ณ สนามสอบใบขับขี่ยานเหาะของหมู่เกาะเทียม

 

 

ดาวไดมอน คือดาวที่มีเทคโนโลยีก้าวล้ำควบคู่ไปกันระหว่าง วิทยาศาสตร์ กับวิทยาศาสตร์เวทมนตร์

พวกเขาสามารถสร้างระบบอัจฉริยะ [AI] มาทำกิจวัตรชดเชยแรงงานคน

สามารถนำเทคโนโลยีโกเลม ที่ใช้แกนภูติในการสร้างชีวิตเทียม ผนวกเข้ากับโปรแกรมแผงวงจรสมองกล แล้วสร้างเป็นหุ่นยนต์มีชีวิตรับใช้ที่สามารถซ่อมแซมตัวเองได้

 

 

ด้วยเทคโนโลยีระดับเช่นนี้ จึงไม่แปลกที่จะมียานเหาะซึ่งสามารถขับขี่ได้ด้วยตัวเอง

ด้วยระบบ AI ที่ถูกออกแบบมาเป็นอย่างดี จึงทำให้หากใครไม่มีใบขับขี่ ก็สามารถใช้ระบบ AI ที่ลงทะเบียนโดยภาครัฐบาลขับขี่ยวดยานแทนได้

 

 

พวกเขาได้พัฒนามาถึงจุดที่ไม่จำเป็นต้องถามหาใบอนุญาตขับขี่อีกต่อไป

 

 

แต่กระนั้น ความปราถนาที่อยากจะควบคุมคันบังคับ แล้ววิ่งทะยานเป็นหนึ่งเดียวกับสายลมยังคงมีอยู่

ผู้คน ยังคงเรียกหาการบังคับยานด้วยตัวเอง

ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าจะยุคสมัยใด เทคโนโลยีก้าวล้ำหน้าเพียงใด สถานที่สอบใบขับยานเช่นนี้ จะไม่มีวันสูญหายไป

 

 

***วันที่ 40 เวลา 26:00 น. ***

แสงแดดยามบ่ายของฤดูใบไม้ผลินั้นช่างสดใส

แต่เป็นเพราะที่นี่ตั้งอยู่ในหมู่เกาะที่ลอยใจกลางทะเล จึงทำให้เสมือนหนึ่งกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผืนกระจกที่สะท้อนแดดอันเจิดจ้าให้ย้อนกลับขึ้นมา

 

 

พูดง่าย ๆ คือร้อน…

ถึงจะมีม่านพลังงานปรับสภาพบรรยากาศ และมีพื้นที่สีเขียวมากแค่ ยังไงไอหมู่เกาะบ้านี่มันก็ร้อนเกินไปจริง ๆ

 

 

“อากาศเย็นสบาย~”

[สบายกำลังดี เหมาะแก่การอาบแดดมากค่ะ~]

 

 

ส่วนสหายอีกสองคน กำลังยิ้มอย่างร่าเริง พร้อมกับสวมชุดเกาะอกโชว์เนื้อหนังมังสาท้าแสงแดด

ยัยพวกนี้… ได้ทีขิงใส่ใหญ่เลยเชียวนะ!

 

 

เผ่าภูติจะคล้ายกับมนุษย์ คือไม่มีขนปกคลุมร่างกาย

ส่วนเผ่ามนุษย์สัตว์จะมีขนเยอะ แต่บางสายพันธุ์อย่างมนุษย์หนูจะมีขนที่สั้น

ผิดกับเราที่เป็นเผ่ามนุษย์นก ที่มีขนสีทองสวย ๆ คลุมทั่วร่างกายจนเหมือนสวมชุดกันหนาวตลอดเวลา

 

 

น่าอิจฉาพวกเผ่าที่ไม่มีขนปกคลุมร่างกายจริง!

 

 

“ถ้าร้อนนัก เธอก็ถอนขนทิ้งสิ? ”

“มันทำได้ที่ไหนละยะ!!”

 

 

ลองนึกภาพนกที่ขนเกรียนดูสิ ว่ามันจะน่าเกลียดขนาดไหน!

 

 

“หยุดเรื่องไร้สาระกันแค่นี้ดีกว่า รีบสมัครสอบ แล้วรีบกลับไปที่ยาน ก่อนที่ยัยพวกนั้นจะก่อเรื่องเถอะ”

 

 

ยัยพวกนั้นที่ว่า คือกลุ่มเด็กซนสี่คนกับนกติดบักและมังกรอีกหนึ่งตัว

ทั้งที่ยัยนกติดบัคเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกไซน์ แต่พวกเธอกลับเข้ากันได้รวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ

เพราะสนิทกันแล้ว เลยปล่อยให้อยู่ด้วยกันได้แบบวางใจระดับหนึ่ง

แต่เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น เลยสั่งให้ปิดตายประตูยานเอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าออก แล้วเอาเกมส์ล่อให้ติดอยู่แต่ในยานไปซะ

วางของล่อเอาไว้ขนาดนี้แล้ว คิดว่าคงไม่น่ามีใครออกมาป่วนเมืองได้หรอก

 

 

***ในเวลาเดียวกัน ณ ใจกลางเมือง***

ท่ามกลางย่านร้านค้าที่เต็มไปด้วยเผ่านางไม้

สตรีที่มีผิวเปลือกไม้ และห่อหุ้มร่างกายด้วยกลีบกุหลาบงาม กำลังเดินเลือกสิ้นค้าที่เป็นน้ำดื่มรสต่าง ๆ อันเป็นที่นิยมชื่นชอบของเผ่านางไม้

พวกเธอดื่มไปพลาง แล้วปล่อยให้ร่างกายอาบแดดอันแสนเลิศรสชาติ อันมีรสแตกต่าง และไม่อาจสัมผัสได้จากดาวของตัวเองกันอย่างมีความสุข

 

 

“รสชาติของแสงแดดดาวดวงนี้มีความแตกต่าง”

 

 

นั่นคือบทสนทนาที่เหล่านางไม้ที่นิยมพูดคุยกัน ยามเมื่อมาท่องเที่ยวที่โลกไดม่อน ดาวเพื่อนบ้านอันแสนเป็นมิตรของพวกเธอ

 

 

นอกจากเผ่านางไม้แล้ว ยังมีเผ่าลิซาร์ดแมน คอยเดินไปตามถนนของตลาดมากมายเช่นกัน

พวกเขาล้วนแต่เลือกที่จะมุ่งหน้าตรงไปในร้านที่ปิดทึบสี่ด้าน

ผู้ที่เข้าไปมีเกล็ดอันดำกระด่าง หยาบ เต็มไปด้วยซอกหินปูนที่เกาะขอบผิว

ผู้ที่เดินสวนออกมา มีความเงางามมันวับ ผิวเกล็ดสะท้อนแสงเป็นดั่งผื่นกระจก

 

 

ด้วยเทคโนโลยีนาโนที่สามารถนำหุ่นยนต์เม็ดทรายเข้าไปทำความสะอาดได้ระดับซอกผิวเกล็ด เลยทำให้มีนักท่องเที่ยวชาวลิซาร์ดแมนมาหาช่างฝีมือรับทำความสะอาดเกล็ด ของชาวดาวไดม่อนเป็นจำนวนมาก

 

นอกจากนางไม้กับลิซาร์ดแมนที่เป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวหลักแล้ว ยังมีเผ่าเอลฟ์ กับเผ่าคนแคระให้เห็นบางตาปะปนอยู่บ้าง

 

 

นี่คือบรรยากาศที่สามารถพบเห็นได้ทุกวันของตลาดสดหมู่เทียม เมืองที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นเมืองหน้าด่านต้อนรับของชาวต่างดาว—

 

 

“~ คิดจะขังพวกเราเอาไว้อยู่ในยานอย่างงั้นหรือ? ฝันไปเถอะค่ะ! กับอีแค่แฮ๊กระบบยานเพื่อจูนคำสั่งใหม่ ถือว่าง่ายมากค่ะ!”

“พี่ไซน์ รอพวกเราด้วย~”

“แอบออกมาแบบนี้ พวกพี่สาวจะไม่โกรธหรือพี่ไซน์? ”

“แง! เค้าไม่อยากโดนดุอะ!”

“ไม่เป็นไร ไม่มีใครกล้าดุพวกเธอหรอก เพราะว่าพี่สาวเปอร์ไซต์ที่เป็นผู้ใหญ่ ได้ตามออกมาด้วยแล้วยังไงละ!”

 

 

—และท่ามกลางนักท่องเที่ยวเอเลี่ยน ได้มีกลุ่มบุคคลที่เอโซไม่พึ่งปราถนาอยากจะให้ปรากฏ กำลังเดินเล่นอย่างสบายใจอยู่ ณ ที่แห่งนั้น…

 

 

***ตัดกลับมาที่กลุ่มสามสาวซึ่งกำลังยืนต่อแถวรับบัตรคิวสอบใบขับขี่***

 

 

“…”

 

 

เหมือนจะรู้สัมผัสได้ถึงเงาของดวงวิญญาณคนรู้จักจำนวนห้าคน

ดวงจิตที่คุ้นเคยทั้งห้า กำลังวิ่งเล่นอยู่ในแหล่งท่องเที่ยวใกล้ ๆ นี้

 

 

เออ… ไม่ละ… อย่าไปคิด… อย่าไปรับรู้… จะได้ไม่ต้องปวดหัว…

 

 

วันนี้ไม่ใช้พลังวิญญาณเพื่อตรวจจับพื้นที่รอบตัวน่าจะดีกว่า

เพราะคงไม่น่าจะมีศัตรูบุกเข้ามาในวันนี้หรอก…

มาตั้งใจกับการสอบเอาใบขับขี่ยานกันเถอะ!

 

 

เราสะบัดหัวของตัวเอง แล้วพ่นลมหายใจออกมาจากปอดเต็มแรง

 

 

“คิวถัดไป คุณ [เอโซ] ค่ะ”

ถึงคิวของเราแล้ว

“คิวคุณ [แมรี่โกลด์] ค่ะ”

ตามมาด้วยสหายหัวแดง

“คิวคุณ [ลาพิส] ครับ”

ต่อด้วยสหายหัวฟ้า

 

 

เราเดินตรงไปที่หน้ากระจกที่มีพนักงานเผ่าเอลฟ์เพศหญิงหน้าตาดีนั่งอยู่อีกฟาก

สมกับที่เป็นเอลฟ์ ถึงจะมีหน้าตาดีสมคำร่ำรือ แต่เพราะมีความหยิ่งทรนงในศักดิ์ศรีของสิ่งมีชีวิตอายุยืนยาว จึงทำให้รอยยิ้มของเธอช่างดูแข็งกระด้างนัก

 

 

เพราะว่าที่นี่นอกจากจะเป็นเมืองแห่งวิทยาการณ์แล้ว มันยังเป็นเมืองท่าเทียบยานอวกาศของดาวดวงนี้อีกด้วย

เลยทำให้มีการเปิดรับพนักงานชาวต่างดาวเกิดขึ้น

 

 

พนักงานจะตรวจสอบสภาพความสมบูรณ์ของร่างกาย เพื่อดูว่ามีคุณสมบัติมากพอจะขับขี่ยานหรือไม่

ตั้งแต่สายตา ตาบอดสี ร่างกาย ไปจนกระทั้งจิตใจ

 

 

“ถึงจะมีปัญหาเรื่องปีกที่มีขนแข็งจนไม่สามารถบินได้ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับการขับขี่ยาน ดังนั้นคุณจึงผ่านค่ะ”

“จะพูดเรื่องแบบนี้ให้คนอื่นได้ยินเพื่อ? ”

“อ๊ะ… ขออภัยด้วยค่ะ งั้นขอเชิญคิวคนถัดไป คุณ [โรโยตี้] ค่ะ”

 

 

พนักงานเอลฟ์รีบตัดบท แล้วเรียกหาคิวถัดไปแทบจะในทันที

เป็นพนักงานที่แย่จริง!

เราหันไปมองสหายหัวแดง

เธอเองก็ผ่านการตรวจร่างกายแล้วเช่นกัน

ส่วนลาพิสนั้น—

 

 

“ผ่านครับ”

 

 

ผ่านมาเช่นกัน

น่ายินดี~ น่ายินดี~ ที่พวกไม่สมประกอบอย่างพวกเรา สามารถผ่านการตรวจสอบขั้นพื้นฐานมาได้—

 

 

“…เดียวสิเฮ้ย! ลาพิส! เธอผ่านมาได้ยังไงกันยะ!? ”

[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ :3]

 

 

แมรี่นะยังพอว่า แต่ลาพิสนี่ถึงขั้นหูหนวก ตาบอด เป็นใบ้ เลยนะยะ!

จริงอยู่ว่าเธอฝึกมาในระดับโต้ตอบพูดคุยกับชาวบ้านชาวช่องได้อย่างปกติ แต่ไอสัมผัสวิญญาณเนี่ย มันช่วยให้รับรู้ได้แค่ระดับรูปร่างในที่ว่างเท่านั้นเองนะยะ!

หรือจะบอกว่ายัยนี่มันฝึกจิตสัมผัสวิญญาณ จนไปถึงขั้นรับรู้ และแยกแยะคลื่นสีของแสงที่ไปตกกระทบวัตถุได้แล้ว?

ก่อนหน้านี้เองก็จองโรงแรมกับตั๋วเครื่องบินได้ถูกต้องด้วย

จะขี้โม้เกินไปแล้วนะยะ!

 

 

แถมพอสังเกตุดูให้ดี ก็พบว่าวันนี้ยัยลาพิสไม่ยอมสวมผ้าคาดปิดตามาด้วย

นี่กะจะมาทำเนียนว่าตัวเองไม่ได้ตาบอดสินะ! สินะ!?

 

 

“~♫~♬”

 

 

ดูท่าทางจะอารมณ์ดีสุด ๆ ไปเลยแฮะยัยนี่

ลาพิส นี่เธอจริงจังกับการสอบใบขับขี่ขนาดนี้เลยเรอะ?

 

 

***1 ชั่วโมง ต่อมา***

 

 

หลังจากนั่งฟังบรรยาย แล้วทำข้อสอบผ่าน ในที่สุดก็มาถึงช่วงเวลาที่เรารอคอย

ขั้นตอนของการสอบเอาใบขับขี่!

 

 

“ขี้โกง! ทำไมมีแค่ผมที่สอบตกคนเดียวอ๊ะ! เอโซนะยังพอเข้าใจได้ แต่ทำไมลาพิสถึงสอบผ่านกันได้ละ!”

 

 

ส่วนที่ข้างสนาม กำลังมีสหายหัวแดงโวยวายอยู่คนหนึ่ง

แมรี่สอบตกละ

เล่นหลับคาการฟังบรรยาย มันก็สมควรแล้วอะนะ~

 

 

ว่าแต่เราเองสงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมลาพิสถึงสอบผ่าน?

อย่างยัยนี่เนี่ยนะ จะสามารถทนฟังการบรรยายจนจบได้?

อย่าบอกนะว่า…

 

 

“ลาพิส เธอสอบได้กี่คะแนน? ”

[97 คะแนนค่ะ]

 

 

ชัดเลย

คะแนนเท่ากับเราแปะ!

 

 

เพราะไม่อยากให้เด่นเกินไป เลยจงใจตอบผิดไป 1 ข้อ เพื่อให้คะแนนเฉลี่ยออกมาเหลือ 97 แต้ม

แล้วยัยนี่ดันได้คะแนนเท่ากับเราเปี๊ยบ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคงใช้สัมผัสวิญญาณรับรู้ที่ว่างขั้นเทพของเธอ มาแอบลอกข้อสอบของเราไปตอบ

 

 

คุณครูค่ะ~ พบคนโกงข้อสอบตรงนี้คนหนึ่งค่ะ!

 

 

ก็ว่าไปนั่น~

โกงนิดโกงหน่อยน่ารักจะตาย เราจะทำเป็นมองผ่านการกระทำในครั้งนี้ไปก็แล้วกันนะสหายรัก~

 

 

ว่าแล้วก็เริ่มสอบขั้นปฏิบัติ!

จริงอยู่ว่าตอนได้ยานมาใหม่ ๆ เราขับได้แย่มาก

แต่หลังจากวันนั้น เราได้มีฝึกขับยานในเครื่องซิมมูเลเตอร์ โดยมีระบบยาน [โฮโลมิกุไลฟ์] คอยช่วยเหลือมาตลอด

ตอนนี้เรามีความมั่นใจสูงมาก ว่าสามารถขับขี่ยานได้ในระดับบุคคลทั่วไปแล้ว!

ได้เวลาสอบภาค—

 

 

*ฟูว์มมม—!!!*

 

 

สายลมที่กำลังพัดผ่านข้างตัว ทำเอาขนนกแสนสวยที่พยายามจัดแต่งอย่างสวยงามทุกเช้า ต้องฟองฟู่พองโตอย่างน่าเกลียด

 

 

สายลมรุนแรงนั้นเกิดจากยานเหาะรูปทรงเรียบง่ายลำหนึ่งที่ใช้เข้าสอบ โดยมีคนขับขี่หน้าตาคุ้นเคย ผมสีฟ้า กำลังขับด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย —

ผู้หญิงคนนั้นกำลังผุดรอยยิ้มเล็ก ๆ ขึ้นมาตรงมุมปาก

เธอบินทะยานไปด้วยความเร็วสูงสุดของยาน แล้วดริฟโค้งไปตามทุ่นลอยฟ้าที่ส่องแสงได้อย่างไม่มีเฉี่ยวชน ก่อนจะบินหายลับตาไปกับเส้นขอบฟ้า

 

 

ส่วนอาจารย์ที่เป็นเผ่าภูติตัวเล็ก ที่นั่งติดกันนั้น— ได้ตาเหลือกขาวหมดสติไปเป็นที่เรียบร้อย~

… ดูท่าว่าคงจะมีแค่เราคนเดียว ที่น่าจะสอบผ่านแล้วกระมั้ง?

 

 

กลับมาตั้งสติกับการสอบของตัวเองต่อดีกว่า

 

 

“ผู้เข้าสอบเอโซ เนื่องจากมีคนเข้าสอบเป็นจำนวนมาก อาจต้องให้คุณสอบในลักษณะของการสอบคู่นะครับ”

“ได้ ไม่มีปัญหา”

 

 

การสอบคู่ก็คือการที่ใช้ยานหนึ่งลำ นั่งสลับสอบขับไปพร้อมกันสองคน ต่อผู้คุมสอบหนึ่งคน

ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว จะสอบคู่ สอบสามคู่ จัดมาได้เลย ไม่มีปัญหา~

 

 

ว่าแล้วเราก็หันไปมองทางยานเหาะขนาดเล็ก ที่เป็นแบบสี่ที่นั่ง

มันเป็นยานที่มีสภาพทรุดโทรม ที่ออกแบบให้มีรูปลักษณะคล้ายกับแมงกะพรุน

ตัวยานนั้นเต็มไปด้วยรอยแผลจากการเฉี่ยวชน บ่งบอกถึงความหนักหนาในการใช้งานที่มันเจอมา

ที่ด้านข้างของยานมีผู้หญิงผมยาวสีฟ้า ดวงตาสีฟ้าดูไร้พิษภัยยืนอยู่คนหนึ่ง

หู— เป็นใบหูแมว และมีหางที่สั้นเกินกว่ามาตรฐานเอกลักษณ์ของเผ่ามนุษย์สัตว์-แมว

พวกลูกครึ่งอย่างงั้นหรือเปล่า?

 

 

“นี่คือคู่สอบคู่ของคุณเอโซ คุณ [โรโยตี้] ครับ”