นิ้วของข้ากำลังจะเหนี่ยวไกยิงฉมวกเหล็ก—

*พรึบ*

— เงา?

 

 

“ทุกคน วิ่ง!”

“เหวอออ!!!”

 

 

ข้ากับพรรคพวกต่างรีบวิ่งป่าราบเพื่อไปให้พ้นจากเงามืดที่กำลังขยายใหญ่มากขึ้นทุกขณะ

บนท้องฟ้าที่เจิดจ้า มีวัตถุหนึ่งกำลังปลิวมาทางพวกเรา

มันมีรูปร่างที่ยาวถึง 50 เมตร เต็มไปด้วยเกล็ดหนาสีน้ำเงินอมฟ้าหุ้มกาย

รูปร่างแบบนั้น— เจ้าลี่ของยายไม่ใช่เรอะ!?

 

 

*ตึ่ง!*

 

 

ร่างมังกรของเจ้าลี่กำลังไถลไปกับพื้นหญ้า จนผิวดินถูกขุดขึ้นมาให้กลายเป็นเนินสูง

เศษดินและความชื้นได้ปลิวกระจายไปในอากาศ กระเด็นกระดอนไปทั่วจนต้องรีบยกแขนขึ้นมาปัดป้องใบหน้า

 

 

*เพล๊าะ*

เกิดเสียงคล้ายมะเขือเทศแตกดังขึ้นมาเบา ๆ ในขณะที่ร่างของเจ้าลี่กำลังไถลผ่านหน้าไป

พอหรี่ตามองท่ามกลางม่านดินที่กำลังฟุ้งกระจาย ก็ไม่พบร่างของเจ้าชาติชั่วเอลเดอร์อีกต่อไป

ตรงหน้าของข้ามีเหลือเพียงแค่รอยเลือดสีดำ กับเศษเนื้อคลุกขี้ดิน ทิ้งเอาไว้อยู่บนพื้นเท่านั้น

 

 

“… ”

 

 

บทจะไปก็ไปได้ทันทีเลยนะชีวิตคนเราเนี่ย

 

 

*เคร๊ง!*

“อั๊ก!”

 

 

ในตอนนั้นเองที่มีอีกเงาหนึ่งตกลงมากระแทกใส่พื้น พร้อมกับเสียงกระทบของโลหะที่กำลังถูกฝั่งลงไปในดิน

เงานั้นมีผมสีม่วง ผิวเหี่ยวย่นสีเขียวอ่อน และเต็มไปด้วยรอยแผลพกช้ำที่ถูกอัด

 

 

“ยาย—”

*ฮูมมมมม!!*

 

 

“เหวอ!?!”

“ลมบ้าอะไรเนี่ย!? จะปลิวแล้ววว!”

“แง! น่ากลัวอ๊ะ!”

 

 

ข้า พรรคพวกของข้า มังกร รวมไปถึงยานกระทิงที่มีพวกเด็กจิ๋วนั่งรออยู่กับเจ้าเบอร์รี่ กำลังปลิวเป็นเศษใบไม้

ร่างกายและขาไม่อาจได้รับอิสระ ทำได้เพียงแค่ว่ายอากาศอย่างอับจนหนทางชั่วขณะ

 

 

“ทุกคนเกาะยานกระทิงเอาไว้!”

 

 

เวลานั้นเอง ที่มียานกระทิงลำหนึ่งบินไต่กระแสพายุเข้ามาหา

ข้ารีบคว้ายานลำนั้นเอาไว้ ก่อนที่จะปลิวไปกับกระสมมากไปกว่านี้

 

 

“แก— เบอร์รี่เรอะ? ”

 

 

ยานกระทิงลำนั้นถูกขับโดยเจ้าเบอร์รี่

มันหันมายกนิ้วให้กับข้า แล้วเริ่มหักคันบังคับ ตีวงโค้งไปกับกระแสลม

โชว์ลีลาการขับอันน่าทึ่ง วิ่งไต่ไปเป็นหนึ่งเดียวกับพายุอันบ้าคลั่ง แล้ววนรับพรรคพวก กับมังกร ให้เกาะตัวเป็นขบวนสะพานอยู่ที่ข้างคันรถซ้ายและขวา

 

 

สะ— สุดยอด!

 

 

คิดถูกจริง ๆ ที่สั่งให้มันนั่งรอบนยานเพื่อเอาไว้

 

 

*ฉึบ!*

“เหวอ!? กรงเล็บ!!”

 

 

ท่ามกลางพายุที่บ้าคลั่ง มีกรงเล็บหนึ่งกำลังแหวกม่านพายุเข้ามา

ข้ารู้สึกได้ถึงลมที่กรีดใบหน้า กับเสียงกรีดร้องที่หวีดแทงข้างสองใบหู

รู้สึกถึงแรงชักกระตุกรุนแรงของยานกระทิง ที่กำลังหักยานทิ้งตัวลงราวกับกำลังจะพุ่งชนโลก

 

 

กรงเล็บนั้นวิ่งผ่านเหนือยานของพวกเราระดับอีกเสี้ยวมิลลิเมตร ก็จะฉีกยานให้เป็นชิ้น ๆ

เกล็ดสีดำแบบนี้— ของมังกรทมิฬ!!!

 

 

*ฟูวม! *

“เฮ้ย!!”

 

 

ถึงจะหลบกรงเล็บพ้น แต่เพียงแค่แรงเหวี่ยงของมันก็สามารถทำให้พายุนั้นสลายหายไป

มวลอากาศที่เกิดจากการเหวียงกรงเล็บของมัน กำลังอัดให้ยานของพวกเรากลิ้งคว่ำตีลังกากลับ

 

 

*วิ้งงง—!*

 

 

ไม่อาจรับรู้ทิศทาง

สติเริ่มมัวเมา ได้ยินแค่เสียงลมก้องอยู่ภายในหัว

ลิ้นสัมผัสได้ถึงรสชาติของเลือดตัวเอง

 

 

“อั๊ก!”

 

 

พอรู้ตัวอีกที ก็พบว่าตัวเองกำลังนอนคลุกอยู่บนพื้นดินไปแล้ว

 

 

“อ๊า…”

 

 

รู้สึกว่าแขนกับขาจะหักไปอย่างละสองข้าง…

ไม่อาจมองเห็นแสงอาทิตย์

เพราะเบื้องหน้ามีมังกรทมิฬกำลังยืนบังแสงอาทิตย์เอาไว้

หูเริ่มได้ยินเสียงกลับมา

ได้ยินเสียงที่กำลังหายใจรวยรินของเจ้าลี่กับยายพรุน ที่กำลังเร่งสูดอากาศลงปอดเพื่อพยุงไฟชีวิตไม่ให้ดับ

ที่ข้างกายของยาย มีดาบดำแสนรักปักลงพื้นคานิ่งสนิทไม่เคลื่อนไหว

 

 

เป็นภาพ— ของความพ่ายแพ้ที่ข้าไม่อยากจะเห็น

 

 

ข้าเริ่มเข้าใจสถานการณ์แล้ว..

ยายพรุนกับเจ้าลี่… ไม่สามารถเอาชนะมังกรในตำนานได้…

 

 

*กรร*

 

 

เจ้ามังกรกำลังคำรามเบา ๆ ด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลบาดลึก

มันเองก็ดูบาดเจ็บไม่แพ้ยายพรุนกับเจ้าลี่เช่นกัน

แต่แผลเหล่านั้นมันกำลังสมานตัวกลับอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ

ไอขี้โกง…

 

 

*ฮูมมมม!!*

 

 

มันคำรามอย่างบ้าคลั่ง

เสียงของมันสั่นสะท้านจนแทบทำให้แก้วหูแทบแตก

มันกำลังเริ่มสะสมความร้อนขึ้นที่ตรงรอบปาก

เกล็ดตามลำตัวเรืองแสงสีขาวอ่อนระบาย ราวกับเป็นส่งสัญญาณเตือน ว่าคราวนี้จะรุนแรงยิ่งกว่าเคย

 

 

“!!!”

 

 

ยายพรุนกับเจ้าลี่ดูไม่มีทีท่าว่าจะยืนไหว

คนอื่นเองก็กระจายตัวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

แต่ที่ข้ารู้อย่าง คือสัญชาตญาณมันกำลังบอกข้า ว่าจะปล่อยให้มันพ่นไฟออกมาไม่ได้

เพราแค่เห็นปริมาณแสงสะสมที่มันกำลังรวบรวม ก็รู้แล้วว่ารอบนี้จะรุนแรงยิ่งกว่าครั้งที่ผ่าน ๆ มา

 

 

อาจถึงขั้นปลิวหายไปทั้งเมือง

 

 

ตาย

ตายแน่

ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ทุกคนได้ตายแน่!

 

 

“อึ๊ก…!”

 

 

ลุกขึ้น!

จงลุกขึ้นสิฑาทิม!

แกจะมายอมแพ้แบบนี้ไม่ได้!

 

 

“ฮึ่ม!!”

 

 

ที่นี่เหลือแค่แกคนเดียว!

ถ้าไม่ใช่แก แล้วใครจะเป็นคนไปหยุดมัน!

แกต้องทำมัน!

 

 

จงรีดอะดรีนาลีนให้หลั่งไหล

จนเค้นพลังกล้ามที่ภาคภูมิใจออกมาใช้

ถ้าร่างกายไม่คิดจะตอบสนอง ก็จงใช้จิตวิญญาณแห่งเผ่ายักษา สั่งการร่างกายโง่ ๆ ของเจ้าให้มันขยับ!

 

 

“โอ๊วววว!”

 

 

แต่ทว่าร่างกายของเขากลับไม่ยอมขยับ

โลกแห่งความเป็นจริงมันช่างโหดร้าย

หากกระดูกขาหักละเอียดไปแล้ว แค่แรงใจมันจะไปทำให้กลับมายืนได้อย่างไรกันเล่า?

สิ่งที่จะทำเช่นนั้นได้ คงมีแต่ตัวตนที่อยู่เหนือสามัญสำนึกอย่างระดับเทพเจ้าเท่านั้น

 

 

ใช่— คงมีแค่เทพเจ้า ที่จะสามารถทำเช่นนั้นได้—

 

 

“ (เปลวไฟแห่งวิญญาณดูเจิดจ้าไม่เลว) ”

 

 

… เสียงใคร?

ข้ากำลังได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นมาภายในหัวสมอง

 

 

“ (เสียงของเทพเจ้าทั้งสามผู้สร้างโลกใบนี้ยังไงเล่า—) ”

 

 

ทะ— เทพ?

นี่ข้ากำลังจิตหลอนประสาทไปแล้วหรือยังไงกัน?

 

 

“ (พวกเรา เทพเจ้าทั้งสาม ได้เห็นความพยายามของเจ้า จึงรู้สึกสงสาร ตั้งใจจะมอบ [พรแห่งเทพ] ให้กับเจ้า) ”

“ (แต่หากเจ้ายอมรับพลังนี้ ความลำบากจะมาเยือนเจ้าในภายภาคหน้า ยังจะยอมรับมันอีกหรือไม่?) ”

 

 

อะไรกันละนี่?

ถึงจะไม่รู้ว่าเสียงนั้นเป็นของจริงหรือประสาทหลอน แต่เวลาแบบนี้ จะอะไร ข้าก็รับมันทั้งหมดนั่นแหละ

 

 

“รับ”

 

 

ข้าตอบแบบไม่จำเป็นต้องคิดมากอีก

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อที่ข้าจะได้สู้ต่อไป

เพื่อปกป้องทุกคนที่ข้ารัก!

 

 

“ (เยี่ยม! งั้นจงใช้มันเพื่อปกป้องเมืองของพวกเจ้าในนามของ [เทพทั้งสาม] เสีย!) ”

 

 

***

บุรุษฑาทิมไม่รู้ว่าทำมันได้ยังไง หรือเกิดอะไรขึ้น

 

 

เขากำลังลุกขึ้นยืน

ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดของร่างกาย แล้วเริ่มวิ่งทะยานออกไป

อ้าปากคำรามกู่ก้องจนเส้นเลือดปูดโปน

ดวงตาสีทองเปล่งประกายแสงสว่าง ราวกับมีเปลวไฟลุกโชติช่วงอยู่ภายใน

ผมสีส้มเพลิงที่ยาวเริ่มลู่แผ่ขยายไปตามแรงลม จนดูเหมือนกับภาพของยักษ์ที่ลุกเป็นไฟ

 

 

มือสองข้างพุ่งคว้าดาบดำแห่งตระกูลผู้กล้า

ไม่สนผลกระทบย้อนกลับที่จะเกิดขึ้น แล้วเร่งพลังงานรังสีของดาลในระดับสูงสุด จนความร้อนและอำนาจรังสีอาบทั่วร่างกายตัวเอง

 

 

“โอ๊ววววว!!! ”

 

 

ร่างของฑาทิมกำลังลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟสีฟ้า

ผมสีส้มจักกลายเป็นสีเงิน

บาดแผลทั่วร่างกายจักลุกเป็นไฟพวยพุ่ง หากแต่มิได้ทำร้าย แล้วสมานปิดแผล สร้างเนื้อเยื่อใหม่หุ้มกาย

เข่าคู่บนหัวอันเป็นเอกลัษณ์ของเผ่ายักษา ผุดงอกขยายใหญ่ขึ้น พร้อมกับลุกเป็นเปลวไฟ

แขนและขาถูกหุ้มไปด้วยไฟจนดูคล้ายปีก พาร่างให้เขาโบยบินทะยาน

ตวัดดาบแสงในมือ วิ่งตัดทแยงมุม 60 องศา กับพื้นโลกา เฉือนคอของมังกรทมิฬจนเกล็ดสีดำหลุดกระจาย

 

 

“ได้สติกลับมาเดียวนี้นะเจ้าดำ! ลูกถีบ~ [เปอร์ไซต์] !!”

*กรรร!*

 

 

ในเวลาเดียวกัน ได้มีสตรีเผ่ามนุษย์นกกับมังกรแปลกหน้าอีกหนึ่งตัว ที่ไม่รู้ว่ามาจากถิ่นใด พุ่งเข้าถีบซ้ำจนมังกรทมิฬปลิวกระเด็น

 

 

ภาพที่มังกรร่างยักษ์กำลังปลิวกระเด็นไม่ใช่ภาพหลอน เพราะชาวเมืองเผ่ายักษาต่างกำลังได้เห็นภาพแบบเดียวกันทุกคน

 

 

เงาดำได้ถูกปัดเป่าจางหาย

มังกรทมิฬกำลังกลิ้งล้มคว่ำหลายสิบตลบ

แสงอาทิตย์จักส่องทะลุหมู่เมฆาที่ถูกคลื่นดาบแหวกออก

แสงนั้นวิ่งกระทบลงบนร่างของหนึ่งบุรุษยักษา ผู้ลุกท่วมด้วยเปลวไฟสีเงิน

ที่ด้านข้างสองฝั่ง มีหนึ่งสตรี ผู้มีปีกสีแดงสลับขาวงดงามน่ารักดุจเทพธิดากับมังกรเกล็ดสีน้ำตาล บินขนาบคู่อยู่เคียงข้างยักษาตนนั้น

 

 

ราวกับเป็นภาพของ— การจุติของเทพเจ้าสวรรค์ก็มิปาน

 

 

***ณ ยาน ปลาโลมา ที่กำลังเปิดโหมดอำพรางตัวตนซ่อนอยู่ในป่าภูเขาหินที่ห่างจากเมืองออกไปไม่ไกล***

 

 

“… เอโซ นี่พวกเราเล่นใหญ่เกินไปหน่อยหรือเปล่าเนี่ย? การใช้เวทมนตร์ของเทพเจ้าเพื่ออัพพลังให้กับสิ่งมีชีวิตของโลกคนเป็น มันผิดกฏสวรรค์ไม่ใช่หรือ? ”

“เอาน่า~ พวกเราไม่ได้ทำผิดกฏอะไรสักหน่อย~ มันก็มีบางกรณีที่เป็นข้อยกเว้นอย่าง [มีการทำสัญญา] อะไรแบบนี้ไง~ เจ้าฆาทิมมันก็ตอบเองนี่ว่า [ยินดีรับ] ทั้งที่เราพูดเตือนแล้วว่าจะมีความลำบากรออยู่ในหลังจากนี้~”

“พูดง่าย ๆ คือเตรียมคำแถเอาไว้สำหรับการเจอหน้าท่านยมในคราวหน้าเอาไว้แล้วสิเนี่ย? ”

“ไม่ชอบวิธีแบบนี้หรือแมรี่? ”

“เปล่า! ชอบสิ! สมกับที่เป็นเอโซของพวกเรา!!”

 

 

เรากำลังพูดกับสหายผมแดงด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ดูเหมือนว่างานนี้จะไม่จำเป็นต้องให้พวกเราออกโรงเอง

 

 

ความจริงตอนแรกก็คิดอยู่ว่าต้องรีบจัดการทุบหัวเจ้ามังกรบ้านั่นให้สลบคาที่ หรือไม่ก็ฆ่าทิ้ง แล้วจับมาแงะปากเพื่อเอาเศษกล่องวิญญาณที่มันกินเข้าไปมาสืบหาเป็นแบะแส

แต่ระหว่างทางที่บินไล่ตามมันมา จนกระทั้งมาเห็นเจ้าฑาทิมกำลังต่อสู้กับมัน เราก็เริ่มคิดบางอย่างขึ้นมาได้

แทนที่จะมาเสียเวลาผ่าท้องเพื่อหากล่องที่ไม่รู้ว่าถูกย่อยไปหมดแล้วหรือยัง สู้สร้างเหยื่อล่อตัวร้ายขึ้นมาเองจะไม่ดีกว่าหรือ?

 

 

หลังจากนี้ จะเป็นข้อสมมติฐานของเราเองทั้งหมด

ถ้าให้ดูจากความวุ่นวายทั้งหมดที่ผ่านมา เราพอจะเริ่มรู้สึกถึงความจริงบางอย่าง

ว่าตัวการที่มาป่วนโลกของเรานั้น ดูมีวัตถุประสงค์เพื่อการสร้างความปั่นป่วนเฉพาะกับดาวที่พวกเราสร้างขึ้นมาหรือเปล่า?

ทั้งที่จักรวาลมีดาวเป็นล้าน ๆ ดวง ให้ป่วนเล่น แต่กลับเลือกที่จะป่วนโลกเพียงใบเดียว มันดูโง่มาก

เพราะมันมีโอกาสสูงที่จะถูกใครสักคนจับได้

 

 

อย่างพวกเราเอง ในตอนที่จะจัดเวทีสงคราม ยังถึงกับต้องสร้างดาวขึ้นมาใหม่ เพื่อเลี่ยงสายตาของท่านยมเลยนะ

แถมยังถูกจับได้อีก…

 

 

ดังนั้น การที่ผู้ก่อการยังคงยึดติดกับโลกใบนี้ ถ้าไม่ใช่พวกบ้า ก็คงจะเป็นพวกที่มีความยึดติดบางอย่างกับโลกใบนี้

แต่นี่เป็นโลกเกิดใหม่ที่พวกเราสามคนเป็นคนสร้างเองกับมือ แล้วใครเล่าจะมายึดติดกับมันได้?

ถ้าไม่ใช่เป็นพวกที่เคยถูกพวกเรากลั่นแกล้งมาก่อน…

 

 

ใช่แล้ว ตอนนี้เรากำลังคาดเดาว่าศัตรูที่แท้จริง อาจเป็นพวกที่มีความแค้นกับพวกเรา สามเทพสุดสวยแห่งแดนนรก

 

 

พอคิดได้แบบนั้น เลยคิดว่าจะใช้เจ้าฑาทิมให้เป็นหมากใช้แล้วทิ้งของพวกเราไป

มอบพลังให้กับมัน ด้วยการใช้ช่องโหว่ของกฏเทพเจ้า

ให้มันโชว์ลีลาปราบศัตรูในนามของเทพเจ้าทั้งสาม เพื่อเป็นการส่งสารไปถึงอีกฝ่ายรับรู้ถึงตัวตนของพวกเรา

ถ้าศัตรูเป็นพวกที่มีความแค้นกับพวกเราจริง อย่างน้อยก็ควรต้องมาหาเจ้าฑาทิมในสักวันอย่างแน่นอน!

 

 

“ว่ายังไงละแผนนี้! แจ่มไปเลยใช่ไหมละ!”

[มันก็แจ่มอยู่หรอกค่ะ แต่… ฉันว่า… พวกเรามอบพลังให้มากเกินไปหรือเปล่าคะ ทำไมถึงไม่ให้ฉันเป็นเหยื่อละคะ ทั้งที่น่าจะเป็นการต่อสู้ที่น่าสนุกที่สุดเท่าที่อาจจะได้สัมผัสแท้ ๆ ค่ะ!o_o?]

 

 

ลาพิสกำลังชี้นิ้วไปที่ทิศของเมืองด้วยสีหน้าที่เดาได้ยากว่ากำลังรู้สึกตามอย่างที่เขียนบนป้ายจริงหรือไม่

 

 

ตรงปลายนิ้วของเธอ คือภาพของเส้นแสงจากคลื่นดาบ ที่กำลังฟันท้องฟ้าจนแยกออกเป็นสองส่วน

มิติบนท้องฟ้ากำลังถูกฟันขาดเป็นรอบที่สอง

มันเป็นการทดลองฟันดาบด้วยฝีมือของเจ้าโง่สมองกล้าม ที่พวกเราพึ่งจะใช้วิชาเวทมนตร์เทพเจ้าเสริมกำลังให้กับมันไป

 

 

เสริมกล้ามเนื้อด้วยการผ่าตัดเวทมนตร์ และวิศกรรมเซลล์ร่างกาย

สร้างชุดเกราะไฟแห่งทวยเทพ หุ้มร่างกาย เพื่อให้มันบินได้

แอบดัดแปลงดาบควายที่มันใช้ ให้กลายเป็นอาวุธระดับแดนสวรรค์ เพื่อให้สามารถตัดเกล็ดหนา ๆ ที่ถูกหุ้มด้วยอณูพลังงานวิญญาณได้

แล้วยังอีกสารพัดที่คิด ทั้งสารเคมีกระตุ้น ฮอร์โมนกระตุ้น รวมไปถึงยัดไวรัสแปลกปลอมที่ช่วยเสริมสร้างการรักษาเข้าไปในร่างกายของมัน

พูดง่าย ๆ คือพวกเราได้เปลี่ยนให้มันมีร่างกายเป็นแบบเดียวกับเทพเจ้าที่จุติลงมาบนโลกเลยแหละ

 

 

“…”

 

 

เออ… ลาพิสพูดถูก

ดูท่าว่าครั้งนี้จะทำเกินเลยขอบเขตไปจริง ๆ ด้วยแฮะ