***วันที่ 5 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126***

เวลา 5:30 น. ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส

 

 

“โอ๊ย… เหนื่อยวุ้ย…”

ผม นายตำรวจหนุ่มหมดไฟ กำลังเอนตัวล้มลงบนเตียงแสนหยาบกระด้างตรงหน้าด้วยความเหนื่อยล้า

ระหว่างที่ล้มตัวลงนอนโดยไม่คิดเปลี่ยนชุดทำงานออก ก็เริ่มคิดถึงความเหนื่อยยากในช่วงเวลาที่ผ่านของตัวเอง

 

 

ทำไม… ชีวิตตำรวจของผมถึงได้โกลาหลขนาดนี้กันฟะ…?

 

 

มันเริ่มจากช่วง— ประมาณช่วงไหน? เออ… เริ่มจำไม่ได้แล้ว

เอาเป็นว่าความวุ่นวายในชีวิตมันเริ่มตอนช่วงที่ผมโดน เดสตินี่ย์ ชวนให้มาทำงานเป็นองครักษ์ประจำตัวของเขา

ด้วยความสับสนในชีวิตช่วงนั้น ที่ถูกหัวหน้าของกลุ่มศัตรูมาชวนเข้าองค์กร เลยรีบหาทางติดต่อหัวหน้า [โนเนม]

แต่หัวหน้ากลับเป็นฝ่ายที่ติดต่อเข้ามาเองก่อน เลยทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องวิธีการหาทางติดต่อกลับ

 

 

ว่าแต่หัวหน้านี่น่ากลัวชะมัด แกไปรู้ตอนไหนว่าผมได้รับการติดต่อมาจากทาง เดสตินี่ย์?

นี่เริ่มชักจะสงสัยจริงจังแล้วนะว่าแกใช้วิธีไหน ถึงสามารถสะกดรอยตามซ้อนโดยที่ผม หรือแม้แต่พวกสาว ๆ ยังไม่รู้ตัวในตอนที่อยู่ทวีปแห่งความแห้งแล้ง

 

 

เอาเป็นว่าหัวหน้าโนเนมสุดยอดมากในหลาย ๆ ความหมาย

คำสั่งของหัวหน้าโนเนมที่สั่งลงมาในเวลานั้น คือการให้ผมทิ้งตำแหน่งของตำรวจสากลไป แล้วเข้าไปเป็นองครักษ์ประจำตัวของ เดสตินี่ย์ ได้เลย พร้อมกับทิ้งคำพูดหล่อ ๆ เอาไว้ว่า “เหนื่อยหน่อยนะ”

 

 

เหนื่อยหน่อยนะ… พูดง่ายดีนี่คุณท่านหัวหน้า!!!

ผมเลยต้องจำใจลาจากกลุ่มพวกสาว ๆ หยุดพักการฝึกวิชาการใช้พลังซ้อนเร้น แล้วมาทำหน้าที่เป็นองครักษ์ประจำตัวไปแทน

 

 

ผลลัพธ์ของการดึงดันมาเล่นบทบาทละครนี้คือ— ความวุ่นวาย…

เพราะภาพลักษณ์ของผมในปัจจุบันนี้คือไม่ได้รับการไว้วางใจจากทั้งสองฝั่ง

ในมุมของตำรวจสากลคือถูกตราหน้าว่า “เป็นสายให้กับคาร์นิวอย” ด้วยฝีมือของเจ้ารุ่นพี่อีกา

ส่วนในมุมของคาร์นิวอย ก็ถูกตราหน้าว่า “เป็นสายให้กับตำรวจสากล” ด้วยฝีมือของเจ้ารุ่นพี่อีกาเช่นกัน

เพราะคนที่เป็นสายของฝั่งศัตรูตัวจริง มันคือเจ้ารุ่นพี่อีกา เลยกลายเป็นทำให้ผมถูกนำไฟใส่ไฟจากทั้งสองฝั่งไปแทน…

 

 

มันเป็นบทบาทที่หนักมาก เพราะไม่มีคนรู้ถึงสถานะที่แท้จริงของผมมาคอยช่วยสนับสนุนให้

สุดท้าย เลยกลายเป็นว่าถูกจับตาดูจากทั้งสองฝั่ง ว่าตกลงเอ็งเป็นสายให้กับฝั่งไหนกันแน่

ทุกวันต้องรบรากับความรู้สึกที่ถูกจับตา ต้องระวังไม่ให้ตัวเองถูกเก็บ แล้วยังต้องแอบส่งรายงานให้หัวหน้าโนเนม กับตามติด เดสตินี่ย์ เหมือนเป็นปาท่องโก๋อีก

 

 

แถมความที่ฉากหน้าของ เดสตินี่ย์ คือผู้จัดการของ [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] สาขาทวีปแห่งความแห้งแล้ง

ซึ่งไอ [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] ถือเป็นหนึ่งในบริษัทขนส่งที่มีอำนาจเป็นอันดับต้นของโลก เลยทำให้เขาถูกป้องร้ายมากอย่างคาดไม่ถึง

เอาแค่ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา ก็เจอเคสรับมือกับคดีลอบสังหารมากถึง 20 เคส ไปแล้ว!

ไม่คิดเลยว่าไอ [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] ที่ภาพลักษณ์ภายนอกโคตรจะดูดี แต่ข้างในนี่แข่งกันจ้องจะเลื่อยขาเก้าอี้กันได้เดือดแบบนี้!

แถมวัน ๆ นี่ไม่มีอยู่ติดเมืองเลย เดียวก็ต้องบินไปตรงนู้นที บินไปตรงนี้ที อย่างช่วงนี้เองก็ต้องมาที่ทวีปป่าหินนี้อีก

 

 

พูดตามตรงคือโคตรเหนื่อย!

 

 

แล้วนี่อะไร!? ขนาดเวลาส่วนตัว นึกว่าจะได้นอนสบาย ๆ ยังต้องมาเจอการแอบดูอีก!

อย่างตรงหัวเตียงในเวลานี้ ใต้จุดที่ซ่อนไฟหลืบ รู้สึกได้ชัดเจนเลยว่ามีหุ่นนาโนตัวหนึ่งกำลังจ้องมองมาทางนี้อยู่

ที่ไม่ยอมเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก็เพราะเหตุนี้เป็นหลักเลย!

ไม่รู้หรอกนะว่าหุ่นบ้าตัวจิ๋วเท่าฝุ่นตัวนี้มาจากฝั่งไหน แต่ขอเวลาส่วนตัวให้ผมบ้างหน่อยสิเฮ้ย!

 

 

ว่าแล้วก็ทำเป็นแกล้งยืดแขนขาบนเตียงไม้แสนหยาบกระด้าง เพื่อเอานิ้วไปเขี่ยตรงแนวไฟหลืบ แกล้งหุ่นมันเล่น

 

 

“… แต่ว่าคุณ เดสตินี่ย์ เป็นคนดีผิดคาดเลยแฮะ”

ผมนึกว่าทุกคนจากองค์กรกินเนื้อสัตว์ คาร์นิวอย จะเป็นพวกบ้าโรคจิต นิสัยวิปริต กันหมด

แต่พอได้สัมผัสกับตัวจริง กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนดีกว่าที่คิด

 

 

ถ้าให้ย้อนความไปถึงจุดเริ่มต้นของ [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] มันเริ่มจากเผ่ามนุษย์มดที่ชื่อ [เซอร์ไว] ตั้งขึ้นมา แล้วรับพวกเด็กกำพร้าจากทุกเผ่าอย่างไม่มีการแบ่งแยก มาร่วมทำงานเลี้ยงตัวเองเพื่อให้มีกินและลืมตาอ้าปาก

พอรู้ตัวอีกที มันก็กลายเป็นบริษัทใหญ่ของโลกไปแล้ว

ด้วยความที่รุ่นแรกวางโครงสร้างของบริษัทเอาไว้มาอย่างดี เลยทำให้รุ่นหลังที่สืบทอดต่อกันมา สามารถสืบสานความใหญ่โตมาได้ต่อเนื่องยาวนานนับร่วมอายุ 105 ปี ได้

ไม่สิ ปีนี้คงต้องบอกว่าเป็นปีที่ 106 ของบริษัทสิ

 

 

แต่ไม่ว่าตัวบริษัทจะใหญ่โตมากแค่ไหน คนเลวย่อมมีไปอยู่ทุกที่

มันก็อย่างที่ผมได้บ่นไปข้างต้น ว่าในยุคปัจจบัน ด้วยความที่บริษัทมันใหญ่มาก เลยทำให้ต้องมีการซอยย่อยแยกเป็นสาขาบริหารตามแต่ละทวีปไป

แล้วแต่ละสาขาก็จะแข่งขันกันเอง คนข้างล่างหวังเค้กชิ้นใหญ่จากข้างบน จ้องแต่จะเลื่อยเก้าอี้กันอย่างไม่แยแสปณิธานของผู้ก่อตั้งคนแรก ที่อยากให้ทุกคนในบริษัท มีกิน มีใช้ มีงานทำ

 

 

เท่าที่ผมได้เห็นจากมุมข้างใน จะมีก็แค่คุณ เดสตินี่ย์ ที่สืบทอดปณิธานของผู้ก่อตั้งคนแรกมาได้ตรงมากที่สุด

เขามอบการช่วยเหลือให้กับผู้ยากไร้จากทุกเผ่าโดยไม่มีการแบ่งแยก

ไม่คิดตั้งเงินเดือนให้ตัวเองแบบเกินเลย แล้วมอบงบกำไรส่วนที่เหลือโยนเข้าองค์กรให้มากที่สุดไปแทน

ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจต่อผู้ที่ด้อยกว่า

จริงใจกับทุกคน ห่วงใยสุขภาพของผู้ใต้บัญชา ไม่ยอมให้ใครต้องทำงานหนักล่วงเวลาอย่างไม่มีเหตุผล

เวลามีปัญหา ก็ไม่เคยคิดจะทิ้งงาน และยอมเอาคอตัวเองมาแขวนรับผิดชอบไปเสียทุกครั้ง

 

 

พูดตามตรงว่าเป็นคนดีที่หนึ่งเลยละ

แล้วมันไม่ใช่การแสดงเพื่อสร้างภาพอย่างแน่นอน ผมรู้สึกถึงความจริงใจของเขาได้

เป็นคนดีจนไม่น่าเชื่อว่าเขาคือคนเดียวกับที่เข้าร่วมองค์กรคาร์นิวอย แล้วกินเนื้อของเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย

 

 

บางทีพอเห็นแบบนี้แล้ว ผมก็มานั่งคิด ว่าอะไรคือนิยามของ [คนดี] กัน?

 

 

บางคนภายนอกดูดี แต่ภายในมุ่งหวังแต่ผลประโยชน์

บางคนยิ้ม แต่ลับหลังเตรียมมีดเพื่อรอแทงให้ตาย

แต่ชายคนที่ชื่อ เดสตินี่ย์ กลับเป็นพวกซื่อตรง ทำทุกอย่างตรงไปตรงมา และมอบความจริงใจให้กับทุกคนที่เขาเจอเสมอ

แต่ฉากหลัง เขากลับจับเพื่อนร่วมเผ่ามากิน…

 

 

เขาควรถูกเรียกว่า [คนดี] หรือ [คนเลว] กันแน่?

หรือว่าเป็น [คนวิปริต] ที่เป็น [คนดี] ?

แล้วคน [คนวิปริต] ที่เป็น [คนดี] แต่ทำผิดกฏหมายส่วนรวม ยังจะถือว่าเป็น [คนดี] หรือไม่?

สมมติว่าทำดี 9 ส่วน ทำเลว 1 ส่วน แล้วความดีจะชดเชยความเลวได้ไหม?

 

 

“…”

ผมไม่รู้คำตอบนั้น

 

 

“โอ๊กกกกกก!”

“เหวอ!? สกปรกนะเอโซ! ถามจริงเถอะ ปกติก็เห็นไม่เคยเมายานเมารถเลยสักครั้ง ทำไมช่วงนี้ถึงแสดงอาการเมารถติดต่อกันได้แบบนี้เนี่ย? ”

“ที่ไม่เคยแสดงอาการเมาเพราะว่ายานยนต์หรือเรือที่เคยนั่งตลอดมามันไม่โคลงต่างหาก! เราต่างหากที่อยากถามกลับ! รถสัตว์ลากเลื่อนที่โคลงเป็นจังหวะอย่างบ้าระห่ำขนาดนี้ พวกเธอนั่งไปได้ยังไงโดยไม่มีอาการเมากันเลยยะ!”

 

 

เสียง?

 

 

“แล้วไอโรงแรมโทรม ๆ ที่ดูเหมือนเอาฟางหญ้ากับไม้ซุงมาก่อรวม ๆ กันนี้คืออะไรกันยะลาพิส! เงินก็มี ทำไมถึงไปจองโรงแรมแบบนี้มากันได้เนี่ย!”

“ก็… สมกับที่ให้คนตาบอดจองโรงแรมให้ละนะ สงสัยว่าเธอคงจิ้มเอามั่ว ๆ มาจากหน้าเว็ปชัวป๊าบ ความจริงแค่ลาพิสสามารถจิ้มจองโรงแรมตรงวันมาได้ มันก็น่าเหลือเชื่อแล้วละ”

 

 

ใครมาส่งเสียงดังอะไรที่หน้าโรงแรมนี้กัน?

ไม่สิ— เสียงนี้ออกจะคุ้นหูอยู่

 

 

“ฮัต— จิ๋ว!”

นี่มัน— เสียงจามของคุณลาพิส!

ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นยืน ลืมซึ่งความเหนื่อยล้า แล้ววิ่งออกไปข้างนอกในทันที

 

 

***

“แล้วไอโรงแรมโทรม ๆ ที่ดูเหมือนเอาฟางหญ้ากับไม้ซุงมาก่อรวม ๆ กันนี้คืออะไรกันยะลาพิส! เงินก็มี ทำไมถึงไปจองโรงแรมแบบนี้มากันได้เนี่ย!”

“ก็… สมกับที่ให้คนตาบอดจองโรงแรมให้ละนะ สงสัยว่าเธอคงจิ้มเอามั่ว ๆ มาจากหน้าเว็ปชัวป๊าบ ความจริงแค่ลาพิสสามารถจิ้มจองโรงแรมตรงวันมาได้ มันก็น่าเหลือเชื่อแล้วละ”

 

 

จริงของยัยแมรี่

แค่ลาพิสใช้สัมผัสวิญญาณมองดูหน้าจอ จนสามารถจองตั๋วโรงแรมที่พักได้ถูกวัน ถูกสถานที่ ก็นับว่าสุดยอดมากแล้ว

แต่ถึงจะสุดยอดแค่ไหน ที่พักแบบนี้คงขอแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

วันหลังจะไม่ยอมให้เธอทำหน้าที่จองอะไรแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด!

 

 

เรานึกตั้งกฏให้กับตัวเองไปพลาง แล้วหันไปมองดูโรงแรมห่วย ๆ ตรงหน้าไปพลาง

มันเป็นโรงแรมที่มีชื่อว่า [พำนักพร้อมพัง ฑาทิม]

เป็นโรงแรมที่ถูกสร้างด้วยการเอาโครงไม้มาวางเรียงต่อกันอย่างง่าย ๆ โดยไม่มีตะปู แล้วเอาฟางหญ้าแห้งมามัดรวม ก่อเป็นผนังกับหลังคาของอาคาร

ไอของที่สร้างจากธรรมชาติแบบนี้นะ ถ้าทำดี ๆ มันก็ดูสวยงามตาได้อยู่หรอก

แต่โรงแรมหลังนี้เหมือนเจ้าของมันจะทำกันเอาเองมากกว่า เลยมีสภาพโทรม ๆ พร้อมจะพังลงมาทุกเมื่อตามชื่อโรงแรมที่ดูอัปมงคลของมันนั่นแหละ

อยากจะถามเจ้าของเหมือนกันว่าคิดยังไง ถึงกล้าหาญชาญชัยมาเปิดให้บริการ

แต่คนที่มาพักอย่างพวกเราเองก็ถือว่าบ้าไม่แพ้กัน

 

 

“…เดียวก่อน สัมผัสวิญญาณแบบนี้—”

 

 

โรงแรมแบบนี้ นอกจากพวกเรา ยังมีคนอื่นกล้ามาจองพักอยู่ด้วยแฮะ…

แถมคนที่มาจองพักยังมีสีของคลื่นวิญญาณที่คุ้นเคยอย่างมากอีกด้วย

นี่มัน— ไอเจ้าพ่อบ้าน [ออน-เอ็ซท] ไม่ใช่เรอะ?

 

 

“ฮัต— จิ๋ว!”

 

 

พอเพื่อนสาวหัวฟ้าของเราจามปุบ มันก็รีบวิ่งออกจากห้องมุ่งตรงมาทางหน้าโรงแรมแทบจะในทันที

ไอหน้าหม้อ…

 

 

“คะ— คุณลาพิส! บังเอิญจังนะครับที่ได้มาเจอกันที่นี่!!”

[—คะ? เออ… คุณ ออน-เอ็ซท? _?]

 

 

พอออกมาจากหน้าโรงแรมปุบ มันก็วิ่งตรงเข้าไปทักกับลาพิสก่อนเลย

 

 

“แล้วก็คุณเอโซ คุณแมรี่ สวัสดีครับ! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ!”

 

 

ส่วนพวกเรานั้นถูกยกเอาไปทักทายทีหลังแทน

ดิฉันขอด่าในใจอย่างสุภาพโดยตัวอักษรตัวใหญ่ ๆ อีกรอบค่ะว่า

 

 

ไอ-หน้า-หม้อ!

 

 

“…สวัสดี ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พวกเราขอตัว กำลังเหนื่อยกับการเดินทางมาก”

 

 

ถ้าอยู่ตรงนี้นาน มีหวังได้คุยแต่เรื่องไร้สาระไม่รู้จบ

รีบไปนอนพักให้หายเมารถดีกว่า

จะได้เอาเวลาที่ว่างไปสอบสวนวิญญาณที่ยังไม่ได้ทำสักทีด้วย—

 

 

*กรรรรรร!*

*กรู!!*

 

 

—เสียงของมังกร…

คราวนี้จะอะไรกันอีกเนี่ย…

แถมเสียงนี้ยังคุ้นหูอีก…

จำได้ดีเลย… ว่าเป็นเสียงมังกรเลี้ยงของเจ้ายักษ์สมองกลวงคนนั้น…

เจ้ายักษ์ที่ชื่อว่า [ทาฑิม]

 

 

เดียวก่อนนะ?

[พำนักพร้อมพัง ฑาทิม]

อย่าบอกนะว่าเจ้าของโรงแรมใกล้พังหลังนี้ก็คือ…

 

 

“นะ— นั่นมันพวกคุณลาพิส!— แล้วก็คุณเอโซ กับคุณแมรี่!?!”

 

 

ขนาดไอหมอนี่เองก็ยังเรียกชื่อของลาพิสก่อน!!

ลาพิส… เธอนี่มันช่างเป็นผู้หญิงที่บาปหนายิ่งนัก!

 

 

ชายเผ่ายักษ์ ผิวสีแดงเลือดหมู ดวงตาสีทอง ผมสีส้มดั่งเปลวเพลิงยาวเหยียดจรดเอว กำลังขี่มังกรตัวหนึ่งลงมาจอดที่หน้าโรงแรม

 

 

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีคนกล้ามาพักโรงแรมที่ลูกพี่เคยเปิดทิ้งเอาไว้ด้วย!”

“ทั้งที่ปกติก็ไม่มีคนเข้าพัก แล้วถูกใช้เป็นที่พักของพวกเราเวลาแวะกลับมาบ้านเกิดแท้ ๆ ”

 

 

ด้านหลังของเขาคือพวกลูกน้องงี่เง่าของเขาอีก 40 ชีวิต

 

 

“ไม่จริง! คุณ ออน เองก็อยู่ที่นี่ด้วย!?!”

“อ่าว? นั่นคุณ เบอร์รี่? ”

“มีแต่หน้าเก่า ๆ คนรู้จัก อย่างกับเป็นงานนัดเลี้ยงคืนสู่เหย้าเลยแฮะ”

“นี่มันคือโชคชะตา! ไม่สิ! ถ้าไม่ได้ เบอร์รี่ ทักมาว่าให้แวะกลับมาพักที่โรงแรมก่อนคืนหนึ่ง ก็คงไม่มีทางได้เจอกับพวกเจ้า! เบอร์รี่! เจ้าคือตัวนำโชคของพวกเราในวันนี้!!”

“…”

 

 

สิ่งที่พวกมันกำลังคุยกันเสียงดัง เริ่มที่จะไม่ไหลผ่านเข้ามาในสมองแล้ว…

เพราะกำลังรู้สึกเหนื่อย…

ข้างหน้า มีไอเจ้าบ้าสมองกล้ามกับกลุ่มของมัน

ด้านข้าง มีไอเจ้าหนุ่มตำรวจที่มักมาพร้อมกับความวุ่นวาย

แล้วข้างหลังห่างออกไป ก็ยังมีเจ้าเด็กน้อยอีก 4 หน่อ ที่ยังคงแอบตามมาโดยไม่รู้จักเหนื่อย

 

 

เริ่มชักสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง…

หวังว่าในอีกสองสามวันข้างหน้า เมืองนี้คงไม่เกิดเรื่องเคราะห์ร้ายขึ้นมาหรอกนะ?