***วันที่ 6 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 12:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

 

 

*แฮก! แฮก!*

 

 

ข้ากำลังวิ่งหอบหายใจอย่างรุนแรงด้วยสภาพที่มีน้ำตาคลอเบ้า

ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดกับดินโคลน

แขนขวาบิดหักงอผิดรูป อีกทั้งใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยแผลบาดลึกยาวไปถึงครึ่ง

 

 

ข้า ฑาทิม คือ [ขยะ] อย่างแท้จริง

 

 

—“ครับ ๆ แต่ยังไงก็อย่าลืมนะครับ ว่าเป้าหมายในการล่าครั้งนี้ คือมังกรวารีระดับพิเศษของคุณยายของผม [มังกรวารี ลี่] เลยเชียวนะครับ รบกวนขอคนที่มีฝีมือพอจะรับงาน [ล่า] ในครั้งนี้ด้วยนะครับ”

 

 

เสียงของไอชาติชั่ว [เอลเดอร์เบอร์รี่] ยังคงดังอยู่ภายในหัวของข้า

ไม่ว่าเป็นคนโง่แค่ไหน แต่พอได้ยินแบบนี้ ก็ต้องรู้ว่าไอบ้านี่กำลังวางแผนที่จะฆ่ามังกรของท่านยาย

ทำไมถึงต้องฆ่า?

อาจจะว่าถ้าจ่าฝูงมังกรของตระกูลที่ไม่ยอมรับมันตายไป มันก็จะได้มีโอกาสขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลคนใหม่มากขึ้น?

 

 

ข้าไม่รู้ ข้าเดามั่ว

ข้าไม่สนใจหรอกนะว่าใครจะเป็นคนขึ้นมานำตระกูลที่มีสายเลือดของผู้กล้าเผ่ายักษ์ แต่ข้าจะยอมปล่อยให้มังกรของท่านยายถูกฆ่าไปไม่ได้

ดังนั้น ข้าเลยพยายามบุกกลับเข้าไปข้างในเพื่อหวังหักคอไอเชี่ยนี่ทิ้งซะ!—

 

 

“ฮึก!!”

 

 

ข้ากำลังร้องไห้ในระหว่างที่กำลังวิ่งกลับไปที่โรงแรม

ร้องไห้ให้กับความอ่อนแอของตัวเอง

 

 

—แต่ข้ากลับไม่สามารถบุกไปถึงตัวของไอชาติชั่วได้

พอข้าพังประตูเข้าไป ไอชาติชั่ว [เอลเดอร์เบอร์รี่] ก็เริ่มถอดหน้าสีเหมือนคนที่เห็นผี

แต่ไม่นานนัก มันก็เริ่มยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าเป็นข้า แล้วตะโกนเรียกคนของตัวเอง ให้มาไล่ข้าออกไปจากเขตของบ้าน

 

 

“ไอสารเลวนี่ตั้งใจคิดที่จะฆ่ามังกรของท่านยาย!”

“พูดอะไรของแก! ถึงท่านเจ้าบ้านจะให้ความกรุณากับแก แต่แกมันก็แค่ขยะข้างถนน! มาพังประตูบ้านคนอื่นแบบนี้ คิดอะไรของแกกัน!”

“ไอพวกไม่รู้จักสำนึกบุญคุญข้าวขาว!”

“ท่านยายพรุนไม่น่าเก็บแกมาเลี้ยงเลยจริง ๆ !”

 

 

ข้าพยายามตะโกน

แต่ไม่มีใครในบ้านหลังนี้ยอมฟังข้า

 

 

ใช่— มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว

ถ้าไม่ใช่คนรับใช้จากฝั่งของยาย ก็จะไม่มีใครยอมฟัง หรือเข้ามาช่วยข้าเลยสักคน

สุดท้าย ข้าเลยถูกพวกสารเลวไล่อัดจนหนำใจด้วยกำลังคนที่มากกว่า ก่อนจะถูกเอามีดเลเซอร์มากรีดใบหน้า หักแขนขวา แล้วถูกจับโยนออกมาให้คลุกฝุ่นอยู่บนพื้นดินที่นอกเขตตระกูลไปเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง

 

 

“ข้า— ข้ามัน!!”

 

 

น้ำตามันไหลไม่หยุด

มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง

กลับมาที่บ้านนี้ทีไร ได้เจอแต่เรื่องบ้า ๆ แบบนี้เสียทุกครั้ง

ไม่มีใครอยากฟังข้า ไม่มีใครอยากรักข้า

ยายพรุนที่รักข้าเพียงหนึ่งเดียว ก็ไม่ได้มีอำนาจมากพอจะไปหยุดใคร เพราะแก่หงําเหงือกขนาดนั้น

 

 

“เหวอ!?!”

*ตึ่ง!*

 

 

ทำไมโลกทั้งใบถึงกำลังพลิกคว่ำ?

ทำไมท้องฟ้าถึงมาอยู่ตรงหน้า แล้วแผ่นดินไปอยู่ด้านหลัง?

นี่ข้าวิ่งสะดุดล้มลงมาอย่างงั้นหรือ?

 

 

“…ท้องฟ้าสวยดี”

 

 

ท้องฟ้าที่ดวงตะวันกำลังขึ้นมันสวยดีจัง

พอได้ล้ม เลยค่อยรู้สึกหัวโล่งขึ้นมาหน่อย

ยายพรุนเองก็พูดไปแล้วนี่? ว่าข้านะ ไม่มีความจำเป็นต้องไปใส่ใจกับเรื่องของตระกูลนั้นอีก

ไอบ้า [เอลเดอร์เบอร์รี่] มันจะวางแผนชั่วอะไร ก็เรื่องของมันไปสิ

ใช่— ข้า— ควรกลับไปใช้ชีวิตเฮฮาบ้าบอกับพวกลูกน้องเหมือนเดิมอย่างที่ผ่าน ๆ มาดีกว่า

 

 

“ทำแบบนั้นได้ก็เชี่ยแล้ว!”

 

 

อย่างน้อยข้าก็ยังมีความรู้สึกผูกพันกับพวกมังกรที่รักข้า เจ้าลี่ และท่านยายอยู่!

จะให้ข้าตัดทิ้งไปง่าย ๆ เลย มันทำไม่ได้หรอก

แต่ด้วยความอ่อนแอของข้า จะให้ข้าไปทำอะไรได้…

 

 

*จิ้ม* *จิ้ม*

 

 

ข้านะมัน—

 

 

*จิ้ม* *จิ้ม* *จิ้ม*

 

 

–ข้า

 

 

*จิ้ม* *จิ้ม*

 

 

“…”

*จิ้ม*

“หยุดจิ้มหน้าข้าด้วยไม้เสียบลูกชิ้นเน่า ๆ นั้นได้แล้วว๊อย!”

“เหวออ!? ”

“พี่ชายยักษ์น่ากลัวอ๊ะ! แง!”

 

 

มีเด็กน้อยผมสีเงินสามคน กำลังใช้ไม้เสียบลูกชิ้นจิ้มลงบนใบหน้าของข้าเล่น

พวกมันวิ่งหนีกันไวมาก แต่มีคนหนึ่งที่ช้ากว่าคนอื่น เลยถูกมือซ้ายของข้าคว้าเอาไว้ได้ทัน

เด็กที่ถูกข้าคว้าเอาไว้นั้นตัวเบาแถมยังเล็ก จนรู้สึกคล้ายกับว่ากำลังอุ้มตุ๊กตาของเล่นอยู่เลยทีเดียว

 

 

“… เจ้าหนูไซน์ที่อยู่กับคุณลาพิส? ไม่สิ— รู้สึกจะมีความแตกต่างกันอยู่กันนิดหน่อยแฮะ”

 

 

เด็กแสบที่แกล้งจิ้มใบหน้าข้าเล่นคนนี้ มีหน้าตาที่คล้ายกับเจ้าหนูเผ่าคนแคระ [ไซน์] อย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ผมยาวสีเงิน ดวงตาสีเงิน ใบหูเล็กปลายแหลม ผิวซีด ผอมบาง

แต่รู้สึกว่าดวงตาของเธอคนนี้จะดูขี้แงนิดหน่อย เมื่อเทียบกับเจ้าหนูไซน์คนนั้น

 

 

“ยะ– อย่ากินหนูเลยค่ะ! หนูไม่อร่อยหรอก! แง!!! ช่วยด้วย นาดี้! แคนนี่! ”

“ปะ— ปล่อยโอบีเดี้ยนเดียวนี้เลยนะเจ้ายักษ์โง่!”

“ทุกโค้น~~ ตรงนี้มีไอโรคจิตคิดลวนลามเด็กค่า~~”

 

 

โผล่มาจากไหนกันเนี่ย!?!

 

 

“ไหน! ตรงไหนมีใครมาลวนลามเด็ก! ฉัน! สาวน้อยจากวิหารเทพทั้งสาม ลูกศิษย์อันดับหนึ่ง (?) ของเพาเวอร์-โซล เรลเจอร์ [ไซน์ อมรา] มาปรากฏกายแล้ว!!— แล้วก็ขอของตอบแทนเป็นข้าวมื้อหนึ่งด้วยนะ แบบว่าตอนนี้หิวมากเลยอะ!”

 

 

โผล่มาเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้ว!!

 

 

“อ๊ะ? ถูกพี่ไซน์เจอตัวแล้วอะ!”

“—อ่าว? นาดี้ โอบีเดี้ยน แคนนี่? ”

 

 

นะ— หน้าเหมือนกันหมด!?!?

เด็กหน้าเหมือนกันทั้งหมดสี่คนกำลังมายืนงงอยู่ตรงระดับเอวของข้า?!?

เด็กกำลังงง

ข้าเองก็งง

นี่มันเรื่องอะไรก้านนน—!!!

 

 

***

“อืม… สรุปคือตั้งใจแค่จะแอบตามพวกลาพิสมา แต่พอรู้ตัวอีกที ก็หันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว แถมยังคลาดสายตาที่สนามบิน เลยทำให้ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนต่อกันดี? ”

“ใช่ค่า~”

 

 

หนูไซน์กำลังยิ้มร่าตอบข้า ไปพร้อมกับกินขนมปังโรยน้ำตาลที่ข้าพึ่งเจียดเงินไปซื้อมาให้

 

 

“ส่วนเด็กที่หน้าเหมือนเธออีกสามคนคือพี่น้องของเธอเอง? ”

“ใช่ค่ะ”

“ใช่… งั่ม!”

“—อร่อยดี”

 

 

ส่วนเด็กอีกสามคนที่หน้าเหมือนหนูไซน์ราวกับถอดแบบตามกันออกมา กำลังกินขนมปังโรยน้ำตาลอยู่เช่นกัน

สุดท้าย เลยมาจบลงตรงที่ข้าต้องพาเด็กจิ๋วสี่คนมาเลี้ยงข้าวเช้าที่ร้านข้างทางไป…

 

 

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะคุณพี่ยักษ์!”

“อร่อย!”

“เหมือนเกิดใหม่เลยละ!”

“ต่างจากอาหารที่เก็บจากบนพื้นเป็นไหน ๆ ”

 

 

พูดแบบนี้… นี่พวกเธอกินอะไรในช่วงที่ผ่านมากันเนี่ย?

 

 

พวกเธอกำลังส่งรอยยิ้มมาให้ข้า

รอยยิ้มอันเจิดจ้าของเด็ก ๆ นั้น มันช่วยเยียวยาใจของข้าได้ดีเลยทีเดียว

บางที… คุณยายพรุนเองก็คงจะมีความรู้สึกแบบนี้ ในตอนที่ดูแลข้ามาตั้งแต่เล็กเช่นกันหรือเปล่า?

 

 

“งั้นเดียวให้ข้าช่วยพาส่งกลับให้เอาไหม? ข้าพอจะรู้นะว่าพวกลาพิสพักกันอยู่ที่ไหน”

“ไม่เอา!”

“ใช่ ๆ ไม่เอา!”

“ไม่เอาเด็ดขาด!”

“ไม่อยากกลับไปที่วิหารตอนนี้ด้วย!”

 

 

“…ทำไม? ”

“ถ้ากลับไปตอนนี้คงถูกด่าแน่ ดังนั้น ไหน ๆ ก็จะต้องถูกด่าอยู่แล้ว สู้มาสนุกกับการแอบหนีเที่ยวครั้งนี้ให้มันสุด ๆ ไปเลยดีกว่า!”

“นาดี้เห็นด้วยกับพี่ไซน์!”

“แต่— ถ้าถูกโกรธ… แง!”

“เอาไงเอากันค่ะ”

 

 

เด็กพวกนี้มันใจกล้าหน้าด้านกว่าที่คิดอีกแฮะ

ไหน ๆ ก็ต้องถูกด่าอยู่แล้ว เลยขอออกมาเล่นสนุกให้มันถึงที่สุดไปเลยอย่างงั้นเรอะ?

 

 

“ฮะ…”

 

 

เออวะ

ไหน ๆ ก็ต้องถูกด่าอยู่แล้ว งั้นก็ลุยมันไปให้สุดทางไปเลยสิวะ?

 

 

“ฮะ! ฮะ! ฮะ! ใช่! ไปให้มันสุดทางไปเลย!”

เพราะว่า—

“ข้า! คือ [ฑาทิม] !”

ข้าคือ—

“ [ขยะ] ที่มีดีแค่หลีสาวกับพละกำลัง!”

ข้าคือ ตัวตน—

“ตัวตนอันน่าอับอาย ที่ไม่เคยรู้บุญคุญคนที่เก็บมาเลี้ยง! เป็นหนองเน่าของตระกูลอันสูงส่ง!”

เพราะว่าข้านะ มันอยู่จุดที่ต่ำสุดมาตั้งแต่แรก แล้วใยจะต้องมีอะไรให้อับอายอีกเล่า?

 

 

“ใช่แล้ว! นั่นละคือตัวข้า! ยักษาผู้มีนามว่า [ฑาทิม] !”