***วันที่ 6 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 13:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

ณ ห้องพักหนึ่งในโรงแรม [พำนักพร้อมพัง ฑาทิม]

ภายในห้องไม้เก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอับของไม้ และเต็มไปด้วยแมลงที่ทำรังไปทั่วตามซอกมุมของเปลือกไม้ที่แตกหัก

 

 

“เอโซ เธอตั้งใจจะออกเดินทาง ไปทางตอนเหนือของทวีปเมื่อไหรกัน? ”

“ขอเวลาอีกหนึ่งวัน เราตั้งใจว่าจะทำวิทยานิพนธ์หัวข้อ [หลักความเชื่อของผู้รังเกียจพระเจ้า กับ ทัศนะของผู้ที่เชื่อในพระเจ้า] ให้เสร็จภายในวันนี้ พวกเราจะได้ไปออกผจญภัยได้อย่างสบายใจ วันนี้เธอกับลาพิสเอาเวลาไปเตรียมตัวเดินทางไกลกันก่อนได้เลย— ฝากเช่ารถดี ๆ มาสักคันด้วย แน่นอนว่าไม่เอาระบบใช้สัตว์ลากเลื่อน”

“… แต่ว่าถ้าอิงตามการทำนายด้วยไพ่ทาโร่ของผม พวกเราควรรีบออกไปกันเช้าวันนี้เลย มิฉะนั้นจะพบกับเรื่องวุ่นวายนะเออ”

“ทำนายไพ่? แล้วต้องเช้าวันนี้ด้วย? คราวนี้จะเจอเรื่องวุ่นวายแบบไหนกันได้อีกเล่า? ”

 

เรารีบวางมือที่กำลังเทียนเขียนพิมพ์วิทยานิพนธ์ด้วยหน้าจออากาศ แล้วหันไปมองสหายตัวแสบที่ถือไพ่รูปอัศวินกะโหลกขี่ม้าขาวถือธงดำ [The Death]

 

 

“ไม่ใช่ว่าไพ่ใบนั้นมีความหมายถึงการจบสิ้นหรอกหรือยังไง? ”

“ไพ่พวกนี้มันสามารถตีความได้กว้างกว่าที่เห็น แต่ในกรณีนี้ [เซนส์] ในการทำนายของผมมันตีความได้ว่า [ให้พวกเราควรจบสิ่งที่กำลังทำเวลานี้ ตอนนี้ แล้วควรไปเริ่มสิ่งใหม่เดียวนี้เลย!] อะไรประมาณนี้นั่นแหละ”

 

 

จะบอกว่าให้ตัดจบ วิทยานิพนธ์ ปลอม ๆ ที่นั่งแต่งมั่วนิ่มฉบับนี้ แล้วรีบออกเดินทางจะดีกว่าสินะ?

มาคิดดูก็ดีเหมือนกันแฮะ

เพราะยังไงไอวิทยานิพนธ์ที่เขียนแบบมั่วนิ่มเล่มนี้ มันก็แค่เอาให้พอมีส่งให้คุณป้าไม่ด่า ว่าเอามาแต่เที่ยวเล่น ไม่ได้ทำภารกิจของวิหารแค่นั้นเอง

ยิ่งขี้เกียจทำอยู่ด้วย ตัดจบมันไปเลยดีกว่า

 

 

“ดี งั้นเดียวรีบเตรียมออกเดินทางกันตอนนี้เลย”

“อื่ม”

[ค่ะ]

 

 

ว่าแล้วพวกเราทั้งสามคนก็เริ่มเตรียมเก็บของลงกระเป๋า

แต่เนื่องจากห้องพักมันบัดซบมาก เลยทำให้เสื้อผ้าที่ถอดออกมาซัก แล้ววางตากเมื่อวาน ได้ถูกแมลงแทะกินไปหมดแล้ว

เออ เดียวนะ… ไม่ใช่แค่เสื้อที่ตากเอาไว้…

เสื้อผ้า… กระเป๋าหนัง… ของพวกนี้เอง… ก็โดนโดนแมลงแทะไปทั้งใบด้วยเหมือนกันหรือนี่?

 

 

“โดนแทะไม่มีเหลือ…”

[ของฉันโดนเช่นกัน ตอนนี้เหลือแค่ขวดใส่วิญญาณเปล่าเท่านั้นค่ะ]

 

 

ไอโรงแรมซังกะบ๊วยเอ๊ย…

ขอพังมันก่อนออกไป จะได้ไหมเนี่ย?

 

 

“พอพูดถึงขวดบรรจุวิญญาณแล้ว จะว่าไป ไม่เห็นเอโซพูดถึงการสอบสวนไอเจ้าวิญญาณมดที่จับมาเลยแฮะ ตอนนี้เธอคนนั้นอยู่ที่ไหนแล้วอย่างงั้นหรือ? ”

“เออใช่! ลืมบอกไปเสียสนิท เราส่งตัวมันให้ท่านยมไปแล้ว เพราะว่าได้ทำการสวบสวนไปแล้วนะ”

“ทำไปตอนไหนกันเนี่ย!? ”

“เมื่อคืนที่ผ่านมา ตอนที่พวกเธอสองคนหลับปุ๋ยกันนั่นละ เพราะคิดว่าจากนี้คงวุ่นวายตลอดอีก เดียวไม่มีเวลาสอบสวนแน่ เลยทำพิธีสอบสวนให้มันจบ ๆ ไปเลย”

 

 

โลกนี้นะมีด้วยกัน 48 ชั่วโมงต่อวัน

ถึงจะบอกว่าเวลานอนของคนโลกนี้ได้ถูกปรับตัวให้นอน 12 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย แต่สำหรับเราแล้ว ขอได้นอนแค่ 6 ชั่วโมงมันก็เพียงพอแล้ว

เพราะตาสว่าง เลยทำการใช้อุปกรณ์ทางโลกวิญญาณที่ได้คืนมาจากยัยแมรี่ มาทำการสวบสวนวิญญาณของเจ้ามนุษย์มดผู้หลงผิดคนนั้น

 

 

“แล้วได้ความว่ายังไงบ้าง? เป็นเทพ? หรือปีศาจ? หรือสัตว์วิญญาณระดับเทพ? ที่มาป่วนโลกของพวกเรา? ”

“ไม่รู้ เจ้าตัวไม่รู้ว่าใครเป็นคนสอนวิธีใช้วิชาเทพให้กับมัน มันรู้แค่ว่าเป็น [ผู้หญิง] และมี [ปีกค้างคาว] เท่านั้น”

 

 

คิดว่ามันไม่ได้โกหก

เพราะเราใช้วิธีสะกดจิตวิญญาณ หลอกให้มันได้เห็น ในสิ่งที่อยากเห็นที่สุดในชีวิต ปลอมตัวเป็นคนที่มันเชื่อใจมากที่สุดอย่างราชินีแฟตที่สอง เพื่อหลอกถามข้อมูลจากมันมา

 

 

“ [ผู้หญิง] และมี [ปีกค้างคาว] …!!!”

“เป็นอะไรของเธอ ทำไมทำตาโตแบบนั้น? มีสะกิดใจอะไรอย่างงั้นหรือเปล่า? ”

“—ปะ! เปล่า!! แค่ว่าถูกแมลงกัดเข้าที่ก้นนะ! ฮะ ฮะ ฮะ!!”

“? ”

 

 

อะไรของยัยแมรี่?

เรายังคงมองไปทางแมรี่ในระหว่างที่ทำการฉีกกระเป๋าหนังเน่า ๆ ออก เพื่อรวบรวมของที่ยังใช้ได้ มารวมใส่ในถุงพลาสติกไปแทน

ถ้ารู้ว่าจะถูกแมลงแทะแบบนี้ สู้ลงทุนซื้อกระเป๋า [ไร้รูป] มาใช้ดีกว่า

 

 

กระเป๋า [ไร้รูป] คือกระเป๋าที่เกิดจากการใช้เมล็ดทรายนาโนประกอบเป็นพันธะขึ้นรูปกระเป๋าใส่ของ

มันสามารถเซ็ตติ้งให้เมล็ดทรายนาโนเชื่อมเป็นโมเลกุล เลียนแบบให้เป็นพันธะของพลาสติก หนัง เหล็ก หรือวัสดุใด ๆ ที่มันสามารถจะเลียนแบบได้ ให้กลายเป็นกระเป๋าเทียมที่มีรูปทรงดั่งใจปราถนาของผู้ถือ

มันเป็นที่นิยมมาก

ปัญหาเดียวขอฃกระเป๋าใบนี้คือ ราคาที่โคตรจะแพงแบบไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด…

 

 

“ถึงจะแพง แต่มีใช้งานได้นาน ๆ …ตัดสินใจแล้ว ไหน ๆ กระเป๋าก็เน่าไปละ ไปหาซื้อใบใหม่กันดีกว่าพวกเรา!”

 

 

เราเดินนำพรรคพวกออกจากห้องพัก

เดินตรงไปตามระเบียงไม้ผุ ๆ ที่ส่งเสียงไม้แตกดังลั่นน่ากลัว เพื่อตรงไปทางห้องโถงต้อนรับ

ไม่จำเป็นต้องทิ้งข้อความอำลาให้กับเจ้าหื่นสองตัวหรือใคร แล้วรีบทำเรื่องคืนกุญแจ เพื่อเผ่นออกไปจากที่นี่ดีกว่า

 

 

“คุณลาพิส!!!”

 

 

—ดูเหมือนว่าจะออกไปช้าอยู่ก้าวหนึ่งแฮะ

 

 

เจ้ายักษ์หน้าม้อกำลังวิ่งส่งเสียงดังตรงมาทางพวกเราด้วยความเร็วสูง จากฝั่งทางเข้าโรงแรมที่ใช้ผ้าคลุมสีแดงแขวนแทนบานประตู

มันวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วประหนึ่งเป็นวัวคลั่ง ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนพื้นอาคารจนเกิดแรงสั่นไปทั้งหลัง มุ่งตรงไปหาลาพิสด้วยท่าอ้าแขนสองข้างออก

 

 

“ขออึบที!”

*โครม!*

 

 

ใบหน้าของเจ้ายักษ์กำลังยุบเหมือนลูกบอลที่ถูกนักแตะมืออาชีพถีบใส่

เริ่มจากที่ลาพิสยกเท้าขวาสูงทำมุม 180 องศา กับขาซ้ายที่หยั่นลงบนพื้น แล้วหมุนตัวควงเป็นสว่าน เพื่อกระโดดถีบออกไปเป็นหัวฉมวกเหล็กที่ถูกยิงจากปากกระบอกปืน

ปลายเท้าอันสวยงามของเธอ ได้จมลึกผ่านดั้งจมูกของเจ้าฑาทิม จนดวงตาทั้งสองข้างของเขาถล่นออกมาให้เห็น

น้ำลาย เหงื่อ และเลือด เริ่มสาดกระเด็นกระจายไปทั่วในอากาศ ก่อนจะถูกส่งปลิวไปตามแรงถีบ ลอยละล่องข้ามเค้าเตอร์ลังไม้รับรองแขก แล้วจบลงด้วยการกระแทกเข้ากับผนังอาคารเต็มแรง

 

 

ตัวอาคารสั่นสะเทือน พร้อมกับที่มีฝุ่นและซากแมลงตายจำนวนมาก ร่วงหล่นลงมาทับเจ้ายักษ์หน้าโง่จนมิดไม่เห็นหัว

 

 

สมควรโดน…

ว่าแต่ไอเจ้าหมอนี่มันกินอะไรผิดสำแดงมาตั้งแต่เช้าหรือเปล่าหว่า?

ถึงรู้ว่าบ้า แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักได้ถึงขนาดนี้

แถมแขนขวาของมันยังหักด้วย สภาพคล้ายกับไปหาเรื่องใครมาก่อน

แล้วที่ข้างนอกโรงแรม— ยังมีจิตของเจ้าหนู 4 คน กำลังแอบยืนมองมาทางนี้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่อีกกลุ่มหนึ่ง

รู้สึกได้ถึงเงาเมฆแห่งความโกลาหลที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นมา…

 

 

“รีบออกไปกันดีกว่า”

 

 

การทำนายของยัยแมรี่นี่แม่นอย่างน่ากลัวจริง ๆ แฮะ

 

 

***

“เออ… ไม่ทราบว่ายังมีชีวิตอยู่ไหมครับ? ”

“ลาพิสสสส!”

“เหวอ!? ไอบ้าฑาทิม! นี่ผม! ออน!”

“… อ่าว? ไม่ใช่ลาพิสนี่? ”

 

 

รู้สึกราวกับสมองได้ถูกถอดปลั๊กออกไปช่วงหนึ่ง

พอได้สติกลับมา กลับกลายเป็นเจ้ามนุษย์ผมสีน้ำตาลตัวจ๊อยมายืนแทนที่สาวงามซะงั้น

 

 

“เรียนแจ้งท่านเจ้าของ ผู้พักที่ชื่อลาพิสได้ทำการยื่นคืนกุญแจออกไปเมื่อตอน 40 นาที ที่แล้วนี้เองครับ”

“… น่าเสียดายแฮะ”

 

 

ข้าโบกมือให้กับหุ่นต้อนรับทรงไข่ขึ้นสนิมที่หันมาพูดกับข้า ก่อนจะกลับไปมองซ้าย และมองขวา

แขกที่มาพักโรงแรมของข้ายังคงร้างเช่นเคย

ต่อให้ตั้งราคาถูกที่สุดในเมือง ก็ไม่มีใครคิดจะมาพักที่โรงแรมเน่า ๆ แบบนี้

ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

เพราะหลังจากนี้ ข้า— จะลงมือทำเรื่องที่ชั่วร้ายที่สุด ในฐานะ [ขยะ] แห่งวงการเผ่ายักษ์แล้ว

 

 

“ไอเจ้าหน้าอ่อน ว่าแต่แกคิดจะพักถึงวันไหน? ”

“ไม่รู้เหมือนกัน คงจนกว่าเจ้านายของผมจะทำธุระเสร็จละมั้ง? ”

“งั้นข้าขอแนะนำให้เจ้าหาที่พักใหม่ได้ เพราะข้ากะจะปิดโรงแรมวันนี้”

“เฮ้ย? ”

“เดียวของ ๆ แก ข้าจะให้หุ่นโทรม ๆ ของโรงแรมข้า ขนเอาไปวางกองหน้าทางเข้าให้ ที่เหลือ จัดการต่อเองนะ”

“เฮ้ยยย!? ”

“มัวแต่ร้อง [เฮ้ย] อยู่ได้? รีบไสตูดออกไปจากโรงแรมของข้าได้แล้วไอหน้าอ่อน!”

“แว๊ก!? ”

 

 

ข้าใช้มืออันใหญ่โตคว้าเสื้อเจ้าหน้าอ่อน แล้วโยนออกผ่านผ้าม่านไปเหมือนเป็นลูกบอล

เผ่ามนุษย์นี่ตัวเบาชะมัด

 

 

“เอาละ! ไอพวกขี้เกียจ! ข้าขอเรียกประชุมด่วน! จงรีบมารวมตัวที่ห้องโถงหลักภายใน 5 นาที! ปฏิบัติ!!”

 

 

*…*

*ตึ—…*

*ตึง! ตึง! ตึง!*

 

 

เยี่ยม มากันได้เร็วสมกับเป็นลูกน้องของข้า

บางคนสภาพเหมือนเพิ่งลุกมาจากที่นอน

บางคนมาในสภาพเปิดครึ่งตูดเพราะรีบวิ่งออกมาจากส้วม

บางคนมาทั้งผ้าขนหนูอาบน้ำเลยวุ้ย

ส่วนพวกกลุ่มโอตาคุเรนเจอร์นี่ไม่ต้องพูดถึง มากันในสภาพกำลังหมักสีผมตัวเองทั้งแบบนั้น

เหม็นกลิ่นน้ำยาฉิบ!

 

 

จะมีก็แค่ไอเจ้าเบอร์รี่คนเดียว ที่มาในสภาพแต่งตัวเนียบเรียบร้อย

ว่าแต่ทำไมถึงต้องทำหน้าตาไม่พอใจขนาดนั้นใส่ข้ากันด้วยหว่า?

แล้วทำไมถึงต้องหันไปมองตรงทางเข้าแบบไม่หันหน้าไปทางอื่น เหมือนกับกำลังคาดหวังว่าจะมีใครสักคนเข้ามาแบบนั้น?

แปลกคนแฮะ

 

 

“หัวหน้า… ที่เรียกมารวมตัวกันเวลานี้ มีเรื่องอะไรหรือครับ… ห้าว~”

“หิว…”

“อยากนอน…”

 

 

แต่ละคน…

สมกับที่เป็นลูกน้องที่ข้าภาคภูมิใจจริง ๆ ให้ดิ้นตายเถอะ

 

 

“พวกเอ็งแต่ละคน! ที่ข้าเรียกมารวมตัวกันเวลานี้ เพราะว่าข้ามีเรื่องสำคัญจะประกาศ! จงตั้งใจฟังซะ”

 

 

มันคือเรื่องใหญ่

 

 

“ข้า— กำลังตั้งใจที่จะไปทำเรื่องที่เลวร้ายบางอย่าง”

 

 

เพราะว่ามันจะเป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตในหลังจากนี้ของแต่ละคน

 

 

“งานต่อจากนี้ไม่เกี่ยวกับบริษัท ไม่เกี่ยวกับทุกคน แต่เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า”

 

 

ข้าไม่อยากลากไอเจ้าพวกนี้ดำดิ่งลงเหวไปพร้อมกับข้า

 

 

“ดังนั้นแล้ว ข้าจึงให้สิทธิ์พวกแกทุกคนได้ติดสินใจ ว่าจะยังติดตามข้าต่อมาอีกหรือไม่? ”

 

 

แต่เพราะข้ามันอ่อนแอ ข้าเลยไม่อยากไปทำเรื่องแบบนี้ตัวคนเดียว

 

 

“งานต่อไป ข้า— ตั้งใจที่จะไปลักพาตัวมังกร [ลี่] มังกรสุดรักของยายพรุนออกมา”

“ออ งานลักพาตัวมังกรนี่เอง ไอเราก็นึกว่าอะไร— เฮ้ย!? เดียวก่อนนะครับ! เอาจริงหรือหัวหน้า? นั่นนะ มันตระกูลขุนนางใหญ่เลยนะครับ? ถ้าพลาดขึ้นมาที คงไม่ใช่แค่ติดคุกหัวโตแน่”

“ข้าเอาจริง ถึงได้บอกไง ว่าถ้าอยากจะไปจากข้า ตอนนี้คือโอกาสสุดท้ายแล้ว”

 

 

ข้าอยากได้พวกมันมาช่วยข้า ทำเรื่องที่พวก [ขยะ] จะทำกัน

แต่ถึงอย่างงั้น ข้าก็ไม่คิดที่จะห้ามพวกมัน ถ้าพวกมันไม่คิดที่จะช่วยข้า

ไม่รั้งผู้ที่จะไป และไม่ห้ามผู้ที่จะมา นั่นละคือตัวข้า

 

 

“…”

 

 

ณ เวลานั้น ทุกคนในห้องโถงล้วนแต่นิ่งเงียบไม่เคลื่อนไหว แล้วหันมาจ้องมองข้าเป็นสายตาเดียว

หลายคนแสดงสีหน้าตกใจ

หลายคนมองมาทางข้าแบบไม่เชื่อในคำพูด

บางคนขยี้ตา ขยี้หู แล้วตบหน้าตัวเองเพื่อทดสอบว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

 

 

พอแน่ใจว่าไม่ใช่ความฝัน พวกมันก็เริ่มหันหลัง พากันเดินหนีออกจากห้องโถงไปกันหมด

 

 

เจ็บจีดขึ้นมาถึงตรงหน้าอกเลยวุ้ย

 

 

ถึงจะมีคิดเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าคงไม่มีใครบ้าพอมาทำเรื่องแบบนี้ แต่พอเจอเข้ากับตัว มันก็ยังรู้สึกเจ็บจีดขึ้นมาที่หัวใจของตัวเอง

 

 

ข้า— คงต้องลงมือทำงานนี้ด้วยตัวคนเดียวแล้ว…

 

 

“เฮ้อ…”

“ถอดหายใจทำไมกันคุณฑาทิม? ”

“หืม? ”

 

 

ข้ารีบหันกลับไปมองทางเสียงนั้น

ยังมีลูกน้องของข้ายืนอยู่คนหนึ่ง

มันคือเจ้าคนที่หน้าหวานคล้ายผู้หญิง ยักษาผู้มีผมสีฟ้า เขาสีดำ ผิวสีเทา [เบอร์รี่]

 

 

“นี่เจ้า—”

“คุณหัวหน้าฑาทิมคือคนที่ยอมรับผมเข้ามาในทีมโดยไม่คิดเกี่ยงเรื่องขนาดตัวของผม แล้วจะให้ผมทิ้งคุณฑาทิมไปได้ยังไงครับ? ”

“ดูเหมือนว่าหัวหน้าจะร้องไห้ด้วย? นี่คงไม่ได้คิดว่าพวกเราทิ้งหัวหน้าไปหรอกใช่ไหม? พวกเราก็แค่กลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อยเท่านั้นเองครับ”

“ใช่ ๆ หัวหน้ากำลังลำบาก จะให้ทิ้งไปได้ยังไงเล่า? ”

“อ๊ะ!? พวกแก!!”

 

 

พวกลูกน้องที่คิดว่าหันหลังหนีกลับออกไป กำลังเริ่มทยอยกลับเข้ามาภายในห้องด้วยชุดหนังคนงานสีน้ำตาลที่พร้อมออกลุย

 

 

“อย่าลืมพวกเรา ทีมเรนเจอร์แห่งหน่วยยักษาฑาทิมไปสิ!”

“หัวหน้าคือคนที่รับพวกบ้าอย่างพวกเรามาเข้าทีม ต่อให้หัวหน้าเป็นไอพวกบ้าแค่ไหน แต่หัวหน้าก็เป็นคนดี คงมีเหตุผลจริง ๆ สินะครับ ที่ต้องทำเรื่องแบบนี้”

“พวกเราเคยผ่านนรกอย่างคฤหาสน์ผีสิงมาด้วยกันแล้ว กะอีแค่เสี่ยงถูกตำรวจจับคงไม่เท่าไหรหรอก~ แค่นี้จิ๊บ ๆ หัวหน้ามีแผนการยังไง รีบบอกมาได้เลยครับ พวกเราพร้อมที่จะลุยแล้วครับ!”

 

 

“ข้า— ถ้าพลาดคือติดคุกเลยนะเฟ้ย!”

“พวกเรารู้!”

“อาจหมดอนาคตได้เลยนะเฟ้ย!”

“อนาคตของพวกเรามันจบไปตั้งนานแล้วครับ! ชีวิตใหม่ กับงานใหม่ที่ได้มาทำตอนนี้เป็นเพราะหัวหน้าฑาทิมยอมรับพวกเราเข้ามา! ชีวิตของพวกเราคือของคุณฑาทิมครับ!”

 

 

นี่พวกเจ้า—

 

 

เจ้าพวกลูกน้องที่ไม่ได้ความเหลือแดนทั้งหลาย

ทั้งเจ้าพวกโอตาคุขบวนการเรนเจอร์

แล้วยังเจ้ายักษ์หัวฟ้าที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม

ไม่มีใครที่คิดจะหนีไปจากข้าเลยสักคนเดียว

ข้า—

ข้าภูมิใจมาก ที่ชีวิตนี้ได้มาพบเจอกับพวกแก!

 

 

“—ดีเลย! งั้นพวกแก! จงตามข้ามา! พวกเรา! จะทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ที่ไม่มีใครกล้าทำมาก่อน และจารึกชื่อลงในประวัติศาสตร์เผ่ายักษ์ด้วยกัน!! นั่นคือ การลักพาตัวมังกรของตระกูลผู้สืบสายเลือดของผู้กล้า!! ถ้าพร้อมแล้ว ก็มาเริ่มต้นกันเลย!!”

“โอ๊ววววววววว!”

 

 

ข้ากับลูกน้องอีก 40 ชีวิต พร้อมที่จะกลายเป็น [ขยะ] ของสังคมกันแล้ว

เป็น [ขยะ] เพื่อช่วยชีวิตของสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของคุณยายพรุน

 

 

“ฟังดูน่าสนุก! ขอพวกเราร่วมวงด้วยสิค่ะคุณพี่ยักษ์ฑาทิม!”

 

 

[ขยะ] ของสังคม ที่มีข้า กับลูกน้อง 40 ชีวิต และเด็กอีก 4 คนในการร่วมขบวนการ!

 

 

“…”

 

 

เห้ย? ไอเด็กพวกนี้ยังไม่กลับบ้านไปกันอีกเรอะ!?