“โอ๊วววว!!? หักยานหลบเร็ว!”

“ครับหัวหน้าฑาทิม!”

 

 

ยานกระทิงทั้งสี่ลำกำลังบินหักมุมทิ้งดิ่งลงสู่พื้นโลก เพื่อหลบมือของ [ผีเปรต] ที่กำลังยื่นมาคว้าพวกเขา

มืออันใหญ่โตที่เต็มไปด้วยผิวหนังเหี่ยวย่นอันน่าเกลียดของมัน ได้ส่งเสียงหวีดร้องที่น่าสยดสยองผ่านเหนือหัวของพวกเขา ทิ้งเปลวไฟวิญญาณสีขาวเอาไว้ที่เบื้องหลัง

 

 

“หัวหน้าครับ! อาวุธรังสียิงพวกมันไม่เข้าเลยครับ!”

“ไฟของเจ้าพวกมังกรก็ยิงไม่เข้าเหมือนกันครับ!”

“ไอเจ้าพวกนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับพวกปีศาจที่พวกเราเจอในคฤหาสน์ผีสิงที่ทวีปออโรร่าเลยครับหัวหน้า! ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย แถมยังฟื้นชิ้นส่วนร่างกายตัวเองกลับมาได้อีกด้วย!”

“ตอนทวีปออโรร่าก็ดี ที่ทวีปแห่งความแห้งแล้งก็ดี ทำไมพวกเราถึงเจอผีบ่อยขนาดนี้กันฟะ!!”

 

 

เหล่ายักษ์บนยานกระทิงลำน้อยทั้งสี่ลำ ต่างเริ่มกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง

เมื่อรู้ตัวว่าอาวุธในมือที่มีนั้นมิใช่คู่ต่อกรของศัตรู ความหวั่นไหวที่เรียกว่าความขลาดจึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นมาในจิตใจ

 

 

แต่ไม่ใช่กับชายผู้นี้

 

 

“ไอพวกงี่เง่า! กับอีแค่ผีตัวสองตัวจะไปกลัวมันทำไมวะ! ถ้ามัวแต่หวาดกลัว แล้วจะเอาพลังที่ไหนไปช่วยคน!”

 

 

บุรุษยักษาฑาทิมได้เดินตรงไปที่หัวยานกระทิงอย่างอาจหาญ

แววตาของเขาไร้ซึ่งความกลัว แล้วใช้มือทั้งสองลูบหัวมังกรสุดรักของตัวเองเพื่อให้มันสงบลง

เขา– ได้หันหัวไปทางอสูรกายเปรตที่มีความสูงถึง 20 เมตร

บางตัวไล่คว้าจับชาวบ้านที่กำลังวิ่งหนีตายอยู่บนพื้น

บางตัวก็เล็งโจมตีมาทางพวกเขา

 

 

“หนูไซน์… พวกเธอรู้วิธีจัดการพวกนี้ใช่ไหม? ”

 

 

หากว่าอยากจะได้พลังเพื่อช่วยคนอื่น ต้องยอมรับความความไร้พลังของตัวเองก่อน

เขารู้ตัวดีว่าแค่พละกำลังของตัวเอง คงไม่มีวิธีจัดการปีศาจที่ไม่รู้จัก

แต่กับเด็กที่อยู่ใต้การดูแลของกลุ่มสามสาวนักบวชแห่งวิหารเทพทั้งสาม คงน่าจะรู้จักวิธีรับมืออยู่

 

 

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นละคะพี่ชาย? ”

“เพราะว่าหนูคือลูกศิษย์ของสามสาวที่รู้วิธีรับมือเจ้าพวกนี้ยังไงละ อีกอย่าง หนูไซน์ แววตาของเจ้าดูไม่มีความรู้สึกหวั่นเกรงของสัตว์ประหลาดพวกนี้แม้แต่น้อย เป็นแววตาเดียวกันกับของแม่สาวเทพธิดาพวกนั้นนะเลยละ”

“… ถูกต้องค่ะ หนูรู้วิธีรับมือพวกมันค่ะ”

“เอ๋!? พี่ไซน์สุดยอด! สอนนาดี้ทีสิ! นาดี้อยากไปบวกกับพวกมัน!!”

“เดียวช่วยสอนแคนนี่รับมือด้วยนะคะ แคนนี่ยังไม่อยากตายที่นี่ค่ะ”

“แง! เค้ากลัว! พี่ไซน์! บะ– บะ— บอกวิธีรับมือให้โอบีเดี้ยนคนนี้ด้วย!”

 

 

นักบวชฝึกหัดไซน์รู้วิธีรับมือ

ช่างโชคดีนัก

เขาไม่รู้ว่านี่คือโชคชะตาหรืออย่างไร กับการที่เขาได้เจอกับเด็กกลุ่มนี้

บางทีอาจจะเป็นฝีมือของเทพเจ้าทั้งสามผู้สร้างโลก ที่นึกสนุกอยากเห็นพวกเขาดิ้นรนต่อสู้ เลยส่งนักบวชฝึกหัดพวกนี้มาให้กับเขากระมั้ง?

 

 

“ต้องทำยังไง? ”

“งั้นหนูขออนุญาตเข้าถึงระบบเล็งอาวุธของพวกพี่ ๆ ทุกคน เพื่อทำตำแหน่งมาร์กจุดที่ต้องยิงให้นะคะ”

 

 

ไซน์คือนักบวชฝึกหัดที่ได้รับการจับสัมผัสวิญญาณมาแล้ว

การจะทำร้ายวิญญาณที่มีร่างกายเป็นก้อนพลังงานนั้น ต้องใช้พลังงานจำนวนมากเข้าสลายร่างกายของมัน

ถ้าเล็งโจมตีอย่างไม่รู้จุดศูนย์รวมพลังงาน ก็เปรียบได้เหมือนกับเอาก้อนหินที่โยนลงบ่อน้ำจนกว่าจะเต็ม เพื่อให้ภาชนะของพลังงานล้นออกมาจากอ่าง

แต่ถ้ารู้จุดตาย จะสามารถทำลายภาชนะนั้นได้ด้วยการปาหินเพียงก้อนเดียวเท่านั้น

เมื่อภาชนะแตกแล้ว ของเหลวย่อมที่จะไม่สามารถคงรูปได้อีกต่อไป

 

 

“จัดการได้เลย”

 

 

ว่าแล้วบุรุษผมสีส้มเปลวเพลิงก็หยิบฉมวกระเบิดขนาด 4 เมตร ขึ้นมาตั้งเล็งบนบ่า แล้วมองตรงไปที่ผีเปรตที่กำลังเล็งเป้ามาทางพวกเขา

 

 

ผีร้ายที่มีปากเท่ารูเข็ม และมีมือใหญ่เกินขนาดสัดส่วนร่างกายตัวนี้ มันใช้ชีวิตมาได้อย่างไรกัน?

มันสามารถเอาอาหารผ่านช่องปากเล็ก ๆ เพื่อเติมเต็มท้องของมันได้ยังไง?

แต่นั่น— ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะต้องมากังวลใจในเวลานี้ซักหน่อย

 

 

“เล็งไปตามที่มาร์กได้เลยค่ะพี่ชาย!”

 

 

กล้องเล็งที่ฉายภาพขึ้นบนจออากาศของปืน กำลังมีเป้าแสงกำหนดส่วนยิงขึ้นมาซ้อนกับภาพของเปรตยักษ์อันน่าเกลียด

ตำแหน่งของมัน คือส่วนหน้าผากอันใหญ่โต

 

 

*เปรี๊ยง!*

“เฮ้ย? ”

 

 

แต่ทว่าก่อนที่เขาจะได้ทันเหนี่ยวไกยิงปืน กลับมีคนลั่นไกโจมตีออกไปก่อน

ที่ด้านข้างของเขา มีเด็กสาวตัวน้อยสามคนกำลังหันหน้ามามองฑาทิมด้วยดวงตาใสแป๊วแบบลูกแมวน้อย

คนสองคนจับฐานปืนเพื่อให้เป้าเล็งนิ่ง

ส่วนคนสุดท้ายเป็นคนเหนี่ยวไกยิงฉมวกออกไป

 

 

“ทุกคน เกาะยานเอาไว้!”

 

 

เสียงของสตรีผู้ปลอมเป็นชายได้ดังขึ้น

[เบอร์รี่] ยักษาผู้อ่อนแอที่วาดฝันอยากแข็งแกร่งอย่างผู้ชาย

เธอ… หรือเขา ได้วิ่งเข้าไปแย่งคันบังคับของคนขับที่แสนจะห่วยแตกและน่ารำคาญ หักยานกระทิงเปลี่ยนทิศอย่างกะทันหัน

เปิดระเบิดทรัสเตอร์เพื่อเร่งความเร็ว แล้วนำยานกระทิงทั้งสี่ที่ผูกติดกัน ให้บินลอดผ่านฝ่ามือที่กำลังตบลงมา

เสียงลมหวีดร้องอันแสนน่ากลัว ได้กรีดเสียดแทงบาดแก้วหู วิ่งผ่านเหนือหัวของพวกเขาไป

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

เสียงระเบิดขนาดเล็กได้ดังขึ้นไล่หลังตามมา

ฉมวกระเบิดสีเงินที่เด็กน้อยทั้งสามคนยิงออกไปนั้น พุ่งตรงเข้าเป้าตรงใจกลางหน้าผากของเปรตยักษ์

ท่อนเหล็กกล้าที่ปะทะเริ่มถูกบี้จนหักแล้วแตกตามแรงที่บีบอัดชน จุดปะทุระเบิดเป็นพลุไฟ แยกหัวของเป้าหมายเป็นสี่ส่วนไปพร้อมกับตัวมันเอง

 

 

ไม่มีเลือดกระจาย หากแต่เป็นเศษแสงอนุภาคสีขาวที่กระจายตัวออกมา

มันกระจายตัวออก แตกกระจายไปในอากาศราวกับเป็นก้อนน้ำแข็งที่ถูกทำให้เดือดเป็นไอในพริบตา

เพียงไม่ถึง 10 วินาที ร่างกายอันใหญ่โตของมันจักเลือนหายไปสิ้น ทิ้งเอาไว้เพียงแต่รอยเท้าหลุมลึกที่จมลงไปในดินเบื้องล่าง

 

 

“ได้ผล! ฮะ ฮะ ฮะ! เจ้าหนูพวกนี้ยิงแม่นไม่เลวนี่! ส่วนเบอร์รี่เองก็ขับยานเก่งเช่นกัน ขับเก่งแบบนี้ทำไมถึงเก็บเงียบไม่บอกข้าก่อนฟะ? ดีละ! แก! ไออดีตคนที่ขับยาน แกนะมาช่วยเด็กพวกนี้เปลี่ยนหัวฉมวกเลย! ส่วนคนขับยานกระทิงนำลำแรกให้เป็นเจ้าเบอร์รี่ไป! แล้วก็เจ้าพวกบ้า! จงยิงเป้าตามที่หนูไซน์บอกซะ! พวกเรา หน่วยยักษาฑาทิมจะเป็นคนส่งไอพวกสัตว์สวะกลับบ้านเกิดของมันกัน!”

“ครับหัวหน้าฑาทิม!”

“โอ๊ววววว!”

 

 

ยานทั้งสี่เริ่มบินเรียงเป็นขบวนฝูงกระทิง

ส่งเสียงคำรามดังกระหึ่มกู่ก้องด้วยเครื่องยนต์ที่ดัดแปลงอย่างจงใจเพื่อดึงดูดความสนใจ

 

 

“เสียงนี้ หรือว่าความช่วยเหลือยมาแล้ว!”

“ไม่ใช่… ยานกระทิงเปิดประทุนที่แต่งอย่างไร้รสนิยมแบบนั้น… มันของไอพวกนักเลงหัวไม้ต่างหาก… ไอพวกบ้าฑาทิมนั่น… เวลาแบบนี้ยังจะมามีอารมณ์บิดเครื่องซิ่งป่วนเมืองอีกเรอะ!”

 

 

เหล่าชาวเมืองที่เห็นยานกระทิงทั้งสี่ลำ ต่างเริ่มกนด่าด้วยความเจ็บปวด

พวกเขานึกว่าความช่วยเหลือได้ถูกส่งมาถึง แต่กลับเป็นบุรุษที่พวกเขาอยากจะเห็นเป็นคนสุดท้ายในชีวิตมาปรากฏตัวแทนเสียได้

 

 

ปฏิหารย์นั้น มันไม่มีอยู่จริง…

 

 

“อะไรของไอพวกชาวเมืองวะ…”

 

 

ฑาทิมกำลังรู้สึกหงุดหงิด

เข้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ภาพของชาวเมืองที่หมดไฟสู้มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

 

 

นี่หรือ คือตัวตนที่แท้จริงของพวกคนที่เอาแต่ดูถูกเขาตลอดมา?

นี่หรือ คือสภาพของเผ่ายักษาผู้ทรงเกียรติ์และโอ้อวดว่าเป็นเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุด?

ช่างน่าขันนัก!

 

 

“ทำไมข้าถึงได้ยอมให้ตัวเองรู้สึกทุกข์เพราะคนพวกนี้ในตลอดเวลาที่ผ่านมากันได้นะ? ”

 

 

ฑาทิมพูดกับตัวเอง แล้วเริ่มใช้ฉมวกยักษ์ของตัวเองเล็งไปที่เป้าหมาย

สั่งให้ฝูงกระทิงวิ่งแทรกเข้าไปใจกลางเมืองที่วอดวายไปด้วยเปลวเพลิงสีขาวด้วยความเร็วสูง

แล้วลั่นไกยองออกไป

 

 

*พรึบ!*

 

 

ทีแรกพวกชาวเมืองต่างคิดว่าไอพวกนักเลงกลุ่มนี้มันบ้าไปแล้วเช่นนั้นหรือ?

ขนาดกองทัพยังทำอะไรมันไม่ได้

แล้วกับอีแค่ฉมวกโง่ ๆ ของหน่วยสำรวจจะเอาอะไรไปปราบพวกมันได้กันเล่า?

 

 

แต่พวกเขาคิดผิด

ฉมวก— ที่ดูไร้พิษสง

ฉมวกที่ถูกยิงออกไปเพียง 8 นัด จากยานกระทิงทั้ง 4 ลำ

และเปลวไฟของมังกรสี่ตัว ที่อดีตเคยถูกทอดทิ้งจากฝูงเพราะมองว่าเป็นมังกรแคระแกรนที่อ่อนแอ

 

 

*ฮูมมมมม!!*

 

 

เพียงแค่หนึ่งนัด กลับสามารถล้มผีเปรตตัวใหญ่ที่สูงราวขุนเขาให้สลายกลายเป็นละอองแสงได้ในพริบตา

แปดนัดกับเปลวไฟอีกสี่ รวมทั้งสิ้นสิบสองตัว

 

 

*ฟูววว!*

 

 

ไม่เพียงแค่ฆ่าสัตว์ประหลาดที่กำลังโจมตีเมือง แต่ยังสามารถเอายานบินฝ่ากลางวงเปลวไฟสีขาว แล้วใช้แรงลมจากตัวยานที่วิ่งผ่าน ปัดเปาเปลวไฟที่ลุกท่วมถนนให้มอดหายไปในพริบตา

 

 

เส้นทางหนีออกจากเมืองได้ถูกเปิดออก

 

 

“เฮ้ย!? ”

“ศัตรู— หายไปแล้ว? ”

“แถมยังช่วยสร้างเส้นทางหนีให้พวกเราอีก!”

“ขะ— ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? ”

 

 

ชาวเมืองต่างรู้สึกสับสน

แต่บุรุษผมเปลวเพลิงสีส้มไม่คิดจะหยุดเพียงแค่กำจัดผีเปรตเพียง 12 ตัว

เขาคำรามด้วยปอดอันแข็งแกร่ง ใช้พลังเสียงคำรามเรียกหาผู้คนให้จับจ้องมาทางเขา

 

 

“ไอพวกระยำ! นี่พวกแกหันหลังให้ศัตรูโดยไม่คิดปกป้อง เด็ก หรือคนแก่อย่างงั้นหรือวะ!”

 

 

เขายิง และสังหารศัตรู

 

 

“นี่หรือคือเผ่ายักษาผู้ทรงเกียรติ! พวกแกยังมีจิตวิญญาณของเผ่ายักษ์ไหลอยู่ในกายกันหรือเปล่า!”

 

 

เวลานั้นเองที่พวกสัตว์วิญญาณเริ่มรับรู้อันตรายถึงตัวตนของกลุ่มฑาทิม

เจ้าวัตถุเหล็กสี่ลำนั้น มันรู้วิธีฆ่าพวกเรา

 

 

เหล่าสัตว์วิญญาณมีปีกผู้บาปหนาเริ่มบินรวมกลุ่มเป็นฝูงขนาดใหญ่

พวกมันบินล้อมต่อตัวรวมร่าง เปลี่ยนรูปกายวิญญาณให้เป็นหนอนขนาดใหญ่ เลื้อยเป็นงวงพายุขาวที่ยาวครึ่งค่อนเมือง

พวกมันชูคอสูงค้ำฟ้า แล้วใช้ส่วนที่ดูคล้ายปากเปิดกว้าง หมายจะกลืนกินพวกฑาทิมเข้าไปทั้งเป็น

 

 

“จงดูข้า! ข้าที่ถูกพวกเอ็งรังเกียจ! จะต่อสู้ และไม่คิดหนี!”

 

 

บุรุษยักษาฑาทิมตะโกนด้วยเสียงอันดังกึกก้องสั่นสะท้าน

ณ ช่วงเวลานั้น เสียงของเขาได้แย่งชิงความคิดและสายตา บังคับให้ชาวเมืองต้องหยุดเท้าที่กำลังวิ่ง แล้วหันกลับไปมองเจ้าอสูรวิญญาณหนอนที่กำลังอ้าปากหมายจะขย้ำทั้งเมืองลงไป

 

 

*พุบ*

 

 

กลุ่มยานกระทิงทั้งสี่ได้ถูกหนอนวิญญาณสีขาวกลืนกินเข้าไปทั้งเป็น

ไม่สิ…

ต้องบอกว่าพวกเขาจงใจบินเข้าไปเองมากกว่า

 

 

*—ปุ*

 

 

เกิดแสง

ภายในลำตัวของมันกำลังเกิดแสงสว่างสีเงิน สลับกับแสงสีแดงของเปลวไฟ

 

 

*—ปุ ปุ ปุ!*

 

 

แสงนั้นถูกยิงลากผ่านตามแนวเส้นชีพจรวิญญาณที่ไม่มีใครสามารถมองเห็น

วิ่งลากตัดตามลำตัวของหนอนยักษ์จากภายใน วาดเป็นเส้นลวดลายอักขระที่ดูคล้ายกับภาพของเส้นประสาทนับร้อยที่ร้อยเรียง

เส้นประสาทที่เชื่อมต่อเป็นตาข่ายนับร้อย กำลังปริแตกออก

 

 

มิอาจทนทานรับพลังงานที่ถูกเสริมเติมแต่ง

มิอาจคงรูปกายวิญญาณบนโลกของคนเป็นที่เต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต

 

 

*บรึ้มมม!*

 

 

หนอนยักษ์ขาวถูกระเบิดออกมาจากภายใน

เศษซากวิญญาณนับร้อยได้แตกสลายกลายเป็นละอองธาตุ

ร่วงหล่นโปรยปราย ตกกระทบลงบนหัวไหลของเหล่ายักษาที่ยืนบนยานเหล็กกระทิงที่ลอยอยู่บนฟากฟ้า

ละอองแสงที่กระทบ ได้ถูกเน้นจนเห็นเป็นเส้นกรอบร่าง จนแม้แต่คนที่สายตาไม่ดีก็ยังสามารถมองเห็นร่างของกลุ่มวีรบุรุษผู้ฆ่าสัตว์วิญญาณได้อย่างชัดเจน

 

 

พวกเขามีด้วยกัน 41 คน เด็ก 3 คน และมังกรอีก 4 ตัว

ผู้นำของพวกเขาเป็นชายผู้มีผมสีส้มเปลวเพลิงยาว ผิวกายสีเลือดหมู ใบหน้าคมงดงามเฉกเช่นสตรี แต่มีดวงตาสีทองหยาบกระด้างดั่งบุรุษผู้ป่าเถื่อน

ไม่มีใครในเมือง ที่ไม่รู้จักชายผู้มีนิสัยเสียผู้นี้

 

 

“ไซน์! ส่งข้อมูลจุดอ่อนของศัตรูขึ้นจอประกาศของเมืองที่ยังทำงานได้เลย!”

“รับทราบค่ะ!”

 

 

เวลานั้นเองที่จอภาพฉายของเมืองเริ่มทำงาน

เหล่าโดรนฉายภาพต่างเริ่มฉายแสงไปที่อากาศ แล้วซ้อนเป็นจอเล็งขนาดยักษ์ พร้อมมีวงเป้าเล็งที่ชี้ระบุตำแหน่งจุดตายของศัตรู

 

 

พวกชาวเมืองต่างกำลังสับสนกับสิ่งที่ชายตรงหน้ากำลังชี้นำพวกเขา

จอฉายภาพของเมืองกำลังถูกเปลี่ยนเป็นจอเป้าเล็งขนาดใหญ่?

ทำไมชายคนนี้ถึงรู้จุดอ่อน?

 

 

“พวกมันตายได้”

 

 

เขา- ชายผู้ที่เป็นที่รังเกียจกำลังพูด

 

 

“พวกเราเอาชนะได้”

 

 

ฑาทิมได้พิสูจน์แล้ว ว่าอาวุธที่พวกเรามี สามารถฆ่ามันได้

 

 

“ถ้ายังคิดว่าเป็นเผ่ายักษา! ก็จงลุกขึ้นสู้! สู้! เพื่อสิ่งที่พวกเราต้องปกป้องสิวะ!”

“!!!”

 

 

ราวกับว่าคนทั้งเมืองกำลังถูกคนเพียงคนเดียวตบหน้าพร้อมกัน

 

 

“จงตามข้ามา! ข้า ยักษาฑาทิม ได้เปิดทางแห่งชัยชนะให้กับพวกแกแล้ว!”

 

 

ฆ่ามันได้…

เอาชนะมันได้…

พวกเรา… สามารถ… เอาชนะ

พวกเรา— เอาชนะมันได้!

 

 

ชายที่ชื่อ [ฑาทิม] พูดถูก

พวกเรา เผ่ายักษาไม่ควรหันหลังหนีให้กับศัตรู

พวกเขาควรต่อสู้เพื่อปกป้อง

ต่อสู้— ไปพร้อมกับวีรบุรุษคนใหม่ ที่กำลังชี้นำพวกเขาสู่ชัยชนะ!