ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว เคยมีทฤษฏีถูกกล่าวขาน—

“มวลน้ำหนักที่หายไปจากซากแมลง อาจเป็นน้ำหนักของดวงวิญญาณที่หายไป”

 

 

***

[นำตัวเจ้าพวกหน้าใหม่มาให้กับฉัน!]

เสียงนั้นดังมาจากทางคฤหาสน์โบราณหลังโต พร้อมกับที่มีเส้นใยบาง ๆ สีขาวแผ่กระจายออกมารอบทิศทาง

 

 

เส้นใยบาง ๆ พวกนั้นพุ่งหายเข้าไปในร่างกายของพวกชาวบ้านที่เดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย

ดวงตาทีไร้แสงและชีวิต ฉับพลันดูแหลมคมดุร้ายเฉกเช่นสัตว์ป่า

 

 

*กรรร*

พวกมันส่งเสียงคำรามอย่างสัตว์ป่า

มือทั้งสองที่ถือเครื่องใช้ทำไร่นา ได้ถูกจับยกขึ้นสูงต่างอาวุธสงคราม แล้วหันปลายคมหอกเหล่านั้นมาทางพวกเราด้วยดวงตาของสัตว์ร้าย

 

 

โดยไม่รอช้า

พวกเราที่มีจำนวนคนเพียงคน 44 คน ได้ถูกฝูงชนเข้ากลืนกิน

ถูกฝูงชนหมายเข้ารุมประชาทัณฑ์ด้วยอาวุธแหลมคมที่ใช้ทำไร่นา

 

 

“เหวอ!? ชาวบ้านพวกนี้มันอะไรของมันกันเนี่ย!? ”

“ดะ- ดูท่าจะไม่ดีแล้วครับหัวหน้า! ”

ทาฑิมยกมวลแขนกล้ามเนื้อขึ้นมาตั้งรับง่ามเหล็กที่ใช้โกยกองฟางเอาไว้

ถึงปลายแหลมของง่ามเหล็กจะไม่สามารถเจาะผิวของเขาทะลุ แต่ก็ยังพอจะให้เกิดเลือดจำนวนหนึ่งบาดไหลออกมาเป็นสาย

 

 

“เจ้าพวกนี้มันเอาจริงนี่หว่า! ข้าอนุญาตให้ทุกคนสู้กลับแบบเอาชีวิต! หากมีใครทำอีกฝ่ายเสียชีวิต ข้าจะรับผิดชอบในความผิดทุกอย่างเอง! ”

เจ้ายักษ์ผมสีเพลิงประกาศกร้าวเสียงดัง

 

 

ยอมรับความผิดในการฆ่าคนแต่เพียงผู้เดียว ดีกว่ายอมออมมือให้ลูกน้องตัวเองถูกฆ่า

ไม่เลวเลย

คนที่มีจิตใจเช่นนี้ ย่อมมีดวงวิญญาณที่แข็งแกร่ง

คงปล่อยให้ตายในสถานที่แบบนี้ไม่ได้

 

 

“ลาพิส แมรี่โกลด์ ลุยเลย! ”

“อืม! ”

[รับทราบ ˋ︿ˊ\]

 

 

เรา เทพไร้หน้า กับเทพไร้ขา เริ่มออกตัวกระจายไปสามทิศทาง

ใช้ร่างกายที่เล็กกว่าชาวบ้านให้เป็นประโยชน์ ด้วยการย่อตัวมุดไปตามช่องว่างของช่วงขาเผ่ายักษ์ แล้วไปปรากฏตัวที่แถวหน้าสุดของวงล้อม

 

 

“พะ— พวกเธอ? ”

เราไม่สนคำถามของเจ้ายักษ์ตัวใหญ่ แล้วกางปีกสีทองออกในท่าเสมือนถือเคียวคู่

เกร็งกล้ามเนื้อปีกให้แข็งตึง บังคับให้ขนปีกที่เติบโตอย่างพิกลการแข็งตัว ห่อขนสีทองให้เรียงตัวเล็กลีบแบน กลายเป็นเคียวสีทองสะท้อนแสงไฟทอประกาย

 

 

เราใช้ปีกข้างขวาวาดวงโค้ง โจมตีเกี่ยวลงไปที่ปลายสามง่าม สับมันให้แทงลงไปแทงยึดติดอยู่กับพื้นดิน

หมุนตัวหนึ่งรอบ งัดเครื่องมือการเกษตรให้หลุดจากมือของศัตรู พร้อมกับทำให้มันเสียสมดุล

*ฉัว! *

แล้วจบกระบวนท่าด้วยการใช้เคียวขวา ตัดคอของมันให้ขาดสะบั้นไป

 

 

สารเหลวสีแดงที่ไหลในกายเผ่ามนุษย์ กำลังพุ่งเป็นน้ำพุสูงอย่างน่ากลัว

 

 

*ฉึ่บ! *

เสียงย่ำเท้าดังขึ้นจากทางขวา

จอบขนาดใหญ่กำลังถูกวาดเป็นเส้นโค้งลงมาหมายจามใส่หัวของเรา ในจังหวะเดียวกับที่เราตัดคอชาวบ้านคนเมื่อกี้

ในเวลาเดียวกัน ที่ปลายหางตาซ้าย ได้มีเงาปลายแหลมกำลังพุ่งเข้าใส่เช่นกัน

 

 

โจมตีจากทั้งสองทิศทางพร้อมกันเลยสินะ?

แต่ไม่ได้กินเราคนนี้หรอก

เจอนี่หน่อย รูปแบบปีกที่สาม รูปแบบพัด!

 

 

เราขยับแขน ผ่อนแรงกล้ามเนื้อตรงปีกลง เพื่อให้ขนปีกที่ถูกยึดจนแน่นด้วยมวลกล้ามเนื้อ เริ่มคลายตัวแผ่ขยายออกกว้าง

ขนปีกที่ถูกดึงจนหดเรียงตัวมีรูปคล้ายเคียว ได้เปลี่ยนเป็นรูปแบบพัดที่แผ่ขยายกว้าง

ด้วยขนาดที่แผ่กว้างของมัน จึงทำให้มีรูปลักษณ์คล้ายกับโล่ที่ทำมาจากเกล็ดของมังกร

 

 

*เคล๊ง! *

จอบกับแท่งปลายแหลมที่แทงลงบนพัดสีเหลือง กำลังเลื่อนไถลไปกับผิวโค้งของปีกที่เรายกขึ้นมากางป้องกัน

 

 

“กระเด็นไปซะ! ”

เราย่อตัวลงต่ำในจังหวะที่ทั้งสองเสียสมดุล แล้วตวัดปีกพัด ใช้ปลายคมของปีกตัดขาของทั้งสองคนจนขาดสะบั้นออกจากร่างกาย

 

 

ศัตรูทั้งหมดสามคนถูกเราฆ่าทิ้งภายในระยะเวลาสั้น ๆ เพียง 2 วินาทีเท่านั้น

 

 

“สะ— สุดยอด! พวกแกเองก็อย่าให้น้อยหน้าพวกสาว ๆ เชียวละ! ”

“ครับผมหัวหน้าทาฑิม! ”

“ลุยเลยโว๊ยพวกเรา! ”

“โอ๊ววววว!!! ”

 

 

คึกกันดีจริงเจ้าพวกนี้

 

ถึงจะมีจำนวนน้อยกว่า แต่ด้วยการนำของพวกเราสามคน จึงสามารถเรียกสติและกำลังใจกลับมาสู่พวกยักษ์ได้สำเร็จ

โทษทีนะเจ้าพวกวิญญาณหลงทาง

ถึงจำนวนจะน้อยกว่า แต่ฝั่งนี้มีคุณภาพมากกว่าเยอะ~

 

 

ว่าแต่ใครมันเป็นคนต้นคิด ที่สร้างกายเนื้อคุณภาพต่ำด้วยการโคลนนิ่ง แล้วสวมวิญญาณหลงทางลงไปแทนที่แบบนี้กัน

แถมไม่น่าจะใช่ฝีมือของสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้ด้วย เพราะระดับเทคโนโลยีของพวกมันยังไม่สามารถลงลึกไปถึงระดับศึกษาวิญญาณได้

 

 

แล้วทำไมถึงรู้ว่าเป็นการโคลนนิ่งอย่างงั้นหรือ?

เราเดาเอานะ~

 

 

“นี่คือตัวสุดท้ายแล้ว! ”

ระหว่างที่กำลังคิดถึงตัวจริงของศัตรูที่ยังไม่รู้จัก พวกชาวบ้านก็ถูกปราบจนหมดสิ้น

เสียงตะโกนของเหล่ายักษ์เริ่มทยอยดังกู่ก้องไปทั่วหมู่บ้านในสายหมอก

ซากศพกระจายไปทั่วหล้า ย้อมแผ่นดินให้กลายเป็นสีแดงเลือด

 

 

เมื่อกายเนื้อไม่อาจคงชีวิตเอาไว้ได้ ร่างวิญญาณจึงถูกตัดขาดออกจากร่างกาย

ดวงวิญญาณที่เหมือนกับแสงเทียนจาง ๆ จำนวนมากกำลังลอยขึ้นมาเหนือทะเลเลือดนั้น

มันช่างดูสวยงาม เป็นความงามบนความเศร้าที่ชวนให้รู้สึกปวดเสียดแทงหัวใจ

 

 

แต่คนที่มองเห็นภาพอันงดงามของดวงวิญญาณ คงมีแค่พวกเรา อดีตเทพเจ้าทั้งสาม

เพราะภายในดวงตาของเจ้าพวกยักษ์ ไม่มีใครเลยสักคน ที่สามารถสะท้อนแสงไฟจากดวงวิญญาณให้ปรากฏขึ้นบนดวงตาได้

นอกจากภายในดวงตาสีน้ำตาลของเจ้าตำรวจมนุษย์ ที่มีแสงไฟวิญญาณจาง ๆ สะท้อนปรากฏให้เห็นเพียงคนเดียวจากกลุ่มของเจ้าพวกยักษ์—

 

 

เฮ้ย… เดียวสิยะ…!?

อย่าบอกนะว่าเจ้าหนุ่มนี่มีสัมผัสวิญญาณแรงกล้า!?!

ถึงจะมีโอกาสน้อย แต่ก็อาจจะเป็นไปได้

แบบนี้— ตอนที่เทพไร้ขาปราบหมอกผีเมื่อกี้ รวมไปถึงวันที่อยู่ในร้านเหล้า เจ้าหมอนี่มันก็ต้องมองเห็นสิ่งที่พวกเราต้องซ่อนเอาไว้ทั้งหมดเลยอะดิ?!!

ชิบหายแล้วไง!

แบบนี้คงต้องหาทางปิดปากเจ้าหมอนี่ให้ได้—

 

 

“…หรือควรสนใจกับคฤหาสน์หลังนั้นก่อนดี? ”

ในตอนนั้นเองที่คฤหาสน์ใจกลางหมู่บ้านส่องแสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง

มันคือแสงสว่างจากดวงวิญญาณ

แสงพวกนั้นแผ่กระจายออกมาเป็นรอบที่สอง วิ่งขยายตัวเข้าปะทะกับกองซากศพบนทะเลสีแดง

 

 

วิญญาณ คือสิ่งมีชีวิตรูปแบบพลังงานที่อาศัยอยู่ได้ทั้งโลกคนเป็นกับคนตาย

แต่เพราะวิญญาณนั้นมีแรงขั้วดึงดูดต่อโลกคนตายมากกว่า การจะคงอยู่ในโลกคนเป็นให้ได้นั้น มันจึงต้องอาศัย [ร่างกาย] เป็นสื่อกลาง ในการเป็นภาชนะเพื่อบรรจุพลังงานวิญญาณ

 

 

หากไม่มีร่างกายหรือร่างกายตายลง พลังงานวิญญาณจะพยายามวิ่งเข้าหาสมดุลธรรมชาติ หรือก็คือถูกดึงดูด แล้วพลักดันให้มุ่งหน้าสู่มิติโลกคนตายโดยธรรมชาติ

 

 

แล้วถ้าหากว่าร่างกายที่ตายไปแล้ว ดันถูกบังคับให้สวมใส่วิญญาณลงไปเป็นรอบที่สอง มันจะเกิดอะไรขึ้น?

เคยได้ยินเรื่องของการอัดพลังงานก้อนไหมละ?

ก็นั่นละ วิญญาณก็คือสิ่งมีชีวิตก้อนพลังงานรูปแบบหนึ่ง

กับสิ่งที่ไร้รูปลักษณ์ชัดเจนอย่างวิญญาณ เพื่อที่จะรักษาตัวมันเองให้อยู่ได้อย่างสมดุลในโลกคนเป็น จึงมีแต่จะต้องพึ่งพาพลังงานจำนวนมากอัดมันเข้าไป เพื่อให้สร้างสมดุลรูปลักษณ์ขึ้นบนมิติแห่งความเป็นจริงเท่านั้น

 

 

สรุปคือเป็นหลักการที่คล้ายกับ [เวทมนตร์อัญเชิญ] ของพวกเอลฟ์นั่นละ

แต่สำหรับกรณีนี้มันจะแตกต่างออกไปซักหน่อย

เพราะว่าเราไม่รู้สึกถึงกระแสพลังงานเวทมนตร์ที่ถูกเปิดใช้งานขึ้นมาเลยแม้แต่น้อยนิด

 

 

*โอ๊วววววววววว! *

 

 

เหล่าชาวบ้านที่ตายไป ไม่จะว่าด้วยจากการถูกอัด ชก หรือตัดขาด ต่างเริ่มทยอยลุกขึ้นยืน

หากว่าขาขาด มันจะสร้างขาขึ้นมาด้วย [พลังงานวิญญาณ] ที่ถูกบีบอัดจนแข็ง

หากว่าแขนขาด มันจะสร้างส่วนที่ขาดหายไปด้วย [พลังงานวิญญาณ] ที่ถูกบีบอัดจนแข็ง

แม้แต่ชิ้นส่วนร่างกายเล็ก ๆ ที่ขาดออกจากร่างกายอย่างแขนกับขา ก็ยังสร้างส่วนร่างกายทั้งหมดงอกกลับมาด้วย [พลังงานวิญญาณ] เช่นกัน

 

 

“เหวออออ!!! ตัวเชี่ยไรเนี่ย!?! ไอเจ้าร่างกายใส ๆ เหมือนน้ำพวกนั้นมันคืออะไรกัน!? ”

เมื่อวิญญาณรวมตัวกันเข้มข้นมากพอ คราวนี้ แม้แต่ดวงตาของสัตว์ชั้นต่ำก็สามารถที่จะมองเห็นและสัมผัสรับรู้พวกมันได้แล้ว

 

“อย่าตกใจกันง่าย ๆ แบบนี้สิ ตัวใหญ่เสียเปล่า”

เราตะโกนด่าพวกยักษ์ไร้สมอง แล้วแตะใส่ชาวบ้านคนหนึ่งที่กำลังจะวิ่งเข้าไปหยิบจอบขึ้นมาจากพื้น

 

 

ความรู้สึกนั้น แทบไม่ต่างไปจากการเอาเท้าจุ่มลงไปในกลุ่มก้อนของสำลีที่ร้อนระอุ

 

 

ร่างกายของชาวบ้านคนนั้นแตกสลายคากรงเล็บของเรา เหลือแต่เพียงร่างเนื้อที่ตายซาก

แต่ทว่าแทบจะทันทีที่ร่างกายส่วนนั้นตกถึงพื้น ร่างวิญญาณก็เข้าสิง แล้วสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่ พร้อมกับออกหมัดโจมตีสวนกลับใส่เรา

 

 

“ชิ! ”

แทบจะหลบไม่ทัน

เป็นการออกหมัดที่เร็วและรุนแรงไม่แพ้ลูกปืนใหญ่

เพียงแค่แรงลมที่เฉี่ยวผ่าน ก็ถึงกับทำให้ใบหน้าสวย ๆ ของเราเกิดบาดแผลขึ้นมาได้

 

 

“บังอาจ! ”

เรากางปีกกว้างเป็นรูปแบบพัด แล้วฟาดร่างของมันให้ปลิวกระเด็นออกไป

ร่างของมันกระแทกเข้ากับบ้านหลังหนึ่ง จนส่วนของร่างเนื้อแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ทว่าวิญญาณกลับเข้าสิ่งส่วนของร่างเนื้อที่แตกกระจาย แล้วก่อสร้างร่างขึ้นมาใหม่ด้วยจำนวนที่แตกกระจายแยกออก

จะบอกว่าไม่มีวันตาย แล้วยังจะเพิ่มจำนวนได้มากขึ้นไปอีกอย่างงั้นเรอะ?

 

 

[โอ๊ย! ไม่หมดไม่สิ้นซักที x_x!!]

เพื่อนของฉันถือป้ายอักษร พร้อมกับกระโดดหมุนตัวแตะกลางอากาศสามจังหวะใส่ชาวบ้านที่กำลังรุมใส่จากรอบทิศทาง

 

 

“หน่อย! คืนชีพไม่หยุดเลย งั้นต้องเจอเป่าให้เป็นผง! ”

ห่างออกไปไม่ไกล สหายเทพไร้ขากำลังบินทะยานขึ้นท้องฟ้า

เธอกางปีกสีแดงอย่างโดดเด่น กางแขนออกกว้าง แล้วสร้างประกายแสงสีขาวขึ้นมารอบตัว

 

 

แสงสีขาวที่เธอสร้าง กำลังวิ่งเลือนหายไปในอากาศ

พริบตาที่แสงขาวนั้นหายไป ทะเลเพลิงสีน้ำเงินจักผุดปรากฏลุกท่วมแผดเผาทุกสิ่ง

 

 

เธอคงใช้พลังภูติเปลี่ยนอากาศให้เป็นก๊าสไวไฟ แล้วจุดประกายให้มันลุกไหม้สินะ?

 

 

ร่างของชาวบ้านที่จมลงไปในกองไฟ ได้ถูกแผดเผากลายเป็นขี้เถ้าภายในพริบตา—

*พรึบ*

แต่ขี้เถ้าพวกนั้นมันถูกก้อนวิญญาณระลอกใหม่เข้าสิงแทบจะในทันทีที่เปลวไฟดับ แล้วก่อร่างสร้างกายขึ้นมาใหม่จากการรวมตัวของขี้เถ้าจำนวนมากเป็นภาชนะให้กับมัน

 

 

โอเค…

ยังกับสู้กับกองทัพอมตะยังไงยังงั้น

นี่ไม่ใช่ระดับการแทรกแทรงโลกคนเป็นแบบปกติแล้ว!

ชักอยากเห็นหน้าของคนที่ก่อเรื่องพวกนี้ขึ้นมาแล้วสิเนี่ย!!

 

 

“สู้ไปเหนื่อยเปลาแน่ รีบหนีเข้าไปในคฤหาสน์กันเถอะ! ”

เรารีบออกคำสั่งกับสหายทั้งสองคน แล้วตวัดปีกเหล็กกล้า เปลี่ยนเป็นรูปแบบมีดดาบ

เกร็งกล้ามเนื้อปีกให้ถึงระดับสูงสุด บีบรัดขนที่เรียงตัวให้ห่อลีบเล็กจนมีลักษณะเหมือนกับเข็ม

เข็มนับร้อยที่เรียงตัว ได้กลายเป็นดาบฟันปลาฉลามสีทองอันน่ากลัวในพริบตา

 

 

“ข้าเห็นด้วยกับความคิดนั้น เจ้าพวกโง่ทั้งหลาย วิ่งตามคุณสุภาพสตรีทั้งสามไปเลย! ”

“เออ… ให้วิ่งตามก้นผู้หญิงแบบนั้นจะดีหรือครับหัวหน้า? ”

“แล้วในกลุ่มพวกเรามีใครเก่งกว่ายัยสามคนนั้นไหมละ!? ยอมรับเถอะว่าพวกเรานั้นอ่อนแอ! หน้าที่ของพวกเราคือการเฝ้าระวังให้กับพวกเธอ นั่นละคือสิ่งที่พวกเราทำได้ดีที่สุดในตอนนี้! ”

“คะ— ครับท่านหัวหน้าทาฑิม! ”

 

 

เป็นการตัดสินใจที่น่าประทับใจมากเจ้ายักษ์หัวกองเพลิง

 

 

“หลีกไปไอพวกสวะ! ”

เราตวัดปีกดาบฟันปลาฉลามด้วยการควงร่างกายให้เหมือนกับเครื่องบดเนื้อ

ใช้ปลายเท้ากรงเล็บแหลมเป็นจุดหมุน แล้วร่ายระบำดาบฟาดฟันต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก

หมุนตัวควงสว่านไถลออกไปเป็นลูกข่าง สะบั้นคอศัตรูนับสิบที่โถมใส่ เพื่อปูพรมสีแดงด้วยหยาดเลือด กลายเป็นเส้นทางเดินให้กับผู้ที่วิ่งตามหลัง

 

 

*โฮก! *

ตอนนั้นเองที่ชาวบ้านเผ่ามนุษย์ม้าควบสี่ขาเข้ามาจากฝั่งด้านซ้าย

มันใช้ขาที่โปรงแสงจากพลังวิญญาณอัดก้อน ถีบใส่ดาบฟันปลาฉลามของเราด้วยขาคู่หน้าอย่างรุนแรง

 

 

“ฮึม! ”

เราออกแรงปัดมันออก แล้วรีบก้มตัวลง

พร้อมกันนั้นเอง ที่บาทาของเทพไร้หน้าพุ่งลอยข้ามหัวของเรามาจากทางด้านหลัง

 

 

เธอพุ่งตัวกระโดดแตะ กระหน่ำเท้านับร้อยใส่ร่างของศัตรู จนร่างกายของมันถูกบี้เสมือนหนึ่งถูกลูกตุ้มเหล็กหล่นทับใส่

แต่เจ้าม้ามันยังไม่ตาย

มันยังใช้ร่างวิญญาณควบคุมร่างเนื้อให้ควบทะยานเข้ามาขวางพวกเราได้อยู่

 

 

“หายไปซะ! ”

สหายเทพไร้ขาเลยต้องปิดบัญชีมัน ด้วยการเสกกลุ่มก้อนไฟเผามันทิ้งไปเสีย

 

 

แต่ในเวลาเดียวกับที่เจ้ามนุษย์ม้าถูกเผา พลังงานวิญญาณลูกใหม่ก็ถูกยิงออกจากคฤหาสน์ ส่งเข้าไปในเศษชิ้นส่วนของมันแทบจะในทันที

 

 

ชิ

ถ้าหากว่ามีใครสักคนช่วยขัดขวางการเชื่อมต่อพลังงานวิญญาณกับร่างเนื้อ ก็น่าจะสามารถหยุดการคืนชีพเจ้าพวกนี้ได้สักพัก

แถมชาวบ้านที่จากเดิมมีแค่ 200 คน ยังเพิ่มจำนวนมากขึ้นจนจะมีร่วม 600 คน เข้าไปแล้ว

ไม่อย่างงั้นคงไม่มีวันตีฝ่ากองทัพอมตะไปถึงคฤหาสน์ได้แน่

 

 

เดียวก่อนสิ

ไม่ใช่ว่ามีคนที่น่าจะมองเห็นวิญญาณอยู่ในที่นี้อีกคนหนึ่งอยู่หรอกหรือ?

 

 

“เจ้าพ่อบ้าน นายนะมองเห็นเส้นใยบาง ๆ ที่เกาะเกี่ยวกับพวกชาวบ้านในตอนที่พวกมันคืนชีพหรือเปล่า? ”

“ผมชื่อ ออน-เอ็ซท นะครับ ยังไงช่วยกรุณาเรียกชื่อเต็มของผมด้วยเถอะครับ! ว่าแต่เส้นใยบาง ๆ ในตอนคืนชีพ— ก็พอจะเห็นมีแสงจาง ๆ แผ่ออกมาอยู่นะครับ มันคืออะไรอย่างงั้นหรือครับคุณ เอโซ? ”

“ดีละ! งั้นเดียวพวกเราจะเป็นคนปราบพวกมัน แล้วฝากนายปิดงานด้วยการตัดเส้นใยพวกนั้นในตอนที่พวกมันตายที! ”

“หืม? หมายความว่า—”

“ทำตามที่ เอโซ สั่งซะ เจ้าพ่อบ้านของผม! ”

“… ครับนายท่านหญิง แมรี่โกลว์! ”

 

 

เราออกตัววิ่งไปที่มนุษย์ม้าอีกรอบ

เปลี่ยนปีกเป็นรูปแบบเคียว แล้วตวัดเฉือนคอมันจนขาด

โจมตีต่อเนื่องด้วยลูกแตะเหนือหัวของสหายเทพไร้หน้า วาดขาโค้งสูงฟาดใส่ส่วนหัวจนสมองแหลกเหลว

จบงานด้วยเปลวไฟ เพื่อสลายร่างกายวิญญาณให้เป็นผงด้วยพลังภูติของเทพไร้ขา

 

 

“ตอนนี้ละ โจมตีมันเลยเจ้าพ่อบ้านหนุ่ม! ”

“ครับผม! ”

ในช่วงเวลาเดียวกับที่มันตาย

ในช่วงเวลาเดียวกับที่เส้นสายใยวิญญาณเชื่อมต่อกับคฤหาสน์

มีดสั้นเล่มหนึ่งได้ถูกวาดเป็นวิถีตั้งฉากกับพื้นโลก ฟันตัดสะบั้นเส้นใยวิญญาณออก

 

 

“นั่นแกทำอะไรของแกวะเจ้าหน้าใหม่ ฟันอากาศเพื่อ? ”

ทาฑิมยิงคำถามใส่เจ้าตำรวจหนุ่ม ไปพร้อมกับที่ออกหมัดซัดหน้าชาวบ้านที่กำลังเข้าโจมตีเขาจากด้านข้าง

หากมองในมุมของคนที่ไม่เห็นวิญญาณ จะเห็นเป็นการตัดอากาศที่ว่างเปล่าแบบมัน

 

 

แต่เราเห็นได้ชัดเจน

เห็นเส้นใยวิญญาณที่กำลังถูกตัดขาดออกจากร่างที่ถูกแผดเผาเป็นผงธุลี

 

 

*พรึบ! *

เมื่อขาดซึ่งการเชื่อมต่อ ผงธุลีจึงเป็นได้เพียงแค่ผงธุลี

ไม่อาจคืนชีพสิ่งนั้นได้ในพริบตาอีกต่อไป

 

 

“ตะ— ตายแล้ว!?! นี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ยเจ้าหน้าใหม่? ”

“ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ…”

 

 

ไม่หรอก

มันยังไม่ได้ตายสนิท

มันก็แค่ถูกตัดขาดการเชื่อมต่อระหว่าง [กาย] กับ [วิญญาณ]

ถ้าจะคืนชีพวัตถุที่ถูกตัดขาดไปแล้ว จำเป็นจะต้องใช้เวลาเพื่อเชื่อมต่อมันใหม่

ที่ทำไป เป็นแค่การถ่วงเวลาเท่านั้น

 

 

“ใช้จังหวะนี้รีบไปที่คฤหาสน์เร็ว! ”

ไม่จำเป็นต้องบอกความจริงทั้งหมดให้รู้สึกเสียกำลังใจ

ปล่อยให้พวกมันเข้าใจว่าปราบได้สำเร็จไปแบบนี้ยังจะดีเสียกว่า

เรารีบออกคำสั่งกับทุกคน

ถ้าเป็นวิธีนี้ พวกเราไปถึงได้แน่

ไปที่คฤหาสน์หลังนั้น