“เจ้าโง่ฑาทิมมันทำได้ พวกเราก็ต้องทำได้เหมือนกันละวะ!”

“ยิงมัน! ถึงพวกมันจะรวมตัวคืนชีพได้ ก็ยิงใส่มันต่อไป!”

“ปกป้องเมืองของพวกเรา!”

“เรา ในนามของราชาดูเรียนที่สามรู้สึกอับอายยิ่งนักที่หันหลังหนีศัตรู! ทุกคน จงหยิบอาวุธลุกขึ้นสู้เพื่อปกป้องเมืองของพวกเราเดียวนี้!”

 

 

““โอ๊ววววว!!””

 

 

ค่อยยังชั่ว

พอเห็นพวกชาวเมืองเริ่มหยิบอาวุธขึ้นสู้แล้วก็ค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

 

 

ด้วยการชี้นำเป้ายิงของเจ้าหนูไซน์ผ่านทางเครื่องโดรนฉายข่าวของเมือง กับการโต้กลับเหล่าชาวเมืองที่รอดชีวิต จึงทำให้สถานการณ์ทุกอย่างเริ่มหมุนกลับทิศ

สัตว์ที่ไม่รู้จักกำลังถูกต้อนกลับเข้าไปที่รูบนท้องฟ้า

ถึงจะมีบางตัวที่สามารถกลับมาคืนร่างได้หลังจากแตกสลายเป็นละออง แต่ขนาดตัวของมันก็เล็กลงตามเช่นกัน

 

 

เหมือนเป็นยางที่ถูกเจาะลมออกเลยแฮะ

 

 

“… ไม่อยู่”

“ใครไม่อยู่หรือครับ? ”

 

 

เบอร์รี่ที่กำลังกุมคันบังคับอยู่ตรงหัวกระทิงได้ตะโกนถามข้า ไปพร้อมกับชะลอความเร็วลง

รู้ใจดีเหมือนกันแฮะเจ้าหมอนี่

เพราะยานเริ่มบินช้าลง ข้าเลยสามารถกวาดสายมองดูรอบ ๆ ได้ชัดเจนมากขึ้น

 

 

ทิศเหนือ– มีแต่เพลิงขาวกับซากยาน

ทิศตะวันออก– ยังคงมีการต่อสู้รุนแรงระหว่างยายกับมังกรทมิฬ

ทิศใต้– ส่วนนี้เองก็จมในกองเพลิง

ทิศตะวันตก– เป็นพื้นที่เสียหายน้อยสุด ชาวเมืองส่วนใหญ่เลยมารวมตัวกันแถวนี้

 

 

ไม่มี…

เจ้าบ้านั่นไม่ได้อยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย

 

 

“กำลังมองหาใครอยู่หรือครับหัวหน้า? ถ้าเป็นคุณออน เพื่อนสุดหล่อของหัวหน้าคนนั้นละก็ เขากำลังช่วยปกป้องมนุษย์มด กับพวกชาวบ้านกลุ่มหนึ่งอยู่แถวใจกลางเมืองนะครับ”

“สุดหล่อ? เออ.. ช่างเถอะ ว่าแต่ที่ใจกลางเมืองอย่างงั้นหรือเบอร์รี่? ”

“ด้านหลังกำแพง แถว ๆ ลานประลองนะครับ”

 

 

ข้าลองเพ่งตาดู

อืม.. เห็นแล้ว!

ที่แถว ๆ ซากอัฒจันทร์ มีเผ่ามนุษย์ตัวเล็กผมสีน้ำตาลอยู่คนหนึ่งจริง ๆ

เขาใช้ปีนรังสีในมือยิงต่อกรกับฝูงสัตว์ที่มีร่างโปรงแสง

ศัตรูของเขานั้นดูน่ากลัวมาก เพราะคล้ายกับเป็นศพผู้หญิงเผ่ามนุษย์ที่มีแต่หัวติดลำไส้ห้อยโตงเตง

 

 

เบอร์รี่พูดถูก เจ้าหน้าอ่อนมันอยู่ตรงนั้นจริง ๆ

ว่าแต่ข้าเริ่มชักจะสงสัยเจ้าเบอร์รี่บางอย่าง

ดูเหมือนว่าเอ็งจะรู้ไปซะทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าหน้าอ่อนเลยนะ?

 

 

ข้าหันกลับไปมองทางเจ้ามนุษย์หน้าอ่อนอีกรอบ

มันยิงปืนได้แม่นอย่างน่าตกใจ สิบนัด ถูก แปดนัด

ดูแล้วก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่?

ในเมื่อมีความสามารถเอาตัวรอดเองได้ งั้นก็ช่างหัวแม่ม~

ข้ายังไม่ลืมเรื่องที่เอ็งมาไถเงินข้าเมื่อต้นเดือนหรอกนะเฟ้ย!

อีกอย่าง คนที่ข้ากำลังตามหาอยู่ มันไม่ใช่ไอบ้านี่ด้วย

 

 

“ข้าเห็นแล้ว เอ็งตาดีไม่เลวนี่? ถ้ายังไงช่วยข้าหาอีกคนจะได้หรือเปล่า? ”

“… จะให้ตามหาใครอย่างงั้นหรือครับหัวหน้าฑาทิม? ”

“ช่วยข้าหาเจ้าชาติชั่ว เอลเดอร์ เบอร์รี่ ให้ทีสิ”

 

 

***ณ พื้นที่เขตบ้านของตระกูลผู้กล้าเผ่ายักษา***

ณ กระท่อมน้อยหลังเล็กที่ถูกขึงด้วยหนังเบฮีมอธที่ถูกฟอกจนมีสีขาว

 

 

“อยู่ไหน— น้าพรุนเก็บตราประจำตระกูลเอาไวที่ไหน!”

 

 

ชายเผ่ายักษ์ที่มีผิวสีเลือดหมู ดวงตาสีทองคมราวใบมีด ผมสีม่วงทรงหยักศก คนหนึ่ง กำลังรื้อค้นกระท่อมหลังนั้นด้วยใบหน้าที่ตึงเครียดอยู่เพียงคนเดียว

 

 

“… นั่นแกทำอะไรของแกอยู่วะเจ้าบ้าเอลเดอร์? ”

“คนกำลังหาตราประจำตระกูลอยู่ ไม่เห็นหรือยังไงกันวะ! ถึงจะไม่รู้ว่ามันมีหน้าตายังไง แต่มันคงคล้าย ๆ กับจี้ หรือไม่ก็ตราประทับที่ทำจากเกล็ดมังกรนั่นแหละ!”

 

 

เอลเดอร์เบอร์รี่ไม่คิดว่าน้าของเขาจะสามารถเอาชนะสัตว์ยักษ์ได้

ยังไงเสีย วันนี้เมืองหลวงเผ่ายักษาคงจะล่มสลาย และน้าของเขาจะต้องถูกฆ่าโดยมังกรทมิฬเป็นแน่แท้

เขาไม่มีความคิดที่จะมองดูการต่อสู้ของน้าตัวเอง แล้วใช้สมาธิทั้งหมดไปกับการค้นหา [ตราประจำตระกูล] ที่แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันมีรูปร่างเช่นไร

ไม่มีใครรู้ว่าตราประจำตระกูลผู้กล้านั้นมันมีรูปร่างเช่นไรนอกจากน้าพรุน

แต่ถ้าได้เห็น คงจะรู้ได้ในทันที และเขามั่นใจว่าสิ่งนั้นต้องถูกเก็บเอาไว้อยู่ในกระท่อมของเธอ

 

 

“มาหาตรา? ในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ? แกนะรีบออกไปช่วยทุกคน—”

“แกต่างหากที่โง่! ถ้าน้าตายไปทั้ง ๆ แบบนี้ แล้วถ้าข้ามีถือตราประจำตระกูลถือเอาไว้ ยังไงทุกคนก็ต้องคิดว่าน้าส่งมันมาให้กับข้าอยู่แล้ว! นี่คือโอกาส!”

 

 

ความตระหนกตกใจที่ได้เห็นภาพของมังกรทมิฬ

ความไม่รู้และความกลัวที่กัดกินสมอง

ความหลงผิดที่คิดว่าตัวเองกำลังจะได้ตราประจำตระกูลมาครอบครอง

สิ่งเหล่านี้ทำให้เขา เอลเดอร์ เบอร์รี่ ชายเผ่ายักษ์ผู้สมบูรณ์แบบได้หลุดเผยสันดานที่แท้จริงของตัวเองออกมา

 

 

สติปัญญาย่อมสูญสลายยามเมื่อผู้คนไร้ซึ่งสติและความตระหนักถึงความเป็นจริง

 

 

“…แกนี่มันตัวสารเลวของจริงเลยวะไอชาติชั่วเอลเดอร์”

“ใครมาด่าข้า– เดียว…! ใครกำลังพูดอยู่กับข้าวะ? ”

 

 

ชายผู้ขาดสติพึ่งตระหนักรู้ถึงตัวตนของอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ที่ด้านหลังของเขา มีกลุ่มเผ่ายักษ์จำนวน 40 คน กับมังกรอีก 4 ตัว กำลังยืนมองดูเขาด้วยสายตาที่เหมือนคนกำลังมองสิ่งสกปรก

ที่ด้านหน้าของกลุ่มเผ่ายักษ์นั้น มีชายที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต กำลังจ้องมองมาทางเขา

ชายผู้มีนามว่า—

 

 

“ไอโง่ ฑาทิม!? ทำไมแกถึง—”

*ผัวะ!*

 

 

หมัดของฑาทิมได้ประทับลงบนใบหน้าของ เอลเดอร์ เบอร์รี่ ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เขามี

แต่อนิจจา ด้วยความสามารถของฑาทิมที่มี จึงทำให้อย่างมากแค่ทำได้เพียงแค่ให้ เอลเดอร์ เบอร์รี่ รู้สึกเจ็บเหมือนถูกตบเบา ๆ เท่านั้น

 

 

ระดับแชมเปี้ยนแห่งการต่อสู้ คงไม่อาจถูกเพียงแค่นักเลงหัวไม้ต่อยกระเด็นได้

 

 

“เฮ้ย ข้าคนเดียวไม่ไหววะ ขอแรงพวกแกทีสิวะ”

“ขอมาจัดให้ครับ”

“อยากตันหน้าไอบ้านี่มันมานานแล้ว”

“ไอบ้านี่สินะ ที่ชอบล้อหัวหน้า? เดียวพวกเรากลุ่มยักษาเรนเจอร์จะจัดหนักให้หัวหน้าเองครับ”

*กรรร!*

 

 

แต่บังเอิญว่าครั้งนี้ฑาทิมไม่ได้มาตัวคนเดียว

ในขณะที่ เอลเดอร์ เบอร์รี่ อยู่ตัวคนเดียว

 

 

“เฮ้ย–!? !!”

 

 

ฑาทิม ไม่คิดจะปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูด หรือมีเวลาเตรียมตัวตั้งท่าต่อสู้

เขาใช้โอกาสที่อีกฝ่ายกำลังสับสน ชิงลงมือหมาหมู่—

ไม่สิ

ต้องเรียกว่า [พลังสามัคคี] ต่างหาก

เป็นพลังสามัคคีที่ใช้วิธีอันคนคายอย่างการ [กระหน่ำบาทา] ใส่

 

 

*ผัวะ!* *ผัวะ!* *ผัวะ!* *ผัวะ!* *ผัวะ!* *ผัวะ!*

 

 

เสียงรัวหมัดดังขึ้นต่อเนื่องไม่ขาดสาย

 

 

*ฉัวะ!* *ฉึก!* *งับ!* *กรร!*

 

 

เสียงจมเขี้ยวของมังกรลงไปในผิวหนังดังต่อเนื่องไม่มีหยุด

 

 

“หัวหน้า ร่างกายของมันไม่เหลือพื้นที่ให้อัดแล้วครับ!”

“เอาเชือกล่ามตัวมัน แล้วให้มังกรลากไปทิ้งที่กลางทุ่งด้านนอกซะ!”

“รับทราบครับ! เจ้านัมเบอร์หนึ่งถึงสี่ พร้อมไหม? ”

*กรรรร!*

 

 

ฑาทิมกับพรรคพวกของเขาอัดอีกฝ่ายจนมีสภาพคล้ายกับก้อนผ้าขี้ริ้วแห้ง ๆ

ใช้มืออันใหญ่โตคว้าเชือกมาจับมัดก้อนผ้าขี้ริ้วไปผูกติดกับมังกรทั้งสี่ตัว แล้วลากออกไปด้วยพละกำลังอันล้นเหลือของมังกร

ก้อนผ้าขี้ริ้ว กำลังเสียดสีไปกับผิวดินและหินที่หยาบกระด้าง

เลือดสีดำไหลทาประทับพื้นเป็นเส้นยาว

เส้นทางที่ถูกวาดนั้น วิ่งยาวออกจากกระท่อม ไปจนถึงลานทุ่งหญ้าที่ตั้งอยู่ ณ ใจกลางของสวน แล้วปล่อยทิ้งสิ่งโสโครกนั้นเอาไว้

 

 

“…”

 

 

ไม่รู้สึกยินดี

ไม่รู้สึกเสียใจ

ไม่รู้สึกสะใจ

แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดเช่นกัน

 

 

ทั้งที่ได้ลงมือแก้แค้นกับชายที่กลั่นแกล้งมาตลอดชีวิต แต่ฑาทิมกลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักอย่าง

ในใจของเขานั้น มีความคิดอยู่เพียงแค่อย่างเดียว

นั่นคือ “จะปล่อยไอชาติชั่วนี่ไปไม่ได้เด็ดขาด”

 

 

เพราะว่ามันเป็นตัวอันตรายต่อยายพรุนที่เขารักเหมือนเป็น [แม่] ของเขาเอง

 

 

ตีงูต้องตีให้ตาย

กับคนที่มีแนวคิดอันตรายถึงขั้นพยายามฆ่ามังกรลี่ที่เป็นมังกรประจำตระกูล จะยอมให้เขาทำเป็นใจดีปล่อยให้มันมีชีวิตต่อไปอย่างงั้นหรือ?

 

 

“ (ภัยที่อาจย้อนกลับมาหาตัวเอง… คิดอีกที ฆ่าแม่งทิ้งตรงนี้เลยดีกว่า) ”

 

 

ต้องฆ่ามันทิ้ง ตอนนี้ ตรงนี้เลย!

 

 

“ขอยื้มหน้าไม้ทีนะเจ้าพวกเด็กน้อย”

“แอะ? ”

 

 

บุรุษฑาทิมใช้มือขวาแย่งหน้าไม้ติดฉมวกเหล็กยาวชนิดเจาะเกราะขนาด 1.5 เมตร มาถือในมือ

เขาเล็งเป้าไปที่ส่วนหัวของซากผ้าขี้ริ้มที่หายใจรวยรินห่างออกไปข้างหน้า 15 เมตร

 

 

“ (สูดลมหายใจเข้า— แล้วออก ทำสมาธิ…) ”

“ (อย่าไปคิดว่าเป็นการฆ่าญาตพี่น้อง เพราะเราไม่ได้มีสายเลือดของพวกเขาไหลเวียนอยู่ในร่างกายมาตั้งแต่แรก) ”

“ (มันคือการต่อสู้เพื่อปกป้อง… ท่านยายพรุนคงเข้าใจข้า) ”

 

 

ฑาทิมคิดเช่นนั้น แล้วเปิดตากว้าง บิดกล้ามเนื้อส่วนปลายนิ้วชี้ขวา ลั่นไกหน้าไม้ยิงฉมวกเหล็กสังหารออกไปในทันที