***วันที่ 35 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 24:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

 

 

เป็นเวลา 5 วัน นับตั้งแต่หลังจากที่เกิดเหตุการณ์มังกรทมิฬกับสัตว์โลกวิญญาณบุกเมืองหลวงของเผ่ายักษา

 

 

เสียงตอกตะปู

เสียงคนงานที่ผิวกายเต็มไปด้วยเหงื่ออาบร่างกายจนเหนียวและเหม็นฉุน

เสียงสัตว์ลากเลื่อน

เสียงก่อสร้างและรื้อค้นซากยังคงดังต่อเนื่องไม่มีวันหยุด

 

 

“ตรงนี้มีคนถูกอาคารทับอยู่! ขอเบฮีมอธสักตัวสองตัวมาทางนี้หน่อย!”

“ทางฝั่งทิศตะวันออกต้องการดินจำนวนมากถมทำทาง ใครก็ได้ ช่วยไปจับอสูรงามาเพิ่มที เราต้องการแรงงานขนดิน!”

 

 

ถึงจะมีเทคโนโลยีก้าวล้ำ หรือสามารถจัดจ้างพึ่งพาเผ่าภูติหรือเผ่าคนแคระ ผู้มีความสามารถในการก่อสร้างอย่างน่าอัศจรรย์ แต่พวกเขากลับปฏิเสธความเมตตาจากเพื่อนบ้านแสนดีไป

เผ่ายักษาเลือกที่จะใช้สองมือของตัวเองในการฟื้นฟูบ้านเมือง

 

 

หากว่าสิ่งใด ๆ ล้วนได้มาแต่โดยง่าย แล้วจะมีคุณค่าทางจิตใจได้เยี่ยงไรกันเล่า?

 

 

เมืองหลวงของเผ่ายักษา พังพินาศสิ้นไม่เหลือแม้แต่ฝุ่นไปถึงสามในสี่

ประชากรล้มตายและสูญหายกว่า 70%

เป็นจำนวนมากเหลือคณานับจนเพียงแค่คิดถึง ก็รู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง

แม้แต่ที่นี่เองก็มีบรรยากาศเศร้าหมองไม่แพ้กัน

 

 

ณ สนามบินนานาชาติ ประจำทวีปป่าหิน ใจกลางกรุงเมืองหลวง

 

 

อาคารที่เคยครึกครื้นและเต็มไปด้วยเสียงของมังกรคำรามแข่งขันกับเครื่องยานยนต์ กลับช่างเงียบเหงาและสงบ

ถึงจะเต็มไปด้วยผู้คนต่างเผ่าจำนวนมากที่มารวมตัวเบียดเสียด แต่ทว่าคนเหล่านั้นกลับมุ่งหน้าแต่เพียงจะบินออกนอกทวีปกันแทบทั้งหมด

ไม่มีใครคิดที่จะพูดคุยถึงประสบการณ์อันน่าตื่นตาจากการท่องเที่ยว เพราะพวกเขารู้ดีว่ามิใช่เวลาที่ควรจะมาสนุกสนานบนความเศร้าของสหายเพื่อนร่วมโลก

 

 

“ขอขอบคุณทุกท่านที่มาเที่ยวทวีปป่าหินของพวกเราเผ่ายักษา! ขอให้ปลอดภัยในการเดินทางครับ!”

“ต้องขออภัยด้วยค่ะ ที่พวกเราสามารถหามาได้เพียงแค่นี้… พวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกท่านจะมีความสุขตลอดการมาเที่ยวในประเทศของพวกเรานะคะ”

 

 

ชายหญิงหน้าตาดีสวมชุดตัวเนียบกำลังยิ้มร่ารับแขกที่หน้าประตูหักครึ่งของสนามบิน

พวกเขาใช้ไม้มาตีปิดเสริมความแข็งแรงชั่วคราวพอให้ดูเป็นรูปร่าง แล้วดึงบานประตูที่เคยติดประทับออก จนกลายเป็นซุ้มทางเข้าอาคารอันแปลกตา

รอยยิ้มที่ไม่เข้าสถานการณ์ของเผ่ายักษาผู้มาต้อนรับ ทำให้เหล่านักท่องเที่ยวล้วนแล้วแต่รู้สึกแปลกใจ

 

 

พวกเขาถือดอกไม้หน้าตาประหลาดที่มีแกนทรงกลม และมีกลีบใบปลายแหลมคล้ายเขาคู่ของเผ่ายักษ์ งอกออกมาจากแกนทรงกลมนั้น

ดอกไม้พวกนั้นมีหลากสี แตกต่าง และให้ความรู้สึกถึงความมั่นคง

มันคือดอกไม้ [ยักษา] เป็นดอกไม้รูปร่างที่ดูคล้ายส่วนหัวของเผ่ายักษ์ และขึ้นได้เฉพาะตามเขตภูเขาสูง อันเป็นเอกลักษณ์ของทวีปป่าหิน

 

 

“พวกคุณ—”

““หวังว่าพวกท่านจะกลับมาเที่ยวอีกครั้งครับ / ค่ะ!””

 

 

พอเห็นรอยยิ้มนั้นแล้ว ผู้ชายเผ่ามนุษย์ที่มีผมสีน้ำตาลอ่อน กับบุรุษเผ่ามดที่ยืนอยู่ข้างเขา ก็ถึงกับพูดไม่ออก แล้วรับดอกไม้นั้นมาด้วยรอยยิ้ม

 

 

ถึงจะทุกข์

ถึงจะเศร้าหมอง

แต่พวกเขายังคงสร้างรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าเพื่อรับแขกผู้มาเยือน

พวกเขา เผ่ายักษา ยังคงยิ้มได้—

 

 

ผู้เหลือรอดยังคงต้องก้าวเดินหน้าต่อ

เราจักสร้างมันขึ้นมาใหม่

ความดับสูญมิใช่จุดจบ หากแต่เป็นสัญญาณของการจุติสิ่งใหม่ขึ้นมาทดแทน

เก็บซากศพของผู้เคราะห์ร้าย ล้างซากอารยะเก่า แล้วสรรค์สร้างเมืองขึ้นมาใหม่

 

 

เผ่ายักษา ไม่ว่าจะยุคสมัยใด ๆ พวกเขายังคงมีจิตใจกล้าแกร่งดั่งเช่นรูปลักษณ์ที่สะท้อนออกมาให้เห็น

จิตวิญญาณแห่งยักษาจะไม่มีวันเสื่อมสลาย

เป็นเช่นนี้ทั้งอดีต ปัจจุบัน และตลอดไป—

 

 

***

 

 

“จบไปอีกเรื่อง~ ที่เหลือก็แค่รอเวลาเท่านั้น”

“ถ้าเจ้ายักษ์หื่นมันรู้ว่าพวกเราสามคนคือเทพเจ้าที่มอบพลังให้ เพื่อหวังใช้เป็นเหยื่อ มันจะทำหน้ายังไงกันเนี่ย? ”

 

 

เรากับสหายกำลังยิ้มหัวเราะอย่างชั่วร้ายอยู่ในยานโลมาของตัวเองที่จอดอยู่ในสนามบินพัง ๆ ของเมือง

ที่ข้างนอกไม่ไกลออกไป กำลังเต็มไปด้วยผู้คน

พวกสิ่งมีชีวิตเดินดินพวกนั้นล้วนแต่แย่งยื้อขึ้นเครื่องบินกลับพระเทศ เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่สนามบินได้กลับมาเปิดทำการ

พอมองดูแล้วก็ชวนให้รู้สึกน่าสงสาร

พวกยากจนที่ไม่มีปัญญาซื้อยานเป็นของตัวเอง ช่างน่าสงสารเสียจริงจริ๊ง~

 

 

[แล้ว– หลังจากนี้จะทำอะไรกันต่อดีคะ? ≧︿≦]

 

 

สหายลาพิสเขียนป้ายถามเราพร้อมกับวาดรูปใบหน้า [≧︿≦] อยู่บนบอร์ดสีขาว

อ่าว… ทำไมถึงเขียนหน้างอนแบบนั้นกันละคุณเธอ~

อย่าบอกนะว่ากำลังงอน เพราะเราไม่ยอมให้เธอออกไปสู้ตอนศึกมังกรทมิฬ?

โถ่ โถ่ โถ่~

 

 

“ดีละ งั้นเป้าหมายถัดไป พวกเราจะสะกดรอยตามเจ้าฑาทิม เพราะเล่นใหญ่ขนาดนี้ไปแล้ว ยังไงศัตรูมันต้องมาปรากฏตัวต่อหน้ามันอย่างแน่—”

 

 

อย่างแน่นอน

กำลังจะพูดแบบนั้น แต่กลับต้องหยุดคำพูดของตัวเองไปก่อน

เพราะว่าดันมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังบุกรุกยานของพวกเราอยู่

แถมไอลักษณะของจิตสัมผัสแบบนี้มัน— คุณป้าเทเรซ่ากับพวกเด็กแสบไซน์?

 

 

ทำไมป้ามาอยู่ที่นี่?

แล้วทำไมถึงมากับยัยมนุษย์นกติดบัค [เปอร์ไซต์] กับมังกรของเธอกันละ?

นี่ไปทำอีท่าไหนถึงมากับป้าได้เนี่ย?

 

 

แถมยัยนกนั่นยังมาหาพวกเราด้วยสภาพอารมณ์ที่กำลังหงุดหงิดได้ที่อีกต่างหาก!

ถ้าจะโกรธ ก็ไปคนที่ฆ่ามังกรอย่างเจ้าฑาทิมไปสิยะ ไม่ใช่มาลงที่พวกเรา!

 

ไอการจับกลุ่มที่น่าประหลาดนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกันเนี่ย!!?

รู้สึกได้ถึงเรื่องปวดหัวที่จะตามมาเลยวุ้ย!

 

 

เราหันไปมองสหายแมรี่กับลาพิส

แมรี่เริ่มทำตัวเลิกลั่นอย่างกระวนกระวายใจ

ส่วนยัยลาพิสนั้น กำลังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน…

 

 

หน่อย.. ยัยลาพิส! น่าจะรู้ตัวก่อนพวกเราแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงเก็บเงียบเอาไว้กันเนี่ย!?

 

 

*ตึก*

 

 

ป้าเทเรซ่ากับพวกตัวป่วนกำลังเดินเข้ามาใกล้ห้องสะพานเดินเรือที่พวกเรากำลังนั่งเล่นกันอยู่

 

*ตึก*

 

 

สัมผัสวิญญาณบอกว่าพวกเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น จนเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าเดิน

 

 

*กึก*

 

 

พวกป้ามาหยุดอยู่หน้าประตูห้องแล้ว…

 

 

“สวัสดี~ ยานลำนี้สวยไม่เลวเลยนี่? ”

 

 

ป้าเล่นเปิดประตูเข้ามาแบบไม่ขออนุญาตจากฝั่งพวกเราเลย

ส่วนยัยนกติดบัก มันเล่นถือวิสาสะอุ้มไข่สีดำเข้ามาวางภายในห้อง

ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยน้ำตา เหมือนกับคนที่พึ่งร้องไห้ข้ามวันข้ามคืนมา

โชคดีที่ดูท่าความโกรธซึ่งกำลังพวยพุ่งผ่านออกมาจากคลื่นวิญญาณ จะไม่ได้มุ่งตรงมาที่พวกเรา

 

 

“พอดีว่าป้าคิดถึงพวกเธอ ม้าก~ มาก~ ทั้งหนูไซต์ก็ดี นาดี้ โอบีเดี้ยน แคนนี่ก็ดี~ แล้วยังพวกเธอที่เป็นผู้ใหญ่กว่าด้วย~”

“แหม่~ พวกเธอทุกคนนี่ ช่างเป็นเหล่าลูกรักของยายแก่เทเรซ่าที่มี [นิสัย] น่าร้าก~~ กันเสียจริง ๆ เลยน้า~”

“นี่ถ้าไม่ได้ลาพิสแอบส่งเมล์มาบอกที่อยู่ของทุกคน กับไม่ได้คุณน้องนกสุดน่ารักที่บังเอิญไปเจอแถว ๆ สนามบินมาช่วยแหกประตูยานบุกเข้ามา แม้แต่ป้าเองก็คงไม่คิดว่าจะได้เจอพวกเธอเร็วขนาดนี้หรอกน้า~”

“รู้สึกว่าจะ— ประมาณ 30 วันได้แล้วมั้ง? ”

 

 

ถ้าให้ถูกคือ 32 วันต่างหาก

ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ดูท่าว่าป้าแกจะกำลังโกรธมาก

โกรธจนพูดจาสุภาพและยืดยาวกับพวกเราจนรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาได้

 

 

“ว่าไงจ๊ะเหล่าลูก ๆ ที่น่าร้าก~ ของป้าเทเรซ่า~ รบกวนช่วยเปิดประตูให้ป้าทีจะได้ไหมจ๊ะ ❤”

 

 

ยัยลาพิส…

แค่ห้ามไม่ให้ต่อสู้นี่ ถึงกับต้องเล่นงานกลับแบบนี้เลยอย่างงั้นเรอะ?

ทำกันได้นะ!

 

 

***ณ กระท่อมน้อยของตระกูลผู้สืบสายเลือดผู้กล้าเผ่ายักษา***

 

 

ข้า ยักษาฑาทิม กำลังเดินอยู่ในเขตของตระกุลที่แสนชิงชัง

แต่ในวันนี้ กลับไม่มีสายตาของใครในตระกูลที่มองข้าเหมือนกับแต่ก่อน

 

 

ไม่มีสายตาดูถูก

ไม่มีคำพูดเหยียดหยาม

แทนที่จะบอกว่าพวกเขาไม่ดูถูกข้า คือต้องบอกว่าพวกเขากำลังกลัวข้าอยู่มากกว่า

 

 

หลังจากที่ข้าฆ่าไอเจ้ามังกรบ้านั่นได้ ข้าก็สลบไปสามวันสามคืนติด

พอตื่นขึ้นมา ก็พบว่ารู้สึกปวดกล้ามเนื้อไปทั่วทั้งร่างกาย

พละกำลังเองก็หดหาย แถมยังรู้สึกว่าน้ำหนักตัวมันเบาโหว่งแปลก ๆ

แถมความสามารถพิเศษอย่างไอการมีเกราะไฟหุ้มตัวเอง บินได้ เมื่อตอนนั้น ยังหายไปเอาเสียดื้อ ๆ

ราวกับว่าความสามารถในช่วงเวลานั้นคือความฝัน

แต่มันไม่ใช่ความฝัน เพราะมีคนได้เก็บภาพเอาไว้ตลอดการต่อสู้

มันคือความเป็นจริง

 

 

เนื่องจากข้าไม่อาจตอบคำถามให้กับทุกคนได้ว่าทำไมความสามารถเหนือสามัญสำนึกถึงหายไป ข้าเลยเล่าถึง “เสียง” ที่ข้าได้ยินมา ณ เวลานั้นให้พวกนักข่าวฟัง

เล่าออกไปว่า “ข้าได้ยินเสียงของเทพเจ้าทั้งสาม”

“ผู้ที่ให้พรกับข้า คือเทพเจ้าทั้งสามผู้สร้างโลกใบนี้”

 

 

ผลลัพธ์— แน่นอนว่ามีทั้งพวกที่เชื่อกับหาว่าข้าประสาทหลอนไปเอง

แต่ก็นั่นละ เพราะมันอธิบายไม่ได้ถึงที่มาของความแข็งแกร่ง ชาวเมืองส่วนใหญ่เลยกลายเป็นเริ่มรู้สึกหวาดกลัวข้าขึ้นมาแทน

ไม่แปลกที่จะรู้สึกกลัวพลังที่ไม่รู้ที่มาที่ไป แถมสมัยก่อนพวกชาวเมืองก็ยังเคยดูถูกข้าเอาไว้มากเสียด้วย

คงกลัวจะถูกข้าแก้แค้นนั่นแหละ

 

 

“ฮึม!”

“เหววอออ!? ”

 

 

ข้าลองเพ่งสายตาขู่ไปที่ญาติไม่คุ้นหน้าคนหนึ่ง

เขาถึงกับตะโกนกรีดร้อง แล้วหันหลังวิ่งหนีหายไปในสวนมังกรเลย

ขี้ขลาดชะมัด…

 

ข้าเดินต่อไปตามทางเดินในสวนที่พังไปเกือบครึ่ง จนกระทั้งมาถึงกระท่อมของยายที่ตั้งอยู่มุมในสุด

คงต้องบอกว่าโชคดีมาก ที่มันไม่มีส่วนไหนบุบสลายหรือเสียหายจากการต่อสู้อันบ้าคลั่งในครั้งนี้แม้แต่น้อย

 

 

“ยาย ข้ามาแล้ว อาการของยายกับเจ้าลี่เป็นยังไง— เฮ้ย!!”

 

 

ยายกับเจ้าลี่กำลังเล่นมวยปล้ำกันอยู่

เออ ข้าพูดไม่ผิด พวกยายกำลังเล่นมวยปล้ำกันอยู่ตรงทะเลสาบข้าง ๆ กระท่อมนี้เลย

เล่นในสภาพที่มีผ้าพันแผลทั้งตัวเนี่ยแหละ

ให้ตายเถอะ ถึกเป็นบ้า

 

 

“ยายพรุน เจ้าลี่! ดูแข็งแรงดีนี่!”

“มาเยี่ยมยายอย่างงั้นหรือเจ้าโง่! ฮะ ฮะ ฮะ! มาสิ! มาเล่นมวยปล้ำกับพวกยายกัน!”

“เดียวก่อนสิยาย ข้าไม่ได้มาเพื่อ— เหวอ! อย่ามาจับทุ่มกันแบบไม่บอกกล่าวกันก่อนแบบนี้สิยาย!!”

 

 

สุดท้ายเลยถูกจับเล่นมวยปล้ำแบบไม่คาดฝันไป…

 

 

พวกเราเล่นกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงกลางวัน

พระอาทิตย์ได้สาดแสงลงมาพร้อมกับสายลมเย็นอันสดชื่นของฤดูใบไม้ผลิ

ช่างสงบสุข

ช่างมีความสุข

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าก่อนหน้านี้จะมีเหตุการณ์วุ่นวายระดับเกือบล่มสลายไปทั้งเมืองเกิดขึ้น…

 

 

“ฑาทิม…”

“มีอะไรหรือยาย? ”

“เจ้า— คิดจะทำอะไรต่อไปหรือ? ”

“คงออกเดินทาง หาภารกิจค่าตอบแทนงาม ๆ กับพรรคพวกนะยาย”

“เป็นเป้าหมายที่ไม่เลวนะ ฮะ ฮะ ฮะ”

 

 

ยายพรุนหัวเราะด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข แล้วหันมามองที่ข้าด้วยดวงตาของคนเป็นแม่

 

 

“ฑาทิม ยายขอบคุณเจ้ามาก ที่ช่วยปกป้องเจ้าลี่เอาไว้”

“ไม่เท่าไหร— เดียวสิ… นี่ยายรู้!? ”

“ก็ไม่รู้ทั้งหมดหรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ในคืนนั้นที่ทุกคนในบ้านออกมาร่วมงานเลี้ยงข้างนอก ยายบังเอิญเห็นเจ้ากับพรรคพวกบินซ่อนอยู่ใต้เงาของแสงจันทร์ ยายเลยรู้สึกสงสัยแล้วแอบหนีออกจากงาน ตามรอยพวกเจ้ามาอีกที ยายคิดว่าการที่เจ้าลักพาตัวลี่ของยายหนีไป คงต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่าง เพราะหลังจากนั้นเจ้าหลานโง่ เอลเดอร์ เบอร์รี่ ก็ดูมีความสุขจนออกนอกหน้ามาก ช่างเป็นหลานที่โง่เสียจริง”

 

 

ทั้งที่เห็นข้าขโมยมังกรของยายไปต่อหน้า แต่กลับเชื่อใจข้า แล้วไม่เข้ามาห้าม

ยาย…

การที่มีใครสักคนเชื่อใจเราอย่างสุดหัวใจนี่มันช่างดีจริง ๆ …

มันดีมากเลยละ…

 

 

“ในเมื่อเจ้าคิดจะออกเดินทางต่อ งั้นรอบนี้จงเอาดาบของยายติดตัวไปด้วยซะ”

“เอะ? แต่ว่าดาบเล่มนั้นมัน—”

“เอาไปเถอะ ถึงจะเป็นดาบที่ยายได้รับมาจากพ่อบานากับแม่แครอทที่เป็นผู้กล้าโดยตรง แต่ถ้าไม่มีคนใช้งานมัน มันคงน่าสงสารแย่ ให้มันอยู่ในมือเจ้านั่นแหละดีแล้ว”

 

 

ให้คนอย่างข้าใช้ดาบเล่มนั้นมันจะดีหรือ?

 

 

“ไม่ต้องมาตงมาแต่ ยายนำมันส่งไปทางบริษัทขนของเรียบร้อยแล้ว ป่านนี้คงไปถึงที่โรงแรมพร้อมพังของเจ้าแล้วละ”

 

 

นี่ยาย… ปกติไอของแบบนี้มันต้องส่งมอบมือถึงมือไม่ใช่เรอะ!

 

 

ข้ายิ้มหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วโค้งตัวอำลายายพรุนอีกครั้ง

ตอนนี้ยายกับเจ้าลี่แข็งแรงดีแล้ว

ไม่มีอะไรที่ข้าต้องเป็นห่วงอีก

มันได้เวลาที่ข้าจะต้องเดินทางต่อ

 

 

“งั้นขาขอตัวก่อนนะยายพรุน!”

“เออ! อย่าลืมส่งเมล์มาบ้างละ!”

 

 

***

วีรสตรีพรุนไม่เคยบอกใคร

เธอไม่เคยบอกใคร ว่าตราประจำตระกูลนั้นหาได้มีอยู่จริง

ผู้กล้าเผ่ายักษาในอดีต หรือพ่อแม่ของเธอนั้น เป็นพวกสมองทึบและนิสัยหยาบกระด้างเกินกว่าจะมาสั่งช่างฝีมือจัดทำตราประจำตระกูล

 

 

ตราผู้นำตระกูลผู้กล้าอะไรนั้น มันไม่เคยมีอยู่จริง

 

 

ผู้กล้าเผ่ายักษ์นั้นมีลูกมากมาย

เขาให้ความรักเท่าเทียมกันทุกคน

ในสายตาของเขา ทุกคนที่สืบสายเลือดล้วนแต่มีความเท่าเทียม

 

 

ยามเมื่อเขาสิ้นอายุขัย

ณ เวลานั้น ลูกหลานล้วนต่างยอมรับในฝีมือของพรุน

พวกเขายกพรุนให้เป็นผู้เก่งกาจที่สุดของรุ่น

พวกเขายอมรับใน [จิตวิญญาณแห่งยักษา] ที่พรุนมี

เข้าใจมังกร กล้าหาญ แข็งแกร่ง และอ่อนโยน รวมไปถึงปกป้องผู้อ่อนแอ

 

 

ยามเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านมาสามกึ่งรุ่นที่สี่ ผู้คนกลับลืมเลือนถึงความหมาย

 

 

การยอมรับถึงจิตวิญญาณแห่งยักษาต่างหาก คือสิ่งที่ทำให้พรุนได้เป็นผู้นำตระกูลจากรุ่นสู่รุ่น

ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับสิ่งของ เงินตรา อำนาจ หรือตราประทับใด ๆ

หากแต่เป็นเพียงแค่การได้รับการยอมรับจากทุกคน—

 

 

“ฑาทิม ยายมันแก่เกินแกงแล้ว ขอฝากจิตวิญญาณของยายเอาไว้ที่เจ้า จงกวัดแกว่งดาบเล่มนั้นต่อไปแทนยายด้วย—”

 

 

วีรสตรีพรุนพูดกับตัวเองเช่นนั้น