***วันที่ 6 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 9:00 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

สำหรับดาวดวงนี้แล้ว เวลา 10:00 น. ยังถือว่าเป็นเวลาเช้ามืดที่ทุกคนยังต้องหลับนอนกันอยู่

แต่สำหรับเผ่ายักษ์ที่ใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติ ต้องตื่นตัวทุกเวลาว่าจะมีสัตว์ร้ายมาบุกโจมตี เลยทำให้การตื่นนอนผิดเวลาไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมายเท่าไหรนัก

ถึงจะไม่มีปัญหากับการตื่นนอนผิดเวลา แต่ข้าก็ไม่อายเผ่ายักษ์คนอื่น ที่จะแสดงสีหน้าอ่อนแออย่างการหาวง่วงนอนออกมาให้เห็น

เพราะข้านั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทางสายเลือดกับไอตระกูลบ้า ๆ นี้มาตั้งแต่แรก ใยจะต้องคอยระแวงรักษาหน้าตามารยาทเพื่อแบกชื่อของตระกูลกันด้วยเล่า?

 

 

“… ไม่อยากกลับมาที่นี่เลยให้ตายสิ อยากนอนอยู่ที่โรงแรมของตัวเอง แล้วเอาเวลาไปจีบสามสาวผู้น่ารักมากกว่า”

 

 

ข้า— กำลังอยู่ระหว่างเดินทางไปเยี่ยมคุณยายพรุน

มันคือสาเหตุหลัก ที่ทำให้ข้าต้องกลับมาเหยียบที่ทวีปบ้านเกิดของตัวเองอีกครั้ง

ไม่อย่างงั้นใครมันจะอยากกลับมาที่นี่อีกกัน?

 

 

[พรุน] คือนามของหนึ่งในนักสำรวจเผ่ายักษ์ที่เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์ และยังเป็นสายเลือดของผู้กล้า [แครอท] กับ [บานา]

เธอเป็นแม่ของข้าเอง

แต่ไม่ใช่แม่ทางสายเลือด

 

 

ตัวข้านั้นไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่แท้จริง เพราะถูกทิ้งมาตั้งแต่เด็ก

ส่วนคุณยายพรุนไม่ได้แต่งงาน เลยเก็บข้ามาเลี้ยงจากถังขยะ

ข้าเองก็ไม่รู้ว่ายายแกเห็นข้ามีดีอะไรถึงเก็บมาเลี้ยง

สงสัยคงหวังอยากจะให้ข้าสืบทอดวิชาของท่านละมั้ง?

 

 

เอาจริงถ้ามันมีแค่นั้น ข้าก็ไม่ได้นึกรังเกียจที่จะสืบทอดวิชากับนามของตระกูลที่โด่งดังหรอก

แต่เป็นเพราะไอตระกูลบ้านี่มีพี่น้องเยอะ แยกย่อยออกมาตั้ง 20 สาขาตระกูล เลยทำให้ข้าต้องแบกรับการถูกดูแคลนมาตั้งแต่เล็ก

เหตุผลก็ง่าย ๆ แค่ว่าเพราะตัวข้าไม่ใช่สายเลือดของตระกูล

คนที่ดีกับข้า มีแค่คุณยายพรุนคนเดียวเท่านั้น

 

 

“…ไม่อยากจะผ่านประตูนี้”

ระหว่างที่ข้ากำลังคิดเรื่อยเปื่อย ขาของข้าก็พามาถึงที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ไปแล้ว

ประตูไม้ผุ ๆ สีดำอายุกว่าหนึ่งร้อยปีที่ยึดตัวบานติดกับกำแพงหินสูงเรียงยาวต่อเนื่องไปตลอดถนนคนเดินซ้ายกับขวา มันคือทางเข้าสู่ขุมนรกสำหรับข้า

 

 

ตัวที่ดินอยู่ติดกับพื้นที่ใจกลางเมืองอันแสนวุ่นวาย ใกล้กับพื้นที่ปราสาทขนาดใหญ่ของ กษัตริย์แห่งยักษา [ดูเรียนที่ III] และอยู่ติดกับพื้นที่ของขุนนางเผ่ายักษ์คนอื่นที่มีทั้งหมดร่วมสิบคน

หลังรั้วหินนี้ไป คือพื้นที่ดินขนาดใหญ่ ซึ่งกินพื้นที่กว้างมากกว่าสนามฟุตบอลถึง 20 เท่า

มันมีตั้งแต่ลานฝึกวิชายุทธ บ้านของตระกูลสาขา ไร่สวนส่วนตัว รวมไปถึงสวนภูเขาหินที่ใช้เลี้ยงมังกร

ถึงแม้ว่าตัวบ้านหลักจะสร้างจากไม้ กระดูกสัตว์ แล้วเอาหนังสัตว์มาขึงแขวนผนังตามธรรมเนียมโบราณของเผ่ายักษ์ แต่ก็ไม่ได้ดูโทรมหรือยากจน แต่กลับคงกลิ่นอายโบราณที่ดูน่าเกรงขาม จนแลดูเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ท่ามกลางธรรมชาติซึ่งตั้งอยู่ในใจกลางเมือง

 

 

สำหรับเผ่าอื่นมาเห็นคงมีตีมึนว่านี่คือบ้านคนหรือสวนสาธารณะ? แต่สำหรับเผ่ายักษ์แล้ว การมีพื้นที่ดินกว้างจนสามารถปลูกป่าและภูเขาในพื้นที่บ้านของตัวเอง เพื่อให้มังกรได้มีพื้นที่ขยับตัว มันคือเครื่องหมายแสดงฐานะว่าร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีเลยเชียวละ

เผ่ายักษ์นะ ไม่ค่อยยึดติดกับความสวยหรูของตัวอาคารกันมากนักหรอก

 

 

*กรู~!!? *

“เสียงนี้… เจ้า [ลี่] ของท่านยายพรุน? ฉิบหายแล้ว ต้องรีบหนี—”

*กรวม*

 

 

หนีไม่ทันวะ…

โลกทั้งใบของข้ากำลังถูกปิดไฟ

สัมผัสผิวหนังเต็มไปด้วยน้ำลายกับผิวลิ้นสาก ๆ เหม็น ๆ

เสื้อยืดสีขาวตัวเก่งที่สวมมา เริ่มกลายสภาพเป็นผ้ายุ่ย ๆ เพราะไอสิ่งอันไม่พึงประสงค์ที่ว่า

 

 

*กุ~ ♫ กรู~ ♪*

 

 

ไม่ต้องมาทำเสียงออดอ้อนเลยนะเอ็ง…

 

 

“เออ! ข้ารู้แล้วว่าเอ็งดีใจ! แต่ยังไงช่วยปล่อยลิ้นที่กำลังเลียข้าทั้งตัวออกไปก่อนจะได้ไหม!!”

*กุ กี้~♫*

 

 

ข้าถูกเจ้ามังกรโง่ของคุณยายพาข้ามผ่านรั้วหินเข้ามาในเขตของตระกูล ด้วยการใช้ลิ้นพันทั้งตัวพาเข้ามา

ส่วนหัวของเจ้ามังกรโง่ตัวที่ว่า กำลังนอนราบอยู่ในระดับพื้น เพื่อให้สายตาและใบหน้าตรงกับระดับสายตาของข้า

 

 

*กรู้~*

“เออ ๆ รู้แล้ว! จะให้ข้าลูบหัวใช่ไหมละ!”

 

 

ข้าเริ่มเอามือลูบลงบนผิวที่เรียบและเย็นสบายของมัน

 

 

มังกร [สายพันธุ์น้ำ] ชนิดไม่มีปีก และเป็นสายพันธุ์พิเศษ ชื่อ [ลี่] ตัวยาว 50 เมตร ใหญ่ 6 เมตร เกล็ดสีน้ำเงินอมฟ้าสวยงาม มีพู่ขนสีน้ำเงินใจกลางลำตัวยาวตลอดแนว เขี้ยวยาว

มันเป็นมังกรของคุณยายที่มีอายุร่วม 102 ปี เห็นว่าเลี้ยงดูมันตั้งแต่ยังตัวยาวแค่หนึ่งเมตรจนโตมาได้ถึงขนาดนี้

 

 

*กรู~♪ กรู~♪*

“เด็กดีนะเด็กดี~ ว่าแต่ทำไมเอ็งถึงติดข้าจังวะ? ทั้งที่คนในตระกูลคนอื่นไม่เห็นจะยอมให้ลูบหัวแบบนี้ด้วย มันลำบากข้านะรู้ไหม? ”

 

 

การลูบหัวมังกรมันมีความหมายที่ลึกซึ้งมากสำหรับเผ่ายักษ์

 

 

มังกรเป็นเสมือนคู่หูของนักรบ

ยิ่งมังกรที่มีอายุขัยยืนยาวได้ถึง 300-1000 ปี ก็ยิ่งมีความสำคัญมากต่อพวกเขา เพราะมันจะกลายเป็นเสมือนตราประจำตำแหน่งของตระกูลนั้น ๆ ไป

 

 

อีกอย่าง มังกรไม่ใช่สัตว์ที่โง่ แต่เป็นสัตว์ที่ฉลาด

มันรู้ว่าใครที่มันควรยอมก้มหัวรับใช้ให้ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะทำให้มังกรสักตัวมาติดแจได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเลี้ยงมันมาตั้งแต่ออกจากไข่

 

 

แถมไอตัวนี้ยังเป็นมังกร [ลี่] มังกรของคุณยายพรุน เลยยิ่งมีความสำคัญกว่ามังกรตัวอื่นของตระกูล

เพราะผู้นำตระกูลผู้สืบสายเลือดของผู้กล้าเผ่ายักษ์ในตำนานคนปัจจุบัน ก็คือคุณยายลี่เนี่ยแหละ

ส่วนมังกรรุ่นแรกของผู้กล้าแครอทกับบานา เห็นว่าพวกมันพากันบินกลับสู่ป่าไปตั้งแต่ที่พวกเขาหมดอายุขัยไปตั้งนานนมมาแล้ว

ดังนั้นเจ้าลี่เลยกลายเป็นสัญลักษณ์ของมังกรผู้นำตระกูลผู้กล้าไปโดยปริยาย

 

การที่เจ้าลี่มันมาติดข้าที่ไม่ใช่สายเลือดตรง มันเลยทำให้ข้าถูกเขม่นจากคนในตระกูลมากเลย รู้บ้างไหมเจ้ามังกรโง่!

 

 

“แต่บ่นปัญหานี้กับแกไปก็คงไม่รู้เรื่องหรอกมั้งเจ้าลี่? ”

*ปิ? *

 

 

ไม่ต้องมาทำเป็นจ้องตาใสแบบเด็ก ๆ เลยนะเอ็ง…

พอคิดถึงปัญหาที่จะเจอต่อจากนี้แล้ว ข้าก็เริ่มครางออกมาเบา ๆ

 

 

ข้าหยุดมือที่ลูบหัวเจ้าลี่ แล้วเดินตัดทางเดินหินของพื้นที่สวนเข้าไปข้างใน

แสงจันทร์ ได้สะท้อนส่องให้เห็นภูเขาหิน และสวนน้ำที่ถูกปลูกภายในเรียงรายสองข้างทาง

มีมังกรจำนวนมากกำลังหลับนอน กระจายไปตามมุมต่าง ๆ

 

 

บนที่ราบมี [สายพันธุ์ที่ราบ] มังกรที่มีความสูงเฉลี่ยห้าเมตร มีเกล็ดสีเขียว มีแขนขาและปีกที่กว้างใหญ่ มีรูปร่างขาที่เหมาะกับการถีบสปริงออกตัว เป็นสายพันธุ์ที่วิ่งเร็วที่สุด

 

 

ตามภูเขามี [สายพันธุ์ภูเขา] พวกมันมีความสูงเฉลี่ยที่ห้าเมตรเช่นกัน แต่มีเกล็ดสีน้ำตาล มีแขนขาและปีกกว้างใหญ่ เจ้าพวกสายพันธุ์นี้จะมีโครงสร้างปีกที่แข็งแกร่ง เลยทำให้พวกมันเหมาะกับการบินมากที่สุด จากทุกสายพันธุ์ที่มี

 

 

ไม่มี [สายพันธุ์น้ำ] ตัวอื่นในตระกูลนี้นอกจากเจ้าลี่

โดยปกติพวกสายพันธุ์น้ำจะมีขนาดตัวสูงเฉลี่ยห้าเมตร ยาวได้ตั้งแต่ 10 เมตร ไปจนถึงหลายกิโลเมตร ไม่มีปีก ไม่มีแขนและขา บินบนฟ้าไม่ได้ มีเกล็ดสีฟ้า เป็นสายพันธุ์ที่ชอบอาศัยตามแหล่งน้ำเป็นหลัก

 

 

พอเห็นมังกรสายพันธุ์ต่าง ๆ กำลังนอนหลับอย่างสบายใจ ข้าก็เริ่มคิดถึงมังกรของตัวเองขึ้นมา

เจ้านัมเบอร์ 1, 2, 3, 4…

มังกรทั้งสี่ตัวของข้า พวกมันเป็น [สายพันธุ์ภูเขา] ทั้งหมด

ข้านะ เลี้ยงดูพวกมันตั้งแต่ตอนออกจากไข่เลยละ

พวกมันเกิดที่สวนในตระกูลของผู้กล้า แครอท & บานา แห่งนี้

แต่เป็นเพราะพวกมันเกิดมามีปีกที่เล็กกว่าพี่น้องตัวอื่น ๆ ของมัน เลยทำให้พวกมันทั้งสี่ตัวถูกแกล้งจากทั้งฝูงเป็นประจำ

ข้าเลยเก็บพวกมันมาเลี้ยง

 

 

มังกรที่ถูกขับออกจากฝูง กับชายที่ไม่เป็นที่ยอมรับของตระกูล

มันก็เข้ากันดีแล้วละนะ

 

 

“ว่าแต่คิดถูกแฮะที่มาเวลานี้ ทั้งมังกร ทั้งคน นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องเลยว่าข้ามาเยี่ยมคุณยายพรุน”

สาเหตุที่ข้ามาเวลาเช้ามืดแบบนี้ ก็เพราะจะได้เลี่ยงไม่เจอหน้าใคร

โดยเฉพาะกับไอบ้าที่ชื่อ [เอลเดอร์เบอร์รี่]

 

 

[เอลเดอร์เบอร์รี่]

มันคือไอบ้าที่มีอายุ 45 ปี สูง 480 เซนติเมตร มีผิวสีเลือดหมู ดวงตาสีทองคมราวใบมีด ผมสีม่วงทรงหยักศก

เป็นไอบ้าที่ได้รับผลโหวตจากในตระกูลทั้ง 20 สาขาว่าเหมาะจะให้เป็นผู้นำตระกูลคนถัดไป

แต่เป็นเพราะมันไม่ได้รับการยอมรับจากพวกมังกร โดยเฉพาะกับเจ้าลี่ที่เป็นจ่าฝูงมังกรในตระกูลเรา เลยทำให้ยังไม่ได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการจากท่านยาย

เพราะแบบนี้ เลยทำให้ข้าที่เป็นที่ถูกใจและเข้าได้ดีกับมังกรทุกตัวเป็นพิเศษ ถูกมองว่าเป็นอุปสรรค จนถูกแกล้งมาตั้งแต่เด็ก

คนอื่นเองก็ไม่คิดที่จะห้ามมันไม่ให้แกล้งข้า เพราะมองว่าข้าไม่ใช่สายเลือดตรง

 

 

ขอบ่นซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงสองรอบในตอนเดียว…

ว่าข้า— เกลียดไอสายเลือดของตระกูลผู้กล้านี้ที่สุด!!

 

 

“ถึงบ้านของยายพรุนได้เสียที ทำไมถึงต้องปลูกบ้านไกลจากทางเข้าขนาดนี้กันด้วยฟะ? แถมยังแยกจากอาคารหลักมาแบบนี้อีก”

 

 

ข้ากำลังยืนอยู่ตรงหน้าบ้านกระดูกที่ถูกขึงเอาไว้ด้วยหนังของเบฮีมอธ

มันเป็นบ้านที่เล็กมาก มีขนาดพื้นที่ทั้งหมดเพียง 150 ตารางเมตร เรียกว่าสำหรับเผ่ายักษ์แล้ว มันก็คือกระท่อมยาจกดี ๆ นี่เอง

แต่เหมือนว่าคุณยายพรุนจะชอบอะไรแบบนี้ เลยทำให้ไม่มีใครกล้าจะมาวิจารณ์การเลือกที่อยู่ของนางกัน

 

 

ข้ายืนมองอาคารที่แสนคิดถึงอยู่ในความทรงจำสมัยก่อน ก่อนจะเริ่มรวบรวมความกล้า เดินผ่านม่านประตูเข้าไปข้างใน

 

 

“ยายพรุน ข้ามา—”

 

 

“เจ้าเด็กโง่! หายหัวไปนานตั้งหลายปี กว่าจะยอมกลับมาเยี่ยมได้ ต้องรอให้ยายแก่คนนี้ส่งจดหมายไปบอกว่า [ใกล้ตายแล้ว] ถึงจะค่อยโผล่หัวกลับมาเนี่ยนะ!? ”

 

 

เสียงดังเต็มสองรูหูเลยว้อย!

ว่าแต่คุณยายก็ดูแข็งแรงดีนี่หว่า?

 

 

ณ กระท่อมไม้ขนาดเล็ก มียายแก่คนหนึ่งกำลังลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้า

เธอมีดวงตาสีเทา ผิวกายสีเขียวอ่อน เขาคู่สีแดง ผมสีม่วงตัดสั้น

ถึงร่างกายจะผอมบางลงไปมากจากครั้งล่าสุดที่เจอ ก่อนที่ข้าจะหนีออกจากตระกูลไปทำงาน แต่ยายแกก็ยังคงดูแข็งแรงดี

 

 

“มา เดียวจะหยิบเค้กสไลม์พิศวงให้! รีบนั่งลงซะ!”

“เออ…. ครับ? ”

 

 

แกเดินไปที่ตู้เย็นข้างเตียง แล้วเปิดหยิบเอาเค้กสไลม์พิศวงออกมาวางลงบนโต๊ะหินที่อยู่ใจกลางห้อง

เนื่องจากมันชิ้นใหญ่มาก แกเลยหยิบดาบควายสีดำที่วางพิงผนังใกล้ ๆ มาตัดแยกเป็น 8 ส่วนให้

เออ… ยาย… ไอดาบเล่มนั้นเหมือนจะเคยได้ยินเล่ามา ว่าเป็นดาบที่ได้รับมาจากท่าน บานา กับ แครอท เลยไม่ใช่หรือครับ?

 

“… ก็ดูแข็งแรงดีนี่ยาย? ”

“ใครว่าแข็งแรงกัน? เดียวนี้วิ่งรอบเมือง 1,000 รอบไม่ไหวแล้ว ร่างกายมันล้าไปหมดแล้วละ”

 

 

เออ… ยาย… ขนาดข้าเองแค่วิ่งรอบเมือง 1 รอบยังไม่ไหวเลยนะ…

สรุปนี่ยายส่งจดหมายหลอกให้ข้ากลับมาเยี่ยมสินะ? สินะ!

 

 

อายุขัยเฉลี่ยของเผ่ายักษ์คือประมาณ 90 ปี

แต่ยายพรุนมีอายุยืนกว่าชาวบ้านจนเกินมาตรฐาน

เห็นว่าปีนี้มีอายุปาเข้าไป 122 ปี ไปแล้ว

เคยได้ยินมาว่าร่างกายของยายพรุนมีเผ่า [โพแคริโอต] ที่เป็นเผ่าพิเศษอาศัยอยู่ เลยทำให้มีอายุยืนมากกว่าชาวบ้าน

อย่างยายนะ ตายยากอยู่แล้วละ

 

 

“ให้ตายเถอะ ถ้ายังไม่ป่วย ก็อย่าส่งอะไรแบบนี้มาหาสิยาย! คนมันตกใจนะรู้ไหม!? ”

“ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วแกจะโผล่หัวกลับมาที่นี่อย่างงั้นเรอะ? เอาเถอะ อย่างน้อยยายคนนี้ก็ดีใจนะ ว่าเจ้ายอมกลับมาเยี่ยมเพราะเรื่องโกหกแบบนี้”

“…”

 

 

ถึงข้าจะเลว เมาแล้วชอบม่อสาว แต่ข้าก็ยังรักยายอยู่นะ

เจอจดหมายส่งมาว่า “ใกล้ตายแล้ว” แล้วจะให้ข้านั่งทอดไข่ไม่กลับมาเยี่ยมได้ยังไงเล่า?

อีกอย่าง เป็นเพราะความฝันบ้า ๆ จากตอนทำภารกิจปราบปีศาจหมอกนั่นด้วย เลยยิ่งทำให้ข้ากลัวลึก ๆ ในใจว่าคุณยายพรุนกำลังใกล้จะตายเข้าให้จริง ๆ

 

 

“เอาเถอะ ที่เรียกกลับมานี่ มันเป็นเพราะว่ามีเรื่องอยากสำคัญอยากจะคุยด้วยนั่นแหละ”

“ถ้าเป็นเรื่องที่อยากจะให้ข้าเป็นผู้นำตระกูล ข้าขอ—”

“แกนะ ไม่จำเป็นต้องมาแบกรับของ ๆ ยายหรอกนะ”

“—ข้าขอปฏิเสธ… ว่ายังไงนะยาย? ”

 

 

คุณยายพรุนเริ่มรินชาที่เข้ากับเค้กสไลม์ลงแก้วดินเผา ก่อนจะหยิมมันมาดื่มให้ชุ่มคอ แล้วพูดกับข้าต่อ

 

 

“แกนะ ไม่จำเป็นต้องมาแบกรับของ ๆ ยายหรอก ยายเองก็พึ่งจะมาคิดได้ตอนที่แกหนีออกไปทำงานข้างนอกนั่นแหละ”

 

 

หมายความว่ายังไง…

 

 

“แกคงรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า และรู้สึกผิดที่ทำให้ยายต้องขายหน้าเพราะไม่สามารถทำให้คนอื่นในตระกูลยอมรับได้สินะ? นั่นมันไม่เกี่ยวเลย ไม่จำเป็นด้วย ที่ยายเก็บแกมาเลี้ยง ก็เพราะยายอยากเลี้ยงเด็ก อยากมีลูกมีหลานมอบความสุขให้กับตัวเอง ไม่ใช่ว่าอยากให้แกมาเป็นผู้สืบทอดตระกูลบ้าบออะไรนี้หรอก แกไม่จำเป็นต้องมาติดมาก ว่าตัวเองจะต้องมาแบกรับชื่อของยายเลยสักนิด”

“ยาย…”

 

ข้า… คือชายที่ถูกยายพรุน ลูกสาวของวีรบุรุษและวีรสตรีเผ่ายักษ์ในตำนาน รับมาดูแลเลี้ยงดู

ยายนะทั้งฝึกและสั่งสอนข้า ให้ความรักกับข้า เพราะหวังจะให้ข้ามารับสืบทอดตระกูลต่อจากนาง

แต่เป็นเพราะว่าข้ามันบ้า และไม่ใช่สายเลือดที่แท้จริง เลยถูกคนอื่นในตระกูลไม่ให้การยอมรับ

การที่ข้าถูกดูถูกมาตลอด มันทำให้ชื่อเสียงของยายพรุนเสื่อมเสียไปด้วย ข้าเลยเลือกที่จะหนีออกมา

ข้าคิดแบบนั้นมาตลอด

 

 

มันไม่ใช่… ว่าเรื่องราวเป็นแบบนี้นะหรอกหรือยาย?

 

 

“ที่อยากเจอแก ก็เพราะแค่อยากจะมาพูดเรื่องนี้เท่านั้น เอาละ จงกินเค้กให้หมด แล้วก็ออกไปใช้ชีวิตต่อได้แล้ว รีบไป ก่อนที่จะมีไอบ้าตัวไหนตื่นมาทำลายช่วงเวลาดี ๆ นี้ของยายซะ”

“…ครับ”

 

 

หลังจากนั้นราว 60 นาที ข้าก็มีพูดคุยต่อกับยายอีกเล็กน้อย ก่อนจะกอดอำลา แล้วเดินกลับออกไป

เวลา 10:45 น.

ยังคงเช้ามืดอยู่

ข้าเริ่มเห็นคนรับใช้ออกมาเดินเตรียมอาหาร รดน้ำ และให้อาหารพวกมังกรกันแล้ว

พวกมังกรบางตัวเองก็มีตื่นมาเดินกางปีกเล่นแล้วเช่นกัน

มีบางตัวคำรามเบา ๆ เรียกหาข้าด้วย ข้าก็เลยโบกรับมันพอเป็นพิธี

 

 

เวลา 11:00 น.

*แกร๊ก*

เสียงเปิดประตูไม้ดัง พร้อมกับปิดสนิทลงหลังจากที่เดินข้ามผ่านออกมา

ข้า— ได้ก้าวผ่านออกมาจากตระกูลที่แสนจะชิงชังนี้แล้ว

แต่ภายในใจกลับรู้สึกมีอะไรสักอย่างยึดติดเอาไว้อยู่ข้างในแทน

 

 

ไม่จำเป็นต้องแบบรับหรือรู้สึกผิดอย่างงั้นหรือ…

 

 

“…ท่านยาย ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้กัน? ”

 

 

ถ้าท่านยายพูดเร็วกว่านี้ ข้าก็คงจะ—

 

 

“เมื่อกี้นี้ใครเป็นคนเปิดประตู? ”

 

 

เสียงทุ้มต่ำแบบนี้— ไอเจ้า [เอลเดอร์เบอร์รี่] นี่หว่า!?

ข้ารีบวิ่งไปให้ห่างจากบานประตูให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

 

“เออ…ค่ะ? สงสัยว่าลมจะพัดนะคะท่าน? ”

“ลมอย่างงั้นหรือ? ”

 

 

ดูเหมือนว่าพวกคนรับใช้จะอยู่ฝ่ายท่านยาย คงรู้มาก่อนแล้วว่าข้าจะมา เลยยอมช่วยปิดเอาไว้ให้

ต้องขอบคุณพวกเธอมากจริง ๆ

เพราะถ้าต้องเจอกับไอเจ้าบ้านี่ สงสัยว่าเดียวได้เกิดเรื่องอีกแน่

แล้วคนที่จะถูกยำจนเละ ก็คือข้าเองนี่แหละ

เพราะไอบ้านี่ดันเสือกสู้เก่งกว่าข้าเกือบร้อยเท่าตัวได้

 

 

ข้ารอฟังเสียงฝีเท้าให้หายไปไกล จึงเริ่มกล้าที่จะขยับตัว

คงไม่ได้อยู่แถวประตู—

 

 

“สวัสดี นี่ผมเอง เอลเดอร์เบอร์รี่”

 

 

ยังอยู่แถว ๆ นี้เว้ย…

 

 

“คุณ บาร์-ธา-ซ่าร์ พอดีว่าผมอยากได้สินค้าใหม่ แต่ไม่มีคนใช้งาน เลยอยากจะรบกวนหน่อยนะครับ”

 

 

บาร์-ธา-ซ่าร์?

ชื่อไม่เห็นคุ้น นี่เขาคุยกับใครอยู่เนี่ย?

 

 

“ครับผม สินค้าชิ้นนี้ผมรับประกันความสดใหม่ได้เลยครับ แถมเป็นของหายากด้วย— ปัญหาส่วนตัวของผม? นั่นสินะครับ พอดีว่าถ้ากำจัดเจ้านี่ออกไปได้ ทางผมจะได้รับประโยชน์กลับมามากเลยทีเดียว แล้วองค์กรเราเองก็จะได้รับประโยชน์นี้ด้วยอย่างแน่นอน ดังนั้น ผมขอตัว [อีกาดำ] มาใช้งานหน่อยจะได้หรือเปล่าครับ? ”

 

 

อีกาดำ?

ใครกันอีกละนั่น?

 

 

“ส่งอีกาดำไปทำภารกิจไม่ได้? แต่จะส่งคนอื่นมาแทน? ผมไม่อยากจะเสี่ยงหรอกนะครับ! นี่มันเรื่องสำคัญมากสำหรับผมเลยนะครับคุณ บาร์-ธา-ซ่าร์! ผมต้องทำมันก่อนวันที่ 30 ของเดือนนี้ ก่อนงานเทศกาล [ประชันกำลังแห่งยักษา] ! เพื่อที่จะเป็นใบเปิดทางให้กับผมนะครับ!”

 

 

งานเทศกาล [ประชันกำลังแห่งยักษา] ?

ไองานประยุทธ์ของเผ่ายักษ์ที่วัดหาผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่า ต่อหน้าเทพเจ้าไกอาอันนั้นนะหรือ?

แล้วที่ว่าเป็นใบเปิดทางนี่ หมายถึงใบเปิดทางอะไรกัน?

 

 

“— โอเค ได้ครับ ถ้าเป็นแบบนี้ผมไม่มีปัญหาครับ ขอบคุณมากครับคุณ บาร์-ธา-ซ่าร์ ที่ยอมช่วยเหลือหัวหน้าสาขาเผ่ายักษ์อย่างผม บุญคุณนี้ผมจะตอบแทนให้อย่างแน่นอนครับ”

 

 

ฟังดูไม่น่าจะใช้เรื่องที่ดีเท่าไหรแฮะ…

 

 

“ครับ ๆ แต่ยังไงก็อย่าลืมนะครับ ว่าเป้าหมายในการล่าครั้งนี้ คือมังกรวารีระดับพิเศษของคุณยายของผม [มังกรวารี ลี่] เลยเชียวนะครับ รบกวนขอคนที่มีฝีมือพอจะรับงาน [ล่า] ในครั้งนี้ด้วยนะครับ”