***วันที่ 7 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 15:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

ณ ห้องนอนภายในยานโลมาแสนน่ารัก

พวกเรากำลังตื่นขึ้นจากการหลับพักผ่อน ที่เมื่อวานเหนื่อยจากการเดินทางไกลกันมา

 

 

“เช้าแล้ว~ นอนสบายดีแท้~ การมีบ้าน มีเตียงนุ่ม ๆ นอนกลางป่ากลางเขามันดีแบบนี้นี่เอง~”

“พบคนขี้เห่อบ้านใหม่ 1EA ละ”

[คนขี้เห่อ 1EA ค่ะ o_o]

 

 

ไม่ต้องมาทำเป็นแซวใส่เราเลยนะยัยพวกนี้นี่!

แต่มันนอนสบายจริง ๆ นะ ไอเตียงที่แสนนุ่มฟูตัวนั้น!

นุ่มขนาดที่ว่าอยากเรียนรู้วิธีสร้าง แล้วขนกลับไปใช้นอนที่โลกฝั่งนั้นเลยเชียวละ!

 

 

“… ระบบ [โฮโลมิกุไลฟ์] ! เมื่อคืนมีสถานการณ์อะไรที่จำเป็นต้องใส่ใจหรือไม่? ”

 

 

เราตะโกนใส่กำแพงไปพร้อมกับบิดปีกของตัวเอง

ความรู้สึกที่เส้นเลือด กล้ามเนื้อ และเส้นเอ็นกำลังถูกดึงจนตึง แล้วผ่อนคลายออกมานี่มันช่างฟินดีเสียจริง

 

 

“จากระบบของยาน ขอเรียนแจ้งว่าไม่พบการรุกรานหรือโจมตีจากสัตว์ร้ายค่ะ มีแค่มังสายพันธุ์ที่ราบขนาดเล็กสองสามตัวมาดมยานเล่นเมื่อตอน 10:05 น. เท่านั้นค่ะ”

 

 

ไม่เลว~ ไม่เลว~

สามารถรับรู้ถึงผู้บุกรุกได้ตรงกับที่เราคนนี้รับรู้

แสดงว่าระบบป้องกันภัยของยานสามารถเชื่อถือ และไว้ใจให้มันดูแลตัวเองได้

สมกับที่เป็นยานดี ที่เราคนนี้เลือกจ่ายมาเองกับมือ~

 

 

ความจริงต่อให้ไม่มีระบบของยานตรวจสอบ ยังไงก็ไม่มีใครหรือสิ่งมีชีวิตตัวไหนสามารถหลุดพ้นจากการตรวจจับด้วยคลื่นพลังวิญญาณของพวกเราสามคนได้

ถ้าจะมี ก็คงมีแต่พวกที่ไม่มีสัญญาณชีวิตอย่างหุ่นยนต์ หรือใช้วิธีแอบดูจากระยะไกล อย่างการใช้ดาวเทียมส่องมาจากนอกโลก หรือที่ท่านยมส่องมาจากอีกฟากของมิติแบบนั้น ที่พวกเราจะไม่รู้ตัว

 

 

“เอาละ อีกหนึ่งชั่วโมงพวกเราจะเริ่มออกเดินทางกันต่อด้วยยานเล็ก รีบไปเตรียมตัวให้พร้อมซะ”

“ด้วยยานเล็ก? แล้วยานลำนี้? ”

“จอดทิ้งเอาไว้ที่ข้างนอกนี่แหละ ใครมันจะเอายานลำใหม่ใสกิ้งบินเข้าไปข้างในนั้นกัน? ถ้าถูกพวกผีร้ายหรือมังกรทมิฬโจมตีใส่ มีหวังได้กลายเป็นยานเก่าเก็บกันไปพอดี”

 

 

เรายังไม่อยากให้ยานลำใหม่ของพวกเราพังกันตอนนี้หรอกนะ

 

 

“ไม่ต้องเฝ้ายาน? ”

“ให้ระบบ [โฮโลมิกุไลฟ์] เฝ้าไปนั่นแหละ หรือถ้าเป็นกังวลนัก เธอก็ลองใช้ไพ่ของเธอทำนายชะตาของยานลำนี้เพื่อเอาไว้เสียเลยสิ? ”

“ได้~”

 

 

ว่าแล้วยัยแมรี่ก็เริ่มวิ่งกลับเข้าไปข้างในห้องนอนของตัวเองที่อยู่ติดข้าง ๆ เพื่อทำนายชะตากรรมของยานน้องโลมา

ส่วนยัยลาพิสนั้น—

 

 

[ขอฉันเป็นคนขับยานเล็กทีนะคะ ///o‿o///]

 

 

—กำลังวาดภาพตาแป๋วแบบเด็ก ๆ ร้องขอของเล่นอยู่ข้าง ๆ …

ให้ลาพิสเป็นคนขับยานอีกรอบอย่างงั้นหรือ?

ภาพยานซิ่งอันน่าหวาดเสียวของเมื่อวาน มันยังคงจำตราตรึงอยู่ในจิตใจไม่จางหาย

ไม่…! ไม่มีวันที่จะให้เธอเป็นคนขับยวดยานอีกรอบเป็นอันขาด!

 

 

*** หนึ่งชั่วโมงต่อมา ***

“คิดยังไงของเธอกันเอโซ ถึงยอมให้ลาพิสเป็นคนขับยานเล็กได้เนี่ย! ”

“ก็… แบบว่าเธอขอมา…”

 

 

เพราะสายตาออดอ้อนของเธอ สุดท้ายเลยใจอ่อน ยอมให้เธอเป็นคนขับยานเล็กไป…

ซึ่งพอให้ลาพิสเป็นคนขับ มันก็แน่นอนว่า—

 

 

*ฟุบ!*

“ลาพิส! จะซิ่งเร็วเกินไปแล้ว!! จะชนหินย้อยแล้ว! หลบ! หลบเร็วสิ! แว๊กกก!?!”

 

 

—เธอต้องขับซิงสุดตีนชนิดเรียกเพียรหาแม่น้ำข้ามภพมากวักมือรออยู่ตรงหน้าเลยละคุณ…

 

 

รถคันน้อยของพวกเรากำลังบินทะยานเข้าไปในโพรงของภูเขาที่ถูกเปิดออก

แนวหินงอกหินย้อยที่ยื่นยาวจากรอบฝั่ง ได้กลายเป็นแนวกีดขวางตามธรรมชาติอันยากจะสร้างเลียนแบบ

 

 

บางจุดคัดแคบเกินกว่าจะขับลอดบินผ่าน

บางจุดมืดทึบไร้ซึ่งแสงสว่างจากยานจะส่องลอดผ่านทั่วถึง

บางจุดเต็มไปด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก รวมไปถึงมีกระแสลมแรง ยากที่จะขับขี่ยวดยานหรือการทรงตัว

บางจุดเต็มไปด้วยรังของมังกรที่ดุร้าย พร้อมจะพ่นลมหายใจอันร้อนแรง เปลี่ยนเส้นทางให้กลายเป็นทะเลเพลิงที่พร้อมจะหลอมทุกสิ่งให้กลายเป็นเนื้อเดียวกับหิน ดิน และทราย

 

 

ทุกอย่างได้รวมผสานเข้าด้วยกัน บังเกิดเป็นถนนนักซิ่งอันสุดตื่นตะลึง ท้าประลองให้ทดสอบฝีมือขับขียวดยานของผู้หาญกล้า ที่อยากทดสอบความสามารถของตัวเอง

แต่สหายของเรานั้นไร้ซึ่งความเกรงกลัวต่อเส้นทางที่น่ากลัวนั้น

เธอเหยียบคันเร่งยานจนมิดฝ่าเท้า ใช้ดวงตาแห่งวิญญาณจับสัมผัสรอบตัว แล้วซิ่งทะยานไปในเส้นทางที่แสนจะทรหด ประดุจเป็นผู้กล้าที่ถือดาบไม้วิ่งเข้าใส่จอมมาร

 

 

วิ่งทะยานเข้าไป ด้วยยานลูกโลมาตัวน้อยขนาดสี่ที่นั่ง

บินคดเคี้ยว เหวี่ยงอย่างบ้าระห่ำ ตีลังกาสิบตลบ กะจังหวะดริฟแหวกหนึ่งพันโค้ง พุ่งผ่านช่องว่างอันเล็กจ้อยอย่างแม่นย่ำ ประหนึ่งกำลังนำเส้นด้ายวิ่งลอดผ่านรูของด้ายเข็มนับพันเข้าไป

 

 

“…”

 

 

เริ่มชักจะรู้สึกเมารถ…

ยานลูกโลมามีระบบป้องกันการเหวี่ยงด้วยการควบคุมแรงเฉื่อยกับแรงโน้มถ่วงอยู่

แต่เพราะมันลำเล็ก เลยไม่ได้มีระบบที่ดีเท่ากับยานแม่ของมัน หรือยานกระทิงสำหรับลุยป่าอย่างของเจ้ายักษ์โง่หัวส้มตัวนั้น

พูดตามตรงว่าเริ่มชักอยากจะเอาของเก่าที่กินเข้าไปเมื่อเช้าออกมาตอนนี้แล้ว

 

 

อดทน…

อดทนเอาไว้นะเอโซ…

เธอเป็นถึงเทพเจ้า จะมาทำตัวอ่อนแอเพราะเรื่อง—

 

 

*พึบ!*

 

 

ยานกำลังทะยานหมุนควง 360 องศา 2,000 ตลบ

เป็นการหมุนควงยานในพื้นที่ซึ่งไม่ได้มีสิ่งกีดขวางใด ๆ เลยสักอย่าง

เป็นการหมุนควงยานเล่นของลาพิสเพื่อความสนุกส่วนตัวเท่านั้น

 

 

*โอ๊กกกกกกกกกกก!!!!!!*

 

 

***เวลา 17:05 น.***

แสงสว่างกำลังส่องกระทบลงบนผิวยาน กับสารเหลวอันน่าขยะแขยงที่ถูกมัดใส่ถุงอย่างแนบแน่น แล้วแขวนเอาไว้ในรถ

ในที่สุด พวกเราก็เข้ามาถึงส่วนลึกของเขตทางตอนเหนือของทวีปได้เป็นผลสำเร็จ

 

 

“แหวะ!”

“พื้นดิน! ในที่สุดพวกเราก็ได้ลงมายืนบนพื้นดิน!!”

 

 

พูดตามตรงว่าอยากลงมาจากยานจะแย่แล้ว…

 

 

ด้วยความสามารถในการขับยานบินอันบ้าระห่ำของลาพิส เลยสามารถทำให้พวกเราผ่านเส้นทางที่ว่ากันว่าโหดหินที่สุดในโลกมาได้อย่างปลอดภัย ด้วยความเร็วสูงสุดชนิดที่ไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้

แต่เป็นเพราะเธอขับยานได้อย่าง… เลวร้าย… เลยกลายเป็นพากันเมารถกันทั้งคันไป…

 

 

“ขนาดผมยังเมารถได้… ไม่อยากจะเชื่อ…”

“ลาพิส… พวกเรารู้แล้วว่าเธอขับเก่ง… ยังไงรอบหน้าช่วยเพลา ๆ มือลงด้วย…”

[? _?]

 

 

ไม่ต้องมาทำเป็นเขียนป้าย [? _?] ใส่พวกเราเลยนะยะ!

ยัยลาพิสกำลังทำหน้าตาใส ๆ งี่เง่า ๆ ใส่พวกเราประมาณว่า “เค้าเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่อง เค้าหูหนวก เค้ามองไม่เห็น เค้าผิดตรงไหนเหยอ? ” อะไรแบบนั้น

ให้ตายเถอะโยม! ไม่ต้องมาทำเป็นแกล้งโง่ใส่พวกเราเลยนะยะ!

 

 

แต่ยอมรับอย่างว่ายัยนี่ขับยานเหาะเก่งที่สุดจากในกลุ่มของพวกเราสามคน

จะเสียอย่างเดียวก็ตรงที่ยัยนี่ไม่มีสามัญสำนึกของการขับขี่ยานอย่างปลอดภัย

สงสัยกลับเข้าเมืองรอบนี้ คงต้องจับส่งโรงเรียนฝึกสอนขับยานเหาะกันสักหน่อย ยัยนี่จะได้มีสามัญสำนึกขึ้นมาเหมือนคนทั่วไปบ้าง

เรากับยัยแมรี่เองจะได้ไปสอบเอาใบขับขี่มาใช้กันด้วย

 

 

“ว่าแต่— ดูสงบกว่าที่คิดแฮะ สัมผัสวิญญาณเองก็ดูปกติ ไหนละ? จุดรั่วไหลของพลังงานที่ท่านยมบอก? ”

“… เธอพูดถูก เราเองก็ไม่รู้สึกถึงสิ่งที่ผิดปกติสักอย่าง ลาพิส แล้วเธอละ? รู้สึกอะไรไหม? ”

[มีมังกรตัวเขื่องหนึ่งตัว กับตัวเล็กหนึ่งตัว และมนุษย์นกห่างจากจุดที่พวกเรายืน อยู่ไกลออกไปราว 10 กิโลเมตร แต่ไม่มีพบพลังงานวิญญาณรั่วไหลออกมาบนพื้นที่ว่างมิติเช่นกันค่ะ]

 

 

มังกรสองตัวกับมนุษย์นก?

เป็นการจับคู่ที่แปลก ๆ อยู่

มังกรตัวเขื่องคงเป็นเจ้ามังกรในตำนานของเผ่ายักษ์ ส่วนตัวเล็ก— คงจะเป็นคู่ขาของมันละมั้ง?

แต่มนุษย์นกที่ไหนจะมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้

รู้สึก— ได้ถึงความวุ่นวายบางอย่าง…

 

 

“ในเมื่ออีกฝั่งยังไม่รู้สึกถึงพวกเรา พวกเราเองก็อย่าไปยุ่งกับพวกตัววุ่นวายเลย มาทำหน้าที่ของพวกเรากันดีกว่า”

“เอ๊—!? แต่สัญชาตญาณสาวน้อยของผม มันกำลังบอกว่าถ้าไปทิศทางที่ลาพิสชี้ จะได้พบกับสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งด้วยนะ!”

 

 

ในตอนนั้นเองที่เราบังเอิญนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ในอดีตอันไกลโพ้น ในยุคสมัยที่พวกเราพึ่งจะสร้างโลกนี้ให้เป็นเวทีสงคราม เพื่อเป็นเวทีความบันเทิงของพวกเรา

ในยุคสมัยนั้น ได้มีเผ่ามนุษย์นกติดบัคคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้นมา

 

 

เธอมีนิสัยรักอิสระ

เธอมีหน้าตาน่ารัก และจุดเด่นตรงขนสีแดงสลับขาว

เธอร้องเพลงเก่ง มีเสียงเพลงที่สามารถหยุดสงครามได้

มีนิสัยชอบบินหลงทิศหลงทางจนเกิดเรื่อง

ร่าเริง ไร้เดียงสา และมองโลกในแง่ดี แถมยังขี้อ้อนเหมือนนกตัวน้อย ๆ แรกเกิด

 

 

เป็นเจ้าของฉายาสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ด้วยการที่เป็นร่างโฮสของเผ่าพันธุ์พิเศษ [โพรแคริโอต] สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวที่มีมันสมอง และสามารถปรับแต่งร่างกายที่อาศัยอยู่ให้มีความแข็งแกร่งเป็นดั่งปราสาทอาศัยของตัวเอง

จากที่เราคำนวณ— อายุขัยของเธอน่าจะถูกยืดให้มีมากกว่าปกติราว 100-200 ปี ได้

 

 

เธอคือตัวตนสุดยอดแห่งความบันเทิงที่พวกเราชอบสอดดูจากโลกอีกฝั่ง เพราะสามารถสร้างความบันเทิงให้พวกกับพวกเราสามคนได้ทุกเวลา

ตัวตนสุดยอดแห่งสิ่งมีชีวิตที่ไร้เดียงสาบริสุทธิ์อันมีนามว่า

[เปอร์ไซด์]

 

 

ถึงจะมีนิสัยอันโดดเด่นที่ทำให้พวกเราสามารถรับชมได้อย่างสนุกสนานทุกครั้งที่ได้ส่องดูจากโลกฝั่งนั้น

แต่เราขอบอกตรงนี้เลย

ถ้าหากว่ามีโอกาสต้องมาเจอกับยัยบ้องตัวจริงแล้วละก็

เรานี่แหละ ที่จะขอเผ่นหนีเป็นคนแรกก่อน!

 

 

“ไม่ต้องมาตงมาแต่! ลืมภารกิจของท่านยมไปแล้วหรือยังไงกัน!”

“อึ๊ก… ก็ได้… ฮือ… โอกาสเจอสาวน้อยน่ารักตัวเป็น ๆ … แง…”

 

 

ไอเจ้าตาลุงในร่างสาวน้อยภูติตัวนี้นี่มัน—

 

 

เราสะบัดหัวไม่สนใจยัยหัวแดง แล้วให้ลาพิสนำยานลูกโลมาบินออกไปอย่างช้า ๆ

ท้องฟ้าที่ถูกบดบังด้วยม่านสนามพลังแรงสูง กำลังสาดละอองแสงสีรุ้งให้โปรยปรายคล้ายเกล็ดหิมะลงมา

แผ่นดินถูกปกคลุมไปด้วยต้นหญ้าสีรุ้งระบายอ่อน ๆ ลานตา จนชวนให้รู้สึกราวกับกำลังโลดแล่นอยู่ภายในความฝันอันแสนหวาน

ไกลออกไปที่เส้นขอบฟ้า จะสามารถมองเห็นกำแพงหินสูงชันของภูเขา ที่ปิดพื้นที่ภูเขาทางตอนเหนือนี้ให้กลายเป็นพื้นที่แยกออกจากโลกภายนอก กับเห็นรากไม้ขนาดยักษ์ ที่มีปลายรากห้อยลงมาจากยอดเขา

ที่ปลายรากของมัน มีหยดน้ำแสนหวานขนาดเท่าบ้านกำลังไหลออกมาเป็นเม็ดลูกกวาด

เม็ดลูกกวาดะรรมชาติแสนหวานเหล่านั้น กำลังสุมกองอยู่ตรงพื้นเป็นจำนวนมาก

 

 

มีสัตว์น้อยใหญ่จำนวนไม่มากพักอาศัยในเขตพื้นที่นี้

พวกมันโผล่หัวปุยขนสีขาวให้เห็นเป็นระยะจากทุ่งหญ้าเหล่านั้นมามองดูพวกเราด้วยความสนใจ ก่อนจะวิ่งไปแทะเล็มก้อนน้ำตาลหวานเพื่อเติมเต็มท้องที่หิวโหยของพวกมัน

 

 

ไม่มีมังกร ไม่มีนักล่า หรือสัตว์อันตรายใด ๆ ในพื้นที่แห่งนี้

แม้แต่วิญญาณหลงอันโสมมก็ยังไม่มี

เรียกได้ว่าเป็นสถานที่อันเหมาะสมในการพักอาศัย สำหรับจ้าวมังกรผู้ที่ไม่อยากให้ใครมารบกวนยิ่งนัก

 

 

“ไอมังกรทมิฬตัวนี้มันมีรสนิยมในการเลือกบ้านไม่เลวแฮะ”

 

 

เราวิจารณ์ออกไปตรง ๆ ในระหว่างที่ตัวยานบินเลียบพื้นไปด้วยความเร็วต่ำ

 

 

พวกเราบินสำรวจต่อไปเช่นนั้นเป็นเวลาไม่ต่ำกว่า 5 ชั่วโมง

ทั้งเหนือทะเลสาบน้ำหวานขนาดใหญ่ที่เกิดจากรากไม้ทิ้งน้ำเลี้ยงให้ไหลลงมารวมตัว

ทั้งพื้นที่เขตหินงอกหินย้อยตามแนวตีนเขา

ทั้งพื้นที่หินเพชรที่ส่องแสงแวววาวคล้ายเป็นแผ่นกระจกในทิศตะวันออก เหนือ จรดใต้

 

 

ช่างสงบ…

สงบเกินไปอย่างน่าตกใจว่ามันมีจุดรั่วไหลของวิญญาณที่นี่แน่หรือ?

 

 

“จะสำรวจครบทั้งหมดแล้ว แต่ไม่เจอจุดไหนที่น่าสงสัยเลยแฮะ”

“…”

 

 

ไม่ เรายังสำรวจไม่ครบ

มันยังเหลืออีกที่หนึ่งไม่ใช่หรือ?

ตรงพื้นที่ใกล้ทางเข้า ตำแหน่งที่เป็นรังของมังกรทมิฬกับยัยนกตรงนั้น