***วันที่ 40 เวลา 29:00 น. ***

 

 

“ยินดีด้วยค่ะ นี่ค่ะคือใบอนุญาตขับขี่ยานเหาะทุกขนาดประเภทบุคคลของคุณเอโซครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

 

 

พนักงานชายเผ่าเอลฟ์ผมทองคนหนึ่งกำลังยื่นบัตรใบเล็กที่มีรูปหน้าตรงสวย ๆ ประทับเอาไว้

ใบหน้านั้นช่างดูอ่อนวัย ผิวเต่งตึง ดวงตากลมโตน่ารัก

ใครกันเนี่ย ทำไมถึงสวยได้ขนาดนี้กันนะ?

 

 

ชมตัวเองก็เป็นเหมือนกันนะเรา~

 

 

“ละ— ลาพิส— คุณ— สอบผ่าน— โอ๊กกกก! ยังไง— โปรดระวัง— เรื่องความเร็ว— ด้วย— บูว— โอ๊กกกก!”

 

 

ส่วนเจ้าหน้าที่เผ่าภูติที่กำลังคายสารเหลวสีรุ้งออกมาจากปาก คือคนคุมสอบของลาพิส

เขายื่นใบขับขี่ให้กับสหายผมสีฟ้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไหรนัก

 

 

เพราะการสอบเป็นระบบตรวจดูความเสียหาย การขับตรงช่องเลนท์ และการทำตามกฏสัญญาณไฟ รวมไปถึงรักษาระดับความเร็วไม่ให้เกินที่กำหนด

ถึงจะดูเหมือนขับซิ่ง แต่เธอสามารถรักษาระดับความเร็วในช่วงที่กำหนดได้อย่างฉิวเฉียด และไม่เคยล้ำเส้นช่องทาง หรือผิดสัญญาณไฟใด ๆ แม้แต่น้อย

เพราะแบบนี้ เลยทำให้อาจารย์ผู้คุมสอบหาเรื่องตัดคะแนนเธอไม่ได้

 

 

ไม่น่าเชื่อว่ายัยลาพิสจะสอบผ่านกับเขาเหมือนกันแฮะ

 

 

แล้วยัยลาพิสมันเอาจอตารับภาพที่ไหนไปรับรู้สัญญาณแสงหรือเส้นตีกันได้เล่า?

ถ้าให้เดา เราคิดว่ายัยนั่นคงใช้สัมผัสวิญญาณตรวจจับเส้นทางการขับ จังหวะหยุดรถ รวมไปถึงการรักษาความเร็วของผู้เข้าสอบคนอื่น แล้วลอกทำตามเอานั่นแหละ

ทีเรื่องอย่างงี้ละ ฉลาดขึ้นมาทันทีเลยเชียวนะยัยนี่

 

 

“เลยมีแค่แมรี่คนเดียวที่ไม่มีใบขับขี่ งั้นเพื่อเป็นการปลอบใจ แมรี่อยากกินอะไร บอกมาได้เลย เดียวมื้อนี้เราจะเป็นคนเลี้ยงข้าวให้เอง”

“งั้นขอสาวน้อยน่ารักมานวยเล่นหนึ่งที่”

“นั่นไม่ใช่อาหารสักหน่อย!”

 

 

ถ้ายังมีแรงมาเล่นมุข งั้นอย่าเอาเลยมื้ออาหารปลอบใจนะ

 

 

พวกเราสามคนพากันเดินออกจากอาคารที่เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ ไปสู่พื้นที่ทางเดินด้านนอกที่เต็มไปด้วยไอร้อนจากไอทะเลกับแสงแดด

ห่างออกไปไม่ไกล คือตลาดที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวชาวเอเลี่ยน กับลานอาบแดดอันเป็นที่ชื่นชอบของเผ่านางไม้

 

 

ที่พื้นที่ตรงนั้น หากมองให้ดี จะเห็นมีสาวงามพร้อมหุ่นระดับนางแบบจำนวนนับร้อยยืนเรียงรายเป็นแถวยาว

พวกเธอสวมเสื้อผ้าที่ประกอบขึ้นมาจากเปลือกไม้สีน้ำตาล ประดับประดาด้วยกลีบดอกกุหลาบหลากสี

ที่ปลายเท้าของพวกเธอ จะมีรากฝอยขนาดเล็กงอกออกมาให้เห็น เพื่อใช้ยึดติดกับผิวดินที่แซมด้วยต้นหญ้าใบอ่อนสีเขียว

 

 

มันคือลักษณะพิเศษของเผ่านางไม้ ที่มีร่างกายพื้นฐานวิวัฒนาการมาจากพืช

 

 

พวกเธอยื่นอ้าแขนรับแดดด้วยรอยยิ้ม กางใบชูสังเคราะห์แสงอย่างอิ่มหนำสำราญใจ

ภาพลักษณะเช่นนี้จะมีปรากฏตลอดเส้นทางสองฝั่งที่เดินทอดตรงไปทางตลาดนัด

เพราะมีเผ่านางไม้ที่คอยมอบกลิ่นหอมของดอกไม้ออกมาตลอดเวลาที่พวกเธอยืนสังเคราะห์แสง จึงทำให้หมู่เกาะเทียมแทบจะไม่มีความจำเป็นต้องทำสวนดอกไม้ริมทางเดินแม้แต่น้อย

 

 

“นะ! ขอสาวน้อยน่ารักหนึ่งที่! ถ้าไปตลาดตอนนี้จะเจอพวกน้องไซต์กับสาวนกติดบัคน่ารักคนนั้นด้วยนะ!”

“ทีอย่างงี้ละสัมผัสวิญญาณแม่นขึ้นมาเลยเชียวนะยะ ยัยแมรี่!”

 

 

“เออ~ คือว่า~ ”

 

 

“ว่าแต่ตกลงยัยพวกนั้นมันแอบหนีมาจากยานกันจริง ๆ สินะ! ให้ตายเถอะ!”

[ก็สมกับที่เป็นหนูไซต์ดีนี่ค่ะ ระบบยานทั่วไปคงขังเธอไม่ไหวหรอกค่ะ //O_O//]

 

 

“พวกคุณตรงนั้น—”

 

 

“ช่วยไม่ได้ รีบไปหายัยพวกนั้นก่อนจะก่อเรื่องดีกว่า แล้วรีบกินข้าวกลางวันก่อนจะกลับไปที่ยานกันเถอะ”

“โอเค~ ได้เวลานวยสาวน้อยน่ารักแล้ว~”

[รับทราบค่ะ XD]

 

 

“คุณเอโซค่ะ! รบกวนขอเวลาสักครู่ค่ะ!”

 

 

มีใครบางคนกำลังเรียกพวกเรามาจากทางด้านหลัง

เธอคนนั้นมีหูแมว มีหางที่สั้น และมีผมสีฟ้ายาว

นี่มัน– คนที่พึ่งเข้าสอบคู่กับเราเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เรอะ?

 

 

“คือ— ฉัน [โรโยตี้] ที่สอบคู่กับคุณเมื่อกี้นี้ จำได้หรือเปล่าคะ? ”

“…จำได้ ไม่ทราบว่ามีอะไรอย่างงั้นหรือคะ? ”

“คุณชื่อเอโซ เป็นเผ่ามนุษย์นก แล้วยังมีเพื่อนสาวอีกสองคนที่มีผมสีแดง กับผมสีฟ้า ฉันเลยอยากจะถามว่า พวกคุณใช่คนเดียวกับที่เป็นข่าว [เพาเวอร์-โซล เรลเจอร์] ทีมเรนเจอร์เฉพาะกิจที่ต่อสู้กับอีกายักษ์ในเมืองคริสตัลช่วงท้ายปีที่ผ่านมาหรือเปล่าคะ? ”

 

 

ไอเหตุการณ์ที่พวกเราร่วมมือกันถล่มสัตว์โลกวิญญาณเมื่อตอนนั้นนะเรอะ?

จะว่าไป เหมือนจะมีพวกนักข่าวไปใส่สีตีไข่ แล้วถือวิสาสะตั้งชื่องี่เง่าแบบนั้นให้พวกเราอยู่ด้วย

 

 

“ใช่ เป็นพวกเราเอง”

“ระ— รบกวนขอลายเซ็นด้วยค่ะ!”

 

 

ดวงตาแมวของคนแปลกหน้ากำลังเบิกกว้างไปด้วยความตื่นเต้น

เธอหยิบปากกากับกระดาษที่ไม่รู้คว้ามาจากไหน ยื่นตรงใส่มาทางพวกเราด้วยความเร็วสูง

 

 

แฟนคลับ?

ตัวเชี่ยอย่างพวกเรามีแฟนคลับกับเขาด้วยเว้ยเฮ้ย!

 

 

“แหม่ ๆ แบบนี้ไม่ตอบรับหน่อย คงดูใจร้ายแย่เลยสิน้า~ มามะ เดียวผม [แมรี่ – เรด] จะเซ็นเป็นคนแรกให้~”

 

 

แมรี่ – เรด? นั่นชื่อใครกันยะ! นี่หล่อนยอมรับฉายาเห่ย ๆ ที่พวกนักข่าวตั้งให้ด้วยเรอะ!?

ยัยแมรี่รีบแย่งกระดาษไปเซ็นก่อนเป็นคนแรก

เธอใช้ปากกาเขียนชื่อตัวเองให้กินพื้นที่เต็มหน้ากระดาษไปถึงสามในสี่อย่างจงใจ แล้วเหลือที่ว่างสีขาวเล็ก ๆ ตรงมุมซ้ายกับขวาให้เรากับลาพิสเซ็น

 

 

นี่คุณเธอ…

ไม่ค่อยจะอยากเด่นเท่าไหรเลยนะยะ!

 

 

“ขะ– ขอบคุญมากค่ะ!”

 

 

พวกเราสามคนเซ็นลายเซ็นตัวเองให้กับแฟนคลับที่ไม่คาดคิด แล้วกล่าวอำลาเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากออกไป

เพี้ยนใช้ได้แฮะ ที่มาชื่นชมพวกเราแบบนี้

 

 

“หรืออาจจะไม่ใช่พวกเพี้ยน…”

 

 

ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่คนเพี้ยน ๆ ธรรมดา

แต่พอพวกเราเดินออกมาสักพัก ยัยนั่นกลับเริ่มแอบเดินตามพวกเราอยู่ห่าง ๆ อย่างระวังไปแทน

 

 

ศัตรู?

ไม่น่าใช่ เพราะไม่มีจิตสังหาร

สตอล์คเกอร์?

เป็นไปได้สูง เพราะถึงกับเป็นคนที่เพี้ยนหนักขนาดมาชื่นชอบพวกเราได้

 

 

“เอายังไงดี วิ่งหนีกันเลยดีไหม? ”

“แต่น้องลูกครึ่งแมวคนนั้นดูน่ารักไม่เลว ปล่อยให้เดินตามมาแบบนี้ก็ได้นี่? เหมือนเป็นลูกแมวที่กำลังแอบเดินตามแม่เลย~”

[ส่วนฉัน อยากให้เธอเดินตามมาค่ะ เพราะดูน่าจะมีเรื่องสนุกรออยู่~ XD]

 

 

เสียงโหวตปล่อยให้ยอมตามมาชนะซะงั้น…

แถมสาเหตุของแต่ละคนยังชวนมึนตึบ

ช่วยไม่ได้

เพราะแบบนี้ พวกเราเลยเริ่มมุ่งหน้าไปที่ฝั่งตลาดนัดตามแผนเดิม เพื่อไปจับกลุ่มกับพวกหนูไซน์ แล้วไปร้านอาหาร

 

 

ณ ภายในตลาดที่คึกคักไปด้วยพ่อค้าเอเลี่ยนเผ่าคนแคระ เผ่าลิซาร์ดแมน กับเผ่าเอลฟ์

ที่แห่งนี้ คือเขตไร้ภาษีจากสินค้าต่างดาว และเต็มไปด้วยเสียงของผู้คน

 

 

เหม็นกลิ่นเหล้าจากตัวคนแคระ

เหม็นกลิ่นไม้หอมที่พวกเอลฟ์นำมาขาย

เหม็นกลิ่นแร่เงิน แร่ทอง แร่หยก ที่พวกลิซาร์ดแมนนำมาขายในฐานะหินสวยงาม

 

 

ถึงจะเหม็นกลิ่นสาบพวกเอเลี่ยนต่างเผ่าที่ไม่ได้มีถิ่นเกิดบนดาวดวงนี้ แล้วยังหนวกหูเสียงดัง แต่เป็นบรรยากาศที่ไม่ชวนอึดอัด ซ้ำยังพาให้รู้สึกสนุกสนาน

ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ประหลาด แปลกตา ไม่อาจหาได้หากมัวแต่เฝ้ามองมาจากโลกฝั่งคนตาย

 

 

พวกเราเดินจนไปเจอกลุ่มของน้องไซน์แถวใจกลางตลาด

มันตลกมากเลยละ

พอพวกเราไปเจอกับเธอ พวกเธอก็หน้าซีด แล้วเริ่มพากันทำท่าจะวิ่งหนี เหมือนเด็กที่ไปเจออาจารย์ปกครองในร้านเกมส์อะไรแบบนั้น

แต่วันนี้เราอารมณ์ดีเพราะสอบใบขับขี่ยานมาได้ เลยจะยอมยกโทษให้เป็นพิเศษ~

 

 

“ไปกินข้าวกันเถอะ มื้อนี้เราเลี้ยงเอง”

 

 

พอพูดออกไปแบบนั้น พวกเด็ก ๆ ก็พากันเฮลั่น แล้วตามมาแต่โดยดี

หลอกง่ายจริงวุ้ย

ร่างต้นเป็นยังไง พวกร่างโคลนก็ถอดแบบมากันแบบนั้นเลย

เริ่มชักจะเป็นห่วงอนาคตของเด็ก ๆ พวกนี้ขึ้นมาแล้วแฮะ

 

 

พวกเราเลือกร้านริมทาง ที่ขายอาหารประจำเผ่าภูติราคาถูกเป็นร้านอาหารกลางวัน

 

 

“เชิญเลย เชิญเลย! ไม่ต้องเกรงใจ!”

“เออ… ไอนี่มัน… ร้านอาหารตามสั่ง… แถมยังมีแค่เมนูเดียวให้เลือก…”

“ยะ— อย่าพูดมากน่า! ไม่ใช่ว่างกหรืออะไร แค่ช่วงนี้เงินมันไม่ค่อยมี! พวกเธอก็น่าจะรู้นี่!”

 

 

เงินนะ ถูกเอาไปใช้ซื้อยานเกือบหมดแล้ว

แค่มีเหลือพอกินข้าวอีกสามมื้อก็บุญแค่ไหน!

 

 

[… ข้างหลังค่ะ =_<]

“อืม รู้แล้วลาพิส ฝั่งซ้ายสินะ”

 

 

ยัยสตอล์คเกอร์ที่ตามมาตลอดทาง กำลังเดินเข้ามาใกล้พวกเราด้วยความเร็วสูง

คิดจะลงมือทำอะไร—

 

 

“สะ— สวัสดีค่ะ! บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ!”

 

 

แอบตามมาเองชัด ๆ

 

 

“คุณพี่สาวคือ—”

“สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อ [โรโยตี้] ไม่ใช่คนน่าสงสัยหรอก!”

 

 

เธอนี่ละโคตรน่าสงสัย

 

 

“ถ้าดูจากชุดที่พวกเด็ก ๆ สวมกัน เด็กพวกนี้คงจะเป็น [กลุ่มนางฟ้าผมขาว] ที่โด่งดังของวิหารเทพทั้งสามในเวลานี้ใช่ไหมคะ!”

“นางฟ้าผมขาว? ”

“เพราะช่วงขึ้นปีใหม่ต้องมีการเก็บกวาดเมือง แต่ปีนี้เขาส่งนักบวชฝึกหัดที่น่ารักจำนวนราวหนึ่งร้อยคนออกไป แถมยังหน้าเหมือนกันทุกคนด้วย คนเลยลือกันให้แซดเลยว่าวิหารนี้มีนางฟ้าลงมาจุติกันค่ะ”

“นะ– นางฟ้า~ ถูกชมด้วยละ~ เขินจัง~”

“พวกเราคือนางฟ้า~”

“นางฟ้า”

“///”

 

 

ไอเด็กน้อยสี่คนนี่ จะมาเขินกับอีแค่คำชมแบบนี้ไม่ได้นะ

เดียวสักวันก็ได้ถูกคนหลอกลักพาตัวไปง่าย ๆ กันพอดี

 

 

“แล้วคุณมนุษย์นกที่มีขนสีแดงสลับขาว—”

“ชื่อเปอร์ไซต์ค่ะ”

“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ— ชื่อเหมือนเผ่ามนุษย์นกในตำนานเลยนะคะเนี่ย”

“เผ่ามนุษย์นกในตำนาน? ”

“เปอร์ไซต์ มนุษย์นกในตำนานที่ว่ากันว่ามีเสียงซึ่งสยบสงครามได้ และมีพละกำลัง ความเร็วยิ่งกว่าใครค่ะ ปัจจุบันเห็นว่าได้หายสาบสูญไปตั้งแต่ปีประวัติศาสตร์ที่ 80 บ้างก็ว่าตายไปแล้วค่ะ”

“เอ๋~ อยากเจอคนแบบนั้นจัง”

 

 

ไม่ต้องมาทำเอียงคองงเลย!

ที่ยัยนี่พูดถึงอยู่ ก็คือเธอนั่นแหละยะ!

โอ๊ย… ตบมุขในใจจนเหนื่อยแล้ว…

 

 

“— งั้นได้จังหวะพอดีเลยค่ะ คืออาจเป็นการเสียมารยาท แต่ฉันคือแฟนคลับตัวยงของพวกคุณ ขอให้ฉันได้เลี้ยงอาหารพวกคุณจะได้ไหมค่ะ! น้า~!”

 

 

น่ากลัว…

เริ่มชักจะรู้สึกว่ายัย [โรโยตี้] น่ากลัวขึ้นมาชอบกล

เราว่าเราควรรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่า

อย่าไปตอบรับ—

 

 

“ถ้าอยากถามหาเหตุละก็— เพราะว่าฉันคือแฟนคลับของพวกคุณ ทีม [เพาเวอร์-โซล เรลเจอร์] ค่ะ! นอกจากเลี้ยงข้าวแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่ในเมืองนี้ ฉันยินดีที่จะเป็นอาเสี่ยเลี้ยงพวกคุณเองค่ะ!”

“งั้นฝากตัวด้วย [เพื่อน] !”

 

 

—รีบคว้าคำร้องตอบรับแทบจะในทันที!

ถึงจะน่าสงสัย แต่ในเมื่อมีคนมาประเคนเงินให้ฟรี ๆ ใครมันจะโง่ไม่เอากันยะ

เดียวพอลอกปอกเปลือกจนหมด แล้วค่อยหนีหายไป มันก็ยังไม่สาย จริงไหมละ?

ฮุ~ ฮุ~ ฮุ~