​*กรรรรร! *

“โอ๊ย! ไอหมาบ้า มากัดตูดข้าได้นะ! ”

“มัวทะเลาะกับหมาตัวเดียวอยู่ได้เจ้าพวกง่าว! แตะส่งมันขึ้นฟ้าแล้วปิดตายประตูไปเลย! ”

“ครับหัวหน้าทาฑิม! ”

 

 

*ตึ่ง! *

 

 

เสียงปิดประตูบานใหญ่ดังลั่น

เจ้าพวกยักษ์สมองกล้ามต่างทำหน้าที่กันได้อย่างสามัคคี

กลุ่มหนึ่งถีบส่งพวกชาวบ้านและสัตว์เลี้ยงให้ปลิวกระเด็น

อีกกลุ่มหนึ่งรีบเร่งหยิบข้าวของที่อยู่รอบตัวมาสุมกองหน้าประตู ลงกลอนแล้วปิดตายไม่ให้ศัตรูมันสามารถกรูเข้ามาข้างในอาคาร

 

 

เกิดเสียงทุบตีประตูไม้บานใหญ่ดังลั่นมาจากอีกฟาก

แต่ไม่รู้เป็นเพราะพวกมันมีความเกรงใจ หรือถูกลงคำสั่งบางอย่างเอาไว้

พวกมันกลับไม่กล้าที่จะทำลายประตู หรือทำลายกระจกสุดหรูที่เรียงรายไปตามทางเดิน เพื่อบุกเข้ามาจับพวกเรา

 

 

“…”

มาคิดอีกที ไม่ใช่ว่าพวกศัตรูเองก็บรรลุจุดประสงค์ที่ต้องนำพวกเรามาส่งในคฤหาสน์หลังนี้แล้วหรือเปล่า?

เอาเถอะ

มาถึงขั้นนี้แล้ว— คงมีแต่ต้องเข้าชนกับตัวการตรง ๆ แล้วละนะ

ให้ตายสิ ทั้งที่อยากมีเวลาเก็บข้อมูลของศัตรูให้มากกว่านี้แท้ ๆ

 

 

*กร—*

เสียงกัดฟันอย่างเจ็บใจของพวกชาวบ้านเริ่มแผ่วเบาจนกระทั้งไม่ได้ยินอีก

ทว่าข้องนอกอาคารนั้นยังคงมีเสียงย่ำเท้าเดินโดยรอบอยู่

เสมือนหนึ่งว่าได้เปลี่ยนเป้าหมาย เป็นการเฝ้าระวัง ไม่ให้พวกเราคิดหนีออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้แทน

 

 

“ปลอดภัยแล้ว…”

“ค่อยยังชั่ว”

เรามองดูพวกยักษ์ที่ล้มตัวนั่งพักเหนื่อยลงบนพื้นพรมสีแดงสลักลายทองคำผืนใหญ่

 

 

ใช่

พวกเรานะปลอดภัยแล้ว

แต่ก็แค่ตอนนี้เท่านั้น

 

 

ในที่สุด พวกเราก็สามารถหนีเข้ามาอยู่ภายคฤหาสน์ได้สำเร็จ

 

 

พื้นพรมสีแดงที่ถูกปูทับพื้นหินอ่อนอย่างหรูหรา

บันไดตรงใจกลางห้องโถงใหญ่ที่มีโคมไฟคริสตัลไร้แรงโน้มถ่วงประดับลอยเหนืออากาศ

แสงสว่างสีส้มอ่อนอาบตัวอาคารเป็นแผ่นบาง สร้างบรรยากาศชวนให้รู้สึกเสมือนอยู่ท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นผ่อนคลาย

ตรงใจกลางห้องโถง เหนือบันไดหินอ่อนที่ทอดตัวยาวขึ้นสู่ระเบียงชั้นบนทั้งฝั่งซ้ายและขวา มีรูปภาพสีน้ำมันขนาดใหญ่ประดับอยู่รูปหนึ่งที่ใจกลางโถงบันได

 

 

มันคือภาพวาดของครอบครัว ที่ดูน่าจะเป็นเจ้าของผู้ปกครองคฤหาสน์หลังโตหลังนี้

ภาพของผู้เฒ่าชายผิวสีดำ มีผมหยิกถักเป็นลอนสวยงาม ใบหน้าดุดัน คิ้วหนา ตัวใหญ่บึกบึน

ภาพของผู้เฒ่าหญิงผิวเหลือง ผมสีดำสั้น สันจมูกโด่ง ดวงตาดำคมดั่งใบมีด

ภาพของชายวัยหนุ่มผิวคล้ำอมน้ำตาล ใบหน้าเข้ม ดวงตาคมสีดำ ผมสีดำหวีเรียบเสยไปข้างหลัง ผอมเพรียวตัวสูงสมส่วนดูมีสง่าราศี

ภาพของสตรีผมสีดำ ใบหน้าคม ดวงตาอ่อนหวานแลดูอ่อนโยน ผมสีดำมัดเป็นเปียปล่อยยาวสวยงามข้างหลัง ผิวสีแทนอมน้ำผึ้ง

 

 

“นี่มัน ภาพของครอบครัววีรบุรุษและวีรสตรีเผ่ามนุษย์!? ”

คนที่ส่งเสียงอย่างตื่นตกใจไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเจ้าหนุ่มตำรวจเผ่ามนุษย์

หากว่าเป็นเผ่ามนุษย์ คงไม่มีใครไม่รู้จักผู้คนทั้งสี่ในภาพอย่างแน่นอน

 

 

[เอรีส] วีรสตรีสงครามเผ่ามนุษย์

[แอร์บาส์ร] วีรบุรุษสงครามเผ่ามนุษย์

[เอซ] กับ [ดิวซ์] ลูกชายกับลูกสาวของเอรีสกับแอร์บารส์ร ยอดวีรบุรุษและวีรสตรีผู้บุกเบิกทวีปออโรร่าให้กับเผ่ามนุษย์

 

 

“ว่ายังไงนะเจ้าหน้าใหม่!? จะบอกว่าที่นี่คือคฤหาสน์ที่เป็นเป้าหมายของพวกเราอย่างงั้นหรอกเรอะ!?! โชคดีเป็นบ้าเลยโว๊ยยยย!!! ”

เจ้ายักษ์หัวเพลิงชูสองแขนขึ้นฟ้าอย่างดีใจ

เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสียจริงจริ้ง~

 

 

“…ว่าแต่มันน่าสงสัยอย่างหนึ่ง”

“น่าสงสัยอะไรอย่างงั้นเรอะเจ้าหน้าใหม่? ”

“คือ… บนภาพวาดครอบครัวของวีรบุรุษ มันมีรูปของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก รวมอยู่ด้วยคนหนึ่งนะครับหัวหน้าทาฑิม”

ออน-เอ็ซท ชี้ไปที่รูปของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ซึ่งถูกวาดอยู่ตรงมุมด้านหลังสุดของภาพครอบครัว

 

มันคือรูปของเด็กผู้หญิงที่ดูสาวและเยาว์วัยผิดกับรูปครอบครัวที่แต่ละคนดูมีอายุไม่ต่ำกว่า 40 ปี

เป็นภาพของสตรีชนเผ่าหนูที่มีใบหน้าเรียวเล็ก มีผมสีเงิน ดวงตาโตดูไร้เดียงสา มีสันจมูกที่คมราวกับภาพวาด เข้าคู่กับริมฝีปากอวบอิ่มชุ่มชื้น และมีใบหูหนูน่าสัมผัสแผ่กว้างอยู่บนปลายผมสีเงินเป็นเอกลักษณ์

เธอคนนั้นกำลังสวมชุดเมดสีดำ ยืนอย่างสุภาพอยู่บนรูปวาดนั้น

 

 

“คงเป็นคนรับใช้ของครอบครัวละมั้ง? ระดับนี้จะมีคนรับใช้สักคนสองคนคงไม่แปลกหรอก”

“แต่ในบันทึกประวัติศาสตร์ของพวกเราเผ่ามนุษย์ มันไม่ได้มีพูดถึงเรื่องนี้เลยนะครับ”

“แล้วทำไมต้องบันทึกประวัติศาสตร์ลงลึกไปในรายละเอียดขนาดนั้นด้วยเล่า? ไม่ใช่ว่าเผ่ามนุษย์ของพวกแกมีค่านิยมเคารพเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนอย่างงั้นหรอกหรือ? ”

“อืม…”

ออน-เอ็ซท ยืนครุ่นคิดอย่างหนัก

 

 

ไม่ผิดที่ ออน-เอ็ซท จะรู้สึกสงสัย เพราะเราเองก็รู้สึกแปลกชบกลเช่นกัน

พวกเรา อดีตเทพเจ้าพอจะรู้จักบุคคลในรูปทั้งห้าคนอยู่

เพราะพวกเราคือเทพเจ้าที่แอบสร้างโลกนี้ขึ้นมาเพื่อความสนุก จะไม่ให้รู้จักตัวตนระดับฮีโร่ยูนิตได้ยังไงกัน จริงไหม?

 

 

สี่คนคือวีรบุรุษกับวีรสตรีเผ่าของมนุษย์

แต่อีกคน… ถ้าความทรงจำของเราไม่ได้ลืมเลือนไปกับกาลเวลาแล้วละก็—

นั่นนะ มันคือหนึ่งในหุ่นยนต์โบราณของเผ่ามนุษย์สัตว์ใช่หรือเปล่า?

 

 

ให้ตายสิ เพราะมีช่วงหนึ่งที่พวกเราเบื่อกับสภาพของโลกในนี้ ไม่ได้ติดตามดูอยู่ช่วงหนึ่งแท้ ๆ เลยทำให้นึกไม่ออก ว่าเด็กในรูป จะใช่คน ๆ เดียวกับที่เรากำลังนึกถึงอยู่หรือไม่

 

 

ทำตัวเองแท้ ๆ ~♪

 

 

เราหันไปมองสหายเทพไร้หน้ากับเทพไร้ขา

เทพไร้หน้าในสภาพที่มองไม่เห็น ย่อมไม่รู้สึกถึงรายละเอียดของภาพวาดอยู่แล้ว ว่ามันคือภาพของอะไร

อย่างมาก็รับรู้แค่ว่ามีกรอบรูปแขวนอยู่ตรงกลางห้องโถงเท่านั้น

 

 

ส่วนเทพไร้ขานั้น—

“โอ๊ววว! เด็กสาวในชุดเมดละ! น่ารักเป็นบ้าเลยลาพิส! เอโซ! ”

—คงต้องบอกว่าสิ้นหวังที่จะถามหาข้อมูลจากมันมาได้…

 

 

“มีอะไรที่สะกิดใจเหมือนกับหรือครับ นายท่านเอโซ? ”

“นั่นสินะ ในบันทึกของทางการ บุคคลทั้งสี่ได้ถือว่าสิ้นอายุขัยไปแล้วใช่ไหม? ”

“ใช่ครับ”

 

 

น่าสงสัย

พวกเขาทั้งสี่คนตายไปนานแล้ว

เราเองก็เคยคิดว่าเป็นแบบนั้น

แต่พอมาคิดดูอีกที— มันก็น่าสงสัยอยู่หลายจุดแฮะ

 

 

เพราะตลอดเวลา 100 ปีที่ผ่านมา พวกเราไม่เคยเห็นดวงวิญญาณของสี่คนนี้มาเยื่อนดินแดนคนตายเลยสักครั้ง

เคยคิดว่าอาจเป็นเพราะถูกส่งไปเขตปกครองนรกอื่น อย่างเขตของราชานรกฮาเดสเลยไม่ได้เจอ

แต่เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บางทีเราอาจจะเข้าใจผิดไปเอง

 

 

บางทีพวกเขาอาจจะยังไม่ได้ตาย

บางทีพวกเขาอาจจะกลายเป็นวิญญาณหลงทาง

เป็นวิญญาณหลงทางที่วนเวียนอยู่ภายในคฤหาสน์หลังโตหลังนี้—

 

[ยินดีต้อนรับแขกทุกท่านสู่คฤหาสน์ของวีรบุรุษและวีรสตรีค่ะ]

เสียงหญิงสาวตัวเล็กกำลังดังกังวาลไปทั่วห้องโถงใหญ่

เสียงนาฬิกาโบราณดังเป็นจังหวะกึกก้อง 36 ครั้ง บอกเวลาชั่วยามค่ำของวัน

บรรยากาศที่ชวนอบอุ่นของตัวคฤหาส์น ฉับพลันให้ความรู้สึกชวนดูวังเวงหลอกหลอน

 

 

“ใคร!?! ”

เจ้าหัวหน้ายักษ์คำราม ตะเบงเสียงแข่งกับเสียงของหญิงสาวลึกลับ

[ดิฉันคือคนรับใช้เพียงหนึ่งเดียวของบ้านหลังนี้ แต่กับเหล่าแขกที่เสียมารยาท ฉันคงไม่จำเป็นต้องเอยนามให้หรอกนะคะ]

 

 

[รบกวนทำตัวว่าง่าย ยอมให้ฉันจับตัวเสียเถอะค่ะ]

เสียงของเด็กสาวว่าเช่นนั้น

 

 

ตอนนั้นเองที่ทั่วทั้งอาคารเริ่มมีแสงสีฟ้าอ่อนบางตา ฉาบทาบลงบนผิวของผนังและเพดาน

 

 

“นะ— นี่มันคืออะไรกันครับ!?! ทำไมอยู่ ๆ ถึงมีแสงสว่าง!?!?!? ”

“พูดอะไรของแกวะเจ้าหน้าใหม่? ”

ออน-เอ็ซท ทำหน้าเหมือนกับเห็นผีแล้วเดินถอยหลังมาแนบชิดกับกลุ่มของพวกเรา ราวกับกำลังหวาดกลัวว่าจะถูกดึงวิญญาณออกไปจากร่างกาย

ส่วนพวกกลุ่มยักษ์ที่ไม่มีสัมผัสทางวิญญาณสักคน พวกมันทำได้เพียงแค่ยืนมองเจ้ามนุษย์หนุ่มอย่างงุนงง

 

 

แสงสว่างเหล่านั้นเริ่มเข้าสิงตามเครื่องเรือนต่าง ๆ

ไม่ว่าจะเชิงเทียน พรม เกราะอัศวินเหล็กโบราณ

รวมไปถึงอาวุธปืนรังสีที่วางแขวนประดับเรียงรายตามทางเดิน

 

 

*แกร๊ก*

“สะ— เสียงอะไร!?! ”

สิ่งของทั้งหมดภายในคฤหาสน์กำลังเคลื่อนไหว

มันคือปรากฏการ [พ็อลเทอร์ไกสท์]

ปรากฏการณ์ที่อิงตามความเชื่อ กล่าวโทษการเคลื่อนไหวของสิ่งของเครื่องใช้ ว่าเป็นฝีมือของวิญญาณ

 

 

[ขอกล่าวอีกครั้งในฐานะผู้รับใช้ของเจ้าบ้าน— ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ของพวกเราค่ะ]

 

 

ทั้งคฤหาสน์หลังนี้ คือศัตรูของเรา