***วันที่ 30 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 20:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

 

 

“สวัสดีทุกคน! เรา! ผู้เป็นพิธีกรและควบตำแหน่งกษัตริย์แห่งยักษา [ดูเรียนที่ III] จะขอเริ่มดำเนินงานเทศกาลที่จัดขึ้นปีละครั้งของเผ่ายักษาพวกเรา! ทุกคนพร้อมกันหรือยัง!”

“พร้อมมมม!”

“ฝั่งขวาของเวที พร้อมหรือยัง!”

“พร้อม!”

“แล้วฝั่งซ้ายละ!? ”

“พร้อม!”

“พวกมังงงงง~ กร ละ? ขอเสียงหน่อย!”

*กรรรรรรร!*

“ในเมื่อทุกคนท่านพร้อมแล้ว เราผู้นี้ก็ขอเปิดงาน [ประชันกำลังแห่งยักษา] ! ณ บัดนี้!”

 

 

““““โอ๊ววว!!!!!””””

 

 

เสียงคำรามของเหล่าผองเพื่อนชาวเผ่ายักษากับมังกร ดังกู่ก้องไปไกลนับสามสิบลี้

สั่นสะเทื่อนแผ่นดินและท้องฟ้าจนเหล่าแมกไม้ป่าหินต้องสั่นไหว

เพราะงานเทศกาลที่แสนสนุกของพวกเขา กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

 

 

งาน [ประชันกำลังแห่งยักษา]

มันคืองานเทศกาลอันยิ่งใหญ่ ที่แสดงถึงความเคารพสูงสุดต่อ พระแม่ [เกียอา] เทพสูงสุดของเผ่ายักษาตามความเชื่อของพวกเรา

[เกียอา] [ไกอา] [เกอา] [จีอา] หรือแม้แต่ [เทอร์รา] คือนามของเทพีองค์เดียวกัน

เป็นนามของเทพแห่งพื้นพิภพในรูปลักษณะของสตรีเพศ ต้นกำเนิดแห่งสรรพสิ่งทั้งปวง

 

 

เผ่ายักษาจะทำการถวายความเคารพต่อหน้าเทพีผู้ยิ่งใหญ่ ด้วยการจัดงานประลองกำลัง เป็นการถวายการแสดงต่อสู้ให้กับเทพ

การต่อสู้จะมีทุกรูปแบบ ตั้งแต่มือเปล่า ใช้อาวุธ ไปจนกระทั้งขี่มังกรต่อสู้กลางเวหา

มันคืองานเทศกาลเช่นนั้น

 

 

“เอาละครับ ก่อนที่งานประลองกำลังจะเริ่ม เราขอเชิญทุกท่านพบกับ [แชมป์เปี้ยน] ของปีที่แล้ว —เอลลลลลล เดอร์เบอร์รี่!!!”

 

 

““““โอ๊ววว!!!!!””””

 

 

เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้งจนแทบจะทำให้หูหนวก

แต่แทนที่จะรู้สึกรำคาญ มันกลับทำให้ชายผมรู้สึกหัวใจเบ่งบานมากกว่า

 

 

“แชมป์เปี้ยน!”

“ท่านเอลเดอร์เบอร์รี่!”

“ท่านผู้สืบสายเลือดของผู้กล้าเผ่ายักษ์!”

“ผู้กล้ารุ่นที่ 3!!”

 

 

ในสถานที่แห่งนี้ ล้วนแล้วมีแต่คนส่งเสียงชื่นชมในตัวของผม

ทุกคนต่างให้การยอมรับ ว่าผมคือผู้เหมาะสมที่จะสืบทอดนามของตระกูลในรุ่นถัดไป

ทุกคนล้วนต่างเรียกขานแต่ชื่อของผม

ยกเว้นเพียงแค่—

 

 

ที่ใจกลางของสนามประลอง คือ ดาวเคราะห์เทียมลอยตัวอยู่เหนือพื้นสูงขึ้นไปกว่า 100 เมตร

มันเป็นดาวเคราะห์ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยผิวดินที่อัดจนเรียบสนิททั้งผืน ทอดยาวเป็นทรงกลมเพื่อให้เป็นสนามประลองที่ไร้ขอบเวที

 

 

การประลอง จะต่อสู้กันบนดาวเคราะห์เทียมที่ลอยตัวเหนือพื้น

 

 

ณ สนามประลองบนดาวเคราะห์เทียมดวงนี้ มันกำลังถูกล้อมไปด้วยอัฒจันทร์ที่สูงใหญ่ เรียงตัวในลักษณะหกเหลี่ยมปิดล้อมลานประลอง พร้อมกับมีม่านพลังงานไร้สีกางปิดล้อมสนามเอาไว้

มีหอคอยสูงตามยอดมุมทั้งหกของตัวอาคาร ติดตั้งกล้องถ่ายทอด ฉายภาพจากมุมทั้งหกเพื่อแพร่ภาพไปทุกสายตาทั่วโลกที่กำลังจับตามองดู

ถัดออกไปที่ด้านหลังอัฒจันทร์ในทางทิศตะวันออก จะมีรูปปั้น [พระแม่เกียอา] ขนาดใหญ่ประดิษฐ์ขึ้นจากดิน หันเข้ามามองดูสนามประลองของพวกเรา

 

 

—ใช่

ท่ามกลางสายตาและเสียงแห่งความปิติยินดีที่มีให้ผมนั้น กลับไม่มีเสียงของน้าพรุนเลยแม้แต่น้อย

เธอทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้กับผมอย่างพอเป็นพิธี แล้วหันกลับไปนั่งชมวิวตามประสาของคนแก่ที่เลอะเลือน…

 

 

เมื่อไหรจะรีบ ๆ ลงโลงไปซักทีกันนะ?

เพราะคนที่ขวางเส้นทางสู่เก้าอี้ผู้นำตระกูลในเวลานี้ คือตัวน้าพรุนนี่แหละ

 

 

ตระกูลของผู้กล้านั้นยิ่งใหญ่

มันเป็นตระกูลที่เต็มไปด้วยอำนาจ เงินตรา และทรัพย์สิน

แต่ทั้งที่มีทรัพยากรณ์เพียบพร้อมจะขึ้นมาปกครองเผ่ายักษา ผู้นำตระกูลรุ่นก่อน ๆ กลับเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างสมถะ แล้วก้มหัวงก ๆ รับคำสั่งจากคนอื่นเพียงแต่อย่างเดียว

ทั้งที่ระบบปกครองของพวกเราถูกเปลี่ยนไป เปิดโอกาสให้เลือกผู้นำตามอย่างหลักปรัชญาประชาธิปไตย แต่กลับไม่ยอมคว้าโอกาสนั้นเอาไว้

 

 

ไม่ว่าแนวคิดของปู่บานากับยายแครอท

แนวคิดของน้าพรุน

แนวคิดของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด

รวมไปถึงแนวคิดของคนอื่นในสาขาตระกูลที่ไม่อยากเอาตระกูลไปยุ่งเกี่ยวการเมือง

 

 

มีแต่ไอพวกขี้ขลาดตาขาวทั้งนั้น

 

 

ถ้าเอาแต่ก้มหัวรับคำสั่ง ไม่คิดจะก้าวเดินต่อไป อนาคตของตระกูลคงมีแต่จะดิ่งลงเหว

เพราะฉะนั้น ผมจึงต้องขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไปให้ได้ เพื่อที่จะปฏิวัติแนวคิดของตระกูล แล้วคว้าตำแหน่งผู้นำสูงสุดของเผ่ายักษามาครอบครอง

 

 

ผมคิดเช่นนั้น แล้วมองไปที่น้าอีกรอบ

น้ายังคงสามารถยิ้มได้อย่างปกติ ทั้งที่มังกรสุดรักของตัวเองหายตัวไปร่วมครึ่งเดือน

 

 

ไอมังกรบ้านั่นเป็นอีกตัว ที่ทำให้ผมไม่สามารถขึ้นเป็นผู้นำตระกูลได้

เพราะมันไม่ยอมรับตัวผม แล้วไปตีสนิทกับเจ้าโง่สายเลือดสกปรกแทน

มังกร [ลี่] ปัจจุบันได้กลายเป็นเนื้อมังกรแช่แข็ง นอนรอเตรียมเอามาปรุงฉลองให้กับชัยชนะของผมในวันนี้อยู่ที่ฐานลับขององค์กรแล้ว

ในเมื่อทำตัวน่ารำคาญสายตามากนัก เลยขอยิ้มมือองค์กรให้เชือดมันทิ้ง

 

 

ในตอนแรกที่รู้ว่าเจ้าบ้าฑาทิมมันรู้แผนการของผม จนไปถึงพยายามส่งเมล์บอกน้าพรุน ก็ยังแอบเป็นห่วงอยู่ ว่ามันจะเข้ามาขัดขวางแผนการ

เพราะมันไม่ใช่ง่ายเลย ที่จะโน้มน้าวให้ทุกคนในตระกูล รวมไปถึงตัวน้าพรุน ให้พร้อมใจกันออกไปร่วมงานปาร์ตีของราชาดูเรียนที่สาม เพื่อเปิดโอกาสให้นักฆ่าขององค์ทำงานง่ายขึ้น

แต่สุดท้าย มันกลับขี้ขลาดเกินกว่าจะลงมือทำอะไรในวันนั้น เลยทำให้เราได้เนื้อชิ้นโตกลับมา

 

 

ช่างน่าสมเพชนัก

 

 

มังกรที่ขวางทางได้ตายไปแล้ว

น้าเองก็ไม่รู้ แล้วเข้าใจไปเองว่ามันหนีกลับเข้าป่าเหมือนตัวรุ่นก่อนหน้าที่เป็นคู่หูของปู่กับยาย

เส้นทาง— กำลังโปรยไปด้วยกลีบดอกกุหลาบ

 

 

ผมทำเป็นยิ้มแล้วโบกมือให้กับน้า ก่อนจะเริ่มเดินตรงไปที่ดาวเคราะห์เทียมที่ลอยอยู่เหนือใจกลางสนาม

กระโดดด้วยพลังกล้ามเนื้อขาอันแข็งแกร่งไปยืนบนดวงดาว แล้วปล่อยให้ร่างกายถูกเหวี่ยงไปตามแรงดึงดูดเทียมของดาวดวงนั้น

หัวและโลกทั้งใบกำลังพลิกกลับด้าน จนกระทั้งขาและมือทั้งสองสัมผัสได้ถึงผิวดินในท่าฮีโร่แลนดิ้ง

 

 

““““โอ๊ววว!!!!!””””

 

 

เสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่ว่าจะทวงท่าไหน ย่อมต้องแสดงออกให้มีลักษณะถึงความสง่างามเพื่อภาพลักษณ์

ทั้งหมดนี้ ก็เพื่อการขึ้นสู่ในตำแหน่งของผู้นำตระกูล

 

 

จงจดจำนามของผม

จงเรียกขานนามของผม

นามของบุรุษผู้สืบทอดสายเลือดลูกหลานผู้กล้าเผ่ายักษ์

 

 

[เอลเดอร์เบอร์รี่]

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ณ ป่าเขาหินลึกทางตอนทิศตะวันตกของเมือง

 

 

*ปี้~*

*กรร~*

“เออ ๆ รู้แล้ว! วันนี้ข้าจะอยู่เล่นกับพวกเจ้าเหมือนกัน เพราะงั้นเลิกดึงเสื้อข้ากันได้แล้วโว๊ยไอพวกบ้า!”

 

 

ข้า ฑาทิม กำลังลำบากเพราะมังกรห้าตัว ที่กำลังพยายามยื้อแย่งตัวไปเล่นด้วย

เป็นหนุ่มเนื้อหอมมันช่างบาปหนายิ่งนัก~

 

 

“หัวหน้า… เมื่อไหรพวกเราจะได้กลับเมืองกันสักทีครับ? ”

“อยากนอนเตียงนุ่ม ๆ ”

“อยากเที่ยวงานเทศกาล”

“พูดมากจริงนะพวกเอ็ง! มันช่วยไม่ได้นี่หว่า! พอข้าจะกลับเมือง ไอลี่เองก็จะตามข้ากลับมาด้วย! ถ้าเป็นแบบนั้น ไอที่ลงทุนลักพาตัวมาคืนป่าก็พังกันหมดพอดีสิวะ!”

 

 

วันนั้น วันที่ข้าลักพาตัวเจ้าลี่มา มีเพียงแค่เจ้าบ้ามนุษย์หน้าอ่อนคนเดียวที่ไปบังเอิญเห็น ตอนข้ากำลังลักพาตัวเข้าให้

แต่โชคดีที่มันเรียกร้องเพียงแค่เงินเล็กน้อยไปจากข้า แล้วยอมปิดปากเงียบ เลยทำให้ความยังไม่แตกมาจนถึงทุกวันนี้

แต่ปัญหาล่าสุดที่ข้าต้องเผชิญ คือการทำให้เจ้าลี่ยอมกลับคืนสู่ป่าให้ได้ก่อน

ไม่อย่างงั้นสักวัน มีหวังได้กลับไปหายายพรุนด้วยตัวเองเป็นแน่แท้

 

 

“พี่ฑาทิม อยากกินพิซซ่าอ๊ะ~”

“หิวแล้ว!”

“ขอข้าวหน่อยจิ!”

 

 

นอกจากจะปวดหัวกับมังกรแล้ว ยังต้องมาปวดหัวกับการเลี้ยงเด็กอีก 4 คน…

การที่พวกเราสามารถลักพาตัวมังกรออกมาได้อย่างราบรื่นขนาดนี้ ต้องขอบคุณทีมเด็กสี่คนที่พ่วงติดมาอย่างบังเอิญ

ด้วยฝีมือการแฮ็กระดับพระเจ้าของพวกเธอ เลยทำให้ไม่มีภาพของพวกเราติดอยู่ในกล้องตัวไหนของเมืองเลยแม้แต่ตัวเดียว

 

 

“…ว่าแต่พวกหนู ๆ ไม่ยอมกลับไปที่วิหารนานขนาดนี้ มันจะไม่เป็นอะไรเรอะ? ”

“ไม่ต้องห่วง เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน มีส่งข้อความกลับไปบอกคุณเทเรซ่าแล้วว่าสบายดี”

“ให้ แคนนี่ เป็นคนแต่งเทียนเขียนเนื้อราวส่งไป จนทางนั้นยอมให้พวกเราออกมาเที่ยวเล่นแล้วแหละ”

“เหมือนว่าจะโยนความผิดทั้งหมดให้นาดี้คนเดียวเลยละ”

“เอาจริงดิ! ทำไมไม่เห็นรู้เลยพี่ไชน์!!? ”

“ไปถามนาดี้เอาเองสิ พี่สาวไม่เกี่ยวนะ~”

“แคนนี่!!”

“โอบีเดียนเป็นคนสั่งให้ทำนะ”

“เอ๊!? ฉะ— ฉันไม่เกี่ยวนะ! แง!!”

 

 

อะไรของเด็กพวกนี้กันเนี่ย…

 

 

ถึงจะรู้สึกปวดหัว แต่เพราะเด็กพวกนี้ร่าเริงมาก และเข้ากับมังกรได้ดี เลยสามารถแบ่งเบาภาระการเล่นกับมังกรให้ข้าได้มากทีเดียว

 

 

แต่จะให้อยู่ในป่าแบบนี้ตลอดชีวิตก็คงจะไม่ไหว

ยังไงก็ต้องหาวิธีให้เจ้าลี่ยอมอยู่ในป่าให้ได้ก่อน

มันจะมีวิธีไหนดี ๆ สักทางไหมนะ?

 

 

ข้ายืนนิ่งอยู่บนยอดหิน ท่ามกลางเทือกเขาสูงที่ขึ้นรายล้อมคล้ายป่าไผ่

แสงอาทิตย์ที่ส่องลอดผ่านลงมา ได้ตกกระทบผิวกาย จนเห็นเป็นราวกับฉากที่ตัวละครหลักกำลังจะนึกไอเดียสุดบรรเจิดเพื่อแก้ปัญหาออกมา

 

 

*พิ้ว~* (เสียงลมพัด)

 

 

แต่โทษทีวะ บังเอิญว่าข้ามันโง่ นึกอะไรไม่ออกเลยสักนิด~

เฮ้อ… ทำไมชีวิตมันถึงได้—

 

 

*แซ๊ก–*

 

 

…เสียงอะไร?

 

 

*แซ๊ก– แกร๊ก…*

 

 

เสียงนั้นกำลังดังขึ้น

ข้ากับลูกน้อง และมังกร ต่างหันไปในทิศของเสียง

ข้าเห็นเปลวเพลิงสีขาวกำลังลุกโชนท่วมท้องฟ้าทางทิศเหนือ ย้อมผืนนภาให้กลายเป็นแสงที่ไร้สี

 

 

*ฟูว–มมม!!*

 

 

เสียงนั้นกำลังเข้ามาใกล้พวกเรามากขึ้น

ใกล้มากขึ้น พร้อมกับเปลวเพลิงที่เห็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น

 

 

“ทุกคน หลบ!”

 

 

พวกเราต่างเริ่มวิ่งหนีตายกันอย่างจ้าละหวั่น

วิ่งไปขึ้นยานกระทิงทั้งสี่ลำ แล้วเร่งเครื่องบิดหนีออกจากเส้นทางที่เจ้าสิ่งนั้นกำลังวิ่งผ่านหลังไป

 

 

แสงไฟนั้นแทบไม่ต่างไปจากเสาแสงแห่งการทำลายล้าง ที่ยิงลงมาจากอาวุธสงครามอวกาศที่มักเห็นกันในหนังภาพยนตร์

เป็นเสาแสงที่น่ากลัว ละลายทุกสิ่งที่มันวิ่งผ่านให้กลายเป็นบ่อลาวา

หลอมได้แม้แต่ภูเขาที่สูงชัน ลบมันให้หายไปจากแผนที่

 

 

“นั่นมันตัวอะไรวะ!”

 

 

ต้นเหตุแห่งเสาแสง คือเงาสีดำขนาดใหญ่ที่กำลังกางปีกปกคลุมท้องฟ้า

 

 

ในเวลานั้นข้ารู้สึกได้ถึงความตาย

รู้สึกราวกับวิญญาณกำลังจะหนีออกจากร่างกายเพียงเพราะแค่ได้เห็นตัวของมัน

 

 

ผิวสีดำขลับ

ปีกที่ใหญ่จนกลืนไปทั้งท้องฟ้า

ดวงตาสีแดงที่ดุร้าย

เขี้ยวและปากที่กว้างพอจะกลืนภูเขาได้ทั้งใบ

ข้าไม่เคยเห็นมังกรอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต

เป็นตัวตนที่มักเคยได้ยินแค่เพียงในตำนาน

 

 

อสูรร้ายแห่งการกลืนกิน [มังกรทมิฬ]

 

 

เจ้าสิ่งนั้นบินผ่านหลังของพวกเราไป แล้วหักเลี้ยวไปในทิศตะวันออกเฉียงใต้

มุ่งหน้าไปในทิศที่เมืองตั้งอยู่

เมือง— ที่ยายพรุนของข้าอาศัยอยู่

 

 

*กรรรร!*

“เดียวก่อน เจ้าลี่!”

 

 

ราวกับรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเจ้านายของมัน

มังกรของยาย ถึงกับรีบกระโจนลงแม่น้ำ แล้วดำหายไปในผิวแม่น้ำอันเชี่ยวกราก

 

 

แย่ละสิ…

นะ– นี่ข้าควรจะยังไงต่อดีเนี่ย!?!