บทที่ 6 จิตวิญญาณของเผ่ายักษ์

ตอนที่ 109 ปีใหม่

 

 

วันที่ 1 เกอเนริบส์ ปีประวัติศาสตร์ที่ 126

เกอเนริบส์ เดือนของฤดูใบไม้พลิ

เดือนแห่งความสดใสตามชื่อของพระจันทร์ที่มีผิวสีแดงสด

เป็นฤดูที่มีสีของท้องฟ้าชวนให้รู้สึกสนุกสนานยิ่งกว่าฤดูใด ๆ ของปี

ด้วยละอองอนุภาคอิเล็กตรอนจากดวงตะวันทั้งสองที่สาดส่องเหนือโลก ในมุมตกกระทบอันเหมาะเจาะกับสนามแม่เหล็กในชั้นบรรยากาศ จึงทำให้เกิดละอองดาวสีรุ้งแผ่ขยายไปทั่ว

มันเป็นท้องฟ้าที่น่าอัศจรรย์ งดงามราวกับกำลังจ้องมองทะเลแห่งทางช้างเผือกสีรุ้ง ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่ส่องแสง

 

 

แสงแรกแห่งปีได้เข้าเฉิดฉายอาบลงบนหิมะ

ทำลายตัวตนแห่งฤดูกาลก่อนให้เป็นหยาดไอน้ำ แล้วมอบความอบอุ่นอันชุ่มฉ่ำให้แก่ผืนแผ่นดินโลก

 

 

แต่ทว่าภายในเมืองที่ควรวุ่นวายจากการตื่นขึ้นของผู้คน กลับช่างดูเงียบเหงาไร้เสียง ผิดกับบรรยากาศอันสดใส

เหตุเพราะผู้คนต่างกำลังนอนเป็นตายให้เห็นเกลื่อนถนน จากความเหนื่อยล้าสะสมที่ผ่านมาทั้งคืน…

 

 

“ตื่น! กลับไปนอนที่บ้านได้แล้วไป๊!”

เหล่านักบวชที่เป็นเจ้าภาพจัดงานขึ้นไป ต่างเริ่มพากันขนคนออกมาจากวิหาร เพื่อทำความสะอาด และขับไล่คนเมากลับบ้าน

เสียงระฆังสำริดบอกเวลาถูกตีดังลั่นกังวาลไปทั่วเมือง หวังปลุกพวกตัวเกียจคร้านให้ตื่นจากความเมามาย

 

 

“โอ๊ย… ตื่นแล้ว… ปีนี้ต้องมาเจอนักบวชหน้าเหี่ยวปลุกแต่เช้าเลยวุ้ย น่าเบื่อ—”

แน่นอนว่าเหล่าตัวเกียจคร้านย่อมไม่อยากลุกขึ้น เพราะอาการเมาค้างที่บ่มทับถมมาทั้งคืน

ปัญหาเก็บงานหลังงานจบ มันเป็นปัญหาที่ทางวิหารเทพทั้งสามต้องเจอแทบทุกปี—

 

 

“คุณลุง~ ตื่นหน่อยค่ะ! หนูเก็บกวาดพื้นที่ไม่ได้อะ!”

แต่ปีนี้นักบวชเทเรซ่ามีไพ่ตายลับ

ด้วยนักบวชสาวรุ่นใหม่เผ่าคนแคระ ผมสีเงินหน้าตาน่ารักจำนวนมากกว่าหนึ่งร้อยคน เลยทำให้เหล่าตัวเกียจคร้านต้องยอมลุกขึ้นตื่น

ต่อหน่าเด็กตัวน้อยที่น่ารักราวกับนางฟ้า ต่อให้เป็นผู้ใหญ่ที่เลวร้ายแค่ไหน ก็ต้องรู้สึกยอมอ่อนข้อให้ไปโดยสัญชาตญาณในการปกป้องเด็กอ่อนวัย

 

 

“ข้า— เดียวลุงยักษ์คนนี้จะช่วยเอง! ตรงไหนถือไม่ไหว สูงไม่ถึง ต้องการใช้แรง บอกหมี– เอ๊ย!? บอกลุงผู้ใจดีคนนี้ได้เลย!”

ดูท่าว่าแผนการของนักบวชเทเรซ่าจะใช้ได้ผลดียิ่ง กับการให้มีเด็กสาวตัวน้อยลงไปร่วมในทีมเก็บกวาดของทางวิหาร

 

 

“นะ— น่าร้าก~!? นักบวชปีนี้น่ารักเว้ยเฮ้ย!! ”

“มีเยอะด้วย! ข้าขอเอากลับบ้านสักคนได้ไหม!? ”

“อยากลูบหัวพวกเธอจัง!”

หรืออาจจะเจอปัญหาใหม่ขึ้นมาแทน…

 

 

งานเก็บกวาดงานสิ้นปีคือหน้าที่ ที่นักบวชที่ได้รับเลือกต้องเข้าร่วมทำ

ซึ่งหนึ่งในนั้น ควรจะมีนักบวชสามแสบแห่งวิหารเข้าร่วมด้วย

แต่ทว่าภายใต้กลุ่มชุดคลุมของนักบวช กลับไม่มีวี่แววของสามสาวที่ว่าเลยแม้แต่น้อย

 

 

” ไปไหนของพวกเธอกันนะ เจ้าเด็กแสบพวกนั้น! ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นฮีโร่ของเมือง แต่ใช่ว่าจะโดดงานกันแบบนี้!”

นักบวชหญิงชราคนหนึ่งกำลังเดินตามหานักบวชที่หายตัวไปอย่างลึกลับที่ว่า

เธอย่ำเท้าลงบนทางเดินหินอ่อนอายุนับร้อยปีของวิหาร

ทุกฝีก้าวที่ย่ำลงไปนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่รุนแรง

 

 

ถึงจะไม่รู้ว่าหายไปไหน แต่เธอรู้ดีว่าสามารถไปตามหานักบวชสาวได้ที่ไหน

เพราะเธอเป็นคนที่เลี้ยงเด็กสาวทั้งสามมากับมือตั้งแต่แบเบาะ เลยรู้ดีว่าจะสามารถไปหาได้ที่ไหนของวิหาร

 

 

“อยู่ตรงนี้!”

ทิศที่เธอมุ่งไปคือฐานลับของทั้งสามสาว ที่เป็นกระท่อมไม้กลางแปลงข้าวโพดแป้งสีขาว

ถึงจะถูกดัดแปลงจนเต็มไปด้วยกับดัก แต่นั่นมิใช่ปัญหาใหญ่ของนักบวชเทเรซ่า

เธอรู้ดีว่ากับดักแสบ ๆ ของสามสาว มันถูกวางเอาไว้ตรงมุมไหนของกระท่อมบ้าง

 

 

เธอก้าวผ่านเชือกขึง เซ็นเซอร์ มุ่งตรงไปเส้นทางใต้ดินที่แอบซ่อนเอาไว้

ใช่… ตรงไปห้องใต้ดินลับของสามสาว

 

 

เอโซไม่เคยรู้

เธอมาดมั่นว่าไม่มีใครรู้ถึงตัวตนห้องลับใต้ดินนี้ แม้แต่นักบวชเทเรซ่า

แต่ความจริงมันแตกมาตั้งนานแล้ว

ถึงนักบวชชราจะไม่รู้ว่ามันเป็นห้องที่ใช้ทำอะไร แต่เพราะเห็นว่าไม่เป็นปัญหากับทางวิหาร เธอเลยยอมปล่อยให้สามสาวทำตามใจชอบตลอดมาโดยไม่คิดเข้าไปขวาง

 

 

เพราะรู้ว่ามีห้องลับ ดังนั้นเลยรู้ว่าจะสามารถมาหาสามแสบได้ที่นี่

ถึงจะมีความรู้สึกน่ากลัวในตอนเดินผ่านทางเดินลงอักษรเลือดอันน่าขนลุก แต่ความโกรธของเธอได้มีชัยเหนือความกลัวนั้นไปแล้ว

 

 

“เอ–”

นักบวชชราได้หยุดเสียงของตัวเองในตอนที่ลงมาถึงปลายสุดของบันได

เพราะสิ่งที่เธอเห็น คือภาพของนักบวชสาวที่กำลังนั่งทำสมาธิ

 

 

เด็ก ๆ สามคนนี้กำลังฝึกปฏิบัติธรรมอย่างงั้นหรือ?

 

 

เธอนึกสงสัยในสายตาตัวเอง เพราะไม่เคยเห็นพวกเธอฝึกอะไรทำนองเช่นนี้มาก่อนในชีวิต

พอเห็นแบบนี้ ความโกรธจึงมลายสิ้น แล้วถูกแทนที่ด้วยความปิติยินดีไปแทน

 

 

เด็กของเธอกำลังฝึกปฏิบัติธรรม~

 

 

“เจ้าเด็กพวกนี้… จะยอมให้สักครั้งแล้วกัน”

นักบวชชราพูดกับตัวเองเบา ๆ แล้วหันหลังเดินกลับออกไปอย่างเงียบงัน

 

 

เธอไม่ได้รู้เลย

ไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่พวกสาว ๆ กำลังนั่งสมาธินิ่งกันอยู่ ณ มันช่างห่างไกลจากคำว่าฝึกปฏิบัติธรรมมากนัก

 

 

***ณ มิติดินแดนคนตาย***

บนบัลลังก์กระดูกของเจ้าแห่งภิภพคนตาย พญายมราช ชายร่างยักษ์ผู้มีเขาคู่อันน่าเกรงขาม สวมชุดประดับทองคำ และมีผิวสีแดงดุจเป็นเปลวไฟ

 

 

“พวกเจ้ามีเรื่องบางอย่างที่ต้องสารภาพกับข้าอยู่ ใช่หรือไม่? ”

ชายผู้น่าเกรงขามกำลังคำรามด้วยเสียงอันดัง

กำแพงดินทั้งสี่ด้านจักลุกท่วมด้วยเปลวไฟสีขาว เข้าล้อมกักขัง มิยอมให้ใครหนีออกจากพื้นที่สี่เหลี่ยมแห่งนี้ไปได้

 

 

“โห! แค่เรียกมาถามเรื่องความคืบหน้าการสอบสวนเรื่องวิญญาณหลงทาง ถึงกับต้องขังพวกเราเอาไว้แบบนี้เลยหรือท่านยม!”

“โหดจังเลยน้า~”

ตรงหน้าของราชาแห่งแดนนรก มีวิญญาณในชุดคลุมสีดำกำลังนั่งชันเข่าอย่างสบายใจอยู่สามคน

 

 

ภายในห้องนี้ มีเพียงแค่พวกเธอสามคน กับท่านพญายมราชเท่านั้น

 

 

“อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้น! นี่ข้าอุสาไล่คนอื่นออกไปให้หมด เพื่อรักษาหน้าพวกแกเอาไว้ให้แล้วเชียวนะ!”

“รักษาหน้า? เรื่องอะไรอย่างงั้นหรือ? ”

เด็กผู้หญิงที่มีผมสีเหลืองเริ่มเอียงคอถามกลับด้วยความไร้เดียงสา

 

 

“จะให้ข้าเป็นคนไล่เรียงเองเลยใช่ไหม!? ได้! ยัยเพื่อนของเธอ [แมรี่ โกลด์] ได้กระทำความผิดหลายกระทง เริ่มตั้งแต่กลืนกินวิญญาณคนเป็นอย่างผิดกฏธรรมชาติโดยการจงใจลงมือฆ่า! การพาเอาสัตว์วิญญาณไปโลกคนเป็น จนทำให้เกิดความเสียหายเป็นวงกว้าง! มีอะไรจะแก้ตัวไหม!! ”

” กินวิญญาณ? ใคร? ที่ไหน? ไม่เห็นจะรู้เรื่องค่ะ~ ส่วนเรื่องสัตว์วิญญาณ— ท่านพูดถึงเรื่องอะไรกันคะ? เมืองที่โลกใบนั้นก็ยังอยู่ดีมีสุข ทุกคนยังใช้ชีวิตกันปกติ ไม่มีใครตายเลยสักคนนะคะ? ”

” ยังคิดจะเล่นลิ้นกับข้าอีก!”

พญายมราชเริ่มบันดาลโทสะ

เปลวไฟสีขาวโดยรอบเริ่มโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นอย่างทวีคูณตามสภาพอารมณ์ของเขา

 

 

” ข้ารู้ ข้าเห็น! เพราะข้ามองดูพวกเจ้าตลอด ทุกวัน! ทุกเวลา! ทุกวินาที! แม้แต่เวลาที่ยุ่งวุ่นวาย ข้าก็เจียดเวลางานมาดูพวกเจ้าไม่ให้ห่าง! เพราะข้าห่วงพวกเจ้า! ห่องความปลอดภัยของลูกน้องตัวเอง! ไม่คิดที่จะเข้าใจความหวังดีของข้าเลยเรอะ!? ”

ทั้งที่ข้ายอมสละเวลามาดูแลพวกเจ้าขนาดนี้ แล้วยังช่างกล้าคิดที่จะโกหกข้าได้อีกหรือ!!

เสียงคำรามของเขาดังสะเทือนราวกับโลกจะแตกพังทลายลงมา

แต่แทนที่จะหวาดกลัว สตรีผมสีเหลืองกลับเผยรอยยิ้มออกมาแทน

 

 

“เออ… ท่านยมค่ะ ว่าจะถามมานานแล้ว ที่ว่าคอยดูพวกเราจากโลกฝั่งนี้ตลอดทุกวัน ทุกเวลา— นั่นรวมไปถึงตอนที่พวกเราเข้าอาบน้ำด้วยหรือเปล่าคะ? ”

“ข้า— อ๊ะ? ”

 

 

เงียบ…

เงียบกริบ~…

เงียบอย่างน่ากลัว~…

 

 

เกิดความเงียบขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

แม้แต่เปลวไฟที่ลุกโชนไปทั่วห้อง ยังถึงกับมอดดับหายไป แล้วแทนที่ด้วยกลุ่มควันบาง ๆ สีเทาไปแทน

 

 

ตั้งใจจะแหย่เล่น แต่ดันเสือกจริงซะงั้น…

 

 

“เออ… ท่านยมคะ? เอาจริงดิ? ”

“ขะ— (เสี่ยงสั่น) — ข้าเองก็มีอายุมากกว่าหนึ่งหมื่นปีแล้ว— (เสี่ยงสั่นมากขึ้น) — ข้าแก่เกินจะรู้สึกอะไรได้— (เสี่ยงสั่นไม่หยุด) —”

“—งั้นไหน ๆ ก็แวะมาแดนคนตายทั้งที กำลังคิดอยู่เลยว่าอยากจะไปเยียมท่านยม [รุ่นที่แล้ว] กับท่าน [ดีซอโร] ก่อนกลับน่าจะดีไม่น้อย~ (ทำเสียงสูง) ”

“นะ— นี่คิดที่จะไปเยี่ยมน้องสาวของข้า…? (น้ำเสียงอ่อน) ”

“ค่ะ มีนัดล่วงหน้าเอาไว้แล้วค่ะ~ (ทำเสียงสูง) ”

 

 

เกิดความเงียบชวนอึดอัดขึ้นมาเป็นรอบ

ใบหน้าของพญายมราช [รุ่นปัจจุบัน] กำลังเต็มไปด้วยเหงื่อกาฬไหลย้อยเต็มหน้าผาก

 

 

[ขะ— ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูสักหน่อย! มันก็แค่อุบัติเหตุ!]

สีหน้าของเขาสื่อใจความเช่นนั้นออกมาอย่างชัดเจนจนรู้ได้เพียงแค่มองดู

 

 

[พญายมราช]

 

 

มันคือตำแหน่งประมุขแห่งเขตแดนขุมนรกทั้ง 8

มีการสืบทอดท่อจากรุ่นสู่รุ่น ตามอายุขัยเทพที่ดำรงดำแหน่ง ณ เวลานั้น

แม้แต่พญายมราชต่อหน้าพวกเธอ ก็เคยมีช่วงเวลาที่เป็นเพียงแค่เทพเจ้าระดับทั่วไป และมีนามเดิมอันเก่าแก่ว่า [เรด] อยู่เช่นกัน

 

 

“พะ— พวกเจ้าทำงานดีมาก! นั่นสินะ! คนที่มีปัญหายังมีชีวิตอยู่ดี! เมืองเองก็ปกติสุข ไม่มีใครตายสักหน่อย! ไอเรื่องสัตว์โลกวิญญาณหลงไปฝั่งนั้น คงเป็นแค่ข่าวลือจากปากต่อปากที่ข้าฝังมาผิดเองนั่นแหละ! ข้าขอโทษทีนะที่สงสัยพวกเจ้า วะ ฮะ ฮะ ฮะ!”

 

 

พอรู้ว่าสามสาวตรงหน้า ได้มีนัดพบกับพยายมราชรุ่นก่อนที่เกษียณอายุก่อนเวลา กับจะแวะเวียนไปหาน้องสาว เขาก็เริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที

หวั่นใจ ว่าจะโดนแฉเรื่องที่ไปแอบส่องดูพวกสามสาวตอนอาบน้ำ…

 

“พวกเจ้าทำงานเยี่ยม! สมกับที่เป็นเทพีสาวที่สวยและน่ารักที่สุดในแดนคนตายเลยรู้ไหม! ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาในวันนี้ ก็เพื่อจะมาชมเรื่องนี้เนี่ยแหละ วะ ฮะ ฮะ!”

 

 

เปลี่ยนสีไวเชียวนะยะ…

สตรีคนผมสีเหลืองกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อกลั้นขำเอาไว้ ไม่แสดงความรู้สึกออกไปให้อีกฝ่ายเห็น

 

 

” ฮะ ฮะ ฮะ… เออ เอาเป็นว่าแมรี่ไม่มีความผิดทุกกรณี ส่วนข้าเองก็คิดว่าจะลดเวลาการสอดส่องโลกเบื้องล่างไปสักพัก โอเคไหม? ”

“ขอบพระคุณท่านพญายมมากค่ะ”

 

 

เพียงเท่านี้ แมรี่ก็ไม่ต้องเจอกับบทลงโทษจากท่านพญายมแล้ว~

สตรีผมสีเหลืองกำลังยิ้มอย่างพอใจให้กับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น

 

 

” งั้นพวกเราต้องขอตัวก่อน”

” เดียว อย่าพึ่ง”

“… มีอะไรอีกหรือคะ? ”

” เกี่ยวกับคดีที่ให้พวกเจ้าไปสืบบนโลกไดม่อน”

 

 

พญายมราชใช้มือขวาทุบใส่หัวกะโหลกควายที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ

เกิดเสียงกะโหลกร้าวดังขึ้นไปทั่วห้อง พร้อมกับที่มีแสงไฟฉายลอดออกมาจากดวงตาอันกลวงโบ๋ของมัน

ภาพของทวีปแห่งหนึ่งกำลังถูกฉายขึ้นมาบนที่ว่างอากาศตรงระหว่างพวกเธอกับพญายมราช

 

 

” พอดีว่าข้ามีแบะแสมามอบให้”

 

 

มันคือภาพฉายของ [ทวีปป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส]

มันคือดินแดนแห่งหุบเขาแหลมสูง สัตว์ยักษ์ และป่าดงดิบอันกว้างใหญ่

เป็นดินแดนที่ครอบครองโดยชนเผ่ายักษา ผู้มีอารยธรรมอันเป็นเอกลัษณ์ในการอยู่ร่วมกับสัตว์ ธรรมชาติ และมังกร

 

 

ภูมิศาสตร์ของทวีปมากกว่า 70% ของพื้นที่ทั้งหมด คือหุบเขาสูงชันเทียมฟ้า

หุบเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยเสียงคำรามและเปลวไฟของมังกรที่ทำรังอาศัย

ท้องฟ้าถูกถมไปด้วยปีกอันกว้างใหญ่ของจ้าวแห่งสัตว์ทั้งปวง บินกันขวักไขว่ ไม่เหลือที่ยืนให้กับสัตว์ปีกตัวเล็กที่อ่อนแอใช้ชีวิตในทวีปแห่งนี้

 

 

นอกจากนี้ยังมีตำนานกล่าวขานถึงสุดยอดจ้าวแห่งมังกรทั้งปวง

ที่ปลายสุดของทวีปในทางตอนเหนือ จะมียอดเขาสูงสุดของโลก อันเป็นที่พำนักของราชามังกรในตำนาน ตั้งปรากฏ

 

 

จ้าวแห่งท้องฟ้า [มังกรทมิฬ]

มันคือมังกรสายพันธุ์พิเศษที่ถูกแยกออกจากสี่สายพันธุ์หลัก

ว่ากันว่ามันถูกเรียกเป็น [อสูรร้ายแห่งการกลืนกิน] อันเนื่องจากความสามารถในการกินจุของมัน

มีความสูงถึงห้าสิบเมตร มีปีกทีกว้างใหญ่ สามารถกางได้ยาวถึงหลายร้อยเมตร

ร่างกายถูกหุ้มด้วยเกล็ดสีดำแซมแดง จนดูเสมือนถูกหุ้มเอาไว้ด้วยเกราะเหล็กกล้าที่ถูกเอาไปเผาไฟจนเป็นเงากระจกสะท้อนสีดำสนิท

 

 

ว่ากันว่ามังกรทมิฬเคยปรากฏตัวออกมาให้เห็นเพียงแค่สองครั้งบนโลก

 

 

ครั้งแรกอยู่ในบทตำนาน ผู้กล้าแห่งเผ่ายักษา

ครั้งที่สองปรากฏในคำบอกเล่าของเผ่ามนุษย์สัตว์ ว่าเคยเห็นเงาสีดำขนาดยักษ์ไปบินเหนือทวีปเทวภูมิเมื่อครั้งยุคประวัติศาสตร์ที่ 20

ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ตำนานหรือมีตัวตนอยู่จริง เพราะไม่มีใครที่พบเห็นมัน หรือเคยได้เก็บภาพบันทึกเอาไว้

จนกระทั้งในปัจจุบัน ก็ยังมีเผ่ายักษ์ที่ยังคงพยายามไล่ตามหาตัวตนในตำนานเช่นนั้นกันอยู่

 

 

“ที่ทวีปสมองกล้ามแบบนั้น มันมีเบาะแสอะไรหรือคะ? ”

สตรีผมสีเหลืองอดไม่ได้ที่จะยิงคำถามกลับ

“คือแบบนี้ ข้าบังเอิญไปเห็นว่ามันมีคลื่นวิญญาณเพิ่มขึ้นสูงอย่างผิดปกติที่ทางปลายเหนือสุดของทวีปนี้พอดี”

ปลายเหนือสุดของทวีป หรือก็คือยอดเขาที่ว่ากันตามตำนานของเผ่ายักษ์

“คิดว่าคงมีความเกี่ยวข้องกับปัญหาที่เกิดขึ้นบนโลกของพวกเจ้าไม่มากก็น้อย ข้าเลยอยากรบกวนพวกเจ้าให้ไปสำรวจต้นตอของการรั่วไหลพลังงานวิญญาณที่ว่านี้ให้ที”

 

 

การผจญภัยครั้งใหม่ของสามเทพเจ้าแห่งความชั่วร้าย ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว