*แหมะ*

มันคือหยดน้ำที่เย็นเฉียบของฤดูหนาว

*แหมะ*

หยดน้ำนั้นกำลังกรีดแทงลงมาผิวหน้าที่แสนน่ารักของเรา

 

 

“อืม… ที่นี่— คือ? ”

สิ่งที่เห็นสิ่งแรก คือภาพของกองฟางชื้น ๆ สีน้ำตาลที่เปียกชุ่มภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก

มีผนังกับเพดานหินสีดำที่เย็นเฉียบราวน้ำแข็งปิดทึบล้อมเอาไว้

เหนือขึ้นไปจากความสูงพื้น 6 เมตร มีช่องระบายอากาศขนาดเล็ก พอให้มีอากาศหายใจ และแสงสว่างส่องลอดผ่านเข้ามา

เป็นห้องที่มีสภาพไม่ต่างไปจากคุกคุมขังนักโทษในช่วงยุคกลาง—

 

 

“ฮะ– ฮัดชิ่ว! หนาว!?! ”

แถมยังหนาวมากอีกด้วย

พอก้มมองดูตัวเอง ก็พบว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อกันหนาว เหลือเพียงแต่เสื้อกล้ามสีแดงสดตัวเก่งสุดโปรดสวมเอาไว้เพียงตัวเดียว

 

 

“ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้…”

เราคิดทบทวนเหตุการณ์ใหม่อีกครั้งภายในสมองที่ยังคงหมุนกลิ้งเป็นลูกขนุน

ก่อนที่เราจะหมดสติ เทพไร้หน้าได้ทำการสลายปีศาจหมอกที่เกิดจากการรวมตัวของวิญญาณชั้นต่ำไปแล้ว

แต่ในตอนที่คิดว่าทุกอย่างจบ เสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้นมา

 

 

[ใคร—? ใครกัน ที่มาทำลาย—]

 

 

หลังสิ้นเสียงนั้น หมอกสีเทาจักผุดขึ้นจากที่ว่างเข้าปกคลุมพวกเรา แล้วสติก็ดับวูบหายไปแทบจะในทันที

 

 

“ชิ…”

เราประมาทไป

ทั้งที่ควรจะรู้ตัว ว่าปกติวิญญาณไม่มีทางมารวมกันจนกลายเป็นปีศาจแบบนั้นได้หรอก

มันต้องมีใครอยู่เบื้องหลัง

เสียงที่ได้ยินก่อนหมดสติ คงเป็นเสียงของตัวการอย่างแน่นอน

 

 

“ลาพิส แมรี่โกลด์ ตื่นได้แล้ว”

“ถึงเวลาข้าวกลางวันแล้วหรือ~ งึมงำ~”

[ตื่นแล้วค่า~ [^_^] /]

ร่าเริงจริงนะยัยสองคนนี้

แต่ก็เป็นข้อดีของเจ้าพวกนี้ละนะ

 

 

“โอ๊ย… ปวดหัว…”

“หัวหน้า… มันเกิดอะไรขึ้น…”

“ที่นี่… ที่ไหนกัน? ”

บางทีอาจเป็นเพราะส่งเสียงดังเกินไป เลยทำให้เจ้าพวกที่ไม่เกี่ยวข้องตื่นขึ้นมาด้วย

 

 

กลุ่มคณะสำรวจของพวกเจ้ายักษ์ที่พวกเราถือโอกาสติดรถให้พามาส่งถึงใจกลางทวีป กำลังลืมตาตื่นขึ้นภายในคุกที่คับแคบ

 

 

“…”

ฉิบหายละ

“เดียว เดียว เดียว! พวกแกอย่าพึ่งลุกขึ้นมากันสิยะ! ”

ด้วยขนาดและร่างกายของเผ่ายักษ์ เลยทำให้คุกขนาดเล็กนี้ดูคับแคบไปภายในพริบตาเดียว

ดังนั้น… พอพวกมันลุกขึ้นมา เลยทำให้พวกเราถูกเบียดไปจนแนบติดสุดขอบผนังหินแทบจะในทันที—

 

 

***

พอลืมตาตื่น ก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องขังหินที่ชื้นแฉะเย็นจับขั้วหัวใจ

เออ… ทำไมผมถึงมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้เนี่ย?

 

 

ไม่สิ ที่สำคัญกว่า คือเรื่องราวก่อนหน้านี้ต่างหาก

ผมยังจำได้ชัดเจน ถึงเหตุการณ์ที่พวกยัยภูติสลายหมอกปีศาจ

ตอนนั้นเธอหยิบขวดแก้วออกมา แล้วยื่นออกไปสูบแสงสว่างที่พร่ามัว

สิ่งที่เธอทำมันทำให้ผมนึกถึงความฝันที่ร้านเหล้าเมื่อวันก่อน

 

 

“ (ยังไงก็ต้องถามเธอให้ได้ ว่าเธอทำอะไรลงไป ทำไมถึงมีแสงสว่างหลังหมอกสลาย แล้วทำไมแสงจำนวนมากถึงถูกสูบลงไปข้างในขวดแก้วเล็ก ๆ แบบนั้น?) ”

ผมพยายามลุกขึ้นยืนจากพื้นหินที่เต็มไปด้วยกองฟาง

 

 

*หนุบ*

 

 

ตอนนั้นเองที่ฝ่ามือของผมสัมผัสกับบางสิ่ง

มันนุ่มมือ อบอุ่น แถมยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย

เป็นสัมผัสที่ให้ความรู้สึกที่ดีมาก ๆ เลยละ

***

 

 

*หนุบ*

 

 

“…”

ท่ามกลางความวุ่นวายที่กำลังถูกเบียดจนแนบติดผนังคุก ตอนนั้นเองที่มีมือดีที่ไหนไม่รู้ โผล่มาสัมผัสกับต้นขาอ่อนเนียนนุ่มของเทพไร้หน้าเข้าให้

เนื่องจากเราตาดี เลยทำให้มองเห้นได้อย่างชัดเจนแม้แต่ในที่มืดแบบนี้

เรามองเห็นเต็มตาเลยว่าเป็นฝีมือของใคร

ดูจากขนาดมือนั้นแล้ว คงเป็นของไอหนุ่มเผ่ามนุษย์ไม่ผิดแน่นอน

ไปจับต้นขาของเทพไร้หน้าแบบนั้น ไม่ได้ตายดีแน่เอ็ง~

 

 

[กรี๊ดดด คนลามก! X- [] ]

เพื่อนหัวฟ้าของเราถือป้ายที่แสดงความตื่นตกใจ ก่อนจะวาดท่าจระเข้ฟาดหางใส่ชายเผ่ามนุษย์ตรงหน้า

แต่ทว่าเจ้าหมอนั่นมันเบียงตัวหลบออกไปก่อนที่ปลายเท้าจะได้ทันสัมผัส เลยทำให้ลูกแตะของเธอไปฟาดใส่ใบหน้าของชายเผ่ายักษ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังแทน

 

 

ละ— หลบลูกแตะของเทพไร้หน้าได้ด้วยเว้ยเฮ้ย!?!

เจ้ามนุษย์คนนี้มีฝีมือไม่ใช่ธรรมดา~

 

 

*เปรี๊ยง! *

ผมสีแดงเพลิงที่คุ้นตากำลังปลิวกระเด็นไปกระแทกใส่ผนังหินของคุก

ด้วยความรุนแรงเหนือจินตนาการณ์ เลยทำให้ผนังของคุกหินแตกพังทลายเปิดเป็นรูกว้างขนาดใหญ่

 

 

“หัวหน้าทาฑิมมมม!?! ”

เสียงกรีดร้องของพรรคพวกเจ้ายักษ์ดังสะท้อนก้องไปทั่วคุกหินจนแก้วหูแทบแตก

แต่ที่สำคัญกว่าเรื่องสวัสดิภาพของเจ้ายักษ์หัวเพลิง คือสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงข้างนอกของคุกหิน

 

 

มันคือหมู่บ้าน

เป็นหมู่บ้านที่ถูกสร้างจากดิน หิน และกองหญ้าตากแห้ง บนทุ่งหญ้าสีแดงที่ถูกถางออก

พวกมันช่างดูเปราะบาง จนน่ากลัวว่าเพียงแค่มีลมแรงพัดผ่าน ก็อาจทำให้พังทลายลงไปได้ในพริบตา

เหนือท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกสีเทาหนาทึบ ไร้ซึ่งแสงสว่างหรือแสงจันทร์ มิอาจรับรู้เวลาของโลกภายนอก

ไกลออกไปจากเขตหมู่บ้าน คือกำแพงหมอกที่หนาทึบ เสมือนหนึ่งเป็นกำแพงหนาที่พร้อมจะดูดกลืนทุกสิ่งให้หายเข้าไปภายในหมอก จนไม่มีวันหวนกลับออกมาได้อีก

 

 

ท่ามกลางความมืดที่ไม่อาจมองเห็นท้องฟ้าหรือโลกภายนอก มีเพียงแค่แสงไฟประดิษฐ์จากดวงโคมที่ประดับเรียงรายไปตามถนน ที่คอยส่องแสงให้พื้นที่นี้สุกสว่าง

มีผู้คนหลากเผ่าพันธุ์ใช้ชีวิต โดยเน้นไปทางเผ่ามนุษย์เกือบ 95% จากจำนวนที่มีร่วมเกือบ 200 คน

หากแต่ชาวบ้านพวกนั้นช่างดูไร้วิญญาณ ราวกับเป็นตุ๊กตาที่มีเพียงแต่เปลือก

 

 

คนหนึ่งทำนา

คนหนึ่งเก็บพืชผล

คนหนึ่งเลี้ยงดูแลสัตว์

 

 

ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างชาวบ้าน นอกจากการทำงานไร่นาอย่างขยันขันแข็ง

ไม่มีการหยุดพักดืมกิน นอกจากขยับแขนขาเพื่อการทำงาน

ดวงตาไม่จับจองสิ่งอื่นใด นอกจากภาระหน้าที่การงานที่ถมกองอยู่ตรงหน้า

ประหนึ่งดั่งเป็นเครื่องจักรกลที่ถูกสั่งการ ไม่อาจหันเหไปให้ความสนใจในสิ่งอื่นได้

 

 

ตามบ้านแต่ละหลังที่ซอมซ่อ จะมีเนื้อสัตว์ตากแห้งแขวนเรียงรายเอาไว้

เนื้อพวกนั้นล้วนต่างแห้งกรังดั่งเป็นแผ่นกระดาษ เสมือนหนึ่งถูกนำไปตากทิ้งเอาไว้นานนับสิบปี

บ่อน้ำหินที่ถูกขุดขึ้นใช้งาน แม้นจะมีน้ำบรรจุ หากแต่กลับนิ่งสนิทดั่งเป็นแผ่นกระจก อีกทั้งยังส่งกลิ่นเหม็นเน่า

ประหนึ่งว่าน้ำในบ่อ ไม่เคยมีผู้ใดเข้าไปแตะต้องดื่มกินมันมานานนับสิบปีจนกลายเป็นน้ำตาย

 

 

มันเป็นสภาพของหมู่บ้าน ที่ราวกับว่าชาวบ้านไม่จำเป็นต้องดื่มกินเพื่อการดำรงชีพ

 

 

ที่ใจกลางหมู่บ้านที่ดูแปลกประหลาดนี้ มีอาคารหลังหนึ่งซึ่งดูโดดเด่นเป็นพิเศษ

มันเป็นอาคารที่ถูกสร้างจากปูนและหินดูแข็งแรงมั่นคง เป็นคฤหาสน์สูงสามชั้นที่สร้างตามสถาปัตยกรรมยุโรปในยุคโรแมนติก

 

 

ที่อาคารหลังนั้น มีแสงสว่างสีน้ำเงินเข้มข้นกำลังเข้าปกคลุมหุ้มรอบอาคารเอาไว้

เป็นแสงสีที่มีแค่พวกเราเหล่าสามเทพสามารถมองเห็นได้

แสงสว่างของพลังงานที่ไม่ควรปรากฏในโลกใบนี้

แสงสว่างของพลังงาน [วิญญาณ]

***

 

 

“อืม… คฤหาสน์หลังนั้นคือตัวการหลักในการดึงดูดวิญญาณหลงให้มารวมตัวที่ใจกลางทวีปแน่นอน เทพไร้หน้า เทพไร้ขา ดูเหมือนจะเป็นงานใหญ่กว่าที่คิดแล้วแฮะ”

ผมกำลังส่งเสียงกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินเฉพาะกับเพื่อนทั้งสองคน

ถึงจะยังไม่รู้ว่าใครคือตัวการที่ทำเรื่องแบบนี้ แต่หากพิจารณาจากคลื่นพลังวิญญาณ คงมีระดับไม่ต่ำกว่า [นิรยบาล] เจ้าหน้าที่เทพผู้ดูแลสัตว์นรกเป็นแน่แท้

 

 

หวังว่าคงไม่ใช่พวกเทพเจ้าที่จงใจจำแลงร่างลงมาก่อเรื่องวุ่นวายบนโลกคนเป็น เหมือนกับที่พวกเราเคยทำในสมัยอดีตหรอกนะ…

เพราะถ้าเป็นแบบนั้น พวกเราที่สูญเสียร่างกายของเทพไปแล้ว ย่อมไม่มีทางเอาชนะได้อย่างแน่นอน

 

 

“รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง มาสืบหาตัวจริงของศัตรูกันก่อนเถอะ”

“ได้เลย! ”

[เอโซว่าไง เราว่าตามนั้น (b_d) ]

โอเค

ตอนนี้เหลือแค่สืบหาข้อมูล—

 

 

“อะ— อั๊ก!? … ฮืม? ที่นี่คือที่ไหน? ดินแดนของพระแม่เกียอาเช่นนั้นหรือ? ”

“หัวหน้าทาฑิมยังไม่ตายละ! ”

“ไชโย! หัวหน้าพวกเราอึดฉิบหายเลยเฟ้ย! สมกับเป็นหัวหน้าทาฑิมของพวกเรา! ”

เสียงดังหนวกหูจริงไอเจ้าพวกยักษ์สมองกล้าม

 

 

“อย่างงั้นหรอกหรือ พวกเราถูกหมอกขนาดใหญ่ปกคลุม แล้วพอรู้ตัวอีกที ก็มาอยู่ที่นี่กันแล้วสินะ? ”

“ใช่ครับหัวหน้าทาฑิม ส่วนมังกร No.1 No.2 No.3 No.4 ทั้งสี่ตัวของพวกเรา พวกเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันหายไปไหนนะครับ”

แถมยังเข้าใจสถานการณ์ได้ไวปานลิงวอกอีกด้วย

ตกลงเจ้าพวกนี้มันโง่หรือฉลาดกันแน่เนี่ย?

 

 

“ว่ายังไงนะ! แบบนี้คงทนรอเฉย ๆ ไม่ได้แล้ว! พวกแกจงออกตามหาพวกมันเดียวนี้! ถึงจะเป็นมังกร แต่ก็คือหนึ่งในพรรคพวกของพวกเรา ข้าจะไม่ปล่อยพรรคพวกแม้แต่คนเดียวทิ้งเอาไว้ข้างหลังเป็นอันขาด! ”

“ครับหัวหน้า! ”

เจ้าพวกยักษ์กำลังส่งเสียงคุยดังลั่น ก่อนจะเริ่มกระจายตัวออกไปตามหามังกรของตัวเอง

พวกเขาวิ่งไปในหมู่บ้านบรรยากาศวังเวงที่มีเพียงแต่แสงไฟบางตาอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด แล้วเริ่มตั้งคำถามกับชาวบ้านที่กำลังเดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย

 

 

เออ… เจ้าพวกนี้มันไม่มีความหวาดกลัวต่อบรรยากาศที่ชวนขนหัวลุกนี้กันบ้างเลยเรอะ?

คงต้องบอกว่าเป็นข้อดีของพวกสมองกล้ามละนะ

 

 

“พวกคุณเห็นมังกรเกล็ดน้ำตาลบ้างไหมครับ! ”

“—”

“พวกคุณพอจะทราบไหมครับว่าที่นี่คือที่ไหนครับ! ”

“—”

“นี่! มีใครพอจะให้คำตอบพวกเราได้บ้างครับ! มีใครเห็นมังกรหลงทางมาแถวนี้บัางไหมครับ! ”

“—”

“อะไรของชาวบ้านพวกนี้กันวะ! ถามอะไร เงียบเป็นเป่าสากกันทุกคนเลยเฮ้ย! ”

แต่ทว่าไม่มีชาวบ้านคนใด ที่ให้คำตอบแก่พวกเขาได้เลยสักคนเดียว

 

 

มันแหง่อยู่แล้ว

เพราะไม่มีใครเลยสักคน ที่มี [วิญญาณ] ประทับอยู่ในร่างกายเนื้อตรงนั้น

เจ้าพวกนั้นมันเป็นได้แค่หุ่นยนต์ที่ถูกสร้างขึ้นจากเลือดเนื้อนั่นละ

 

 

“ไปกันเถอะ”

เราเลิกให้ความสนใจเจ้าพวกยักษ์ แล้วพาสหายทั้งสองคนออกสำรวจ

“แล้วเจ้าพวกโง่ตรงนี้? ”

“ปล่อยเอาไว้ตรงนี้แหละแมรี่โกลด์ พาไปด้วยมีแต่จะตาย—”

 

 

*หวอออออ———————–! *

ตอนนั้นเองที่มีเสียงหวูดเตือนภัยดังลั่น

[นำตัวเจ้าพวกหน้าใหม่มาให้กับฉัน!]

พร้อมกับที่เกิดเสียงเล็กแหลมของเด็กผู้หญิงดังขึ้นไปทั่วหมอกที่ปกคลุมไปทั่วหมู่บ้านแห่งนี้