธอพูดเช่นนั้นแล้วนำนิ้วที่เรียวขาวมาแตะลงบนผิวของร่างกาย

พวกเธองอกรากฝอยออกมาจากปลายนิ้ว เกาะเกี่ยวไปตามร่างกายของพวกเรา แล้วเริ่มฝั่งรากลึกเข้าไปในเส้นประสาทส่วนต่าง ๆ

กระตุ้นให้ [รู้สึกดี] ผ่านเส้นประสาทโดยตรง ไปพร้อมกับดูดสารอาหารไปจากร่างกายพวกเราเป็นการแลกเปลี่ยน

ถึงจะ [รู้สึกดี] เป็นอย่างมาก แต่ไอแบบเนี่ย รับรองว่าได้ไปสวรรค์ตรงตามตัวอักษรจริง ๆ แน่

 

 

“ม่ายยย! ไม่เอาแล้ว! จะเอาเงินเท่าไหร่ พวกข้ายินดีจ่ายให้ แต่ปล่อยพวกข้ากลับไปเถอะ!!!”

 

 

—ณ จุดที่ห่างออกไปไกลจากย่านโคมแดง—

บนยานปลาโลมาขนาดใหญ่

 

 

“นี่พวกเรากำลังเฝ้ามองเชี่ยอะไรกันอยู่เนี่ย? ”

 

 

มนุษย์นกผมสีทองที่กำลังเฝ้าติดตาม [เหยื่อ] ของเธอด้วยสัมผัสวิญญาณ ถึงกับต้องกรีดร้องออกมาเช่นนั้น