บทที่ 7 เหยื่อล่อแสนสนุก

ตอนที่ 130 หมู่เกาะเทียม

 

 

หมู่เกาะเทียม

มันคือหมู่เกาะที่ถูกสร้างขึ้นจากฝีมือของสิ่งมีชีวิตผู้ทรงภูมิปัญญาในปีประวัติศาสตร์ที่ 25 ตั้งอยู่ใจกลางมหาสมุทร ระหว่างพื้นที่ทั้ง 6

 

 

ทวีปป่าหิน

ทวีปแห่งความสับสน

ทวีปสนามแม่เหล็กทวีป

ทวีปคริสตัล

ทวีปเทวภูมิ

กลุ่มหมู่เกาะสีรุ้ง

 

 

ในเวลานั้น ณ พื้นที่เหนือมหาสมุทรได้เกิดปรากฏการธรรมชาติประหลาด

ผืนน้ำที่เคยสงบสุขเริ่มบ้าคลั่ง ยกตัวเป็นกำแพงสูง ซัดสาดเข้าฝั่ง กลืนกินแผ่นดินให้จมลงสู่ห้วงลึกแห่งทะเล

ท้องฟ้าที่เคยนิ่งสงัดกลับบิดผันแปร

มิติและเวลาหมุนเป็นเกลียว เหมือนแผ่นกระดาษที่ถูกบังคับห่อตัวให้กลายเป็นท่อกลวง

พลังงานอันบ้าคลั่งที่ไม่ทราบที่มาแน่ชัด ได้ปรากฏตัวขึ้นเหนือมหาสมุทรนั้น แล้วกลายเป็นวังน้ำวนสีดำที่เผยภาพของอีกสถานที่อันห่างไกลออกไป

 

 

พื้นที่ทั้งสองที่อยู่ห่างไกลระดับข้ามพิภพดวงดารา ได้ถูกเชื่อมเข้าหากันด้วยรูวังน้ำวนที่ว่า

 

 

[รูหนอนขนาดใหญ่] ได้ก่อตัวขึ้นมา ณ สถานที่แห่งนี้อย่างไม่มีใครคาดฝัน

ชาวดาวไดม่อนไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และใครเป็นคนทำมันขึ้นมา

พวกเขาได้ศึกษา ทำการสำรวจ

ด้วยความร่วมมือของเผ่าพันธุ์ทั้งห้าที่มี ณ เวลานั้น หมู่เกาะเทียมจึงได้ถูกสร้างขึ้นมา

เทคโนโลยีล้ำหน้าจำนวนมากได้ถูกรวบรวมมาเพื่อการศึกษาสิ่งที่พวกเขาไม่รู้จัก

 

 

ได้ค้นพบแร่ธาตุใหม่

ได้ค้นพบสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญหาต่างสายพันธุ์

 

 

เป็นที่มาของเทคโนโลยีร่นมิติเพื่อข้ามทางช้างเผือก

เป็นที่มาของการค้นพบต้นกำเนิดสายพันธุ์เผ่ามนุษย์ รวมไปถึงดาวที่คาดว่าน่าจะเป็นต้นกำเนิดของสายเผ่าพันธุ์ตัวเอง

เป็นที่มาของเผ่าปีศาจผู้ทรงพลัง

การปฏิสัมพันธ์กับชาวเอเลี่ยนอย่างเผ่าเอลฟ์ ลิซาร์ดแมน คนแคระ กับนางไม้

 

 

ถึงเวลาจะผ่านไปถึงร้อยปีนับตั้งแต่ที่รูหนอนเกิดขึ้นมา แต่สถานที่แห่งนี้ก็ยังไม่เคยปิดตัวลง

ในทางกลับกันแล้ว มันยังได้รับความนิยมมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

 

 

มีทั้งชาวต่างดาวที่ค้นพบ ณ อีกฟากของรูมาทำการค้าขาย

เกิดการแลกเปลี่ยนวิทยาการณ์

 

 

จากหมู่เกาะเล็ก ๆ ได้กลายเป็นแหล่งรวมวิทยาการ

จากแหล่งรวมวิทยาการได้กลายเป็นมหาวิทยาลัยวิจัยอันดับหนึ่งของโลก

ผู้คนได้มารวมตัว ก่อสร้างขยับขยาย สร้างแผ่นดินเหนือผืนน้ำที่ไม่มีอะไร

เกิดเป็นสนามบินอวกาศ กับสถานีขยายมิติรูหนอน เพื่อรับแขกชาวต่างดาว

พอรู้ตัวอีกที มันก็ได้กลายเป็นมหาหมูเกาะ อันประกอบด้วยเกาะเทียมจำนวนนับพัน

ผู้คนของโลกนี้ล้วนต่างขนานนามให้กับแผ่นดินเทียมนี้ว่า

 

 

[Man made Island]

 

 

***วันที่ 40 เกอเนรับส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 15:00 น.

 

 

“และนี่คือประวัติโดยคร่าว ๆ ของหมู่เกาะที่ถูกสร้างด้วยฝีมือของสิ่งมีชีวิต ที่นี่จะเต็มไปด้วยเผ่าพันธุ์จำนวนมาก ตั้งแต่มนุษย์ต้นกำเนิด เผ่าหลักทั้งห้า เผ่าปีศาจ รวมไปถึงพวกต่างดาวอย่างเผ่าคนแคระ เผ่าเอลฟ์ เผ่านางไม้ เผ่าลิซาร์ดแมน ที่หาดูได้ยากด้วย”

“ว๊าว~!

“พี่สาวเอโซ่ฉลาดสุด ๆ !”

“ต้องจด…”

“หนู… จะตั้งใจเรียน!”

 

 

เด็กสาวผมขาวจำนวนสี่คน กำลังตั้งใจเรียนอยู่บนยานโลมาที่ห้องนั่งเล่นรวม

แน่นอนว่าคนที่กำลังสอนเจ้าพวกเด็กแสบ คือเรา เอโซ เทพธิดาสุดสวยน่ารักอันดับหนึ่งของแดนนรกผู้นี้

 

 

“Zzz…”

“งำ ๆ แจ๊บ ๆ ขอนวยอีกนิดน้าน้องไซต์~”

 

 

ส่วนยัยสหายรักทั้งสองคนกำลังหลับคาเก้าอี้ตามสูตร…

 

 

“คิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงน่าจะถึงที่หมาย รีบไปเตรียมตัวให้พร้อมซะพวกเด็ก ๆ ”

“ค่า~”

“เที่ยวเกาะเทียม เที่ยวเกาะเทียม~”

“ท่องเที่ยวล่ะ~”

 

 

พวกเด็กแสบพูดคุยกันอย่างร่าเริง แล้วพากันวิ่งออกไปข้างนอกห้อง

 

 

“เหวอ!? ระวัง!”

 

 

เพราะร่าเริงและวิ่งไม่ดูทางตามประสาเด็ก เลยทำให้เกือบวิ่งชนยัยนกติดบัค ที่กำลังอุ้มไข่มังกรสวนเข้ามาภายในห้องพอดี

บนปีกของเธอนั้น มีความยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ แล้วยังเปื้อนไปด้วยน้ำลายของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง

สงสัยคงจะพึ่งกลับมาจากการให้อาหารมังกรของเธอชัวป๊าบ

 

 

“เปอร์ไซต์… กรุณาอย่าทำห้องนั่งเล่นสกปรก…”

“อ๊ะ? ลืมไปเลย งั้นฝากดูเจ้าหนูนี่แทนสักครู่ทีนะคะ!”

 

 

เธอวิ่งเข้ามาเหยียบพรมภายในห้องด้วยเท้าที่ยังเลอะน้ำลายมังกร แล้วเอาไข่มังกรเปลือกสีดำวางเอาไว้บนเบาะเก้าอี้นุ่ม ๆ ก่อนจะรีบวิ่งกลับออกไป

 

 

ก็บอกว่าอย่าทำสกปรก…

วุ่นวายแต่เช้าเลยวุ้ย!

ว่าแล้วเราก็ออกคำสั่งยาน ให้นำโดรนมาทำความสะอาด

 

 

ส่วนตัวเองนั้นก็ไปชงชาเขียวรสเข้ม แล้วนำมาซดพร้อมกับดูมือถือเพื่ออ่านข่าวยามเช้า

เสียงเครื่องดูดฝุ่น กับเสียงจัดเก็บโต๊ะอาหาร กำลังดังต่อเนื่องไม่มีหยุด

หนวกหูชะมัด…

รู้งี้ซื้อชุดเครื่องทำความสะอาดนาโนมาใช้แต่แรกดีกว่า

แล้วทำไมทั้งที่หนวกหูขนาดนี้ ยัยสหายทั้งสองคนถึงยังหลับสบายไม่รู้ร้อนกันได้อีกเนี่ย?

 

 

รู้สึกเหนื่อยแปลก ๆ …

เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคงได้กลายเป็นบ้าเข้าสักวัน…

ให้ตายสิ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย…!

 

 

เรื่องมันเกิดขึ้น เพราะการปรากฏตัวแบบไม่คาดคิดของป้าเทเรซ่า

ยัยลาพิสมันโกรธที่เราไม่ยอมให้เธอออกไปสู้กับมังกรทมิฬ เลยแก้เผ็ดกลับด้วยการฟ้อง แล้วส่งที่อยู่ให้ป้าเทเรซ่าเสร็จสรรพ

ถึงจะตาบอด แต่ส่งเมล์สื่อสารได้…

ยัยนี่ เดียวนี้ชักจะมีความสามารถขี้โม้เกินความเป็นจริงมากขึ้นทุกวัน

 

 

กลับมาที่เรื่องของป้าเทเรซ่า

ป้าแกโกรธหลายเรื่องมาก

ทั้งเรื่องที่พวกเราหายต๋อมไปถึงครึ่งเดือน

ทั้งเรื่องที่พวกเด็กแสบสี่คนแอบหนีออกมาจากโบสถ์

 

 

“ในเมื่อชอบหนีเที่ยว ไม่ยอมทำตามกำหนดการภารกิจจากทางวิหารดีนัก งั้นหลังจากนี้ก็จงออกไปเที่ยวข้างนอกให้หนำใจไปเลย! พวกเธอสามคนต้องฝึกสอนนักบวชฝึกหัดทั้งสี่คน ให้สามารถสอบผ่านการเลื่อนขั้นนักบวชให้ได้ภายในปีนี้! ถ้าทำไม่ได้ ก็ห้ามกลับมาที่วิหารหลักเด็ดขาด!”

 

 

ทำโทษด้วยการมอบภารกิจใหม่ที่ดูน่ารำคาญ แล้วป้าแกก็จองตั๋วบินกลับไปในทันที…

 

 

เพราะเหตุนี้ เด็กแสบทั้งสี่คนจึงต้องลงเอยมาอาศัยอยู่กับพวกเราสามคนภายในยานน้องโลมาที่ตั้งใจจะให้กลายเป็นบ้านของพวกเราแค่สามคน

แล้วพวกเราสามคนจะต้องทำหน้าที่สอนเนื้อหาของนักบวชชั้นสูงเป็นการชดเชยความผิดที่หายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว

หรือถ้าจะพูดให้ถูก คือมีแค่เราคนเดียวที่ต้องทำหน้าที่สอน…

 

 

เอาจริงป้าเทเรซ่าน่ารู้อยู่แล้ว ว่าคนที่ต้องมาลงแรงสอน คงมีแค่เราคนเดียว

 

 

“…”

 

 

มาคิดอีกที ป้าแกคงตั้งใจให้เป็นแบบนี้ชัว!

 

 

“นอกจากเรื่องฝึกสอน ยังต้องมากังวลกับเรื่องยัยนกติดบัคอีกด้วย”

 

 

เราซดชาจนหมดแก้ว แล้วบ่นกับตัวเองไปพลาง

สายตา กำลังมองไปที่ไข่ปริศนาสีดำบนเก้าอี้นวม

ยัยนกติดบัค ดันกลับมาที่ยานของเราพร้อมกับไข่มังกรของเธอ…

 

 

“ถึงจะเสียใจ แต่เพราะเจอคนตายมาจนชาชินแล้ว เลยทำให้ทำใจได้เร็ว แต่ถึงจะทำใจได้เร็ว หนูก็ยังคาใจกับการตายของเจ้าดำอยู่ดี แล้ว— แบบว่า~ เหมือนพวกคุณจะรู้เรื่องบางอย่างถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นกับเจ้าดำ ดังนั้น ขอหนูเลยกลับมาหาพวกคุณ เพื่อรบกวนอยู่ด้วยไปสักพักนะค้า~”

“เฮ้ย!? ”

 

 

นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมยัยนี่ถึงยังวนเวียนอยู่แถวสนามบินจนกระทั้งป้าเทเรซ่ามาเจอเข้าให้

เพราะยัยนี่กำลังพยายามมองหายานของพวกเราอยู่นั่นเอง

 

 

เธอยังคงมีข้อกังขาเกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้มังกรทมิฬกลายเป็นบ้า

ถึงมังกรทมิฬจะตายไปแล้ว แต่ยัยนี่ยังคงยึดติด และหาความจริงให้ได้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นมากันแน่

แต่จะให้บอกไปตรง ๆ ว่าเป็นฝีมือของเทพเจ้าก็คงจะไม่ไหว

ไม่อยากจะแหวกกฏของเทพเจ้ามากไปกว่านี้แล้วด้วย เพราะเริ่มชักจะหาข้ออ้างแถสด แถเปื่อยกับท่านยมไม่ไหวแล้ว

สุดท้ายเลยเลือกที่จะปิดปากตัวเอง ไม่บอกอะไรมากไปกว่านี้

 

 

“ท่านเทพท้องฟ้า! สัญชาตญาณมันบอกหนูว่าพวกคุณรู้ความจริง!”

 

 

แต่ยัยนี้มันดื้อ และยืนกรานว่าจะอยู่กับพวกเราจนกว่าจะรู้คำตอบ

เธอเล่นยึดเอาห้องนอนไปใช้ห้องหนึ่ง แถมยังดัดแปลงพื้นที่ส่วนหนึ่งของโรงเก็บยานให้กลายเป็นรังของมังกรเลี้ยงไปอีก

แล้วยังจะมีไข่ปริศนาสีดำ ที่ไม่รู้ว่ายัยนี่มันไปอุ้มเอามาจากไหน

 

 

คงไม่ใช่ว่าเป็นไข่ของเจ้ามังกรทมิฬที่ทำกับมังกรของเอ็งหรอกใช่ไหม?

 

 

“ใช่แหง่… เป็นไข่ของเจ้ามังกรทมิฬร้อยเปอร์เซ็น ว่าแต่ขนาดตัวต่างกันราวฟ้ากับเหวแบบนั้น พวกมันผสมพันธุ์กันได้ยังไงหว่า? ”

 

 

ปวดหมอง…

ทำไมเราถึงยอมให้ยัยนกติดบัคมาสิงอยู่ในยานของเรากันได้นะ?

แล้วพวกเรายังมีภารกิจที่ต้องสะกดรอยตามเจ้าฑาทิม เพื่อรอจับตัวการร้ายที่มาป่วยโลกของเราอยู่ด้วย

ไม่มีเวลาจะมาสอนเด็กน้อย หรือดูแลยัยนกติดบัคหลงยุคหรอก

 

 

“พอพูดถึงเจ้าฑาทิมแล้ว— ไหน ดูซิว่าสายการบินที่มันจะใช้จะมาถึงหมู่เกาะตอนไหน? อีกตั้งห้าวันเลยเรอะ!? ”

 

 

พวกเราดันมาถึงเร็วเกินไปซะงั้น

เหมือนว่าไอบ้าสมองกล้ามจะจงใจเลือกใช้บริการโดยสารมาทางเรือสำราญเสียด้วย

พอมีเงินจากการช่วยเหลือเมืองแล้ว ก็กล้าใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเลยเชียวนะเอ็ง

 

 

” งั้นจะทำอะไรในช่วงระหว่างที่รอมันมาถึงดีเนี่ย? ”

 

 

วางแผน กับเตรียมกับดักรอจับศัตรู?

มีเตรียมครบหมดแล้ว

 

 

สอนเด็กแสบไปวัน ๆ ?

พูดเองยังรู้สึกเบื่อ

 

 

ฟักไข่มังกรทมิฬกับยัยนกติดบัค?

ทำเพื่อ

 

 

หรือหาทางไล่ยัยนกติดบัคให้ไปจากยานของพวกเรา?

อันนี้ก็ไม่เลว แต่กลัวว่าจะไม่มีวิธีดี ๆ นอกจากการใช้กำลัง

 

 

หาเงินเพิ่ม?

อยากทำเหมือนกัน เพราะจนกรอบมาก แต่ยังรู้สึกขี้เกียจหาภารกิจทำตอนนี้

 

 

อืม…

 

 

*ฟูมววว!*

 

 

เสียงยานอวกาศที่กำลังบินมาลงจอดจากชั้นบรรยากาศ ได้ดึงสมาธิของเราไปจนสิ้น

ตรงผนังกระจกบานโตที่ติดกับห้อง มีภาพของเรือไม้สำเภาลำใหญ่กำลังลอยเทียบท่า

แผงผลึกเวทมนตร์ที่เรืองรองรอบสันกระดูกงูของเรือ เริ่มจางบางตาลงพร้อมกับเสียงลมที่แผวเบาตาม

ใบเรือที่ถูกกางในแนวระนาบข้างริมซ้ายขวา ถูกหุบเก็บเขาตัวถังยาน

สะพานไม้ถูกชักลำสูง แล้วทอดยาวออกจากริมฝั่งซ้ายและขวา นำพานักท่องเที่ยวปลายหูแหลมจากต่างดาวให้เดินทยอยลงสู่ชานชลา

 

 

บนชานชลาที่ห่างออกไปไม่ไกล มียานทรงจานบินอีกลำกำลังลงจอด

วัตถุผิวสีเงินที่สะท้อนงดงาม ได้ดับเครื่องยนต์ลง แล้วนำพานักท่องเที่ยวอีกกลุ่มลงมา

ตั้งแต่เผ่าที่ถูกหุ้มด้วยเกล็ดหนา

เหล่าคนที่ตัวเล็กเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง

สาวงามแห่งจักรวาล ที่มีใบไม้หุ้มกาย

 

 

มียานจากต่างดาวมาจอดเทียบท่าไม่หยุดเลยแฮะ

โลกนี้ช่างเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวเสียจริง~

 

 

“ว่าแต่ยานเหาะอย่างงั้นหรือ… จริงสิ! ไปสอบเอาใบขับขี่ยานก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ!”