***วันที่ 7 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 15:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

 

 

ม่านควันสีขาวกำลังกลืนกินพื้นที่แถบนี้ทั้งหมด ด้วยฝีมือของเจ้ามังกรบ้านั่น

ฉิบหายแล้วไง…

กล่องสี่เหลี่ยมขนาดหนึ่งเมตร ที่มีผิวดูคล้ายกับเป็นผลึกคริสตัลเจ็ดสีกล่องนั้น มันคือกล่องบรรจุพลังงานวิญญาณ ที่พวกเราเหล่าเทพเจ้าใช้กันในการกักเก็บพลังงานสำรอง เพื่อใช้งานกันในมิติของโลกคนตาย

 

 

มันไม่ใช่สิ่งของอะไรที่ควรจะมาปรากฏอยู่ในโลกฝั่งของคนเป็น

 

 

การที่กล่องบรรจุพลังงานแบบนี้มาปรากฏที่โลกฝั่งนี้ได้ แสดงว่าจะต้องมีไอบ้าสักตัวแหกฏสวรรค์นำมันข้ามมาที่ฟากนี้

เหมือนที่พวกเราเคยแอบสร้างผลึกคริสตัลวิญญาณ เพื่อใช้ในการสร้างโลกใบนี้ขึ้นมาเป็นของเล่นสำหรับพวกเราในช่วง 126 ปี ที่แล้ว

 

 

ฝีมือของใครกัน…

เจ้าบ้าคนร้ายที่พวกเรากำลังสืบตามหาอยู่ชัวป๊าบ

 

 

วัตถุที่อัดแน่นไปด้วยพลังงานที่ไม่ควรปรากฏบนโลกฝั่งคนเป็น กำลังรั่วไหลออกมาในสภาพของหมอกควันสีขาว

พวกมันคือเศษซากแห่งอณูเสี้ยวของพลังงานวิญญาณนับล้าน

ทุกอณูพลังย่อมถวิลหาความสมดุล

พวกมันเริ่มฉีกมิติที่ว่างแห่งเวลากับพื้นที่ หาทางกลับหวนคืนสู่วงเวียนวัฏจักรชีวิตของโลกคนเป็นกับคนตาย

 

 

เส้นเวลามิติกำลังปั่นป่วน

เส้นเวลามิติของพื้นที่กำลังถูกแบ่งแยกออกไป

 

 

ถ้าไม่ลงมือหรือรีบหนีไปจากพื้นที่แห่งนี้ เวลาของโลกภายนอก กับเวลาของพื้นที่ในหมอกพลังงาน จะแตกต่างกันระดับถูกดึงเข้าสู่ห้องกาลเวลา

ข้างนอกอาจจะผ่านไป 1 วัน

หรืออาจจะ 10 วัน

ในกรณีที่เลวร้ายสุด อาจจะถึง 1 ปี

 

 

“เจ้าดำ! เจ้าออกไซด์!”

 

 

ยัยมนุษย์นกติดบัค [เปอร์ไซด์] กำลังส่งเสียงแปดหลอดทะลวงแก้วหูอยู่ใกล้ ๆ

มันกางปีก แล้วบินทะยานไปหาพวกมังกรสุดรักของเธอที่อยู่ใกล้ตรงจุดระเบิด

 

 

ทำแบบนั้นเป็นการฆ่าตัวตายชัด ๆ

ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ติดบัคเพราะการดัดแปลงร่างกายของพวกเผ่าพันธุ์พิเศษ แต่สิ่งนั้น มันไม่ใช่อะไรที่สิ่งมีชีวิตกายเนื้อจะทนรับไหว

 

 

พลังงานงานวิญญาณ จะแผ่ขยายในลักษณะของคลื่นรังสีพิเศษ

คลื่นรังสีนั้นจะเข้าทำร้ายร่างวิญญาณ

ร่างวิญญาณจะพัง สมองที่เชื่อมโยงกับอัตตาตัวตนจะถูกทำลาย

ถ้าไม่กลายเป็นบ้า ก็จะกลายเป็นร่างกายที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งชีวิตจิตใจไปแทน

 

 

“…”

 

 

ตอนแรกคิดว่าจะทำเป็นไม่สนใจยัยบัคนี่

แต่เรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ไปแล้ว เลยต้องยื่นมือเข้าไปขวางสักหน่อย

เพราะยัยบัคนี่แข็งแกร่งเกินไป

ถ้ามันกลายเป็นบ้า แม้แต่พวกเราสามคนช่วยกันรุม จะเอาชนะได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้

ว่าแล้วจึงรีบยื่นปีกออกไปขวาง

 

 

“หยุด มันอันตราย”

“ไม่! ปล่อยนะ!”

 

 

อึ๊ก…!

แรงเยอะชะมัดยาด!

ยัยนี่! ช่วยอยู่นิ่ง ๆ หน่อยสิยะ!

 

 

ในระหว่างที่พวกเรากำลังยื้อกันอยู่ เราก็เริ่มสัมผัสได้ถึงเส้นของกระแสเวลาที่กำลังไหลบิดเบี้ยว

กระแสเวลาของภายในนี้กำลังไหลช้า ในขณะที่ขอบมิติระหว่างผิวหมอกกับพื้นที่โลกภายนอกได้เคลื่อนไหวเร่งตัวอย่างทวีคูณ

ท้องฟ้าและการเคลื่อนไหวของหมู่ดาว กำลังเคลื่อนตัวไหลอย่างรวดเร็วในลักษณะที่ถูกบิดเป็นเกลียวคลื่น แล้วบีบให้เล็กลงจนมีขนาดเล็กเท่ารูเข็ม

 

 

แย่แล้ว

ถ้าไม่รีบหนีออกไปจากพื้นที่นี้ มีหวังได้ถูกข้ามผ่านห้วงเวลาไปเป็นนับวัน นับปีแน่!

 

 

“แมรี่ ลาพิส! พวกเธอสองคนรีบหนีออกไปกันก่อนเลย!”

“แล้วเธอละ!? ”

“เราจะหยุดยัยติดบัคนี่เอาไว้!”

[แต่ฉันอยากสู้กับเธออยู่นะคะ ปล่อยให้เธอคลั่งน่าจะฉลาดกว่าค่ะ ^_^]

“แมรี่! รีบลากคอยัยบ้าการต่อสู้ออกไปเดียวนี้เลย!”

 

 

อย่าทำเรื่องให้มันยุ่งยากไปกว่านี้จะได้ไหม ขอร้องละ!?

 

 

เรามองดูสหายทั้งสองคนพากันออกไปจากนอกเขตหมอกที่ถูกบิดเป็นเกลียว แล้วหันกลับไปมองดูที่ใจกลางวังวนของพลังงาน

 

 

มีเงาของมังกรสองตัวที่อยู่ใจกลางวังวนนอันบ้าคลั่ง โดยที่เจ้ามังกรยักษ์ กำลังใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องอีกตัวที่มีขนาดเล็กกว่า

ไม่รู้ว่ามันทำไปเพราะสัญชาตญาณ หรือเพราะเหตุใด แต่มันเริ่มใช้ปากอันใหญ่โต กลืนเศษผลึกคริสตัลวิญญาณที่มันทำลายจากกล่องขึ้นมาเขี้ยวให้กลายเป็นผง แล้วสูบหมอกพลังงานทั้งหมดให้ลงไปในท้องของมันแทน

 

 

ฉลาดไม่เลว

เพราะวิธีแก้ปัญหา ณ เวลานี้ คือการใช้ผลึกวิญญาณในการกักพลังงานไม่ให้โกลาหลมากไปกว่านี้

แต่ว่า…

 

 

*กรร…*

 

 

เป็นความฉลาดที่ต้องเสียสละตัวเองนี่สิ…

 

 

“เจ้าดำ!”

 

 

มังกรแห่งตำนานกำลังคำรามด้วยเสียงที่แผ่วลงอย่างช้า ๆ

ดวงตาเริ่มกลายเป็นสีแดงก่ำ แต่ในทางกลับกัน แววแสงสว่างที่สดใสของนัยตาดำกลับมืดบอดลงไปแทน

พลังงานวิญญาณ กำลังฉีกวิญญาณของเจ้ามังกรมาจากข้างใน

ฉีก ทำลาย ไม่อาจหนีออกมาจากร่างกาย จนความบ้าคลั่งของพลังงานวิญญาณได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวอยู่ภายในตัวมันเอง

 

 

นี่มัน— ฉิบหายแน่…

 

 

*…กร*

 

 

สายลมได้สงบลง

หมอกสีขาวได้จางหาย เหลือเพียงแค่พวกเรา กับมังกร

 

 

“เจ้าดำ!”

“เดียว… นั่น… ไม่ใช่เจ้าดำของเธออีกต่อไปแล้ว…”

 

 

มังกรทมิฬที่นิ่งสงบได้ยืนเป็นดั่งรูปปั้นหิน

มิอาจรับรู้สายลมที่ปะทะผิวกาย หรือได้ยินเสียงของเพื่อนรักตัวน้อยที่ใช้ชีวิตร่วมกันมานานนับร้อยปี

สติและความนึกคิด จมลึกลงสู่ห้วงความมืดที่แสงมิอาจส่องถึง

ตัวตนและอัตตาวิญญาณ ได้ถูกเจือปนด้วยพลังงานวิญญาณสกปรก แปรเปลี่ยนเป็นดั่งน้ำที่ขุ่นมัวหมอง

 

 

น้ำที่มัวหมอง อันไม่มีวันกลับมาใสสะอาดได้อีก…

 

 

***

*ฮูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!*

 

 

มังกรทมิฬกำลังคำรามลั่น

ปีกอันใหญ่โตแผ่ขยายกางเป็นผืนหนังสีดำปกคลุมท้องฟ้า

พัดโบกสะบัดเพียงหนึ่ง ระเบิดมวลอากาศเป็นดั่งจรวดที่จุดพุ่งทะยานฟ้า แหวกอากาศออกเป็นสองทาง

ใช้ผิวและเกล็ดอันกล้าแกร่ง รีดเร้นสายลมให้ฉีกเป็นสายธารปลายแหลม ตีฝ่าแนวคลื่นพลังงานความร้อนที่หลอมได้แม้แต่ผิวยาน จนร่างกายของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน

 

 

มันบินผ่านแนวกั้นเปลวไฟแห่งนรกนั้น จนกระทั้งขึ้นทะลุไปถึงเหนือยอดเขาที่สูงที่สุดในโลก

 

 

แปลวไฟแห่งคลื่นพลัง กำลังเผาเกล็ดของมัน

พลังงานวิญญาณที่สะสมจากภายใน กำลังรีดเร้นดันออก ฉีกเนื้อเยื่อและเส้นเลือดให้ขาดกระจุย

 

 

ร่างกายของมัน กำลังจะถูกทำลายด้วยตัวของมันเอง

แต่ทว่ามังกรทมิฬ มิใช่สิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอขนาดจะตายเพราะบาดแผลของตัวเอง

ร่างกายของมันกำลังทำงานอย่างหนัก เพื่อฟื้นฟูสภาพ เร่งเร้ารักษาด้วยเกล็ดเลือด ผลิตเนื้อเยื่อ ขับดันร่างกายให้รอดพ้นภัยตามสัญชาตญาณแห่งการมีชีวิต

 

ณ วินาทีนั้น ดวงตะวันแห่งวันที่ 30 ได้เฉิดฉายสาดแสงกระทบผิวกาย ณ ที่เหนือหมู่เฆมและแสงดาว

 

 

มวลอากาศวิ่งผ่านผิวเกล็ด นำพาความร้อนให้เย็นตัวอย่างฉับพลัน

มวลหนังจักก่อตัวชดเชยเกล็ดเก่าที่มอดไหม้ เสริมด้วยเนื้อเยื่อที่เปลี่ยนแปลงพัฒนาตามธรรมชาติจะรังสรรค์

เนื้อเยื่อเก่าได้ตายลง แล้วถูกแทนที่ด้วยเนื้อเยื่อชิ้นใหม่อันแข็งแกร่ง

ราวกับเป็นหม้อเหล็กร้อนที่ผ่านการเผาให้ลุกวาว แล้วถูกตีทับเรียงเป็นชั้นจนแวววาวสวยงาม

เกล็ดของมัน ได้พัฒนาการเป็นอีกขึ้น เสมือนเป็นแร่ดิบที่ถูกตีขึ้นใหม่โดยเทพแห่งการหล่อหลอมของเผ่าคนแคระ

 

 

ผิวของมังกรทมิฬ ได้กลายเป็นสีดำเหล็กไหล เงาเป็นมันยิ่งกว่าผืนกระจก

 

 

มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม

มีผิวเกล็ดทนทานยิ่งกว่าเดิม

มวลกล้ามเนื้อที่เหนี่ยวแน่นและทรงพลังยิ่งกว่า

อีกทั้งยังมีพลังงานประจุวิญญาณสะสมมากพออยู่ภายใน พร้อมที่จะลบโลกทั้งใบให้หายไปเพียงอ้าปากคำราม

 

 

สิ่งเดียวที่หายไปจากมัน คือสติและอัตตา ที่ไม่เหลือเค้าของความเป็นมังกรผู้ใจดีอีกต่อไป

 

 

*กรร!*

 

 

มันกำลังหวาดกลัว

 

 

*กรรรร!!*

 

 

มันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร

 

 

*ฮุมมมม!*

 

 

มันไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร

มันไม่รู้จักเมฆ

ไม่รู้จักดิน

ไม่รู้สักพระอาทิตย์กับท้องฟ้า

 

 

ที่มันรู้คือข้างบนนี้ช่างอึดอัด

อากาศช่างร้อนจนปอดแทบจะลุกไหม้เป็นไฟ

 

 

น่ากลัว!

 

 

มันพ่นเปลวไฟสีขาวขึ้นท้องฟ้า ด้วยความหวาดกลัว

วินาทีนั้น ม่านชั้นบรรยากาศของโลกได้ถูกแยกออกเป็นรูกว้าง เว้าแหว่งนำพารังสีอันตรายให้พากันเทกระจาดลงใส่ตัวของมันเอง

 

 

เจ็บ!

ทำไม!? ทำไมถึงรู้สึกเจ็บ!?

ข้ากลัว! มัน… มันคือศัตรู!!!

ทุกสิ่งคือศัตรู!!

 

 

สมองและความคิดของมันกำลังหวาดกลัวทุกสิ่ง

เมื่อหวาดกลัวทุกสิ่ง มันจึงเกิดความคิดสุดโต่งไปในทางที่เลวร้ายที่สุด

 

 

ทำลาย…

หากว่าทุกอย่างคือตัวการที่ทำให้มันหวาดกลัว งั้นจงทำลายทุกสิ่ง เพื่อไม่ให้เหลือสิ่งใดมาทำร้ายมันได้อีก

 

 

เมื่อคิดได้ดังนั้น มังกรทมิฬจึงเริ่มออกตัวบิน

มันบินลงจากยอดภูเขา

บินตรง… ไปหยั่งทิศตะวันออกเฉียงใต้ พร้อมกับพ่นเปลวไฟสีขาวที่มีเสียงกรีดร้องของคนตาย

แผดเผาแผ่นดิน

หลอมภูเขาทั้งใบ

จุดปะทุนรกให้ผุดขึ้นมาบนแผ่นดิน

 

 

ที่ปลายเส้นทางของมัน คือเมืองหลวงของเผ่ายักษ์

เมือง— บ้านเกิดของบุรุษเผ่ายักษา ผู้ปกครองผืนทวีปป่าหินแห่งนี้